Η πίεση της καθημερινής ζωής

   Οι εκλεκτοί, οι προικισμένοι με μυαλό οξύ, τυραννιούνται στο βάθος των μεγάλων προβλημάτων. Και οι πολλοί, οι γνωστοί  συνηθισμένοι άνθρωποι συνθλίβονται στις μικροστενοχώριες της καθημερινής ζωής. Η επιστήμη, τα βιβλία, τα ινστιτούτα είναι κοντά τους, οι άνθρωποι με τα διπλώματα πληθαίνουν καθημερινά, όμως αυτό δεν φθάνει. Η κοινωνία οργανώνεται καλύτερα.Νόμοι ένα σωρό. Όμως ο φτωχός, συνηθισμένος μας άνθρωπος, βλέπει και τις παρανομίες να γίνωνται…δύο σωροί. Το «άρπαξε να φας και κλέψε να’χεις», παρουσιάζει περισσότερη «επιστημονική δικαίωση» από τις συζητήσεις περί δικαιοσύνης. Βλέπεις ότι όλα αυτά καταντούν φλυαρίες. Ο ένας εν ονόματι της δικαιοσύνης ποδοπατεί τον άλλο. «Είμαστε δυνατοί, άρα το δίκαιο είναι με το μέρος μας!» φωνάζει ο ένας, δεν έχει σημασία αν λέγεται Χίτλερ ή Στάλιν, επιχειρηματίας ή ψευτοπολιτικός. «Έχουμε χρήματα, άρα το δίκαιο είναι με το μέρος μας!» μουρμουρίζει ο άλλος. «΄Εχω μαχαίρι, άρα το δίκαιο βρίσκεται στο χέρι μου» μουγκρίζει ο τρίτος. «Θεέ μου, Θεέ μου παλαβώσαμε»! Και να υπάρχει τόση επιστήμη, τόσος πλούσιος πολιτισμός κλαίγεται ο κοσμάκης. Μα τι κατάρα είναι τούτη; Τι φταίει;

            Οι σοφοί γράφουν μελέτες, δοκίμια, προτείνουν λύσεις. Οι διαλέξεις πληθαίνουν, ο πολύς όμως κόσμος, το διαισθάνεται: Αυτά δεν φθάνουν. Η επιστήμη δεν φθάνει. Μας χρειάζεται ελπίδα, καλωσύνη, αγάπη.

            Το βλέμμα αυτόματα, καθώς τα χείλη προφέρουν αυτές τις καίριες λέξεις, ζητάει κάπου ν’ ακουμπήσει. Σε κάτι, σε Κάποιον. Μία ανάσα ανακουφίσεως ακολουθεί, καθώς συναντά τον Εσταυρωμένο. Τώρα περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη εποχή μας είναι απαραίτητος. Γιατί τώρα περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη εποχή μας χρειάζεται ελπίδα, καλωσύνη αγάπη.

 Πηγή: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Αρχιεπ. Αλβανίας