Στέκεσαι μπροστά στην προσκομιδή και στα χέρια σου κρατάς δύο
ζυμωμένα πρόσφορα. Το ένα της μάνας που έχασε τον γιό της, το άλλο μιας μητέρας
που αποχαιρέτισε και τα δυο της
παλικάρια την ίδια μέρα. Και λες, Θεέ μου θα ραγίσω με τόσο πόνο που κρατώ στα
χέρια μου. Θυμάμαι τα λόγια του Γέροντα Σωφρόνιου: “.... Στην Θεία Λειτουργία ο
Χριστός αγιάζει και σηκώνει τον οικουμενικό πόνο και την τραγωδία του
ανθρώπου”.
Πριν τα προσκομίσω,
τα μυρίζω κι ευλαβικά τα ψηλαφώ, να μην τα πονέσω άλλο. Να κοινωνήσω θέλω τα
δάκρυα που έσταξαν, την προσευχή που τα συνόδευσε, μα πιο πολύ τα χέρια τα
ορφανά θέλω να φιλήσω που τα ζύμωσαν.
π. Λίβυος ( Χαρ. Παπαδόπουλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου