ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
Ι Σ Ω Σ ΕΙΝΑΙ, όντως, η «μυστική συνταγή» επιβίωσης του Ελληνισμού, απ’ την αυγή της πανάρχαιας ιστορίας ώς τις μέρες μας. 60 χρόνια μετά τον Μαραθώνα, 50 μετά τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα, τις Πλαταιές, γραμμένη διά χειρός Θουκυδίδου στον Περικλέους Επιτάφιο. Εκφωνηθέντα το 431 π.Χρ.: «Ους νυν υμείς ζηλώσαντες και το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους» (Β-43). Επειδή οι Έλληνες, ευδαιμονία, ύψιστη δηλαδή ευτυχία, κρίναμε πως είναι η ελευθερία. Και ότι, αυτή, η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, μόνο με την ευψυχία κερδίζεται. Ακόμα κι έναντι των πολεμικών κινδύνων. Έρως ελευθερίας. Με τεχνουργό την ΕΥΨΥΧΙΑ. Αυτής της τελευταίας ενσαρκωτές, μέγιστοι οριστικά κι ανέκκλητα πραγματώσαντες, εκείνοι που μ’ ευψυχία για τη λευτεριά θυσιάστηκαν. Αθάνατοι, για πάντα, γενόμενοι.
Να, όμως, κι εκείνο το «ζηλώσαντες». Σπουδαιότατη, σε προσωπική και συλλογική ενέργεια, λέξη του αρχαίου κειμένου. Μετοχή των μετεχόντων στην υπόσχεση δράσης, που διαλαλεί το θαυμασμό των επιζώντων για τον αξιο-ζήλευτο ηρωισμό όσων ανδρείων υπέρ ελευθερίας θυσιάστηκαν. Εκείνο το «υμείς» απηύθυνε προς ημάς τότε ο Περικλής. Κι έγινε για πάντα «ημείς». Το «εμείς», που ως υπέρτερο συμπεριλαμβάνει κι εναρμονίζει κάθε μετέχον «εγώ», όπως διδάκτωρ ενδιέτριψε κι επ’ αυτού ο Μακρυγιάννης. «Ους νυν ημείς ζηλώσαντες»: Σκυτάλη διά μέσου των αιώνων. Όχι μόνο νυν, αλλά και αεί. Εις τους ελληνικούς αιώνας των αιώνων.
Γ Ε Ν Ι Α ΜΕ γενιά κληροδοτούμενο. Άγνωστο, μόνο, ποια γενιά από τους ζηλώσαντες θα λάβει «αίφνης» δι’ εαυτήν την απόφαση, να πάρει μιαν ανηφοριά, να πάρει μονοπάτια για να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Διότι, ως γνωστόν, από του Παλαιολόγου το «αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών» του Μαΐου 1453, ώς το «Ελευθερία ή Θάνατος» του Μαρτίου 1821, πόσες ενδιάμεσες γενιές ραγιάδων «καλλιέργησαν κουλτούρες ειρηνικής συμβίωσης» με του Οθωμανούς, εκβάλλοντας τους «ακαλλιέργητους» ως Κλέφτες στο περιθώριο; Όταν ήρθε, όμως, η πανάγια στιγμή, θυμηθείτε πώς ξεπήδησε απ’ όλου του Έθνους ο ζήλος: «Ω Τριακόσιοι σηκωθείτε και ξανάλθετε σ’ εμάς, τα παιδιά σας θέλ’ ιδείτε πόσο μοιάζουνε με σας», στιχουργούσε το 1823 με το «ζηλώσαντες», ο Διονύσιος Σολωμός. Να σκαρώνεις, το λοιπόν, τι να εξηγήσουμε για την Κύπρο του Μαρτίου 2011, αν μπορούσαμε για λίγο να φέρουμε στο τώρα τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, μόνο τύψεις συνειδήσεως και ντροπή φανερώνει. Θα Τού πούνε τα δέοντα, περήφανα ζηλώσαντες, εκείνοι που κάποτε θα σηκώσουν τη σκυτάλη του…
ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡ 15.3.11
Μιας και το 'φερε στην… κουβέντα, η απαγωγή των ευρωβουλευτών, των ιερωμένων και των κ.κ. Γ. Μάτση και Λ. Αυξεντίου από τα όργανα του Αττίλα στη σκλαβωμένη Αμμόχωστο, θα διαδηλώσουν άραγε οι «προοδευτικές» δυνάμεις των «αδελφών» Τ/κ για την, κατά προτεραιότητα, επιστροφή της πόλης στους Αμμοχωστιανούς;
Λάζ. Α. Μαύροςhttp://www.sigmalive.com
Να, όμως, κι εκείνο το «ζηλώσαντες». Σπουδαιότατη, σε προσωπική και συλλογική ενέργεια, λέξη του αρχαίου κειμένου. Μετοχή των μετεχόντων στην υπόσχεση δράσης, που διαλαλεί το θαυμασμό των επιζώντων για τον αξιο-ζήλευτο ηρωισμό όσων ανδρείων υπέρ ελευθερίας θυσιάστηκαν. Εκείνο το «υμείς» απηύθυνε προς ημάς τότε ο Περικλής. Κι έγινε για πάντα «ημείς». Το «εμείς», που ως υπέρτερο συμπεριλαμβάνει κι εναρμονίζει κάθε μετέχον «εγώ», όπως διδάκτωρ ενδιέτριψε κι επ’ αυτού ο Μακρυγιάννης. «Ους νυν ημείς ζηλώσαντες»: Σκυτάλη διά μέσου των αιώνων. Όχι μόνο νυν, αλλά και αεί. Εις τους ελληνικούς αιώνας των αιώνων.
Γ Ε Ν Ι Α ΜΕ γενιά κληροδοτούμενο. Άγνωστο, μόνο, ποια γενιά από τους ζηλώσαντες θα λάβει «αίφνης» δι’ εαυτήν την απόφαση, να πάρει μιαν ανηφοριά, να πάρει μονοπάτια για να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Διότι, ως γνωστόν, από του Παλαιολόγου το «αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών» του Μαΐου 1453, ώς το «Ελευθερία ή Θάνατος» του Μαρτίου 1821, πόσες ενδιάμεσες γενιές ραγιάδων «καλλιέργησαν κουλτούρες ειρηνικής συμβίωσης» με του Οθωμανούς, εκβάλλοντας τους «ακαλλιέργητους» ως Κλέφτες στο περιθώριο; Όταν ήρθε, όμως, η πανάγια στιγμή, θυμηθείτε πώς ξεπήδησε απ’ όλου του Έθνους ο ζήλος: «Ω Τριακόσιοι σηκωθείτε και ξανάλθετε σ’ εμάς, τα παιδιά σας θέλ’ ιδείτε πόσο μοιάζουνε με σας», στιχουργούσε το 1823 με το «ζηλώσαντες», ο Διονύσιος Σολωμός. Να σκαρώνεις, το λοιπόν, τι να εξηγήσουμε για την Κύπρο του Μαρτίου 2011, αν μπορούσαμε για λίγο να φέρουμε στο τώρα τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, μόνο τύψεις συνειδήσεως και ντροπή φανερώνει. Θα Τού πούνε τα δέοντα, περήφανα ζηλώσαντες, εκείνοι που κάποτε θα σηκώσουν τη σκυτάλη του…
ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡ 15.3.11
Μιας και το 'φερε στην… κουβέντα, η απαγωγή των ευρωβουλευτών, των ιερωμένων και των κ.κ. Γ. Μάτση και Λ. Αυξεντίου από τα όργανα του Αττίλα στη σκλαβωμένη Αμμόχωστο, θα διαδηλώσουν άραγε οι «προοδευτικές» δυνάμεις των «αδελφών» Τ/κ για την, κατά προτεραιότητα, επιστροφή της πόλης στους Αμμοχωστιανούς;
Λάζ. Α. Μαύροςhttp://www.sigmalive.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου