«Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι…»

 

Το χαρμόσυνο άγγελμα της Αναστάσεως του Κυρίου δόνησε κατά το μεσονύκτιο του Πάσχα την εαρινή νύκτα. Θα το ακούσουμε και πάλι με σκιρτήματα χαράς στα προαύλια των ιερών Ναών μας.

            Οι λόγοι του λευκοφόρου αγγέλου «Ηγέρθη ουκ έστιν ώδε» επανελήφθησαν  από τα στόματα των αρχιερέων και των ιερέων  και τα χείλη μας έψαλαν τον θριαμβευτικό ύμνο «Χριστός ανέστη εξ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας». Και εμείς «οι εν τοις μνήμασι»,  οι συνταφέντες με τον Κύριο, μαζί με τους απ’ αιώνος κατεχομένους στα δεσμά του Άδου, νοιώσαμε το σκίρτημα της νέας ζωής, της εκ νεκρών αναστάσεως, «ίνα    ώσπερ ηγέρθη, Χριστός εκ νεκρών δια της  δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν».  Και επαναλάβαμε δέκα, είκοσι, εκατό φορές τον παιάνα αυτόν για να δείξουμε την άμετρη χαρά μας, για να συνειδητοποιήσουμε την νίκη του Χριστού, που είναι και δική μας νίκη, κατά του θανάτου και το Άδου. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η πεμπτουσία του χριστιανισμού. Γι’ αυτό και το γεγονός της αναστάσεως αποτελεί το κεντρικό θέμα της λατρείας μας, το θέμα του Πάσχα, αλλά και όλων των Κυριακών του έτους.

            Ο Χριστιανισμός στηρίζεται επάνω στον κενό τάφο του Κυρίου. Χωρίς την ανάσταση «κενό»- χωρίς περιεχόμενο, άχρηστο- θα ήταν το χριστιανικό κήρυγμα, «ματαία  η πίστις» μας. Αλλά και η ζωή του καθενός μας πηγάζει από το γεγονός της αναστάσεως του Χριστού.

            Μαζί Του συνεσταυρώθη και απέθανε ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο παλαιός άνθρωπος των παθών και της κατάρας, ο υπόδουλος στο φόβο του θανάτου και της φθοράς. Τώρα όμως ο θάνατος έχει συντριβεί. Έχει χάσει την εξουσία και την δύναμή την δύναμή του.

            γ.