Η αίρεση είναι αιώνιος θάνατος

  Η Ορθή πίστη: η καρδία της Εκκλησίας

  «Ημείς ου συνηγορούμεν υπέρ της θεότητος, της ανενδεούς ούσης τη       ημών απολογίας, αλλ’ ευσεβώς νοούμεν, ίνα μη αποθάνωμεν».

 Δηλ. δεν είμαστε συνήγοροι του Θεού, όταν υπερασπιζόμαστε την πίστη μας, αλλά, αν με σεβασμό μιλάμε για την αλήθεια, αυτό το κάνουμε για το δικό μας πνευματικό συμφέρον, ώστε να μην πεθάνουμε.

                        Αγ. Επιφάνιος, επίσκοπος Κωνσταντίας Κύπρου)

   Η αίρεση είναι ένας άλλος θάνατος, πιο φοβερός, όχι όμως και καθολικός ή υποχρεωτικός. Είναι ο ψυχικός και αιώνιος θάνατος, ο πνευματικός, που σημαίνει τον αιώνιο χωρισμό μας από τον Θεό που ονομάζεται κόλαση και τον οποίο η Εκκλησία απεύχεται για όλα τα μέλη της.

   Γιατί αν είμαστε αμαρτωλοί, με την μετάνοια οδηγούμαστε στη σωτηρία. Ενώ τα αιρετικά μέλη της Εκκλησίας είναι αλλοτριωμένα από τη ζωή της.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που αναφέρει το Γεροντικό.

Κάποιοι επισκέφτηκαν ένα γέροντα ασκητή για να τον δοκιμάσουν και του είπαν:

-Γέροντα ακούσαμε, ότι  είσαι υποκριτής.

Ναι, απάντησε, παιδιά μου είμαι.

-Λέγεται, ότι είσαι φιλάργυρος, πλεονέκτης, ράθυμος και ανήθικος.

 Και σε όσα τον κατηγορούσαν, ο ασκητής με ταπείνωση τα δέχονταν  όλα, λέγοντας, ότι ο Θεός να με συγχωρήσει.

 Μετά του είπαν:

 Γέροντα ακούσαμε, ότι είσαι αιρετικός.

 Τότε ο ασκητής σήκωσε τα μάτια και με όψη που άστραψε, φώναξε:

 -Όχι, αιρετικός δεν είμαι! Αμαρτωλός ναι, αιρετικός όχι.

  Γιατί αυτή η αντίδραση;

 Διότι ο αμαρτωλός, έστω κι αν παραβαίνει τις θείες εντολές, παραμένει στην Εκκλησία και έχει την ελπίδα της μετάνοιας σωτηρίας. Ενώ ο αιρετικός είναι αποκομμένος από την Εκκλησία και δεν έχει ελπίδα να σωθεί, αφού δεν επιστρέφει σ’ αυτήν.

  Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και επαγρύπνηση από τη θανάσιμη απειλή των αιρέσεων που απειλούν το αιώνιο μέλλον μας.

          π. Γ.