Ο Πιραντέλο στο έργο του: « Να ντύσουμε τους γυμνούς»
μιλάει :
-Για τη γύμνια που αισθάνεται ο
άνθρωπος. γύμνια από κάθε ομορφιά, από κάθε λάμψη από κάθε πραγματική δύναμη,
και
- για την απεγνωσμένη αναζήτηση του
για ένα ρούχο, που θα κάλυπτε αυτή την οδυνηρή γύμνια.
Σ’ αυτή την αναζήτηση ο άνθρωπος
χρησιμοποιεί διάφορα φορέματα φτιαγμένα στα εργαστήρια του διαβόλου, με τα
οποία ελπίζει ότι θα καλύψει τη γύμνια του. Και αυτά είναι:
Ο π λ ο ύ τ ο ς. Αυτός θαμπώνει με
τη λάμψη του χρυσαφιού, αλλά που μεταβάλλεται ανύποπτα σε σάβανο και σκοτώνει
την ανθρωπιά. Άνθρωποι που φόρεσαν ένα από τα πιο βαρύτιμα φορέματα αυτού του
είδους, ένοιωσαν πόσο απέραντη ήταν η γύμνια τους, όταν αισθάνθηκαν το πρώτο
άγγιγμα του θανάτου.
Η δ ό ξ α. Είναι ένα άλλο είδος
δαιμονικού φορέματος που υπόσχεται σ’ εκείνον που θα την περιβληθεί να γίνει το
κέντρο του ενδιαφέροντος και του θαυμασμού των ανθρώπων. Εκείνοι που φορούν το
φόρεμα αυτό, όμως, πολύ σύντομα νοιώθουν κάτω από τη λάμψη του μία παγωνιά και
καταλήγουν στο τέλος τραγικά ναυάγια, στην άμεση ή έμμεση αυτοκτονία.
Η π ο λ ι τι κ ή ι δ ε ο λ ο γ ί α γίνεται συχνά πυρωμένο
φόρεμα. Βασίζεται στην πεποίθηση του ανθρώπου ότι θα βρει την ολοκλήρωση σ’ ένα
κοινωνικό σύστημα, σε μία τέλεια πολιτεία. Η πράξη των διαφόρων συστημάτων
απέδειξε τη ματαιότητα της προσπάθειας γι’ αυτές τις επιδιώξεις.
Οι ΑΓΙΟΙ δείχνουν τη σωστή πορεία
που οδηγεί τον άνθρωπο στο σωστό προορισμό, όπου ο άνθρωπος βρίσκει την
ολοκλήρωση, την πληρότητα και τη θέωση του. Το φόρεμα που χρησιμοποίησαν οι
Άγιοι για να ντύσουν την υπαρξιακή τους γύμνια, είναι ο άφθαρτος χιτώνας της Θ.
Χάριτος, που θεραπεύει όλα τα ασθενή και αναπληρώνει όλα τα ελλείποντα.
Τιμάμε τους Αγίους και εορτάζουμε
τη μνήμη τους, για να θυμόμαστε την καίρια αλήθεια για τη ζωή μας ότι στο Θεό
και στη χάρη Του θα βρούμε την ολοκλήρωση και την πλήρωση μας και όχι στον
άνθρωπο και στ’ ανθρώπινα.
Αλλά τιμάμε επίσης τους Αγίους της
Εκκλησίας μας για να διαψεύσουμε το
μεθοδικό κήρυγμα του διαβόλου, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν πάει με το μέρος του,
ότι όλοι έχουν διαφθαρεί.
Για να καταπολεμήσει αυτή την
σατανική μεθοδεία η Εκκλησία προβάλλει την αρετή των Αγίων, που βρίσκονται στην
θριαμβεύουσα Εκκλησία, απρόσβλητοι πια από τα μηχανεύματα του πονηρού.
Υπάρχει όμως ένας ακόμη σοβαρός
λόγος, για τον οποίο τιμάμε τους Αγίους, για να συναισθανθούμε την αδυναμία των
επιστημών μας και τη συμπαράσταση των Αγίων στις οποιεσδήποτε ανάγκες μας.
Κανείς δεν μας λύτρωσε από τα δεινά
μας, κανείς δεν μας ανακούφισε πραγματικά από τον πόνο μας, κανείς δεν θέλει
ούτε και να μας μιλήσει ακόμη, απλήρωτος.
Σ’ αυτές τις φοβερές στιγμές της
ανυπόφορης μοναξιάς και απελπισίας, τότε που όλοι οι πληρωμένοι μας έχουν
εγκαταλείψει, δεν είμαστε πραγματικά μόνοι. Γιατί οι Άγιοι στέκονται πάντα
δίπλα μας, πρόθυμοι ν’ ακούσουν τον πόνο μας, χωρίς να ζητάνε τίποτε, χωρίς
ποτέ να προδίδουν την εμπιστοσύνη μας σ’ αυτούς.
(
« ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ», έκδ. Ακρίτας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου