Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Η αχαριστία είναι στάση ζωής πολλών. Στηριγμένοι στα χαρίσματά τους, στην δύναμη του χρήματος, στην ικανότητα να χειρίζονται τους άλλους, εκμεταλλεύονται την αγάπη ή την αδυναμία που τους δείχνουν για να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους, χωρίς να αισθάνονται ότι οφείλουν αναγνώριση σε όσους τους ευεργετούν, σε όσους προσφέρουν. Σαν να δικαιούνται τα πάντα, ξεχνούν ακόμη και το «ευχαριστώ».

  Η αχαριστία είναι συνδεδεμένη με το ανθρώπινο θέλημα. Ιδιαιτέρως αυτό φαίνεται στα παιδιά της εποχής  μας. Όσα κι αν τους παρέχουν οι γονείς τους, πάντοτε θα βρίσκουν αφορμή να απαιτήσουν περισσότερα. Όταν οι γονείς αρνηθούν την ικανοποίηση μιας επιθυμίας μέσα στις πολλές που εκπληρώνουν, τότε το παράπονο ανεβαίνει εύκολα στα χείλη και τα παιδιά έχουν ήδη πείσει τον εαυτό τους ότι οι γονείς τους τα αδικούν και δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες τους.

         Ανάλογη είναι και η συμπεριφορά όσων έχουν εξουσία στα χέρια τους. Ανικανοποίητοι, παρά την εκπλήρωση όλων των επιθυμιών τους από τους υφισταμένους τους, παρότι συχνά δεν το αξίζουν, επιβάλλουν ολοένα και μεγαλύτερα φορτία σε όσους τους διακονούν, ενώ δεν λαμβάνουν υπόψιν τους ότι οι «άνθρωποί» τους έχουν όρια, αλλά και ότι χρειάζονται από αυτούς ένα «ευχαριστώ», μία αναγνώριση και όχι την απαξίωση. Όμως η εξουσία κάνει τους κατόχους της τυφλά προσανατολισμένους στην εκπλήρωση του θελήματός τους και θεωρούν αυτονόητο ότι όσοι εξαρτώνται από αυτούς θα λειτουργούν στην προοπτική των «δούλων».

     Και στον έρωτα υπάρχει αχαριστία. Όταν ο ένας αυτοθαυμάζεται και ο άλλος αναζητεί εναγωνίως κάλυψη στην μοναξιά του ή αναγνώριση ότι αξίζει, τότε εύκολα ο έρωτας χάνει το νόημά του. Η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση και συνήθως ο ισχυρότερος κουρελιάζει την αξιοπρέπεια του αδύναμου, τον απατά, τον κάνει «κολλημένο» και τον οδηγεί στο να ανέχεται κακές συμπεριφορές. Επειδή όμως ο αδύναμος νιώθει την ανάγκη να κρατηθεί από τον ισχυρό, τον ανέχεται και στην αχαριστία, κάποτε βαφτίζοντας «υπομονή» την αδυναμία του να αλλάξει ζωή.

     Η Εκκλησία μάς δείχνει την οδό του σταυρού στην ζωή και στις ανθρώπινες σχέσεις. Επισημαίνει ότι οι άνθρωποι αρνήθηκαν να αποδεχτούν τις ευεργεσίες του Θεού και Τον σταύρωσαν. Σταυρός σημαίνει θυσία και συγχώρεση, δρόμος που περνά από την μετάνοια όπως αυτή εκφράζεται στην παραίτηση από το ίδιον θέλημα. Έκφραση αυτής της παραίτησης είναι η ευγνωμοσύνη. Το «ευχαριστώ»  σε όσους αγαπούνε, αλλά και σε όσους, μέσα από την κακία και την αχαριστία τους, δίνουν την ευκαιρία της ταπείνωσης. Σταυρός σημαίνει την απουσία εκδίκησης, αλλά και την κριτική της αχαριστίας στην προοπτική της αλήθειας. Ο Χριστός αποδέχτηκε την μετάνοια του ληστή και σιώπησε στις προκλήσεις. Ο λαός όμως που Τον ειρωνευόταν, βλέποντας τον σεισμό που ακολούθησε και τον πόνο της γης «έτυπτε τα στήθη». Πολλοί εξ αυτών βαφτίστηκαν χριστιανοί μετά την Πεντηκοστή, δείχνοντας ότι κατάλαβαν πόσο αχάριστοι υπήρξαν.

        Ο Σταυρός  ως αλήθεια, αλλά και θυσία και ταπείνωση μπορεί να γίνει οδοδείκτης στις ανθρώπινες σχέσεις. Όχι για να πάψουμε να αγαπούμε τους αχάριστους, αλλά για να τους δείχνουμε ότι ο εγωκεντρισμός δεν ωφελεί. Στην απλότητα του «ευχαριστώ» και στην αναγνώριση ότι δεν μας ωφελεί η ικανοποίηση όλων των επιθυμιών μας, αλλά μόνο αυτών που έχουν σχέση με το Ευαγγέλιο, μπορούμε τελικά να βρούμε το μέτρο που μας λείπει.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην « Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 12 Σεπτεμβρίου 2018

π. Αθ. Παραβάντσος: Τo ψυχολογικό περιβάλλον των νέων

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ο νεωτερικός πολιτισμός άρχισε να αγγίζει τα όριά του. Νέα οξύτατα προβλήματα αναφάνηκαν, όπως το οικολογικό, η εξάντληση των φυσικών πόρων, οι εθνικιστικές συγκρούσεις, η απειλή πυρηνικού ολέθρου, η μετανάστευση από τον Νότο προς τον Βορρά, ο πολλαπλασιασμός συγκεκριμένων ψυχικών ασθενειών λόγω της μοναξιάς, της απουσίας νοήματος της ανθρώπινης ζωής κ.λπ. Νέα ιδεολογικά και φιλοσοφικά ρεύματα άρχισαν να αναδύονται, τα οποία σταδιακά σχημάτισαν τον μετανεωτερικό (postmodern) τρόπο σκέψης, που επιχειρεί να ξεπεράσει τα ποικίλα αδιέξοδα της νεωτερικής εποχής.

Σύμφωνα με τον μετανεωτερικό τρόπο σκέψης, δεν υπάρχει μία και μοναδική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αποτελεί ένα ανθρώπινο ψυχοκοινωνικό κατασκεύασμα (constructionism), το οποίο μεταβάλλεται διαρκώς με το πέρασμα του χρόνου. Το νόημα της ζωής δεν σχετίζεται με ανώτερες αξίες και ιδανικά (αφού και αυτά αποτελούν ανθρώπινο κατασκεύασμα), αλλά με τις ατομικές αναζητήσεις του καθενός. Η μετανεωτερική σκέψη παραμερίζει την πειθαρχία και την τάξη και αναζητά την πολυφωνία, τη δημιουργικότητα, τον αυθορμητισμό, το παράδοξο, την αναζήτηση της απόλαυσης, την ανοχή. Από την άποψη του χρόνου εκείνο που μετρά είναι η απόλαυση του παρόντος και όχι το παρελθόν ως νοήμων ιστορία και το μέλλον ως υπεύθυνη προετοιμασία. Γι’ αυτό και η σημασία του ιστορικού παρελθόντος έχει μειωθεί κατά πολύ στις σύγχρονες μαζικές δημοκρατίες της μαζικής κατανάλωσης. Ο ρόλος της φαντασίαςέχει γίνει πανίσχυρος λόγω του πολιτισμού της εικόνας, αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι στην μετανεωτερική εποχή μας δεν αναγνωρίζεται κανένα γενικό ιστορικό και φιλοσοφικό πλαίσιο που ερμηνεύει τη ζωή, τη φύση ή το κοινωνικό γίγνεσθαι. Με άλλα λόγια, έχουμε την αποθέωση της σχετικοποίησης των πάντων, η οποία προστιθέμενη στον γενικευμένο ηδονισμό και την ανοχή προς κάθε είδους πειραματισμού, καταλήγει στο να δικαιώνει όλες τις τάσεις και ορέξεις και να προάγει στο έπακρο τις φαντασιώσεις.

Η ιλιγγιώδης επιτάχυνση των ρυθμών της σύγχρονης ζωής μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο οδηγεί στη σύγχυση παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος λόγω της ταχύτατης εναλλαγής του. Ο ατομικός ψυχολογικός χρόνος γίνεται συγκεχυμένος, ιδιαίτερα πιεσμένος και άρα μονίμως αγχωτικός. Γι’ αυτό και οι αγχώδεις διαταραχές πλήττουν σημαντικά ποσοστά του πληθυσμού, αλλά και αρκετούς νέους, ακόμα και παιδιά! Συγχρόνως τα παιδιά και οι έφηβοι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να επιδοθούν σε ασχολίες που απαιτούν αυτοσυγκέντρωση υπομονή – επιμονή (π.χ. μελέτη λογοτεχνικών βιβλίων, καλλιέργεια βαθύτερων εγκυκλοπαιδικών γνώσεων και αναζητήσεων). Για τον λόγο αυτόν, στις δυτικές κοινωνίες έχουν αυξηθεί κατά πολύ οι νέοι, και όχι μόνον, που είναι ανιστόρητοι, αγεωγράφητοι, με ιδιαίτερα φτωχό λεξιλόγιο στη μητρική τους γλώσσα λόγω των παραπάνω συνθηκών και εξελίξεων. Αυτά όμως σημαίνουν περιορισμένη έως ανύπαρκτη καλλιέργεια, κάνοντας τα παιδιά και τους εφήβους εύκολη λεία του συστήματος και όλων όσοι έχουν ποικιλώνυμα (πανίσχυρα) συμφέροντα χειραγώγησης των νέων.

Καθώς ο σύγχρονος νέος/α αγωνίζεται να διαμορφώσει τη δική του ψυχική ταυτότητα, συναντά σοβαρότατες δυσκολίες. Η τηλεοπτική «πλύση εγκεφάλου» τον ωθεί διαρκώς στον ηδονισμό, στην κυριαρχία του βλέμματος και της απόλαυσης. Με τον τρόπο αυτό βομβαρδίζεται από το μήνυμα πως ζωή = ευχαρίστηση + εντυπωσιασμός. Έτσι, η ανθρώπινη ύπαρξη γίνεται μονοδιάστατη, ναρκισσιστική ενώ το ανθρώπινο πρόσωπο καταντά το άθροισμα των απολαύσεών του. Όμως η ψυχική ταυτότητα για να σχηματιστεί στέρεα και ισορροπημένα χρειάζεται ώριμες (δηλαδή μη ναρκισσιστικές) διαπροσωπικές σχέσεις, νόημα ζωής και αξίες που αντέχουν στον χρόνο, όσα ακριβώς αρνείται η μετανεωτερική σκέψη!

Ο σοβαρός κλονισμός των διαπροσωπικών σχέσεων και των κοινωνικών δεσμών επέφερε πλήθος ψυχολογικών συνεπειών. Η κατάθλιψη αποτελεί μία από τις κύριες διαταραχές της εποχής μας: Ο/η ασθενής νιώθει άδειος, κενός, αισθάνεται ότι η ζωή δεν έχει νόημα, ότι δεν έχει καθόλου ψυχοσωματικές δυνάμεις και ενεργητικότητα, βασανίζεται διαρκώς από επίμονες αρνητικές σκέψεις και μειωμένη αυτοεκτίμηση. Είναι τόσο ενδημική η συναισθηματική διαταραχή της κατάθλιψης, ώστε πρόσφατα διάβαζα πως στη Βρετανία η χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και ότι ίχνη τέτοιων φαρμάκων βρέθηκαν στα νερά ποταμών και λιμνών της χώρας! Ένα χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί τα καταθλιπτικά παιδιά και τους εφήβους από τους καταθλιπτικούς ενήλικες είναι ο χρόνιος εκνευρισμός των πρώτων. Η πληθωρική παρουσία της κατάθλιψης ή της δυσθυμίας εναλλάσσεται με τους αγχωτικούς έως φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, διαμορφώνοντας βαθμιαία έναν τύπο ανθρώπου που έχει στοιχεία μανιοκαταθλιπτικά. Αυτό σημαίνει πως έχει στοιχεία μανιακά και καταθλιπτικά συγχρόνως. Ο όρος «μανιοκαταθλιπτικός» στην ψυχιατρική δηλώνει ότι η συμπεριφορά κάποιου είναι αφύσικα υπεραισιόδοξη, σπάταλη, φιλόδοξη και φρενήρης, καθώς και ότι το μανιακό στοιχείο εναλλάσσεται με το καταθλιπτικό της υποτονικότητας και του βαθέος εσωτερικού κενού.

Αυτό το καταθλιπτικό εσωτερικό κενό αποτελεί το υπέδαφος πολλών ψυχολογικών προβλημάτων πέρα από την κλασική κατάθλιψη. Εάν χρονίσει το πρόβλημα ή αν τα ψυχικά τραύματα είναι βαριά, τότε ο νέος μπορεί να έχει ένα βίωμα εσωτερικής νέκρωσης, εμπειρία ιδιαίτερα επώδυνη. Αυτό τον ωθεί να ζητά παθιασμένα διάφορες έντονες εμπειρίες, που θα αντισταθμίσουν το βίωμα της ψυχικής νέκρωσης ή του βασανιστικού κενού. Έτσι εξηγούνται σε μεγάλο βαθμό η τοξικομανία, η νεανική εγκληματικότητα, τα επικίνδυνα σπορ, η απερίσκεπτη έως αυτοκτονική οδήγηση, η χρήση αλκοόλ κ.λπ.

Τελευταία στη σειρά, αλλά όχι και ως προς τη σημασία, είναι η διαπίστωση πως μια άλλη διαταραχή που πλήττει με αυξανόμενο ρυθμό τους νέους είναι η οριακή διαταραχή της προσωπικότητας. Χαρακτηρίζεται από χρόνια και σοβαρή αστάθεια διαπροσωπικών σχέσεων, αδυναμία ελέγχου των παρορμήσεων, αδικαιολόγητες συχνές εκρήξεις, θυμού, ιδιαίτερα συναισθηματική αστάθεια, βασανιστική χρόνια αναποφασιστικότητα και άλλες ενδείξεις. Η οριακή διαταραχή εμφανίζεται συνήθως κατά την είσοδο στην ενηλικίωση, είναι δυσδιάγνωστη και χρειάζεται μακροχρόνια εντατική ψυχοθεραπεία.

Aπό το βιβλίο του π. Αθανασίου Παραβάντσου «ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ», εκδ. «ΑΡΜΟΣ», 2010.

antifono

Πριγγος-Χατζημαρκος Αργες καταβασιες Τιμιου Σταυρου

Η χαρά της ζωής και ο θάνατος

Ένας χριστιανός, όταν σκέπτεται το θάνατο, δεν θεωρεί ότι όλα τελειώνουν με αυτόν, πράγμα που θα είχε σαν αποτέλεσμα να μη δίνει καμιά σημασία σε ό, τι κάνει πάνω στη γη. Ένας χριστιανός δεν πρέπει να σκέπεται έτσι για το θάνατο. Ο θάνατος είναι το πέρασμα από την επίγεια ζωή στην αιώνια, είναι η “κοίμησις”, που σημαίνει ότι κάθε τι περαστικό και φθαρτό αποκοιμιέται. Αυτός ο κόσμος δεν μας δόθηκε στην τύχη και ο σκοπός μας δεν είναι να τον αρνηθούμε. Πρέπει να εκτιμούμε κάθε λεπτό της ζωής. Αν συλλογιστούμε βαθειά θα αντιληφθούμε ότι κανένα από τα λεπτά της ζωής που μας δίνονται δεν είναι επιπόλαιο και τυχαίο, αλλά προορισμένο για κάτι μεγάλο  και σημαντικό. Αν σκεπτόμαστε το θάνατο, αυτό γίνεται με μοναδικό σκοπό να αποφύγουμε την αμαρτία. “Σκέψου την τελευταία σου στιγμή και δεν θα αμαρτήσεις ποτέ πια”. Να θυμάσαι ότι θα παρουσιασθείς μπροστά στο Θεό και θα λάβεις ό, τι σου αξίζει. Ε, λοιπόν, όταν ο θάνατος έχει για μας αυτή τη σημασία, χαιρόμαστε τη ζωή μας πάνω στη γη. Γιατί είναι η αμαρτία που μας κρύβει τη γήινη χαρά. Ύστερα υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να παρουσιασθείς μπροστά στο Θεό; Αλλά όταν τα αγνοούμε όλα αυτά δεν γνωρίζουμε ούτε την αληθινή χαρά.

          Ας θυμηθούμε τους ασκητές, πως ευχαριστούσαν το Θεό για όλα. Ας θυμηθούμε, έστω τον στάρετς Ζωσιμά που περιγράφει Ντοστογιέφσκι. Πως χαιρόταν για όλα και καλούσε και τους άλλους να χαρούν. Όταν γνωρίσουμε τη χριστιανική χαρά δεν θα γνωρίσουμε τη μελαγχολία. Αλλά αν νομίζουμε ότι η χαρά υπάρχει μόνο στις γήινες απολαύσεις, πρέπει να ξέρουμε ότι μια τέτοια χαρά συνήθως καταλήγει σε φοβερή ανία. Κοιτάξτε αυτούς που είναι μέθυσοι και διεφθαρμένοι. Η φαινομενική τους ευθυμία είναι εντελώς εξωτερική. Μέσα τους έχει αρχίσει κιόλας η κόλαση. Και κοιτάξτε αυτούς που είναι βαθειά πιστοί. Πόσο χαρούμενοι είναι σε οποιαδήποτε περίσταση. Γιατί ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία της χαράς. Όσο για το θάνατο δεν είναι η καταστροφή των πάντων, αλλά η πύλη που οδηγεί στον τόπο της αιώνιας χαράς.

          π. Δημήτριος Ντούτκο, “Η Ελπίδα μας”

"Κάνε κάτι τώρα"

Σὰν νά ’ταν χθές, καὶ ἂς ἔχουν περάσει ἀπὸ τότε 10 χρόνια. Ὅλα τὰ θυμᾶται τόσο ζωντανὰ ὁ Ἀρσένιος. Πήγαινε τότε στὴν Γ΄ Λυκείου. Ἑτοιμαζόταν γιὰ τὶς Πανελλήνιες. Μὲ πόθο καὶ πάθος μεγάλο γιὰ τὴ Σχολὴ τῶν Χημικῶν Μηχανικῶν. Σὰν νά ’ταν χθές. Μόνος στὸ δωμάτιό του. Μὲ τὰ βιβλία ἀνοιχτὰ στὸ τραπέζι νὰ προσπαθεῖ νὰ διαβάσει, ἐνῶ μέσα στὴν ψυχή του ὁ βουβὸς πόνος. Ἕνα «γιατί;», ἕνα παράπονο στὸ Θεὸ γιὰ τὸν στεναγμὸ τῆς μάνας του ποὺ τὸν ἄκουγε ἀπὸ τὸν τοῖχο τοῦ διπλανοῦ δωματίου. Ἦταν στεναγμοὶ ἀπὸ βαρὺ πόνο. Τοῦ καρκίνου τὸν πόνο, ποὺ τρώει τὰ σωθικὰ τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τὸν λειώνει ἀργά-ἀργά. Καὶ ἄκουγε τοὺς ἀναστενα­γμοὺς τῆς μάνας ποὺ τέλειωνε ἀπὸ μέ­ρα σὲ μέρα τὴν ἐπίγεια ζωή της στὰ 43 της χρόνια, τῆς ἀγαπημένης μανούλας του, τῆς Ἐλπινίκης. Καὶ ἦταν γι’ αὐτὸν ὁ μόνος ἄνθρωπος πάνω στὴ γῆ ποὺ μποροῦσε ὅλα νὰ τῆς τὰ λέει σὲ κάθε στιγμὴ καὶ σταθμὸ τῆς ζωῆς του.

Καὶ τώρα ποιὸν ὁ Ἀρσένιος θά ᾿χει γιὰ νὰ μιλάει;… Κανέναν!

Ἡ μάνα ἔφυγε, πέταξε στὸν οὐρανό. Τὴν ἔκλαψε στὴν κηδεία της ἀμέτρητο πλῆθος κόσμου. Γιατὶ δὲν ἦταν μόνο ἡ μάνα τῶν 8 παιδιῶν της, ἀλλὰ καὶ ἡ μάνα ἑκατοντάδων ἀνθρώπων ποὺ εἶχε κατηχήσει καὶ παρηγορήσει μὲ λόγο καὶ ἔργα στὰ Ἱδρύματα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ μάνα δὲν πρόλαβε νὰ δεῖ τὴ χαρὰ τῆς ἐπιτυχίας τοῦ 5ου παιδιοῦ της, τοῦ Ἀρσένιου. Τὴν εἶδε ὅμως ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἀλλὰ δὲν ἀρκοῦσε αὐτὸ στὸν Ἀρσένιο. Ἤθελε νὰ τὴν βλέπει, νὰ δέχεται τὸ χάδι της καὶ νὰ τῆς ἐμπιστεύεται τὰ μυστικὰ τῆς καρδιᾶς του.

Καὶ τώρα; Τί νὰ τὴν κάνει τὴν ὡραία ἐπιτυχία του στὴ Σχολὴ τῆς ἐπιλογῆς του ὁ Ἀρσένιος; Τώρα θὰ γράφει μελαγχολικοὺς στίχους μὲ ἀλληγορία θαυμαστή, ποὺ μόνος ὁ ἴδιος θὰ μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύει. Καὶ θὰ τοὺς παίζει στὴν ἀγαπημένη του κιθάρα καὶ θὰ αὐτοπαρηγοριέται. Βέβαια στὸ Θεὸ στηριζόταν καὶ Τὸν ἀγαποῦσε ἀπὸ μικρὸς ὁ Ἀρσένιος. Ἀλλὰ τώρα αὐτὴ ἡ ἀγάπη κλονιζόταν. Ἔμπαινε σὲ διαδικασία σιωπηλῆς ἀντίδρασης. Δεχόταν φίλους λίγους, μετρημένους στὰ δάκτυλα. Μόνο μ’ αὐτοὺς ἔβγαινε καὶ χαλάρωνε μὲ ἀτέλειωτες ἤρεμες φιλοσοφικὲς συζητήσεις σὲ ἀπόμερα ἥσυχα κεντράκια.

Ὅμως αὐτὴ ἡ ζωή, ὅσο καὶ νὰ ξεκούρα­ζε τὸ νεαρὸ φοιτητή, τοῦ ἄφηνε ἕνα κενό.

Ἀλλὰ καὶ ἡ Σχολή του τῶν Χημικῶν Μηχανικῶν, ἡ τόσο γι’ αὐτὸν στὴν ἀρχὴ συναρπαστική, ξαφνικὰ ἔπαυσε νὰ ἔχει ἐν­διαφέρον. Χρόνο μὲ τὸν χρόνο γινόταν κουραστική. Ἀραίωνε τὶς παρακολου­θήσεις. Ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὰ ἐργαστήρια. Μόνο στὴν περίοδο τῆς ἐξεταστικῆς ἔκανε δυνατὲς προσπάθειες, μὲ ἐλάχιστα ὅμως ἕως καὶ μηδενικὰ ἀποτελέσματα. Καὶ τότε ἦταν ποὺ τὸν ἔπνιγε μιὰ σκέψη: πὼς ὁ ἴδιος εἶχε προδώσει τὰ ὄνειρά του. Ἔβλεπε τὰ ἀδέλφια του νὰ τελειώνουν τὶς Σχολές τους, καὶ αὐτὸς ἔμενε πίσω. Παγωμένος, ἀνόρεκτος, ἀδιάφορος γιὰ τὴ Σχολή του. «Ἐγὼ δὲν θὰ τὴν τελειώσω ποτέ», ἔλεγε. Καὶ ὅταν οἱ φίλοι του τὸν ρωτοῦσαν: «Πῶς τὰ πᾶς μὲ τὴ Σχολή σου;», ἐκεῖνος ντρεπόταν καὶ ἄλλαζε κουβέντα…

Εἶχαν περάσει 10 χρόνια ἀπὸ τὴν εἴσοδό του στὸ Πανεπιστήμιο. Οἱ περισσότεροι συμφοιτητές του ἦταν τώρα φτασμένοι ἐπιστήμονες. Καὶ αὐτός, ὁ Ἀρσένιος, ἔμεινε πίσω τελευταῖος. Χωρὶς μητέρα, χωρὶς πτυχίο, χωρὶς πίστη δυνατὴ ποὺ νὰ καλύπτει τὸ κενὸ καὶ νὰ τὸν γεμίζει μὲ ἐλπίδα νίκης.

Καὶ τώρα… σήμερα ὁ Ἀρσένιος σὰν νὰ ξύπνησε ἀπὸ ἕνα λήθαργο. Μιὰ δύναμη ἀνεξήγητη τὸν ἔσπρωχνε νὰ κάνει κάτι μεγάλο. Νὰ πάει στὸν ἅγιο Ἀνδρέα, τὸν Προστάτη καὶ Πολιοῦχο τῆς πόλεώς του, καὶ ἐκεῖ μπροστὰ στὴν ἁγία Κάρα του νὰ κλάψει καὶ νὰ παρακαλέσει. Εἶχε ἀκόμα 28 μαθήματα καὶ 14 ἐργαστήρια γιὰ νὰ πάρει τὸ πτυχίο.

Ἔφερε τὰ βήματά του στὸ μεγαλοπρε­πὴ Ναό. Δὲν τὸν ἐνδιέφερε ὁ κόσμος τῶν προσκυνητῶν. Ἄναψε τὸ κερί του καὶ βάδισε γοργὰ στὸ δεξιὸ κλίτος. Κοντοστάθηκε ὄρθιος στὸ τέλος τοῦ διαδρόμου, ἀμίλητος, ἀνέκφραστος μπροστὰ στὸ ἱερὸ κουβούκλιο τῆς ἁγίας Κάρας τοῦ ἀγαπημένου του ἁγίου Ἀνδρέα. Δὲν εἶχε κουράγιο γιὰ προσευχή. Πλησίασε. Ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ μιὰ βιαστικὴ μετάνοια. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἀσπαζόταν τὴν ἁγία Κάρα, ἔσταξαν δυὸ δάκρυά του καὶ πρόφερε μὲ μυστικὴ κραυγὴ στὸν Ἅγιο τρεῖς μόνο λέξεις: «Κάνε κάτι τώρα». Αὐτὸ μόνο μπόρεσε νὰ πεῖ. Τίποτ’ ἄλλο. Καὶ μετά;

Ὤ! Θαῦμα ἐκπληκτικὸ ἔγινε μετά. Τὸ πέπλο τὸ σκοτεινὸ ποὺ τὸν κάλυπτε, ἡ ὀμίχλη τῆς ἀπόγνωσης ποὺ τὸν ἔπνιγε ἔφυγαν. Ὅλα ἔφυγαν. Ἐξαφανίσθηκαν. Τὸ πνεῦμα του ζωογονήθηκε. Ἦρθε ἡ ὄρεξη γιὰ μελέτη. Καὶ ὁ Ἀρσένιος πίστεψε στὸ θαῦμα. Ἔφυγε ἀνάλαφρος. Πῆγε ἀμέσως μετὰ στὸ Σπουδαστήριο. Δὲν πρόλαβε νὰ καθίσει καὶ τὸν πλησίασε μιὰ παλιὰ γνωστή του ἀπὸ τὴ Σχολή, μεγαλύτερη στὰ χρόνια.

–Πῶς τὰ πᾶς, Ἀρσένιε;

–Χρωστάω πολλά: 28 μαθήματα καὶ 14 ἐργαστήρια.

–Καὶ ἐγὼ στὴν ἡλικία σου χρωστοῦ­σα πολὺ περισσότερα. Αὐτὲς τὶς μέρες πῆρα τὸ πτυχίο.

Τί ἦταν καὶ τοῦτο τὸ ἀναπάντεχο;

Θεία ἐνίσχυση ἀπὸ ἀνθρώπινη παρέμβαση. Τυχαῖο θὰ τὸ πεῖτε; Ἀλλὰ ὄχι, γιὰ τὸν Ἀρσένιο δὲν ἦταν τυχαῖο. Ἦταν συμ­πλήρωμα δυνάμεως στὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου. Καὶ μετὰ ἡ σπουδή, ἡ ὄρεξη, μιὰ βιάση ἅγια. Καὶ μιὰ νίκη μεγάλη. Σ’ ἕνα χρόνο ἀκριβῶς ἀπὸ τότε ποὺ προσευχήθηκε στὸν ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα ὁ Ἀρσένιος κρατοῦσε τὸ πτυχίο στὰ χέρια.

Τότε ἦταν πού, μετὰ ἀπὸ χρόνια, ἔτρεξε στὸν Πνευματικό του, τὸν Πνευματικὸ τῶν παιδικῶν του χρόνων, γιὰ νὰ τοῦ τὰ ἀναγγείλει ὅλα μαζί.

Πρῶτα τὰ ἀμαρτήματά του ὅλα, ἕνα-ἕνα… καὶ μετὰ τὴ μεγάλη του εὐγνωμοσύνη στὸν ἅγιο Ἀνδρέα, τὸν Πολιοῦχο τῶν Πατρῶν, ποὺ τοῦ χάρισε τὸ πτυχίο. Καὶ ὁ Πνευματικός του συμπλήρωνε:

–Καὶ μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Ἀνδρέα οἱ προσ­ευχὲς τῆς ἁγίας μανούλας σου, Ἀρσένιε. Ἀλλὰ καὶ ἡ δική σου ἐλεύθερη ἀνταπόκριση καὶ ἐπιμέλεια. Πάνω βέβαια ἀπ’ ὅλα ἡ ἀνύστακτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας σοῦ ἔκαναν τὸ τρανὸ θαῦμα, Ἀρσένιε!

Ὁ νεαρὸς πτυχιοῦχος ἔφευγε συγκλονισμένος καὶ εὐτυχισμένος ὅσο ποτὲ ἄλ­λοτε. Σὲ μιὰ ἑβδομάδα θὰ πήγαινε στὸ Στρατό…

Περιοδικό «Ὁ Σωτήρ», τ. 2161 (Σεπτέμβριος 2017)

Οἱ σέξι πόζες καὶ τὰ σκαλιὰ τῆς … Ἐκκλησίας!

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος Κιλκὶς

Ἀγαπητοὶ καὶ ὅσοι καλοπροαίρετοι ἀναγνῶστες, διαβάστε τὸν τίτλο τῆς παρακάτω εἴδησης. Ἂν μπορέσετε νὰ συσχετίσετε, νὰ ἀναλύσετε καὶ νὰ διακρίνετε κάποια συγγένεια ἀνάμεσα στὰ δύο πράγματα ποὺ προβάλλονται σ` αὐτήν, δηλαδή, στὶς «σέξι πόζες» καὶ «τὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας», κατόπιν συνεχίστε καὶ ὁλοκληρῶστε τὸ διάβασμα τῆς εἴδησης. Ἀλλιῶς, ἐμεῖς δὲν παίρνουμε τὴν εὐθύνη γιὰ τὶς συνέπειες ἀπὸ τὴν πιθανὴ προσβολή σας ἀπὸ βαριᾶς μορφῆς «ἴωση» … σχιζοφρένειας! Ναί, εἶναι «ἡ εἴδηση» καὶ βέβαια μία ἀπὸ τὶς ἀμέτρητες παρόμοιες, ποὺ μεταδίδονται συχνὰ πυκνὰ ἀπὸ μεγάλα εἰδησεογραφικὰ κέντρα.

Ἀποκρύψαμε τὰ ὀνόματα τῶν πρωταγωνιστῶν, καθὼς δὲν ἔχουν σημασία αὐτὰ καθ` ἑαυτὰ τὰ πρόσωπα ποὺ προβάλλονται, ἀλλὰ ἡ νοοτροπία τοῦ σημερινοῦ κόσμου, ἡ σχέση του καὶ ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας στὴ ζωή του.

Ἡ εἴδηση: Οἱ σέξι πόζες τῆς Α.Ο, πρὶν τὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας

«Ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς ἡ ἀπόλυτη social queen, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σέξι κορίτσια τῆς ἐγχώριας...

σόουμπιζ καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ λατρεύουν οἱ δημοσιογράφοι. Η Α.Ο., ἡ ἠθοποιὸς καὶ ἐπιχειρηματίας ποὺ δημιουργεῖ τάσεις καὶ ὅ,τι κι ἂν φορᾶ γίνεται μόδα, ἑτοιμάζεται νὰ ἀνέβει τὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας μὲ τὸν ἀγαπημένο τῆς Φ. Μ.

Ἂν καὶ δὲν ἔχουν δοθεῖ λεπτομέρειες καὶ τὸ ζευγάρι θέλει νὰ κρατήσει αὐτὴ τὴ στιγμὴ μακριὰ ἀπὸ τὰ φῶτα τῆς δημοσιότητας, ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὸν πολιτικό τους γάμο, πληροφορίες τοὺς θέλουν νὰ παντρεύονται τὸ ἑπόμενο διάστημα στὴ Μύκονο.

Μὲ ἀφορμὴ τὸ παραπάνω, θυμηθήκαμε μερικὲς ἀπὸ τὶς πιὸ σέξι πόζες τῆς Α. τὸ φετινὸ καλοκαίρι… ποὺ ἀξίζει νὰ δεῖτε»!

(Ἀκολουθεῖ σειρὰ φωτογραφιῶν μὲ τὸ … ἀνάλογο περιεχόμενο)

Γεννᾶται ἡ ἀπορία καὶ τὸ ἐρώτημα: Ποιὸς λογικός, ὀρθοφρων, ὀρθοβουλος, ἀξιοπρεπὴς καὶ ἐντέλει ἕνας, ἔστω ὀνόματι Ὀρθόδοξος Χριστιανός, θὰ καταδεχτεῖ νὰ διαθέσει χρόνο καὶ νὰ σκύψει μὲ τὸ ἐλάχιστο ἔστω ἐνδιαφέρον, νὰ διαβάσει ἕνα τίποτα; Μία εἴδηση, ποῦ ἀπευθύνεται σὲ ἄβουλα ὄντα ἢ ποῦ θέλει νὰ καλλιεργήσει σχιζοφρενεῖς προσωπικότητες;

Εἶναι ἀπίθανος ὁ σημερινὸς κόσμος! Μὰ τί κρίμα!!! Μὰ πόσο κρίμα!!! Ἂν δὲν ἀποστρέφονται οἱ συνειδήσεις τῶν πιστῶν ἐνστικτωδῶς καὶ αὐτονοήτως, αὐτὰ καὶ τὰ παρόμοια ἀηδιαστικὰ καὶ ἀρρωστημένα εἰδησεογραφικὰ κατασκευάσματα, ἤδη εἴμαστε σὲ ἀπελπιστικὴ πνευματικὴ κατάσταση καί, ἂν ὄχι ἀνίατη, πάντως δυσίατη!

Δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ κλείσουμε ἐκφράζοντας τὴν ἴδια ἀπορία: Εἶναι δυνατὸν νὰ διαβάζονται αὐτά, ἀπὸ ἀνθρώπους ποῦ, ἁπλῶς, σώας ἔχουσι τὰς φρένας; Εἶναι δυνατόν!!!

Σάββας Ἠλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 1-9-2018

ρωμαικοοδοιπορικο

Mόνο που δεν τον σήκωσαν στα χέρια!

Μια οικογένεια από την Αθήνα είχε ένα παιδί που για τρία χρόνια 

ήταν χαμένο κατά την περιπέτεια της αποστολής ελληνικού στρατού στην Ρωσία (1919).

Παρ’ όλες τις προσπάθειες και ενέργειες που έκαναν, δεν έμαθαν αν ήταν ζωντανός ή είχε πεθάνει. Όταν τους είπαν ότι ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς μπορεί να τους δώσει πληροφορία για το θέμα που τους απασχολούσε, πήγαν στην εκκλησία και του είπαν τον πόνο τους.

Και τότε Άγιος Νικόλαος τους είπε:

– Ελάτε αύριο και θα σας πω.

Ο Άγιος Νικόλαος όταν είχε τέτοια θέματα έκανε εκτεταμένη προσευχή σχεδόν για ολόκληρο το βράδυ.

Έτσι, την επόμενη μέρα, η οικογένεια του χαμένου στρατιώτη πήγε με μεγαλη αγωνία να τον συναντήσει και να τον ακούσει τι θα τους πει. Και τότε ο Άγιος Νικόλαος τους είπε:

– Το παιδί σας ζει! Στο τέλος της εβδομάδας θα πάρετε γράμμα, και τον άλλο μήνα θα το δείτε να έρχεται!

Και πράγματι, όπως το είπε, έτσι και έγινε! Γι’ αυτό και όλη μαζί η οικογένεια πήγε στον ναό για να τον ευχαριστήσει, να τον πάει στο σπίτι τους, για να τους ευλογήσει και να του κάνουν τον τραπέζι. Από την χαρά και τον ενθουσιασμό τους μόνο που δεν τον σήκωσαν στα χέρια.

Διασκευή Από Το Βιβλίο, “Ο Παπά-Νικόλαος Πλανάς”, Του Εκδοτικού Οίκου Αστήρ.

http://www.diakonima.gr