Αμφισβήτηση και προκαταλήψεις
Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το θεμέλιο του αποστολικού
κηρύγματος. Οι Απόστολοι μετά την Ανάσταση
του Ιησού έφεραν στον κόσμο ένα μήνυμα χαράς, ελπίδας και αισιοδοξίας. Η
νίκη του Χριστού είναι νίκη όλης της ανθρωπότητας ενάντια στην κακότητα, την
φαυλότητα και την διαφθορά.
Στην σημερινή αναστάσιμη χαρά ο απ. Θωμάς παρουσιάζει μια ανθρώπινη στάση μπροστά στην
Ανάσταση του Κυρίου. Πρόκειται για μια
ανθρώπινη κίνηση, σε σημείο που φαίνεται δικαιολογημένη απο τα λόγια του: “Εάν
δεν βάλω το χέρι μου στο σημάδι απο τα καρφιά και δεν βάλω το χέρι μου στην
πλευρά του, δεν θα πιστέψω”. Και σε οκτώ μέρες μετά από την πρώτη συνάντηση με
του μαθητές, ο Κύριος εμφανίζεται πάλι και καλεί τον Θωμά να ψηλαφήσει τα
σημάδια των παθών, λέγοντάς του να μην γίνεται άπιστος, αλλά πιστός.
Η αμφισβήτηση του Θωμά βρήκε πολλούς μιμητές στην πορεία
της ιστορίας του ανθρώπου. Οι περισσότεροι ξεκινούν από την προϋπόθεση, ότι η
Ανάσταση του Χριστού είναι ένα ασυνήθιστο γεγονός για τα ανθρώπινα δεδομένα και κατά συνέπεια
πρέπει να ερμηνευθεί στα πλαίσια της ιστορικής πραγματικότητας. Η προϋπόθεση
αυτή, όσο κι αν φαίνεται πραγματική οδηγεί σε άρνηση της ευαγγελικής αλήθειας,
αλλά και σε αντιφάσεις και έλλειψη αντικειμενικότητας.
Ενδεικτικά ας δούμε κάποιες απ’ αυτές τις “θεωρίες” μέσα
από τις οποίες φαίνεται η μυωπική διάθεση αυτών που ξεκινούν από λάθος προϋπόθεση και αρνούνται ένα από τα πιο
σημαντικά γεγονότα που αλλάξαν την πορεία του ανθρώπου.
Η αρχαιότερη είναι αυτή που με το ψέμα υποστήριξαν και
διέδωσαν οι Ιουδαίοι, ότι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα του Χριστού, ενώ η φρουρά
κοιμόνταν. Η άποψη αυτή προϋποθέτει, ότι οι μαθητές του Κυρίου ενσυνείδητα
προσπάθησαν να πλανέψουν την ανθρωπότητα. Μένει όμως ανεξήγητο πως ήταν δυνατό
να θυσιαστούν κυριολεκτικά για ένα στημένο ψέμα, αφού μάλιστα δεν
επεδίωξαν κανένα αξίωμα για τον εαυτό τους ή οικονομικό όφελος;
Επίσης κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν, ότι οι μαθητές του
Χριστού έπεσαν σ’ ένα ομαδικό ψυχολογικό
παραλήρημα. Η επιθυμία τους να δουν τον Δάσκαλό τους πάλι ζωντανό, τους
έκανε να φαντασιοπληκτούν και επινόησαν την Ανάσταση Του από τους νεκρούς. Η
άποψη αυτή αγνοεί κυριολεκτικά την ευαγγελική ιστορία, που παρουσιάζει τους
μαθητές ρεαλιστές και αμφισβητούν την
Ανάσταση.
Οι παραπάνω απόψεις, όπως και άλλες παρόμοιες, αγγίζουν
τα όρια του μύθου και του παραλόγου, για
όποιον γνωρίζει την ευαγγελική ιστορία και την πίστη των πρώτων χριστιανών στην
Ανάσταση του Κυρίου. Τα γεγονότα που καταγράφονται από τους συγγραφείς της
Καινής Διαθήκης παρερμηνεύονται ή αγνοούνται και παραχαράσσεται η γνησιότητα
των αρχαιότερων γραπτών κειμένων του χριστιανισμού.
Η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν κάποια από τις διδασκαλίες
που θα μπορούσε να υποστεί
οποιαδήποτε αλλοίωση. Η Ανάσταση
ήταν και είναι το κεντρικό γεγονός και
μήνυμα της πίστης. Ο απ. Πάυλος γράφει: “ Ο Χριστός πέθανε, τάφηκε και αναστήθηκε την τρίτη
ημέρα και εμφανίστηκε στον Κηφά,
έπειτα στους δώδεκα και μια φορά πάνω
από πεντακόσιους αδελφούς...μετά εμφανίσθηκε
στον Ιάκωβο και σε όλους τους αποστόλους..... τελευταίον δε από όλους
... εμφανίστηκε και σ’ εμέ” (Α΄ Κορ. 15, 3-8). Μάλιστα η πίστη του Παύλου ήταν τόσο βέβαιη και ζωντανή για το χριστιανικό
μήνυμα, ώστε να λέγει: “Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι χωρίς νόημα το
κήρυγμά μας, είναι και η πίστη σας χωρίς
νόημα”.
Η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν μόνο μια διδασκαλία ή ένα
μήνυμα, αλλά ένα ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε τους πρώτους χριστιανούς και
τους οδήγησε στην πίστη και ν’ αποκτήσουν την βεβαιότητα, ότι στο πρόσωπο του
Χριστού, του Νέου Αδάμ, είχε ανατείλει μια καινούργια πραγματικότητα για τον
άνθρωπο. Το δώρο της ζωής που έχασε ο πρώτος Αδάμ λόγω της πτώσεως, επιστράφηκε
και πάλι σαν δυνατότητα σ’ όλους τους
απογόνους του.
Ο Θωμάς όταν είδε τον Αναστημένο Κύριο, έκανε εκείνη την
θαυμάσια ομολογία “Ο Κύριός μου και ο Θεός
μου”, και από τότε αφιέρωσε τον εαυτό του στην διακονία του χριστιανικού
μηνύματος. Μετέφερε την πίστη μέχρι των Ινδιών και αναλώθηκε στο κήρυγμα του
Ευαγγελίου.
Από τότε έχουν περάσει πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια που
πραγματοποιήθηκε εκείνο το υπεριστορικό γεγονός
και η Εκκλησία παραμένει μάρτυρας αυτής της αλήθειας. Εμείς βέβαια τώρα
δεν μπορούμε να ψηλαφίσουμε το σώμα του
αναστημένου Χριστού, αλλά ζούμε έντονα
την εμπειρία και πίστη της Εκκλησίας, που βρίσκεται αποτυπωμένη στην
λατρευτική μας ζωή.
Εξ άλλου ο Κύριος μακάρισε εκείνους που δεν τον είδαν, αλλά
πίστευσαν σ’ Αυτόν. “Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες”. Εμείς την πίστη
μας την στηρίζουμε στους αγίους Αποστόλους, οι οποίοι με το μαρτύριο και τη θυσία τους στερέωσαν αυτή την πίστη
και έγιναν οι αιώνιοι μάρτυρες μας. Ένας τέτοιος μάρτυρας είναι κι’ αυτός που
τιμάται σήμερα, ο απ. Θωμάς.
Κάθε πρωί καθώς χαράζει, ο αναστημένος Χριστός έρχεται να
συναντήσει τον καθένα μας. Όσοι κίνδυνοι κι αν μας απειλούν, στο ξεκίνημα της
καινούργιος ημέρας είναι ωραία να θυμόμαστε, ότι ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων
νίκησε τις δυνάμεις του σκότους, του κακού και του θανάτου. Αυτή η πίστη μπορεί
να διώξει από μέσα μας κάθε φόβο και
λύπη.
Οπότε κάθε μέρα μπορεί να γίνει αληθινή Κυριακή, γιορτή της
Αναστάσεως του Κυρίου. Κάθε πρωινό μπορεί να έχει για τον καθένα μας την ευωδία
και την αισιοδοξία της αυγής του Πάσχα,της ελπίδας για την επικράτηση του
καινούργιου κόσμου του Θεού.
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου