Για τα “δύσκολα” και κακότροπα παιδιά (λόγοι οσίου Πορφυρίου)

“Πολλή προσευχή και λίγα λόγια στα παιδιά”

Το ενδιαφέρον του καλού πατέρα πρέπει να μένει αμείωτο, ακόμη κι όταν το παιδί μεγαλώνει και σκληρύνεται καί επαναστατεί καί δέν τόν ακούει καί παίρνει ακόμη καί θέσεις εχθρικές καί αντίθετες. Αν τό ανώριμο παιδί καταλάβει ότι ό πατέρας του είναι πραγματικά καλός πατέρας, ότι κάνει παραχωρήσεις και υπομονή πατρική, τότε το παιδί αυτό, μέχρι που θα πεθάνει, θα έχει συνεχώς στο στόμα του το όνομα του πατέρα του και θα λέει: «εμένα ο πατέρας μου ήτανε άγιος».

Όταν τά παιδιά είναι τραυματισμένα καί πληγωμένα άπό κάποιο σοβαρό ζήτημα, νά μήν έπηρεάζεσθε πού άντιδρούν καί μιλούν άσχημα. Στήν πραγματικότητα δέν τό θέλουν, αλλά δεν μπορούν νά κάνουν αλλιώς στίς δύσκολες στιγμές. Μετά μετανιώνουν. Αν, όμως, εσείς έκνευρισθείτε καί θυμώσετε, γίνεσθε ένα μέ τόν πονηρό καί σας παίζει όλους.

Οι γονείς πού έχουν ψυχικά δύσκολα καί κακότροπα παιδιά, νά μην τά βάζουν μέ τά παιδιά τους, αλλά μ’ αυτόν πού βρίσκεται πίσω άπό τά παιδιά τους, τόν διάβολο. Τον διάβολο δέν μπορούμε να τον πολεμήσομε, παρά μόνο όταν γινόμαστε εμείς άγιοι.

Όταν οι άνθρωποι αγανακτούν καί θυμώνουν, εκπέμπεται μία κακή δύναμη άπό τό κακό πού έχουν μέσα στον εαυτό τους καί επηρεάζουν τόν άλλο, έστω κι αν δέν του λένε τίποτα. Μέ έναν τέτοιο τρόπο επηρεάζουν οι γονείς τά παιδιά τους. Τά βλέπουν πού κάνουν αταξίες, σφίγγονται, αγανακτούν. Λένε, «ας μην του μιλήσω τώρα καί τόν τραυματίσω». Καί δέν καταλαβαίνουν ότι αύτη ή βαρυγκομιά είναι θανάσιμο αμάρτημα. Τραυματίζεις τόν άλλο καί χωρίς νά μιλάεις καθόλου. Γιατί η ψυχή μας είναι πνευματική καί ανάλογα ενεργούν διάφορες δυνάμεις, πότε τό καλό καί πότε τό κακό. Ό,τι έχομε μέσα μας, το ακτινοβολούμε στό περιβάλλον.

Αυτό είναι τό τέλειο. Νά μιλάει ή μητέρα στον Θεό κι ο Θεός νά μιλάει στό παιδί. Κάθε φορά πού λέει, γιά παράδειγμα, «Κύριε, έλέησον τό παιδί μου», τό παιδί παίρνει ένα αγαθό λογισμό άπό τόν Χριστό. Κι όσο συνεχίζει νά προσεύχεται, τόσο περισσότερους αγαθούς λογισμούς παίρνει τό παιδί. Αν δέν γίνει έτσι, πές, πές, πές, όλο «άπ’ τ’ αυτί», στό τέλος γίνεται ενα είδος καταπιέσεως. Κι όταν τό παιδί μεγαλώσει, αρχίζει πλέον νά αντιδράει, δηλαδή νά εκδικείται, τρόπον τίνα, τόν πατέρα του, τήν μητέρα του, πού τό καταπίεσαν.Ενώ ένα είναι τό τέλειο· νά μιλάει ή έν Χριστώ αγάπη καί η αγιοσύνη του πατέρα καί της μητέρας. Η ακτινοβολία της αγιοσύνης καί όχι της ανθρώπινης προσπάθειας κάνει τά παιδιά καλά.

από το βιβλίο: Λόγοι περί της αγωγής των παιδιών, αγίου Προφυρίου Καυσοκαλυβίτου,  Ι. Μονή Χρυσοπηγής