ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2016 “ Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους”

          Ο Θεός “ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου”  “επεσκέψατο ημάς”. Δεν μπορούσε να βλέπει το “βασίλειον πλάσμα” Του αποξενωμένο της θεοποιού χάριτός Του, να βλέπει την έμψυχον εικόνα Του να συλλαμβάνεται από τον πονηρό. “ου γαρ έφερες, Δέσποτα, δια σπλάχνα ελέους σου θεάσθαι  υπό του διαβόλου τυραννούμενον το γένος των ανθρώπων, αλλ’ ήλθες και έσωσας ημάς”.

          Ήλθε, όχι για να μας τιμωρήσει για την ανταρσία μας, για να μας κρίνει, αλλά για να μας σώσει, να μας μεταδώσει τη δική Του ζωή και να ζήσουμε αληθινά, έστω κι αν γι’ αυτό χρειάστηκε να “κενώσει εαυτόν” δηλ. να σταυρώσει τη θεϊκή του δόξα και να ενδυθεί την πτωχή μας σάρκα. Μ’ αυτό φανερώνεται η μεγάλη αλήθεια, ότι ο Θεός μας αγαπά ότι είναι Πατέρας αγαθός, Θεός ελέους, οικτιρμών και φιλανθρωπίας. Ο Θεός ενηνθρώπησε για να πραγματοποιήσει το αρχικό Του σχέδιο, να θεώσει τον άνθρωπο, κάτι που ο άνθρωπος αρνήθηκε και απέτυχε στον προορισμό του, να γίνει “κοινωνός θείας φύσεως”.

          Με τον ερχομό του Κυρίου ξαναβρίσκουμε την κοινωνία μας με τον Θεό στον απόλυτο βαθμό. Δεν πρόκειται για σχέσεις όπως αυτές συνάπτονται μεταξύ των ανθρώπων. Δεν πρόκειται για ένα απλό πλησίασμα στον άνθρωπο. Σαρκώνεται, γίνεται άνθρωπος και έλαβε την ανθρώπινη φύση μας και την θεώνει.

          Έτσι πραγματοποιείται το Μέγα Μυστήριο της ευσεβείας, το “πάντων καινόν καινότατον”. Τίποτε πλέον δεν μας χωρίζει από τον Θεό. Ο ενσαρκωμένος Κύριος καταργεί κάθε χωρισμό, αφού μας μεταβάλλει σε θεωμένη σάρκα Του.

          Πολύ εύστοχα η Εκκλησία πανηγυρίζει για όλα αυτά στην χριστουγεννιάτικη υμνολογία της. Στο α΄ στιχηρό του εσπερινού των Χριστουγέννων ψάλλει: “το μεσότοιχο του φραγμού διαλύεται, η φλογίνη ρομφαία τα νώτα δίδωσι και τα  Χερουβείμ παραχωρεί του ξύλου της ζωής. Καγώ του παραδείσου της τρυφής  μεταλαμβάνω ου προεξεβλήθη δια της παρακοής”.

          Ο Ιησούς Χριστός ήλθε μία φορά τότε που σαρκώθηκε “ εκ πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου” και έζησε ανάμεσά μας ως Θεάνθρωπος. Το Μυστήριο όμως της θείας σαρκώσεως συνεχίζεται στην Εκκλησία. Διότι δι’ αυτού αποκατέστησε ο Χριστός την ανθρώπινη φύση. Αυτό όμως ήταν η απαρχή. Το ίδιο πρέπει να επαναληφθεί και με κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, με τον καθένα μας. Γι’ αυτό ο Κύριος εξακολουθεί να έρχεται και να γεννάται μέσα στις ψυχές μας. Ο άγ, Μάξιμος ο ομολογητής λέγει, ότι ο Θεός γνωρίζει καλά την πνευματική  δύναμη εκείνου που τη δέχεται και εμφανίζεται σ’ αυτόν τόσο, όσο είναι ο βαθμός της δεκτικότητας του ανθρώπου.

          Ο Χριστός επιθυμεί να γεννιέται σε κάθε ανθρώπινη ψυχή τον οποίο αγαπά “οίον μανικός εραστής προς την εαυτού ερωμένην κέκτηται” (Ι. Κλίμακος). Μας δέχεται σε διαρκή κοινωνία για να μας εντάξει στο Σώμα Του, την Εκκλησία. Βέβαια πρόκειται για ασύλληπτο μυστήριο, φανερώνεται όμως και βιώνεται μυστηριακά με το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Με τη Θ. Ευχαριστία ο Χριστός εισέρχεται στην ανθρώπινη καρδιά και πραγματοποιείται με την ένωση Θεού και ανθρώπου μια αδιάκοπη σάρκωση. Αυτή  η “ευχαριστιακή ενσωμάτωση” μας με τον Χριστό μας βοηθεί να προγευόμαστε το μυστήριο “της όγδοης ημέρας”. Αυτή τη μακάρια ένωση βίωναν οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Αγωνίζονταν ν’ ανοίξουν την καρδιά τους στον Χριστό και απολαμβάνουν τη “Δεσποτική ξενία” σύμφωνα με τη δική Του υπόσχεση.

          Η εποχή μας έγινε πολύ ανθρωποκεντρική. Ο άνθρωπος μεθυσμένος από τα επιτεύγματα του νόμισε ότι δεν χρειάζεται το Θεό. Θεοποίησε τον εαυτό του και έγινε δούλος των υλικών αγαθών και την ικανοποίηση του αισθησιασμού του. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να καταλάβει, ότι η πνευματική του ανάδειξη δεν βρίσκεται στην αναζήτηση του κόσμου, αλλά στην υπέρβασή του. Διότι αληθινή ελευθερία είναι η υπέρβαση του εαυτού μας και των επιθυμιών μας και η αγάπη μας στο Θεό και τον πλησίον που είναι δική Του εικόνα.

          Το αληθινό μεγαλείο και η αληθινή δόξα είναι η “κένωση” από το δικό μας θέλημα που το συνθέτουν τα πάθη και οι αδυναμίες μας και η αποδοχή του θελήματος του Θεού.

          Με τη χάρη του ενανθρωπήσαντος Κυρίου η φετινή γιορτή των Χριστουγέννων μακάρι να γίνει  αφορμή να συνειδητοποιήσουμε ότι “τόπος” του Θεού είναι η καρδιά μας και αυτή ας την ευτρεπίσουμε με την υψωποιό ταπείνωση για να γευόμεθα τον πάντοτε ερχόμενο Κύριο, που είναι “ο προ αιώνων Θεός”. 

          π. γ. στ.