«Τα παιδικά μας χρόνια. Μόνη πατρίδα μας»

 

Κάθε Μάρτη, κάθε Οκτώβρη, κάθε τόσο, η ίδια, λέξη. Είν’ άσχημο να έχεις ξένος. Είναι αναπηρία να είσαι άπατρις. Είν’ ευλογία να ΄χεις μια ένδοξη πατρίδα. Είναι βάσανο να ντρέπεσαι γι’ αυτήν. Είναι πόνος να χάνεις την πατρίδα σου. Και είναι φορτίο-θησαυρός να  κουβαλάς μια πάτρια μέσα σου. Σ’ εσένα που «στόλισες» τον ξένο τοίχο, θέλω κάτι να σου πω…

            Πατρίδα είναι εκεί που θέλεις να γυρνάς, εκεί που πάντα σου ‘ερχεται να πας, να επιστρέφεις.

            Περνώντας σε άκουσα να συνεχίζεις τη δράση σου, να μ΄ ελέγχεις.

            -Έχεις παιδιά; Χτίσε τα παιδικά σου χρόνια!

            -Είσαι παιδί; Πλούτισε την ηλικία σου!

            =Ξέρεις παιδιά; Μάθε από κείνα…

            -Ήσουν παιδί; Θυμήσου.

            Θυμήθηκα κι εγώ τα παιδικά μου χρόνια, που –ναι- τα έχω πατρίδα, ωραία το ΄πες! Ζωντάνεψαν μέσα τους άνθρωποι-λιμάνια, λόγια- φωλιές, στιγμές-καταφύγια. Και όλα  αυτά τα βάφτισα αυτοστιγμή πατρίδες.

            Όμως… σκάλωσα επειδή ξέρω βέβαια και παιδικά χρόνια που δεν υπήρξαν πατρίδες. Κι αυτό μπορείς να πεις ότι είναι άδικο. Αλλά η διατύπωση σου απόλυτη, σαφής, χωρίς ν’ αφήνει περιθώρια. Δεν μπορεί, είπα, εσύ, υπέρμαχος της ισότητας, της δικαιοσύνης, η κραυγή σου στον τοίχο κάτι άλλο εννοεί, βαθύτερο, με ισχύ καθολική.

            Άρα, είπα, καθώς η σταγμένη μπογιά ακόμα μου μίλαγε, δεν είναι τα παιδικά χρόνια που εννοείς, μόνο ένα άθροισμα αγαθών αναμνήσεων. Κάτι άλλο ζητάς…

            Έτσι, αλλού πήγες τώρα τη σκέψη μου, στα λόγια του ποιητή που ζήτησε να φυλάξω αυτό που ας’ έγραψες πατρίδα, αυτό να μείνει απείραχτο απ’ τα χρόνια.