Να σιωπήσουμε, λέω....Εσύ κι' εγώ, γιατί οι άλλοι δεν σωπαίνουν.
Να σφίξουμε τα χείλη και τα χέρια, να πάρουμε τη σιωπή μας ευλογία και να ανηφορίσουμε στα μονοπάτια της ψυχής, ένθα οδεύει ο αστήρ -που μας ορίστηκε απαρχή και προορισμός συνάμα-.
Τί να πούμε άλλωστε;
Τα έχουν πει όλα, εκτός από τις προσευχές. Κράτησε εσύ μια προσευχή -για να σε γνωρίσω- κρατώ εγώ έναν στεναγμό να τον βάλω δίπλα στο κεράκι σου κι' έτσι θ' αρχίσουμε απ' την αρχή: Κάτω απ' τα εικονοστάσια, λέω, ν' ανταμώσουμε, μήπως και μπορέσουμε να συνεννοηθούμε, δίχως περιττές κουβέντες, χωρίς υποσχέσεις, δίχως ψέματα, χωρίς "αλήθειες" που προσβάλλουν την Αλήθεια.
Το "δεν αντέχω" σου να δακρύσει απαντοχή, το αποκάμωμά μου να στρωθεί χαλί να περάσεις, οι σημαίες μας να χαμογελάσουν ελπίδα, όσα ξεπούλησαν να γίνουν κρεμάλα για τους Ισκαριώτες κι' όσα απέμειναν να μας γίνουν φυλαχτά, στους νέους αγώνες.
Μα ναι, για αγώνες μιλάμε!
Η σιωπή είναι μια αρχή, ένας εξαγνισμός, για να ξαναβρούμε τα βελούδα της καρδιάς, να σκύψουμε το κεφάλι με αγαπητικό σεβασμό και να ξανακούσουμε τα βήματά Του.
Και μετά (όσο μπορέσουμε) -αν δεν ακολουθήσουμε- τουλάχιστον να μην ξεμακρύνουμε από τα σημάδια που θάχουν μείνει στο εγκάρδιό μας βελούδο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου