“Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός.....”

Καμία λογική δεν μπορεί να υιοθετήσει τον ερχομό σ’ ένα σίγουρο θάνατο, η θεωρείται σίγουρα παραλογισμός η αναζήτηση ενός βέβαιου πάθους.  Κάπως έτσι θα μπορούσε να διερωτηθεί ένας κοινός νους, όταν ακούει τον Ιησού να προλέγει τα πάθη Του, κι ωστόσο να βαδίζει, να εισέρχεται στην προφητοκτόνο Πόλη της Ιερουσαλήμ.

          Κι’ όμως η υμνολογία της Εκκλησίας μας αυτής της περιόδου υμνώντας το ίδιο γεγονός, το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Μιλάει για πανηγύρι και για γάμο, που η τελετή του θα κρατήσει μια ολόκληρη εβδομάδα και θα διαρκέσει ατελείωτα.

          Ο Χριστός λοιπόν, ο Νυμφίος έρχεται για γάμο, με μια ερωτική διάθεση και ζητεί την εκλεκτή νύμφη. Νυμφίος είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Η κάθοδος του Θεού στον κόσμο αποτελεί το μεγάλο μυστήριο της αγάπης του, και που παραμένει αιωνίως ακατανόητο. Η κάθοδος του είναι η ταπείνωση, η κένωση του. Αυτός ο θεϊκός έρως  είναι τόσο παράφορος που φθάνει στα άκρα. Κατεβαίνει στον Άδη, πιο κάτω δεν γίνεται. Αυτή είναι η άκρα ταπείνωση του Θεού, του Νυμφίου της Εκκλησίας.

          Οι πρώτοι υιοί του Νυμφώνος ήταν οι μαθητές του Κυρίου, γι’ αυτό όσο χρόνο είχαν τον Νυμφίο κοντά τους δεν μπορούσαν να νηστεύουν. Από τη στιγμή όμως που σταυρώθηκε ο Νυμφίος, αυτή η ημέρα θα ήταν ημέρα πένθους και νηστείας για τους χριστιανούς. Η Εκκλησία μας θα αφιερώσει την Τετάρτη και την Παρασκευή ως ημέρα νηστείας.

          Αλλά ο Νυμφίος έρχεται συνεχώς μέσα στον κόσμο. Έρχεται στο παρελθόν, στο παρόν, έρχεται στο μέλλον του, κι’ αυτή η αέναη κίνηση του Υιού του Θεού είναι και ο θείος έρως του για τον άνθρωπο.

          Ο Ιησούς Χριστός ως Νυμφίος μας καλεί σε μια σύζευξη, σε μια ουσιαστική κοινωνία, που δεν βρίσκεται παρόμοια μεταξύ των ανθρώπων, γιατί μόνον Εκείνος μπόρεσε να ενώσει με τέλειο τρόπο τη θεία με την ανθρώπινη φύση.

          Αυτή όμως η ένωση περνά μέσα από την οδύνη του Σταυρού. Και ο σταυρωμένος Νυμφίος καλεί κάθε ψυχή να γίνει νύμφη του, αγαπημένη του σ’ έναν αιώνιο γάμο.

          Ο ερχομός του Νυμφίου γίνεται “εν τω μέσω της νυκτός”. Η νύχτα μπορεί να έχει πολλές σημασίες, όπως η αγνωσία του Θεού, τον θείο γνόφο, αλλά και την αμαρτία του ανθρώπου που βιώνει την άρνηση της παρουσίας του Θεού και το σκότος, το έρεβος.

          Εδώ όμως το μέσον της νυκτός σημαίνει την προσδοκία του Θεού. Ο έρως της ψυχής προς τον Νυμφίο είναι μεσονυχτικός, γιατί το μέσον της νύχτας ανήκει κατ’ εξοχήν στην ψυχή που αγαπά. Το μεσονυκτικό είναι η εσωτερική στιγμή της ψυχής, όπου στρέφεται και περιμένει με λαχτάρα τον ερχομό του αγαπημένου της.

π.Γ.ΣΤ