14 Ὀκτωβρίου 1904 – Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου: Ἡ δασκάλα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα πού ἔκαψαν ζωντανή οἱ Κομιτατζῆδες

 

Παιδιά μου, γιατί χύνεται δάκρυα μέ τόση λαύρα 

κι ὅλα φορᾶτε μαῦρα στό ἔρμο αὐτό σχολειό; 

Ἔκαψαν τή δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι 

κι ἔχουμε μείνει μόνοι, χωρίς μανοῦλα πλειό. 

Γιατί ἀπό μάνα πιό πολύ μᾶς ἀγαποῦσε ἐκείνη, 

ἡ δόλια Αἰκατερίνη ἀπό τή Γευγελή. 

Τῆς εἶπαν νά παραδοθεῖ τά τέρατα ἐκεῖνα. 

Μ’ αὐτή σάν Μπουμπουλίνα, ἐνῷ πυροβολεῖ, τούς λέει 

"Δέν παραδίνεται ποτέ της μία Ἑλληνίδα". 

Κι ὡς λύκαινα ἡρωίδα τρεῖς ὧρες τούς κρατεῖ. 

Μά τέλος τήν ἐκάψανε κι ἐπέταξε στά οὐράνια 

κι ἐμᾶς σέ μαύρη ὀρφάνια μᾶς ἄφησε στή γῆ. 

 

Ἡ Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου ὑπῆρξε ἕνα κορίτσι, τό ὁποῖο...ἄφησε τόν μάταιο ἐτοῦτο κόσμο μόλις στά εἴκοσί της χρόνια μίας καί εἶχε μπεῖ στό μάτι τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου, τό ὁποῖο τήν εἶχε “προγράψει” γιά τήν ἀγάπη πού ἔτρεφε στήν Ἑλλάδα καί γιά τό ὅτι κρατοῦσε τήν φλόγα τῆς ἐλπίδας γιά λευτεριά ζωντανή στά σκλαβωμένα ἐδάφη τῆς Μακεδονίας τῶν ἀρχῶν τοῦ 20ου αἰῶνα. Πρίν ὅμως καεῖ ζωντανή, πῆρε μαζί τίς στόν τάφο ἀρκετές ψυχές Βουλγάρων κομιτατζήδων διά μέσου τοῦ πιστολιοῦ της, ἄν καί ἐγκλωβισμένη στό σπίτι στό ὁποῖο ἔβαλαν τελικά φωτιά καίγοντας τήν μαζί μέ ὅσους βρίσκονταν μαζί της ἐκεῖνο τό κρύο βράδυ τοῦ 1904.

Στίς 14 Ὀκτωβρίου 1904 στήν Μακεδονία βασιλεύει ὁ τρόμος, διότι μία μέρα πρίν οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες σέ συνεργασία μέ τούς Βούλγαρους κομιτατζῆδες δολοφόνησαν τόν Παῦλο Μελά (Μίκη Ζέζα) στό χωριό Στάτιστα (τό ὁποῖο σήμερα ὀνομάζεται Παῦλος Μελάς πρός τιμήν τοῦ ἥρωα). Ἡ Μακεδονία θρηνεῖ ἕναν ἀπό τούς μεγάλους ὑπερασπιστές της. Ὅλοι εἶναι λυπημένοι μά καί αἰσιόδοξοι συνάμα, γιατί ξέρουν πώς μέ τό αἷμα ἑνός τέτοιου παλληκαριοῦ θά ποτιστεῖ τό δέντρο τῆς ἐλευθερίας καί θά καρπίσει.

Κάπου πιό μακριά σ’ ἕνα χωριό τῆς σκλάβας Μακεδονίας, στήν Γρίτσιστα (Ἑλληνικό) τῆς περιοχῆς Γευγελῆς (νότια Σκόπια), ζεῖ μία κοπέλα, ἡ Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου. Εἶναι ἡ μόλις 21 ἐτῶν δασκάλα τοῦ χωριοῦ, ἡ ὁποία, ἄν καί μικρή στήν ἡλικία εἶναι μεγάλη στήν ψυχή. Ἡ Κατερίνα διδάσκει μέ ζέση τούς μαθητές της σάν νά πρόκειται γιά δικά της παιδιά. Διδάσκει τήν ἱστορία αὐτῆς τῆς χιλιοβασανισμένης, μά πάντα Ἑλληνικῆς γής, πού τόσοι καί τόσοι βάρβαροι προσπάθησαν νά ἀφελληνίσουν ἀλλά δέν τά κατάφεραν.

Ὅλοι στό χωριό τήν γνωρίζουν σάν τό καλόκαρδο κορίτσι πού βοηθάει πάντα τούς Μακεδονομάχους ἀγωνιστές μέ ὅποιον τρόπο μπορεῖ. Οἱ Βούλγαροι κομιτατζῆδες τήν ἔχουν βάλει στό μάτι γιατί κρατάει ἄσβεστη τήν φλόγα τῆς ἑλληνικότητας στά μικρά παιδιά καί στό χωριό. Τήν παρενοχλοῦν συνεχῶς, τήν βρίζουν, τήν ἀπειλοῦν, τῆς περιγράφουν τί θά τῆς κάνουν ὅταν θά πέσει στά χέρια τους. Τήν Κατερίνα ὅμως, δέν τήν νοιάζει ἡ ζωή τῆς παρά μόνο νά μήν χάσει ἡ Μακεδονία τήν ἑλληνικότητά της. Οἱ Βούλγαροι μετά τόν θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ ἔχουν ἀποθρασυνθεῖ καί θέλουν νά τελειώνουν μέ κάθε ἑστία Ἑλληνικῆς ἀντίστασης.

Ὅταν οἱ κομιτατζῆδες καταφτάνουν στό χωριό, τά παράθυρα καί οἱ πόρτες τῶν σπιτιῶν κλείνουν. Οἱ χωριανοί κρυφοκοιτάζουν ἀνάμεσα ἀπό τίς γρίλιες τούς κομιτατζῆδες νά κατευθύνονται στό σπίτι τῆς δασκάλας. Φτάνοντας ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ της, τῆς φωνάζουν νά βγεῖ ἔξω. Ἡ Κατερίνα τούς ἀκούει ἀπό μέσα καί ἀποκρίνεται πως «δέν παραδίδεται ποτέ τῆς μία Ἑλληνίδα». Ἡ ἀτρόμητη ψυχή της δέν τούς φοβᾶται. Μαζί της βρίσκονται ἀκόμη ἔξι Μακεδονομάχοι ἕτοιμοι νά δώσουν τήν ζωή τους γιά τήν πατρίδα. Ἡ περήφανη Ἑλληνίδα λέει πώς δέν παραδίδεται καί μέ τό ὅπλο τῆς ρίχνει μία βολή ἐναντίον τῶν αἱμοβόρων κομιτατζήδων καί ἡ μάχη ξεκινάει.

Οἱ σφαῖρες τῶν Βουλγάρων χτυπᾶνε τούς τοίχους τοῦ σπιτιοῦ γεμίζοντας το τρύπες. Μετά ἀπό τρεῖς ὧρες ἀναποτελεσματικῶν πυροβολισμῶν κι ἐνῷ φαίνεται ὅτι τό σπίτι τῆς δασκάλας εἶναι ἄπαρτο κάστρο, ἕνας κομιτατζής δίνει τήν ἰδέα νά τό κάψουν. Ὅλοι συμφωνοῦν, μίας καί δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νά καταβάλουν τούς Ἕλληνες ἀγωνιστές. Ἕνας κομιτατζής τρέχει μέ ἀναμμένο πυρσό, σπάει τό παράθυρο καί τόν ρίχνει μέσα. Τό ἐσωτερικό του σπιτιοῦ εἶναι ξύλινο καί λαμπαδιάζει ἀμέσως. Οἱ ἀγωνιστές ὅμως δέν βγαίνουν ἔξω. Προτιμοῦν νά καοῦν ζωντανοί παρά νά πέσουν στά χέρια τῶν Βουλγάρων. Οἱ φλόγες λαμπαδιάζουν τό σπίτι, δημιουργώντας μία κόλαση πυρός. Ἡ Κατερίνα ὅπως καί οἱ ἄλλοι ἀγωνιστές συνεχίζουν νά πυροβολοῦν μέχρι νά σωθοῦν οἱ σφαῖρες τους καί νά τούς καταπιοῦν οἱ φλόγες.

Οἱ Βούλγαροι πανηγυρίζουν γιά τό φοβερό «κατόρθωμά» τους, καθώς ἀπό τό σπίτι ἔχουν πιά μείνει μόνο στάχτη καί καπνισμένα ντουβάρια. Ένα ἀκόμη ὁλοκαύτωμα, πῆρε τήν θέση τοῦ δίπλα στό Κούγκι, στό Σούλι, στά Σάλωνα, στό Ἀρκάδι τῆς Κρήτης καί σέ ὅλα τά ὁλοκαυτώματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδας ἀπό τόν βάρβαρο ζυγό.

Τό 1939 βρέθηκε στό νεκροταφεῖο τῆς Γευγελῆς ὁ τάφος τῆς ἡρωικῆς Ἑλληνίδας δασκάλας. Ὁ σταυρός, ἔγραφε: 

«Ὑπέρ τῆς εἰς τόν Θεόν τῶν Ἑλλήνων πίστεως ἀγωνιζομένη, πυρί ὑπό τῶν Βουλγάρων παραδοθεῖσα, ἐνθάδε κεῖμαι, Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Ὀκτωβρίου 1904».

 Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: 14 Ὀκτωβρίου 1904 – Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου: Ἡ δασκάλα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα πού ἔκαψαν ζωντανή οἱ Κομιτατζῆδες (orthodoxia-ellhnismos.gr)