Κυριακή Β΄ Λουκά “....πλην αγαπάτε.......”

Η χριστιανική αγάπη μέτρο γνησιότητας

Με τη σημερινή ευαγγελική διήγηση η Εκκλησία καταθέτει στον κόσμο μια “άλλη” πρόταση ζωής. Μια πρόταση όντως επαναστατική και ανθρώπινη. “Εγώ σας λέγω ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους ευεργετείτε  χωρίς κανένα αντάλλαγμα”.

          Πρόκειται για μια πρόταση της χριστιανικής αγάπης που είναι πιο δυνατή από  τη ζωή, που δεν λογαριάζει ακόμα και τον θάνατο. Φαίνεται, ότι αυτή η πρόταση είναι μοναδική απάντηση στον κόσμο, ο οποίος κλεισμένος στον εαυτό του γεύεται τη βία, το μίσος και την απόγνωση. Δυστυχώς η γη έχει καταντήσει ένα δάσος από σταυρούς, κρεμάλες και φραγγέλια. Έγινε τόπος εξορίας, γιατί ανοίξαμε έναν ανελέητο πόλεμο και ο καθένας βλέπει τον συνάνθρωπό του ως ένα υποψήφιο θύμα. 

          Σ’ έναν τέτοιο λοιπόν κόσμο που οι άνθρωποι ξαναζούν την αδελφοκτονία Κάιν- Άβελ, έρχεται ο Ιησούς Χριστός που διακηρύττει: άνθρωποι αγαπάτε, “γίνεσθε οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστίν’.

          Σήμερα ο άνθρωπος πασχίζει να πείσει τους άλλους, ιδιαίτερα τον εαυτό του, ότι μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς την αγάπη του Θεού, η οποία και μόνη αυτή μπορεί να γεμίσει το κενό που αφήνει η διακήρυξη των άθεων υπαρξιστών, “ο Θεός πέθανε”. Η Εκκλησία διδάσκει, ότι η αγάπη είναι ένα υπερκόσμιο μυστήριο, είναι μια θυσία, μια καύση καρδιάς για όλα τα πλάσματα.

          Ας το πούμε άλλη  μια φορά. Αγάπη χωρίς τον Θεό είναι ανύπαρκτη. Μόνο όποιος αγαπά αληθινά τον Θεό, μπορεί ν’ αγαπήσει αληθινά και τον άνθρωπο. Διότι η αγάπη είναι η οδός που ενώνει τον κτίστη με τα κτίσματα, τον άνθρωπο με τον Θεό και μεταξύ τους σε μια θεανθρώπινη κοινωνία.

          Στην ασκητική γραμματεία η άρνηση της αγάπης ταυτίζεται με το μαρτύριο της κολάσεως. Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος μιλάει για το πόσο σκληρό είναι το κολαστήριο της αγάπης, γιατί κόλαση σημαίνει ακοινωνησία, αδυναμία του ανθρώπου να βλέπει τον άλλο πρόσωπο προς πρόσωπον.

          Για τους Αγίους αγάπη σημαίνει κένωση, παραίτηση του εγώ,, η τέχνη να δίνεις και όχι να παίρνεις. Γι’ αυτό η αγάπη δεν περιορίζεται σε ορισμούς η σε ηθικολογία, αλλά είναι  έκφραση οδύνης μπροστά στη συγκεκριμένη ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι μια δύναμη που χαριτώνει τον άνθρωπο να ξεπερνάει κάθε ατομικό όριο και ν’ αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Είναι εκείνη η δύναμη που μας βοηθεί να κερδίζουμε τον αδελφό μας.

          Στο χώρο της Εκκλησίας ζούμε μια παράδοξη “ηθική”. Μας διδάσκει όχι μόνο να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της αμαρτίας, αλλά κυρίως να μην καταδικάζουμε του αμαρτωλούς, και να τους αγκαλιάζουμε και να προσευχόμαστε για τη σωτηρία τους. Ο άνθρωπος μέμφεται μόνο τη δική του κατάσταση. Μέτρο και κανόνας είναι: καταδιώκεσαι, μην καταδιώκεις. Σταυρώνεσαι, μην σταυρώνεις. Αδικείσαι, μην αδικείς. Συκοφαντείσαι, μην συκοφαντήσεις. Θυμήσου, ότι κι εσύ είσαι κοινωνός της γήινης φύσεως και να ευεργετείς όλους, λέει ο άγιος Ισαάκ.

          Γι’ αυτό η σύσταση είναι: άνθρωπε μην πάψεις ν’ αγαπάς, μην φοβάσαι. Όλοι χωρούν εδώ στον  ορθόδοξο περίβολο. Είναι απείρων διαστάσεων, όπου ο  Χριστός γίνεται για τον καθένα αυτό που πρέπει και αυτό που χρειάζεται. Αυτός είναι η ενσαρκωμένη αγάπη που κερνάει τους πάντες “ίνα πάντες εν ώσιν”.

          Έτσι πολιτεύονται όσοι κατοικούν και πορεύονται απλανώς, όχι  στην εφιαλτική έρημη χώρα την ανθρώπινης ισοπεδωμένης κοινωνίας της εποχής μας, αλλά στη “χώρα των ζώντων” του αναστάντος Κυρίου που μας χωράει όλους στο σώμα Του, αρκεί να το θελήσουμε.

          π. γ. στ.