Για πες
μου….
Υπάρχουν στη ζωή σου
άνθρωποι που σε θυμούνται μόνο όταν σ’ έχουν ανάγκη; Άνθρωποι που όταν τα
βρίσκουν δύσκολα, είσαι ο άνθρωπός τους, όταν όμως όλα τους πηγαίνουν καλά,
εξαφανίζονται, και ούτε φωνή ούτε ακρόαση
έχεις απ’ αυτούς;
Πως νιώθεις γι’ αυτούς;
Τι πιστεύεις γι’ αυτούς; Τι σκέψεις κάνεις;
Αγνώμονες; Αχάριστοι;
Συμφεροντολόγοι;
Νιώθεις θυμό; Νιώθεις αγανάκτηση;
Απαξίωση;
Κάτι τέτοιους ανθρώπους είναι που καθένας θέλει
ν’ απομακρύνει απ’ τη ζωή του…
Πες μου και κάτι ακόμα τώρα…
Εσύ το έχεις κάνει ποτέ;
Έχεις ξεχάσει ποτέ
ανθρώπους; Έχεις πληγώσει με τη στάση σου;
Πες μου αλήθεια.
Σ’ όλα τα χρόνια της
μέχρι τώρα ζωής σου, υπήρξες έστω και μια φορά, αχάριστος ή αγνώμων;
Τι λες;
Απάντησέ μου, με το χέρι στην
καρδιά. Μπέσα που λέμε…..
Δεν ξέχασες ποτέ
ανθρώπους που σ’ έχουν βοηθήσει; Τους ανθρώπους που σ’ έχουν στηρίξει;
Τους γονείς σου; Τους φίλους σου;
Κάποια σχέση σου;
Σ’ όλους πιστεύεις ότι φέρθηκες εντάξει;
Δε
ξέρω…
Κάνε την αυτοκριτική σου.
Κι αν στο μέτρημά σου δεις πως κι’ εσύ
έχεις πληγώσει με τη στάση σου, κοίτα να είσαι πιο ανεκτικός μ’ αυτούς που σου
γυρνάν την πλάτη. ‘Ετσι μαθαίνει κάνεις ν’ αγαπά…
Αν πάλι όλα τα έκανες σωστά, τι να πω, συνέχισε….
Στην περίπτωση αυτή, δεν ξέρω αν έχω
να σου πω εγώ κάτι…
Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης
Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου