To Πάσχα τοῦ Μεχμὲτ Μπέη (κρυφὸς χριστιανὸς). Μιὰ συγκλονιστικὴ ἱστορία μὲ κρυπτοχριστιανοὺς!

 

Ἀπὸ τὸ Ἀναγνωστικό τῆς Στ' Δημοτικοῦ τοῦ 1947

Εἶναι τρεῖς ἡ ὥρα μετὰ τὰ μεσάνυχτα καὶ σπάνιοι οἱ διαβάτες στὸ δρόμο. Εἶναι οἱ τελευταῖοι ποὺ γυρίζουν ἀπὸ τὴν πρώτη Ἀνάσταση καὶ πηγαίνουν βιαστικοὶ στὰ σπίτια τους. Σὲ λίγο τίποτε πιὰ δὲν ἀκούεται καὶ νεκρικὴ σιγὴ βασιλεύει σ’ ὅλη τὴν τουρκική συνοικία τοῦ Ἡρακλείου. Ξαφνικά, ἀνοίγει ἀθόρυβα ἡ αὐλόπορτα ἑνὸς μεγάλου σπιτιοῦ καὶ προβάλλει ἀνθρώπινο...

κεφάλι. Γυρίζει δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ καὶ παρατηρεῖ μὲ προσοχὴ μέσα στὰ σκοτάδι. Τραβιέται μέσα καὶ πάλι ξαναφαίνεται καὶ κοιτάζει μὲ προσοχή.

-Ἐλᾶτε, δὲν εἶναι κανένας, ἀκούεται χαμηλὴ φωνή. 

Τρεῖς σκιές, ἡ μιὰ μεγάλη καὶ οἱ δύο μικρότερες, βγήκανε στὸ δρόμο. 

-Πᾶμε γρήγορα, ψιθύρισε ὁ ψηλὸς ἄντρας πᾶμε γρήγορα, γιατί ἀργήσαμε καὶ θὰ μᾶς περιμένει. Σκέπασε τὸ πρόσωπο μὲ τὸ μαντήλι σου, Ἑσμέ! Ρεσίτ, δός μου τὸ χέρι σου! 

Περπατούσανε κι οἱ τρεῖς σιωπηλοὶ στὸ σκοτάδι. Μόλις ὅμως ἔστριψαν τὸ στενὸ σοκάκι, βρήκανε μιὰ γριά, ποὺ κρατοῦσε στὸ χέρι της ἀναμμένη λαμπάδα. Περπατοῦσε μὲ κόπο, γιατί ἦταν πολὺ γριά. Καὶ φρόντιζε μὲ τὸ ἀδειανὸ χέρι νὰ προφυλάξει τὴ λαμπάδα της ἀπὸ τὸν ἀέρα, γιὰ νὰ φέρει στὸ σπίτι τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ πῆρε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιά. Ὅταν εἶδαν τὸ φῶς τῆς λαμπάδας οἱ τρεῖς νυχτερινοὶ διαβάτες, γύρισαν ἀλλοῦ το κεφάλι τους, γιὰ νὰ μὴν γνωριστοῦν. Τοῦ κάκου ὅμως. Ἡ γριὰ σήκωσε τὴ λαμπάδα της καὶ τοὺς φώτισε.

-Πολλά τά ἔτη σας, Μεχμὲτ Μπέη! εἶπε ἡ γριά.

-Καλημέρα, κυρά, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, καὶ τοῦ χρόνου! Καὶ τράβηξε τὸ δρόμο του.

Ἡ γριὰ τοὺς κοίταξε ἀπὸ κοντά, ὥσπου τοὺς ἔχασε ἀπὸ τὰ μάτια της.

«Περίεργο πράγμα!» εἶπε μὲ τὸ νοῦ της. «Ποῦ νὰ πᾶνε τέτοια ὥρα ὁ Μεχμὲτ μπέης μὲ τὴ χανούμισα καὶ τὸ γιό του; Χριστέ μου, δὲν κάνεις τὸ θάμα σου νὰ γλιτώσουν οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ ἕναν Τοῦρκο;»

Βυθισμένη στὸ σκοτάδι ἦταν καὶ ἡ ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ. Ἐδῶ καὶ λίγη ὥρα, χιλιάδες κεριῶν τὴ φώτιζαν χιλιάδες Χριστιανῶν στὴν αὐλὴ της ἔψαλλαν χαρμόσυνα τό «Χριστὸς Ἀνέστη». Τώρα ἔμεινε μόνο τό ἄρωμα τοῦ λιβανιοῦ καὶ τῶν κεριῶν. Καὶ μόνο τό καντήλι, ποὺ ἔκαιε μπροστὰ στὴν ἀσημένια εἰκόνα τῆς Παναγίας, θαμπόφεγγε. Παντοῦ βασίλευε ἀπόλυτη σιγή.

Δύο χτύποι ἀκούστηκαν στὴν ἐξώθυρα. Ἀπὸ ἕνα στασίδι σηκώνεται κάποιος καὶ τρέχει ν’ ἀνοίξει ἦταν ὁ παπὰς τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ. Οἱ τρεῖς νυχτερινοὶ διαβάτες μπαίνουν ἀθόρυβα στὴν ἐκκλησία καὶ φιλοῦν τὸ χέρι τοῦ παπᾶ. Σφαλίζουν καλὰ τὴν πόρτα, προχωροῦν εὐλαβικὰ στὸ εἰκονοστάσι, γονατίζουν καὶ κάνουν τὸ σταυρό τους. Ὁ παπα-Γρηγόρης μπαίνει ἀπὸ τὴ δεξιὰ πόρτα στὸ ἱερό, ἀνοίγει τὴν Ὡραία Πύλη καὶ λέει στὸ μικρότερο ἀπὸ τοὺς τρεῖς:

-Ἔλα, παιδί μου, νὰ μὲ βοηθήσεις! Καὶ τοῦ δίνει μιὰ μικρὴ λαμπάδα, ποὺ τὴν ἄναψε ἀπὸ τὸ ἀκοίμητο φῶς, ποὺ εἶναι πάνω στὴν Ἅγια Τράπεζα.

Ὁ παπα-Γρηγόρης φόρεσε τὸ χρυσοκέντητο πετραχήλι του, πῆρε μὲ βαθὺ σεβασμὸ τὸ Δισκοπότηρο καὶ πλησίασε στὴν Ὡραία Πύλη. Μπροστά του στέκεται τὸ συμπαθητικὸ τουρκόπαιδο, ὠχρό, συγκινημένο, μὲ τὴ λαμπάδα στὸ χέρι.

-Πλησιάστε, εἶπε ὁ παπὰς στοὺς ἄλλους δύο.

Πρῶτα πλησίασε ἡ γυναίκα, τριάντα ἕως τριανταπέντε χρονῶν. Ἦταν ὠχρὴ καὶ βαθιὰ συγκινημένη. Τὴ στιγμὴ ποὺ ἀνέβαινε τὰ σκαλοπάτια τοῦ ἱεροῦ, χρειάστηκε νὰ τὴν ὑποστηρίξει ὁ Μεχμὲτ μπέης, γιὰ νὰ μὴν πέσει. Τὰ μεγάλα μαῦρα μάτια της ἦταν δακρυσμένα.

- «Μεταλαμβάνει ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Μαρία, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», εἶπε ὁ παπὰς μ’ ἐπισημότητα καὶ τῆς ἔδωσε τὴν Ἅγια Μετάληψη.

Δύο μεγάλα δάκρυα κύλησαν στὸ πρόσωπο τῆς σεμνῆς ἐκείνης γυναίκας κι ἀκούστηκε νὰ ψιθυρίζει: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ Βασιλεία σου».

Πῆρε ἔπειτα ἡ γυναίκα τὴ λαμπάδα στὸ χέρι της καί πλησίασε τὸ παιδί.

- «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Νικόλαος»· ἐπανάλαβε ὁ παπάς, κοιτάζοντας στοργικά το συμπαθητικὸ παιδί.

Τώρα ἦρθε ἡ σειρὰ τοῦ Μεχμέτ. Ἀνεβαίνει μὲ θάρρος καὶ πλησιάζει τὸν παπά. Τὸ φῶς τῆς λαμπάδας τρέμει, γιατί τρέμουνε καὶ τὰ χέρια τῆς Μαρίας.

- «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Ἐμμανουήλ, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», λέει γιὰ τρίτη φορὰ ὁ παπάς, δακρύζοντας τώρα κι αὐτός.

- Ἀμήν. Εἶπε μὲ βαθιὰ φωνὴ ὁ μυστικὸς Χριστιανός.

Σὲ λίγα λεπτὰ οἱ τρεῖς σκιὲς χάνονται καὶ πάλι στοὺς σκοτεινοὺς δρόμους τοῦ Ἡρακλείου καὶ βιαστικὰ γυρίζουν στὸ σπίτι τους. Αὐτὴ τὴ φορὰ δὲ βρέθηκε καμιὰ γριὰ στὸ δρόμο νὰ τοὺς γνωρίσει μὲ τὸ φῶς τῆς λαμπάδας καὶ νὰ ξαναπεῖ:

- Θεέ μου, δὲν κάνεις τὸ θάμα σου, γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ ἕναν κακὸ Τοῦρκο οἱ Χριστιανοί;

Μόνο ὁ παπα-Γρηγόρης ἤξερε, ὅτι ὁ Μεχμὲτ μπέης ἤτανε Χριστιανός, πιὸ πολὺ πιστὸς ἀπὸ πολλούς, ποὺ λέγονται μονάχα Χριστιανοί.

 

ΜΙΑ ΓΙΑΓΙΑ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ...

 

«Μια ηλικιωμένη γυναίκα μπήκε σε ένα λεωφορείο και κάθισε.

Στην επόμενη στάση, μια αλαζονική και κακότροπη νεαρή ανέβηκε και κάθισε δίπλα στη γριά, χτυπώντας την με τις πολλές τσάντες της.

Βλέποντας ότι η γυναίκα ήταν σιωπηλή, ένας νεαρός άνδρας ρώτησε τη γριά γιατί δεν παραπονέθηκε και δεν αντέταξε όταν χτυπήθηκε με τις σακούλες.

Η γριά απάντησε χαμογελώντας:

- «Δεν χρειάζεται να είμαι αγενής ή να μαλώνω για κάτι τόσο ασήμαντο, καθώς το ταξίδι μου με αυτό το κορίτσι είναι τόσο σύντομο, καθώς θα κατέβω στην επόμενη στάση».

Αυτή η απάντηση αξίζει να γραφτεί με χρυσά γράμματα:

«Δεν υπάρχει λόγος να μαλώνουμε για κάτι τόσο ασήμαντο, γιατί το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο».

Ο καθένας από εμάς πρέπει να καταλάβει ότι ο χρόνος μας σε αυτόν τον κόσμο είναι τόσο σύντομος που το να τον γεμίζουμε με καυγάδες, άχρηστες διαφωνίες, ζήλια, ασυγχώρητη, αγανάκτηση και μια συνεχή επικριτική στάση είναι γελοία σπατάλη χρόνου και ενέργειας.

Σου ράγισε κάποιος την καρδιά; Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε το.

Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Σας έχει προδώσει, εκφοβίσει, εξαπατήσει ή ταπεινώσει κάποιος; Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε το.

Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Σε έχει προσβάλει κάποιος χωρίς λόγο;

Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε!

Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Κάποιος γείτονας έκανε κάποιο σχόλιο που δεν σας άρεσε; Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε το.

Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Όποια προβλήματα και να μας φέρει κάποιος, ας θυμόμαστε ότι το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο.

Κανείς δεν γνωρίζει τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.

Κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει το τέλος.

Το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο!Ας είμαστε σεβαστοί, ευγενικοί, ας πάμε γεμάτοι ευγνωμοσύνη και χαρά, άλλωστε το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο.

Πρόσεχε αγαπητέ φίλε και μην σε πιάνει κριτική, κρίση και τσακωμός.

Επιδιώξτε να κάνετε το καλό οπουδήποτε και όποτε, και αδιάκοπα ευλογείτε όλους τους ανθρώπους που συναντάτε, γιατί ο καθένας φέρει ένα ανείπωτο φορτίο στην ψυχή του».

 ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (o-nekros.blogspot.com)

Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

 

Στο πρόσφατο Μουντιάλ που διοργανώθηκε στο Κατάρ έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι ποδοσφαιριστές, αλλά τον μεγαλύτερο ρόλο τον έπαιξαν ο προπονητές. Αν οι παίκτες είχαν το ταλέντο, τα χαρίσματα, οι προπονητές είχαν το σύστημα του παιχνιδιού, την οργάνωση της ομάδας και την αξιοποίηση των παικτών που έχουν τα ιδιαίτερα προσόντα…..

          Έτσι στην επιτυχία κάποιας ομάδας έχει σημαντικό ρόλο ο προπονητής, ο οποίος αφ’ ενός μεν επιλέγει τους καλύτερους, κατά την γνώμη του, παίκτες στην ομάδα., αφ΄ ετέρου δε καταρτίζει το κατάλληλο σύστημα, αξιοποιώντας τα ιδιαίτερα χαρίσματα των ποδοσφαιριστών.

          Παντού ο προπονητής. ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο εκπαιδευτής παίζει σημαντικό ρόλο στην επιτυχία των χαρισματούχων ανθρώπων και μιας συγκεκριμένης ομάδας στην οποία ανήκει. Χωρίς προπονητή, εκπαιδευτή δεν μπορεί κανείς να μάθει τα μυστικά μιας επιστήμης, μιας τέχνης, και να έχει επιτυχία στον τομέα που επιθυμεί. Είναι, βέβαια, καλό να χάρισμα, αλλά χρειάζεται μια ιδιαίτερη αξιοποίηση του από τον κατάλληλο και ειδικό άνθρωπο.

          Αναγκαία όμως κρίνεται και η παρουσία του προπονητού στη ζωή μας. Έχει πολύ μεγάλη σημασία η ύπαρξη δασκάλου στη ζωή των παιδιών, αλλά και των συζύγων, για  να καταλάβουν ότι απαιτείται ένας προπονητής που να τους μάθει πως να συζούν χωρίς να υφίστανται την αλλοτρίωση του χρόνου, πως να χαίρονται αυτό που κάνουν, χωρίς να απογοητεύονται.

          Όταν αφήνεται κάποιος να αυτοσχεδιάζει, όταν στηρίζεται στο «εγώ» του, στο χάρισμά του, στην φιλαυτία του, τότε είναι σίγουρο ότι θα  και είναι αυτοκαταστροφικός και διαλυτικός.

          Η παρουσία του κατάλληλου «προπονητού» είναι ο απαραίτητη και στην πνευματική ζωή. Αυτόν τον ρόλο παίζει ο πνευματικός πατέρας, ο κατάλληλος πνευματικός καθοδηγός, ο οποίος θα γνωρίζει τα μυστικά του πνευματικού αγώνα, θα ελέγχει την έμπνευση του ανθρώπου τον οποίο καθοδηγεί, θα τον τιθασεύει για να αποφεύγει τις υπερβολές και θα του μάθει πως να υπερβαίνει την φιλαυτία και να διαπνέεται από την φιλοθεΐα και την φιλανθρωπία.

          Φυσικά, εννοείται ότι ο πνευματικός πατέρας θα είναι γνώστης τόσο της πνευματικής πορείας,  όσο και της πνευματικής γνώσεως, αλλά και θα έχει πνευματική διάκριση και σύνεση, ώστε να εμπνέει χωρίς να καταργεί την ελευθερία του καθοδηγουμένου.

          Δεν μπορεί κανείς να μάθει την σοφία του Θεού, χωρίς έμπειρο πνευματικό οδηγό, χωρίς εξαγιασμένο πνευματικό πατέρα, ο οποίος όχι μόνον θα τον κατευθύνει πνευματικά, αλλά και θα τον κατεβάσει από την εξέδρα για να τον βάλλει μέσα στο γήπεδο, θα του διδάξει την κατάλληλη μέθοδο του πνευματικού αγώνα για την βίωση της αιωνιότητας.

Ν.Ι. «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», τ. 317

Λέμε όχι και στης… Πρωταπριλιάς τα ψέματα!

 

Που είναι ξενόφερτη βέβαια κι αυτή, αλλά κάποιοι θέλουν να καθιερωθεί και να γίνει όχι μόνον Ελληνική, αλλά και παγκόσμια! Αξίζει να την δούμε, γιατί όλοι μας, λίγο ως πολλοί, συμμετέχουμε με τις πλάκες μας σ αυτή και να είμαστε πληροφορημένοι σ όλα αυτά τα «παγκόσμια γλέντια». Κι ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους…

Το γεγονός!
Δυστυχώς, έχει καθιερωθεί πια, την 1η Απριλίου να γιορτάζει το ψέμα και να περιπαίζεται η αλήθεια! Με βάση το ψέμα, να γίνονται ένα σωρό πράγματα (από απλές φάρσες και ζαβολιές μέχρι χοντρά και κακόγουστα αστεία) σε βάρος των… απονήρευτων! Το σύνθημα μοιάζει να είναι του τύπου «Πέστε ένα ψέμα και… δεν χάλασε ο κόσμος»! Ας είναι και το πιο μικρό, φθάνει να είναι… πετυχημένο! Φθάνει να γίνει πιστευτό και να… παραπλανήσει! Φθάνει να εκθέσει τους «αφελείς», τα θύματα αυτά της αλήθειας! Άφησέ το να απλωθεί, σαν παραμύθι, και μη φοβάσαι για… τη μύτη σου! Το σηκώνει, βλέπετε, η ημέρα. Εξάλλου εσύ στα… ψέματα λες, αυτό που λες, δεν έγινε και τίποτα! Το «έθιμο» αυτό πέρασε και στα ΜΜΕ τα οποία, υπό τύπον αστείου, μεταδίδουν διάφορες ειδήσεις και σχόλια καταλήγοντας στο τέλος «και του χρόνου, είναι Πρωταπριλιά»! Με τον τρόπο αυτό, αλλά και με την διεθνή τους εμβέλεια, δεν κάνουν τίποτ’ άλλο, από το να καθιερώνουν την Πρωταπριλιά ως παγκόσμιο γιορτή κατά της αλήθειας!

Πως προήλθε;
Λέγεται πως στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η πρώτη ημέρα του χρόνου ήταν η 1η Απριλίου. Η περίοδος της Πρωτοχρονιάς άρχιζε στις 25 Μαρτίου, διαρκούσε 8 ημέρες, και τελείωνε τότε, την 1η Απριλίου. Κατά την περίοδο αυτή γιόρταζαν πανηγυρικά όχι μόνο τον ερχομό του νέου χρόνου, αλλά και της άνοιξης! Το 1562 μ.Χ. ο Πάπας Γρηγόριος με το γνωστό του ημερολόγιο καθιέρωσε η πρωτοχρονιά να εορτάζεται την 1η Ιανουαρίου. Το 1564 ο Κάρολος Θ΄ υιοθέτησε το Γρηγοριανό ημερολόγιο, οπότε και μετέθεσε την αρχή της χρονιάς στην 1ηΙανουαρίου, για να συμβαδίζει έτσι και με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή η αλλαγή δυσαρέστησε πολλούς, οι οποίοι συνέχισαν να γιορτάζουν στις προηγούμενες ημερομηνίες την πρωτοχρονιά, εμμένοντας στην παράδοση. Αυτό όμως έδωσε την ευκαιρία στους νεωτεριστές να τους περιγελούν, στέλνοντάς τους είτε δώρα κωμικά, είτε ψευτοευχές, είτε προσκλήσεις σε γλέντια ανύπαρκτα, περιγελώντας έτσι τις παλαιομοδίτικες αντιλήψεις τους! Επιπλέον μετέδιδαν και ψευδείς ειδήσεις!

Τι συμβαίνειστον υπόλοιπο κόσμο;
Ωστόσο, λέγεται πως το έθιμο αυτό της Πρωταπριλιάς, συναντάται σε πολλούς λαούς και πολιτισμούς, που γίνεται με διαφορετικό τρόπο και πάντοτε προσαρμοσμένο στις τοπικές παραδόσεις. Στην Αγγλία η Πρωταπριλιά εμφανίστηκε τον 18ο αιώνα και στη συνέχεια πέρασε στην Αμερική από τους Άγγλους, τους Σκωτσέζους και τους Γάλλους. Στην Πορτογαλία γιορτάζεται την Κυριακή και τη Δευτέρα πριν από τη Σαρακοστή (δηλαδή εορτάζεται δύο ημέρες εκεί!), όπου παραδοσιακά οι δρόμοι γεμίζουν με αλεύρι, το οποίο οι άνθρωποι πετούν στους φίλους τους! Στην Ινδία υπάρχει ανάλογο έθιμο ονομαζόμενο «η γιορτή του Χούλι», το οποίο εορτάζεται τον Μάρτιο. Η τελευταία δε ημέρα του «Χούλι» είναι η 31η Μαρτίου.
Η Πρωταπριλιά εορτάζεται και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής (Περού, Κολομβία, Μεξικό κ.λπ.), αλλά σε διαφορετική ημερομηνία (την 28η Δεκεμβρίου) και για διαφορετικούς λόγους. Η εγκυκλοπαίδεια «ΠΑΠΥΡΟΣ -ΛΑΡΟΥΣ» αναφέρει πως, αν και διαδόθηκε ευρύτατα στην Ελλάδα, είναι ξένο έθιμο για τη Χώρα μας.

Η παγανιστική προέλευσητης Πρωταπριλιάς!
Αν προσέξουμε, όμως, καλά τα πράγματα και θελήσουμε να τα δούμε πέραν από την όποια εύθυμη πλευρά τους, τότε θα διαπιστώσουμε τα εξής:
1. Οι περισσότεροι το έχουν για γούρι να ξεγελάσουν ή να παραπλανήσουν κάποιον μ’ ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα! Αυτή η αντίληψη έχει καθαρά παγανιστικές (δηλ. ειδωλολατρικές) ρίζες, κατά τις οποίες, όταν ξεγελάμε κατ αυτό τον τρόπο κάποιον, στην ουσία ξεγελάμε τον επίφοβο δαίμονα η εχθρό, γι αυτό κι εκείνος ,που θα αναδειχθεί νικητής στην ψευδολογία, θα τύχει μεγάλης ευτυχίας! Λέγεται πως σε πολλές περιοχές της Ανατ. Θράκης τα πρωταπριλιάτικα ψέματα, που γίνονται πιστευτά, κάνουν τα δένδρα να καρποφορούν, στη δε Κομοτηνή την εποχή που έτρεφαν μεταξοσκώληκες έλεγαν πως βοηθούσαν να γίνουν τα… κουκούλια τους!

2. Γράφει πολύ χαρακτηριστικά το περιοδικό «NEMECIS»:«Απρίλης: Η άνοιξη αποχαιρετά τον “παλουκοκαύτη” Μάρτη και υποδέχεται απ άκρη σ άκρη την αναγέννηση της φύσης. Τα λουλούδια ανθίζουν, τα δημητριακά μεγαλώνουν και τα δέντρα είναι γεμάτακαρποφόρους ανθούς. Η γενική ευφορία και η εύθραυστη ευτυχίαπου επίκειται να φέρει, καλλιέργησαν ανέκαθεν στον άνθρωπο ένανπαγανιστικό φόβο. Εύλογα, λοιπόν,την κρίσιμη ώρα της διάβασης απότη νάρκη στην αφύπνιση της φύσης, ο άνθρωπος ενστικτωδώς επιχειρούσε να παραπλα νήσει τις ελλοχεύουσες δυνάμεις του σκότους. Δυνάμεις υπερφυσικές που επηρεάζουν όχι μόνον την έκβαση τηςσοδειάς, αλλά και τις ανθρώπινεςσχέσεις.
Έτσι την Πρωταπριλιά είθισται η ψευδολογία σαν προφυλακτικό ήκαι αλεξίκακο αντίδοτο. Τα ψέματααυτής της ημέρας είναι ένα είδοςυπερφυσικής, μαγικής πάλης γιατην επικράτηση του καλού, με νικητές πότε τον αρχιψεύταρο πουέγινε πιστευτός και πότε τον ρεαλιστή που δεν ξεγελάστηκε…».

3. Παίρνοντας ακόμη και την εύθυμη πλευρά των πραγμάτων, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε αυτό που αναφέρεται ότι συνέβαινε στις αρχαίες (και ειδωλολατρικές) κοινωνίες, στις οποίες οι μάγοι προσπαθούσαν να διώξουν τους δαίμονες και τα κακά πνεύματα, τις αιτίες των ασθενειών, μεαστεία, χορούς και διασκεδάσεις!

4. Στο πρώιμο Ρωμαϊκό ημερολόγιο, η 1η Απριλίου ήταν η πρώτη ημέρα της άνοιξης. Πολλοί πολιτισμοί θεωρούσαν αυτήν την ημέρα, ως ημέρα αναγέννησης της γης και της ζωής. Για τον λόγο αυτό, γίνονταν πολλές γιορτές, θυσίες και προσφορές στους (ειδωλολατρικούς) θεούς. Με την επικράτηση, όμως, του Χριστιανισμού και μάλιστα επί της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το Πάσχα αντικατέστησε αυτές τις τελετουργίες για την άνοιξη. Οι παλιές γιορτές, μάλιστα, γελοιοποιήθηκαν και διακωμωδήθηκαν. Σήμερα δεν πιστεύουμε ότι γίνεται αναβίωση αυτής της γελοιοποίησης, όσο αναβίωση αυτού που καταργήθηκε!
Οπότε…

Συμμετέχοντας κανείς σ’ αυτή τη διαδικασία, άθελά του, συμμετέχει στα κατάλοιπα ή και σ’ αυτή ακόμη την προσπάθεια αναβίωσης παγανιστικών εθίμων. Πέραν αυτού, όσοι το θεωρούντούτο υπερβολικό, ας σκεφθούντουλάχιστον τα εξής:
1. Η ουσία είναιότι κατά την ημέρα αυτή, όλα τα πράγματα τηςζωής μας, πρέπει να αναζητηθούν,να διατυπωθούν και να γίνουν κατά αντίθετο τρόπο! Το «μήνυμα», ας το πούμε έτσι, της ημέρας είναι να καταλάβουμε τι μπορεί να σκαρώσει η φαντασία μας, αν αφεθείελεύθερη και αχαλίνωτη, προκειμένου να φέρει τα πάνω – κάτω!

2. Μέσα από τέτοια έθιμα καιδιαδικασίες,το ψέμα γίνεται…αθώο, οι δε αθώοι γίνονται (η θεωρούνται) αφελείς! Στο τέλος δεείναι και τα θύματα γιατί, απλούστατα, δεν σκέπτονται καχύποπταη αντίθετα! Ενώ οι έξυπνοι επικρατούν, γιατί χρησιμοποιούντό ψέμα!Κι αυτό δεν παύει να είναι το άλλομήνυμα της… παγκόσμιας αυτήςεορτής!
Έτσι δεν είναι τυχαίο, που στα Αγγλικά η Πρωταπριλιά λέγεται «Fools Day», δηλαδή«η ημέρατων ανοήτων»! Στη Σκωτία αυτός, που την παθαίνει αποκαλείται«πρωταπριλιάτικος κούκος»!Στις δε χώρες της Λατινικής Αμερικής ονομάζεται«Die de Los Inocentes»,που σημαίνει«ημέρα τωναθώων»!Μόνο που την επομένη ακριβώς (29η Δεκεμβρίου) η Εκκλησία εορτάζει τη σφαγή των 14.000 αθώων παιδιών από τον Ηρώδη!

3.Οπότε δεν γίνεται κι εγώ κι εσύ να μη πούμε ένα ψέμα τη μέρα αυτή! Να και το τρίτο μήνυμα τηςημέρας! Έτσι το ψέμα γιορτάζει,καθιερώνεται, επικρατεί και μάλιστα κατά πομπόδη τρόπο! Δηλαδήγίνεται κάτι, ακόμη και υπό τύπονφάρσας η αστείου, που δεν γίνεταιγια την Αλήθεια. Ο Αμερικανός συγγραφέας Mark Twain έγραψε:«Η 1η Απριλίου είναι η μέρα, που θυμόμαστε τι είμαστε τις υπόλοιπες 364 του χρόνου». Σωστά! Κι όπως του «Αγίου Βαλεντίνου» δεν γίνεται να μη είσαι ερωτευμένος και να μη συμπεριφέρεσαι ωςερωτευμένος, όπως τα Χριστούγεννα δεν γίνεται να μη ζεις και ναμη σκέπτεσαι εντελώς κοσμικά μετα πάρτυ, τα ρεβεγιόν, τα χαρτιάκ.λπ. χάνοντας έτσι πλήρως το νόημά τους, έτσι και την Πρωταπριλιά δεν γίνεται να μη πεις κι εσύ έναψέμα(τακι)!
«Η 1η Απριλίου έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως η μέρα του ψέματος και της ζαβολιάς» θα μας πούν και θα μας γράψουν φαρδιά – πλατιά τα «καλά» μας ΜΜΕ., θυμίζοντάς μας και το«έτσι κάνουν όλοι», τώρα δε και στον… πλανήτη, για να θυμόμαστε και την παγκοσμιοποίηση των ημερών μας! Κι επειδή δεν μπορούν με συγκεκριμένα στοιχεία να αποδείξουν ότι αυτό συμβαίνει πραγματικά σε όλες τις χώρες του κόσμου, το αποκαλούν «άναρχο έθιμο του κόσμου» για το οποίο «ελάχιστα πράγματα έχουν επίσημα καταγραφεί», όπως και οι ίδιοι αναγκάζονται να ομολογήσουν, μη κρύβοντας την επιθυμία τους για την παγκόσμια επικράτησή του!

Συμπέρασμα
Όπως και να το κάνουμε η Πρωταπριλιά βρίσκεται πάντοτε στην περίοδο του Πάσχα. Τότε που όλοι υποκλινόμαστε σ Εκείνον, που είναι η Αλήθεια, που σταυρώθηκε για την Αλήθεια και για να μας οδηγήσει στην Αληθινή ζωή. Λοιπόν, παιδιά, Εκείνος μας είπε πως ο διάβολος από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου ήταν ανθρωποκτόνος και με το ψεύδος του τον παρέσυρε στην αμαρτία και τον θάνατο. Και ακόμη πως «δεν στέκεται στην αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει αλήθεια σ αυτόν. Όταν λαλεί το ψεύδος, το βγάζει από μέσα του και το λέει, γιατί είναι ψεύτης και πατέρας του ψεύδους, ο πρώτος επινοητής και ο υποβολέας του». (Ιω. η΄ 44). Τώρα που καθιέρωσε και την ημέρα του ψεύδους, θα σπεύσουμε να τη γιορτάσουμε, παραβλέποντας πως είμαστε παιδιά και πιστοί μαθητές Εκείνου;

Λέμε όχι και στης... Πρωταπριλιάς τα ψέματα! - ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (vimaorthodoxias.gr)

Όταν σιωπάς

 

Σ’ ένα Πανεπιστήμιο ο καθηγητής Νομικής ρώτησε έναν φοιτητή:

 -Πως σε λένε;

Ο φοιτητής απάντησε και τότε ο καθηγητής τον απέβαλε χωρίς λόγο. Ο φοιτητής προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του χωρίς αποτέλεσμα, αλλά και όλοι οι συμφοιτητές του στην αίθουσα σιωπούσαν.... Ο φοιτητής βγήκε νιώθοντας αδικημένος....

          Στη συνέχεια, ο καθηγητής ξεκίνησε τη διάλεξη και ρώτησε τους φοιτητές:

          -Γιατί θεσπίστηκαν οι νόμοι;

          -Για τον έλεγχο της συμπεριφοράς των ανθρώπων, είπε ένας φοιτητής.

          -Για να εφαρμοσθεί η πειθαρχία των ανθρώπων, είπε ένας άλλος.

          -Για να μην καταπιέζουν οι ισχυροί τους αδύναμους, είπε ένας τρίτος.

          Ο καθηγητής είπε:

          -Ναι, αυτό όμως δεν είναι αρκετό.

          Μια φοιτήτρια σήκωσε το χέρι της και απάντησε:

          -Μέχρι να επιτευχθεί δικαιοσύνη.

          Ο καθηγητής είπε:

          -Ναι, αυτή είναι η απάντηση. Για να επικρατήσει η δικαιοσύνη! Και ποιο είναι το νόημα της δικαιοσύνης;

          Ένας φοιτητής απάντησε:

          Έτσι ώστε να διατηρούνται τα δικαιώματα και να μην αδικείται κανείς.

          Ο καθηγητής είπε:

          -Τώρα απαντήστε άφοβα. Έκανα άδικη πράξη στον συμφοιτητή σας όταν τον έβγαλα από  την αίθουσα;

          Και είπαν όλοι:

          -ΝΑΙ.

          Ο καθηγητής είπε θυμωμένος:

          -Τότε γιατί σιωπήσατε και δεν κάνατε τίποτα; Σε τι χρησιμεύουν οι νόμοι αν δεν έχουμε το θάρρος να τους εφαρμόσουμε; Εάν παραμείνετε σιωπηλοί όταν κάποιος υποβάλλεται σε αδικία και δεν υπερασπίζεστε το δίκιο, χάνετε την ανθρωπιά σας η οποία είναι αδιαπραγμάτευτη.

          Τότε ο καθηγητής είπε να φωνάξουν τον φοιτητή που είχε διώξει, του ζήτησε συγγνώμη μπροστά σε όλους ους φοιτητές και είπε:

          -Αυτό είναι το Μάθημα σας σήμερα και πρέπει να το πετύχετε στην Κοινωνία σας όσο... Ζείτε.

“ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ”, τ. 22

“ΒΡΑΣΕ ΡΥΖΙ”

 

Η λαϊκή αυτή έκφραση “βράσε ρύζι”, λέγεται συνήθως σε περιπτώσεις ασυνεννοησίας και ελλείψεως επικοινωνίας, όπως παλαιότερα έλεγαν “βράσε κουρκούτι” ή βράσε τραχανά”. Και αυτήν περίπου την έκφραση, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, εχρησιμοποίησε και ο Μέγας Αντώνιος για κάποιους επισκέπτες του, που προφασίζονταν διάφορα για να μη πειθαρχήσουν στα λόγια του Ευαγγελίου. Στο “Γεροντικόν” διαβάζουμε το γεγονός:

          “Πήγαν μια μέρα στο ασκητήριο του Μεγάλου Αντωνίου κάποιοι αδελφοί και τον παρεκάλεσαν να τους πει λόγον σωτηρίας: “Πες μας κάτι, πως να σωθούμε”. Και ο γέροντας τους αποκρίθηκε: “Ακούσατε τι λέγει η Αγία Γραφή; Σας αρκεί αυτή για να σωθείτε”. Εκείνοι όμως επέμεναν και του είπαν: “Θέλουμε να ακούσουμε κάτι και από σένα, πάτερ”. Τότε ο Μέγας Αντώνιος τους είπε: “Το Ευαγγέλιο λέγει: “Εάν τις σε ραπίσει εις την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην”. Του λένε οι επισκέπτες του: Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε”. Τους ξαναλέει ο γέροντας: “Αν δεν μπορείτε να στρέψετε και την άλλη σιαγόνα, τουλάχιστον υπομείνετε το ράπισμα στην μία”. Του λένε πάλι: “Ούτε αυτό μπορούμε”. Απαντά και πάλι ο γέροντας: “Αν αυτό δεν το μπορέστε, μην, μην ανταποδώσετε το χτύπημα”. Και του είπαν οι αδελφοί: “Ούτε και αυτό το μπορούμε”. Τότε ο Μέγας Αντώνιος στράφηκε στον μαθητή του, που παρακολουθούσε τη συνομιλία και του λέγει: “Κάμε τους λίγη κουρκούτη, γιατί είναι ανήμποροι”. Και λέγει στους επισκέπτες του: “Αν αυτό δεν μπορείτε και εκείνο δεν τον θέλετε, τι να σας κάμω; Προσευχή χρειάζεται”.

          Πόσοι από μας δεν βρίσκονται στην ίδια θέση με τους αδελφούς, που πήγαν στο ασκητήριο του Μεγάλου Αντωνίου; Κι εμείς κουρκούτι χρειαζόμαστε ή μάλλον προσευχή και μετάνοια.

          ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ, Π. Μ. Σωτήρχος

Βαδίζοντας στον θάνατο

 

Και προσπαθείς για το καλύτερο και δίνεις, δίνεις όλο σου το είναι, και στο τέλος καλείσαι να απολογηθείς μπροστά σε ανθρώπους που, είτε από βλακεία, είτε από σκληρότητα και εγωισμό, σε καταδικάζουν.

          Και ενώ τους εξηγείς, απάντηση καμία δεν τους καλύπτει και ακάνθινο σου περνάν στεφάνι και σε χλευάζουν και σε χτυπούν.

          Και αποφασίζεις να σιωπήσεις, αυτό όμως περισσότερο τους εξοργίζει και σου φορτώνουν την ευθύνη στις πλάτες και σε σταυρώνουν σαν κοινό εγκληματία.

          Και από τον σταυρό επάνω εσύ τους συγχωρείς, γιατί τους αγαπάς και γιατί δεν έχουν επίγνωση για το τι οι ίδιοι κάνουν.

          Και αυτό όμως ακόμα τους πειράζει και α ηρεμήσουν δεν μπορούν και σε τρυπάν για να δουν αν όντως έχεις πεθάνει....

          Άνθρωπε.....

          Θα σε δικάσουν, δεν θα σε ακούσουν, θα σε συκοφαντήσουν, θα σε χλευάσουν και θα σε σταυρώσουν και πάλι δεν θα ησυχάσουν....

          Στο χέρι σου είναι, Άνθρωπε, να αποφασίσεις το πόσο θ αντέξεις...Και ναι, αν το φτάσεις μέχρι τέλους, είναι πολύ πιθανός ο θάνατος....

          Και πριν βιαστείς να αντιδράσεις, σκέψου ότι αυτοί οι άλλοι άνθρωποι, οι “Ευλογημένος ο Ερχόμενος”. Πριν βιαστείς να αντιδράσεις, σκέψου ότι και Φαρισαίοι, οι δικαστές, οι σταυρωτές σου, μπορεί να είναι και άτομα δικά σου, οι γονείς σου, οι φίλοι σου, τα παιδιά σου, οι άνθρωποι που μέχρι χθες φώναζαν εσύ, Άνθρωπε, έχεις υπάρξει ή πρόκειται να υπάρξεις δικαστής και Φαρισαίος και σταυρωτής σε κάποιους άλλους.

          Στο χέρι σου είναι να αποφασίσεις....

          Αλλά μην ξεχάσεις το εξής, Άνθρωπε....

          Τα Πάθη δεν ολοκληρώνονται  Μεγάλη Πέμπτη βράδυ.

          ΤΑ Πάθη ολοκληρώνονται ξημερώνοντας Κυριακή.

          Αναστήτω ο Θεός....

          Ελευθέριος Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος, “Πριν νυχτώσει”

Οι δύο πέτρες......

Φαντάσου, άνθρωπε, δύο πέτρες. Δύο τυχαίες πέτρες,  συμπαγείς, με μύτες,  γωνίες και εξογκώματα. Φαντάσου, λοιπόν, ότι αρχίζουμε και κτυπάμε αυτές τις πέτρες μεταξύ τους. Ξανά και ξανά και ξανά.

          Έτσι είναι και ένας γάμος, μία σχέση, μία συμβίωση δύο ανθρώπων με διαφορετική προέλευση, διαφορετικές αξίες, διαφορετικά πρέπει και θέλω. Δύο άνθρωποι οι οποίοι αρχίζουν  και χτυπιούνται μεταξύ τους.

          Επειδή όμως υπάρχουν αυτές οι μύτες και οι γωνίες, οι συγκρούσεις στην αρχή πονάνε και μάλιστα πολύ.

          Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους, τους διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους.

          Καθώς όμως ο καιρός περνάει, από τις πολλές επαναλήψεις των συγκρούσεων, οι πέτρες αρχίζουν και λειαίνουν.... όλο και πιο πολύ και σιγά -σιγά οι συγκρούσεις παύουν να είναι τόσο πολύ επίπονες.

          Και ο καιρός περνάει....

          Φθάνει κάποια στιγμή, εκείνη η στιγμή, που οι πέτρες πλέον εφάπτονται πλήρως. Και λόγος για άλλη σύγκρουση δεν υπάρχει.

          Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Τα πρέπει, τα θέλω και οι εγωισμοί  τρίβονται, θρυμματίζονται από τις συνεχείς και επαναλαμβανόμενες αυτές συγκρούσεις. Και οι άνθρωποι έρχονται κοντά ο ένας κοντά στον άλλο., όπως ακριβώς οι πέτρες.

          Και οι μύτες και οι γωνίες δεν τους εμποδίζουν πλέον. Και έτσι οι δύο άνθρωποι ακουμπούν πια ο ένας με τον άλλον.

          Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος

Το τάγμα των μοναχών είναι φοβερό στους δαίμονες, Από το Γεροντικό

 

Εγώ – έλεγε κάποιος γέροντας από τη Θηβαΐδα – ήμουν γιος ενός ιερέα των ειδωλολατρών. Όταν λοιπόν ήμουν παιδί, είδα μια μέρα τον πατέρα μου να μπαίνει ως συνήθως στον ναό των ειδώλων για να προσφέρει θυσία, και μπήκα και εγώ ξοπίσω του. Είδα τότε τον σατανά καθισμένο και γύρω του να στέκεται όλη η στρατιά του, και στη συνέχεια ένας από τους αξιωματικούς του προχώρησε στο κέντρο και τον προσκύνησε.

Εκείνος τον ρώτησε: «Από πού έρχεσαι;» «Ήμουν στην τάδε χώρα», αποκρίθηκε, «και ξεσήκωσα πολέμους και έκανα να χυθεί πολύ αίμα, και ήρθα να σου το αναφέρω». «Σε πόσο διάστημα το έκανες αυτό;» είπε ο διάβολος. Αυτός απάντησε: «Σε τριάντα μέρες». Όταν το άκουσε ο σατανάς, πρόσταξε να τον μαστιγώσουν, λέγοντας: «Σε τόσο διάστημα αυτό μόνο έκανες;»

Πλησίασε έπειτα ένας άλλος και είπε: «Εγώ ήμουν στη θάλασσα και ξεσήκωσα ανεμοθύελλες και βούλιαξα πλοία και έπνιξα πολλούς ανθρώπους, και ήρθα να σου το αναφέρω». Τον ρώτησε και αυτόν σε πόσον καιρό το έκανε και μαθαίνοντας ότι σε είκοσι μέρες, πρόσταξε να τον μαστιγώσουν όπως τον πρώτο, επειδή σε τόσο διάστημα δεν κατόρθωσε τίποτε άλλο.

Παρουσιάστηκε στη συνέχεια άλλος· αυτός, σε κάποια πόλη που γινόταν γάμος, προκάλεσε μάχη ανάμεσα στους καλεσμένους, ώστε να χυθεί πολύ αίμα, και έκανε να σκοτωθούν ακόμη και ο γαμπρός και η νύφη. Και έλεγε ότι αυτό το πέτυχε σε δέκα μέρες. Και αυτός όμως, όπως και οι προηγούμενοι, κατηγορήθηκε για χάσιμο χρόνου και μαστιγώθηκε.

Μετά από αυτούς λοιπόν προχώρησε στο κέντρο και ένας άλλος, και ο διάβολος τον ρώτησε: «Από πού έρχεσαι και εσύ;» «Ήμουν στην έρημο», απάντησε, «εδώ και σαράντα χρόνια και πολεμούσα έναν μοναχό· και τη νύχτα αυτή τον έριξα στην πορνεία».

Μόλις το άκουσε ο διάβολος, σηκώθηκε αμέσως, τον φίλησε, και βγάζοντας το στέμμα που φορούσε, το έβαλε στο κεφάλι του. Και έφεραν έναν θρόνο, τον έβαλαν κοντά στον δικό του και τον κάθισε εκεί, ευχαριστώντας τον και λέγοντας: «Μπόρεσες να κάνεις αυτό το μεγάλο κατόρθωμα!»

Βλέποντας λοιπόν αυτά εγώ – συνέχισε ο γέροντας – κατάλαβα πόσο μεγάλο είναι το τάγμα των μοναχών και πόσο φοβερό στους δαίμονες, και έφυγα με τη χάρη του Θεού και έγινα μοναχός.

 Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση ΛΒ’ (32), σελ. 310. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001.

https://www.koinoniaorthodoxias.org

Ο άθεος γαμπρός!!!

 

Η μητέρα βλέπει την κόρη της να επιστρέφει από το ραντεβού προβληματισμένη:

– Τί έχεις; Χωρίσατε;

– Όχι, αντιθέτως! Μου ζήτησε να τον παντρευτώ!

– Και γιατί είσαι έτσι;

– Γιατί μου είπε ότι είναι άθεος και δεν πιστεύει ότι υπάρχει Κόλαση!

– Παντρέψου τον. Θα του δείξουμε πόσο άδικο έχει…

ΝΥΧΤΑ ΤΡΟΜΟΥ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

 

“Μετά τη σύλληψή μου τη  εποχή του Γιόκοντα, εξορίστηκα στο Βορρά. Αλλά πριν από αυτό βρέθηκα σε μια από τις φυλακές. Οι συνθήκες στη φυλακή  ήταν φρικιαστικές. Σ’ ένα μικρό κελί άνθρωποι διαφόρων χαρακτήρων. Υπήρχαν και πολιτικοί και ποινικοί κρατούμενοι. Στα τριώροφα σανιδοκρέβατα κάθονταν δυστυχισμένοι άνθρωποι. Ο χώρος όχι μόνο ήταν αποπνικτικός και μύριζε άσχημα, αλλά και ο ιερέας ήταν το ίδιο μολυσμένος από τις απαίσιες βρισιές των φυλακισμένων.

          Η νύχτα του Πάσχα έφτασε και σ’ αυτή την κόλαση. Καθόμουν κάτω από ένα μικρό παράθυρο με κάγκελα δίπλα σ’ έναν ήσυχο γείτονα, αναπνέοντας το λιγοστό αέρα που μετά βίας έμπαινε από το παράθυρο. Ξαφνικά ακούσαμε το σιγανό ψάλσιμο από γυναικείες φωνές που έρχονταν από τον κάτω όροφο. Έψελναν οι μοναχές, που κρατούσαν εκεί. Ήταν μια αχτίδα φωτός μέσα σ’ αυτή τη φρικτή πασχαλιάτικη νύχτα. Αρχίσαμε με το γείτονα να σιγοψέλνουμε τα τροπάρια του Πάσχα. Μερικοί απο τους παρευρισκόμενους γελούσαν, αλλά συνέχισαν να βρίζουν, άλλοι πάλι άρχισαν να σιγοτραγουδούν μαζί μας.

          Απευθύνθηκα σε όλους:

          -Σύντροφοι στη δυστυχία, είπα, απόψε είναι η μεγάλη νύχτα της Ανάστασης του Χριστού. Πάσχα. Ας προσπαθήσουμε να  προσευχηθούμε.

          Κάποιος έβρισε, αλλά τελικά έγινε σιωπή. Στο παραθυράκι της πόρτας πλησίασε ο φύλακας. Τον παρακάλεσα να μην μας εμποδίσει.

          -Με μεγάλη μου χαρά, είπε χαμογελώντας κοροϊδευτικά. Τέλος ΄πάντων, είπε, τραγουδήστε.

          Άρχισα να λέω τις ευχές και να ψέλνω και ολόκληρο το κελί άρχισε να ψέλνει μαζί μου. Όταν οι φωνές από την πρόχειρη χορωδία μας ακούστηκαν στο διάδρομο τη φυλακής, από τα άλλα κελιά άρχισαν να ακούγονται ψαλμωδίες.

          Ο φύλακας τότε έκανε κάτι απίστευτο: Πέρασε από το διάδρομο και άνοιξε τα παραθυράκια από τις πόρτες όλων των κελιών! Και ανέβηκε στον Κύριο ο μεγαλειώδης, χαρμόσυνος ύμνος: “Χριστός ανέστη εκ νεκρών”! Και καταπάτησε την ιεροσυλία και την αθυροστομία. Και πολλοί, αν όχι όλοι, βρίσκονταν σε κατάνυξη. Η νύχτα αυτή με εντυπωσίασε βαθύτατα, όπως, μάλλον, και πολλούς άλλους”.

          (Διήγηση Αρχιεπισκόπου Οδησσού ΝΙΚΩΝΑ“ Ιστορίες μαρτυρίου και Μαρτυρίας”, Μητρ. Αργολίδος ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ)

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΚΕΡΩΝΑ

 

- Πτωχός εργάζεται.

- Ο πλούσιος τον εκμεταλλεύεται.

- Ο στρατιώτης προστατεύει και τους δύο.

- Ο φορολογούμενος πληρώνει και για τους τρεις.

- Ο απατεώνας εκμεταλλεύεται και τους τεσσάρες.

- Ο μεθύστακας πίνει στην υγεία και των πέντε.

- Ο τραπεζίτης εξαπατάει και τους έξι.

- Ο δικηγόρος αγορεύει  εξαπατώντας και τους επτά.

- Ο γιατρός σκοτώνει και τους οκτώ.

- Ο νεκροθάφτης θάβει και τους εννέα.

- Και ο πολιτικός ζει σε βάρος και των δέκα. 

Διαπίστωση: Ο κόσμος δεν έχει αλλάξει εδώ και 2021 χρόνια!

Ασκητές μέσα στον κόσμο: Τα τάματα πρέπει να εκπληρώνωνται

 

Μί­α ἱ­ε­ρα­τι­κή οἰ­κο­γέ­νεια σ᾿ ἕ­να χω­ριό τῆς Τρι­πό­λε­ως, κοντά στό μο­να­στή­ρι τῆς πά­νω Χρέ­πας, πή­γαι­νε μέ τό κάρ­ρο στό χω­ρά­φι ἔ­χοντας καί τό μι­κρό κο­ρι­τσά­κι τους μα­ζί. Στόν δρό­μο ἔ­πε­σε ἡ μι­κρή ἀ­πό τό κάρ­ρο, χτύ­πη­σε καί ἔ­τρε­χε αἷ­μα ἀ­πό τά αὐ­τιά της.

Οἱ γο­νεῖς φο­βού­με­νοι μήν πε­θά­νη ἔ­τα­ξαν νά τήν ἀ­φι­ε­ρώ­σουν στό Μο­να­στή­ρι τῆς Πα­να­γί­ας στήν πά­νω Χρέ­πα, νά γί­νη μο­να­χή ὅ­ταν με­γα­λώ­ση. Ἡ κό­ρη τους ἔ­γι­νε κα­λά καί ὅ­ταν λί­γο με­γά­λω­σε, χω­ρίς νά ξέ­ρη τί­πο­τε γι­ά τό τά­μα τῶν γο­νέ­ων της ἔ­φυ­γε πρίν ἀ­κό­μη ἐ­νη­λι­κι­ω­θῆ καί πῆ­γε νά μεί­νη στήν πά­νω Χρέ­πα. Οἱ γο­νεῖς της τήν ἀ­νε­ζή­τη­σαν, τήν βρῆ­καν καί τήν ἔ­φε­ραν στό σπί­τι. Αὐ­τή ἀρ­ρώ­στη­σε. Τό­τε πά­λι ἀ­να­νέ­ω­σαν τό τά­μα τους καί ἡ κό­ρη τους, ἀ­φοῦ ἔ­γι­νε κα­λά, ξα­να­έ­φυ­γε γι­ά τό Μο­να­στή­ρι.

Παρ᾿ ὅλα αὐτά τήν ­πῆ­ραν πά­λι ξε­χνώντας τό τά­μα τους. Τό­τε πά­λι ἀρ­ρώ­στη­σε καί πλέ­ον κα­τε­νό­η­σαν ὅ­τι ὁ Θε­ός ζη­τᾶ τήν ἐκ­πλή­ρω­ση τοῦ τά­μα­τος. Πλέ­ον τήν ἄ­φη­σαν ἐ­λεύ­θε­ρη νά ἀ­φι­ε­ρω­θῆ στόν Θε­ό καί νά ὑ­πη­ρε­τή­ση τήν Πα­να­γί­α στό Μο­να­στή­ρι της.

Πράγ­μα­τι ἔ­γι­νε μο­να­χή καί Ἡ­γου­μέ­νη ἀρ­γό­τε­ρα καί πρό­κο­ψε στήν μο­να­χι­κή ζω­ή. Εἶ­ναι ἡ εὐ­λα­βέ­στα­τη καί ὁ­σί­ας μνή­μης γε­ρόντισ­σα Φι­λο­θέ­η πού ἐκοι­μή­θη τήν ἡ­μέ­ρα τῆς ἁγί­ας Φι­λο­θέ­ης.

Αἰ­ω­νί­α της ἡ μνή­μη. Τήν εὐ­χή της νά ἔ­χου­με. Ἀ­μήν.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο» και την ενότητα: «Θαυμαστά και διδακτικά περιστατικά», ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2008, Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής)

(Πηγή ηλ. κειμένου: enromiosini.gr) 

Μια λησμονημένη αρετή: Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Ένα συγκινητικό περιστατικό 

          Ένας άνδρας 73 ετών στην Ιταλία, σε κάποιο νοσοκομείο, θεραπεύθηκε από τον κορωνοϊό. Του είπαν ότι έπρεπε να πληρώσει 500 ευρώ για τη χρήση αναπνευστήρα για μια μέρα. Και τη στιγμή εκείνη ο άνδρας ξέσπασε σε κλάμα. Τότε ο γιατρός του είπε να μην κλαίει για το ποσό που χρειάζονταν να πληρώσει, και με κάποιο τρόπο θα ρύθμιζαν την πληρωμή. Αλλά εκείνο που ο ασθενής είπε, έκανε να κλαίνε όλοι οι γιατροί.

          Είπε: “ Δεν κλαίω για το ποσό που πρέπει να πληρώσω, είμαι σε θέση να τα πληρώσω τα έξοδα. Κλαίω γιατί ανέπνευσα τον αέρα του Θεού για 73 χρόνια και δεν πλήρωσα τίποτα γι’ αυτό. Τώρα πρέπει να πληρώσω 500 ευρώ για να χρησιμοποιήσω έναν αναπνευστήρα, σε ένα νοσοκομείο, για μια μέρα. Κατανοείτε πόσο είμαι υποχρεωμένος στο Θεό; Δεν Τον έχω ούτε καν ευχαριστήσει ποτέ”.

          Κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά ότι ο αέρας που αναπνέουμε είναι δωρεάν. Μόνο όταν βρισκόμαστε σε χειρουργείο κατανοούμε ότι το να αναπνέουμε οξυγόνο με αναπνευστήρα απαιτεί χρήμα.

          Όταν αλλάζει ο κόσμος στον οποίο κοιτάζουμε τα πράγματα, τα πράγματα που κοιτάμε αλλάζουν. Η ευγνωμοσύνη είναι ένα συναίσθημα που μας δίνει δύναμη. Είναι πολύ δυνατό.

          Μερικές φορές πρέπει να είμαστε πιο ενσυνείδητοι, πιο ευγνώμονες για τα δώρα που μας δίνει η ζωή. Η ευγνωμοσύνη μας κάνει πιο δυνατούς, ενώ το στρες μας κάνει αδύναμους. Στη ζωή έχω βιώσει πως όταν είμαστε γεμάτοι ευγνωμοσύνη, δεν έχουμε ποτέ φόβο. Αυτά τα δύο μαζί δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

          Ας υπολογίζουμε, λοιπόν, όλες τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, είναι η καλύτερη προσευχή που μπορούμε να απαγγείλουμε. Όταν είμαστε ευγνώμονες για τα πράγματα που μας δίνει  η ζωή, τότε η ζωή θα μας δώσει πολλά περισσότερα, για τα οποία είμαστε ευγνώμονες. Μην θεωρείτε δεδομένα τα δώρα του σας δίνει η ζωή, μην επιτρέπετε να εξατμιστεί η ευγνωμοσύνη για το Θεό.

          “ΒΗΘΕΣΔΑ”, Έντυπο μέριμνας Αναπήρων

ΛΌΓΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ

 -Ένας Λαυριώτης: Από βλακείες μας θα χάσουμε τον Παράδεισο.

- Ένας Δοχειαρίτης: Είναι μεγάλη χαρά ν’ ανάβεις κάθε μέρα τα καντήλια των αγίων.

-Ένα βιβλίο ασκητικό το διαβάζεις μια φορά όλο, όπως όλα τα βιβλία, να δεις τι λέει. Μετά το ξαναδιαβάζεις κάνοντας έργο ό, τι λέει. Μετά, είναι και μία τρίτη φορά, που μπορεί να μην την τελειώσεις ποτέ....

-Ρώτησαν ένα Γέροντα πως γνωρίζει την Αγία Γραφή απέξω. Προσευχήσου, παιδί μου, απάντησε και θα λάβεις το χάρισμα.

 -Αληθινός μοναχός ο αεί χαίρων.

 -Ο μοναχός όχι μόνο αποφεύγει να βλέπει την αμαρτία αλλά και την ομορφιά. Δεν αγαπά τίποτε. Μισεί τα πάντα. Είναι έσχατος, δούλος. Μόνο τον Θεό κυττά, ακούει, θέλει. Κάθε άλλη σκέψη, ματιά κίνηση, συνήθεια, σκίρτημα είναι μοιχεία. Κάθε περισπασμός διώχνει την ειρήνη, την ησυχία, τον Θεό. Οι συνήθειες είναι αγαπητά τέκνα. Δεν αγαπάς τους μοναχούς, τους αδελφούς, τους τόπους, τα σχήματα, τις λέξεις, τις προσευχές, τους αγγέλους, τα βιβλία, την αγιογραφία, την κουβέντα, την ευγένεια. Μόνον τον Θεό.

 -Ο Θεός ψάχνει να βρει μια στιγμούλα μεταμέλειας μέσα στους αιώνες για να σε πάρει.

  -Ο κακά απομονωμένος άνθρωπος είναι ο πιο δυστυχής. Το δείχνουν τα μάτια του, το πρόσωπό του, οι κινήσεις, τα πάντα του. Χύνει αίμα συνεχώς.

 -Η ευχή είναι ό, τι αρέσει στον Θεό.

 - Η διακονία ό, τι το πιο θαυμάσιο. Διακονία είναι ό, τι προσφέρεις με χέρια, λόγο, προσευχή στους άλλους.