Καύση νεκρών …η συνέχεια μιας καμένης ζωής

Για την καύση των νεκρών πολλά έχουν ειπωθεί ,και Θεολογικά ,και επιστημονικά ,αλλά και χωρίς νόημα γνώμες ,όπως ότι έχουμε δικαίωμα στην διαχείριση του νεκρού σώματος μας…. εγωισμός ,που ενώ όσο ζούμε δεν τον αποβάλουμε,μέσα από την νοσηρή αυτή άποψη θέλουμε να τον διατηρήσουμε , και μετά τον θάνατο μας.Πόση δυστυχία θα πρέπει να έχει ο άνθρωπος που έχει τέτοιες απόψεις.Είναι η παραδοχή όλου του βίου που νεκρός και άνυδρος από πνευματική τροφή ,επιμένει να διατηρήσει αυτή την ξηρασία και μετά θάνατο.Εκεί μας έχει φτάσει το υλικό φρόνημα,αποδοχή μιας αγονιμοποίητης πνευματικής εξέλιξης.

 Τέλος πάντων ,το θέμα μας είναι ότι η καύση των νεκρών συμβολίζει κενό νου (τι τραγικό η πλειοψηφία αυτόν που ζητούν την καύση είναι άνθρωποι που διδάσκουν τον κόσμο σε εκπαιδευτικά ιδρύματα την πνευματική εξέλιξη) και στην καλύτερη περίπτωση ,την άγνοια για το πως δημιουργηθήκαμε,όχι με την βιβλική θεολογία (αυτό για αυτούς που έχουν τέτοιες απόψεις είναι αδιανόητο ότι υπάρχει Θεός δημιουργός ) αλλά τουλάχιστον για την εξέλιξη μας από τους φυσικούς γονείς μας.Δεν έχει περάσει ποτέ από τον νου αυτών των ανθρώπων,ότι η ζωή για αυτούς,ξεκίνησε από την ένωση ζωντανών οργανισμών που η ένωση τους έφερε ζωντανό οργανισμό στην ζωή;

Υπάρχει πουθενά σε αυτή την διαδικασία το καταστροφικό πυρ που εξαϋλώνει κάθε ίχνος ζωής και μεταφέρει ένα οργανισμό από την ύπαρξη στην μη ύπαρξη;Σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες ,ανεξαρτήτου πνευματικότητος η θρησκείας ,το πυρ καταστρέφει κάτι που δεν πρέπει να συνεχιστεί ,ακόμη και η κάθαρση που προσφέρει η καύση οποιοδήποτε αντικειμένου νεκρού η ζωντανού οργανισμού ,ακόμα και συμβολικά υποδεικνύει το τέλος, την μη αποδοχή ,το σταμάτημα και την καταστροφή ,μέχρι εκείνης της ώρας ,την παρουσία του προ της καύσης οποιοσδήποτε αντικειμένου.Με λίγα λογία καύση ίσον διάλυση και μη αναγνώριση του παρελθόντος ,και εξαφάνιση αυτού που μέχρι την στιγμή της αποτέφρωσης του ,έδινε νόημα στην ύπαρξη του.

Ακόμα και την υλιστική ιδεολογία να πάρουμε ότι είμαστε υλη ,και ως υλη δεν έχει νόημα να συντηρούμε τα υπολείμματα της ,αυτό που κυριαρχούσε μέσα στην υλη ήταν το πνεύμα ,οπότε έχουμε μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας ως υλιστές ,γιατί σώζουμε το πνεύμα και την ιδέα ,και καταστρέφουμε και εξαφανίζουμε την υλη ,μήπως τελικά δεν είναι η υλη που μας έθρεψε ,αλλά το κυρίαρχο πνεύμα που δοσμένο από κάποιον Δημιουργό , μας θέλει και μετά την μη ύπαρξη ,του σώματος μας ;Αυτή την επιθυμία της καύσης ,θα πρέπει να την έχουν άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει ,ότι ο χρόνος παρουσίας τους σε αυτή την ζωή ,δεν απενοχοποιείται με την καύση τους ,δεν πρόκειται να εξαφανιστεί το σαρκικό τους αποτύπωμα από την καύση ,και ότι θα διατηρηθεί μόνο το πνευματικό τους ίχνος ,ίσως να το έχουν κατά νου, αλλά είναι άτοπο ,ποτέ ένα μνημείο δεν στάθηκε χωρίς το βάθρο του ,και βάθρο σε εμάς τους ανθρώπους είναι το σώμα μας ,η μορφή μας ,τα χαρακτηριστικά και οι εκφράσεις του σώματος μας ,που είναι και εμφάνιση των ψυχικών μας διαθέσεων και λειτουργιών.Άρα δεν μπορεί να διατηρηθεί η εικόνα μας ,που εκφραζόταν το πνεύμα μας χωρίς το περιβάλλον του σώματος μας.Μπορεί να μην έχει πια ίχνος ζωής το σώμα με το βιολογικό του θάνατο ,αλλά πως εξαφανίζετε η σάρκα μας όταν για την αποσύνθεση της ,πάλι ένα ζωντανός οργανισμός που γεννιέται από το ίδιο μας το νεκρό αίμα ,τα σκουλήκια ,που έχουν εντολή να αποσυνθέσουν τα υπολείμματα της νεκρής πια σάρκας μας ,αναλαμβάνουν το έργο της βιολογικής μας αποδόμησης.Αν ο άνθρωπος ήταν υλικό δημιούργημα ,θα είχε και μηχανισμό καύσης του ιδίου του σώματος του ,ώστε να εξυπηρέτηση την ποιο φιλική προς το περιβάλλον του αποσύνθεση ,κατά τα λεγόμενα των υποστηρικτών της καύσης των νεκρών. Αλλά θα πρέπει αν έχουμε κατά νου και την παράμετρο ,ότι η καύση προϋποθέτει φωτιά ,και η φωτιά δεν ήταν γνωστή στον άνθρωπο από την αρχή της παρουσίας του στην γη ,οπότε μιλάμε για κάτι που παρουσιάστηκε ως επίτευγμα του ανθρώπου ,ως τεχνολογική πρόοδο προς την βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου ,και κάτι ακόμα ,ότι κανένα έμβιο ον στην γη ποτέ δεν είχε μορφή αποσύνθεσης μετά το πέρας του βιολογικού του χρόνου ,το πυρ, πάντα η φύση αποδομούσε τα έμβια όντα με φυσικές διεργασίες ,και αν κάτι ξέρουμε από το παρελθόν αυτού του πλανήτη και της ιστορίας του ,το χρωστούμε στο άκαυστο αποτύπωμα των υπολειμμάτων κάθε έμβιου οργανισμού ,που έτυχε να περάσει από την μακραίωνη ιστορία αυτού του πλανήτη.

Τελειώνοντας αυτή την σκέψη για την διαχείριση των νεκρών συνάνθρωπων μας ,θα ήθελα να υπεραμυνθώ την Θεολογική μας θεώρηση του γεγονότος του θανάτου ως αποτέλεσμα διαδικασιών,που ξεπερνούν κατά πολύ το υλιστικό φρόνημα της εποχής μας και ότι όντος θεωρούμαστε κεκοιμημένοι ,και οι χώροι αναπαύσεως κοιμητήρια ,διότι πως αλλιώς θα αξιώναμε πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου,όταν θα εξαφανίζαμε το παρελθόν του ,εξαφανίζοντας το ίχνος της υλικής του υπόστασης …..δεν μπορούμε να αξιώνουμε αναγνώριση πολιτισμού και ιστορικής παρουσίας ως έθνους ,μόνο με τα σωζόμενα συγγράμματα των αρχαίων φιλοσόφων και επιστημόνων,χωρίς την ύπαρξη των μνημείων της εποχής τους ,δεν γίνεται να εξαφανίσουμε την ακρόπολη με τον Παρθενώνα ,και να κρατήσουμε τους λόγους του Πλάτωνα και του Σωκράτη ,δεν θα έχουμε τότε ολοκληρωμένη εικόνα μια εποχής που δοξάστηκε ο ανθρωπινός νους , με τα επιτεύγματα του πνευματικά και υλικά. Έτσι και εμείς θα πρέπει να τιμούμε το σώμα ανάλογα με το πνευματικό μας αποτύπωμα, ποτέ ένας τίτλος ιδιοκτησίας δεν αξιώθηκε συνέχειας ,χωρίς το αντικείμενο του τίτλου …

Αν θέλουμε να έχουμε αιώνια μνήμη ,θα πρέπει να έχουμε και αιώνια παρουσία ,αν θέλουμε να εισέλθουμε στην λήθη ,τότε η απαξίωση του σώματος μας είναι η ευκαιρία να το αποδείξουμε ,και μη μας ξεγελά η αποτέφρωση διάσημων Ελλήνων (Μαρίας Κάλλας και Δημήτριου Μητρόπουλου π.χ.) που επέλεξαν την αποτέφρωση ως συμβολικής μορφής απεξάρτησης σώματος και πνεύματος ,αν είχαν το σθένος και την πνευματική κυριότητα του σώματος τους ,θα είχαν δημιούργησε και εξίσου πνευματική οικογένεια αλλά περιπλανώμενοι μόνοι στην ζωή επέλεξαν και την μοναξιά στον θάνατο ...

dlfanis.blogspot.gr

Η ατζέντα του φύλου στον πόλεμο κατά της φυσιολογικότητας

του Sam Gerrans

Τα Δυτικά παιδιά κατηχούνται με μια φιλοσοφία που τροφοδοτείται στα νεαρά μυαλά τους μέσω των μέσων ενημέρωσης και της εκπαίδευσης, μια φιλοσοφία στην οποία οι συνήθεις απαιτήσεις για «συμπόνια» και «μη αποκλεισμό» χρησιμοποιούνται ως κάλυψη.Το φύλο είναι θεμελιώδες. Θέτει τις βάσεις για το ποιός είσαι και το ρόλο σου στη φυλή. Για το λόγο αυτό – πρέπει κανείς να υποθέσει – είναι υπό επίθεση από τους Πολιτιστικούς Μαρξιστές, βοηθούμενοι και υποκινούμενοι από τους point-of-sale διανομείς τους, τους φιλελεύθερους προοδευτικούς.Στο Μπράιτον της Αγγλίας, σύμφωνα με την Guardian, χιλιάδες γονείς πρόσφατα κλήθηκαν να δηλώσουν με ποιό φύλο τα τετράχρονα παιδιά τους “ταυτίζονται περισσότερο” σε μια επιστολή που τους απεστάλη από το τοπικό συμβούλιο.Η επιστολή έγραφε: «Αναγνωρίζουμε ότι όλα τα παιδιά και οι νέοι δεν ταυτίζονται με το φύλο που τους είχε ανατεθεί κατά τη γέννηση ή μπορεί να προσδιορίζονται με ένα φύλο εκτός από αρσενικό ή θηλυκό, ωστόσο τα τρέχοντα συστήματα (σε εθνικό επίπεδο) καταγράφουν τα φύλα μόνο ως αρσενικό ή θηλυκό.

«Παρακαλώ να υποστηρίξετε το παιδί σας για να επιλέξει το φύλο με το οποίο ταυτίζεται περισσότερο.Ή εάν έχει μια άλλη ταυτότητα φύλου παρακαλώ αφήστε κενό και να το συζητήσετε με το σχολείο του παιδιού σας».

Στο ίδιο κομμάτι, η Guardian αναφέρει ότι η Cllr Emma Daniel, επικεφαλής της επιτροπής ισότητας του Μπράιτον, είπε ότι γνώριζε τις «ανησυχίες» για το γράμμα. Είπε στη Sun: «Έχουμε τοποθετήσει το πρόσθετο κείμενο σχετικά με την ταυτότητα του φύλου ως απάντηση στις εκκλήσεις από τις οικογένειες, τους νέους και τα σχολεία για να δείξουμε μια περιεκτική προσέγγιση με το φύλο.

«Υπάρχουν αυξημένοι αριθμοί παιδιών και νέων σε εθνικό επίπεδο που αναγνωρίζονται ως τρανς».

Η Daniel πρόσθεσε: «Θα το εξετάσουμε αυτό για να δούμε αν μπορούμε να καταστήσουμε σαφέστερο ότι θεωρούμε τις συζητήσεις γύρω από την ταυτότητα του φύλου να είναι μια επιλογή για τους γονείς και όχι μια υποχρέωση».Έτσι, στο Μπράιτον, τουλάχιστον, το λεπτό άκρο της σφήνας είναι σταθερά στη θέση του. Θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες ενημέρωσης χρησιμοποιώντας την ίδια μέθοδο που ο Πολιτιστικός Μαρξισμός χρησιμοποιεί πάντα: φανερή συμπόνια για ένα μικρό ή φανταστικό αριθμό ατόμων που χρησιμοποιούνται για να μολύνουν τα μυαλά και το περιβάλλον της συντριπτικής πλειοψηφίας με την επιβολή σ ‘αυτήν κάποιου νέου λόγου για να είναι αδύναμη, αλλόκοτη, ανόητη, αφύσικη ή διεστραμμένη – εν τω μεταξύ, κρατώντας την απειλή των κατηγοριών της μισαλλοδοξίας και της έλλειψης συμπόνιας πάνω από το κεφάλι της τόσο πολύ ώστε να μην ανοιγοκλείσει τα μάτια πριν ολοκληρωθεί το έργο κοινωνικής μηχανικής, γίνεται το νέο στάτους κβο.

Ουδέτερο Φύλο

Η Guardian επίσης πρόσφατα έτερψε τους αναγνώστες της με ένα κομμάτι με τον χωρίς ανάσα τίτλο,Παιδιά ουδέτερου φύλου: συναντήστε τη νέα γενιά γονέων με μια ουδέτερη προσέγγιση φύλου στην παιδική ηλικία.Σε αυτό, ένα μόνο παράδειγμα δύο γονέων που επιτρέπουν στα δίδυμα αγόρια τους να ντύνονται με κοριτσίστικα ρούχα λαμβάνεται ως ενδεικτικό μιας «νέας γενιάς» γονέων.Το κομμάτι αναφέρει ότι «οι γονείς Gabriella και Joe Haughton-Malik περιγράφουν τα παιδιά τους ως αγόρια και χρησιμοποιούν αρσενικές αντωνυμίες, αλλά δεν θέλουν η ζωή τους ή ο χρόνος ψυχαγωγίας τους να περιορίζεται από τις παραδοσιακές έννοιες του φύλου».«Τα δίδυμα είναι εξίσου πιθανό να φορέσουν ένα φόρεμα πριγκίπισσας όπως τη στολή ενός πειρατή. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη σε βίντεο με την οικογένεια, μπορεί να δει κανείς τα δίδυμα να επιδεικνύουν περήφανα λαμπερό μανικιούρ και να χοροπηδούν γύρω με τα Ντίσνεϋ φορέματά τους».

Το θέμα δεν είναι ότι τα παιδιά – αφημένα στην τύχη τους – ίσως κατά καιρούς βάλουν όλα τα είδη των ρούχων, αλλά μάλλον ότι υπάρχει, δήθεν, ένα κίνημα γονέων που διευθύνουν το παιχνίδι των παιδιών τους κατά μήκος τέτοιων γραμμών για πολιτικούς σκοπούς.Ο σολιψισμός – όπως πάντα – δεν είναι ποτέ μακριά. Ο πατέρας των αγοριών, λέει: “Τα αφήνουμε να κάνουν ό, τι θέλουν, σε ένα βαθμό, εφ ‘όσον είναι ασφαλές”.Και – όπως πάντα – αν δεν «το πιάνετε», τότε εσείς είστε το πρόβλημα. Η Gabriella εξηγεί ότι οι αντιδράσεις στην ουδέτερου φύλου προσέγγισή τους ήταν ανάμεικτες: «Πήγαμε στο Ικέα και φτάσαμε εκεί και απλά λειτούργησαν αρκετά υποσυνείδητα όταν περάσαμε από την πόρτα. Νομίζω ότι έχει περισσότερο να κάνει με άλλους ανθρώπους, άλλα παιδιά, από ό, τι έχει να κάνει με το πώς αισθάνονται γι ‘αυτό οι ίδιοι. Στο δικό τους χώρο που είναι απολύτως άνετα με αυτό, δεν τους ενοχλεί».Καθαρά, αυτό είναι ψυχολογική κακοποίηση: το να ντύνεις τα νεαρά σου αγόρια ως κορίτσια και να τα κάνεις παρέλαση σε δημόσιους χώρους και στο YouTube, προκειμένου να επιτευχθούν τα αποτελέσματα της κοινωνικής μηχανικής.Παίρνω παρηγοριά στη σκέψη ότι αυτοί οι δύο εργαστηριακοί αρουραίοι είναι πιθανό να πάνε στην πυγμαχία και την πάλη ως μέσο για να βγάλουν την παραφροσύνη των γονιών τους έξω από τα συστήματά τους, από τη στιγμή που θα μπει η εφηβεία.

Παιχνίδια για αγόρια

Η Independent είναι κι αυτή πάνω στο ίδιο πλοίο – προβλέψιμα – με τη φρίκη όλων: Τα παιδικά παιχνίδια έχουν σχεδιαστεί για κορίτσια ή αγόρια.Το κομμάτι της έχει την ίδια καλά φορεμένη τροπή. Η έμφαση δίνεται στην «ασφάλεια» και τα «συναισθήματα» – και τα δύο χρησιμοποιούνται ως μαγική νεραιδόσκονη να περάσουν ένα καλά διαμορφωμένο σχέδιο για να αχρηστεύσουν τα παιδιά σας: Η ακτιβίστρια Jess Day του γκρουπ “Αφήστε τα παιχνίδια να είναι παιχνίδια”, είπε ότι η ομάδα πιστεύει ότι «δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα “αγορίστικο παιχνίδι ή ένα “κοριτσίστικο παιχνίδι”, αλλά οι τηλεοπτικές διαφημίσεις δίνουν στα παιδιά “στενές και περιοριστικές ιδέες για το πώς τα αγόρια και τα κορίτσια συμπεριφέρονται, και πώς αναμένεται να παίξουν».“Το παιχνίδι είναι ζωτικής σημασίας για τη μάθηση και την ανάπτυξη των παιδιών. Ένα παιδί πρέπει να αισθάνεται ελεύθερο να πάρει και να παίξει με οποιοδήποτε παιχνίδι που του αρέσει, υπό την προϋπόθεση ότι είναι ασφαλές και κατάλληλο για την ηλικία.“Τα παιδιά αξίζουν κάτι καλύτερο. Καλούμε τις εταιρείες παιχνιδιών να δρουν πιο υπεύθυνα, και να χρησιμοποιούν τη δημιουργικότητα και την καινοτομία τους στην αγορά παιχνιδιών χωρίς την προώθηση του επιβλαβούς και περιορίζοντας τα στερεότυπα”.Η «ειδικός» που αναφέρεται στο κομμάτι είναι η Dame Athene Donald. Ισχυρίζεται ότι «κορυφαίοι Βρετανοί επιστήμονες» (που παραμένουν ανώνυμοι) προειδοποιούν ότι «τα στερεότυπα των φύλων ξεκινούν από πολύ νωρίς με τα είδη των παιχνιδιών που παίζουν τα παιδιά, και επηρεάζουν το αν τα κορίτσια πιστεύουν ότι μπορούν να διαπρέψουν στον τομέα της επιστήμης».

Λέει: «Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τα αγόρια και τα κορίτσια και τι είναι κατάλληλο γι ‘αυτά από πολύ μικρή ηλικία. Μήπως η επιλογή των παιχνιδιών έχει σημασία; Πιστεύω ότι έχει».

Ανδρόγυνο

Η μηχανή δημιουργίας πολιτισμού προωθεί το ανδρόγυνο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η πρώτη πλήρης επίθεση ήρθε με το κίνημα της Γκλαμ Ροκ από ανθρώπους όπως ο Marc Bolan και ο David Bowie, αλλά έχει διατηρήσει ένα μπαράζ έκτοτε μέσω των ομοίων της Annie Lennox, του Michael Jackson, και του Boy George.Τώρα που το ανδρόγυνο έχει επιδειχθεί στους θνητούς από τους θεούς – εννοώ τα διάσημα αστέρια – τώρα ξεδιπλώνεται για τους πληβείους. Αυτό είναι το πώς λειτουργεί η δημιουργία κουλτούρας. Ο πολυδιαφημισμένος ηδονισμός της δεκαετίας του ’60, για παράδειγμα, φιλτραρίστηκε μόνο κάτω προς τις μάζες στη δεκαετία του ’70.

Ότι η μαϊμού βλέπει, αυτό η μαϊμού κάνει.

Για να επιτραπούν περαιτέρω να ανέβουν, τα αστέρια πρέπει τώρα να εμφανίζονται να υποστηρίζουν σκοπούς. Ένα από τα assets σε αυτό το πρόγραμμα κοινωνικής μηχανικής μεταμφιεσμένο ως ψυχαγωγία είναι η ηθοποιός Emma Watson – αλλιώς γνωστή ως το μόνο παιδί στην απωθητική σειρά Χάρι Πότερ το οποίο θα μπορούσε να υποκριθεί στη σκηνή. Ένας από τους “σκοπούς” της Watson είναι το κοινωνικό σαράκι που προωθείται από τα πανεπιστήμια και το Χόλιγουντ γνωστό ως φεμινισμός.Το βρίσκω ενδιαφέρον ότι η Watson έχει διατεθεί σε αυτό το ρόλο δεδομένου ότι – απογυμνωμένη από τα μαλλιά και το make-up – το πρόσωπό της είναι απόλυτα άφυλο.Όπως πολλά assets στο πρόγραμμα «ρευστότητας φύλου», η Watson έχει προωθήσει την ιδέα ότι το φύλο δεν πρέπει να θεωρείται με όρους δυαδικών, πολωμένων αντίθετων, λέγοντας: “Είναι ώρα να δούμε όλοι το φύλο ως φάσμα αντί για δύο σύνολα αντίθετων ιδεωδών”.

Το φύλο ως Χεγκελιανή διαλεκτική

Και αυτό είναι το θέμα. Τα φύλα δεν είναι ένα φάσμα, είναι μια πολικότητα.

Εάν τα «ιδεώδη» τους αντιτίθενται, αυτό είναι μέρος του σκοπού τους. Έχουν σχεδιαστεί για να συμπληρώνουν και να τελειοποιούν το ένα το άλλο – ενώ παραμένουν σαφώς διαφορετικά.Κάθε κοινωνία που χάνει τον έλεγχό της σχετικά με αυτή την προφανή πραγματικότητα δεν έχει μέλλον – ένα σημείο που για μένα είναι διδακτικό.Μπορεί κάποιοι μικροί αριθμοί κοριτσιών να προορίζονται να είναι μεγάλοι επιστήμονες – και να φοβερίζονται. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών δεν πρόκειται να βρεθούν να κλαίνε στις κούπες τους στα ξεμωράματα τους επειδή έχασαν το κάλεσμα να γίνουν πυρηνικοί φυσικοί. Ενώ ο αριθμός που επέβαλλε τις επώδυνες νευρώσεις τους στους υπόλοιπους από εμάς, επειδή είχαν εξαπατηθεί να αγοράσουν φεμινισμό και να διαλύσουν τη θηλυκότητα, και έτσι να βρεθούν χωρίς σύζυγο ή παιδιά, είναι τόσο κοινός που έχει γίνει ένα σύγχρονο στερεότυπο.Έχω εντοπίσει μια πολωτική ατζέντα που τρέχει στα μέσα ενημέρωσης. Έχει την παραφροσύνη του Πολιτιστικού Μαρξισμού από τη μία πλευρά, και την παραφροσύνη του λεγόμενου νόμου της Σαρία από την άλλη. Αυτά τα δύο θέματα της ατζέντας, φυσικά, θα πρέπει να έρθουν σε σύγκρουση.

Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Χεγκελιανή διαλεκτική θα αναγνωρίσουν τα γνωστά συστατικά – θέση και αντίθεση – καθώς και την ετοιμασία για την αναπόφευκτη σύνθεση. Το τι θα είναι αυτή η σύνθεση, δεν μπορώ να πω, εκτός από το ότι δεν θα έχει καμία σχέση με ό, τι οι κανονικοί άνδρες και γυναίκες συνήθως θέλουν.Αυτό που είμαι σίγουρος είναι ότι και οι προοδευτικοί και οι ισλαμιστές της Σαρία- είναι ανυποψίαστα πιόνια στην επίτευξη αυτού του στόχου – και ότι και οι δύο θα εξακολουθήσουν να είναι χρήσιμοι σε αυτην την μικρή κλίκα που αποφασίζει κοινωνική πολιτική και κηρύσσει τον πόλεμο σε όσους επιθυμούν να έχουν υγιείς , παραγωγικές, ανθεκτικές οικογένειες.

Πηγή:https://www.rt.com/op-edge/341590-children-gender-identity-toys-boys/& offtherecord.net.gr

Τα χάδια του Θεού… (λόγος περί γκρινιάρηδων)

Γεννιόμαστε γυμνοί. Έστω και για λίγα λεπτά είμαστε ανέστιοι σε αυτόν τον κόσμο. Το κλάμα είναι η πρώτη γκρίνια μας, για έναν κόσμο που δεν γνωρίζουμε μα ωστόσο η οσμή του μας φοβίζει. Και κάπου εκεί, στο γιγάντωμα του φόβου και του πανικού, μια γνώριμη ζεστή γη μας χαρίζει την ποθητή ηρεμία της ύπαρξης. Είναι το σώμα της μάνας. Γη σταθερή και βέβαιη. Το χάδι της κυκλώνει το γυμνό και φοβισμένο κορμί μας. Η ψυχή ζητάει ζεστασιά και ασφάλεια.Από ‘κείνη την στιγμή κάθε κλάμα και δάκρυ ζητά να ξαποστάσει σε χέρια και αγκαλιές αγάπης. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ονομάζει τον Θεό πατέρα. Ούτε ότι η εκκλησία και η εμπειρία των αγίων μιλάνε για τους κόλπους του Πατρός(Θεού) ή για την πατρική αγκαλιά στην παραβολή του Ασώτου.Η πείνα μας, δεν είναι μονάχα βιολογική μα πρωτίστως υπαρξιακή. Η τροφή είναι το σύμβολο μέσα από το όποιο καταθέτουμε την αγωνία του θανάτου. Δεν έχουμε άλλη γλώσσα να διαδηλώσουμε τους φόβους μας πέρα από το κλάμα. Δεν υπάρχει άλλη απάντηση πέρα από την αγκαλιά της μάνας. Η φύση δεν απαντά με ιδέες και ωραίες υποθέσεις, αλλά με σώμα και σχέση.

Όταν ένα βρέφος σπαρακτικά κλαίει, δεν πεινά για φαγητό, μα για σχέση. Όσο πιο πολύ αυτή απαντηθεί από την μητέρα ιδιαιτέρως τον πρώτο χρόνο ζωής, τόσο οι κραυγές στην μετέπειτα ζωή μας, θα ηχούν λιγότερο και διακριτικά. Διαφορετικά εξελίσσονται βίαιες και εκκωφαντικές, έτοιμες να συντρίψουν στο πέρασμα τους ακόμη και την ίδια την ζωή.Μια από αυτές τις υπαρξιακές κραυγές είναι και η γκρίνια. Μια γκρίνια που γίνεται σύνδρομο ανασφαλούς, θυμωμένης και ματαιωμένης ψυχής. Βέβαια θα πρέπει να πούμε ότι ακόμη κι αν η μάνα προσπαθήσει να καλύψει αυτή την πείνα της ύπαρξης, μια έλλειψη πάντα θα υπάρχει. Πρώτον γιατί η πείνα μας είναι μεγαλύτερη από την τροφή που μπορεί να μας προσφέρει ένας άνθρωπος. Ας μην μας διαφεύγει ότι η απόλυτη μορφή χορτασμού έρχεται μονάχα από τον Θεό. Από την άλλη, γιατί δεν υπάρχουν γονείς τέλειοι σε βαθμό που να απουσιάζει το λάθος. Ο καλός γονέας δεν είναι ο τέλειος αλλά εκείνος που προσπαθεί για το καλύτερο. Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό.Η γκρίνια λοιπόν, στην βαθύτερη κατανόηση της είναι μια διαμαρτυρία. Μια βαθιά έλλειψη θετικότητας και αποδοχής του εαυτού μας και του κόσμου. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μην έχει συναντήσει στην ζωή του γκρινιάρηδες ή που ο ίδιος λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο, του ανικανοποίητου και απόλυτα αρνητικού ανθρώπου.Ο άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης, αναφέρεται στο θέμα αυτό μ’ ένα εκπληκτικό κείμενο το οποίο αισθάνομαι ότι αξίζει της παρατήρησης μας.

Ας ακούσουμε τον Άγιο: «Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του….»

Εδώ ο άγιος μιλάει για μια αρνητική ενέργεια με την οποία η γκρίνια εμποτίζει όλη την ζωή και το περιβάλλον μας. Μια συνεχής μεμψιμοιρία και αρνητικότητα που στο τέλος δεν αφήνει τίποτε θετικό να συμβεί στην ζωή μας. Γνωρίζουμε και από τον ευαγγελικό λόγο ότι για να ενεργήσει η Χάρις του Θεού, χρειάζεται μια ανοιχτότητα. Μια θετική διάθεση και πρόθεση. Χρειάζεται πίστη. Τι είναι η πίστη; Ένα άνοιγμα προς κάποιον ή κάτι άλλο. Εμπιστοσύνη σε ένα πρόσωπο. Άφημα στο Θεό. Η πίστη δεν σε κλείνει αλλά σε ανοίγει προς μια πραγματικότητα. Η γκρίνια σε κλειδώνει. Σε εγκλωβίζει ασφυκτικά σε μια νοσηρή κατάσταση που δεν σου επιτρέπει να δεις τίποτε το θετικό και όμορφο στην ζωή σου. Όσο γκρινιάζεις τόσο κλείνεις τους δρόμους για να συναντήσεις το θαύμα. Αναφέρει ο Όσιος Παϊσιος, «Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δύο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. « Θα κάνω ό,τι προλάβω » , έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή,γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός » και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες « πώς τα πας; » , « άστα, μην τα ρωτάς » , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε».

Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις « πάλι βρέχει », αρχίζει : « Ναι , όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία ». Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις « ε, δεν έβρεξε και πολύ », λέει: « Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος …; » . Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!.» Αυτό το ανικανοποίητο που περιγράφει ο Άγιος Παϊσιος, είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που υποφέρουν από την γρίνια. Γιατί στην πραγματικότητα υποφέρουν. Τις περισσότερες φορές ούτε αυτοί αντέχουν τον εαυτό τους. Ο γκρινιάρης στα ανείπωτα της ψυχής του μισεί τον εαυτό και την ζωή του. Όταν κάποιος δεν έχει αποδεχθεί τον εαυτό του, αυτή την άρνηση την προβάλει παντού. Όλα του φταίνε γιατί του φταίει η ίδια η ύπαρξη. Εάν δεν επέλθει η εσωτερική συμφιλίωση, η εξωτερική γκρίνια ως μορφή επιθετικότητας, θα παραμένει απέναντι στην ζωή.Στο ποσοστό που συμφιλιωνόμαστε με τον εαυτό μας, αντέχουμε και τον διπλανό μας, και όταν αγαπήσουμε την ζωή τότε νικάμε και τον θάνατο.

Ο γκρινιάρης, είναι το αντίθετο του δοξολογικού και ευχαριστιακού ανθρώπου. Ο δοξολογικός άνθρωπος ευχαριστεί για όλα και όλους. Για τα καλά και τα κακά, γνωρίζοντας ότι όλα προέρχονται από τον Θεό ως μέσα γνωριμίας μαζί του και με τον βαθύτερο εαυτό μας. «Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός.Σ΄αυτή την ζωή ο Θεός θα μας δώσει τα χάδια του. Το χάδι του Θεού θα επέλθει πάνω σε όλους τους ανθρώπους με διαφορετικούς και ίσως αντιφατικούς τρόπους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δρόμοι και οι τρόποι με τους οποίους ο Θεός προσεγγίζει το ανθρώπινο πρόσωπο, είναι εντελώς παράδοξοι. Δεν εμπίπτουν στην δική μας λογική και εκλογίκευση. Στον έλεγχο και την ανάλυσή μας. Δεν μπαίνουν ακόμη και μέσα στους νόμους και την ηθική μας. Το χάδι του Θεού δεν ερμηνεύεται αλλά βιώνεται. Δεν αναλύεται αλλά γεύεται. Είναι εμπειρία και όχι ερμηνεία. Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα ! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε.Τα χάδια του Θεού είναι η αγαπητική παρουσία Του. Οι ευλογίες του μέσα στην ζωή μας. Είναι αυτό το χάδι που προσπαθεί απεγνωσμένα να σωπάσει το αρχαϊκό κλάμα μας. Να καλύψει την μεγάλη έλλειψη. Να φανερώσει ότι ο Θεός είναι, ήταν, και θα παραμείνει μια ανοιχτή αγκαλιά που συν-χωρεί τα πάθη και ηρεμεί τους καημούς μας. Στο ποσοστό που επιτρέπουμε στον εαυτό μας, να βιώσει την αγκαλιά και το χάδι του Θεού, η γκρίνια μεταμορφώνεται σε δοξολογία και ευχαριστία. Μέχρι τότε εάν δεν ξέρουμε κάτι άλλο να κάνουμε εκτός από το να γκρινιάζουμε ας το πράξουμε, είναι κι αυτός ένα τρόπος διαλόγου έστω και αρνητικός. Άλλωστε ο Θεός ξέρει να μιλάει όλες τις γλώσσες της ανθρώπινης καρδιάς, ακόμη και εκείνες που φαίνονται παράδοξες

            π. Χαράλαμπος(Λίβυος) Παπαδόπουλος

Δημήτριος Τσελεγγίδης: «Ὁ Θεολογικὸς διάλογος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ μὲ τὸ Ἰσλὰμ»

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶναι ἕνας ἐκ τῶν σπουδαιοτέρων καὶ μεγαλυτέρων Πατέρων ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ὅλων τῶν αἰώνων. Εἶναι ὅμως καὶ ὁ πλέον ἐπίκαιρος, ὡς πρὸς τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἀνὰ τὴν οἰκουμένη. Τὸ σημαντικότερο ἀπὸ αὐτὰ τὰ προβλήματα, ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν πρωτογενῆ αἰτία ὅλων τῶν ἄλλων, εἶναι ὁ ἀνθρωποκεντρισμὸς τῆς ἐποχῆς μας, μὲ τὴν συνεπαγόμενη ἐκκοσμίκευση τοῦ φρονήματος μεγάλου μέρους τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένα, τὸν ΙΔ΄ αἰώνα ἐπιχειρεῖτο, συστηματικά, ἀπὸ τὴν πρὸ πολλοῦ ἐκκοσμικευμένη Χριστιανικὴ Δύση, νὰ ἐπιβληθεῖ ὁ ἀνθρωποκεντρισμὸς καὶ στὴν θεανθρωποκεντρικὴ καθ΄ ἠμᾶς Ἀνατολή. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς ὁ κατεξοχὴν ἐκπρόσωπος τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος καὶ τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας, πρόβαλε τότε, λίαν ἐπιτυχῶς, τὴν ἡσυχαστικὴ ἐμπειρία ὡς ἀνυπέρβλητο πνευματικὸ «ἀνάχωμα» ἔναντι τῆς αἱρετικῆς Χριστιανικῆς Δύσεως, ἀνάγοντας τὴν ἡσυχαστικὴ ἐμπειρία σὲ φανέρωση βιουμένου δόγματος, τοῦ δόγματος γιὰ τὸν ἄκτιστο χαρακτήρα τοῦ θείου φωτὸς καὶ τῆς θείας Χάριτος.

Σήμερα ἔχω κληθεῖ νὰ παρουσιάσω ἐνώπιόν σας τὸν ΄Ἅγιο Γρηγόριο ὡς ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, μέσα ἀπὸ ἕνα Θεολογικὸ Διάλογο μὲ τὸ Ἰσλάμ, ὑπὸ καθεστὼς αἰχμαλωσίας καὶ ἀπειλῆς τῆς ζωῆς του. Πρόκειται, ὄντως, γιὰ μία μαρτυρία πίστεως ἐν ἀγάπη.Ὡς πηγαῖο ἐρευνητικὸ ὑλικὸ θὰ χρησιμοποιήσω τὶς δύο Επιστολές τῆς Αἰχμαλωσίας του Προς τὴν Ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης καὶ την Διάλεξή του μὲ τοὺς Χιόνες. Στὸ πηγαῖο αὐτὸ ὑλικὸ περιέχονται τρεῖς θεολογικὲς συζητήσεις τοῦ Παλαμᾶ μὲ τοὺς Τούρκους.Βλέποντας ὁ Παλαμᾶς, κατὰ τὴν αἰχμαλωσία του, νὰ κατοικοῦν οἱ Χριστιανοὶ ἀνάμικτα μὲ τοὺς Τούρκους, ἀπέδωσε αὐτὸ στὴ θεία οἰκονομία. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, παρατηρεῖ, φανερώνονται τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ὅλων καὶ σ΄ αὐτοὺς (προφανῶς δι΄ ἠμῶν, ὡς ἀγωγῶν). Ἔτσι, οἱ Τοῦρκοι θὰ εἶναι ἀναπολόγητοι στὴ μέλλουσα Κρίση.

Ἄλλωστε, καὶ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ ἴδιου καὶ τῆς συνοδείας του τὴν ἀπέδωσε σ΄ αὐτὴ τὴν θεία οἰκονομία, κρίνοντας μάλιστα αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά της. Ταυτόχρονα, θεώρησε τὴν αἰχμαλωσία τους αὐτὴ καὶ ὡς μικρὴ ἔκτιση, γιὰ τὶς πολλὲς ἁμαρτίες τους ἔναντι τοῦ Θεοῦ.Κατὰ συνέπεια, κατὰ τὴν θεολογικὴ συνείδηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἡ ἀγαπητικὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τὸ «κλειδὶ» ἑρμηνείας τόσο τῆς προσωπικῆς ὅσο καὶ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητας.Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν Ἅγιο Φιλόθεο Κόκκινο – Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φίλο καὶ ὁμόφρονα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου – ὁ σκοπὸς τοῦ Θεοῦ ἦταν νὰ ἀποσταλεῖ δι΄ αἰχμαλωσίας στοὺς Μουσουλμάνους ὁ μεγαλύτερος θεολόγος τοῦ ΙΔ΄ αἰώνα, γιὰ νὰ ἀπαλλάξει πολλοὺς ἀπὸ τὴ νοητὴ αἰχμαλωσία καὶ δουλεία.Παράλληλα, ὁ σκοπὸς τοῦ Θεοῦ ἦταν νὰ ἀποσταλεῖ καὶ πρὸς τοὺς κατεχομένους ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς ὑπόδουλους Χριστιανοὺς ὡς εὐαγγελιστὴς καὶ κήρυκας, ὡς μεσίτης καὶ ὡς διαλλάκτης. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἶχε συνείδηση τῆς ἱεραποστολῆς του στὴν Ἀσία γιὰ τὸν ἐπανευαγγελισμό της.Στὴν Λάμψακο, πρῶτο σταθμὸ τῆς αἰχμαλωσίας του, ὁ Παλαμᾶς βρέθηκε σὲ πλῆθος Χριστιανῶν – ἀνδρῶν, γυναικῶν καὶ παιδιῶν – ποὺ ἐπιθυμοῦσαν ἄλλοι νὰ ἐξομολογηθοῦν καὶ νὰ βροῦν τὴν θεραπεία τῶν ψυχικῶν νοσημάτων τους, ἄλλοι νὰ ἀκούσουν ἀπαντήσεις σχετικὰ μὲ τὴν πίστη, ἐνῶ οἱ περισσότεροι ζητοῦσαν νὰ πληροφορηθοῦν τὴν αἰτία τῆς τόσο μεγάλης ἐγκαταλείψεως τοῦ γένους μας ἀπὸ τὸν Θεό.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἀπαντᾶ στὸ θεολογικὸ αὐτὸ ἐρώτημα, μὲ βάση τὴν Βιβλικὴ ἀλήθεια, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς δὲν ἐγκαταλείπει ποτὲ τὸν ἄνθρωπο, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο Του: «οὐ μὴ σὲ ἄνω, οὐ μὴ σὲ ἐγκαταλείπω». Ἐκεῖνος ποὺ ἐγκαταλείπει τὸν Θεὸ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν παράβαση τοῦ θελήματός Του. Τότε, ὁ Θεός, γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ ἀποστάτου ἀνθρώπου, ἀσκεῖ οἰκονομία καὶ σωτήρια παιδαγωγία.Σὲ σχετικὴ Ὁμιλία του [Η΄, 9, 224], ὁ Ἅγιος Γρηγόριος διευκρινίζει ὅτι «τὰ πονηρὰ πάθη καὶ τὰ δυσσεβὴ δόγματα δι΄ ἀλλήλων εἰσάγεται, λαβόντα χώραν ὑπὸ τῆς τοῦ Θεοῦ δικαίας ἐγκαταλείψεως». Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἀλληλοεισαγωγὴ τῶν πονηρῶν παθῶν καὶ τῶν δυσσεβῶν δογμάτων ἔχει ὡς προϋπόθεσή της τὴν δικαία ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ. Πότε ὅμως ἐμφανίζεται ὁ Θεὸς νὰ ἐγκαταλείπει δικαίως τοὺς ἀνθρώπους;

Κατὰ τὴν θεολογικὴ ἀποτίμηση τοῦ Παλαμᾶ, ἐπειδὴ οἱ Τοῦρκοι γνώρισαν τὸν θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ δὲν τὸν πίστεψαν, δὲν τὸν δόξασαν καὶ δὲν τὸν λάτρευσαν ὡς Θεὸν (Ρωμ. 1,21) ἀλλὰ πίστεψαν σὲ ἕναν θνητὸ ἄνθρωπο, τὸν Μωάμεθ, ὁ Θεὸς τοὺς παρέδωσε σὲ ἀδόκιμο νοῦ (Ρωμ. 1,28), σὲ «πάθη ἀτιμίας» (Ρωμ. 1,26,27-32), ὥστε νὰ ζοῦν «αἰσχρῶς καὶ ἀπανθρώπως καὶ θεομισῶς» [7, 168]. Νὰ ζοῦν μὲ μαχαίρια καὶ ἀσωτία, ἐπιδιδόμενοι σὲ αἰχμαλωσίες, φόνους, λεηλασίες, ἁρπαγές, ἀκολασίες, μοιχεῖες καὶ ὁμοφυλοφιλίες. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι θεωροῦν πὼς ὁ Θεὸς τοὺς ἐπιδοκιμάζει [7, 168].Στὴν θέση ποὺ ὑποστήριξε παραπάνω ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὅτι οἱ Τοῦρκοι γνώρισαν τὸν Χριστό, τὴν θεμελιώνει σὲ ὅσα γράφει τὸ Κοράνιο γιὰ τὸν Χριστό. Στὸ Κοράνιο λέγεται γιὰ τὸν Χριστὸ ὅτι εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πνεῦμα. Λέγεται ὅτι γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο καὶ ὅτι ἔπραξε καὶ δίδαξε θεϊκῶς, ὅτι ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, ὅτι παραμένει ἀθάνατος καὶ ὅτι πρόκειται νὰ ἔλθει γιὰ νὰ κρίνει τοὺς πάντες. Ἔτσι, ἐνῶ γνώρισαν τὸν Χριστό, δὲν τὸν πίστεψαν ὡς Χριστό, ἀλλὰ «ἄλλαξαν τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψεῦδος» καὶ πίστεψαν καὶ ἀκολούθησαν ἕναν θνητό, τὸν Μωάμεθ, καὶ ὄχι τὸν Θεάνθρωπο [7, 166-8].Στην Επιστολή του Προς τὴν Ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ Παλαμᾶς χαρακτηρίζει τοὺς Τούρκους, ὡς «τῶν πάντων βαρβάρων βαρβαρικωτέρους» καὶ τὸ γένος τους ὡς «δυσσεβὲς καὶ θεομισὲς καὶ παμμίαρο» [7, 166-8]. Ὅσα καταθέτει ὁ Ἅγιος τὰ γνωρίζει ἐμπειρικά, ἀπὸ τὴν διαγωγή τους, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἴδιος.

Οἱ τρεῖς θεολογικὲς συζητήσεις τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ μὲ τοὺς Τούρκους εἶχαν ἐπίκεντρο τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Μωάμεθ. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος κινήθηκε θεολογικὰ σὲ τέσσερα ἐπιμέρους θέματα: α) τὴν Τριαδολογία, β) τὴν Χριστολογία, γ) τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ δ) τὴν Εἰκονολογία. Κεντρικὸς ἄξονας ὅλων τῶν συζητήσεων ἦταν ἡ Σωτηριολογία.

Ὁ πρῶτος Θεολογικὸς Διάλογος ἔγινε μὲ τὸν νεαρὸ Ἰσμαήλ, ἐγγονὸ τοῦ ἀνώτατου ἄρχοντα τῶν Τούρκων, τοῦ ἐμίρη Ὀρχᾶν. Ὁ δεύτερος Διάλογος ἔγινε μὲ τοὺς Χιόνες (ἐξισλαμισθέντες Χριστιανούς), μὲ πρακτικογράφο τοῦ Διαλόγου τὸν Ἕλληνα ἰατρὸ Ταρωνείτη. Ὁ τρίτος Διάλογος ἔγινε μὲ ἕνα Μουσουλμάνο θρησκευτικὸ λειτουργό, τασιμάνη.Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος – παρὰ τὴν σαφῶς δυσμενῆ θέση του, ὡς πρὸς τὶς προϋποθέσεις τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου ποὺ διεξήγαγε – εἶχε τόση παρρησία, ὥστε οἱ ὑπερασπιστὲς τοῦ Ἰσλὰμ δὲν μπόρεσαν νὰ ἐπικαλεστοῦν τὴν αἰχμαλωσία του ὡς κάποιο σημεῖο ποὺ φανέρωνε τὴν ἀναλήθεια τῆς πίστεώς του ὡς Χριστιανοῦ [7, 166].Στὴν ἐρώτηση τοῦ Ἰσμαήλ, ἂν οἱ Χριστιανοὶ δέχονται καὶ ἂν ἀγαποῦν τὸν προφήτη τοῦ Θεοῦ, Μωάμεθ, ἡ ἀπάντηση τοῦ Παλαμᾶ ἦταν, κατηγορηματικά, ἀρνητική.Ὅμως καὶ στὴν ἐρώτηση αὐτὴ ὁ Ἅγιος συνέδεσε ἀμέσως τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐξήρτησε πρωτογενῶς ἀπὸ τὴν πίστη. «Ὅποιος δὲν πιστεύει στοὺς λόγους τοῦ διδασκάλου», εἶπε ἐπιγραμματικά, «δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπᾶ τὸν διδάσκαλο, ὡς διδάσκαλο» [7, 172-4].Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀκολούθησε ἕνας ἐνδιαφέρων διάλογος μὲ ἑκατέρωθεν ἐπιχειρήματα, ποὺ κατέληξε στὴν ἀπόρριψη τῆς πίστεως στὰ λεγόμενα τοῦ Μωάμεθ, ἐκ μέρους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου. Ἂς παρακολουθήσουμε τὰ ἐπιχειρήματα τῶν διαλεγομένων:«Πῶς ἐμεῖς δεχόμαστε τὸν Χριστό», εἶπε ὁ Ἰσμαήλ, «τὸν ἀγαποῦμε, τὸν τιμοῦμε καὶ ὑποστηρίζομε, ὅτι αὐτὸς εἶναι Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πνοή, καὶ ἔχομε τὴν μητέρα του κοντὰ στὸ Θεό, ἐνῶ ἐσεῖς δὲν δέχεσθε τὸν προφήτη μας, οὔτε τὸν ἀγαπᾶτε;».

Στὸ ἐρώτημα αὐτό, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Θεσσαλονίκης ἀπάντησε θεολογικώτατα, συνδέοντας καὶ πάλι τὴν ἀποδοχὴ τῶν λεγομένων του ὁποιουδήποτε μὲ τὴν πίστη στὴν ἀπόλυτη ἀξιοπιστία τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ, ἀπ΄ ὅπου ἀπορρέει καὶ ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη πρὸς αὐτόν.«Ἐκεῖνος ποὺ δὲν πιστεύει στοὺς λόγους τοῦ διδασκάλου», παρατήρησε, «δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει τὸν διδάσκαλο. Γι΄ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς», σημείωσε ἐμφατικά, «δὲν ἀγαπᾶμε τὸν Μωάμεθ». Καὶ συνέχισε τὴν τεκμηρίωση τῆς θέσεώς του: «Ὁ Κύριος καὶ Θεὸς μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπε ὅτι θὰ ἔρθει πάλι, γιὰ νὰ κρίνει ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ μᾶς παρήγγειλε νὰ μὴ δεχθοῦμε κανένα ἄλλον, ἕως ὅτου ἔλθει πάλι ἐκεῖνος πρὸς ἐμᾶς. Ἀλλὰ καὶ σ΄ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸν πίστεψαν, ἔλεγε: "Ἐγὼ ἦλθα στὸ ὄνομα τοῦ Πατέρα μου καὶ δὲν μὲ δεχθήκατε· ἐὰν ἔλθει ὅμως κάποιος ἄλλος στὸ δικό του ὄνομα, ἐκεῖνον θὰ τὸν δεχθεῖτε" (Ἰω. 5,43). Γι΄  αὐτὸ καὶ ὁ μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ (Παῦλος) γράφει σ΄ ἐμᾶς: "κὰν ἄγγελος εὐαγγελίσηται ὑμὶν παρ΄ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω"» (Γαλ. 1,8), [7, 220].Ὁ Θεολογικὸς αὐτὸς Διάλογος ἔγινε ἐνώπιον τῶν Τούρκων ἀρχόντων, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν ἀξίωσαν νὰ γίνει.Οἱ πραγματικὰ διαλεγόμενοι μὲ τὸν ΄Ἅγιο ἦταν οἱ θεολόγοι τῶν Τούρκων Χιόνες, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν πρώτη ἐρώτησή τους κάνουν καὶ τὸν αὐτοπροσδιορισμό τους.«Ἐμεῖς ἀκούσαμε», εἶπαν οἱ Χιόνες, «γιὰ Δέκα Λόγους, τοὺς ὁποίους κατέβασε ὁ Μωυσῆς, γραμμένους σὲ λίθινες πλάκες, καὶ ξέρουμε ὅτι οἱ Τοῦρκοι τοὺς ἀποδέχονται. Ἔτσι, ἐμεῖς ἀφήσαμε ὅσα πιστεύαμε πρωτύτερα καὶ ἤρθαμε πρὸς αὐτοὺς καὶ γίναμε κι ἐμεῖς Τοῦρκοι».Στὴν μομφὴ τῶν Μουσουλμάνων γιὰ Τριθεία καὶ Πολυθεία τῶν Χριστιανῶν, ὁ Παλαμᾶς ἀναφέρθηκε στὸ μυστήριο τῆς εὐσεβείας μας ὡς ἑξῆς: «Ὅπως τὸ ἀπαύγασμα τοῦ ἥλιου γεννιέται ἀπ΄ αὐτὸν καὶ ἡ ἀκτίνα τοῦ ἡλίου ἐκπορεύεται ἀπὸ αὐτὸν καὶ κατεβαίνει ἕως ἐμᾶς καὶ ποτὲ δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὸν δίσκο οὔτε τὸ ἀπαύγασμα οὔτε ἡ ἀκτίνα καί, γι΄  αὐτό, ὅταν αὐτὰ τὰ λέμε ἥλιο, δὲν λέμε ἄλλον ἥλιο, ἀλλὰ τὸν ἕνα, ἔτσι (ἀκριβῶς) λέγοντας Θεὸ καὶ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν ὀνομάζομε ἄλλον Θεό, ἀλλὰ τὸν Ἕνα, τὸν θεωρούμενο ἀναρχως καὶ ἀϊδίως μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Λόγο καὶ τὸ ἄναρχο Πνεῦμα». Καὶ κατέληξε, συμπερασματικῶς: «Ἔτσι μᾶς δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ» [7, 214].

Εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικὴ ἡ κατοχύρωση τῆς Τριαδολογίας ποὺ κάνει ὁ Παλαμᾶς στὴν αὐθεντία τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖο ἀποδέχονται οἱ Μουσουλμάνοι, προκειμένου νὰ τοὺς ἐμφανίσει λογικὰ καὶ θεολογικὰ ἀσυνεπεῖς. Μὲ τὴν ἴδια στρατηγικὴ ἐπιχειρηματολογία περνᾶ καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὴν ὁποία ἐπίσης ἀποδέχονται οἱ συνομιλητές του.«Ὄχι μόνον ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ ὁ Μωυσῆς στὸν Δεκάλογο», συνεχίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, «τὸν ὁποῖο προβάλλετε ἐσεῖς οἱ Χιόνες, γι΄ αὐτὸ τὸν λόγο εἶπε: "Κύριος ὁ Θεὸς Κύριος εἷς ἐστὶν" (Δευτ. 6,4), λέγοντας τρεῖς φορὲς τὸν ἕνα (διότι δύο φορὲς εἶπε [τὴν λέξη] Κύριος καὶ μία φορὰ τὸ Θεός), γιὰ νὰ δείξει [ὅτι] τὰ τρία εἶναι ἕνα καὶ τὸ ἕνα τρία. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀρχή, θέλοντας νὰ δείξει ὁ Μωυσῆς ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει καὶ Λόγο καὶ Πνεῦμα, καὶ μέσα σ΄ αὐτὰ καὶ μαζὶ μὲ αὐτὰ εἶναι ἕνας Θεός, δημιουργὸς ὅλων τῶν κτιστῶν, λέγει: "εἶπε ὁ Θεὸς ἂς γίνει φῶς καὶ ἔγινε φῶς" (Γεν. 1,3) – εἶπε: "ἂς βλαστήσει ἡ γῆ καὶ βλάστησε" (Γεν. 1,12). Καὶ γιὰ νὰ μὴν τὰ διηγοῦμαι ἕνα ἕνα, ὅπως λέει ὁ Δαβίδ: "τὰ πάντα εἶπε καὶ ἔγιναν" (Ψαλμ. 32,9· 148,5). Αὐτό, λοιπόν, τὸ "εἶπε ὁ Θεὸς καὶ ἔγιναν", δείχνει ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει Λόγο – διότι δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ κάποιος δίχως λόγο – καὶ ὅτι δι΄ αὐτοῦ ἔγιναν ὅλα τὰ κτιστά. Κατὰ συνέπεια, αὐτὸς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ὑπῆρχε πρὶν ἀπὸ ὅλα τὰ κτίσματα καὶ εἶναι ἄκτιστος. Ἀφοῦ ὅμως εἶναι ἄκτιστος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, πῶς δὲν εἶναι Θεός; Διότι μόνον ὁ Θεὸς εἶναι ἄκτιστος» [7, 214].«Αὐτὸς ὁ Θεός», παρατηρεῖ ὁ Παλαμᾶς, «δὲν εἶναι ἄλογος…, δὲν εἶναι ἄσοφος. Κατὰ συνέπεια, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ Σοφία τοῦ Θεοῦ. Διότι ἡ Σοφία εἶναι μὲ Λόγο, καὶ χωρὶς Λόγο δὲν ὑπάρχει Σοφία. Ἂν θεωρήσουμε, λοιπόν, ὅτι ὑπῆρχε κάποτε κατάσταση κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε ὁ Λόγος ἢ ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, τότε θὰ πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ὑπῆρχε κατάσταση κατὰ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς ἦταν ἄλογος καὶ ἄσοφος, πράγμα ποὺ εἶναι ἀσεβὲς καὶ ἀδύνατο. Ἑπομένως, καὶ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄναρχος καὶ ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ δὲν χωρίζεται ποτὲ ἀπὸ Αὐτὸν» [7, 212].Στὴν συνέχεια περνᾶ ὁ Παλαμᾶς μὲ θεολογικὰ ἀριστοτεχνικὸ τρόπο, μέσω τῆς θεολογικῆς ἀνθρωπολογίας, στὴν Πνευματολογία του, παραπέμποντας στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἰδιαίτερα στὸν ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς συνομιλητὲς τοῦ Μωυσῆ.Ἔτσι, εὔστοχα σημειώνει τὰ ἑξῆς: «Καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο διδάσκοντάς μας ὁ Μωυσῆς λέγει: "ἐνέπνευσε (ἐνεφύσησε) ὁ Θεὸς εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν" (Γεν. 2,27). Μὲ τὸ νὰ πεῖ "ἐνέπνευσε ὁ Θεὸς καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος", ἔδειξε ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει καὶ Πνεῦμα καὶ ὅτι τὸ Πνεῦμα αὐτὸ εἶναι δημιουργό. Καὶ δημιουργὸς τῶν ψυχῶν εἶναι μόνον ὁ Θεός. Γι΄ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰὼβ λέγει: "Πνεῦμα Κυρίου τὸ ποιῆσαν μὲ" (Ἰὼβ 33,4).

Πραγματευόμενος τὴν Τριαδολογία του ὁ Παλαμᾶς δίνει ἔμφαση καὶ στὴν Πνευματολογία του, ἀξιοποιώντας κατὰ τὸ δυνατὸν τὸ Κοράνιο εἰς βάρος τῶν συνομιλητῶν του. «Ἀλλὰ οὔτε Λόγος βρίσκεται χωρὶς Πνεῦμα», παρατηρεῖ, «πράγμα ποὺ ὁμολογεῖτε καὶ ἐσεῖς οἱ Τοῦρκοι. Γιατί, λέγοντας (ἐσεῖς), ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Λόγος τοῦ Θεοῦ, λέτε ὅτι εἶναι καὶ Πνεῦμα Θεοῦ, ἀφοῦ ποτὲ δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὸ ΄Ἅγιο Πνεῦμα. Ἑπομένως, ὁ Θεὸς ἔχει καὶ Λόγο καὶ Πνεῦμα, τὰ ὁποία ὑπάρχουν καὶ παραμένουν μαζί του ἀναρχως καὶ ἀχωρίστως. Διότι ὁ Θεὸς δὲν ἦταν ποτέ, οὔτε θὰ εἶναι ἀπνοῦς καὶ ἄλογος» [7, 212-213].Ἡ παραπάνω θεολογικὴ ἐπιχειρηματολογία τοῦ Παλαμᾶ, ἄριστα θεμελιωμένη στὴν ἀποδεκτὴ ἀπὸ τοὺς συνομιλητὲς τοῦ Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὴν Ἁγία Γραφή, ἔγινε πλήρως ἀποδεκτή. Ὅπως σημειώνεται στὰ Πρακτικὰ τοῦ Θεολογικοῦ αὐτοῦ Διαλόγου, ποὺ συνέγραψε ὁ γιατρὸς Ταρωνείτης, «τότε, ὅλοι μαζὶ καὶ οἱ παριστάμενοι εἶπαν (στὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Θεσσαλονίκης): Αὐτά, ποὺ λέγεις, εἶναι ἀληθινὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετικά. Καὶ ὁ Ἅγιος, ἀπευθυνόμενος πρὸς αὐτούς, (πρόσθεσε): Ἑπομένως, ὁ Θεὸς εἶναι τρία καὶ τὰ τρία αὐτὰ εἶναι ἕνας Θεὸς καὶ Δημιουργός.Ἐκεῖνοι, πάλι, εἴτε κινούμενοι ἀπὸ θεία δύναμη, εἴτε μὴ μπορώντας νὰ προβάλλουν ἀντίρρηση, συμφώνησαν λέγοντας: Ἔτσι φάνηκε, ἔτσι εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ ἔτσι πιστεύουμε καὶ ἐμεῖς» [7, 216].

Ἀπὸ τὰ παραπάνω εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ Θεὸς ἔδωσε λόγο καὶ σοφία Θεοῦ στὸν θεοφόρο Ἅγιο, γι΄ αὐτὸ καὶ κανεὶς δὲν μπόρεσε νὰ τοῦ ἀντισταθεῖ.Ἡ συνέχεια τοῦ Διαλόγου ὁδήγησε στὴν Χριστολογία. Ὁ Ἰσμαήλ, θέλοντας νὰ περιπαίξει καὶ νὰ διασύρει ὡς ἀπρεπῆ τὴν πίστη μας, εἶπε: «Ἐσεῖς (ὡς Χριστιανοὶ) λέτε ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει γυναίκα, διότι ἰσχυρίζεσθε ὅτι ὁ Θεὸς γέννησε υἱό».Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἀπάντησε στὴν πρόκληση γιὰ τὸν διπλὸ χαρακτήρα τῆς Γεννήσεως τοῦ ἄσαρκου καὶ ἔνσαρκου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πράγμα ποὺ ἄφησε ἄφωνο τὸν Ἰσμαήλ. «Οἱ Τοῦρκοι λέγουν», παρατήρησε ὁ Παλαμᾶς, «ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, τὴν ὁποία ἐμεῖς δοξάζουμε ὡς Θεοτόκο. Ἄν, λοιπόν, ἡ Μαρία, ἡ ὁποία γέννησε τὸν Χριστὸ κατὰ σάρκα, δὲν εἶχε ἄνδρα, οὔτε χρειαζότανε ἄνδρα, ἐπειδὴ γέννησε τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, πολὺ περισσότερο ὁ Θεός, γεννώντας τὸν Λόγο του ἀσώματο, ἀσωμάτως καὶ θεοπρεπῶς, δὲν εἶχε γυναίκα, οὔτε εἶχε ἀνάγκη γυναικός, ὅπως ἐσεῖς ἐσφαλμένα νομίζετε» [7, 174].Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἐντυπωσιάζει στὴν θεολογικὴ ἐπιχειρηματολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου εἶναι ὅτι συνθέτει τὴν ἐπιχειρηματολογία του πάντοτε σὲ σχέση μὲ τὸν τρόπο ποὺ τίθεται ἡ ἀμφισβήτηση τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ ὡς γνώστης τῆς θεολογίας τῶν ἀντιπάλων του τὴν χειρίζεται ἄριστα, φέρνοντας σὲ λογικὰ ἀδιέξοδα τούς συνομιλητές του, οἱ ὁποῖοι ἄλλοτε ἔμμεσα καὶ ἄλλοτε ἄμεσα ἀναγνωρίζουν τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν θεολογικὴ ἥττα τους.Τὴν Χριστολογικὴ διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ, ὅπως καὶ τὴν διδασκαλία γιὰ τὸν Μωάμεθ καὶ τὸ Κοράνιο, ὡς βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τὰ ἀνατρέπει σὲ ἕναν ἄλλο Θεολογικὸ Διάλογο, ποὺ εἶχε μὲ ἕναν θρησκευτικὸ λειτουργὸ τῶν Τούρκων, μὲ ἀφορμὴ τὴν κηδεία ἑνὸς Μουσουλμάνου.Ἐπωφελούμενος ὁ Παλαμᾶς τὴν ἐκ μέρους τοῦ τασιμάνη – θρησκευτικοῦ λειτουργοῦ τῶν Τούρκων – ἀποδοχὴ τοῦ Χριστοῦ, ὡς Κριτοῦ ζώντων καὶ νεκρῶν ποὺ θὰ ἀναστηθοῦν κατὰ τὴν μέλλουσα Παρουσία του, ἔκανε ἀναφορὰ στὸν Ἀβραάμ, ὡς τὸν προπάτορα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τοῦτο, γιὰ νὰ ἀποδείξει στὸν τασιμάνη τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐκεῖνος ἀμφισβητοῦσε.«Ὁ Ἀβραάμ», εἶπε ὁ Παλαμᾶς, «διαβεβαιώνει στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ θὰ κρίνει ὅλον τὸν κόσμο (ὁ κρίνων πάσαν τὴν Γῆν· Γέν. 18,25). Ἑπομένως, ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖο δέχεσθε ὡς Κριτή, δὲν εἶναι διαφορετικὸς ἀπὸ τὸν Πατέρα κατὰ τὴν θεότητα, ὅπως οὔτε τὸ ἡλιακὸ ἀπαύγασμα εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν ἥλιο, κατὰ τὸ φῶς» [7, 182].Μὴ μπορώντας νὰ ἀμφισβητήσει τὴν ἐπιχειρηματολογία τοῦ Παλαμᾶ, ὁ τασιμάνης ἔστρεψε τὸν λόγο γύρω ἀπὸ τὴ ἀποδοχὴ τοῦ Μωάμεθ ὡς προφήτου καὶ τοῦ Κορανίου ὡς βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Συγκεκριμένα, ὁ τασιμάνης ὑποστήριξε ὅτι οἱ Τοῦρκοι δέχονται ὅλους τούς Προφῆτες καὶ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ὡς βιβλίο ποὺ ἔχει τὴν προέλευσή του ἄνωθεν. «Ἐσεῖς ὅμως», εἶπε, «πῶς δὲν δέχεσθε τὸν προφήτη μας, οὔτε πιστεύετε στὸ βιβλίο του, ποὺ καὶ αὐτὸ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό;».Ὁ Παλαμᾶς ἐπικαλέστηκε τὸν νόμο τῶν Μουσουλμάνων, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο τίποτε δὲν γίνεται ἀποδεκτὸ ὡς ἀληθινὸ χωρὶς μαρτυρίες. Καὶ οἱ μαρτυρίες εἶναι διπλές: ἢ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ πράγματα ἢ ἀπὸ ἀξιόπιστα πρόσωπα.Μὲ βάση αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις συνθέτει ὁ Ἅγιος τὴν ἐπιχειρηματολογία του, λέγοντας τὰ ἑξῆς: «Ὁ Χριστός, μαζὶ μὲ τὰ πολλὰ καὶ μεγάλα θαύματα ποὺ ἔκανε, μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὸν Μωυσῆ – ὁ ὁποῖος σημειωτέον θεωρεῖται καὶ ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους ἀξιόπιστος – ἀλλὰ μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ ἄλλους προφῆτες. Ἀλλὰ καὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες αὐτὸς λέγεται καὶ ἀπὸ σᾶς Λόγος τοῦ Θεοῦ. Μόνος αὐτὸς στοὺς αἰῶνες γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο καὶ μόνος αὐτὸς ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανό, ὅπου διαμένει ἀθάνατος, καὶ μόνος αὐτὸς θὰ ἔρθει ἀπὸ ἐκεῖ πάλι, γιὰ νὰ κρίνει ζῶντες καὶ νεκρούς, ποὺ θὰ ἀναστηθοῦν. Ἀναφέρω – λέγει ὁ Ἅγιος – τόσα γιὰ τὸν Χριστό, ὅσα εἶναι ἀποδεκτὰ καὶ ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς Τούρκους. Γι΄ αὐτό, ἐμεῖς πιστεύομε στὸν Χριστὸ καὶ στὸ Εὐαγγέλιό του. Τὸν Μωάμεθ ὅμως δὲν τὸν βρίσκουμε νὰ μαρτυρεῖται ἀπὸ τοὺς προφῆτες, ἀλλὰ αὐτὸς δὲν ἔκανε καὶ κάτι θαυμαστὸ καὶ ἀξιόλογο καὶ ὁδηγητικὸ πρὸς τὴν πίστη. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε σ΄ αὐτόν, οὔτε καὶ στὸ βιβλίο ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτὸν» [7, 184].

Ὁ τασιμάνης δυσανασχέτησε καὶ εἶπε: «Ἦταν γραμμένο (σχετικὰ) μὲ τὸν Μωάμεθ στὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ ἐσεῖς τὸ ἀπαλείψατε (Βλ. Κοράνιο 61, 6). Ἀλλὰ ἐπιπλέον αὐτός, ξεκινώντας ἀπὸ τὴν ἄκρα Ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου, ὅπως βλέπεις, ἔφθασε νικητὴς ἕως τὴ Δύση του» [7, 184-6].Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου στὴν προκλητικὴ θέση τοῦ τασιμάνη ἔναντι τοῦ Εὐαγγελίου ὑπῆρξε ἐπιστημονικὴ καὶ ἀφοπλιστική. «Στὸ δικό μας Εὐαγγέλιο», εἶπε, «δὲν ἀποκόπηκε ποτὲ τίποτε ἀπὸ κανένα Χριστιανὸ οὔτε τροποποιήθηκε αὐτὸ καθόλου. Καὶ τοῦτο, γιατί στὴν περίπτωση αὐτὴν ὑπάρχουν βαριὲς καὶ φρικωδέστατες κατάρες. Καὶ ὅποιος τολμήσει νὰ ἀποκόψει ἢ νὰ διασκευάσει κάτι, μᾶλλον αὐτὸς ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸν Χριστὸ (Ἀποκ. 22,19). Κατὰ συνέπεια, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ κάνει αὐτὸ κάποιος Χριστιανός; Πῶς, ἀκόμη, θὰ μποροῦσε αὐτὸς νὰ παραμείνει Χριστιανὸς ἢ νὰ εἶναι δεκτὸς ἀπὸ Χριστιανούς, ἂν ἔσβηνε τὰ θεοχάρακτα γράμματα, αὐτὰ ποῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἢ ἐνέγραψε ἢ προεῖπε;Ἐπιπροσθέτως, εἶναι μάρτυρες οἱ πολλὲς καὶ διάφορες διάλεκτοι στὶς ὁποῖες εὐθὺς ἐξαρχῆς μεταφράστηκε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ δὲν γράφτηκε μόνο σὲ μία. Πῶς λοιπὸν θὰ μποροῦσε νὰ διαφύγει τὴν προσοχή, ἂν κάτι εἶχε παραποιηθεῖ; Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ διατηρηθεῖ ἡ συμφωνία κατὰ τὸ νόημα στὰ διάφορα ἔθνη, ὅπως συμβαίνει μέχρι σήμερα; Ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει καὶ σὲ πολλοὺς ἑτεροδόξους, τοὺς ὁποίους ἐμεῖς ὀνομάζουμε αἱρετικούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους μερικοὶ συμφωνοῦν μὲ ἐσᾶς σὲ ὁρισμένα θέματα, ὅμως αὐτοὶ δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν τίποτε τέτοιο στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀντιτάχτηκαν (σὲ μᾶς) ἀπὸ τὴν ἀρχὴ – καὶ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ – δὲν παρουσιάζεται κάτι τέτοιο.Μάλιστα, μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς στὸ Εὐαγγέλιο φανερὰ καὶ τὰ ἀντίθετα (δηλαδὴ μαρτυρίες ἀντίθετες πρὸς τὴν διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ). Πῶς λοιπὸν θὰ ἐπιβεβαίωνε τὸ Εὐαγγέλιο τοὺς ἀντίθετους (λόγους σχετικὰ μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Μωάμεθ); Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτά, στὸ Εὐαγγέλιο δὲν ὑπάρχει τίποτε ποὺ νὰ μὴν ἔχει προλεχθεῖ καὶ ἀπὸ τοὺς θείους Προφῆτες. Ἑπομένως, ἂν ἦταν γραμμένο στὸ Εὐαγγέλιο κάτι καλὸ γιὰ τὸν Μωάμεθ, θὰ ὑπῆρχε γραμμένο καὶ στοὺς Προφῆτες. Ἀντιθέτως, θὰ βρεῖς στὸ Εὐαγγέλιο γραμμένο καὶ μὴ ἀπαλειμμένο ὅτι θὰ ἔρθουν πολλοὶ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆτες καὶ θὰ παραπλανήσουν πολλοὺς (βλ. Μθ. 24, 5 11· 24 - Μκ. 13, 6, 22 Λκ. 21,8 Α΄ Ἰω. 4,1). Γι΄ αὐτὸ καὶ παραγγέλλει (τὸ Εὐαγγέλιο) λέγοντας, "μὴ λοιπὸν παραπλανηθεῖτε καὶ τοὺς ἀκολουθήσετε" (Μθ. 24,4· Μκ. 13,5· Λκ. 21,8) [7, 186].

Στὴ συνέχεια, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τεκμηριώνει τὴν θέση του καὶ μὲ ἄλλες ἀναφορὲς στὴν Καινὴ Διαθήκη, μὲ τὶς ὁποῖες πιστοποιεῖται ὄχι μόνο γιατί δὲν δεχόμαστε τὸν Μωάμεθ, ἀλλὰ καὶ γιατί δὲν δεχόμαστε γενικότερα ἄλλη πίστη. Κάτι τέτοιο μᾶς εἶναι ἀπολύτως ἀπηγορευμένο ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή.Ὡς πρὸς τὸν ἰσχυρισμὸ τοῦ τασιμάνη γιὰ τὶς ἐπιτυχίες τοῦ Μωάμεθ, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τὶς χαρακτήρισε καθαρὰ κοσμικὲς καὶ ὄχι κατὰ Θεόν.«Ἔφθασε, βέβαια, ὁ Μωάμεθ, ξεκινώντας ἀπὸ τὴν Ἀνατολή, νικητὴς ἕως τὴ Δύση τοῦ ἡλίου», παραδέχθηκε ὁ Παλαμᾶς καὶ συνέχισε ἀξιολογώντας, «ἄλλ΄ αὐτὸ τὸ πέτυχε μὲ πόλεμο καὶ μαχαίρι, μὲ λεηλασίες, αἰχμαλωσίες καὶ ἀνθρωποκτονίες. Τίποτε ὅμως ἀπὸ αὐτὰ δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν ἀγαθὸ Θεό, ἀλλὰ εἶναι μᾶλλον θέλημα τοῦ ἐξαρχῆς ἀνθρωποκτόνου (Ἰω. 8,44). Γιατί καὶ ὁ Ἀλέξανδρος, ξεκινώντας ἀπὸ τὴ Δύση, δὲν ὑπέταξε ὅλη τὴν Ἀνατολή; Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄλλοι – πολλὲς φορὲς – μὲ τὶς ἐκστρατεῖες τοὺς ἐπικράτησαν σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Κανένα ὅμως γένος δὲν ἐμπιστεύτηκε τὶς ψυχές του σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτούς, ὅπως ἐσεῖς στὸν Μωάμεθ.Ἂν καὶ αὐτός, παρόλο ποὺ χρησιμοποιοῦσε βία καὶ ὑποσχόταν τὴν ἐπίδοση στὶς ἡδονές, δὲν κατέκτησε ὁλοκληρωμένο κανένα μέρος τῆς Οἰκουμένης. Ἡ διδασκαλία ὅμως τοῦ Χριστοῦ, μολονότι ἀποτρέπει ἀπὸ ὅλες σχεδὸν τὶς ἡδονὲς τοῦ βίου, κατέλαβε ὅλα τὰ πέρατα τῆς γῆς καὶ ἐπικρατεῖ καὶ ἀνάμεσα σ΄ αὐτοὺς ποὺ τὴν πολεμοῦν. Καὶ τοῦτο, χωρὶς νὰ ἐπιβάλλει καμία βία, ἀλλὰ μᾶλλον νικώντας τὴ βία, ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἀλλοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὴ ἡ νίκη νὰ εἶναι ἐκείνη ποὺ νίκησε τὸν κόσμο (Α΄ Ἰω. 5,4) [7, 188-90].

Σ΄ αὐτὸ τὸ σημεῖο ὁ Ἅγιος Γρηγόριος – μιλώντας μὲ πολλὴ παρρησία – προκάλεσε τὴν ὀργὴ τῶν Τούρκων. Γι΄ αὐτὸ καὶ οἱ παριστάμενοι Χριστιανοὶ τοῦ ὑπέδειξαν μὲ νοήματα νὰ μετριάσει τὸ λόγο του. Τότε ὁ Παλαμᾶς – στρέφοντας τὸν λόγο πρὸς κάτι εὐχάριστο – εἶπε χαμογελώντας πρὸς αὐτούς: «Βέβαια, ἂν συμφωνούσαμε στὰ λόγια, θὰ ἀνήκαμε σὲ ἕνα δόγμα».Ἕνας Τοῦρκος τότε εἶπε: «Θὰ ἔρθει κάποτε ὁ καιρός, ποὺ θὰ συμφωνήσουμε μεταξύ μας». Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Παλαμᾶς φάνηκε ἐξωτερικὰ νὰ συμφωνεῖ, ἐσωτερικὰ ὅμως ἔδωσε πολὺ διαφορετικὴ ἑρμηνεία στὰ λεγόμενά του.Ἐπ΄ αὐτοῦ, γράφει χαρακτηριστικὰ στην Επιστολὴ πρὸς τὴν Ἐκκλησία του: «Καὶ ἐγὼ συμφώνησα καὶ εὐχήθηκα νὰ ἔρθει τὸ ταχύτερο ἐκεῖνος ὁ καιρός». Καὶ ἀμέσως ἐξηγεῖ: «Ἀλλά, γιατί τὸ εἶπα αὐτὸ πρὸς αὐτοὺς ποὺ τώρα ζοῦν ἐτεροδόξως ἢ πρὸς τοὺς τότε (ὅταν δηλ. θὰ συμφωνήσουμε) ζῶντες; Συμφώνησα, διότι θυμήθηκα τὰ λόγια τῶν Ἀποστόλων, ὅτι "στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ θὰ καμφθεῖ κάθε γόνατο καὶ κάθε γλώσσα θὰ διακηρύξει ὅτι Κύριος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πρὸς δόξαν Θεοῦ Πατρὸς" (Φιλιπ. 2,10-11. Πρβλ. Ρωμ. 14,11). Καὶ αὐτὸ θὰ συμβεῖ ὁπωσδήποτε κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ [7, 190].

Στὸν Θεολογικὸ Διάλογο μὲ τοὺς Μουσουλμάνους συζητήθηκε καὶ τὸ θέμα τῶν ἁγίων εἰκόνων.

Ρώτησαν λοιπὸν εὐθέως τὸν Ἅγιο: «Πῶς ἐσεῖς κατασκευάζετε στὶς Ἐκκλησίες σας πολλὰ ὁμοιώματα καὶ τὰ προσκυνεῖτε, ἂν καὶ ἔγραψε ὁ Θεὸς καὶ εἶπε στὸν Μωυσῆ "οὐ ποιήσεις πᾶν ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ καὶ ἐν τῇ θαλάσση";» (Ἕξ. 20, 4. Δευτ. 5,8).Τότε ὁ Παλαμᾶς, ἀκολουθώντας τοὺς εἰκονολόγους Πατέρες καὶ εἰδικότερα τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό, εἶπε: «Προσκυνοῦν καὶ οἱ φίλοι ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ἀλλὰ δὲν θεοποιοῦνται μὲ αὐτό. Ὅτι δὲ ἀληθινὰ ἔτσι διδάχθηκε ὁ Μωυσῆς ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δίδαξε τὸν τότε λαό, εἶναι φανερὸ σ΄ ὅλους. Ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Μωυσῆς πάλι τότε δὲν ἄφησε κανένα σχεδὸν ὁμοίωμα, τὸ ὁποῖο δὲν κατασκεύασε. Τὸ ἐσωτερικό του καταπετάσματος τὸ κατασκεύασε σὲ ὁμοίωμα καὶ τύπο τῶν ἐπουρανίων (καὶ ἐπειδὴ τὰ Χερουβὶμ βρίσκονται στὰ ἐπουράνια, ἔκανε εἰκόνες τους ποὺ τὶς ἔστησε ἐκεῖ μέσα στὰ ἄδυτα τοῦ Ναοῦ), ἐνῶ τὸ ἐξωτερικό τοῦ Ναοῦ τὸ κατασκεύασε σὲ τύπο τῶν ἐπιγείων. Ἄν, λοιπόν, ρωτοῦσε τότε κάποιος τὸν Μωυσῆ, πῶς, ἐνῶ ὁ Θεὸς ἀπαγόρευσε τὶς εἰκόνες καὶ τὰ ὁμοιώματα τῶν ἄνω καὶ κάτω, ἐσὺ πάλι τὰ ἔκανες ἔτσι, θὰ ἔλεγε ἐκεῖνος ὁπωσδήποτε ὅτι ἀπαγορεύτηκαν οἱ εἰκόνες καὶ τὰ ὁμοιώματα γιὰ νὰ μὴ τὰ λατρεύει κανεὶς ὡς Θεοὺς (βλ. Ἕξ. 20,5·23,-24·Δευτ. 4,19· 5,9). Τὸ νὰ ἀνάγεται ὅμως κανεὶς μὲ αὐτὰ τὰ ὁμοιώματα πρὸς τὸν Θεό, εἶναι καλό. Ἐπαινοῦσαν καὶ οἱ Ἕλληνες τὰ κτίσματα, ἀλλὰ ὡς θεούς. Τὰ ἐπαινοῦμε καὶ ἐμεῖς, ἀλλὰ ἀναγόμαστε μέσω αὐτῶν στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ».Τότε εἶπαν οἱ Τοῦρκοι: «Ἀλήθεια, τὰ κατασκεύασε (αὐτὰ) τότε ὁ Μωυσῆς;». Καὶ πολλοί τούς διαβεβαίωσαν ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους: «Ναί, ὅλα αὐτὰ τὰ κατασκεύασε» [7, 224].Σὲ ἀνάλογο ἐρώτημα τοῦ Ἰσμαὴλ κατὰ τὸν πρῶτο Θεολογικὸ Διάλογο, ποὺ ἀναφερόταν στὴν τιμὴ καὶ προσκύνηση τοῦ σταυροῦ, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, μέσα στὸ παραπάνω πνεῦμα, ἀπάντησε διευκρινίζοντας ὅτι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τρόπαιο καὶ σημαία, γιατί δι΄ αὐτοῦ νίκησε ὁ Χριστὸς τὸν διάβολο, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο [7, 174].Μὲ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μὲ τοὺς Χιόνες, ποὺ τελείωσε μὲ τὴν εἰκονολογικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, οἱ Τοῦρκοι ἄρχοντες σηκώθηκαν καὶ ἀποχαιρέτησαν μὲ εὐλάβεια τὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης καὶ ἔφυγαν.Ἕνας ὅμως ἀπὸ τοὺς Χιόνες ἔμεινε πίσω καὶ ὕβρισε μὲ αἰσχρότητα τὸν μεγάλο ἀρχιερέα καὶ ὁρμώντας ἐναντίον του τὸν χτύπησε στὸ πρόσωπο. Τότε, οἱ ἄλλοι Τοῦρκοι τὸν κράτησαν, τὸν κατηγόρησαν ἐπίμονα καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἡγέτη τῶν Τούρκων, ἀμηρᾶ.Ὁ πρακτικογράφος τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μὲ τοὺς Τούρκους, ἰατρὸς Ταρωνείτης, κατακλείει τὰ γραφόμενά του, ὡς ἑξῆς: «Αὐτά, ποὺ γράψαμε, ἤμασταν αὐτήκοοι καὶ γράψαμε ὅσα εἴδαμε καὶ ἀκούσαμε μὲ τὴν αἴσθηση ὅτι μᾶς βλέπει ὁ Θεὸς» [7, 224].

(Πηγή: Ἀντιαιρετικὸ σεμινάριο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γλυφάδας Ε.Β.Β. & Β., πού ἔγινε τὴν Δευτέρα 30-5-2016)

Παγιδευμένοι στον εθνομηδενισμό

Αντιγράφω από ένα μικρό βιβλίο του Γιάννη Πατίλη, με τίτλο «Ελληνικά και Ιστορική Ορθογραφία στην Πλανητική Εποχή», που πρόσφατα κυκλοφόρησε (δυστυχώς, λόγω κρίσης, σε πολύ περιορισμένο αριθμό αντιτύπων). «Το 1930, στο περιοδικό “Πρωτοπορία”, ο μαρξιστής διανοούμενος Γιάννης Σιδέρης έγραφε χαρακτηριστικά: “Την ημέρα που θα επιβληθεί πια το λατινικό αλφάβητο και που θα μπει στα σχολειά, θα έχουμε προχωρήσει πολύ και θ’ αποδειχτεί πως έχουν γκρεμιστεί ένα σωρό προλήψεις και αμορφωσιές”. »Οσοι είμαστε σήμερα εκπαιδευτικοί γνωρίζουμε καλά πως το λατινικό αλφάβητο είναι ήδη εδώ, στα σχολειά μας. Αυτό όμως που αστόχαστα παραγνωρίζουμε είναι, πως αυτή τη φορά το λατινικό αλφάβητο, ως φορέας της φωνητικής γραφής, δεν έρχεται από τα πάνω, από κάποια προϋποτιθέμενη προοδευτική εκπαιδευτική πολιτική ή από τις ελίτ των διανοουμένων, τον κ. Γληνό ας πούμε ή τον κ. Φιλήντα, και άλλες σοβαρές μορφές του πρώιμου διαφωτισμού μας, που υποστήριζαν την κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας, όπως ο Γιάννης Βηλαράς ή ο Αθανάσιος Ψαλίδας.Τώρα το λατινικό αλφάβητο έρχεται κατευθείαν από τα κάτω, από τη νεολαία, η οποία το χρησιμοποιεί ανεπίσημα παντού, από τα κινητά τηλέφωνα ώς το διαδίκτυο, πράγμα που του δίνει την οικειότητα και το ψυχικό προβάδισμα, την όλη ψυχοπνευματική επένδυση μ’ άλλα λόγια, την οποία στερείται, όχι μόνο στη συνείδηση των μαθητών αλλά και μεγάλης μερίδας εκπαιδευτικών, το ίδιο το κουτσουρεμένο με το μονοτονικό επίσημο και γι’ αυτό “καταναγκαστικό” σύστημα της σχολικής ιστορικής ορθογραφίας. Μια τέτοια ψυχολογικής τάξεως διαφορά δεν ήταν που οδήγησε σταδιακά στην πλήρη κατίσχυση της κοινής ομιλούμενης απέναντι στην γραπτή καθαρεύουσα;

Τι ελπίδες έχει λοιπόν να επιζήσει το επίσημο σύστημα της ιστορικής ορθογραφίας, όταν το λατινόγραπτο μήνυμα που στέλνω στο κορίτσι μου με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ή με το κινητό μετράει, ως τρόπος γλωσσικής έκφρασης των πιο κρίσιμων συναισθημάτων μου, πολύ περισσότερο από τις ανούσιες σαχλαμάρες που θα πρέπει να γράψω την επομένη στο σχολείο;Αυτή λοιπόν η εκ των κάτω κίνηση αποδόμησης της γραπτής παράδοσης των ελληνικών, η οποία συνεπικουρείται από την παρδαλή ημι-αγγλόφωνη εικόνα των “Free Press”, πραγματοποιεί το καθυστερημένο ραντεβού με την κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας… Με την επιβολή του μονοτονικού έχουμε ήδη κάνει το πρώτο βήμα, το μονοτονικό αποδεικνύεται ένα απλώς μεταβατικό στάδιο ώς την πλήρη κατάργηση των τόνων. Και μετά το ατονικό, συνέπεια φυσική των αρχών που υπαγόρευσαν το μονοτονικό (αρχών μιας “ιδεολογίας της ευκολίας”, όπως έλεγε ο Αγγελος Ελεφάντης) θα είναι η παραδοχή της φωνητικής γραφής (“όλι ι άνθροπι ίδιι ίνε”), δηλαδή στην ουσία η διάλυση της ελληνικής γλώσσας εις τα εξ ων συνετέθη».

Η νύχτα της 11.1.1982 μοιάζει να έκρινε αμετάτρεπτα τις προοπτικές του Ελληνισμού: Η Βουλή συζητούσε νομοσχέδιο «περί εγγραφής μαθητών στα λύκεια», όταν, αιφνιδιαστικά, μετά τα μεσάνυχτα, εισάγεται τροπολογία με αντικείμενο την επιβολή του μονοτονικού στην εκπαίδευση. Η τότε αξιωματική αντιπολίτευση (Ν.Δ.) διαμαρτύρεται που ένα «μέγα θέμα» έρχεται για να εγκριθεί ως δευτερεύουσα, ήσσονος σημασίας προσθήκη σε άσχετο νομοσχέδιο, σε μεταμεσονύκτιες ώρες. Και αποχωρεί από την αίθουσα, χωρίς να δώσει έστω την ελάχιστη μάχη «επί της ουσίας». Το μονοτονικό επιβάλλεται με την ψήφο τριάντα παρόντων κυβερνητικών βουλευτών. Να γεννιέσαι σε μια γλώσσα που μιλιέται τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια, και τα τελευταία δύο χιλιάδες διακόσια χρόνια εξασφαλίζει την ιστορική και λειτουργική της συνέχεια χάρη στην πολυτονική γραφή της (δεν υπήρχαν τόνοι στα αρχαία ελληνικά, απλούστατα, επειδή σώζονταν στην προφορική εκφορά τους), να σου έχει χαριστεί μια τέτοια γλώσσα, είναι δώρο ζωής και χάρισμα ποιότητας της ζωής από τα σπανιότερα που μπορεί να χαριστούν σε άνθρωπο. Οποιος συλλαμβάνει το ιλιγγιώδες μέγεθος του προνομίου, καταλαβαίνει ότι η άρνησή του για χάρη μιας φτηνιάρικης χρησιμοθηρίας («για να μην καταταλαιπωρούνται τα παιδιά στο σχολείο» ή «για να έχει όφελος η εθνική οικονομία»), φανερώνει κριτήρια ωμού πρωτογονισμού, βαρβαρικής ολιγόνοιας.

Πολύ ρεαλιστικά και ψύχραιμα, χωρίς συναισθηματισμούς ή ψυχολογικές εμμονές, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η επιβολή του μονοτονικού είναι στην ιστορία των Ελλήνων μια καταστροφή, ασύγκριτα ολεθριότερη από τη Μικρασιατική. Στη Μικρασιατική Καταστροφή χάθηκαν πανάρχαιες κοιτίδες του Ελληνισμού, χάθηκε η κοσμοπολίτικη αρχοντιά του, η συνείδηση ότι η ελληνικότητα είναι πολιτισμός, δηλαδή «τρόπος» βίου, όχι υπηκοότητα βαλκανικού επαρχιωτισμού. Ομως δεν χάθηκε η συνέχεια της γλώσσας του, που είναι και έμπρακτη συνέχεια της ιστορικής του συνείδησης, της ένσαρκης στον γραπτό λόγο συνέχειας του ελληνικού «τρόπου».Το μονοτονικό κατάργησε τη σημειογραφία που συνέδεε την αρχαιοελληνική φωνητική «προσωδία» με τη γραπτή αποτύπωσή της και καθιστούσε ενιαία την ελληνική γλώσσα από τον Ομηρο ώς σήμερα. Διέρρηξε τη συνέχεια της γραπτής σημαντικής των σημασιών: Η μονοτονική γραφή της διατύπωσης του Αριστοτέλη «το ον η ον» δεν έχει κανένα νόημα, δεν είναι καν γλώσσα. Για να κατανοήσει, τώρα πια, ένας Ελλαδίτης τα κείμενα της κλασικής αρχαιότητας ή της «κοινής» ελληνικής (ή τον Παπαδιαμάντη, τον Ροΐδη, το «Τη υπερμάχω»), πρέπει να εισαχθεί εξ υπαρχής στη γραπτή σημαντική μιας άλλης γλωσσικής λογικής (σύνταξης, γραμματικής, ετυμολογίας) – σε μιαν άλλη, ξένη γι’ αυτόν γλώσσα.Αντιδράσεις θεσμικών φορέων ή οργανωμένων κοινωνικών ομάδων για την γκανγκστερική επιβολή του μονοτονικού δεν υπήρξαν. Από τη μεταγενέστερη πολιτική της συμπεριφορά η Ν.Δ., όταν έγινε η ίδια κυβέρνηση, απέδειξε στην πράξη ότι συνέπλεε απολύτως με τους αυτουργούς του ιστορικού κακουργήματος. Η Ακαδημία Αθηνών δεν έκλεισε τις πύλες της διακηρύσσοντας ότι δεν έχει πια λόγο να υπάρχει μετά το ηροστράτειο πραξικόπημα.

Καμιά πανεπιστημιακή σύγκλητος δεν παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενη, καμιά Φιλοσοφική Σχολή δεν έκλεισε, δεν είπαν λέξη οι εταιρείες φιλολόγων, οι δικαστές, οι δικηγορικοί σύλλογοι, η Ιερά Σύνοδος, η ΟΛΜΕ, η ΔΟΕ. Η Ελλάδα ήταν πανέτοιμη για τον γλωσσικό αφελληνισμό της, είχε πια ταυτίσει την «πρόοδο» και τον «εκσυγχρονισμό» με την αποθέωση της χρησιμότητας, της ευκολίας, της καταναλωτικής ευχέρειας.

Κάθε κομματική επιλογή μας σήμερα είναι παγιδευμένη στον ίδιο αφελληνισμό.

Χ.Γιανναράς

Συνταγματική Αναθεώρηση και Εθνική Ταυτότητα

Δεν γνωρίζω ποιο είναι το περιεχόμενο της αναθεωρήσεως του Συντάγματος, την οποία σχεδιάζει η κυβέρνηση. Παρατηρώ πάντως μία αναζωπύρωση της συζητήσεως για το Σύνταγμα και στο πλαίσιο αυτό θα ήθελα να σχολιάσω την πρόταση νέου Καταστατικού Χάρτη της χώρας μας, την οποία κατέθεσε προσφάτως ομάδα πολιτικών και συνταγματολόγων υπό τους κ.κ. Στέφανο Μάνο και Νίκο Αλιβιζάτο.Το προτεινόμενο νέο Σύνταγμα δεν αρχίζει με το γνωστό Προοίμιο, δηλαδή με την επίκληση στην Αγία Τριάδα. Θυμίζω ότι το Προοίμιο ετέθη από τους αγωνιστές του 1821 κατά τις Εθνικές Συνελεύσεις του Αγώνος. Αν το αφαιρέσουμε, καταργούμε την Ιστορία μας. Η ομάδα Μάνου – Αλιβιζάτου δεν πιστεύει ότι πρέπει να επιδεικνύουμε σεβασμό στα ελληνορθόδοξα ιδανικά των ανθρώπων που μας ελευθέρωσαν;

Στο άρθρο 1 γράφουν ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν και ασκούνται υπέρ του Έθνους. Το ισχύον Σύνταγμα αναφέρει ότι οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και υπάρχουν υπέρ του λαού και του Έθνους. Η ομάδα Μάνου-Αλιβιζάτου δηλώνει ότι καταργεί σκοπίμως τη διάκριση Έθνους και λαού, διότι αυτή υπήρξε επινόηση της δικτατορίας. Κι όμως κατά τη συζήτηση του Συντάγματος το 1975 αρθρογράφησαν σοβαροί διανοούμενοι,  όπως ο αείμνηστος Ιω. Θεοδωρακόπουλος κ.ά. και εξήγησαν ότι τον λαό αποτελούν οι πολίτες που φορολογούνται και ψηφίζουν, ενώ το Έθνος είναι ευρύτερη έννοια, την οποία αποτελούν και οι Κύπριοι, οι Βορειοηπειρώτες,  οι Απόδημοι, η Ιστορία μας, η πολιτιστική κληρονομιά μας κ.λπ. Οι συντάκτες του «καινοτόμου Συντάγματος» θεωρούν ότι το Έθνος ταυτίζεται μόνον με τους υπηκόους της Ελλάδος. Δεν θέλουν οι συντάκτες της νέας  προτάσεως να ενδιαφέρεται το κράτος μας για τους Έλληνες εκτός Ελλάδος;

Καταργούν το άρθρο 3, το οποίο αναφέρεται στην Ορθοδοξία ως επικρατούσα θρησκεία. Γιατί; Ο συγκεκριμένος όρος διαπιστώνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ακολουθούν την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η επισήμανση αυτή  δεν καταπιέζει τους ετεροδόξους ή αλλοθρήσκους. Πολλοί συνταγματολόγοι διδάσκουν  ότι το 1975 το άρθρο 3 εγράφη έτσι ώστε  να κατοχυρώνει κυρίως το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ποιον ενοχλεί;Σε ξεχωριστό άρθρο γράφουν ότι το κράτος θα είναι θρησκευτικά ουδέτερο. Αμφιλεγόμενος χαρακτηρισμός, ο οποίος παραπέμπει στις αντιεκκλησιαστικές ακρότητες της Γαλλικής Επαναστάσεως. Το σημερινό Σύνταγμα προστατεύει τη θρησκευτική ελευθερία, η οποία είναι έννοια ισχυρότερη και από την ανεξιθρησκία και από την ουδετερότητα. Η Μεγάλη Βρετανία π.χ. δεν είναι θρησκευτικά ουδέτερη, διότι η Βασίλισσα είναι επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας, αυτό όμως δεν βλάπτει τα δικαιώματα άλλων θρησκευτικών ομάδων.

Στο άρθρο περί Παιδείας διαγράφουν τελείως τον σκοπό της εκπαιδεύσεως. Το ισχύον Σύνταγμα προβάλλει ως σκοπό -μεταξύ άλλων- την ανάπτυξη θρησκευτικής και εθνικής συνειδήσεως. Νομίζουν ότι μία κοινωνία χωρίς εθνική ταυτότητα θα «εκσυγχρονισθεί»;  Δεν συμφωνώ. Ο Καποδίστριας που ανοικοδόμησε τη Νέα Ελλάδα  υπογράμμιζε την ανάγκη να διδάσκουμε την  Ορθοδοξία και τα Αρχαία Ελληνικά κείμενα στα παιδιά μας!

Άρθρο στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

κ.Χολέβας

Πῶς ἕνας ἁπλὸς παπᾶς περιέσωσε τὸ Ὁμοούσιο

Ὅλοι μας θὰ γνωρίζουμε τὴν αἵρεση τοῦ ᾿Αρείου († 336), ποὺ καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν Αʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴ Νίκαια τὸ 325. ῾Ο ῎Αρειος δίδασκε σχετικὰ μὲ τὴν ῾Αγία Τριάδα ὅτι ὁ Υἱὸς δὲν ἦταν ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ δημιούργημά Του, τὸ πρῶτο καὶ τέλειο.῾Η συνοδικὴ καταδίκη τοῦ ᾿Αρείου δὲν ἀνέστειλε τὴ διάδοση τῆς αἱρέσεώς του. Σὲ τοῦτο συνετέλεσαν δύο παράγοντες. ῾Ο πρῶτος ἦταν ὅτι οἱ διάδοχοι τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (306-337) ἄμεσα ἢ ἔμμεσα ὑποστήριξαν τὸν ἀρειανισμό, μέχρις ὅτου στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο ἀνέβηκε ὁ Θεοδόσιος ὁ Μέγας (373-395). ῾Ο δεύτερος παράγοντας ἦταν ὅτι ὑπῆρχαν καὶ θεολόγοι ἀρειανίζοντες, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὴν ὑποστήριξη τῶν ὁμόπιστων αὐτοκρατόρων ἐξακολουθοῦσαν νὰ κατέχουν ὑψηλὲς ἐκκλησιαστικὲς θέσεις.᾿Ανάμεσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀρειανίζοντες ὑπῆρξαν καὶ θεολόγοι μὲ μεγάλη μόρφωση καὶ ἀντίστοιχη διαλεκτικὴ ἱκανότητα, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ Εὐνόμιος. ῾Ο τελευταῖος ἀρειανὸς αὐτοκράτορας, ὁ Οὐάλης (364- 378), μαζὶ μὲ τὸν ὁμοπιστό του ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Εὐδόξιο (360-370) ἔκαναν τὸν Εὐνόμιο ἐπίσκοπο Κυζίκου. Σκοπός τους ἦταν νὰ ἐπηρεάσει ὁ Εὐνόμιος μὲ τὰ φυσικὰ χαρίσματα ποὺ εἶχε καὶ νὰ παρασύρει στὸν ἀρειανισμὸ ὁλόκληρη τὴν ὀρθόδοξη ἐπισκοπή. ῾Ο νέος ἐπίσκοπος στὴν ἀρχὴ πράγματι ἐξέπληξε τὸ λαὸ μὲ τὴ δύναμη τοῦ λόγου του. ῞Οταν ὅμως ἄρχισε νὰ προβάλλει τὶς ἀρειανικές του δοξασίες, ὁ λαὸς ἀντέδρασε, γιατὶ κατάλαβαν ἔγκαιρα πὼς ἦταν ἀρειανός. Τελικὰ τὸν ἀπόδιωξαν ἀπὸ τὴν πόλη τους. ῾Ο Εὐνόμιος ἀναχώρησε καὶ ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα κτῆμα ποὺ εἶχε στὴ Χαλκηδόνα κοντὰ στὴν Κωνσταντινούπολη. ᾿Εκεῖ συνέχισε μὲ τὰ κηρύγματά του νὰ διδάσκει τὶς θέσεις του.

 ῾Η φήμη του ὡς κήρυκα ἦταν μεγάλη, σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ πολλοὶ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἀπὸ τὰ γύρω κοντινὰ μέρη πήγαιναν στὸ κτῆμα του γιὰ νὰ τὸν ἀκούσουν. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ πήγαιναν στὸν Εὐνόμιο δὲν ἦσαν ὅλοι ὀπαδοὶ τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ προφανῶς τοὺς κινοῦσε ἡ περιέργεια νὰ ἀκούσουν τὰ λόγια του. Πάντως, ἡ δραστηριότητα καὶ ἡ φήμη τοῦ Εὐνομίου εἶχε προξενήσει στοὺς ὀρθοδόξους ἔγνοια καὶ φόβο. Στὸ μεταξὺ στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο εἶχε ἀνέβει ὁ ὀρθόδοξος αὐτοκράτορας Θεοδόσιος ὁ Μέγας (379-395). ῾Η φήμη τοῦ Εὐνομίου ἔφθασε μέχρι καὶ τὸ νέο αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος ἐκδήλωσε τὴν πρόθεσή του νὰ τὸν συναντήσει. Θὰ τὸ εἶχε πραγματοποιήσει ἂν δὲν τὸν ἐμπόδιζε ἡ σύζυγός του Πλακίλλα, ποὺ ἦταν «φύλαξ τοῦ δόγματος τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου». ῾Ο φόβος της ἦταν μήπως, συζητώντας ὁ αὐτοκράτορας μὲ τὸν Εὐνόμιο «παραπεισθεὶς ὁ ἀνὴρ» ἀλλάξει τὴν πίστη του.

Τελικὰ ὁ αὐτοκράτορας παρέμεινε πιστὸς στὴν ὀρθόξοξη πίστη ἐξαιτίας καὶ ἑνὸς ἀπροσδόκητου περιστατικοῦ. ᾿Εκείνη τὴν ἐποχὴ βρίσκονταν στὴν Κωνσταντινούπολη ἀρκετοὶ ἐπίσκοποι διάφορων δογματικῶν ἀποκλίσεων, ποὺ συγκεντρώνονταν μὲ σκοπὸ τὴ σύγκληση τῆς νέας συνόδου, ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸ 381 καὶ ποὺ ἀργότερα ὀνομάστηκε Οἰκουμενικὴ Βʹ.Κάποια ἡμέρα οἱ συγκεντρωμένοι στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπίσκοποι παρουσιάστηκαν στὰ βασιλικὰ ἀνάκτορα γιὰ νὰ χαιρετήσουν, σύμφωνα μὲ τὸ ἔθος, τὸν αὐτοκράτορα. Μεταξὺ αὐτῶν ὑπῆρχε καὶ ἕνας ἱερέας ἀπὸ κάποια ἄσημη πόλη, ποὺ ἦταν ἁπλὸς καὶ στὰ κοινωνικὰ ἄσχετος, ἀλλὰ συγχρόνως «περὶ τὰ θεῖα νοῦν ἔχων». Σύμφωνα μὲ τὸ πρωτόκολλο ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι χαιρετοῦσαν τὸν αὐτοκράτορα, καθὼς καὶ τὸν παρακαθήμενο μικρὸ γιό του, μὲ πολλὴ εὐλάβεια. ῞Οταν ἦρθε ἡ σειρὰ τοῦ ἱερέα χαιρέτησε κι αὐτὸς τὸν αὐτοκράτορα, ἀλλὰ δὲν ἀπέδωσε τὴν ἴδια τιμὴ καὶ στὸ γιό του. Τὸν χαιρέτησε ὅπως κάνουμε στὰ παιδιά, λέγοντάς του «γειά σου» καὶ νεύοντας ἁπλὰ μὲ τὰ δάχτυλά του. ῾Η συμπεριφορὰ τοῦ ἱερέα ἐξόργισε τὸν αὐτοκράτορα, γιατὶ τὴ θεώρησε ὡς περιφρόνηση τοῦ γιοῦ του, καθὼς δὲν ἀποδόθηκε καὶ σ᾿ αυτὸν ἡ ἴδια τιμή, ὅπως καὶ στὸν πατέρα.῾Ο ὀργισμένος αὐτοκράτορας, ἔδωσε ἀμέσως διαταγὴ νὰ συλλάβουν τὸν ἱερέα καὶ νὰ τὸν πετάξουν ἔξω ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα. Καθὼς οἱ φρουροὶ τὸν ἔσπρωχναν, αὐτὸς στράφηκε πρὸς τὰ πίσω καὶ εἶπε στὸν αὐτοκράτορα:

 «Κατάλαβε, βασιλιά, ὅτι κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ὁ οὐράνιος Πατέρας ἀγανακτεῖ κατὰ τῶν ἀνομοίων [αἱρετικοὶ στοὺς ὁποίους ἀνῆκε καὶ ὁ Εὐνόμιος, Σ.τ.Σ.], ποὺ δὲν τιμοῦν τὸν Υἱό Του ὅπως Αὐτὸν τὸν ἴδιο, ἀλλὰ τὸν θεωροῦν κατώτερό Του». ῾Ο λόγος αὐτὸς ἄρεσε στὸν αὐτοκράτορα. Γύρισε τὸν ἱερέα πίσω, τοῦ ζήτησε συγνώμη καὶ τοῦ δήλωσε ὅτι συμφωνεῖ μὲ ὅσα εἶπε. ῎Ετσι, μὲ αὐτὸ τὸ ἁπλὸ γεγονὸς ὁ αὐτοκράτορας βεβαιώθηκε περισσότερο γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν ὀρθοδόξων, τοὺς ὁποίους καὶ μόνο πλέον ἀποδεχόταν. Μάλιστα ἀπαγόρευσε νὰ γίνονται τέτοιου εἴδους συζητήσεις στὴν ἀγορὰ καὶ ὅρισε ἀνάλογες τιμωρίες σὲ περίπτωση περιφρονήσεως τῶν διαταγῶν του.

 Πηγή: Σωζόμενος, ᾿Εκκλησιαστικὴ ῾Ιστορία, Ζʹ, Ϛʹ, PG 67, 1428Β-1429Α.