Ο
χριστιανισμός ως πνευματικό γεγονός είναι κατάργηση του παρελθόντος,
μια «καινή κτίσις» του ανθρώπου. Καταλύει ένα κόσμο παλιό, της φθοράς και
αναδείχνει με μοναδική ωραιότητα το νέο κόσμο που προάγεται μέσα από νήψη
ψυχής. Ο καινούργιος αυτός κόσμος του ανθρώπου είναι ένα προγεφύρωμα της «μέλλουσας
πόλης» που για χάρη της ξοδεύεται ολόκληρη η ζωή και μεταμορφώνεται η «μένουσα
πόλη» σ ένα πεδίο δοκιμασίας και πνευματικής άθλησης.
Μέσα σ΄ αυτή την «μένουσα πόλη» ο
άνθρωπος πλάθει το αιώνιο μέλλον του μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων, και
ανακύπτει το ερώτημα πώς δρα και πρέπει να δρα ο Χριστιανισμός. Είναι μία
δύναμη που συντηρεί τα παλιά ή μήπως
αρνείται τα παλιά και ξεκαθαρίζει το έδαφος από τα ερειπωμένα και θεμελιώνει
μια νέα τάξη πραγμάτων;
Ο Χριστιανισμός είναι μία διαρκής
νεότητα, μία κατάργηση του παρελθόντος, μία θαρραλέα αναζήτηση όχι του
καλύτερου, αλλά του τέλειου. Αποτελεί με την αναγεννητική του δύναμη μια
αντίθεση προς τη συντήρηση και μία θέση επαναστατική. Ο Χριστιανισμός δεν
αρκείται σε κάποιες προοδευτικές βελτιώσεις της ζωής και του ανθρώπου. Η
αναγεννητική του δύναμη διαρρηγνύει τον παλιό κόσμο για να εγκαινιάσει τον
καινούργιο κόσμο του Θεού που εγκαινιάζει την αγάπη και την φιλαδελφία.
Το ευαγγέλιο διακηρύττει: «ιδού
καινά ποιώ τα πάντα, τα αρχαία παρήλθεν». Αυτή την τρομερή του δύναμη φοβήθηκαν
κάποιοι άθλιοι και τρομαγμένοι από την επερχόμενη επανάσταση αγωνίστηκαν να
απονευρώσουν τον χριστιανισμό από τον επαναστατικό του χαρακτήρα και να αστικοποιήσουν.
Τον συνέδεσαν με τα εγκόσμια και
μεταμόρφωσαν αυτή την μοναδική επανάσταση της αγάπης σε μία άθλια κοντόφθαλμη
συντήρηση που αρνιόταν το ουσιώδες της
ζωής.
Γι’ αυτό βρίσκουμε τον χριστιανισμό
ιδιαίτερα στους πρώτους αιώνες, παρερμηνευμένο μέσα στην ιστορία και φορτωμένο
με αμαρτήματα, με πολέμους, με ληστείες
κάτω από θρησκευτικά προσχήματα ,
με άνομες ανοχές, με τύφλωση μπροστά στο ποδοπατημένο δίκαιο και συνεργαζόμενο
με άνομα καθεστώτα απαθλιωτικά του ανθρώπου. Ο Μ. Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι
υπομνηματίζει κατά τον καλύτερο τρόπο τα γραφόμενα.
Όμως όσο πιο βαθειά νιώθουμε το
ευαγγέλιο, όσο πιο συνειδητά μετέχουμε στη μυστική και μυστηριακή ζωή της
Εκκλησίας μας και η ζωή μας διαποτίζεται
από το αρχέγονο πνεύμα του χριστιανισμού, τόσο αυξάνεται η ανάγκη να
συντείνουμε με κάθε πνευματικό τρόπο στην αποκάλυψη του αληθινού προσώπου του
χριστιανισμού.
Στόχος δεν είναι η «μένουσα πόλις», αλλά
να προσφερθεί μία πόλη που να μπορεί ο άνθρωπος ν’ αθλείται σωστά εξασφαλίζοντάς
του με το φως και τη δύναμη της τη νίκη
του κακού σε οποιαδήποτε μορφή κι αν εμφανίζεται.
Μία τέτοια προβολή του χριστιανισμού
θα πείσει πως δεν χρεοκόπησε, πως τελικά
δεν συμμάχησε με τις δυνάμεις του κακού και πως στην κρίσιμη αυτή εποχή υψώνει
τη μάχαιρα της αλήθειας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και προχωρεί
μπροστά.
Η Εκκλησία τηρεί την παρακαταθήκη
των πατέρων και των παραδόσεων εκείνων που εκφράζουν πιστά τη διαρκώς νέα και
ζωοποιό αλήθεια του χριστιανισμού. Γι’ αυτό και η ορθόδοξη παράδοση δεν είναι
συντήρηση, αλλά έκφραση της πίστης και
της εμμονής στην αποκεκαλυμμένη και
αναλλοίωτη αλήθεια που οπλίζει την Εκκλησία με συνέχεια και συνέπεια.
Εμείς ως ορθόδοξοι χριστιανοί οφείλουμε να
φανερώσουμε με τη ζωή μας, ιδιαίτερα σήμερα που βρισκόμαστε στο χείλος του
γκρεμού, τη συνέπεια της πίστης μας που θα μπορεί να συγκλονίσει τη συνείδηση του σημερινού ανθρώπου
από κορυφής μέχρις ονύχων και να την καταστήσουμε ως τη μοναδική και σωστική
δύναμη της ζωής.
π.γ.στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου