Το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα του Μαρτίου, που προσέλαβε
διαστάσεις εθνικής τραγωδίας, άφησε πίσω πολλούς να παλεύουν να αναλογισθούν τις ευθύνες τους
ή ….να προσπαθούν να κρυφθούν από αυτές….. Ξεχώρισε όμως η συγγνώμη καθηγητή στο ΑΠΘ της 24χρονης
Αναστασίας από την Πάφο.
Ο εν λόγω
καθηγητής ξεκίνησε λέγοντας ότι δεν θυμόταν, αν είχε ποτέ επιπλήξει τη
φοιτήτριά του, τι βαθμό της είχε βάλει, αν της είχε φωνάξει κάποτε. Το μόνο που
ήθελε να πει ήταν μια συγγνώμη. Και
διευκρίνιζε: «Όχι για όσα ανέφερα παραπάνω, αυτά αν τα έκανα, ορθώς τα έκανα,
ακόμη κι αν σε στεναχώρησαν στιγμιαία». Αλλά τότε, προς τι η συγγνώμη; Έσπευδε
να εξηγήσει: «Επειδή επιτρέψαμε στις κακές νοοτροπίες να περάσουν
και να διαβάλλουν και τη δική σας γενιά. Επειδή ενταχθήκαμε σ’ ένα σύστημα όπου
το βύσμα και ο ανάξιος επιπλέει σε σχέση με τον άξιο που όμως δεν τον ξέρουν οι
«σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις».
Επειδή τα όνειρα
και τα ιδανικά μας πήραν χρώμα και κρύφτηκαν πίσω από κομματικά, συντεχνιακά,
ατομικά και δεν ξέρω τι άλλα συμφέροντα. Επειδή σταματήσαμε να βλέπουμε και
πήγαμε εκεί που βλέπαμε».
Χρειάζεται ίσως
μια τραγωδία, για να αναλογισθούμε τις ευθύνες μας. αλλά είναι ίσως ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία, όταν
επιλέγουμε, όπως συστηματικά επιλέγουμε, να κρυβόμαστε από αυτές.
«ΖΩΗ», τ. 4377
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου