Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

"Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών..."


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ευαγγέλιο: Ιωάν.7,37-52.8,12


ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
                  
          Εν ολίγοις

Η σημερινή μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής αποτελεί την ανάμνηση και ανανέωση της δωρεάς του Αγ. Πνεύματος στην Εκκλησία και στον κόσμο. Χαρακτηρίζεται ως η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, γιατί  το Άγ. Πνεύμα δημιούργησε  και δυνάμωσε την Εκκλησία από τα πρώτα της κιόλας βήματα.
Το γεγονός της Πεντηκοστής που περιγράφεται από το ι. ευαγγελιστή, δεν είναι ένα θαύμα με την κοινή έννοια, αλλά πρόκειται για μία πράξη του Θεού που έχει μεγαλύτερη σημασία και διάρκεια. Η επιφοίτηση του αγ. Πνεύματος στην Εκκλησία έχει την ίδια αξία και σημασία με την ενανθρώπηση του Θεού Λόγου. Γιατί το Άγ. Πνεύμα αποκαλύπτεται ως το γ΄ πρόσωπο της Αγ. Τριάδος κι όχι σαν μία αόριστη και ακαθόριστη δύναμη, όπως ισχυρίζονταν οι αρνητές της πίστεως.
Αν δεν υπήρχε το Άγ. Πνεύμα το έργο του Χριστού δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα στη ζωή. Ενώ τώρα γίνεται ιστορικό γεγονός στη ζωή του καθενός μας, γιατί το Άγ. Πνεύμα δεν περιορίζεται σε μερικούς ανθρώπους, αλλά στο σύνολο των πιστών. Αυτό φανερώνει, «ότι η επιφοίτηση του Πνεύματος αποτελεί βασικό και ουσιαστικό χαρακτηριστικό της Εκκλησίας, ανεξάρτητα από τα ειδικά αξιώματα και χαρίσματα που υπάρχουν σ’ αυτήν. Δεν είναι μόνο ένα θαύμα, αλλά μία συνεχής αποκάλυψη του Θεού, μία διαρκής παρουσία  του Παρακλήτου, μία αδιάκοπη αποκάλυψη του νέου κόσμου που εγκαινίασε ο Χριστός με την Ανάστασή Του».
Η ζωή της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας μαρτυρεί για το πλούσιο έργο και ενέργειες  του Αγ. Πνεύματος στη ζωή των πιστών. Μετά τον «ήχο βιαίας πνοής» πληρώθηκε από την ευωδία το Πνεύματος ο οίκος ολόκληρης της οικουμένης. Αμέσως με τη λήψη του Πνεύματος οι μαθητές άρχισαν να κηρύττουν τα μεγαλεία του Θεού που επιτέλεσε ο Ιησούς Χριστός.
Βασική δωρεά του Αγ. Πνεύματος είναι η ομολογία του Χριστού και το κήρυγμα του Ευαγγελίου Του. Το χάρισμα της «γλωσσωλαλιάς» έδωσε στους αποστόλους τη δυνατότατα να μιλούν μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα του Πνεύματος, της αγάπης και της ενότητας. Πρόκειται για μία νέα γλώσσα που  προϋποθέτει την κοινωνία και την ενότητα των πιστών.
Το Άγ. Πνεύμα προσφέρει στην Εκκλησία και στη ζωή των πιστών  τα δώρα του, τα χαρίσματα του όπως : Την αληθινή γνώση, τη σοφία, την πίστη, την αρετή, τη δικαιοσύνη την προφητεία, τη μετάνοια, την άφεση των αμαρτιών, την παρρησία, την ειρήνη. Χωρίς το Άγ. Πνεύμα ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναπτύξει κανένα φυσικό ή πνευματικό χάρισμα. Ό, τι και να κάνει θα είναι πάντα ελλειπτικός και θα στερείται της πνοής του Θεού.
Επί πλέον με την παρουσία του Αγ. Πνεύματος συντελείται η αρραγής ενότητα των μελών της Εκκλησίας. Μέσα στις φλόγες της Πεντηκοστής καίγονται όλες οι διαφορές, οι μικρότητες, οι εντάσεις και οι   ανθρώπινες αδυναμίες και σφυρηλατείται η ενότητα εκείνη που ενώνει πνευματικά και ψυχικά όλους τους πιστούς «πάσης φυλής και γλώσσας». Γι’ αυτό και μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί όλοι που πιστεύουν στο Ιησού Χριστό και λαμβάνουν το Άγ. Πνεύμα και μετέχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας γίνονται ισότιμα μέλη του σώματος του Χριστού.
Επί πλέον χωρίς το Άγ. Πνεύμα  η  ζωή μετατρέπεται σε μία Βαβέλ. Ακόμη κι εμείς οι χριστιανοί  παρ’ όλο που λάβαμε το άγιο Βάπτισμα και Χρίσμα, παρουσιάζουμε σημεία ασυνεννοησίας και αποδιοργάνωσης γιατί απενεργοποιήσαμε τη χάρη του Πνεύματος. Γι’ αυτό έχουμε το περίεργο φαινόμενο να μιλάμε την ίδια γλώσσα και να μην καταλαβαινόμαστε. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη γλώσσα της Εκκλησίας, των αγίων, και προσπαθούμε να δώσουμε δικές μας ερμηνείες στη Θ. Αποκάλυψη με συνέπεια να επιτείνουμε τη σύγχυση μέσα  μας και γύρω μας.
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι η αναζωογόνηση των διαφόρων όψεων της σύγχρονης ζωής έχουν ανάγκη πάνω απ’ όλα τη ζωντανή και ζωηφόρα  πνοή του Αγ. Πνεύματος. Η εποχή μας χρειάζεται τη γνήσια χριστιανική μαρτυρία, γιατί αυτή έχει ανάγκη ο κόσμος «λόγω και έργω» από τον καθένα μας χωριστά.
Η Εκκλησία ευτυχώς παραμένει το ζυμάρι για την ένωση και μεταμόρφωση του κόσμου και της ζωής σε μια αρμονική συμφωνία. Και αυτό θα επιτευχθεί  όταν πάψουμε να είμαστε αλαζόνες και ιδιοτελείς, όταν ακολουθούμε με ειλικρίνεια τη ζωή του Πνεύματος, όταν αφήνουμε το Άγιον Πνεύμα να επιτελεί μέσα στην Εκκλησία και σε όλους το ζωοφόρο και σωτήριο έργο του.

π. γ. στ.

Ο Θεός ως πνεύμα


          Στη Βίβλο ο Θεός παρομοιάζεται και ως φωτιά. Όταν ο Παράκλητος κατέρχεται στους πρώτους χριστιανούς την ημέρα της Πεντηκοστής είναι «διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός». Σαν τον άνεμο, κι η φωτιά είναι άπιαστη, ζωντανή, ελεύθερη, αεικίνητη, δεν μπορεί να μετρηθεί, δεν μπορεί να ζυγισθεί ή να περιορισθεί σε στενά όρια. Νιώθουμε τη ζέστη από τις φλόγες αλλά δεν μπορούμε να τις κλείσουμε και να τις κρατήσουμε στα χέρια μας.
          Τέτοια είναι η σχέση μας με το Πνεύμα. Έχουμε συνείδηση της παρουσίας του, ξέρουμε τη δύναμή του, αλλά δεν μπορούμε ν’ απεικονίσουμε εύκολα το πρόσωπο του. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγ. Τριάδος ενσαρκώθηκε, ζώντας ως άνθρωπος πάνω στη γη. Τα ευαγγέλια μας λένε  για το λόγια του και τις πράξεις  του, το πρόσωπο του μας κοιτάζει από τις άγιες εικόνες κι έτσι δεν είναι δύσκολο να το απεικονίσουμε μέσα τις καρδιές μας. Αλλά το Άγ. Πνεύμα δεν ενσαρκώθηκε. Το θείο του πρόσωπο δεν μας αποκαλύφθηκε μ’ ανθρώπινη μορφή. Στην περίπτωση του δευτέρου προσώπου της Τριάδος, ο όρος «γενεά» ή «γεννάται», που χρησιμοποιείται για να δείξει την αιώνια προέλευσή του από τον Πατέρα, φέρνει στο νου μας μια συγκεκριμένη ιδέα, ένα ορισμένο σχήμα αν και αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η έννοια δεν ερμηνεύεται κυριολεκτικά. Ο όρος όμως που χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει την αιώνια σχέση του Πνεύματος προς τον Πατέρα, -εκπόρευση- δεν δίνει σαφή και συγκεκριμένη ιδέα. Είναι σαν ένα ιερογλυφικό που δείχνει κάποιο μυστήριο που δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί τελείως. Ο όρος δείχνει ότι η σχέση ανάμεσα στο Πνεύμα και στον Πατέρα δεν είναι η ίδια όπως αυτή ανάμεσα στον Υιό και στον Πατέρα. Αλλά τι μπορεί να είναι η ακριβής φύση της διαφοράς δεν μας έχει ειπωθεί. Αυτό είναι αναπόφευκτο γιατί η ενέργεια του Αγ. Πνεύματος δεν μπορεί να οριστεί με λόγια. Πρέπει να βιωθεί ως εμπειρία άμεσα.
          Όμως, παρ’ όλη αυτή τη μυστική ιδιότητα στο Άγ. Πνεύμα, η ορθόδοξη παράδοση διδάσκει σταθερά δύο πράγματα γι’ αυτό: Πρώτο, το Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο. Δεν είναι μόνο μια «θεία ριπή», δεν είναι μόνο μία αναίσθητη δύναμη, αλλά ένα από τα τρία πρόσωπα της Αγ. Τριάδος. Κι έτσι, παρ’ όλη τη φαινομενική αδυναμία σύλληψής του, μπορούμε και μπαίνουμε σε μια προσωπική «Εγώ-Συ» σχέση μαζί του. Δεύτερο, το Πνεύμα σαν το τρίτο μέλος της Αγ. Τριάδας είναι ισότιμο και συναίδιο με τ’ άλλα δύο. Δεν είναι απλώς μία λειτουργία που εξαρτάται απ’ αυτά ή ένας μεσάζοντας που χρησιμοποιούν.
          Μία από τις κύριες αιτίες, για την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία απορρίπτει τη Λατινική προσθήκη του Φιλιόκβε στο «Πιστεύω», όπως επίσης τη παπική διδασκαλία για τη «διπλή εκπόρευση» του Πνεύματος που βρίσκεται πίσω απ’ αυτή την προσθήκη, είναι ακριβώς ο φόβος μας ότι μια τέτοια διδασκαλία ίσως οδηγήσει τους ανθρώπους ν’ αποπροσωποποιήσουν και να υποβιβάσουν το Άγ. Πνεύμα. 


Πηγή: Κάλλιστου Γουέαρ, «Ο Ορθόδοξος Δρόμος»   

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Μικρό οδοιπορικό στο Άγιο Όρος - Το περιβόλι της Παναγίας


Η ΣΚΗΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ

          Εις το βορειοδυτικόν άκρον των Καρυών ευρίσκεται η κοινόβιος σκήτη του Αγίου Ανδρέου. Υπάγεται εις την μονήν Βατοπεδίου και λόγω της λειψανδρίας σχεδόν έπαυσε να είναι κοινόβιος, διοικουμένη απ’ ευθείας υπό αντιπροσώπων της μονής. Εις το σημείον αυτό προϋπήρχε, κατά την παράδοσιν, η αρχαία μονή Ξεστρού, η οποία μετέπεσεν εις κελλίον. Τούτο ηγοράσθη από τον ρώσον μοναχόν Βησσαρίωνα κατά τα μέσα του 19ου αιώνος. Έκτοτε προσετίθεντο εκεί διάφορα κτίσματα και αργότερα εκτίσθησαν τεράστια οικοδομήματα, εις τα οποία κατώκησαν εκατοντάδες ρώσων μοναχών.
          Εδώ, τονίζει ιδιαιτέρως προς τους επισκέπτες ο μοναδικός Έλλην μοναχός της σκήτης και ξεναγός π. Ιλαρίων, έμειναν πριν από εξήντα χρόνια 800 και πλέον ρώσοι μοναχοί. Σήμερον ευρίσκονται μόλις 4, από τους οποίους οι 3 ρώσοι υπερήλικες.
          Η σκήτη ονομάζεται και Σεράι. Δια την ονομασίαν αυτήν υπάρχει η εξής ιστορία. Όταν εκτίζετο, κάποιος μοναχός, συναντήσας υποζύγια μεταφέροντα υπό του λιμένος μέρος των πολλών δομικών υλικών, είπε με θαυμασμόν εις τους ημιονηγούς, «Σεράγιο» (δηλ. ανάκτορον) θα κτίσουν αυτοί οι άνθρωποι;» Έκτοτε  παρέμεινεν η ονομασία αυτή, η οποία ανταποκρίνεται και εις τον όγκον των οικοδομημάτων. Οι Ρώσοι μετέτρεψαν την λέξιν Σεράγιον εις «Σει-ράη», σημαίνουσαν «ούτος ο Παράδεισος». Και επέτυχον την αναγνώρισιν της ως σκήτης.
          Ο Ναός, αποπερατωθείς το 1900, θεωρείται ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων. Ανήκει εις τον τύπον της βασιλικής και έχει 60 μ. μήκος, 33 πλάτος και 39 ύψος από το δάπεδον. Το τέμπλον του είναι γλυπτόν επί ξύλου και χρυσωμένον, η δε διακόσμησις του είναι ωραιοτατη. Εδώ φυλάσσεται και εικών της Θεοτόκου της επικαλουμένης «των θλιβομένων Παραμυθία», καθώς και εικόνες της Παναγίας της Ελεούσης, του Προδρόμου, και του Αγίου Ανδρέου.
          Έμπροσθεν του εικονοστασίου και εκατέρωθεν των ακραίων πυλών αυτού υπάρχουν δύο ορθογώνιαι χρυσότακτοι λάρνακες, συνήθων διαστάσεων , περιέχουσαι περί τα εβδομήκοντα λείψανα αγίων.
          Εντός του ι. Βήματος φυλάσσεται εικών του Αγίου Αντωνίου εκ λευκού χρυσού και πολυχρόνων και πολύτίμων  λίθων, δώρων του Δουκός Αλεξίου Αλεξάνδροβίτς.
          Άνωθεν της μαρμαρίνης τραπέζης υπάρχει κιβώριον στηριζόμενον εις τέσσαρας κιονίσκους εξ οφίτου λίθου.
          Το 1958 πυρκαγιά διαρκέσασα επί τριήμερον κατέστρεψεν ολόκληρον την δυτικήν πλευράν των οικοδομών της σκήτης. Μεταξύ των άλλων εκάησαν εκατοντάδες κειμήλια, άγνωστος αριθμός  αμφίων και καλυμμάτων, υφαντά και κεντητά, αρκετά χειρόγραφα και 20.000 έντυπα.
           
Η ΑΘΩΝΙΑΣ ΣΧΟΛΗ

          Εις την πρώτην νοτιανατολικήν πτέρυγα της Σκήτης του Αγίου Ανδρέου στεγάζεται από το 1930 η Αθωνιάς Σχολή.
          Εις το Άγιον Όρος ελειτούργησαν κατά διαφόρους περιόδους σχολαί με την επωνυμίαν Αθωνιάς Ακαδημία ή Σχολή, που απέβλεπον εις την «ιεροπρεπή και εγκυκλοπαιδικήν μόρφωσιν των αγιορειτών μοναχών». Δια πρώτην φοράν ιδρύθη και ελειτούργησε τοιαύτη σχολή κατά τον 13ον αι. εις το ιβηριτικόν κελλίον Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Το 1749 πρωτοβουλία του πατριάρχου ΚΠόλεως Κυρίλλου του Ε΄ και με συνεισφοράν κληρικών και κληρικών ιδρύθη και πάλιν σχολή παρά την μονήν Βατοπεδίου, η οποία και εκαλέιτο Ακαδημία. Σχολάρχης της διωρίσθη μετά τετραετίαν ο διάσημος διδάσκαλος Ευγένιος Βούλγαρης. Κατά το σιγίλλειον του πατριάρχου  η σχολή έπρεπε να είναι «φροντιστήριον ελληνικών μαθημάτων, παιδείας τε και διδασκαλίας παντοδαπής εν τε λογικαίς, φιλοσοφικαίς τε και θεολογικαίς επιστήμαις». Μεταξύ των μαθητευσάντων συγκαταλέγονται οι μεγάλοι εθναπόστολοι : Κοσμάς ο Αιτωλός και Ρήγας Φεραίος. Διδάσκαλοι της Σχολής διετέλεσαν ο Νεόφυτος ο Καυσοκαλυβίτης, ο Κυπριανός, ο Αθανάσιος ο Πάριος κ. α.
          Η σχολή διακόψασα την λειτουργίαν της λογω των περί των μνημοσύνων ερίδων, επανενεφανίσθη το 1842 ως εκπαιδευτήριον στοιχειώδους  εκπαιδεύσεως, λειτουργούν υπό την διεύθυνσιν διαφόρων αγιορειτών εκ περιτροπής.
Το 1930 συνεστήθη η Αθωνιάς ως ιερατική σχολή. Είναι ίδρυμα των Ι. Μονών του Αγίου Όρους, συντηρείται υπό της Ιεράς Κοινότητος και εποπτεύεται υπό τριμελούς επιτροπής. Το διδακτικόν προσωπικόν αυτής αμοίβεται παρά τουΥπουργείου Παιδείας.


Πηγή: Π. Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ, «Το Άγιον Όρος».Ιδρ. Πατ. Μελετών

Ο "τόκος"

          "Λέγεται «τόκος» γιατί γεννάει πολλά. Λέγεται έτσι λόγω γονιμότητας του κακού. Διότι από πού αλλού θα έπαιρνε αυτό το όνομα; Μήπως λέγεται για τις πίκρες  και τις λύπες, που προξενεί στις ψυχές των δανειοληπτών. Διότι, όπως παρουσιάζεται ο πόνος σ’ εκείνη που πρόκειται να γεννήσει, έτσι παρουσιάζεται κι η προθεσμία στον χρεοφειλέτη. Τόκος πάνω στον τόκο είναι τέκνο πονηρών γονέων. Αυτά ας θεωρούνται ως γεννήματα εχιδνών, τα (γεννήματα) των τόκων.
     Λέγουν ότι οι έχιδνες γεννώνται, αφού καταφάγουν την κοιλιά της μητέρας τους. Κι τόκοι σταματούν να γεννούν αφού φάνε τα σπίτια των οφειλετών. Τα σπέρματα με τον καιρό φυτρώνουν, και τα ζώα με το χρόνο γεννιούνται. Ο τόκος σήμερα γεννιέται και σήμερα αρχίζει να γεννά. Όσα από τα ζώα γεννούν γρήγορα, γρήγορα παύουν και να γεννούν. Τα χρήματα, όμως, γρήγορα αρχίζουν και πολλαπλασιάζονται κι έχουν ατελείωτη αύξηση. Το καθένα από τα ζώα, που αυξάνει, όταν φθάσει στο κανονικό του μέγεθος, σταματά ν’ αναπτύσσεται. Τα χρήματα όμως των πλεονεκτών αυξάνουν συνεχώς με την πάροδο του χρόνου. Τα ζώα παύουν να γεννούν, όταν τα παιδιά τους μπορούν να γεννούν. Τα χρήματα όμως, των δανειστών και τα νέα γεννούν και τα παλαιά γίνονται νέα. Εσύ να μη λάβεις πείρα αυτού του παράδοξου θηρίου."


Μ. Βασιλείου, Ομιλία στους Ψαλμούς

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Οικουμενισμός και παραδοσιακή Ορθοδοξία




          «Ο Οικουμενισμός, πραγματικά όπως έχει επικρατήσει να σηματοδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι  αίρεση, γιατί σημαίνει απάρνηση βασικών γνωρισμάτων της ορθοδόξου πίστεως, όπως είναι, φερ’ ειπείν, η αποδοχή της θεωρίας των κλάδων, ότι δηλ. η κάθε Εκκλησία έχει ένα τμήμα αλήθειας και πρέπει να ενωθούμε  όλες οι Εκκλησίες , να βάλουμε στο τραπέζι τα τμήματα της αλήθειας για να απαρτισθεί το όλον. Εμείς πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα, σ’ αυτό δε γίνεται συζήτηση και επομένως οποιοσδήποτε πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός». (Αρχιεπ. Αθηνών Χριστόδουλος. Συνέντευξη  στον Ραδ. Στ. Εκκλησίας, 24-5- 98).
          Η εμμονή στην Ορθοδοξία, δηλ. στη γνησιότητα της ζωής και η εμμονή στην αλήθεια που ελευθερώνει και σώζει, δεν είναι εγωισμός, φανατισμός ή μισαλλοδοξία. Εκφράζει την οικουμενική διάσταση, την αγάπη και τη φιλανθρωπία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και αποτελεί την ύστατη δυνατότητα που αυτή προσκομίζει, για μία ριζοσπαστική πνευματική αλλαγή στο χώρο της Δύσεως, αλλά και για μια έξοδο της Ανατολής από την αιχμαλωσία των ψεύτικων θεών.

Πηγή: Απόσπασμα από φυλλάδιον «Οικουμενισμός», Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού

ΑΝΤΙΠΕΛΑΡΓΩΣΗ: Η πρόνοια των παιδιών για τους γονείς

 
          "Η πρόνοια, που διακρίνει τους πελαργούς για τους γερασμένους, πρέπει να γίνει παράδειγμα στα παιδιά μας, εάν θέλουν ν’ αγαπούν τους γονείς τους. Διότι κανείς δεν πρέπει να παρουσιάζει έλλειμμα φρόνησης, για να θεωρηθεί άξιος ντροπής και να μην μπορεί ως προς την αρετή από τ’ άλογα πτηνά.
          Εκείνοι τον πατέρα τους, που από τα γηρατειά δεν μπορεί να πετάξει λόγω της παύσεως των πτερών, τον βάζουν στη μέση και σχηματίζοντας  κύκλο τον ζεσταίνουν, και του προσφέρουν άφθονη τροφή, και τη δυνατή βοήθεια κατά την πτήση με τις πτέρουγές τους, ένας από τα δεξιά κι ένας από τ’ αριστερά. Κι αυτό έχει γίνει ξακουστό, ούτως ώστε την αντίδοση των ευεργετημάτων μερικοί την ονομάζουν αντιπελάργωση."

Μ. Βασιλείου, Λόγος εις την εξαήμερον

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Μάρτυρες της νηστείας




του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Σπουδαίο πράγμα είναι να φάμε ένα γλυκό την Τετάρτη ή μια τυρόπιτα ή ένα σουβλάκι όταν ταξιδεύουμε ημέρα Παρασκευή; Σπουδαίο πράγμα είναι να φάμε κρέας σε μια γιορτή που μας κάλεσαν ή σε μια κηδεία ημέρα νηστείας; Σπουδαίο πράγμα είναι να καταλύσουμε μια ημέρα της νηστείας του Πάσχα ή των Χριστουγέννων;
Σ’ αυτά τα ερωτήματα απαντά με πολύ εύγλωττο τρόπο ένα συγκλονιστικό περιστατικό, το οποίο μας διέσωσε ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (759-826 μ. Χ.) Το παραθέτουμε στην αγάπη σας προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.
Στη Βουλγαρία, όπως μας διαβεβαίωσαν πολλοί- γράφει ο ιερός πατήρ- βγήκε ορισμός και πρόσταγμα πονηρό από τον αυθέντη του τόπου για τους αδελφούς μας τους σκλαβωμένους χριστιανούς ότι θα τους χαρίσει τη ζωή αν θελήσουν να φάνε κρέας την Αγία Τεσσαρακοστή, αν όμως δεν θελήσουν, τότε θα τους σφάξουν όλους.
Τότε συναθροίσθηκε σε ένα τόπο το πλήθος των αιχμαλώτων με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και έγινε μεγάλος κλαθμός και οδυρμός διότι από το ένα μέρος σκέφτονταν πώς να παραβούν το χριστιανικό νόμο και να κρεοφαγήσουν και ελυπούντο και έκλαιγαν, από το άλλο  δε μέρος εφοβούντο το θάνατο.  Tέλος αλλοίμονο, ενικήθηκαν και άκουσαν τον ορισμό του τυράννου. Ανάμεσά τους ξεχώρισαν δεκατέσσερες φαμίλιες, λέγοντας ότι δεν κάνουμε το πρόσταγμα του ασεβούς αυθέντη και δεν τρώμε κρέας την Αγία Τεσσαρακοστή. Λοιπόν τι έγινε; Οι άλλοι χριστιανοί τους παρακαλούσαν να μην πεθάνουν για τόσο αμάρτημα, επειδή ήταν ανάγκη και ύστερα θα διορθωθούν με την εξομολόγηση και την μετάνοια. Αυτοί όμως δεν συγκατατέθηκαν, διότι ήλπιζαν στο Θεό και στην απόλαυση των αιωνίων αγαθών.
Ο δε βάρβαρος εκείνος αυθέντης, σαν είδε ότι δεν άλλαξαν γνώμη, σκέφτηκε να φονεύσει έναν από αυτούς και να μοιράσει τη γυναίκα και τα παιδιά του σκλάβους στους Τατάρους. Διότι έβαλε με το νου του ότι οι υπόλοιποι θα σκιαχτούν και θα κάνουν το θέλημά του. Έτσι κι έγινε. Αλλά οι άλλοι καθόλου δεν δείλιασαν, τουναντίον περισσότερο δυναμώθηκαν και έλεγαν ότι  Χριστιανοί είμεθα και έχομε την ίδια γνώμη με τον αδελφό που μαρτύρησε.
Γι αυτήν, λοιπόν, την καλή ομολογία απεκεφαλίσθησαν και αυτοί και τελειώθηκαν εν Κυρίω.      

Καθημερινά σήματα πορείας



 
«Εκ των λόγων σου δικαιωθήσεται
και εκ των λόγων σου καταδικασθήση»
(Ματθ. 12, 37)

          Με όσα λέγει και εκφράζει με τη γλώσσα του ο άνθρωπος φανερώνει τις εσωτερικές  του διαθέσεις, τις αρχές του, τον χαρακτήρα του, ολόκληρο τον ψυχικό του κόσμο. Και αν θελήσει προς στιγμή να υποκριθεί και να δείξει άλλη εικόνα του εαυτού του, έπειτα όμως θα έλθουν τα πράγματα για να φανερώσουν την πραγματική του ποιότητα.
          Με όσα  λέγει καθένας μπορεί να επιδράσει στον πλησίον του κατά τρόπο ωφέλιμο ή κατά τρόπο επιζήμιο. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο αυτό που επιβεβαιώνει ο Χριστός, ότι δηλ. από τα λόγια του ο καθένας ή θα δικαιωθεί ενώπιον του Θεού και θα εύρη τη σωτηρία, ή θα καταδικασθεί και θα καταντήσει στην απώλεια. Τα όσα λέμε είναι ο καθρέπτης του εαυτού μας και από αυτό θα κριθεί το αιώνιο μέλλον μας.
          Λόγια αλήθειας και συμβουλές χρήσιμες και λόγια παρηγοριάς και αγάπης είναι  φυσικό να οδηγούν στη σωτηρία. Αντίθετα ψευδολογίες και ύβρεις και αισχρολογίες και συκοφαντίες και βλασφημίες, είναι αδύνατο να μην επισύρουν την οργή του Θεού και την καταδίκη.

Πηγή: Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, Από την Πηγή της Αλήθειας

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ( Αγ. Πατέρων Α΄ Οικ. Συνόδου) Ευαγγέλιο : Ιωάν. 17, 1-13)





ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ
Εν ολίγοις


          Η σημερινή Κυριακή Ζ΄από  Πάσχα είναι αφιερωμένη στους 318 θεοφόρους Πατέρες της Α΄ Οικ. Συνόδου που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ. Χ. για να καταδικάσει τον αιρεσιάρχη Άρειο που αμφισβητούσε την θεότητα του Ιησού Χριστού.
          Η σημερινή ευαγγελική περικοπή που διαβάζεται σήμερα, Κυριακή των Αγ. Πατέρων, αποτελεί μέρος της  λεγόμενης αρχιερατικής προσευχής του Χριστού που απηύθυνε προς τον Θεό Πατέρα λίγο πριν από το πάθος του. Ολόκληρη περιέχεται στο  17ο κεφ.  του κατά Ιωάννην ευαγγελίου.
          Προς το τέλος της περικοπής αναφέρεται: «Ταύτα λαλώ εν τω κόσμω, ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς». Αυτό μας δίνει την αφορμή για να αναφερθούμε στο σπουδαίο αυτό θέμα, αλλά και στο πρόβλημα της χαράς.
          Η χαρά για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο μία ανάγκη αλλά κι ένας προβληματισμός. Κανονικά ο προβληματισμός αυτός δεν έπρεπε να υπάρχει στη ζωή ιδιαίτερα των χριστιανών. Διότι ο Χριστός μας έχει δώσει τη λύση του προβλήματος. Ο άνθρωπος έχει έμφυτο τον πόθο της χαράς. Η αλλοτρίωση όμως από τον Θεό και η αναζήτησή της στο χώρο των αισθήσεων υποδουλώνει τον άνθρωπο στο νόμο του θανάτου, γι’ αυτό και το περιέλαβε και στην αρχιερατική Του προσευχή.
          Δικαιολογημένα ο χριστιανισμός μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θρησκεία της αγάπης και της χαράς. Ο Απ. Παύλος την περιλαμβάνει στους καρπούς του Αγ. Πνεύματος και μάλιστα μετά την αγάπη. Μετά το μυστήριο της σωτηρίας αρχίζει με το «χαίρε» του αγγέλου και τελειώνει με την προτροπή του Χριστού προς τους μαθητές «χαίρετε».
          Εδώ στο θέμα αυτό ο χριστιανισμός πέτυχε κάτι σπουδαίο: αποδέσμευσε τη χαρά από εξωτερικές συνθήκες. Ο Παύλος παραγγέλλει: «Πάντοτε χαίρετε», δηλ. σε οποιαδήποτε κατάσταση η χαρά πρέπει να κυριαρχεί στην ψυχή του ανθρώπου. Να είναι ο μόνιμος συνοδοιπόρος της ζωής μας, ακόμη κι αν βρισκόμαστε κάτω από την απειλή του θανάτου.
          Οι θλίψεις τις καθημερινής ζωής δεν ματαιώνουν τη χαρά του πιστού. Και οι θλίψεις για την αγάπη του Χριστού γίνονται νέες αφορμές χαράς. Ο ίδιος ο Χριστός μακαρίζει όσους διώκονται και υποφέρουν για το όνομά Του και τους προτρέπει να χαίρονται με την ελπίδα της βασιλείας Του. Έτσι ο χριστιανός μπορεί να χαίρεται όχι μόνο μέσα στις θλίψεις του, αλλά και για τις ίδιες τις θλίψεις του, γιατί τον βοηθούν να οικειωθεί τη ζωή του Χριστού.
          Αυτό όμως προϋποθέτει πίστη και πόθο για το Χριστό. Αν αυτός που αγαπά κάποια γυναίκα δεν αισθάνεται τις καθημερινές λύπες, σκέψου πόση χαρά θα απολαύσει αυτός που έχει στην ψυχή του τον καθαρό αυτό πόθο, λέει ο ι. Χρυσόστομος. Αυτό είναι η  βασιλεία του Θεού, η απόλαυση των αγαθών, η ευφρόσυνη, η χαρά, η μακαριότητα. Ο πόθος του Χριστού είναι η πηγή της χαράς, που εξαφανίζει κάθε θλίψη μέσα στον άνθρωπο. Αν δεν συμβαίνει αυτό, σημαίνει ότι κάτι άλλο ζει εντονότερα μέσα του κι όχι ο Ιησούς Χριστός.
          Πολλοί νομίζουν πως αν έχουν υγεία ή χρήματα είναι σίγουρο ότι θα έχουν και χαρά στη ζωή τους. Αν μεν τα έχουν τότε αυτά είναι δώρα του Θεού και οφείλουν να τον ευγνωμονούν. Αν όμως τύχει και τα χάσουν πρόσκαιρα ή οριστικά μπορεί να γίνει ο αγώνας δυσκολότερος, αλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χαθεί η χαρά από τη ζωή, γιατί ο χριστιανός γνωρίζει «χορτάζεσθε και «πεινάν». Ο χριστιανός αντιμετωπίζει όχι μόνο τις στερήσεις, αλλά και κάθε δοκιμασία, χλεύη, ονειδισμό ακόμη και αυτό το διωγμό με υπομονή, καρτερία και χαρά. «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου».
      Εδώ στο σημείο αυτό εμφανίζεται ένα μερίδιο ευθύνης μας, διότι η συμπεριφορά μας μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο να πιστεύει, ότι ο χριστιανισμός είναι ασυμβίβαστος με τη χαρά. Και το ακόμη χειρότερο: Η Εκκλησία πρέπει να συνοδεύεται από κατήφεια, μελαγχολία και σκοτεινά πρόσωπα. Έχουμε υποχρέωση  να επανορθώσουμε αυτή την άδικη αντίληψη για την Εκκλησία και τη χριστιανική ζωή. Έχουμε όμως και το χρέος ως χριστιανοί να προσφέρουμε το στοιχείο της χαράς που είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη της ομαλής ζωής. Διότι η ανθρώπινη ψυχή χωρίς την αληθινή χαρά μαραίνεται και δεν μπορεί ν’ ανταπεξέλθει στις ποικίλες δυσκολίες της ζωής
          Τέλος η αληθινή χαρά δεν αποτελεί καρπό ευδαιμονιστής ή ηδονοθηρικής αναζητήσεως. Ο ευδαιμονισμός και η ηδηνοθηρία εκφράζουν το πνεύμα της φιλαυτίας και καλλιεργούν τα πάθη. Η αληθινή χαρά συμβαδίζει με την προκοπή στην πίστη και την κατά Χριστό ζωή. Η αναζήτηση της χαράς έξω από την προοπτική αυτή οδηγεί αναπόφευκτα στην διάψευση και η διάψευση αποτελεί τη σταθερά εμπειρία του ανθρώπου που αναζητεί τη χαρά ανεξάρτητα από το Θεό.

          π . γ. στ.

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Καλό καλοκαίρι για τη μαθητιώσα νεολαία!




Τελείωσε το σχολείο!

Πού είναι ο δρόμος για την Κατασκήνωση;

Καθημερινά σήματα πορείας



           
«Πάσα φυτεία, ην ουκ εφύτευσεν 
ο Πατήρ μου ο ουράνιος, εκριζωθήσεται» (Ματθ. 15,13)

          Το έργο που ήλθε να κάμει ο Χριστός στον κόσμο, μοιάζει με μία φυτεία. Απεσταλμένος από τον Θεό γεωργό, ανέλαβε να καλλιεργήσει τις ψυχές και να φυτεύσει σ’ αυτές το σπόρο της αλήθειας, τη δικαιοσύνης, της αγιότητος. Αλλά συγχρόνως ο εχθρός της αλήθειας διάβολος εργάζεται και αυτός, για να καλλιεργήσει μεταξύ των ανθρώπων την πλάνη, την απιστία, την διχόνοια, την φαυλότητα, την έχθρα και το μίσος και άλλα κακά. Με την προσπάθεια αυτή, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και σε κάθε εποχή, φυτρώνουν διάφορα προϊόντα. Αφενός μεν παρουσιάζονται άνθρωποι που αγαπούν την αλήθεια, πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, ακολουθούν τη χριστιανική ζωή και αποδίδουν καρπούς αρετής και είναι ενάρετοι. Αλλά συγχρόνως παρουσιάζονται και άνθρωποι πονηροί, εργάτες της αδικίας, εχθροί της ενάρετης ζωής και γίνονται αιτία τόσων κακών μεταξύ των ανθρώπων. Η φυτεία όμως αυτή, όπως βεβαιώνει ο Κύριος, θα έλθει καιρός που θα ξεριζωθεί και θα λείψει, για να βασιλεύσει η αλήθεια και η δικαιοσύνη.

Πηγή: Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, «Από την Πηγή της Αληθείας»