ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

Η ζωή μέσα από τον θάνατο

          Τα λόγια του Χριστού “μη κλαίετε, ουκ απέθανε, αλλά καθεύδει” που ακούσαμε σήμερα στην ευαγγελική διήγηση, όπως τότε, έτσι και σήμερα, προκαλούν την λογική μας και μας προσκαλεί ν’ αφεθούμε με εμπιστοσύνη και ελπίδα στον Θεό. Και μας προσκαλεί για να δούμε με την πίστη τι κρύβεται στην υπόθεση του θανάτου.

          Είναι γεγονός, ότι από την στιγμή που θα γεννηθεί ο άνθρωπος είναι βέβαιο ότι κάποτε θα πεθάνει. Κι’ όμως αυτή η βεβαιότητα παραμένει μια άγνωστη εμπειρία. Κανείς δε έχει  εμπειρία του δικού του θανάτου. Κανείς δεν έζησε τον βιολογικό του θάνατο για να μας πει τι σημαίνει αυτό. Κανείς δεν μας είπε τι βιώνει, όταν είναι νεκρός.

          Βέβαια ο Χριστός και οι Άγιοι Του, φανέρωσαν την απέναντι όχθη της ζωής, την άφθαρτη ζωή της αιωνιότητας. Αυτή η βεβαιότητα είναι πίστη και αποκάλυψη. Είναι  μια άλλη διάσταση της ζωής, η οποία  ξεπερνάει πολύ τη γήινη εμπειρία μας.

          Εδώ ο λόγος του Θεού και η εμπειρία της Εκκλησίας είναι τα μοναδικά στοιχεία που μας στηρίζουν και μας αποκαλύπτουν το θαύμα της αναστάσεως και δηλώνουν το μυστήριο της αιωνιότητας.

          Χωρίς αυτά καμία λογική η επιστήμη η φιλοσοφία και καμία γνώση αυτού του κόσμου δεν μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι και να διαλύσει τα αδιέξοδά μας. Μόνον η αποκάλυψη του Θεού που γίνεται πίστη του ανθρώπου είναι η απάντηση σ’ αυτό το υπαρξιακό μας πρόβλημα.

          Αυτή η αλήθεια μας λέει, ότι ο θάνατος δεν είναι πλέον το τέρμα, αλλά έγινε εν Χριστώ πέρασμα, μετάβαση στην αιωνιότητα. Μοιάζει να είναι μια άλλου είδους γέννηση στην όντως ζωή.

          Ο θάνατος δεν είναι κάτι που θα έλθει την τελευταία μέρα της επίγειας ζωής μας, αλλά κάτι που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Ο τρόπος που ζούμε εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον θάνατο. Διότι η σχέση μας με τον θάνατο παίζει καθοριστικό ρόλο στον τρόπο της ζωής μας, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σχέση μας με τον Θεό, τον κόσμο και τη ζωή.

          Αν ο άνθρωπος δεχθεί, ότι είναι διάλυση, αποσύνθεση και αφανισμός, τότε οδηγείται στην απόγνωση και το κενό. Ότι ζει μέσα στον παραλογισμό περιμένοντας  να πεθάνει, δεν έχει άλλη επιλογή παρά το “φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν”. Ο άνθρωπος γίνεται υλιστής, ιδιοτελής και κυνικός.

          Εδώ η πίστη είναι περιττή. Η ηθική παραμερίζεται. Η αμαρτία γελοιοποιείται, ο χώρος του πνεύματος εξαφανίζεται και το σώμα και οι αισθήσεις του, η ύλη και οι διάφορες ανάγκες απολυτοποιούνται. Οπότε ο άνθρωπος πρέπει να τρέξει για να προλάβει και να χαρεί της ποικίλες απολαύσεις της ζωής. Έρχεται η αγωνία του τέλους και διαλύει τα πάντα. Και μετά τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτε. Αυτή είναι η ρίζα του μηδενισμού.

          Για τους πιστούς ευτυχώς η Ανάσταση του Χριστού είναι η εκμηδένιση του θανάτου και η πηγή της ζωής πέρα απο τον τάφο. Ο ευαγγελικός λόγος μας υποδεικνύει μια ζωή με νόημα και πληρότητα. Μας εγγυάται το “περισσόν της ζωής”, το περίσσευμα της στην αιωνιότητα.

          Η παρούσα ζωή δεν είναι καταπίεση για να υποτιμήσουμε και ν’ αρνηθούμε αυτόν το κόσμο και να θελ0ήσουμε έναν άλλον, που δεν γνωρίσαμε.  Δεν είναι περιφρόνηση κάθε ομορφιάς κια χαράς, όπως συνήθως την παραμορφώνουμε. Είναι αγώνας για αλήθεια, πίστη, αγάπη και ελπίδα. Είναι σχέση και κοινωνία με τον Θεό και τον άνθρωπο.

          Μια τέτοια ζωή ξεπερνάει το φράγμα του θανάτου και τότε όχι μόνο οι χαρές και οι ομορφιές της ζωής, αλλά ακόμη και αυτές οι λύπες και τα δάκρυα της μεταμορφώνονται λυτρωτικά.

          Όσοι από εμάς βλέπουμε έτσι τη ζωή μπορούμε εν Χριστώ να βιώσουμε τον θάνατο σαν ύπνο που θα μας ξυπνήσει στην κοινή Ανάσταση.

          Γ.