ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ (Δέκα λεπρών) Ευαγγέλιο: 17, 12-19

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ

ΞΕΝΟΦΟΒΙΑΣ

          Εν ολίγοις

 

          Ως γνωστόν τα θαύματα και οι παραβολές του Κυρίου έχουν ως σκοπό την παιδαγωγία του ανθρώπου, τη νουθεσία και τη σωτηρία των πιστών. Το σημερινό ευαγγέλιο αναφέρεται στη θεραπεία των δέκα λεπρών και έχει αυτό το διπλό χαρακτήρα: τη θεραπεία και την παιδαγώγηση.

          Το ευαγγέλιο δίνει ιδιαίτερη σημασία στην περίπτωση του ενός από τους λεπρούς και όχι στη θεραπεία των άλλων, οι οποίοι μετά την θεραπεία τους δεν θεώρησαν χρέος τους να επιστρέψουν και να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Θεό για το θαύμα που τους έκανε. Αυτός ό ένας προβάλλεται ως παιδαγωγικό υπόδειγμα ευγνωμοσύνης για τις δωρεές που μας παρέχονται από τον Θεό στη ζωή και τους άλλους συνανθρώπους μας.

          Εδώ όμως προβάλλονται και κάποιες ενστάσεις αν και κατά πόσον η αγάπη μας  μπορεί  να προσφέρεται και σε ανθρώπους  που βρίσκονται έξω από το περιβάλλον μας. Κάτι το οποίο  έκανε ο Χριστός προσφέροντας την αγάπη Του αδιάκριτα προς όλους και μάλιστα σ’ έναν αλλοεθνή, όπως ήταν ο Σαμαρείτης, ο οποίος έδειξε την ευγνωμοσύνη του μετά τη θεραπεία του, ενώ οι εννέα έγιναν άφαντοι λησμονώντας τον ευεργέτη τους.

      Εδώ προσεγγίζουμε την περίπτωση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

          Δέκα λεπροί άνθρωποι αποκομμένοι από το κοινωνικό σύνολο περιμένουν τη θεραπεία τους από τον Χριστό. Ο Χριστός τους θεραπεύει, αλλά δέχεται ένα «ευχαριστώ» όχι από εκείνους που με ξενοφοβική ορολογία θα αποκαλούσαμε «δικούς  μας», αλλά από έναν αλλογενή ξένο.

          Πρόκειται για δύο εικόνες που έχουν να κάνουν με τη θέση μας μέσα στην κοινωνία, αλλά και με τον τρόπο που εμείς αντιμετωπίζουμε τους άλλους.

         Αξεπέραστο υπόδειγμα ο Χριστός. Στην προκειμένη περίπτωση πλησιάζει τους λεπρούς αψηφώντας τους κινδύνους και ξεπερνώντας τις επικρατούσες κοινωνικές συνήθειες και ρατσιστικές προκαταλήψεις, δείχνει  χωρίς φόβο την αγάπη Του. Η αγάπη που ενσαρκώνει μέσα στον κόσμο ο Χριστός δεν περιορίζεται σε λίγους. Επεκτείνεται σε όλους  ακόμη και σ’ αυτούς που οι «σοβαροί» και «ευσεβείς» άνθρωποι θεωρούν μολυσμένους. Δεν γνωρίζει κοινωνικά, πολιτικά ή θρησκευτικά όρια.

          Ο Χριστός ελευθερώνει τον άνθρωπο από τον φόβο του θανάτου και με τον τρόπο αυτό αίρει την αιτία του εγωκεντρισμού και προσφέρει τη δυνατότητα για ανάπτυξη ανιδιοτελούς αγάπης. Για να γίνει όμως αυτό  πρέπει  να συντριβεί ο εγωισμός και η φιλαυτία. Χρειάζεται να μεγαλώσει η ανθρώπινη καρδιά για να χωρέσει ακόμη και τους εχθρούς.

          Πλησίον μας δεν είναι μόνο ο τοπικά ή κοινωνικά πλησίον, αλλά κατά τη χριστιανική αντίληψη δημιουργείται με την αγάπη και υπηρετείται με την ανιδιοτελή διακονία και θυσία. Ο πλησίον δεν δίνεται, αλλά γίνεται και μπορεί να είναι κάθε άνθρωπος , ακόμη και ο τοπικά πλησίον μας.

          Ο χριστιανός δεν αγαπά τον πλησίον του επειδή τον αισθάνεται ως κοινωνικά ή ψυχολογικά όμοιό του, αλλά επειδή είναι ενωμένος μαζί του με την κοινή ανθρώπινη φύση που ανακεφαλαίωσε ο Χριστός μέσα  στην Εκκλησία και επειδή είναι ομοούσιος με αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι εν Χριστώ βρίσκουμε την πραγματική ενότητά μας και καλούμαστε να ζήσουμε ως ομοούσιοι. Αυτό βέβαια προσκρούει στον εγωισμό μας, γι’ αυτό απαιτεί ξεχωριστή προσπάθεια. Εδώ όμως βρίσκεται και το πλήρωμα της εν Χριστώ ζωής.

          Ο περιορισμός στην ατομικότητα αποτελεί φαινόμενο της εποχής μας, ο οποίος εμποδίζει και την ανάπτυξη μιας υγιούς κοινωνικότητας και θρησκευτικότητας. Δυστυχώς ο ρατσισμός αποτελεί σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα.

          Οπωσδήποτε κάθε ξένο και άγνωστο μας προκαλεί ένα φόβο. Αλλά και αφύσικο είναι η αγάπη μας να μην ξεπερνάει το φόβο απέναντι σε κάθε ξένο. Γιατί αλήθεια   να θεωρούνται ξένοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίσουμε; Δεν είμαστε όλοι παιδιά και αδέλφια με κοινό πατέρα το Θεό;

          Η στάση του «αλλογενή» που θεράπευσε την λέπρα του ο Χριστός προκαλεί εντύπωση και πρέπει να υπογραμμισθεί. Είναι σίγουρο ότι αποτελεί εκδήλωση μιας υγιούς συμπεριφοράς.

       Ένας «ξένος» έκανε αυτό που έπρεπε να κάνουν όλοι. Έκανε το αυτονόητο. Κι’ όμως οι εννέα θεραπευμένοι λεπροί ξέχασαν να ευχαριστήσουν το Χριστό για τη θαυμαστή θεραπεία  τους. Έστι είναι. Η αυτοτέλεια δεν αφήνει συνήθως περιθώρια ευγνωμοσύνης προς τον ευεργέτη Ιησού Χριστό. Τα χείλη μας δύσκολα κινούνται να πουν ένα ευχαριστώ, ενώ εύκολα, σχεδόν αυθόρμητα, απευθύνουμε κραυγές και επικλήσεις για βοήθεια σε ώρες δοκιμασίας και ανάγκης.

          Πολλά πράγματα  θεωρούνται αυτονόητα μέσα στη ζωή. Απλώς είναι ανάγκη να υπάρχει κάποιος για να μας τα υπενθυμίζει. Έχει σημασία αν αυτός μπορεί  να είναι και κάποιος «ξένος»;

          Καλή Κυριακή

         

          π. γ. στ.