Αν θέλουμε να αποκτήσουμε τέλεια πραότητα οφείλουμε να πετάξουμε από πάνω μας όχι μόνον την εξωτερική ενέργεια της οργής αλλά και την ταραχή της διανοίας. Διότι δεν ωφελεί μόνο το να συγκρατούμε το στόμα μας κατά την ώρα του θυμού, όσο το να καθαρίζωμεν την καρδία μας από τη μνησικακία και να μην στριφογυρίζωμεν στη σκέψη μας πονηρούς λογισμούς εναντίον του αδελφού μας. Διότι όταν κοπεί από την καρδιά η ρίζα του θυμού τότε ούτε το μίσος ούτε ο φθόνος θα μπορέσουν να γίνουν πράξεις.
Εκείνος που μισεί τον αδελφό του έχει ήδη χαρακτηρισθεί ανθρωποκτόνος επειδή τον σκοτώνει με την διάθεση του μίσους που διατηρεί στη σκέψη του. Το αίμα του θύματος αυτού δεν το βλέπουν οι άνθρωποι επειδή δεν χύθηκε με ξίφος, αλλά την εσωτερική όμως ορμή της καρδίας, η οποία νοερά τον φόνευσε βλέπει ο Θεός. Ο Θεός άλλωστε ανταποδίδει εις τους ανθρώπους στέφανους ή τιμωρίας όχι μόνο δια τας πράξεις τους αλλά και δια τους λογισμούς και τις προαιρέσεις των όπως ο Ίδιος μας λέει με το στόμα του προφήτου «Εγώ έρχομαι να συγκεντρώσω τα έργα, τους λογισμούς και τας ενθυμήσεις αυτών.» Γι' αυτό ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι: «Μεταξύ των οι λογισμοί θα κατηγορούν ή και θα απολογούνται κατά την ημέρα που θα κρίνει ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων.
Αποσαφηνίζω, λοιπόν, για άλλη μια φορά τα πράγματα: για να πάω στους Έλληνες, για να βρω το ψαχνό του περιλάλητου ελληνισμού, χρειάζεται η πίστη της Εκκλησίας. Ο ελληνισμός σκέτος είναι πτώση κατά την χριστιανική παράδοση και διάλυση κατά την ιστορική (παρακμή δηλαδή). Ένας αρχαίος κόσμος παρέδωσε τη θέση του σ' έναν νέο —καινό— που ανοίχτηκε με την Ενανθρώπηση. Μπαίνω σ' αυτόν και προχωρώ στο Φως ή μένω απ' έξω και α) είτε ψάχνω, αναζητώ, προσπαθώ να βρω την άκρη που έχασα, β) είτε δεν ψάχνω τίποτα, στέκομαι ή ενεργώ ή πάσχω ή υφίσταμαι καταστάσεις, δέσμιος της πώρωσης, της αναισθησίας ή της ακηδίας μου.
Τί θέλω να πω μέσα από όλα αυτά; Θέλω να πω πως η σχέση με την πνευματική παράδοση είναι υπόθεση προσωπική, όχι κοινωνική, εθνική, κρατική ή δεν ξέρω τι άλλο. Ο Χριστός δεν έρχεται να σώσει έθνη, κράτη, κοινωνίες, αυτοκρατορίες, όχλους, λαούς και άλλες γενικότητες. Έρχεται να σώσει το απολωλός, τον άνθρωπο που έχει χάσει τον προσανατολισμό του και στρέφεται στο Φως και στο Λόγο. Δεν σώζει μαζικά, δεν σώζει με οργανωμένο σχέδιο της πολιτείας, ελληνικής ή άλλης, δεν σώζει επειδή υπάρχει ο «Έλλην λόγος» (που έλεγε σε κάποιο άρθρο του στην Καθημερινή ο π. Γ. Μεταλληνός, ξεχνώντας πως δίπλα στον έλληνα λόγο είναι και «ο Έλλην χωροφύλαξ»...), δεν σώζει επειδή κάποιος ή κάποιοι βαπτίστηκαν κάποτε σε νηπιακή ηλικία κι από τότε δεν ασχολήθηκαν σχεδόν ποτέ με την ενεργοποίηση των χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος. Κανένας δεν γίνεται με το ζόρι πιστός, ούτε γίνεται κατά παραγγελίαν, ούτε ταυτίζεται το έλληνας με το ορθόδοξος.
Τι επιπτώσεις έχει όμως η άρνηση πληρωμής τελών στα διόδια; Τι ακριβώς πρέπει να κάνουν όσοι έχουν επιλέξει να μην πληρώνουν; Ποια διαδικασία πρέπει ν' ακολουθήσουν μέχρι ν' ανοίξει η μπάρα να περάσουν και να συνεχίσουν το ταξίδι τους;
Απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα αλλά και σε πολλά άλλα, μπορούν να βρουν στο site του Πανελλαδικού Συντονιστικού Επιτροπών Αγώνα Ενάντια στα Διόδια epitropesdiodiastop.blogspot.com
Οι οδηγίες πάντως που δίνονται μέσω του site του Συντονιστικού προς τους ενδιαφερομένους είναι:
1. Ενημερώνουμε τον υπάλληλο ότι «δεν πληρώνουμε διόδια».
2. Δίνουμε μόνο τον αριθμό του αυτοκινήτου μας.
3. Αρνούμαστε να υπογράψουμε οτιδήποτε.
4. Προειδοποιούμε ότι εάν δεν ανοίξουν την μπάρα σε 10 δευτερόλεπτα θεωρούμε ότι καταστρατηγούν το συνταγματικό μας δικαίωμα για ελεύθερη μετακίνηση πολιτών. Αν δεν το κάνουν, τότε
5. Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και με μια ώθηση προς τα εμπρός η μπάρα ανεβαίνει και μετά πηγαίνει στο πλάι.
6. Συνεχίζουμε τον δρόμο μας.
7. Η μπάρα δεν παθαίνει καμιά φθορά και δεν κάνουμε τίποτα παράνομο.
«Καμιά ποινική ευθύνη δεν φέρει αυτός που αρνείται να πληρώσει», σύμφωνα με το μέλος του Συντονιστικού, Βασίλη Παπαδόπουλο, και όπως υποστηρίζει η διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί βάσει της νομοθεσίας είναι η εξής: Ο υπάλληλος φωτογραφίζει τον αριθμό του αυτοκινήτου που αρνείται να πληρώσει, τον στέλνει στο υπουργείο Συγκοινωνιών, από εκεί εντοπίζεται ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου και η ιδιωτική εταιρεία τού στέλνει ένα έγγραφο μέσω του οποίου τον ενημερώνει ότι πρέπει να πληρώσει το αντίτιμο και του δίνει κάποιες μέρες περιθώριο. Εάν ο πολίτης δεν ανταποκριθεί, τότε η εταιρεία έχει το δικαίωμα να ζητήσει ως ποινή το εικοσαπλάσιο της αξίας του αντιτίμου που ο οδηγός δεν πλήρωσε.
Αυτή η διαδικασία όμως μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ποτέ και σε κανέναν, γιατί όπως εξηγεί ο κ. Παπαδόπουλος από τη μια μπαίνουν αντισυνταγματικά ζητήματα και από την άλλη οι ιδιωτικές εταιρείες δεν είναι εντάξει με τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει.
Απέβλεπε στην αναζωπύρηση του πατερικού φρονήματος, για την επανεύρεση των υπαρκτικών θεμελίων του Γένους. Γι’ αυτό έκανε συνεχώς έκκληση στην ορθόδοξη συνείδηση του λαού: «Έμαθα -έλεγε-πώς με την χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χρίστου και Θεού δεν είσθενε Έλληνες (δηλ. ειδωλολάτρες), δεν είσθενε ασεβείς αιρετικοί άθεοι, αλλ' είσθενε ευσεβείς ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύετε και είσθενε βαπτισμένοι εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και είσθενε τέκνα και θυγατέρες του Χριστού μας...». Η δική του (δια)φωτιστική προσπάθεια διαφοροποιούνταν ριζικά από εκείνη των δυτικόφρονων Διαφωτιστών της εποχής και επεδίωκε να προφυλάξει τον λαό από τη σύγχυση των διαφόρων προπαγανδών, που άρδευαν κατακλυσμικά τη συνείδηση του: «Όλες οι πίστες -ήταν το κήρυγμα του Πατροκοσμά-είναι ψεύτικες, κάλπικες, όλες του Διαβόλου. Τούτο εκατάλαβα αληθινόν, θείον, ούράνιον, σωστόν, τέλειον και δια λόγου μου και δια λόγου σας, πως μόνη η πίστις των ευσεβών και ορθοδόξων Χριστιανών είναι καλή και αγία...». Το κήρυγμα του, τριαδοκεντρικό οπωσδήποτε, εστιάζεται συχνά στο πρόσωπο του Χριστού, αφού το «κινδυνευόμενον και προκείμενον» ήταν η χριστιανική (ορθόδοξη) υπόσταση του Έθνους. Ο Χριστός είναι για τον Κοσμά «ό γλυκύτατος αύθέντης και δεσπότης». Χρυσοστομικές εξάρσεις στον λόγο του είναι συχνές: «Άνίσως, αδελφοί μου, και ήταν δυνατόν να ανεβώ εις τον ούρανόν, να φωνάξω μίαν φωνήν μεγάλην, να κηρύξω εις όλον τον κόσμον πώς μόνος ό Χριστός μου είναι Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός αληθινός και ζωή των απάντων, ήθελα να το κάμω».
Το κήρυγμα του δεν ήταν άχρωμη ηθικολογία, αλλά θεολογία, πατερικό στην ουσία του και δογματικό παρά την απλότητα του. Προέβαλλε το ορθοδοξοπατερικό ήθος μέσα από τον ρεαλισμό της εν Χριστώ σωτηρίας. Ζητούσε καθαρότητα της καρδιάς, για να μπορεί να βλαστήσει ο Θείος σπόρος (πρβλ. Λουκ, η' 5 κ.εξ.) και μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας. Γι' αυτό έστηνε έναν ξύλινο σταυρό (πολλοί από αυτούς έχουν σωθεί) και δίδασκε στη σκιά του, καλώντας τον λαό στα μυστήρια (ευχέλαιο, εξομολόγηση, Θεία Ευχαριστία). Από την ορθόδοξη παράδοση προχωρούσε στο ορθόδοξο ήθος, προβάλλοντας την τριάδα των αρετών: ταπείνωση, συγχωρητικότητα, αγάπη, ως θεμέλιο της εκκλησιαστικής κοινωνικότητας. Ζητούσε από τον Θεό να «φύτευση και να ρίζωση εις την καρδίαν (των ακροατών του) την ειρήνην, την αγάπην, την ομόνοιαν, την πραότητα, την θερμήν πίστιν, την ορθήν έξομολόγησιν». Οικοδομούσε, έτσι, τον σύνδεσμο ατομικότητας και κοινωνικότητας μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα.
«Η ψυχή λοιπόν, πρέπει να οδηγείται στη άσκηση κάθε αγαθού έργου. Από τα πρώτα βήματα της ζωής του ανθρώπου, οπότε είναι ακόμη εύπλαστη κι απαλή και μαλακή σαν το κερί. Κι εύκολα διαμορφώνεται, σύμφωνα με τις μορφές και τα σχήματα που παρουσιάζονται σε αυτήν, από τους πνευματικούς οδηγούς της. Ώστε, όταν ωριμάσει το λογικό και η ικανότητα της διακρίσεως, να μπορεί να βρει το δρόμο της, με βάση τα πρώτα στοιχεία, τα πρώτα μαθήματα και τα παραδείγματα της ευσεβείας που τους έχουν παραδοθεί. Αφού το μεν λογικό θα της υπαγορεύει να επιδιώκει το ωφέλιμο. Ενώ η συνήθεια θα κάνει εύκολη την επιτυχία. Μετά από αυτήν την παιδεία, έρχεται το παιδί σε μια ωριμότητα. Η άσκηση, οδηγεί πάντα το παιδί στην ωριμότητα. Πρέπει να δεχόμαστε την υπόσχεση κι ομολογία του νέου ότι θέλει να ακολουθήσει - μάλιστα κι αυτό είναι μεγάλη μας ευθύνη - νου παρθενικό»
Αν θέλουμε να αποκτήσουμε τέλεια πραότητα οφείλουμε να πετάξουμε από πάνω μας όχι μόνον την εξωτερική ενέργεια της οργής αλλά και την ταραχή της διανοίας. Διότι δεν ωφελεί μόνο το να συγκρατούμε το στόμα μας κατά την ώρα του θυμού, όσο το να καθαρίζωμεν την καρδία μας από τη μνησικακία και να μην στριφογυρίζωμεν στη σκέψη μας πονηρούς λογισμούς εναντίον του αδελφού μας. Διότι όταν κοπεί από την καρδιά η ρίζα του θυμού τότε ούτε το μίσος ούτε ο φθόνος θα μπορέσουν να γίνουν πράξεις.
