ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΑ

Ποτέ δεν με γοήτευσε η “δύναμη” της Παναγίας, η “Στρατηγός”, η “Νικήτρια”. Προτιμώ την ταπείνωση, την αγάπη, την υπομονή της, την απίστευτη σιωπή της, τον πόνο στα μάτια και την καρδιά της, αυτήν την αγιότητα που μεταπλάθει την δοκιμασία σε φως και χαρά. Εκείνη την βαθιά αίσθηση ότι με νιώθει ακόμη  κι όταν δεν έχω λέξη να της πω, ακόμη κι όταν δεν έχω καμία όρεξη να εξηγώ. Αυτή η απόλυτη μητρική αποδοχή που υπάρχει στο βλέμμα της με συγκλονίζει.

          Ποιος αλήθεια δεν έχει βιώσει ώρες και μέρες, που αισθάνεται να μην έχει όρεξη για τίποτα, για κανένα, ούτε για τον ίδιο τον εαυτό; Στην αρχή ένιωθα άσχημα και ενοχικά. Τώρα πλέον το ζω, το βιώνω ως απόλυτα φυσιολογικό. Αποδέχομαι, δίχως να κρίνω, ότι δεν γίνεται πάντα να είμαι καλά, όμορφα και δυνατά, και τότε είναι που κοιτώ την Παναγία με απόλυτη ένεση και ελευθερία, γιατί μου επιτρέπει να είμαι ο εαυτός μου δίχως να πρέπει να εξηγώ το πως και το γιατί της συμπεριφοράς μου.

          Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να είσαι απλά ο εαυτός σου στο κάθε παρόν της ζωής. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να αισθάνεσαι ότι αυτό που είσαι με τα καλά και τα κακά του, τις φωτεινές και σκοτεινές στιγμές του, κάποιος το αγαπάει πολύ δίχως  το κρίνει. Για μένα αυτή είναι η Παναγία, που μπορεί να μιλάει μαζί μου, στην πιο βαθιά σιωπή μου.

          π. Χαρ. Παπαδόπουλος, “Ζωή δίχως συνταγές”