Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου για τους Τρεις Ιεράρχες

γαπητοί μου κπαιδευτικοί, γαπητά μου παιδιά,


Ζομε μία ποχ πο κπαίδευση χει χάσει τν καλλιτεχνικό της ρόλο˙ ν καλλιεργε δηλαδή τς ψυχς τν μαθητν κα ν λλάζει τν κόσμο. Εναι περισσότερο γραφειοκρατικ κα μονοδιάστατη χάνοντας τν πελευθερωτικό της ρόλο1. Δν εναι παράξενο πομένως πο ορτ τν Τριν εραρχν , ς ορτ τς Παιδείας, ντιμετωπίζεται π μερικούς, μ διαφορία. Μία ργία, πο κομίζει μία κατανόητη ορτή.

Ε
ναι τόσο κατανόητη, σο κατανόητη μοιάζει ν εναι σχέση τς Παιδείας μ τν Κοινωνία. Δν εναι καθόλου εκολο ν γίνει ντιληπτό, διαίτερα σήμερα, τι μία δικη κα πρόσωπη κοινωνία δν μπορε ν χει παιδεία, λλ ν γενν να δικο, πρόσωπο κα πολλς φορς πάνθρωπο κπαιδευτικ σύστημα.

Ο Μέγας Βασίλειος,
γιος ωάννης Χρυσόστομος κα γιος Γρηγόριος Θεολόγος στάθηκαν στν νθρωπο κα τ ργα του. Καταδίκασαν τν νισότητα κα τ βιαιότητα τς ξουσίας τν σχυρν γι ν δείξουν τι μόνο νας νθρωπος πο καλλιεργεται μ ρετς κα τ γαθ το πολιτισμο μπορε ν λλάξει τν σχήμια τν κοινωνιν.

Γι
τος Τρες εράρχες νόμος τς γάπης, τς σότητας, τς λευθερίας κα τς ερήνης δν χει τίποτε τ κοιν μ τ νόμο τν σχυρν κάθε ποχς. Παιδεία, σύμφωνα μ τ διδασκαλία τους, ποτελε δρόμο πελευθέρωσης προσωπικς κα κοινωνικς κα τ κπαιδευτικ σύστημα πρέπει ν σέβεται τν διαιτερότητα το προσώπου το μαθητή, ν βρίσκεται στν πηρεσία του, ν καλλιεργε κα ν θεραπεύει τ δίψα του γι μάθηση. στόχος πρέπει ν εναι κατ πρόσωπο καλλιέργεια κα χι τ κατ κεφαλν εσόδημα. γάπη κα χι ναγκαιότητα.

σο Παιδεία θ σοδυναμε μ κπαιδευτικ σύστημα πο θεωρεται πιτυχημένο μόνο ς προπαρασκευστικ στάδιο γι τν εσαγωγ στν Τριτοβάθμια κπαίδευση, τόσο περισσότερο θ αξάνεται ριθμς τν μαθητν πο θ «χάνεται» κα δν θ λοκληρώνει τ βασικ κπαίδευση, θ ποφέρει π κατάθλιψη κα θ μισε τό σχολεο.

Ο
Τρες γιοι μ τ βίο τους κα τ διδασκαλία τους μς καλον σ μετάνοια, σ μία οσιαστικ στροφ πο θ βοηθήσει ν νθίσουν ο ψυχς τν παιδιν μας. Θ τιμήσουμε οσιαστικά τούς Τρες εράρχες μόνο ταν θ ποκτήσουμε Παιδεία κα κπαιδευτικ σύστημα πο θ σέβεται τ δάσκαλο κα τ μαθητή.



Τρεις Ιεράρχες και σχολείο σήμερα…


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΦΑ
malfasg@gmail.com


Αγαπημένε μου μαθητή, αγαπημένη μου μαθήτρια

Συγχώρα με για τη στενάχωρη κριτική που προηγήθηκε. Προσπάθησα μόνο να σου πω, ότι οι Τρεις Ιεράρχες που σήμερα τιμάμε δεν χωρούν στις τελετές μας. Οι βάσεις των μορίων, οι περιζήτητες σχολές, τα επαγγέλματα υψηλής απορρόφησης, οι πρώτοι των πρώτων στις Πανελλαδικές…, όλα αυτά βρίσκονται στον αντίποδα του κόσμου των Ιεραρχών μας. Εκτός ύλης δηλαδή.

Ανέραστη κοινωνία, ανέραστα σχολεία…Δεν πιστεύουμε, δεν ελπίζουμε, δεν αγαπάμε… Και πασχίζουμε να καλύψουμε το κενό στις δομές και στο περιεχόμενο ενός σχολείου που διδάσκει την ατομική επιβίωση, το «εγώ ελπίζω να τη βολέψω!». Που ζυγιάζει την αξία των παιδιών μας με μέτρα και σταθμά που κονταίνουν το μεγαλείο του προσώπου τους.

Τρανό παράδειγμα «αποτυχίας» η πορεία ζωής των Τριών Ιεραρχών!

Και εξηγούμαι… Ήταν και οι τρεις γόνοι ευκατάστατων κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά οικογενειών. Κάτοχοι αξιοζήλευτης παιδείας και καλλιέργειας που εκπλήσσει ακόμη και σήμερα. Στις καλύτερες σχολές και δίπλα στους αρίστους των δασκάλων της εποχής τους σπουδάζουν τα πάντα: ρητορική, φιλοσοφία, θεολογία, αστρονομία, γεωμετρία, ιατρική. Και στο απόγειο αυτό εγκαταλείπουν τα πάντα πίσω τους: τιμητικά καθηγητικά καθήκοντα, προσοδοφόρα δικηγορία και ρητορική, περίφημα εκκλησιαστικά αξιώματα. Αρνούνται τον κόσμο του πλούτου, της δόξας και της εξουσίας. Πλούσιοι που με τη θέλησή τους γίνηκαν φτωχοί, όχι φτωχοί που ονειρεύτηκαν να γίνουν πλούσιοι! Αποσύρονται στην έρημο επιλέγοντας τη σκληρή άσκηση, μορφώνουν εκεί τον έσω άνθρωπο. Δοκιμάζουν τις αντοχές της σχέσης τους με το Θεό, σπουδάζουν με αίμα και δάκρυα τη ζωή του Πνεύματος.

Και επιστρέφουν κατόπιν στον κόσμο αδειάζοντας την αγάπη που με πολύ κόπο μάζεψαν. Μοιράζουν την περιουσία τους στη φτωχολογιά και γίνονται :

Όχι δάσκαλοι, αλλά μαθητές, που μαθητεύουν με ταπείνωση στον πόνο και την ανέχεια, τη θλίψη και τη στέρηση, τον πειρασμό και τα πάθη των ανθρώπων.

Όχι δεσπότες, αλλά επίσκοποι - πατέρες, που διακονούν το μυστήριο του όλου ανθρώπου, όλων των παιδιών τους.

Ακατανόητη η ζωή των Τριών Ιεραρχών σήμερα…

Πάντοτε όμως το ίδιο συνέβαινε! Από τη μια, η αυτάρκεια της «επιτυχίας» που δεν αγαπά, δεν πονά, δεν μοιράζεται τίποτε και με κανέναν. Από την άλλη, η «αποτυχία» που έχει δώσει τα πάντα και ψάχνεται να δώσει κι άλλα.

Ευχή και προσμονή: η οικονομική κρίση να γίνει κρίση συνειδήσεων μέσα στα σχολειά μας. Ολοκαύτωμα! Για το ψωμί και την ψυχή των μαθητών μας.

«Σταυρωμένη πατρίδα μες στα μάτια σου είδα

της ανάστασης φως.

Τα παιδιά στην κερκίδα

είναι η μόνη σου ελπίδα,

ελπίδα πρωινός ουρανός»

(Ν. Πορτοκάλογλου, Τα καράβια μου καίω)

Χρόνια μας πολλά !