ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ( Αγ. Πατέρων Α΄ Οικ. Συνόδου) Ευαγγέλιο : Ιωάν. 17, 1-13)

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Εν ολίγοις

          Η σημερινή Κυριακή Ζ΄από  Πάσχα είναι αφιερωμένη στους 318 θεοφόρους Πατέρες της Α΄ Οικ. Συνόδου που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ. Χ. για να καταδικάσει τον αιρεσιάρχη Άρειο που αμφισβητούσε την θεότητα του Ιησού Χριστού.

          Η σημερινή ευαγγελική περικοπή που διαβάζεται σήμερα, Κυριακή των Αγ. Πατέρων, αποτελεί μέρος της  λεγόμενης αρχιερατικής προσευχής του Χριστού που απηύθυνε προς τον Θεό Πατέρα λίγο πριν από το πάθος του. Ολόκληρη περιέχεται στο  17^ο κεφ.  του κατά Ιωάννην ευαγγελίου.

          Προς το τέλος της περικοπής αναφέρεται: «Ταύτα λαλώ εν τω κόσμω, ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς». Αυτό μας δίνει την αφορμή για να αναφερθούμε στο σπουδαίο αυτό θέμα, αλλά και στο πρόβλημα της χαράς.

          Η χαρά για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο μία ανάγκη αλλά κι ένας προβληματισμός. Κανονικά ο προβληματισμός αυτός δεν έπρεπε να υπάρχει στη ζωή ιδιαίτερα των χριστιανών. Διότι ο Χριστός μας έχει δώσει τη λύση του προβλήματος. Ο άνθρωπος έχει έμφυτο τον πόθο της χαράς. Η αλλοτρίωση όμως από τον Θεό και η αναζήτησή της στο χώρο των αισθήσεων υποδουλώνει τον άνθρωπο στο νόμο του θανάτου, γι’ αυτό και το περιέλαβε και στην αρχιερατική Του προσευχή.

          Δικαιολογημένα ο χριστιανισμός μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θρησκεία της αγάπης και της χαράς. Ο Απ. Παύλος την περιλαμβάνει στους καρπούς του Αγ. Πνεύματος και μάλιστα μετά την αγάπη. Μετά το μυστήριο της σωτηρίας αρχίζει με το «χαίρε» του αγγέλου και τελειώνει με την προτροπή του Χριστού προς τους μαθητές «χαίρετε».

          Εδώ στο θέμα αυτό ο χριστιανισμός πέτυχε κάτι σπουδαίο: αποδέσμευσε τη χαρά από εξωτερικές συνθήκες. Ο Παύλος παραγγέλλει: «Πάντοτε χαίρετε», δηλ. σε οποιαδήποτε κατάσταση η χαρά πρέπει να κυριαρχεί στην ψυχή του ανθρώπου. Να είναι ο μόνιμος συνοδοιπόρος της ζωής μας, ακόμη κι αν βρισκόμαστε κάτω από την απειλή του θανάτου.

          Οι θλίψεις τις καθημερινής ζωής δεν ματαιώνουν τη χαρά του πιστού. Και οι θλίψεις για την αγάπη του Χριστού γίνονται νέες αφορμές χαράς. Ο ίδιος ο Χριστός μακαρίζει όσους διώκονται και υποφέρουν για το όνομά Του και τους προτρέπει να χαίρονται με την ελπίδα της βασιλείας Του. Έτσι ο χριστιανός μπορεί να χαίρεται όχι μόνο μέσα στις θλίψεις του, αλλά και για τις ίδιες τις θλίψεις του, γιατί τον βοηθούν να οικειωθεί τη ζωή του Χριστού.

          Αυτό όμως προϋποθέτει πίστη και πόθο για το Χριστό. Αν αυτός που αγαπά κάποια γυναίκα δεν αισθάνεται τις καθημερινές λύπες, σκέψου πόση χαρά θα απολαύσει αυτός που έχει στην ψυχή του τον καθαρό αυτό πόθο, λέει ο ι. Χρυσόστομος. Αυτό είναι η  βασιλεία του Θεού, η απόλαυση των αγαθών, η ευφρόσυνη, η χαρά, η μακαριότητα. Ο πόθος του Χριστού είναι η πηγή της χαράς, που εξαφανίζει κάθε θλίψη μέσα στον άνθρωπο. Αν δεν συμβαίνει αυτό, σημαίνει ότι κάτι άλλο ζει εντονότερα μέσα του κι όχι ο Ιησούς Χριστός.

          Πολλοί νομίζουν πως αν έχουν υγεία ή χρήματα είναι σίγουρο ότι θα έχουν και χαρά στη ζωή τους. Αν μεν τα έχουν τότε αυτά είναι δώρα του Θεού και οφείλουν να τον ευγνωμονούν. Αν όμως τύχει και τα χάσουν πρόσκαιρα ή οριστικά μπορεί να γίνει ο αγώνας δυσκολότερος, αλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χαθεί η χαρά από τη ζωή, γιατί ο χριστιανός γνωρίζει «χορτάζεσθε και «πεινάν». Ο χριστιανός αντιμετωπίζει όχι μόνο τις στερήσεις, αλλά και κάθε δοκιμασία, χλεύη, ονειδισμό ακόμη και αυτό το διωγμό με υπομονή, καρτερία και χαρά. «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου».

      Εδώ στο σημείο αυτό εμφανίζεται ένα μερίδιο ευθύνης μας, διότι η συμπεριφορά μας μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο να πιστεύει, ότι ο χριστιανισμός είναι ασυμβίβαστος με τη χαρά. Και το ακόμη χειρότερο: Η Εκκλησία πρέπει να συνοδεύεται από κατήφεια, μελαγχολία και σκοτεινά πρόσωπα. Έχουμε υποχρέωση  να επανορθώσουμε αυτή την άδικη αντίληψη για την Εκκλησία και τη χριστιανική ζωή. Έχουμε όμως και το χρέος ως χριστιανοί να προσφέρουμε το στοιχείο της χαράς που είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη της ομαλής ζωής. Διότι η ανθρώπινη ψυχή χωρίς την αληθινή χαρά μαραίνεται και δεν μπορεί ν’ ανταπεξέλθει στις ποικίλες δυσκολίες της ζωής

          Τέλος η αληθινή χαρά δεν αποτελεί καρπό ευδαιμονιστής ή ηδονοθηρικής αναζητήσεως. Ο ευδαιμονισμός και η ηδηνοθηρία εκφράζουν το πνεύμα της φιλαυτίας και καλλιεργούν τα πάθη. Η αληθινή χαρά συμβαδίζει με την προκοπή στην πίστη και την κατά Χριστό ζωή. Η αναζήτηση της χαράς έξω από την προοπτική αυτή οδηγεί αναπόφευκτα στην διάψευση και η διάψευση αποτελεί τη σταθερά εμπειρία του ανθρώπου που αναζητεί τη χαρά ανεξάρτητα από το Θεό.

          π . γ. στ.