ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ Ευαγγέλιο: Μτθ, 4, 12-17

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

          Εν ολίγοις

          Όταν ο Γκαίτε παρέδιδε το πνεύμα,  λέγοντας την μνημειώδη εκείνη  φράση, «περισσότερον φως», δεν εξέφραζε μόνο μια προσωπική νοσταλγία, αλλά μία βαθύτερη ανθρώπινη ανάγκη. Διότι η αγάπη του υγιούς ανθρώπου προς το φως είναι έμφυτη και αποτελεί ένα ψυχικό αίτημα. Και την ανάγκη αυτή του ανθρώπου οι αρχαίοι την είχαν εκφράσει με το μύθο του Προμηθέα, ο οποίος πέρασε τα πάνδεινα μέχρι να αποκτήσει και να μεταδώσει στους άλλους το φως, το οποίο πίστευαν, ότι αποτελεί προνόμιο των Θεών.

          Το αντίθετο συμβαίνει με τον χριστιανισμό που επιθυμεί το φως να γίνει κτήμα όλων των ανθρώπων. Έτσι λ. χ. ο προφήτης Ησαίας 800 χρόνια π. Χ. προβλέποντας  την ενανθρώπηση του Κυρίου και την παρουσία Του στον κόσμο, λέγει: « ο λαός ο καθήμενος εν σκότει  είδε φως μέγα». Επίσης ο πρεσβύτης Συμεών, όταν πήρε το βρέφος Ιησού στην αγκαλιά του ψέλλισε με συγκίνηση: «νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα…., αφού στα μάτια του έλαμψε το φως που είναι αποκάλυψη εθνών, και ο Ιωάννης συμπληρώνει, ότι ο Λόγος του Θεού «ην το φως των ανθρώπων».

          Γι’ αυτό και ο λαός κουρασμένος να ζει στο σκοτάδι, όταν ήρθε ο Χριστός έσπευσε προς το πνευματικό  εκείνο φως. Όχι βέβαια μόνιμα, αλλά πρόσκαιρα, γιατί, όταν πρόκειται για το πνευματικό φως, ο οργανισμός μας λειτουργεί περίεργα. Δηλ. ο τρόπος που αντιδρούμε έναντι του πνευματικού φωτός αποτελεί ένα από τους δείκτες της ψυχικής μας ισορροπίας. Δηλ. αν αγαπάμε το πνευματικό φως, τότε έχουμε ψυχική υγεία, αν όχι τότε έχουμε πρόβλημα.

          Το ερώτημα όμως είναι: για ποιούς λόγους οι άνθρωποι αποστρέφονται το φως; Υπάρχουν πολλές αιτίες, οι κυριότερες ενιαίο οι εξής:

          Τον πρώτο λόγο αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα. Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεχθεί τα έργα αυτού». Όποιος είναι φαύλος είναι επόμενο ν’ αποστρέφεται το φως, γιατί αυτό θ’ αποκαλύψει τα σκοτεινά και φαύλα έργα του. Θ’ αποτελούσε αφέλεια να ζητάμε απ’ αυτόν που βαρύνεται  με ανομίες, να έχει τέτοια τιμιότητα που να αποκαλύψει τους λόγους της ανομίας του. Διότι αν ήταν τόσο τίμιος δεν θα έκανε φαυλότητες.

          Ο δεύτερος λόγος είναι, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αγαπούν το πνευματικό φως, αλλ’ εκείνο που νομίζουν ως αληθινό. Ο λαός που κάθονταν στο σκοτάδι είδε μεγάλο φως και το ακολούθησε, δυστυχώς για λίγο ,γιατί νόμισε, ότι ήταν αυτό που περίμενε. Δηλ. περίμενε ένα Χριστό – Μεσσία ως κοσμικό ηγεμόνα  που θα εξασφάλιζε την κυριαρχία του Ιουδαϊκού έθνους. Όταν όμως ήρθε ο Χριστός διέλυσε αυτή την πλάνη, και πολλοί που τον είχαν πλησιάσει απογοητεύτηκαν και πολλοί τον άρχισαν να τον μισούν. ΄Ετσι οι περισσότεροι αγαπάνε το πνευματικό «φως», αν έχει το χρώμα της αρεσκείας των και συμφωνεί με τις αντιλήψεις των. Όταν δουν, ότι είναι διαφορετικό, τότε το εγκαταλείπουν ή γινόμαστε πολέμιοί του.

          Ο τρίτος λόγος για τον οποίο δεν αγαπάμε το αληθινό φως είναι, ότι το συνδέουμε με το «εγώ» μας και  κολακεύει τον εγωισμό μας. Μπορεί να συνδέεται με κάποιο  υλικό και ιδιοτελές συμφέρον ή να υπηρετεί κάποια φιλοδοξία μας. Υπάρχουν πολλά ίσως. Αν το αληθινό φως θίγει κάπου τον εγωισμό μας ή τα συμφέροντά μας, τότε επιστρατεύουμε όλη την επιχειρηματολογία μας  και με υπέρμετρο ζήλο το πολεμούμε και προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, ότι η πραγματική  αλήθεια είναι το ψέμα και η απάτη.

          Και ένας τετάρτος λόγος είναι ακόμη πιο σκληρός. Πρόκειται για μεταφυσική αιτία, εξ αιτία της οποίας πολλοί δεν αγαπούν την αλήθεια. Ο άρχοντας του σκότους «τετύφλωκεν αυτών τους οφθαλμούς και πεπώρωκεν αυτών την καρδίαν». Οι άνθρωποι γίνονται τυφλά όργανα του πονηρού, του άρχοντα του σκότους. Πίστεψαν το φως μόνο και μόνο γιατί είναι το φως.

          Αλλά ο Χριστός ήρθε στον κόσμο ως «φως» και μάλιστα αγωνίσθηκε και θυσιάστηκε για να επικρατήσει αυτό το φως. Και απαίτησε πίστη προς το φως από όσους θέλουν να γίνουν «υιοί φωτός». Η δε πίστη αυτή μεταφράζεται σε ισόβιο αγώνα και άσκηση για όλους εκείνους που επιθυμούν ν’ αποκτήσουν αυτό τον ευλογημένο τίτλο των «υιών του φωτός».

          Χρειάζεται συνεχής έλεγχος, αν όταν κάνουμε κάτι, το κάνουμε      γιατί αυτό είναι η άποψη του «φωτός». Κι ακόμη πρέπει όταν πεισθούμε γι’ αυτό, να είμαστε έτοιμοι για αγώνες και θυσίες χάριν της αληθείας. Για  να μην επικρατήσει η φαυλότητα στον κόσμο έχουμε ανάγκη από αγωνιστές. Ποιοι θ’ αναλάβουν αυτή τη μεγάλη τιμητική αποστολή παρά όσοι επιθυμούν να γίνουν «υιοί φωτός»;

          π. γ. στ.