«Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο ό λόγος» -(Λαϊκή παροιμία)

 

Ο λαός μας είναι κατ’ εξοχήν ευσεβής και έχει διαποτισθεί και γαλουχηθεί από το Ευαγγέλιο. Αυτό αποδεικνύουν και οι παροιμίες του, που είναι απόσταγμα της σοφίας του.

            Γι’ αυτό λέει: «Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο ο λόγος». Στον καθένα ό, τι χρειάζεται. Δεν είναι μόνο ν’ αγαπάς, Σίγουρα αυτό είναι μεγαλειώδες, αλλά είναι να ξέρεις ν’ αγαπάς, να ξέρεις με ποιο τρόπο ν’ αγαπάς.

            Να ξέρεις να δίνεις πάντα αυτό που ο καθένας χρειάζεται εκείνη τη στιγμή. Η αληθινή αγάπη είναι εφευρετική. Είναι συνετή, διακριτική, σοφή. Είναι ποικίλη και πολυεδρική. Γι’ αυτό δεν είναι άκαιρη, δεν αστοχεί, δεν είναι βιαστική. Δίνει σεμνά και χαριτωμένα, αθόρυβα και θερμά αυτό που ο καθένας έχει ανάγκη.

            Έτσι, δίνει στον άρρωστο το γιατρικό.

            Στον νηστικό, το φαγητό.

            Στον απελπισμένο, ελπίδα.

            Στον θλιμμένο, λόγο παραμυθητικό.

            Στον πεσμένο, κατανόηση.

            Στον αμαρτωλό, επιείκεια.

            Στον πονεμένο, αγάπη.

            Στον ναυαγό, λιμάνι ν’ ακουμπήσει.

            Στον αδύναμο, δύναμη να σηκωθεί.

            Στον παραστρατημένο, πνευματικό να καθοδηγηθεί.

            Στον μοναχικό, συντροφιά.

            Στον ορφανό, στοργή.

            Στον ανήμπορο, εξυπηρέτηση και προσφορά.

            Στον χαρούμενο, την εν Χριστώ χαρά.

            Στον πετυχημένο, τα ειλικρινή και θερμά συγχαρητήρια.

            Σ΄ αυτόν που παραπαίει, την προσευχή μας….

            Αλήθεια, αν διαθέτουμε μια καρδιά, την οποία έχει αγγίξει η χάρη του Θεού, με πόσο πλούτο γεμίζει για να μπορούμε να τον προσφέρουμε;

            Σίγουρα δεν έχουμε το δικαίωμα να κοιτάζουμε την δυστυχία με αδιαφορία, γιατί τότε γινόμαστε πιο δυστυχείς από τους δυστυχείς.

            Η ζωή έχει ομορφιά και άρωμα ουράνιο, μόνον όταν ακούραστα υπηρετεί την αγάπη. Τότε, αν δεν το κάνει ο άνθρωπος ή πέφτει σε μαρασμό λη μεταβάλλεται σε θηρίο.

            Αγάπη, λοιπόν, επικοινωνία και συμμετοχή έτσι όπως την διατύπωσε  ο υπέροχος ελληνικός λαός μας.

            «Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο η λόγος».

            Και μας αξίζει να θυμόμαστε πως ο πόνος του πλησίον, όταν αδιαφορώ, με μειώνει. Όταν συντελώ να απαλύνει, τότε με μεγαλώνει,και με κάνει πραγματικό παιδί του Θεού της αγάπης.

            «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ. 621

Ψηφιακή νηστεία;

 

Και το μετρό- η όποιο μέσο μεταφοράς επιλέξαμε- συνεχίζει τη διαδρομή του κι εμείς (δηλαδή το πνεύμα μας) τη δική μας με οδηγό το … κινητό! Αυτή η τελευταία διαδρομή είναι συναρπαστική κι έχει τόσα απρόοπτα και εντυπωσιακές διαδρομές, και φυσικά και την  εικονική πραγματικότητα!

            Και  η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής μία μακριά διαδρομή είναι, με αφετηρία και σταθμούς και τέρμα. Θα πάρουμε μαζί μας και το «κινητό»; Η Εκκλησία μας καλεί σε μία πορεία εσωστρέφειας και φροντίζει με επιμέλεια και για το σώμα μας, με τη νηστεία των τροφών και τις πυκνές ακολουθίες, αλλά και για το πνεύμα μας. «Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…» προσευχόμαστε. Άραγε οι ατέρμονες ψηφιακές ενασχολήσεις εξαιρούνται; Έχουν πάντως μέσα τους άφθονη αργία και περιέργεια και φιλαρχία και αργολογία και τόσα πολλά άλλα!

            Ακούσαμε ότι σε κάποιο μοναστήρι ο ηγούμενος επέτρεψε στους μοναχούς τη χρήση του διαδικτύου μόνο για την αναζήτηση χρήσιμων κειμένων (βιβλιογραφίας κ. λ. π.) κι επέβαλε σοβαρούς περιορισμούς  στη χρήση του διαδικτύου τις Τετάρτες  και τις Παρασκευές όλου του έτους και κατά τη διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής.

            Μήπως θα έπρεπε  να καθιερωθεί γενικότερα ένα είδος ψηφιακής νηστείας σε ορισμένες εκκλησιαστικές περιόδους; Η ιδέα πάντως της ψηφιακής νηστείας δεν είναι δική μας, προτάθηκε σε τηλεοπτική συνέντευξη για κοινωνικούς λόγους ( για να αποκατασταθούν οι φυσιολογικές ανθρώπινες σχέσεις).

            «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», τ. 626

«Τα παιδικά μας χρόνια. Μόνη πατρίδα μας»

 

Κάθε Μάρτη, κάθε Οκτώβρη, κάθε τόσο, η ίδια, λέξη. Είν’ άσχημο να έχεις ξένος. Είναι αναπηρία να είσαι άπατρις. Είν’ ευλογία να ΄χεις μια ένδοξη πατρίδα. Είναι βάσανο να ντρέπεσαι γι’ αυτήν. Είναι πόνος να χάνεις την πατρίδα σου. Και είναι φορτίο-θησαυρός να  κουβαλάς μια πάτρια μέσα σου. Σ’ εσένα που «στόλισες» τον ξένο τοίχο, θέλω κάτι να σου πω…

            Πατρίδα είναι εκεί που θέλεις να γυρνάς, εκεί που πάντα σου ‘ερχεται να πας, να επιστρέφεις.

            Περνώντας σε άκουσα να συνεχίζεις τη δράση σου, να μ΄ ελέγχεις.

            -Έχεις παιδιά; Χτίσε τα παιδικά σου χρόνια!

            -Είσαι παιδί; Πλούτισε την ηλικία σου!

            =Ξέρεις παιδιά; Μάθε από κείνα…

            -Ήσουν παιδί; Θυμήσου.

            Θυμήθηκα κι εγώ τα παιδικά μου χρόνια, που –ναι- τα έχω πατρίδα, ωραία το ΄πες! Ζωντάνεψαν μέσα τους άνθρωποι-λιμάνια, λόγια- φωλιές, στιγμές-καταφύγια. Και όλα  αυτά τα βάφτισα αυτοστιγμή πατρίδες.

            Όμως… σκάλωσα επειδή ξέρω βέβαια και παιδικά χρόνια που δεν υπήρξαν πατρίδες. Κι αυτό μπορείς να πεις ότι είναι άδικο. Αλλά η διατύπωση σου απόλυτη, σαφής, χωρίς ν’ αφήνει περιθώρια. Δεν μπορεί, είπα, εσύ, υπέρμαχος της ισότητας, της δικαιοσύνης, η κραυγή σου στον τοίχο κάτι άλλο εννοεί, βαθύτερο, με ισχύ καθολική.

            Άρα, είπα, καθώς η σταγμένη μπογιά ακόμα μου μίλαγε, δεν είναι τα παιδικά χρόνια που εννοείς, μόνο ένα άθροισμα αγαθών αναμνήσεων. Κάτι άλλο ζητάς…

            Έτσι, αλλού πήγες τώρα τη σκέψη μου, στα λόγια του ποιητή που ζήτησε να φυλάξω αυτό που ας’ έγραψες πατρίδα, αυτό να μείνει απείραχτο απ’ τα χρόνια.