Κυριακή Πεντηκοστής Ευαγγέλιο : Ιω. 7,37-52,8,12

ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

            Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ έλεγε : «σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγ. Πνεύματος». Γι’ αυτό και όλο το ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας αποβλέπει σ’ αυτό. Το Άγιο Πνεύμα  δρούσε και στην Π. Διαθήκη, αλλά λαλούσε δια των προφητών.

            Το Άγιο Πνεύμα αναπαύεται στον Υιό. Έτσι η φύση μας στο πρόσωπο του Υιού, έγινε τύπος στον οποίο αναπαύεται το Άγ. Πνεύμα, το οποίο «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας».

            Η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού και ταμειούχος της χάριτος του Θεού. Ψυχή της είναι το Άγ. Πνεύμα, το οποίο ως « πνεύμα αληθείας απαντά σ’ όλους τους εναγώνιους του ανθρώπου. Όλα τα ερωτήματα της ανθρώπινης διάνοιας έχουν τον πυρήνα τους στην αναζήτηση της αλήθειας, τα οποία δηλώνουν το Θεό ως ουσία και ενέργεια» ( Μαξ. Ομολογητής). Επίσης όλες οι αναζητήσεις, αναστατώσεις και επαναστάσεις ακόμη, κρύβουν τον πόθο μιας τέτοιας κοινωνίας, όπου η ενότητα δεν περιορίζει την ελευθερία και δεν καταργεί την αγάπη. Ουσιαστικά ζητούν την κοινωνία του Αγ. Πνεύματος.

            Η Εκκλησία εισχωρεί στο βάθος των προβλημάτων που ταλαιπωρούν την ανθρώπινη ψυχή, διασώζει και νοηματοδοτεί την ψυχή. Προσφέρει στους ανθρώπους τον Χριστό με τη χάρη του Αγ. Πνεύματος που ζητούν και διψούν τη ζωή .Όσοι μένουν στην επιφάνεια στερούν τον εαυτό τους από την αληθινή ζωή, γι’ αυτό και σκανδαλίζονται από πρόσωπα και γεγονότα και χάνουν το χρόνο τους.

            Ο λόγος που είπε ο Χριστός τη εσχάτη ημέρα τη μεγάλη της μεγάλης εορτής των Ιουδαίων, της Σκηνοπηγίας: « εάν τις διψά ερχέσθω προς με και πινέτω», φανερώνει το πραγματικό έργο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνας και αυτό που κάνει είναι να προσφέρει την ανακαινιστική δωρεά του Αγ. Πνεύματος στους διψασμένους για Θεό ανθρώπους.

            Η επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού μετέβαλε την Εκκλησία σε Σώμα Χριστού. Η Πεντηκοστή είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού. Το αποστολικό κήρυγμα είναι το κήρυγμα της Εκκλησίας, ο λόγος των Αγίων και των αληθινών ποιμένων το οποίο κατακαίει την ανομία και την ειδωλολατρία, ως «πυρ κατανιλίσκον». Δεν καλύπτει την αμαρτία κάτω από το κάλυμμα μιας συναισθηματικής αγάπης και παρεξηγημένης ελευθερίας. Την αποκαλύπτει σαν αδύνατη σκιά μέσα στο φως της αλήθειας. 

            Εδώ όμως πρέπει να ε[επισημάνουμε δύο πράγματα:

            Πρώτον, τη ζωή της Εκκλησίας δεν την εξαντλεί η εξωτερική συμμόρφωση στο λατρευτικό τυπικό και στην απλή τήρηση των ευαγγελικών αρετών. Είναι ζωή εν Αγίω Πνεύματι. Το Άγ. Πνεύμα αγιάζει το νερό της κολυμπήθρας που μας αναγεννά. Αυτό μας δίνεται με το αγ. Χρίσμα. Αυτό μεταβάλλει τον άρτο και τον οίνο της Ευχαριστίας σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Αυτό καλεί σε μετάνοια. Αυτό φωτίζει το εσωτερικό σκότος. Αυτό «μορφώνει» τον Χριστό στις καρδιές των ανθρώπων. Το άνοιγμα του νου και της καρδιάς στη χάρη του Αγ. Πνεύματος συνιστά τον εσωτερικό αγώνα των πιστών. Το ευαγγελικό «ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» είναι εμπειρία των δοξασμένων μελών της Εκκλησίας, των Αγίων.

            Δεύτερο, το Άγ. Πνεύμα δεν περιορίζει τη δράση του μόνο στα μέλη της Εκκλησίας. « Το πνεύμα όπου θέλει πνει», δρα στον κόσμο με τρόπο που η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να ανιχνεύσει. Αυτούς που έλκονται από τη χάρη του τους οδηγεί από μονοπάτια που μόνο η σοφία του Θεού γνωρίζει, «εις πάσαν την αλήθειαν».

            Το Άγ. Πνεύμα είναι παρόν σ’ όλη την ιστορία της σωτηρίας του ανθρώπου, αλλά και στις λεπτομέρειες της ζωής του καθενός χωριστά. Κατά τον Μ. Βασίλειο συνέχει με τη δύναμη του τα πάντα, κατοικεί όμως μόνο στους άξιους.

            Ας είναι διαρκής η προσευχή μας προς Αυτό: « ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος».   

"Αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού"

Σάλπιγγα ἰσχυρή ἡ κραυγή του, ἀπόηχος τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ ὁ λόγος του. Βλέμμα ἱκανό νά βλέπει ἑκατοντάδες χρόνια πρίν τά ἐρχόμενα. Προφήτης τῆς Πεντηκοστῆς ὀνομάστηκε. Αὐτοῦ τό «εἰρημένον», Ἰωήλ τοῦ προφήτου, ἐπικαλέστηκε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στό Προοίμιο τοῦ ὑπέροχου λόγου του στήν παγκόσμια σύναξη τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς, τότε πού ἰδιώτης καί ἀγράμματος ἀνεδείχθη τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονος καί τῆς οἰκουμένης διδάσκαλος.

«Καί ἔσται μετά ταῦτα... καί ἐπί τούς δούλους μου καί ἐπί τάς δούλας μου ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου. καί δώσω τέρατα ἐν οὐρανῷ καἰ ἐπί τῆς γῆς, αἷμα καί πῦρ καί ἀτμίδα καπνοῦ».

Ἡ βίαιη πνοή τοῦ οὐρανοῦ «ἐπλήρωσεν ὅλον τόν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι». Οἱ φλόγες τοῦ πυρός μοιράστηκαν καί ἄγγιξαν τά μέτωπά τους «καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου».

Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τότε πού στούς «προσκαρτεροῦντες», στούς συνηγμένους γύρω ἀπό τήν Παναγία Μητέρα Του καί τούς ἀδελφούς Του, προστέθηκαν τρεῖς χιλιάδες Πάρθοι καί Μῆδοι καί Ἐλαμῖται καί οἱ κατοικοῦντες τόν τότε κόσμο Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοι καί προσήλυτοι.

Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τότε πού ἄλλαξε ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου.

* * *

Οἱ καιροί μας κρίσιμοι, ἐσχατολογικοί, «αἷμα καί πῦρ καί ἀτμίδα καπνοῦ».

Στό Μεγάλο Ἑσπερινό τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς, διαβάζεται ἡ Προφητεία τοῦ Ἰωήλ πάντα ἀληθινή καί ἐπίκαιρη. «... καί ἐπί τούς δούλους μου καί ἐπί τάς δούλας μου ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου καί δώσω τέρατα ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς, αἷμα καί πῦρ καί ἀτμίδα καπνοῦ».

Ἡ Πεντηκοστή παραμένει τό διαρκές παρόν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ συνεχής παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Ὁ Προφήτης τῆς Πεντηκοστῆς ἀναγνωρίζει στόν κάθε ἄνθρωπο τό δικαίωμα στήν ἀγάπη καί τό ἔλεος τῆς θείας φιλανθρωπίας, τήν ἰσότιμη μετοχή του στήν ἀνεκλάλητη χαρά τῆς χάρης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀναγνωρίζει τό προνόμιο τῆς μετανοίας, τή διαχρονική δυνατότητα νά μεταστραφεῖ καί σήμερα τό σκοτεινιασμένο ἀνθρώπινο πρόσωπο σέ «τέκνο φωτόμορφο τῆς Ἐκκλησίας», ἄξιο ν’ ἀλλάξει τό σύγχρονο κόσμο.

Ἡ Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ «μεθέορτη καί τελευταία ἑορτή», μπορεῖ καί σήμερα ν’ ἀποκαλύπτει μεγάλα καί παράδοξα. Νά φθέγγεται «ξένα ρήματα, ξένα δόγματα καί ξένα διδάγματα». Νά φανερώνει καί σήμερα πίσω ἀπό τίς ἀπειλητικές λέξεις τοῦ παρόντος κόσμου «αἷμα καί πῦρ καί ἀτμίδα καπνοῦ» τῆς προφητείας τό «ξένον θέαμα», τό Μέγα Μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, ὅ,τι πολυτιμότερο ἀποκάλυψε ὁ Θεός στόν κόσμο, ὅτι Αὐτός κυβερνᾶ τήν ἱστορία τοῦ κόσμου.

Νά μποροῦν καί σήμερα οἱ «προσκαρτεροῦντες» στό μυστικό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ νά δοῦν, νά καταλάβουν, νά μοιραστοῦν τή θεία ἔμπνευση τοῦ ὑμνωδοῦ τῆς Πρώτης Ἑορτῆς, τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας, νά δοῦν στό «αἷμα τήν Σάρκωσιν», στό «πῦρ τήν Θεότητα», στήν «ἀτμίδα δέ καπνοῦ, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό ἐπελθόν τῇ Παρθένῳ καί εὐωδιάσαν τόν κόσμον».

Νά πληρωθοῦν οἱ ψυχές τους πνευματική, δοξολογική, ἱερή ἀγαλλίαση.

                           

                                           γ.

Πηγή: Περιοδικό, "Η Δράση μας", Ιούνιος 2011

Νυχτερινή Ζωή

Ἔπεσε ἡ νύχτα στό ὄρος τοῦ Θεοῦ τό ἅγιο. Ὁ σκοτεινός ἱστός της κυλάει ἀπό τήν κορυφή κάτω πρός τίς ρεματιές, τά δάση καί τά φαράγγια, ἀγκαλιάζοντας στό πέρασμά του σκῆτες, καλύβες, ἀσκηταριά καί καθολικά. Μυστικό ὑφάδι, πέπλο μετάρσιο, πού περνᾶ ἀπό πάνω καί λές ναρκώνει τά πάντα. Ὅλα τώρα κρατοῦνται πάνω σ’ ἕνα κρύσταλλο σιωπῆς ἀμόλευτης. Κανένας βέβηλος θόρυβος δέν τολμᾶ νά τό ραΐσει...

Καί κάπου στό μεσονύκτιο τό ὄρος παίρνει νά ἀχολογᾶ. Ἄρχισε ἡ νυχτερινή ζωή στοῦ Θεοῦ τό ὄρος. Ὀργασμός ζωῆς!...

Εἶναι ἡ ὥρα πού ἀκούγεται ἡ ἀφυπνιστική φωνή τοῦ προφήτη: «Ἀνάστα, ἀγαλλίασαι ἐν νυκτί εἰς ἀρχάς φυλακῆς σου, ἔκχεον ὡς ὕδωρ καρδίαν σου ἀπέναντι προσώπου Κυρίου, ἆρον πρός αὐτόν χεῖράς σου» (Θρῆν. Ἱερ. β΄ 19). Ἄρσεις χειρῶν ὁσίων καί κραυγές μύχιες πρός Κύριον. Τόν ψάχνει ἡ θεοφιλής ψυχή τόν Θεό, Τόν ἀναζητεῖ, Τόν ἐπικαλεῖται. Καί λοιπόν Τοῦ κραυγάζει μέ πόνο, μέ δάκρυα: «Πότε ἥξεις πρός με;» (Ψαλ. ρ΄ 3). Νοῦς, καρδιά, σπλάγχνα, νεφροί, μαρτυροῦν τή βοή, τήν ἀγωνία, τήν ἔνταση τῆς προσευχητικῆς ἱκεσίας. Δέν παύει ἡ ψυχή νά ἐκζητεῖ τόν Ποθούμενο. Καί αὐτή ἡ ζήτηση, αὐτή ἡ ἔκχυση τῆς καρδιᾶς πρός τόν Κύριο εἶναι πού δίνει τήν εὐρωστία στήν πνευματική ζωή, ὅπως τό νυχτερινό πότισμα τή θαλερότητα στά δένδρα.

Λίγο πιό πέρα μιά ἄλλη σκηνή ἐκτυλίσσεται. Σκηνή πολέμου. Ἀναμέτρησης. Πάλης. Ἐδῶ ἡ νυχτερινή ζωή παίρνει ἕναν τόνο δραματικό στό ὄρος τοῦ Θεοῦ τό ἅγιο. Οἱ δυνάμεις πού κατατίθενται ἀπό τήν ἀγωνιζομένη ψυχή εἶναι τιτάνιες. Ἡ ἔκβαση τοῦ ἀγώνα ἄδηλη. Ἐδῶ ὁ ἄνθρωπος παλεύει μέ τόν Θεό. Ὁ Θεός γνωστοποίησε ἐδῶ τήν παρουσία Του ὡς πολεμιστής. Ἦρθε νά πολεμήσει λογισμούς καί ὄγκους ἐπαιρομένους μπροστά στήν παρουσία Του, προκειμένου νά καταστεῖ ὁ Ἴδιος βασιλεύς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. «Ἡσύχου γάρ σιγῆς περιεχούσης τά πάντα καί νυκτός μεσαζούσης, ὁ παντοδύναμός σου λόγος ἀπ’ οὐρανῶν ἐκ θρόνων βασιλειῶν ἀπότομος πολεμιστής εἰς μέσον ἥλατο... τῆς γῆς» (Σοφ. Σολ. ιη΄ 14-15). Ἦρθε γιά νά δώσει τόν ἑαυτό Του δῶρο στόν βιαστή τῆς Βασιλείας Του. Ἀλλά τό δῶρο εἶναι πολύ ἀκριβό, καί ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἀποδειχθεῖ ἄξιος νά τό λάβει. Καί λοιπόν καλεῖται νά ἀναμετρηθεῖ μέ τόν ἴδιο τόν Θεό. Καί ὁ Θεός τέλος κάνει πώς ἡττᾶται καί ἀκούει ἀπό τόν ἄνθρωπο «οὐ μή σε ἀποστείλω», δέν Σέ ἀφήνω νά φύγεις, «ἐάν μή μέ εὐλογήσῃς». Καί ὁ Θεός τόν εὐλογεῖ καί τοῦ χαρίζεται (πρβ. Γεν. λβ΄ 24-31). Μιά σκηνή πάλης ὄχι ἀσυνήθιστη γιά τή νυχτερινή ζωή στό ὄρος τοῦ Θεοῦ.

Τό σκότος κρατεῖ ἀκόμα, καί ἡ ζωή ἐξακολουθεῖ νά ἐκτυλίσσεται στό ὄρος τό ἅγιο. Τώρα ἡ νυχτερινή αὔρα φέρνει στίς ἀκοές μουσική. Στό Καθολικό ψάλλεται τό Μεσονυκτικό. «Καί νυκτός ὠδή αὐτῷ παρ’ ἐμοί, προσευχή τῷ Θεῷ τῆς ζωῆς μου» (Ψαλ. μα΄ 9). Εἶναι οἱ ψυχές ἐκεῖνες πού ἀγάπησαν τόν Νυμφίο καί ἔμειναν ἄγρυπνες ὅλη τή νύχτα, μέ τό ἔλαιον τῆς ἀγάπης καί τῆς προσευχητικῆς ζέσεως στά ἀγγεῖα τῶν καρδιῶν τους, νά Τόν ἀναμένουν πότε θά ἐμφανισθεῖ γιά νά εἰσέλθουν μαζί Του «εἰς τούς γάμους» (Ματθ. κε΄ 10). «Ἰδού ὁ νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα...». Καί ψάλλουν ὅλοι αὐτοί τώρα τό τραγούδι τους πρός τόν Νυμφίο καί γιορτάζουν τή μυστική ἕνωσή τους μέ τόν Κύριο μέσα στό νυμφώνα τῆς καρδιᾶς τους, ἐκεῖ ὅπου ὑποσχέθηκε Αὐτός ὅτι θά ἔρθει νά κατοικήσει μαζί μέ τόν Πατέρα Του καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ἕνα πανηγύρι εὐφρόσυνο τοῦ μεσονυκτίου!

...Καί ἡ νύχτα ἀκόμα καλά κρατεῖ· καί ἡ ζωή ἐξακολουθεῖ νά ἐκτυλίσσεται σέ ὅλο καί πιό ἔντονους ρυθμούς στό ἅγιον ὄρος τοῦ Θεοῦ... 

γ. 

Πηγή : Περιοδικό, "Η Δράση μας", Ιούνιος 2012

Ποιος είσαι Κύριε;

-Εγώ είμι το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» . (Ιωάν. 8,12).

-Εγώ είμι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού..» (Ιωάν. 14,6).

- Εγώ είμι ο ποιμήν ο καλός, ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» ( Ιωάν.

10,11).

-Εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ καν

αποθάνη, ζήσεται και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα» ( Ιωάν. 11, 25-26).

-Εγώ είμι η άμπελος η αληθινή, και ο πατήρ μου ο γεωργός έστι. Παν κλίμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, αίρει αυτό, και παν τον καρπόν φέρον, καθαίρει αυτό, ίνα πλείονα καρπόν φέρει»( Ιωάν. 15, 1-2).

- Εγώ είμι η θύρα. Δι’ εμού εάν τις εισέλθη σωθήσεται και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρησει» ( Ιωά. 10,9).

-Εγώ είμι η άμπελος, υμείς τα κλίματα. Ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ. Ούτος  φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» Ιωάν. 15,5).

- Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς» ( Ματθ. 11,29-30).

- Μάθετε απ’ εμού, ότι πράος είμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρύσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν έστιν»( Ματθ. 11,29-30).

-Εί τις θέλει οπίσω μου έρχεσθαι, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ακολουθείτω μοι. Ος γάρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν. Ος δ’ αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ούτος σώσει αυτήν» ( Λουκ. 9,23-24).

- Εάν γάρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ ημών ο ουράνιος. Εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών ,ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» ( Ματθ. 6,14-15».

-Αυτός γάρ ο πατήρ φιλεί υμάς, ότι υμείς εμέ

 πεφιλήκατε» ( Ιωάν. 16,27).

π.γ.στ.