Απανθίσματα θεοπρεπών ρημάτων

 Αρχιμ. Βασιλείου Ιβηρίτη

 Η παρουσία του Θεανθρώπου είναι θεοφάνεια και όχι διατύπωση απόψεων. Δεν έρχεται να επιβάλει τη γνώμη του, αλλά να θυσιάσει την ψυχή του. Δεν έρχεται να κρίνει και να υποτάξει, αλλά να σώσει και να ελευθερώσει. Έρχεται να φανερώσει την άφατη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο.

Ήλθε να μας κάνει κατά χάριν κοινωνούς της θείας και τριαδικής ζωής. Να αποκτήσουμε το χάρισμα της υιοθεσίας. Να πολιτευόμαστε εν καινότητι ζωής : όχι φόβω των ηπειλημένων, ούτε πόθω των επηγγελμένων, αλλά τρόπω της τριαδικής πολιτείας. Να φτάσουμε στην Εκκλησία των πρωτοτόκων, όλοι ισοστάσιοι, όλοι πρωτότοκοι, όλοι θεοί κατά χάριν. Να είμαστε ενωμένοι καθώς ο Πατήρ με τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα.

 Ο Χριστός είναι ο Ποιμήν ο καλός που θυσιάζει την ψυχή του υπέρ των προβάτων. Καλεί τα ίδια πρόβατα κατ’ όνομα και εξάγει αυτά. Η κατ’ όνομα κλήση στοιχίζει τη θυσία του καλού ποιμένος. Και χαρίζει την προσωπική υπόσταση και ελευθερία στα λογικά πρόβατα. Βαπτίζονται στη νέα ζωή. Αποκτούν όνομα δικό τους. Και γλώσσα καινή. «Οι πιστεύοντες γλώσσες  λαλήσουσι καιναίς». Ντύνονται με άλλη δύναμη: « καν θανάσιμον τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει». Παίρνουν το δρόμο για τη θέωση.

Ο μισθωτός- της όποιας μισθώσεως- και ουκ ων ποιμήν, βλέπει τον λύκον ερχόμενον και φεύγει. Δεν τον ενδιαφέρουν τα πρόβατα αλλά ο εαυτός του. Δεν τα καλεί κατ’ όνομα, αλλά μαζικά. Δεν θυσιάζει την ψυχή του υπέρ των προβάτων, αλλά τα πρόβατα για το μισθό και τη δόξα του.

Ο ολοκληρωτισμός εν ονόματι του όποιου θεϊσμού ή αθεϊσμού, είναι εξ ίσου κατάρα για τον άνθρωπο. Και ενώ νομίζουν ότι του λύνουν τα προβλήματα, ο κόσμος πάντοτε αντιδρά και διαλύει τους προκατασκευασμένους παραδείσους.

Η ελευθερία στοιχίζει και αξίζει. Αυτή μας κρίνει και μας σώζει. Δι’ αυτής μπορούμε να καταστραφούμε και δι’ αυτής μπορούμε να φτάσουμε στη θέωση. Η ελευθερία μας δόθηκε για να την υποτάξουμε  εκούσια στο θείο θέλημα. Όπως ο Κύριος ουκ ήλθεν ίνα ποιεί το ιδικόν του θέλημα, αλλά το θέλημα του πέμψαντος του Πατρός.

Ένας σπόρος ζει για να πεθάνει. Εάν δεν αποθάνει, αυτός μόνος μένει. Εάν αποθάνει, φέρει καρπόν πολύν. Η ζωή γεννάται «αυτόματη», από ένα θάνατο, μια θυσία.