Η ευθύνη μας

 

          Το α΄ εξάμηνο του 2011 οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 40^% σε σύγκριση με το α΄ εξάμηνο του 2010 και έρχονται πρώτες σε ρυθμό αύξησης σ’ όλη την Ευρώπη. Οι περισσότερες είναι από συνανθρώπους μας απελπισμένους από τα χρέη.

          Ο διάβολος προσπαθεί να μας ρίξει στην απόγνωση ότι όλα χάθηκαν. Ότι εξευτελιστήκαμε, ότι αποτύχαμε και δεν μας μένει τίποτε άλλο πια παρά μόνο η αυτοκτονία. Δεν εθελοτυφλούμε. Ναι, η Ελλάδα πτώχευσε και γύρισε δεκαετίες πίσω και το μέλλον των παιδιών μας είναι αβέβαιο και ζοφερό. Και κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται επιτυχημένος, όταν γύρω του χάνεται το παν.

          Όμως, όσο ζοφερές κι αν είναι οι στιγμές που ζούμε, πάντα υπάρχει ελπίδα. «Ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών». Η Ελλάδα μας κι άλλοτε έζησε μέρες φτώχειας και κοινωνικής εξαθλίωσης και επέζησε, διότι είχαμε πίστη  στον Θεό, ηθικές αξίες, κοινωνική συνοχή και το αγωνιστικό πνεύμα που διακρίνει τον Έλληνα.

          Αυτά πρέπει να θυμηθούμε και τώρα, που τόσο απερίσκεπτα πετάξαμε  την εποχή της αφθονίας και της πνευματικής πενίας, και να σταθούμε όρθιοι στις δυσκολίες όχι τις δικές μας μόνο, αλλά και των διπλανών μας παντού γύρω μας. Άνθρωποι «πνιγμένοι» στα χρέη, άνεργοι στην απόγνωση, επαγγελματίες έντιμοι, που από κακό υπολογισμό βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη φυλακή, οικογενειάρχες που κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι. Κι εμείς ηχούμε το χρέος να τους στηρίζουμε με όλους τους τρόπους, ηθικά και οικονομικά.

          Τώρα, περισσότερο από ποτέ, η κοινωνική συνοχή πρέπει να δείξει τη δύναμη και την αποτελεσματικότητά της ώστε οι εν δυνάμει αυτόχειρες να θυμηθούν ότι όσο υπάρχει Θεός, που φροντίζει και για τα πετεινά του ουρανού, «α ου σπείρουσι, ουδέ θερίζουσι», υπάρχει ελπίδα και υπάρχουν άνθρωποι δίπλα τους που μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν.

  Πηγή: «Όσιος ΝΙΚΑΝΩΡ», τ. 325