ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ «Αγάπη και φιλία δεν έμαθα στην Εκκλησία».

 

Ένα σύνθημα γραμμένο από νέα παιδιά, λέει: «Αγάπη και φιλία δεν έμαθα στην Εκκλησία». Και αναρωτιέται ο καθένας διαβάζοντας το, αν αυτοί που το έγραψαν μπόρεσαν να βρούνε αληθινά τι σημαίνει Εκκλησία και τι η ζωή της, ή έμειναν απλώς σε μια επιφανειακή νοοτροπία προσέγγισή της πίστης. Από την άλλη, δεν μπορεί παρά να προβληματιζόμαστε για το τι μαθαίνει ένας νέος άνθρωπος όταν εκκλησιάζεται. Όταν ακούει μία γλώσσα που δεν του μιλά  στην καρδιά του. Όταν βλέπει ανθρώπους γερασμένους στην νοοτροπία και στην διάθεση να δηλώνουν με κάθε τρόπο ότι την εκπροσωπούν. Όταν δε βρίσκει χαμόγελο και κατανόηση, γιατί ο παπάς είναι βιαστικός να τελειώσει την λειτουργία και να επιστρέψει στα ίδια. Όταν φοβάται ο νέος να μιλήσει γι’ αυτό που τον απασχολεί, διότι μέσα του έχει ταυτίσει την Εκκλησία με το καταστημένο των καιρών. ‘Όταν νομίζει ότι η Εκκλησία υπάρχει ως φύλακας μιας ξεπερασμένης ηθικής, που φωνάζει συντηρητικά, χωρίς να είναι σε θέση να αφουγκραστεί τις ανάγκες των καιρών. 

          Είναι εύκολη βεβαίως η κριτική. Από τους νέους συγχωρείται, διότι μέσα τους μπορούν να ζητούν το τέλειο, το ξεχωριστό, το απόλυτο. Αισθάνονται την Εκκλησία απούσα από  τη ζωή τους. Η οικογένεια τους δεν τη θέλει ή μένει απλώς στην συνήθεια των εορτών. Η προπαγάνδα των ΜΜΕ και των διανοουμένων γκρεμίζει τις γέφυρες επικοινωνίας. Συχνά και η ίδια η Εκκλησία δεν έχει τη διάθεση να αναταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα. Ακολουθεί μία γραμμή σιωπής και αποχής από τον δημόσιο βίο ή απλώς χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ για να προβάλει πρόσωπα, άμφια και στολές ή για να αναπαράγει μηνύματα ακαταλαβίστικα, «χωρία» που δεν έχουν να κάνουν με το σήμερα. Κάποτε καλλιεργεί έναν φανατικό και διχαστικό λόγο, μια επιθετικότητα που δεν οδηγεί πουθενά. Και δεν θέλει ο νέος και δεν βρίσκει αγάπη και φιλία στην Εκκλησία.

          Είναι όμως μία κραυγή αγωνίας αυτή. Υπενθυμίζει στου ταγούς της Εκκλησίας ότι η κύρια αποστολή της είναι δια του Χριστού να βοηθηθούν ιδιαιτέρως οι νέοι να μάθουν πως να είναι αυθεντικοί στην ζωή τους, να επιδιώκουν γνήσιες σχέσεις να αργάζονται γι’ αυτές, να κοπιάζουν, να υπομένουν, να εμπιστεύονται. Κι’ αυτό γίνεται δια της πίστης. Διότι είναι εύκολο να κατακρίνεις τους άλλους ότι δεν σε δίδαξαν. Είναι επώδυνο όμως να χάνεις τον καιρό σου μη γυρνώντας και στον εαυτό σου, στον εντός σου άνθρωπο, για να δεις τι είναι αυτό που σε εμποδίζει και να μάθεις αυτό που αληθινά σου προφέρει η Εκκλησία, αλλά και πως να το εφαρμόσεις στην ζωή σου.

          Πάντοτε υπάρχουν χώροι, ενορίες, μοναστήρια, συνάξεις και πρόσωπα που αγαπούν και διδάσκουν στην πράξη τι σημαίνει φιλία. Χρειάζεται όμως να ακούσουμε τον Χριστό, το χτύπημα του Οποίου στην πόρτα  της καρδιάς μας δίδεται συνεχώς άλλοτε δια των προσώπων, άλλοτε δια των περιστάσεων της ζωής, άλλοτε δια του τρόπου της Εκκλησίας. Θα άξιζε τον κόπο οι νέοι να τολμήσουν να ανοίξουν αυτή την πόρτα.

          Αυτό το σύνθημα είναι μια πρόκληση αφύπνισης για όσους θέλουμε να πιστεύουμε στον Θεό και έχουμε έγνοια για τους νέους μας. Ας μην μένουμε κι εμείς στην παραίτηση  ότι η δομή της Εκκλησίας δεν βοηθά. Ο καθένας έχει την προσωπική του ευθύνη.     

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ