Ανεξιχνίαστε, Ακατάληπτε, Αιώνιε, με κατακαίει η επιθυμία να Σε γνωρίσω. Πέρα απο τη δίψα της γνώσης, ου έχει σαν αντικείμενο την επιστήμη, με βασανίζει μ’ ένα γλυκό μαρτύριο η λαχτάρα της δικής Σου επίγνωσης. “Εδίψασεν η ψυχή μου προς τον Θεον τον ζώντα”.
Ω, να μπορούσε το πνεύμα μου να βυθισθεί στην αιωνιότητα Σου, ν’ αντικρίσει το φως Σου.
Χίλια χέρια υψώνω για να Σε αγγίξω. Με
ορθάνοιχτα, διεσταλμένα μάτια αναζητώ το πρόσωπο Σου.
Όλη η ύπαρξή μου μεταμορφώνεται σε βέλος, που σχίζονται
τους ουρανούς Σε κυνηγά.
Ανοιχτοί όλοι οι
πόροι της ύπαρξής μου για να δεχθούν ένα κάποιο μήνυμά Σου, ένα σήμα της
παρουσίας Σου.
Πότε θα μιλήσεις.
Πότε θα αποκαλυφθείς;
Πότε επιτέλους η επίγνωσή Σου, μπροστά στην οποία κάθε άλλη γνώση είναι κουρέλι αξιοθρήνητο, θα κατοικήσει μέσα μου.
Σε διψώ. Γνωστέ μου
Άγνωστε.
Γκρέμισε τα τείχη που έχει ανεγείρει ο κόσμος γύρω μου και δεν μ’ αφήνει να Σε κοιτάξω.
Βγάλε τα αδιαπέραστα καλύμματα των παθών, που μου κρύβουν τη μακάρια θέα Σου.
Καθάρισε την καρδιά μου από κάθε μολυσμό.
“Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτού τον Θεόν όψονται” είπες.
Λούσε το πνεύμα μου.
Λύσε τη σιωπή Σου.
Φανέρωσε μου το
αληθινό Σου πρόσωπο, έστω για μια στιγμή. Είμαι ένας νοσταλγός Σου.
Τίποτε δεν μπορεί να
με ικανοποιήσει εκτός από Σένα.
Θεέ μου, απάντησε στην ικεσία μου. Αξίωσέ με να Σε γνωρίσω.
Τότε θα Σε αγαπώ ακόμη πιο πολύ. Και θα Σε αναζητώ με μεγαλύτερο πάθος.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου