Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: Λκ. 11-16


(Εν ολίγοις)



Η ΑΓΑΠΗ  ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ
            Πολλοί όχι μόνον άπιστοι αλλά και αρκετοί άλλοι που θεωρούν τον εαυτό τους χριστιανό, έχουν μια φοβία να εφαρμόσουν στη ζωή τους την ευαγγελική εντολή τη αγάπης προς τους εχθρούς τους. Νομίζουν ότι αυτό είναι ωφέλιμο μόνο για τους εχθρούς. Πιστεύουν δηλ. ότι οι εχθροί τους θα επωφεληθούν απ’ αυτή την «αδυναμία» τους και θα απαντήσουν στην αγάπη με μίσος και κακία και τότε θα θριαμβεύσει το κακό.
            Πάντως η σκέψη περί «αδυναμίας» του πιστού και γενικότερα του χριστιανισμού είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Οι άγιοι κατέχουν μεγάλη δύναμη, σε σημείο που  να μπορούν να κυριαρχούν  πάνω στους ανθρώπους, αλλά πορεύονται προς τον αντίθετο δρόμο. Δηλ. προτιμούν να υποδουλώνονται στον αδελφό τους και με τον τρόπο αυτό αποκτούν για τον εαυτό τους τέτοια αγάπη η οποία ουσιαστικά είναι άφθαρτη και αδαμάντινη. Ακολουθώντας το δρόμο αυτό πετυχαίνουν περιφανή νίκη η οποία μένει «εις τον αιώνα», ενώ η νίκη που προέρχεται με τη χρήση βίας δεν είναι ποτέ σταθερή και αποτελεί μάλλον εντροπή προς την ανθρωπότητα παρά καύχημα της.
Σ’ αυτό το δρόμο οφείλουμε να πορευόμαστε τον οποίο προδρομικά βάδισε ο Ιησούς Χριστός και μας προσκάλεσε νε γίνουμε όμοιοι Του για να γίνουμε «υιοί του Υψίστου».

π. γ. στ.

Η ταπείνωση: Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση



            Η λέξη ταπείνωση στην Αγγλική γλώσσα προέρχεται από τη λατινική λέξη humus που θα πει εύφορη γη. Για μένα ταπείνωση δεν είναι αυτό που συνήθως εννοούμε σήμερα : δηλ. ο αφελής τρόπος με τον οποίο φανταζόμαστε ότι είμαστε χειρότεροι όλων και προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους ότι, αυτοί οι αφύσικοι τρόποι συμπεριφοράς μας, μαρτυρούν πως ξέρουμε τον εαυτό μας και αυτό που είμαστε. Για μένα ταπείνωση είναι να είμαστε όπως η γη, το χώμα που πατάμε. Η γη βρίσκεται πάντα στη θέση της και είμαστε σίγουροι γι’ αυτό. Δεν την υπολογίζουμε, την πατάμε όλοι μας, ρίχνουμε πάνω της όλα τα άχρηστα, τα σκουπίδια.
            Η γη βρίσκεται πάντα εκεί, σιωπηλή, δέχεται αδιαμαρτύρητα κάθε τι που πατάμε. Και κατά κάποιο τρόπο θαυμαστό αναδημιουργεί τα σκουπίδια και κάνει από τα άχρηστα ένα καινούργιο πλούτο παρά την αποσύνθεσή τους. Μεταμορφώνει την αποσύνθεση σε δύναμη ζωής, δίνει νέες δυνατότητες δημιουργίας. Είναι εκτεθειμένη στον λαμπρό ήλιο και στη βροχή, έτοιμη να δεχτεί κάθε σπόρο που θα σπείρουμε και ικανή να ανταποδώσει εκατονταπλάσια από κάθε σπόρο που δέχεται.


Αρχιεπ. Αντωνίου Μπλούμ

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Οσιακές μορφές, σκεύη χάριτος




            Ο Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής καθισμένος και βλέποντας την κορυφή του Άθωνα, που βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας, παρακαλούσε τη Δέσποινα Θεοτόκο, την οποία ιδιαιτέρως αγαπούσε, επικαλούμενος τις πρεσβείες της, πότε θα έρθει και σ΄ αυτόν η Θ. Χάρις. Όπως λοιπόν καθόταν εκεί και βίαζε τον εαυτό του να λέγει την ευχή, ήρθε πάνω του μία ακτίδα φωτεινή, που μπήκε μέσα του και άρχισε από την στιγμή εκείνη να λειτουργεί μέσα στην καρδιά του ακώλυτα η ευχή.
            Ο ίδιος έλεγε: «Έβλεπα δύο εαυτούς, τον εαυτό  μου, όπως ήμουν εξωτερικά, και έναν άλλο εαυτό μου μέσα μου, που έλεγε την ευχή με άπειρη γλυκύτητα και με καθημερινή ακρίβεια, χωρίς να προσπαθώ, χωρίς να κουράζομαι. Και με γέμιζε με τόση χαρά και τόση ευτυχία, που έλεγα ότι αυτός είναι ο παράδεισος, δεν χρειάζεται άλλος παράδεισος.
            Αυτή ήταν η πρώτη επίσκεψη στο γέροντα της Θείας Χάριτος.

            Ο Κύπριος γέρων Ευστάθιος υπηρέτησε ως πνευματικός, αρχιμανδρίτης και γενικός αρχιερατικός επίτροπος στην επαρχία Αμμοχώστου. Όλοι όσοι τον γνώρισαν μαρτυρούν για τη μεγάλη πραότητα και γλυκύτητά του. Στα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής του, πήγε στο Άγιον Όρος, απ’ όπου ο Θεός τον κάλεσε σε ηλικία μόλις πενήντα επτά χρονών.
            Όταν μία μέρα ο γέρων Ευστάθιος ήταν εφημέριος στο Κυριακό της Ν. Σκήτης, συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός. Όταν έχουν οι πατέρες Θ. Λειτουργία, πηγαίνει ο εφημέριος και χτυπά  μία μικρή καμπάνα και ο δικαίος, δηλ. ο υπεύθυνος της εκκλησίας, έρχεται και ανοίγει τις τεράστιες και βαριές πόρτες της. Πήγε, λοιπόν, ο γέρων Ευστάθιος και χτύπησε το καμπανάκι. Κατέβηκε τότε ο δικαίος και, επειδή δε βρήκε το γέροντα, άνοιξε την Εκκλησία και βλέπει έκπληκτος μέσα το γέροντα Ευστάθιο με πετραχήλι, να προσεύχεται μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας!
-         Πάτερ Ευστάθιε, πώς μπήκες μέσα στην εκκλησία, ρώτησε.
-         Χτύπησα την καμπάνα, είδα την πόρτα της εκκλησίας ανοιχτή και μπήκα μέσα, απάντησε ο Γέροντας.
-         Όταν ήρθα, η πόρτα ήταν κλειδωμένη και χρειάσθηκε να γυρίσω δύο φορές το κλειδί για να ανοίξει. Πώς εσύ τη βρήκες ανοιχτή;
-         Ήταν, μάλιστα, διάπλατα ανοιχτή και όπως ήμουν έξω από τον ναό έβλεπα όλο το εσωτερικό του!
Όπως γνωρίζουμε από βίους αγίων πατέρων, πολλοί προσεύχονταν έξω από τις εκκλησίες και οι θύρες άνοιγαν μόνες τους για να μπουν μέσα!   
Χαριτωμένες όντως ψυχές!

Το άγχος, "τοξικός" παράγοντας ψυχικής παθολογίας




            Κανένας επιδέξιος δικαστής δεν γνωρίζει
            πώς να  εξετάζει τον κατηγορούμενο,
            όπως γνωρίζει το άγχος,
            το οποίο δεν τον αφήνει ποτέ να διαφύγει
            ούτε με διασκέδαση
            ούτε με φασαρία
            ούτε στην εργασία
            ούτε στο παιγνίδι
            ούτε την ημέρα
            ούτε τη νύχτα.

           Σ. Κίρκερκααρντ

Η παρερμηνεία του τι είναι Χριστιανισμός





Ο χριστιανισμός ως πνευματικό γεγονός είναι κατάργηση του παρελθόντος, μια «καινή κτίσις» του ανθρώπου. Καταλύει ένα κόσμο παλιό, της φθοράς και αναδείχνει με μοναδική ωραιότητα το νέο κόσμο που προάγεται μέσα από νήψη ψυχής. Ο καινούργιος αυτός κόσμος του ανθρώπου είναι ένα προγεφύρωμα της «μέλλουσας πόλης» που για χάρη της ξοδεύεται ολόκληρη η ζωή και μεταμορφώνεται η «μένουσα πόλη» σ ένα πεδίο δοκιμασίας και πνευματικής άθλησης.
            Μέσα σ΄ αυτή την «μένουσα πόλη» ο άνθρωπος πλάθει το αιώνιο μέλλον του μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων, και ανακύπτει το ερώτημα πώς δρα και πρέπει να δρα ο Χριστιανισμός. Είναι μία δύναμη που συντηρεί τα παλιά  ή μήπως αρνείται τα παλιά και ξεκαθαρίζει το έδαφος από τα ερειπωμένα και θεμελιώνει μια νέα τάξη πραγμάτων;
            Ο Χριστιανισμός είναι μία διαρκής νεότητα, μία κατάργηση του παρελθόντος, μία θαρραλέα αναζήτηση όχι του καλύτερου, αλλά του τέλειου. Αποτελεί με την αναγεννητική του δύναμη μια αντίθεση προς τη συντήρηση και μία θέση επαναστατική. Ο Χριστιανισμός δεν αρκείται σε κάποιες προοδευτικές βελτιώσεις της ζωής και του ανθρώπου. Η αναγεννητική του δύναμη διαρρηγνύει τον παλιό κόσμο για να εγκαινιάσει τον καινούργιο κόσμο του Θεού που εγκαινιάζει την αγάπη και την φιλαδελφία.
            Το ευαγγέλιο διακηρύττει: «ιδού καινά ποιώ τα πάντα, τα αρχαία παρήλθεν». Αυτή την τρομερή του δύναμη φοβήθηκαν κάποιοι άθλιοι και τρομαγμένοι από την επερχόμενη επανάσταση αγωνίστηκαν να απονευρώσουν τον χριστιανισμό από τον επαναστατικό του χαρακτήρα και να αστικοποιήσουν. Τον συνέδεσαν  με τα εγκόσμια και μεταμόρφωσαν αυτή την μοναδική επανάσταση της αγάπης σε μία άθλια κοντόφθαλμη συντήρηση  που αρνιόταν το ουσιώδες της ζωής.
            Γι’ αυτό βρίσκουμε τον χριστιανισμό ιδιαίτερα στους πρώτους αιώνες, παρερμηνευμένο μέσα στην ιστορία και φορτωμένο με αμαρτήματα, με πολέμους, με ληστείες  κάτω  από θρησκευτικά προσχήματα , με άνομες ανοχές, με τύφλωση μπροστά στο ποδοπατημένο δίκαιο και συνεργαζόμενο με άνομα καθεστώτα απαθλιωτικά του ανθρώπου. Ο Μ. Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι υπομνηματίζει κατά τον καλύτερο τρόπο τα γραφόμενα.
            Όμως όσο πιο βαθειά νιώθουμε το ευαγγέλιο, όσο πιο συνειδητά μετέχουμε στη μυστική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας  και η ζωή μας διαποτίζεται από το αρχέγονο πνεύμα του χριστιανισμού, τόσο αυξάνεται η ανάγκη να συντείνουμε με κάθε πνευματικό τρόπο στην αποκάλυψη του αληθινού προσώπου του χριστιανισμού.
            Στόχος δεν είναι η «μένουσα πόλις», αλλά να προσφερθεί μία πόλη που να μπορεί ο άνθρωπος ν’ αθλείται σωστά εξασφαλίζοντάς του  με το φως και τη δύναμη της τη νίκη του κακού σε οποιαδήποτε μορφή κι αν εμφανίζεται.
            Μία τέτοια προβολή του χριστιανισμού θα πείσει πως  δεν χρεοκόπησε, πως τελικά δεν συμμάχησε με τις δυνάμεις του κακού και πως στην κρίσιμη αυτή εποχή υψώνει τη μάχαιρα της αλήθειας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και προχωρεί μπροστά.
            Η Εκκλησία τηρεί την παρακαταθήκη των πατέρων και των παραδόσεων εκείνων που εκφράζουν πιστά τη διαρκώς νέα και ζωοποιό αλήθεια του χριστιανισμού. Γι’ αυτό και η ορθόδοξη παράδοση δεν είναι συντήρηση, αλλά έκφραση της πίστης  και της εμμονής  στην αποκεκαλυμμένη και αναλλοίωτη αλήθεια που οπλίζει την Εκκλησία με συνέχεια και συνέπεια.
            Εμείς  ως ορθόδοξοι χριστιανοί οφείλουμε να φανερώσουμε με τη ζωή μας, ιδιαίτερα σήμερα που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, τη συνέπεια της πίστης μας που θα μπορεί  να συγκλονίσει τη συνείδηση του σημερινού ανθρώπου από κορυφής μέχρις ονύχων και να την καταστήσουμε ως τη μοναδική και σωστική δύναμη της ζωής.

π.γ.στ.
           

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

"Επίγειος άγγελος"


Η απίστευτη ιστορία της Κινέζας ρακοσυλλέκτριας Lou Xiaoying η οποία κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να σώσει και να αναθρέψει 30 εγκαταλελειμμένα μωρά!
Στην Κίνα, η βρεφοκτονία και η βρεφική εγκατάλειψη είναι σε τρομερή έξαρση λόγω των σκληρών πολιτικών μέτρων που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια που ζει σε πόλη.
Έτσι οι Κινέζοι ωθούμενοι από τη φτώχεια και την τεράστια πολιτική πίεση αναγκάζονται να προβούν σε εγκατάλειψη μωρών εφόσον είναι τα δεύτερα της οικογένειας ή ακόμα και σε βρεφοκτονίες αν το πρώτο τους παιδί είναι κορίτσι. Νομίζουν ότι ένα αγόρι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας.
Τρομακτικά περιστατικά νεογέννητων μωρών πεταμένων σε κάδους σκουπιδιών, είναι καθημερινό φαινόμενο. Πρόσφατα στα φώτα της δημοσιότητας ήρθε περιστατικό μικρού κοριτσιού το οποίο έφερε μαχαιριά στο λαιμό. (Ευτυχώς, στο μωρό μετά τη γενική κατακραυγή παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τώρα βρίσκεται σε άριστη υγεία και στο δρόμο για την υιοθεσία).
Ποιος όμως γονιός έχων σώας τα φρένας μπορεί να προβεί σε τέτοιο έγκλημα; Δύσκολο να απαντηθεί. Γεγονός όμως είναι ότι το ανάλγητο κράτος προβαίνει ακόμα και σε υποχρεωτικές εκτρώσεις, όπως στην περίπτωση νεαρής κινέζας που την υπέβαλαν σε έκτρωση μια και δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο (ναι, πρόστιμο για την ανθρώπινη ζωή) και ύστερα της έβαλαν για τιμωρία στο κρεβάτι της σακούλα με το εκτρωμένο έμβρυο. Παγώνει ο νους και μόνο στη σκέψη, γιαυτό και δεν θα αναρτήσουμε τις σχετικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε κάνουν να νοιώθεις οργή και ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο γένος.
Και πώς μπορεί κανείς να αντισταθεί σε τόσο μεγάλες δυνάμεις;
Στον αντίποδα όλων αυτών, η υπέροχη 88χρονη πια, ρακοσυλλέκτρια Lou Xiaoying η οποία, παρέα με τον άντρα της κατάφεραν να σώσουν και να αναθρέψουν 30 μωρά χωρίς να τους πεθάνει κανένα! Πάμπτωχοι από χρήματα, πάμπλουτοι από αγάπη και ευδαιμονία!
Θέλοντας να τους προσφέρουν πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσαν, φρόντισαν για την τροφή τους, το ρουχισμό τους, την ανατροφή τους αλλά και το πνεύμα τους, μεγαλώνοντας οι ίδιοι 4 από αυτά και δίνοντας τα υπόλοιπα σε άκληρους φίλους και συγγενείς ώστε να πάνε σχολείο και να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα.
«Πήγαινα πάντα αιφνιδιαστικά στα σπίτια των παιδιών να ελέγξω πως περνάνε και πάντα φρόντιζα τις Κυριακές να είναι μαζί μου για να βγαίνουμε βόλτα στα δάση και τη φύση, ώστε να νοιώθουν την φροντίδα, την αγάπη και την προστασία που χρειάζονταν», αναφέρει.
Η ιστορία της Λου ξεκίνησε το 1972 στους δρόμους της πόλης Jinhua όταν είχε βγει, κατά την καθημερινή συνήθειά της, να ψάξει για χρήσιμα αντικείμενα από τα σκουπίδια από τους κάδους. Εκεί μέσα, βρήκε πεταμένο ένα μικρό κοριτσάκι. Ο κίνδυνος αν την ανακάλυπταν θα ήταν μεγάλος, λέει η ίδια σε συνέντευξή της, στην κινέζικη εφημερίδα Yanzhao Metro Daily:
«Δεν το σκέφθηκα ούτε στιγμή. Θα είχε πεθάνει αν δεν την είχαμε πάρει να τη φροντίσουμε. Τότε ακριβώς κατάλαβα ότι αγαπάω τα παιδιά και θα ήθελα να τους προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορούσα! Το να τη βλέπουμε να μεγαλώνει ήταν για μας μοναδικό! Όλα αυτά τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και φροντίδα.
Είναι μοναδικά κι αξιαγάπητα ανθρώπινα όντα. Δεν το χωράει ο νους μου πως είναι δυνατόν κάποιοι να τα παρατάνε στα σκουπίδια… Η κόρη μου αυτή, είναι σήμερα 40 χρόνων κι έχει δικό της παιδί πια!»
Η καταπληκτική αυτή γιαγιά νοσηλεύεται σήμερα σε νοσοκομείο λόγω νεφρικής ανεπάρκειας, όπου την φροντίζουν και την περιβάλλουν όλα της τα παιδιά και αναπολεί:
«Τον πιο μικρό μου γιο, τον Ζανγκ Γκιλιν που είναι σήμερα μόλις 7 χρονών, τον βρήκα πεταμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών. Ήμουν τότε 82 χρονών. Πάρα πολύ μεγάλη για να αναθρέψω ένα ακόμη παιδί. Όμως δεν μπορούσα με τίποτε να τον αφήσω στο έλεος του Θεού. Τον κοίταζα και μου χαμογελούσε. Ήταν τόσο γλυκός! Ηταν αδύνατο να μην τον φροντίσω!
Τον πήρα λοιπόν στο σπίτι μας στην εξοχή (σ.σ. μια παράγκα που μπάζει από παντού, μέσα σε ένα δάσος) και τον φρόντισα και τον περιέθαλψα. Του έδωσα το όνομα Ζανγκ Γκιλιν που σημαίνει Σπάνιος και Πολύτιμος! Με βοήθησαν και τα μεγαλύτερα παιδιά μου στην ανατροφή του. τώρα πια είναι ένας απόλυτα υγιής και χαρούμενος νεαρός!
Ξέρω πως οι μέρες μου ίσως δεν είναι πολλές. Θα ήθελα όμως πριν φύγω να τον δω κι αυτόν να πηγαίνει στο σχολείο.»
Η Λου εκτός των υπολοίπων 30 παιδιών της έχει και μία βιολογική κόρη η οποία έχει εμπνευσθεί από τη μητέρα της και έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αναζήτηση και την υποστήριξη εγκαταλελειμμένων παιδιών. Η ιστορία τους έχει ευαισθητοποιήσει ολόκληρη την Κίνα των χιλιάδων εγκαταλελειμμένων παιδιών, και το έργο της έχει βρει παντού επώνυμους και ανώνυμους μιμητές.
Η Λου έχει αποκτήσει δίκαια το προσωνύμιο «Επίγειος Άγγελος» και αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα απολύτως για να δώσεις αγάπη και φροντίδα. Κι ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο καθένας μας, από όποια θέση κι αν βρίσκεται μπορεί να γίνει διάβολος ή άγγελος.
Δική μας επιλογή.
Πηγή: www.e-fungus.gr

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Η μετάστασις του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου

 
πολυτίκιον χος β'.

πόστολε Χριστ τ Θε γαπημένε, πιτάχυνον,  
ῥῦσαι λαν ναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα,  
πιπεσόντα τ στήθει καταδεξάμενος·  
ν κέτευε, Θεολόγε, κα πίμονον νέφος θνν διασκεδάσαι,
 ατούμενος μν ερήνην, κα τ μέγα λεος.

"Της σοφίας τω στήθει αναπεσών..."



 π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Το συγκινητικό με τους ύμνους της ακολουθίας του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου είναι ότι αποκαλύπτουν το πού και το πότε κυρίως μυήθηκε ο άγιος Ιωάννης στη γνώση του Θεού: στον Μυστικό Δείπνο, και μάλιστα την ώρα που ο απόστολος έπεσε στο στήθος του Κυρίου, ρωτώντας Τον «μήπως είμαι εγώ ο προδότης, Κύριε;» «Της σοφίας τω στήθει αναπεσών, και την γνώσιν του Λόγου καταμαθών, ενθέως εβρόντησας, Εν αρχή ην ο Λόγος». Ανέπεσες στο στήθος της σοφίας του Θεού, (του Χριστού) κι έμαθες καλά τη γνώση του θείου Λόγου, οπότε με θεϊκό τρόπο φώναξες με βροντερή φωνή: Εν αρχή ην ο Λόγος. Είναι γνωστό βεβαίως σε όλους ότι τη μυστική αυτή γνώση του Θεού, το χάρισμα της θεολογίας, αποτύπωσε ο άγιος Ιωάννης κυρίως στον Ευαγγέλιό Του, το πιο πνευματικό θεωρούμενο από όλα τα Ευαγγέλια και το τελευταίο βιβλίο που γράφηκε από εκείνον σε βαθύτατο γήρας, όπως βεβαίως και στα άλλα βιβλία που μας άφησε, τα οποία κατανύσσουν βαθύτατα την καρδιά μας, τις τρεις καθολικές λεγόμενες επιστολές του (Α΄, Β΄, Γ΄ Ιωάννου) και ασφαλώς τη Θεία Αποκάλυψή Του.
Ο άγιος Ιωάννης χαρακτηρίζεται όμως και «ηγαπημένος» μαθητής του Κυρίου, όπως και άφοβος και άτρομος. Πράγματι, έτσι χαρακτηρίζεται από το Ευαγγέλιό του, διότι αγάπησε με πάθος τον Κύριο, στην οποία αγάπη του ανταποκρίθηκε και Εκείνος. Διότι ενώ ο Χριστός αγαπά εξίσου τους πάντες, κατά την αναλογία της ανταπόκρισης των ανθρώπων, εισπράττουν αυτοί περισσότερο ή λιγότερο την αγάπη Του. Ήταν, όπως είπαμε, και ο πιο κοντινός Του μαθητής, ίσως γιατί ήταν και συγγενής Του, κάτι που το βλέπουμε και στη Σταυρική Του θυσία. Μόνος αυτός παρευρέθηκε μαζί με την Παναγία Μητέρα του Κυρίου στον Σταυρό, γι’  αυτό και Εκείνος, λίγο πριν παραθέσει το πνεύμα Του στον Θεό Πατέρα, είπε στη Μητέρα Του: «Γύναι, ιδού ο υιός σου», όπως και στον Ιωάννη: «Ιδού η Μήτηρ σου». Έκτοτε ο Ιωάννης όντως έλαβε την Παναγία στο σπίτι του, μέχρις ότου Εκείνη εκοιμήθη. Το ατρόμητο του χαρακτήρα του ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης του αγάπης προς τον Κύριο – ο ίδιος γράφει: «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» – κάτι που το βλέπουμε και στο γεγονός ότι δεν εγκατέλειψε τον Κύριό του ούτε στιγμή, ήταν ο μόνος που Τον ακολούθησε και στην αυλή του αρχιερέα, την ώρα της ανακρίσεως, βρέθηκε κάτω από τον Σταυρό, όπως είπαμε, και όταν οι μαθητές έμαθαν από τις μυροφόρες για την Ανάσταση του Κυρίου, ήταν ο πρώτος που έτρεξε «τάχιον του Πέτρου», προκειμένου να δει «ιδίοις όμμασι» το συγκλονιστικό γεγονός. Το ατρόμητο και γενναίο φρόνημα του αγίου καταγράφεται και σε περιστατικό, κατά το οποίο, όντας αυτός σε πολύ προχωρημένη ηλικία, δεν διστάζει, έστω και με κίνδυνο της ζωής του,  να αναζητήσει έναν ληστή, που ο ίδιος τον είχε νεαρό μεταστρέψει στην πίστη, κάτι που το επέτυχε.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com

Οι συνέπειες της αλλοτρίωσης



        Η «αλλοτρίωση» είναι μία απαξία της σύγχρονης ζωής. Πρόκειται για τη διαδικασία της αποδιοργάνωσης του ατόμου και της κοινωνίας που παρατηρείται στην εποχή μας. Η αλλοτρίωση στον άνθρωπο εκδηλώνεται σαν αποξένωση και απομόνωση από τους άλλους. Η μοναξιά είναι μόνιμος σύντροφος πολλών ανθρώπων. Η μοναξιά και η αλλοτρίωση οδηγεί στην ανία και την πλήξη, ενώ ο σύγχρονος τρόπος ζωής προκαλεί το άγχος και την αγωνία.
Η αλλοτρίωση στην κοινωνία εκδηλώνεται σαν αποδιοργάνωση των λειτουργιών και των θεσμών. Η οικογένεια λ.χ. σήμερα διέρχεται κρίση. Η παιδεία δεν προσανατολίζει το νέο άνθρωπο. Οι κοινωνικές ομάδες δεν πλαισιώνουν δημιουργικά τα μέλη τους. Ακόμη και η θρησκευτική λειτουργία παρουσιάζει αρρυθμία και στατικότητα. Η έσχατη εκδήλωση της κοινωνικής αποδιοργάνωσης είναι η βία και η εγκληματικότητα.
       Η αποπροσωποποίηση του ανθρώπου, η κρίση των κοινωνικών δεσμών, η βία και η εγκληματικότητα, η έκλυση των ηθών, η αδίστακτη μεταχείριση των ασθενέστερων ομάδων, όλα αυτά συνθέτουν τον μαυροπίνακα της σύγχρονης αλλοτρίωσης.
           Το τραγικό αυτό σημείο της εποχής μας είναι η συνέπεια της αλλοτρίωσης του ανθρώπου από τον Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος εζήτησε την ευτυχία του μακριά από τον Θεό και αντί της ευτυχίας βρήκε την αλλοτρίωση και τη μοναξιά. Να μπορούσε τουλάχιστον να συναισθανθεί την πλάνη του θα ήταν σωτήριο. Όταν ο άσωτος υιός ένοιωσε την πλάνη του, βρήκε τον τρόπο και τη δύναμη να υπερνικήσει τη μοναξιά του επιστρέφοντας στο πατρικό σπίτι. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να συνειδητοποιήσει την αποστασία του από τον Θεό, τότε θα απαλλαγεί από τα πολλά δεινά του και θα ξεπεράσει την αλλοτρίωση και τη μοναξιά του.

            π.γ.στ.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012



«Όταν στην προσευχή δεν νοιώθουμε παρηγοριά και χαρά, 
όπως το μικρό παιδί που πηγαίνει στην αγκαλιά της μάνας του, 
τότε ή κάποιον έχουμε πληγώσει με την συμπεριφορά μας 
και την σκληρότητα ή υπάρχει υπερηφάνεια».

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Το παιδί και ο μεγάλος:Σοβαρότητα και σοβαροφάνεια


Αλκμήνη Κογγίδου
Ποτέ μην υπόσχεσαι στο παιδί, όταν δεν είσαι αποφασισμένος να εκπληρώσεις την υπόσχεσή σου!
Η υπόσχεση που δίνεται στο παιδί γίνεται η αφετηρία ενός δούναι λαβείν που ανοίγει τη διαλεκτική του γίγνεσθαι. Από τη μια πλευρά η παιδική αθωότητα και από την άλλη το κύρος και οι γνώσεις του μεγάλου.
Τι μπορεί να συμβαίνει στο παιδί όταν δεν εκπληρωθεί η υπόσχεση;
Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας, ότι η ζωή είναι σχέση, η οποία λειτουργεί ως δούναι λαβείν μέσα στην αέναη ροή, τότε ο άνθρωπος που δεν βρίσκεται στη επίγνωσή της, αναχαιτίζει την ανταλλαγή ζωής. Καθώς διακόπτεται η ζωογόνα ροή αυτής της θετικής ενέργειας, δημιουργείται ένα κενό, ένα χάσμα κι αυτό αφήνει το παιδί ακάλυπτο.  Το παιδί τραυματίζεται και απορεί. Απορεί και μένει μέσα στον κόσμο ως άπορο. Χάνει την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια.
Το παιδί  αντιμετωπίζει με σοβαρότητα τη ζωή. Πιστεύει, εμπιστεύεται, ελπίζει. Ως συμπαντικό ον, κύριο στοιχείο της έκφρασής του έχει το παιχνίδι. Ενστικτωδώς ανιχνεύει τον κόσμο μέσα στον οποίο βρίσκεται, ενώ διατηρεί τη μνήμη της ένθεης υποστάσεως κι εκφράζεται με ενθουσιασμό.
Η πίστη στο πρόσωπο του άλλου και στην υπόσχεση που του προτείνει, εγκαθιστά και τη μυθολογία της σχέσης, η οποία τρέφει και το όνειρο. Το παιδί εισπράττει την ασυνέπεια  ως διάψευση του ονείρου κι αυτό κλονίζει την ισορροπία του.
Αναζητά και πάλι έναν τρόπο να εμπιστευτεί, αν και εφόσον παραμείνει στην αθωότητα και δεν υποπέσει σε κανέναν ηθικό συμβιβασμό.
Η ζωή ανοίγει τις πύλες της στην αθωότητα κι αυτή είναι που θα προσφέρει στο παιδί κι άλλες ευκαιρίες να παίξει, που ωστόσο τη διάψευση που υπέστη, δεν πρόκειται να τη ξεχάσει, ποτέ. Αν  προσπαθήσει να καλύψει το κενό, κάνοντας ένα βήμα προς τον κόσμο των μεγάλων, θέλοντας να τους μιμηθεί, αυτό θα σημάνει κιόλας μία απώλεια. Αλλά, εάν διατηρήσει την αθωότητα που συνιστά και την ψυχική υγεία και τη στηρίζει, θα αναζητήσει τις αιτίες της ασυνέπειας του μεγάλου, αυτό θα του προσφέρει μια αντίστοιχη γνώση, καθώς ακόμα και μία απόσταση. Έτσι, θα  μεταβάλλει το τραύμα σε γνώση και θα γίνει φίλος της σοφίας, τότε απαλλάσσεται και προχωρεί.
Η διάψευση του ονείρου θα γίνει στοιχείο δοκιμασίας και γνώσεως, μέσα απ’ αυτή θα προχωρήσει  στη μοναχικότητά του και θα συνειδητοποιήσει τη μοναδικότητά του.
Η οδύνη γίνεται προϋπόθεση παιδείας. Εισέρχεται στον εσωτερικό του κόσμο και προσεγγίζει την ίδια του τη ψυχή. Αντί να παιδεύει παιδεύεται.  Αξιώνει τα πάντα από τον εαυτό του. Έχοντας την α-λήθη και τον ενθουσιασμό ανακαλύπτει το μοναχικό του παιχνίδι στο οποίο θα  προσδώσει δημιουργική μορφή και έκφραση. Έτσι θα προκύψει η τέχνη, η καλή τέχνη. Ουσιαστικά, το παιδί λειτουργεί μέσα από το Είναι κι όχι το Έχειν, γι’ αυτό κύριο συντελεστή έχει την ύπαρξή του στο παιχνίδι. Παίζει για να εκφραστεί κι έτσι καλύπτει το κενό. Πορεύεται έχοντας πλέον την επαφή με τη ζώσα πραγματικότητα από την οποία δεν αποσυνδέεται. Άλλοτε θα εκφραστεί ως καλλιτέχνης, άλλοτε ως φιλόσοφος –αναζητητής κι άλλοτε ως επιστήμων.
Η οποιαδήποτε δημιουργική ενασχόληση του παιδιού είναι αποδεκτή από το σύμπαν, για το λόγο ότι το παιχνίδι αυτό είναι κερδισμένο μέσα από τη γνώση του εαυτού και αποτελεί σημείο επαφής με το όλον.
Τι θα συμβεί στον μεγάλο, ο οποίος δεν διατήρησε την υπόσχεσή του;
Ο συμβιβασμός και το ψέμα που λειτουργούν μέσα στο κοινωνικό κατεστημένο  θα γίνουν οι αιτίες ν’ απωλέσει τη σοβαρότητα και να ενστερνιστεί  τη σοβαροφάνεια. Εγκλωβισμένος στη συμβατική ηθική, υποκείμενος στο ένστικτο της επιβίωσης, αναζητά την εφήμερη ευχαρίστηση. Το παιδί δεν προσανατολίζεται προς την ευχαρίστηση αλλά προς τη χαρά. Διατηρώντας τη μνήμη μέσα από την αθωότητα αξιολογεί διαφορετικά. Κατά συνέπεια έχει άλλον προσανατολισμό, τον οποίο θα κατακτήσει συν τω χρόνω συνειδητά εάν και εφόσον διατηρήσει την επαφή του με τη ψυχή και με τη συνείδηση. Η χαρά εδώ αφορά τις δυνατότητες που θα προκύψουν μέσα από την αυτογνωσία και ουσιαστικά το παιχνίδι συμβάλλει σ’ αυτήν αποτελεσματικά. Τη χαρά, μέσα στον κόσμο των τριών διαστάσεων δεν μπορεί να τη διατηρεί δια μέσω του συμβατικού χρόνου, θα χρειαστεί να την κερδίζει ανά πάσα στιγμή παίζοντας σωστά το παιχνίδι στο αιώνιο παρόν.
Ο μεγάλος, συντάσσεται με τους άλλους, δημιουργεί έναν τρόπο σκέπτεσθαι κι έναν ανάλογο τρόπο ζωής, ο οποίος τον αποπροσανατολίζει από τη ψυχή και τη συνείδησή του. Υπό το καθεστώς των συμβατικών σχέσεων απομακρύνεται από τον τρόπο αναγνώρισης της ιδιαιτερότητάς του και αποκτά τρόπο ζωής και συνήθειες, μέσα στις οποίες λειτουργεί υποκείμενος στις ανάγκες.
Υποκείμενος στη συμβατική ηθική υποπίπτει στη δέσμευση του συμβατικού χρόνου, ανατρέχοντας στο παρελθόν ή αναπολώντας το μέλλον απουσιάζει από το αιώνιο παρόν. Ουσιαστικά, απουσιάζει από την ίδια τη ζωή την οποία αντιλαμβάνεται το παιδί ως μια υπόθεση που διαδραματίζεται στο παρόν.
« δε ησος επεν· φετε τα παιδία και μη κωλύετε ατά λθεν προς με· τν γαρ τοιούτων στίν βασιλεία τν ορανν. (κατ. Ματθ.19,14) 
Η αθωότητα δεν είναι μακράν της ζωής, αντίθετα είναι ένας τρόπος αποκρυπτογράφησης των κανόνων της και εισαγωγής στη θεία οικονομία.
Τα παιχνίδια  που προτείνονται μέσα από την κοινωνία και από τα συστήματα οδηγούν στην απώλεια.
Σ’ αυτόν τον κόσμο που κατατείνει στον αυτοαφανισμό του, διατηρώντας ο άνθρωπος- παιδί, την ανάμνηση που προαναφέραμε εξακολουθεί να παίζει το δικό του παιχνίδι, όπως ένα παιδί σε μια ακρογιαλιά, προσπαθώντας να μη χάσει την επαφή του με την ίδια τη ζωή και τους νόμους της. 
Μέσα στο σύμπαν οι ισχύοντες νόμοι διεκδικούν τον ίδιο τον άνθρωπο για να του προσφέρουν την περαιτέρω γνώση σε μια προσωπική προσέγγιση προς τις αξίες. Το μέτρο που είναι άριστο και η αυτογνωσία οδηγούν στην περαιτέρω πορεία του και αξιώνουν τον ίδιο, όχι απλώς ως φυσικό ον, αλλά και ως μεταφυσική οντότητα.

Τα αδιέξοδα των νέων



            Οι νέοι μας σήμερα λόγω των δυσμενών καταστάσεων είναι φορτωμένοι με άγχος και απαισιοδοξία. Καθώς βλέπουν τα πτυχία των πανεπιστημίων να είναι χωρίς αντίκρισμα, το όραμα για επιτυχία και ευτυχία να ταυτίζεται με το χρήμα και την ηδονοθηρία παντός είδους και όχι με αγάπη, και την τεχνολογία να κατατρώγει τον ελεύθερο χρόνο τους, αρνούνται να αναλάβουν ευθύνες  για οικογένεια και για προσφορά στον συνάνθρωπο. Αποφεύγουν την υπαρξιακή αναζήτηση, αναζητούν διέξοδο στην ενασχόληση με τα σύγχρονα σπορ και τη διασκέδαση.
            Αλλά εδώ έγκειται και η ευθύνη της Εκκλησίας. Η ζωή της πίστης έχει μεγάλη και πολλή χαρά. Αξίζει να μην την κρύβουμε πίσω από παρεξηγημένες προσεγγίσεις, αλλά να βοηθήσουμε τους νέους μας να την ανακαλύψουν μέσα στην απλότητα, τη ζεστασιά και την ειλικρίνεια ενός εκκλησιαστικού λόγου που θα μιλά στη καρδιά και στη ζωή τους.
            Τώρα το Φθινόπωρο αρχίζει η ιεραποστολική προσπάθεια και το πνευματικό έργο της τοπικής μας Εκκλησίας για όλες τις ηλικίες. Κατηχητικά σχολεία και εκκλησιαστικές συντροφιές, Κύκλοι συμμελέτης Αγ. Γραφής, εσπερινά κηρύγματα, ομιλίες κ.α. αποτελούν θαυμάσιες ευκαιρίες και αφορμές πνευματικού προσανατολισμού και εμβάθυνσης στην εν Χριστώ ζωή.
            Ιδιαίτερα οι νέοι μπορούν να βρουν απαντήσεις στα αδιέξοδα τους και ικανοποιητικούς τρόπους αντιμετώπισης των συγχρόνων προβληματισμών τους.
            Καλό είναι να ανταποκριθούμε.

            π. γ. στ. 

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Μνήμη Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου



Δίψα Θεού

Διψά η ψυχή μου τον Κύριον
Και μετά δακρύων ζητώ Αυτόν
Πως να μη Σε ζητώ, Συ πρώτος με εζήτησες
Και έδωκας εις εμέ να γευτώ της γλυκύτητος του Πνεύματος Του Αγίου
Και η ψυχή μου Σε ηγάπησεν έως τέλους

Τον πρώτον χρόνον της ζωής μου εις το μοναστήριον
Η ψυχή μου εγνώρισε Τον Κύριον
Και τούτο έμαθον από το Άγιον Πνεύμα
Ότι πολύ αγαπά ημάς ο Κύριος

Τώρα εγήρασα και ετοιμάζομαι δια τον θάνατον
Και χάρην του λαού γράφω την αλήθειαν
Ωω..., αδελφοί μου
Πίπτω εις τα γόνατα και παρακαλώ υμάς
Πιστεύετε εις Τον Θεόν
Πιστεύετε ότι υπάρχει Το Άγιον Πνεύμα
Αυτό μαρτυρεί περί Του Θεού
Εις όλας τας εκκλησίας ημών
Και εις την ψυχήν μου

Είμαι μεγάλος αμαρτωλός
Και όμως είδα την άμετρον αγάπη και το έλεος του Κυρίου επ' εμέ

Το ιλαρόν και πράον βλέμμα του Κυρίου
έθελξε την ψυχήν μου

Ωω..., η αγάπη Του Κυρίου
Δεν έχω δυνάμεις να περιγράψω αυτήν
Διότι είναι απείρως μεγάλη και θαυμαστή
Δεν δύναμαι να Σε λησμονήσω
Σε νοσταλγεί η ψυχή μου Κύριε
Και με δάκρυα Σε ζητώ

Τα φρονήματα του αληθινού μοναχού



-         Η περιφρόνηση όλων των πραγμάτων του κόσμου.
-         Η παντοτεινή διαμονή στην ησυχία.
-         Η προφύλαξη της οράσεως.
-         Η τελεία εκκοπή της φιλονικίας.
-         Λόγοι ολίγοι.
-         Απλότητα και ακακία καρδίας.
-         Η αποφυγή από τους ανθρώπους και να επιμένει στις προσευχές και αναγνώσεις.
-         Το να μην αγαπά τις τιμές και να υπομένει με ανδρεία του πειρασμούς,
-          Το να κλαίει πάντοτε νύχτα και μέρα.
-         Να φυλλάσει τη σωφροσύνη.

Με όλα αυτά πλησιάζει στο Θεό και θεωρείται νεκρός για τον κόσμο!

Ασκητικοί Λόγοι του Αββά Ισαάκ Σύρου

"Έχασαν το δρόμο για την Ιθάκη..."




του Νίκου Αλάγια, δημοσιογράφου

            Όλοι επιστρέφουν στα χωριά τους, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Και ας μην ακούμε τις γνωστές αστικές ανοησίες « εμείς δεν είμαστε από χωριό». Όλοι οι Έλληνες έχουμε ένα παππού που κοιμάται στον ίσκιο μιας μουριάς και μία γιαγιά που ανάβει το καντήλι στον οικογενειακό τάφο. Η κοινωνία του χωριού δεν σε περιμένει βέβαια με ανοιχτές αγκάλες, ούτε όμως και σε διώχνει αναγκαστικά. Στην καλύτερη περίπτωση σε παρατηρεί και στη χειρότερη σε κουτσομπολεύει. Κάποτε μισούσες το λάλημα του κόκορα, τις κουνουπιέρες της γιαγιάς, το θείο που σου έφερνε ζεστό ζυμωτό ψωμί και το τσίμπαγε όταν σε φιλούσε, το καφενείο της γειτονιάς κάτω από τον πλάτανο που σου φαινόταν μίζερο και ανιαρό. Και εσύ ονειρευόσουν πρωτεύουσα, ελευθερία, μοντέρνα ζωή. Ίσως με το δίκιο σου…
            Κορόιδευες τον εξάδελφο σου που έφευγε χαράματα για τα χωράφια, ενώ εσύ γύριζες από τα γλέντια και τον αποκαλούσες φουκαρά, ντεμοντέ. Ήθελες εξέλιξη, ήθελες κάτι άλλο, ρε παιδί μου. Διάβαζες περιοδικά, ήθελες να πας στην τηλεόραση, να γίνεις γνωστός, να ταξιδέψεις, ν’ αρχίσεις τη ζωή σου από το μηδέν.
            Κι’ ένα πρωί έφυγες, ίσως γιατί δεν είχες άλλες επιλογές, ίσως και να έφυγες για λάθος λόγους. Σε έξι μήνες άλλαξες την προφορά σου, έφαγες τα λεφτά του χωραφιού που πούλησε ο πατέρας σου. Στην πόλη σπουδές δεν τελείωσες, έτρεχες πίσω από κοσμικούς και βουλευτάδες, κάνοντας χαμαλίκι και μικροδουλειές. Στην καλύτερη έκανες θυσίες , σπούδασες, αλλά δεν παρακάλεσες, δεν ξεπούλησες βασικές αρχές για να σε βολέψει κάποιος σε μια θεσούλα. Δεν θέλησες να επιστρέψεις στο χωριό δίχως φτερά. Προτίμησες το παξιμάδι και τις ελιές της μεγαλούπολης στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς σου από τις ελιές του παππού και γιαγιάς στο χωριό. Λίγο από περηφάνια, λίγο από ντροπή, έκανες χρόνια να πατήσεις. Και όταν ερχόσουν, αυτό δεν γινόταν με το ΚΤΕΛ, αλλά με καλό αμάξι- κι ας ήταν δανεικό. Στο μεταξύ κάποιοι  που έμειναν «πίσω» στα πάτρια εδάφη θέλησαν να εκμοντερνιστούν, πούλησαν ελαιώνες, γαϊδουράκια και άλογα για αυτοκίνητα γερμανικής κατασκευής με πολλούς ίππους. Πούλησαν αιωνόβια χωράφια και τις κληματαριές των προγόνων για να ανοίξουν μπαρ ή καφετέρια και φρουτάκια. Παρέδωσαν  σκήπτρα, παραδόσεις και ανεξίτηλες αξίες για να πληρώσουν στο τέλος της ζωής τους δόσεις και γραμμάτια. Όσοι ξέκοψαν από τη γη τους έχασαν τον δρόμο για την Ιθάκη. Αργά ή γρήγορα όλοι επιστρέφουν στο χωριό τους, λίγοι όμως με τη σοφία του Οδυσσέα. Καθείς επιστρέφει για τους δικούς του λόγους- ίσως η ευτυχία να βρίσκεται σε απλά πράγματα. Εκεί, στο χωριουδάκι που αφήσαμε και που δεν είχε φαινομενικά τίποτα το συναρπαστικό να μας προσφέρει, μπορεί όμως σήμερα να μας διδάξει την ουσία που χάθηκε στην πορεία.
            Αυτή η σπιθαμή γης μπορεί να μας συμφιλιώσει με τον χρόνο και με το πέρασμα του, να μας κάνει να πάψουμε να αναζητούμε αρμονία στα κίβδηλα. Να ξυπνάς με τη δροσούλα, να αποκοιμιέσαι με τον γκιόνη και με την ευωδιά των γιασεμιών που έσπειρε ο προπάππος σου στο καλντερίμι. Σκαλίζοντας τον δικό σου μπαξέ, αργά ή γρήγορα θα βρεις τον θησαυρό σου. Αυτό που σου ανήκει στα αλήθεια- και το οποίο δεν σου το πήραν ακόμα.

Πηγή: «Πρώτο Θέμα»