Περνᾶμε ὅλο τόν καιρό μας σαπίζοντας ἀπό τούς λογισμούς πού κάνουμε ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν μας

Αββά Δωροθέου-Η αρετή της αυτομεμψίας

Κάποτε με πλησίασαν δύο αδελφοί, που στενοχωρούσε ο ένας τον άλλον, και έλεγε ο μεγαλύτερος για τον μικρότερο:

 «Του λέω να κάνει κάτι και στενοχωριέται και στενοχωριέμαι κι εγώ, γιατί σκέπτομαι ότι, αν με αγαπούσε και μ’ εμπιστευόταν, θα τον πληροφορούσε ο Θεός να τα δεχθεί».

 Και ο μικρότερος έλεγε: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν μου μιλάει με φόβο Θεού, αλλά σαν να θέλει να με διατάζει. Και νομίζω ότι γι’ αυτό δεν αναπαύεται η καρδιά μου, όπως λένε οι Πατέρες».

(Η αμφιβολία και η αβεβαιότητα, καρπός του μεταπτωτικού ψυχισμού του ανθρώπου, του αφαιρούν κάθε είδους αναπαύσεως της ψυχής του. Τότε μόνο αναπαύεται ο άνθρωπος, όταν πληροφορείται από την συνείδησή του ότι όλα έχουν καλώς και προς τον Θεό, και προς τον πλησίον και προς τον εαυτό του. Ο διάβολος όμως καλλιεργεί ψευδείς πληροφορίες και πλανά τους άπειρους στην πνευματική ζωή. Γι’αυτό και οι αγωνιζόμενοι νηπτικά, την πληροφόρησή τους δεν την δέχονται από τη συνείδησή τους, αλλά μόνο από τον Γέροντά τους ή από τον ίδιο τον Κύριο. «Πληροφορία» είναι η εσωτερική και συνειδητή βεβαιότητα για την ορθότητα πράξεως ή λογισμού ή γνώσεων κλπ. ή για την αποκάλυψη του θελήματος του Θεού σε κάθε περίσταση).

Προσέξτε, πως ο ένας έριξε το βάρος στον άλλο και κανείς τους δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Άλλοι δύο, που στενοχώρησαν ο ένας τον άλλο, έβαλαν μεν ο ένας στον άλλον μετάνοια, παρέμειναν όμως ανειρήνευτοι. Και ο μεν ένας έλεγε:

«Δεν μου έβαλε με την καρδιά του μετάνοια και γι’ αυτό δεν αναπαύθηκα. Γιατί έτσι έχουν πει οι Πατέρες».

 Ο δέ άλλος έλεγε: «Επειδή δεν είχε προδιατεθεί με αγάπη προς το πρόσωπό μου, πριν εγώ του δείξω τη μετάνοιά μου, γι’ αυτό κι εγώ δεν αναπαύθηκα». Βλέπετε αυταπάτη, αδελφοί μου, βλέπετε πως διαστράφηκε ο λογισμός τους;

Ο Θεός γνωρίζει πόσο μεγάλη κατάπληξη μου προξενεί το ότι ακόμα και τους Πατέρες χρησιμοποιούμε, σύμφωνα με τα θελήματά μας τα πονηρά, για να χάσουμε τις ψυχές μας.

Έπρεπε να πάρει καθένας επάνω του την ευθύνη, να κατηγορήσει τον εαυτό του και να πεί: «Δεν έβαλα ειλικρινά μετάνοια στον αδελφό μου, γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Ο δε άλλος να πεί: «Εγώ δεν είχα την καρδιά μου έτοιμη να συγχωρέσει και να αγαπήσει τον αδελφό μου, πριν αυτός μου εκφράσει τη μετάνοιά του και γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Έτσι θα έπρεπε να κάνουν και οι προηγούμενοι.

Ο μεν πρώτος έπρεπε να πεί: «Εγώ μιλάω με αυθάδεια, γι’ αυτό δεν αναπαύει ο Θεός τον αδελφό μου».

Και ο άλλος έπρεπε να λογίζεται: «Ο αδελφός μου μού δίνει εντολές με ταπείνωση και αγάπη, αλλά εγώ είμαι ανυπότακτος και δεν έχω φόβο Θεού». Αλλ’ όμως κανένας τους δεν βρήκε τον σωστό δρόμο και δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Αντίθετα, καθένας έριξε το βάρος στον άλλον.

*****

   Να, γι’ αυτό δεν μπορούμε να προκόψουμε, γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ωφέλεια σε τίποτε, αλλά περνάμε όλο τον καιρό μας σαπίζοντας από τους λογισμούς που κάνουμε εναντίον των αδελφών μας και κατατσακιζόμαστε, επειδή καθένας δικαιώνει τον εαυτό του. Καθένας αφήνει τον εαυτό του, όπως είπα, χωρίς να εφαρμόζει τίποτα. Και όλοι μας έχουμε την απαίτηση να τηρούν οι άλλοι τις εντολές του Θεού. Γι’αυτό και δεν μπορούμε να συνετισθούμε να κάνουμε το καλό, γιατί αν ποτέ και το ελάχιστο μάθουμε, αμέσως απαιτούμε από τον αδελφό μας να το εφαρμόσει, κατηγορώντας τον και λέγοντας: «Πρέπει να κάνει αυτό» ή «γιατί αυτό δεν το έκανε έτσι»; Γιατί δεν απαιτούμε καλύτερα από τους εαυτούς μας να εφαρμόζουμε τις εντολές και δεν κατηγορούμε τους εαυτούς μας ως παραβάτες;

Που είναι εκείνος ο Γέροντας, που, όταν τον ρώτησαν «τι περισσότερο βρήκες σ’αυτό τον δρόμο, πάτερ;», απάντησε «έμαθα στο καθετί να κατηγορώ τον εαυτό μου»; Πράγμα που έκανε αυτόν που τον ρώτησε να τον επαινέσει και να του πεί: «Άλλος δρόμος εκτός απ’ αυτόν δεν υπάρχει».

Όμοια και ο αββάς Ποιμένας είπε αναστενάζοντας: «Όλες οι αρετές μπήκαν σ’ αυτό το σπίτι, εκτός από μία και χωρίς αυτή δύσκολα στέκεται ο άνθρωπος». Και τον ρώτησαν:

«Ποιά είναι αυτή»;

Και λέει: «Η αυτομεμψία».

Και ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Αυτή είναι η σπουδαιότερη πνευματική εργασία, που έχει να κάνει ο άνθρωπος μέσα του. Να επωμίζεται τα λάθη του απέναντι στον Θεό και να προετοιμάζεται για τους πειρασμούς μέχρι την τελευταία του αναπνοή». Και παντού βλέπουμε ότι αυτό τηρούσαν οι Πατέρες και αναπαύονταν, αναφέροντας τα πάντα στον Θεό, ακόμα και τα πιο ασήμαντα.

Από τό βιβλίο ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥἜργα Ἀσκητικά,

Εκδ. ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας, 2000)

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2018/07/blog-post_67.html

Ἅγιος Παΐσιος: Ἡ ἀδιάκριτη ἀγάπη ἀχρηστεύει τὰ παιδιά

Ἔχω προσέξει ὅτι τὰ σημερινά παιδιά, ἰδίως αὐτὰ ποὺ σπουδάζουν, παθαίνουν ζημιά ἀπὸ τὰ σπίτια τους. Ἐνῶ εἶναι καλά παιδιά, ἀχρηστεύονται. Δὲν σκέφτονται, ἔχουν μία ἀναισθησία. Τὰ χαραμίζουν, τὰ χαλοῦν οἱ γονεῖς. Ἐπειδή οἱ γονεῖς πέρασαν δύσκολα χρόνια, θέλουν τὰ παιδιά τους νὰ μή στερηθοῦν ἐκεῖνο, νὰ μή στερηθοῦν τὸ ἄλλο. Δὲν καλλιεργοῦν τὸ φιλότιμο στὰ παιδιά, ὥστε νὰ χαίρωνται ὅταν στεροῦνται. Φυσικά μὲ καλό λογισμό τὸ κάνουν. Τὸ νὰ τὰ στερήσουν ἀπὸ κάτι, χωρίς τὰ παιδιά νὰ τὸ καταλαβαίνουν, εἶναι βάρβαρο. Ἀλλά νὰ τὰ βοηθήσουν νὰ ἀποκτήσουν μοναχική συνείδηση καὶ μόνα τους νὰ χαίρωνται ποὺ στεροῦνται κάτι, αὐτὸ εἶναι πολύ καλό. Τώρα μὲ τὴν καλωσύνη τους, μὲ τὴν ἀδιάκριτη καλωσύνη τους, τὰ ἀποβλακώνουν. Τὰ συνηθίζουν νὰ τούς τὰ πηγαίνουν ὅλα στὸ χέρι, ἀκόμη καὶ τὸ νερό, γιὰ νὰ διαβάσουν καὶ νὰ μή χασομερήσουν, καὶ τὰ ἀχρηστεύουν, καὶ τὰ ἀγόρια καὶ τὰ κορίτσια. Ἔπειτα τὰ παιδιά, καὶ ὅταν δὲν διαβάζουν, τὰ θέλουν ὅλα στὸ χέρι. Καὶ τὸ κακό ἀρχίζει ἀπὸ τὶς μανάδες. «Ἐσύ, παιδί μου, νὰ διαβάσης. Ἐγώ θὰ σοῦ φέρω καὶ τὶς κάλτσες, θὰ σοῦ πλύνω καὶ τὰ πόδια. Πάρε τὸ γλυκό, πάρε τὸν καφέ»! Καὶ δὲν καταλαβαίνουν τὰ παιδιά πόσο κουρασμένη εἶναι ἡ μάνα ποὺ τὰ προσφέρει ὅλα αὐτά, ἐπειδή δὲν κοπιάζουν. Μετά ἀρχίζουν, μίας χρήσεως πιάτα, μίας χρήσεως ροῦχα, πίτσες νὰ τρῶνε –οὔτε νὰ τὶς τυλίγουν στὸ χαρτί δὲν ξέρουν!... Ἔτσι γίνονται τελείως...ἄχρηστοι ἄνθρωποι. Βαριοῦ­νται μετά ποὺ ζοῦν. Τὸ κορδόνι τους νὰ λυθῆ, «μάνα, νὰ μοῦ δέσης τὸ κορδόνι», λένε! Τὸ πατᾶνε ἐν τῷ μεταξύ! Τέτοια παιδιά τί προκοπή νὰ κάνουν; Αὐτὰ οὔτε γιὰ γάμο οὔτε γιὰ καλογερική κάνουν. Γι’ αὐτὸ λέω στὶς μητέρες: «Μήν ἀφήνετε τὰ παιδιά νὰ διαβά­ζουν ὅλη μέρα. Διαβάζουν-διαβάζουν, ζαλίζονται. Νὰ κάνουν ἕνα τέταρτο, μισῆ ὥρα διακοπῆ, γιὰ νὰ κάνουν καὶ καμμιά δουλίτσα στὸ σπίτι, γιὰ νὰ ξεζαλίζωνται καὶ λίγο».

Αὐτή ἡ κακή συνήθεια τῶν σημερινῶν νέων μεταφέρεται καὶ στὸν Μοναχισμό. Καὶ βλέπετε σὲ Μοναστήρι νὰ εἶναι ἑπτά γραμματεῖς – καὶ ὅλοι μορφωμένοι οἱ νέοι – καὶ ὁ παλιότερος μαζί. Παλιά ἦταν ἕνας γραμματεύς, καὶ αὐτός δὲν εἶχε πάει οὔτε δυὸ τάξεις στὸ Γυμνάσιο καὶ ἔβγαζε ὅλη τὴν δουλειά. Καὶ τώρα νὰ εἶναι ἑπτά καὶ νὰ εἶναι πνιγμένοι στὴν δουλειά, νὰ μήν μποροῦν νὰ κάνουν οὔτε τὰ πνευματικά τους, νὰ εἶναι καὶ ὁ παλιός νὰ τούς βοηθάη!

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη» - 133 -

Τά ἐπιτίμια καί ἡ ἀποχή ἀπό τήν Θεία Κοινωνία

Οι άνθρωποι οι οποίοι βλέπουν τον Πνευματικό ως δικαστή και όχι ως πατέρα φιλάνθρωπο και εικόνα έμψυχο του φιλάνθρωπου Θεού, νομίζουν ότι τα επιτίμια που βάζει ο Πνευματικός, είναι τιμωρίες ανάλογες με τα αμαρτήματά του .

Στην πραγματικότητα όμως τα επιτίμια είναι πνευματικά φάρμακα που θα βοηθήσουν τον μετανοούντα στη θεραπεία των πνευματικών του πληγών και στην αποφυγή νέων ασθενειών. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Ιατρείον εστιν ενταύθα ού δικαστήριον, ουκ ευθύνας αμαρτημάτων απαιτούν, αλλά συγχώρησιν αμαρτημάτων παρέχον».

Τα επιτίμια αποσκοπούν επίσης να στερεώσουν τον μετανοούντα στην οδό της μετανοίας. Ο ιερός Χρυσόστομος φέρνει ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι το επιτίμιο αν και φαίνεται ως τιμωρία, είναι μόνο φιλανθρωπία. Λέγει: « Αν δεις αφηνιασμένο άλογο να τρέχει προς το γκρεμό, του βάζεις χαλινό και το συγκρατείς με πολλή δύναμη και το μαστιγώνεις πολλές φορές. Αυτό είναι βέβαια τιμωρία, αλλά η τιμωρία αυτή είναι μητέρα της σωτηρίας. .. Έτσι και εγώ. Αν δέσω τον αμαρτωλό, δεν θα τον δέσει ποτέ ο Θεός. Αν όμως δεν τον δέσω εγώ, τον περιμένουν τα αιώνια δεσμά. Διότι αν κρίναμε τους εαυτούς μας, δεν θα κρινόμασταν από τον Θεό. Μην νομίζεις λοιπόν πως η τιμωρία είναι σκληρή κι απάνθρωπη πράξη . Είναι αποτέλεσμα της πιο μεγάλης καλοσύνης της άριστης θεραπείας και της μεγάλης φροντίδας για τον αμαρτωλό».

Ο κάθε πιστός πρέπει να εργάζεται με φιλότιμο το έργο των εντολών του Χριστού. Και να θλίβεται περισσότερο διότι με την αμαρτία του ελύπησε τον Κύριο, παρά για το γεγονός ότι στην αμαρτία έρχεται ως επακόλουθο το θεραπευτικό επιτίμιο που ορίζει ο Πνευματικός: «Στέναξε όταν αμαρτήσης, όχι επειδή πρόκειται να τιμωρηθείς, διότι αυτό δεν είναι τίποτε, αλλά επειδή δυσαρέστησες τον Κύριο σου, τον τόσο ήμερο, που τόσο σε αγαπά και έχει φροντίσει τόσο για τη σωτηρία σου, ώστε και τον Υιό Του να παραδώσει στο θάνατο για χάρη σου».

Ο  ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι «και αν ακόμη δεν μας τιμωρούσε ο Θεός, έπρεπε εμείς οι ίδιοι να ζητήσουμε την τιμωρία μας, επειδή δείξαμε τόση αχαριστία στον ευεργέτη μας». Και συνεχίζει ο Άγιος : «Θα σας πω κάτι παράδοξο και αξιοθαύμαστο  και απίστευτο στους πολλούς. Όποιος  τιμωρείται επειδή εξόργισε τον τόσο φιλάνθρωπο Θεό, πρέπει αν έχη μυαλό, κι αν αγαπά τον Κύριο όπως πρέπει να Τον αγαπά, να χαίρεται περισσότερο από εκείνον που δεν τιμωρήθηκε… . Αν αγαπά κανείς τον Χριστό όπως πρέπει να τον αγαπά, να χαίρεται περισσότερο από εκείνον που δεν τιμωρήθηκε.. . Αν αγαπά κανείς τον Χριστό όπως πρέπει να τον αγαπά, καταλαβαίνει αυτά που λέω… . Γνωρίζω βέβαια πως αυτά που λέγω είναι απίστευτα, αλλα αυτή είναι η αλήθεια. Αν αγαπούμε τον Χριστό όπως πρέπει να Τον αγαπούμε, εμείς θα τιμωρούμε τους εαυτούς μας για τις αμαρτίες μας… .  Ας φοβόμαστε προ πάντων την αμαρτία, διότι αυτή είναι η κόλαση, αυτή είναι η αιώνια τιμωρία… . Και όχι μόνο να τη φοβόμαστε, αλλά και να την αποφεύγουμε και να μεριμνούμε να αρέσουμε στο Θεό κάθε στιγμή. Διότι αυτό είναι η Βασιλεία των ουρανών, αυτό είναι η ζωή, αυτό είναι τα άπειρα καλά».

«Να γνωρίζεις αδερφέ, ότι αν θελήσεις κα κοινωνήσεις έτσι ανάξιος όντας, θα γίνεις ένοχος του σώματος και του αίματος του Κυρίου, όπως λέει ο θείος Παύλος, και θα κοινωνήσεις σε κατάκριση και κόλασή σου, γενόμενος δεύτερος Ιούδας και παρόμοιος με τους Εβραίους. Διότι όπως τότε οι Εβραίοι κέντησαν το σώμα του Κυρίου, όχι για να πιούν το αίμα του  αλλά για να το χύσουν, όπως ερμηνεύει ο Χρυσορήμων ( Λογ.κξ Της α΄προς Κορινθ.), έτσι κι εσύ θα θεωρηθείς ότι χύνεις το ακήρατο αίμα του Κυρίου και όχι ότι το πίνεις λόγω της αναξιότητάς σου».

Αγαπημένε εν Χριστώ Αδερφέ :  «Να γνωρίζεις, ότι με την αποχή αυτή της Κοινωνίας θα γίνει η μετάνοιά σου ασφαλέστερη. Θα στερεωθείς περισσότερο στη χάρι του Θεού και θα καταλάβεις καλύτερα το κακό, που σου προξένησε η αμαρτία, μάλιστα όταν βλέπεις τους άλλους να κοινωνούν κι εσύ να στερείσαι λέγοντας στον εαυτό σου εκείνο το του Ασώτου Υιού «Πόσοι μισθωτοί του πατέρα μου έχουν περισσευούμενο άρτο κι εγώ χάνομαι από την πείνα» (Λογ.. 15,17) Και από όλα αυτά να  μισήσεις την αμαρτία και να φυλάγεις καλά στο εξής την χάρι, που έχασες, αφού θα  σου γίνουν μαθήματα τα παθήματα. «Διότι ότι κάποιος με κόπο αποκτά, φροντίζει να το διαφυλάει» λέει ο  μέγας Βασίλειος και ο Θεολόγος Γρηγόριος. «Συνηθίζει αυτό που αποκτήθηκε με κόπο να παραμένει περισσότερο, ενώ αυτό που αποκτήθηκε εύκολα να χάνεται και πολύ γρήγορα, επειδή πάλι μπορεί να αποκτηθεί» (Λογ. Β΄περί Θεολογίας).

Αγαπητό μου παιδί μου, γνωρίζει ο πνευματικός πότε είναι καιρός να πάρεις μέσα σου τον Χριστό. Εξάλλου το θέμα είναι η σχέση με τον Χριστό και να αναφορά της ζωής μας σε εκείνον κάθε λεπτό και κάθε στιγμή και όχι απλά να κοινωνήσουμε επειδή είναι μια μεγάλη εορτή για το καλό όταν η καρδιά μας δεν έχει το κατάλληλο πνευματικό έδαφος υποδοχής. 

Η αγάπη προς τον Θεό φιλοτιμεί τον πιστό να μην πληγώσει τον φιλάνθρωπο Πατέρα του. Και ταυτοχρόνως θεραπεύει τις πληγές των παλαιοτέρων τραυμάτων της αμαρτίας: Ας μη περιφρονούμε, λοιπόν, το φάρμακο των ψυχικών μας τραυμάτων. Διότι αυτό, η προς τον Θεό αγάπη μας, αυτό προ πάντων το φάρμακο θα μας θεραπεύσει τελείως, και θα εξαφανίσει τέλεια τα τραύματα των ψυχών μας, ώστε δε θα μείνει ούτε ίχνος, ούτε σημάδι του τραύματος».

Αποσπάσματα από τα τα βιβλία : «Εξομολογητάριον» του Αγίου Νικοδήμου και «Ιερά Εξομολόγηση» του Ιερομονάχου Γρηγορίου.

Πηγή: http://euxh.gr/theologia/pateres/ta-epitimia-kai-i-apoxi-apo-tin-theia-koinoni

Μοναδικὴ ἀλήθεια καὶ ἀλάνθαστο κριτήριο

Στὸν κόσμο μας κυκλοφοροῦν διά­­φο­ρες ἰδέες καὶ διδασκαλίες, ἀν­θρώ­πινα διανοητικὰ κατασκευά­σματα καὶ σκέψεις. Συχνὰ τὶς δια­τυπώνουν ἄνθρωποι ποὺ διακρίνονται γιὰ τὴν ὀξύνοιά τους καὶ τὴν κριτική τους ἱκανότητα. Μὲ τὰ διανοητικά τους χαρίσματα ὄντως συλλαμβάνουν ἰδέες συναρπαστικὲς ποὺ ἴσως μέχρι τὴν ἐποχή τους νὰ μὴν εἶχαν ἐπισημανθεῖ.

Δὲν εἶναι ὅμως λίγες οἱ φορὲς ποὺ μεταγενέστεροι διανοητὲς ἀνατρέπουν αὐτὲς τὶς σπουδαῖες ἰδέες καὶ διαψεύδουν τοὺς προγενέστερους. Καὶ εἶναι φυσικὸ αὐτὸ μέχρις ἑνὸς σημείου, διότι τὸ ἀνθρώπινο διανοητικὸ κατασκεύασμα εἶναι πάντοτε ἀτελὲς καὶ ἐπιδέχεται ἀμφισβήτηση, συμ­πλήρωση, διόρθωση ἢ ἀκόμα καὶ διάψευση.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ μοναδικὴ ἀλήθεια ποὺ δὲν ἀνατρέπεται οὔτε διαψεύδεται καὶ ταυτόχρονα ἀποτελεῖ ἀλάνθαστο κριτήριο γιὰ καθετὶ ποὺ ἐμφανίζεται στὸν κόσμο. Εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι ἐπινόημα ἀνθρώπου, δὲν περιέχει σκέψεις καὶ διδασκα­λίες ἀνθρώπινες. Εἶναι θεϊ­κὴ διδασκαλία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶναι ἡ ἀπόλυτη καὶ μοναδικὴ ἀλήθεια, ὁ ἀπλανὴς ὁδηγὸς τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων.

«Σᾶς γνωστοποιῶ, ἀδελφοί», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Χριστιανοὺς τῆς περιοχῆς τῆς Γαλατίας, «ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς κήρυξα δὲν ἀπο­τελεῖ ἀνθρώπινη ἐπινόηση. Διότι ὄχι μόνο οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι, ἀλλὰ κι ἐγὼ δὲν τὸ παρέλαβα, οὔτε τὸ διδάχθηκα ἀπὸ κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸ παρέλαβα μὲ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀπευθείας μοῦ φανέρωσε καὶ μοῦ ἀποκάλυψε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό» (Γαλ. α´ 11-12).

Καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι ποὺ διδάχθηκαν τὸ Εὐαγγέλιο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό μας καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ κλήθηκε ἀργότερα καὶ τοῦ τὸ ἀποκάλυψε μὲ θαυμαστὸ τρόπο ὁ Κύριος, τὸ ἴδιο Εὐαγγέλιο, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ κήρυξαν. Ἀλλὰ καὶ οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης αὐτὰ ποὺ τοὺς φανέρωνε ὁ Θεὸς δίδασκαν, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔλεγαν: «Τάδε λέγει Κύριος…».

Ὅλα ὅσα περιέχει ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι ἀποκάλυψη Θεοῦ. Δὲν εἶ­ναι ἐπινόηση ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ ἀλήθεια ποὺ φωτίζει, ἁγιάζει καὶ σώζει τὸν ἄνθρωπο.

Εἶναι «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. α´ 9). Στὸν Χριστὸ ὑπάρχουν κρυμμένοι ὅλοι οἱ θησαυροὶ τῆς σωτηριώδους σοφίας καὶ τῆς γνώσεως, καὶ μόνο Αὐτὸς τοὺς φανερώνει στοὺς ἐπιδεκτικοὺς καὶ ἄξιους ἀνθρώπους (Κολασ. β´ 3). Ἀπὸ Αὐτὸν πηγάζει καὶ παρέχεται στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἀληθινὴ σοφία. «Κύριος δίδωσι σοφίαν, καὶ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ γνῶσις καὶ σύν­εσις» (Παρ. β΄ 6 ): Ὁ Κύριος χαρίζει τὴ σοφία καὶ ἀπὸ Αὐτὸν πηγάζει ἡ γνώση τῆς ἀλήθειας καὶ ἡ σύνεση.

Ἂς διδάσκουν ὅ,τι θέλουν οἱ ἄνθρωποι. Ἂς λένε καὶ ἂς γράφουν μὲ ἐντυπωσιακὲς ἐκφράσεις ὅ,τι αὐτοὶ θεωροῦν σπουδαῖο γιὰ τὰ διάφορα θέματα τῆς ζωῆς. Ὅλα αὐτὰ ἔχουν μόνο σχετικὴ ἀξία. Αὔριο μπορεῖ νὰ ἀποδειχθοῦν λανθασμένα. Μόνο ὅσα συμφωνοῦν μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀνυπέρβλητος θεῖος Διδάσκαλος τῆς ἀλήθειας, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, θὰ μείνουν. Ὅ,τι εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὸ Εὐαγγέλιο, ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ σβήσει.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶναι «μακάριοι οἱ ἐξερευνῶντες τὰ μαρτύρια αὐτοῦ»· τρισ­ευτυχισμένοι ὅσοι ἐξετάζουν μὲ ἐνδιαφέρον καὶ εὐλάβεια τὶς μαρτυρίες τοῦ Κυρίου, τὰ θεῖα λόγια, γιὰ νὰ τὰ μάθουν καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόζουν στὴ ζωή τους. Αὐτοὶ «ἐν ὅλῃ καρδίᾳ ἐκζητήσουσιν αὐτόν»· μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ θὰ ἀναζητήσουν νὰ βροῦν τὸν Κύριο καὶ νὰ Τὸν γνωρίσουν (Ψαλ. ριη´ [118] 2).

Τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τὴ γνωρίσαμε ἀσφαλῶς κι ἐμεῖς. Νὰ εὐχαριστοῦμε συν­εχῶς τὸν Κύριο γι᾿ αὐτό. Γιὰ τὸ ἅγιο καὶ ἱερὸ Εὐαγγέλιό Του ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε. Ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ μελετοῦμε καὶ νὰ τὸ γνωρίζουμε πληρέστερα. Νὰ τὸ βιώνουμε καθημερινά, ὥστε «ἀξίως τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ» νὰ ζοῦμε (Φιλιπ. α´ 27). Καὶ μὲ ὁδηγὸ αὐτὸ νὰ βαδίζουμε τὸν δρόμο τῆς ζωῆς μας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Τις αμφιταλαντευόμενες ψυχές πρέπει με στοργή να τις παρηγορούμε

Η μακαρία Συγκλητική έλεγε πρέπει να επαινούμε τις ψυχές που εύκολα εξαντλούνται στον αγώνα του καλού, όπως και τις ψυχές εκείνες που εύκολα απογοητεύονται και πέφτουν σε απόγνωση.

Σ' αυτές τις ψυχές, και το παραμικρό καλό αν παρουσιάσουν, πρέπει να το μεγαλοποιούμε και να το θαυμάζουμε. Έτσι θα τις δώσουμε θάρρος.

Αντίθετα, τα μεγάλα και σοβαρά σφάλματά τους να τα χαρακτηρίζουμε, ενώπιον τους, ως ελάχιστα και ανάξια λόγου.

Διότι ο διάβολος, που όλα τα διαστρέφει, καταφεύγει στην εξής πανουργία: Στους σπουδαίους και ασκητικούς άνδρες προσπαθεί να αποκρύψει τα αμαρτήματά τους και να τους κάνει να τα λησμονούν, για να τους εμπνεύσει την υπερηφάνεια.

Αντίθετα, σε εκείνους που ακόμα δεν έχουν στερεωθεί στην πνευματική ζωή, εμφανίζει συνεχώς τα αμαρτήματά τους ενώπιον τους, και μάλιστα τα εξογκώνει, για να τους οδηγήσει στην απόγνωση.

Τις αμφιταλαντευόμενες λοιπόν ψυχές πρέπει με στοργή να τις παρηγορούμε και να τις υπενθυμίζουμε την ανεξάντλητη συμπάθεια και καλοσύνη του Θεού. Να τις τονίζουμε ότι ο Κύριος μας είναι εύσπλαχνος και μακρόθυμος και ότι ανακαλεί τις δίκαιες αποφάσεις Του εναντίον των κακών ανθρώπων, εφόσον βεβαίως αυτοί μετανοήσουν....

Ας παραδειγματισθούμε από το έργο των αρίστων κηπουρών, οι οποίοι όταν δουν ένα φυτό μικρόσωμο και ασθενικό, το ποτίζουν και το φροντίζουν πολύ, για να στερεωθεί. Αντίθετα, όταν δουν σε ένα φυτό μια πρόωρη ανάπτυξη των κλάδων, αμέσως κλαδεύουν τα άχρηστα κλαδιά, για να μην ξεραθεί γρήγορα.

Και οι γιατροί, σε άλλους αρρώστους δίνουν πλούσια διατροφή και τους προτρέπουν να κάνουν περίπατο, ενώ σε άλλους επιβάλλουν αυστηρή δίαιτα και τους υποχρεώνουν να παραμείνουν ακίνητοι.

Σελίδες από τον Ευεργετινό(τομ.Α)

Νεομάρτυρας Άννα Βερντεντόνσκαγια (Καλογιάν)

Η Άννα Μ. Καλογιάν είναι εκπρόσωπος του πλήθους των νέων μαρτύρων, ανθρώπων που υπέφεραν για τον Χριστό στη νεώτερη, μετασοβιετική εποχή. Η Άννα Καλογιάν γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1987 στην οικογένεια των Κερδών Ezid. Ζούσε στο χωριό Bazkovskaya Sholokhov περιοχή της περιοχής Rostov.

Το φθινόπωρο του 2012, το κορίτσι πίστεψε  στον Χριστό και αποδέχτηκε την ορθόδοξη πίστη. Το μυστήριο του βαπτίσματος στο ναό Sretensky του χωριού Bazkovskaya πραγματοποιήθηκε από τον ιερέα  της εκκλησίας, Protopriest Valery Kharitonov . Η Άννα γίνεται ενεργός ενορίτης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Παρά τις απειλές των συγγενών του Yezidi, θέλει να περάσει όλο τον ελεύθερο χρόνο της  στην εκκλησία προσπαθώντας να βοηθήσει, αναλαμβάνει οποιαδήποτε εργασία στο ναό. Οι γονείς της, και η  οικογένειά της και η  κοινότητα Yezidi  προσπαθούσαν  να πείσουν  την Άννα να αποκηρύξει τον Χριστό και την επιστροφή στον Ζωροαστρισμός, αλλά όλες οι προσπάθειες, συμπεριλαμβανομένης της ηλεκτρικής ενέργειας, μέσω ξυλοδαρμών  και απειλών  είναι ανεπιτυχείς.

Πλησιάζει  η Γέννηση Χριστού , κατά την οποία η Άννα προχωρεί συχνά στα Μυστήρια της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας. Προετοιμάζοντας να συναντήσει την γιορτή της γέννησης στη σάρκα, φορεί ένα νέο όμορφο φόρεμα. Ωστόσο, δεν ήταν πλέον προορισμένο να συναντήσει τις λαμπρές χριστουγεννιάτικες διακοπές του μελλοντικού νέου μαρτύρα στη γη ...

Τη νύχτα της 4ης Ιανουαρίου 2013 το κορίτσι βασανίστηκε μέχρι θανάτου από τους γονείς της. Κατ 'αρχάς, της  Άννας   της έσπασαν  και τα δύο πόδια έτσι ώστε να μην μπορεί να ξεφύγει. Τότε ο πατέρας άρχισε να την  χτυπά  με ένα όπλο  σε όλο το σώμα της, και η μητέρα της -  με ένα κούτσουρο στο κεφάλι. Κάθε χτύπημα συνοδεύτηκε από μια απαίτηση να παραιτηθεί από τον Χριστό, στον οποίο ο μάρτυρας απάντησε με άρνηση, μέχρι θανάτου.

(Επιπλέον  οι αδελφοί   της Άννας  είχαν  επίσης προηγουμένως κάνει  μια προσπάθεια να σκοτώσουν  την αδελφή τους  - πνίγοντας στο ποταμό   Ντον, αλλά , κατάφερε να δραπετεύσει και να τρέξει,  Έτσι, στο οικογενειακό συμβούλιο αποφασίστηκε να σκοτώσουν  την Άννα, αρχικώς  σπάζοντας  και τα δύο πόδια - .. (αρχιερέας Vasiliy Hadykin )

Έτσι, την ημέρα που η Αγία Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη της  Μάρτυρας Αναστασίας, που μαρτύρησε για τον Χριστό στα χέρια των δικών τους γονιών  μαρτύρησε  η Άννα Καλογιάν. Ο πατέρας της  μάρτυρα ς πήρε όλη την ευθύνη για τη δολοφονία της κόρης του και καταδικάστηκε σε 7 χρόνια. Ο μάρτυρας θάφτηκε στο νεκροταφείο του Yezidi κοντά στο χωριό Verkhnetokinsky, χωριστά από τους τάφους Yezidi. Ο τάφος του μάρτυρα Άννα τιμάται από τους ορθόδοξους πιστούς.

Ο αρχιεπίσκοπος Vasily Khadykin, ένας κληρικός της Σακχικής Επισκοπής, αναφέρει ότι η Άννα Καλογιάν είναι σεβαστή στο Άνω Δον όπως ένας ιερός μάρτυρας. Ως πρόεδρος της Επιτροπής για την Κανοποίηση των Αγίων της Σακχικής Επισκοπής, ο Βασίλης συλλέγει υλικό που σχετίζεται με την Άννα Καλογιάν για τον κανόνα ενός νέου μάρτυρα στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πηγές

1. "Πέντε χρόνια υπηρεσίας" - Σαχθία Επισκοπή, σελ. 92.

2. Prot. Vasily Khadykin, η σελίδα "VKontakte" .

3. Ο Κοσμήτορας των ενοριών της επαρχίας Σουλίνσκι υπηρέτησε μνημόσυνο στον τάφο της Άννας Καλογιάν , - Σαχτί Επισκοπή, 03.02.2016.

Η αγάπη μετριέται από την υπομονή π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Η γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου πρέπει να κάνει, στις συνειδήσεις όσων θέλουν να είναι χριστιανοί, μόνιμη τοποθέτηση, επωδό και διαρκώς ζωντανή διδασκαλία την ζωή αυτού του Ρώσου, που ουσιαστικά μας μαθαίνει ότι: Η αγάπη μετριέται από την υπομονή.

Στον σημερινό κόσμο και οι δύο λέξεις-έννοιες έχουν κακοφορμισμένο περιεχόμενο. Η αγάπη έγινε υποκειμενικό και μόνο αίσθημα, με κύριο βάρος την συναισθηματική φόρτιση, και η υπομονή έγινε βαρύ, ενοχλητικό και απεχθές άκουσμα! Οι σημερινοί άνθρωποι (στην πλειονότητα) όταν λένε αγάπη, εννοούν επιθυμία, και από την άλλη καθόλου δεν θέλουν να διανοηθούν την υπομονή, αφού... τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα.

Έτσι η ζωή αναλώνεται ανάμεσα στην επιδίωξη απόκτησης της αγάπης των άλλων και στην αποφυγή κάθε υπόθεσης που ενοχλεί. «Έτσι θα περάσω την ζωή μου;» απορούν!

Νεαρός φαντάρος ο αϊ-Γιάννης συλλαμβάνεται, μαζί και με άλλους, αιχμάλωτος και πουλιέται, όπως συμβαίνει πάντα, ακόμη και σήμερα, δούλος. Μαζί με δύο ακόμη συνομηλίκους του αποφασίζει (χωρίς τυπικά να το γνωρίζει) αυτό που λέει ένας μεγάλος άγιος της Εκκλησίας: «Τον καιρό της θλίψης δεν πρέπει να αποφασίζουμε για τίποτε, αλλά πρέπει να μένουμε σε αυτά που προϋπήρχαν». Και στον Γιάννη και στους άλλους δύο "προϋπήρχαν" απόψεις, τοποθετήσεις, τρόπος ζωής. Ήταν χριστιανοί, όχι στην σκέψη μόνο, αλλά στον τρόπο. Χριστιανοί όχι της Κυριακής, αλλά όλης της εβδομάδας. Χριστιανοί που είχαν τον Χριστό Κύριο της ζωής τους και όχι ονομασία τους αόριστη και φραστική. Χριστιανοί που αφουγκράζονταν το Πνεύμα του Χριστού και έκλειναν τα αυτιά τους στις σειρήνες δαιμονικών ακοσμάτων  που τους πρότειναν... την άρνηση του Χριστού για μια ζωή άνεσης.

Όταν όλα είναι ήρεμα και κανένα δίλημμα δεν "τσιγαρίζει" την ανθρώπινη ύπαρξη, εύκολα δεχόμαστε την ομορφιά της Βασιλείας του Θεού. Όταν όμως ο διάβολος ζητάει και παίρνει την άδεια να μας λιώσει στις μυλόπετρες μιας καθημερινότητας οδυνηρής, τότε... φαίνεται το καλό το παλικάρι! Και ο αϊ-Γιάννης ήταν καλό και γενναίο παλικάρι.

Όταν πηγαίνουμε με τα παιδιά μας στα καταστήματα παιχνιδιών για να τους αγοράσουμε κάποιο παζλ, η επιλογή βασίζεται στην ομορφιά και το ενδιαφέρον της εικόνας που είναι αποτυπωμένη πάνω στο κουτί και δείχνει πόσο όμορφο θα γίνει. Όταν όμως ανοίγουμε το κουτί, το παζλ δεν θυμίζει σε τίποτα την εξωτερική εικόνα! Αυτό που βλέπουμε είναι ένας σωρός ανακατεμένα κομμάτια σε μια σακούλα!!

Δόθηκε στο παιδί μια όμορφη εικόνα και μια δύσκολη πραγματικότητα. Χρειάζεται υπομονή και σταθερότητα, να συναρμολογήσει τα κομμάτια, με λογική, με φαντασία, με αγάπη για τον σκοπό, και φυσικά με αποδοχή της όλης διαδικασίας, προκειμένου να υλοποιηθεί με τα ανακατεμένα κομμάτια της σακούλας η ομορφιά του οράματος της αρχικής εικόνας. Αν ο μικρός βαρεθεί, θυμώσει γιατί δεν είναι εύκολα όλα, θιγεί ο εγωισμός που δεν θα τα καταφέρει με την πρώτη και διαμιάς, τότε... ο σωρός τα κομμάτια θα μείνουν στην ασχήμια τους, παρότι αυτά τα ίδια συναπαρτίζουν την ωραιότητα της προτεινόμενης εικόνας-πρότασης.

Η ζωή του αγίου Ιωάννη ήταν ένα υπομονετικό συναρμολόγημα αυτού του σωρού μπροστά στον οποίον βρέθηκε. Είχε σπίτι και οικογένεια· έμεινε μόνος και δούλος. Είχε άνεση και ελευθερία· βρέθηκε σε ένα στάβλο μουλαράς. Είχε νιάτα και ζωή με προοπτικές και όλος ο κόσμος του περιορίστηκε στην μάντρα του σπιτιού-φυλακής του αφεντικού του. Τι χειρότερο να του συμβεί;

Αυτός όμως ο μικρός, ο μέγας, κατάφερε με υπομονή να συναρμολογήσει όλα αυτά τα... ερείπια και να φτιάξει μια άλιωτη ομορφιά. Αφθαρτίστηκε η καρδιά και η σκέψη του πρώτα από το Πνεύμα του Χριστού, και μετά ο Χριστός αφθάρτισε και το σώμα του. Κατάλαβε ότι η υπομονή είναι όπως η βροχή. Κάνει να φυτρώσει ό,τι έχουμε μέσα μας. Αν έχουμε λουλούδια όμορφα αυτά θα φυτρώσουν· αν έχουμε γαϊδουράγκαθα μ’ αυτά θα γεμίσει ο τόπος. Αν την υπομονή την διαστρέφουμε σε σφιγμένα δόντια, τότε όσο... σφίγγουμε τόσο θα πονάμε. Αν η υπομονή είναι η ηρεμία να δέχομαι τα πράγματα όπως έρχονται και να αγωνίζομαι να βγαίνει από αυτά όφελος και κέρδος ουσιαστικό, τότε θα ανακαλύψουμε και την αληθινή αγάπη. Τότε θα καταλάβουμε ότι τα λουλούδια μέσα μας τα σπέρνει η αγάπη και τα κάνει να φυτρώνουν και να φανερώνονται ως υπομονή. Πράγματα ούτε εύκολα ούτε γρήγορα. Ο άγιος Ιωάννης πέρασε όλη τη ζωή του στον στάβλο. Η επιπόλαιη βλακεία των ανθρώπων αυτό το θεώρησε... δυστυχία, όμως αυτός ακόμα υπάρχει. Οι  σύγχρονοί του άρχοντες πάθανε το ψαλμικό: «...τό μνημόσυνο αὐτῶν ἀπώλετο μετ’ ἤχου...».

Ο άγιος Ιωάννης είχε ως τοποθέτησή του και είχε πει, πριν από τον σύγχρονο τραγουδοποιό, «Αυτά μου τύχαν δυστυχώς, μα τ’ αγαπάω ευτυχώς». Και τ’ αγαπούσε με υγιά υπομονή.

Η υπομονή του αγίου Ιωάννη... μέτρησε πολλή αγάπη, στην καρδιά και στην ψυχή του. Τόση αγάπη που «κάστρα καταλύει, μπεντένια ρίχνει κάτω». Κάστρα και μπεντένια αναγκών και ασθενειών ημών των αδερφών του στην πίστη και κάθε ανθρώπου. Τόση αγάπη, που ο Χριστός μάς τον άφησε μέτρο και φανέρωση της εικόνας, που Αυτός (ο Χριστός) θέλει για το παζλ της ζωής μας:

α. Μια καρδιά που δεν θα 'ναι μοιρασμένη και σπασμένη ανάμεσα σε δυο ζωές.

β. Μια "υποχρέωση" να διαλέγει σωστά στα διλήμματα, με οδηγό το Πνεύμα του Χριστού.

γ. Μια υπομονή χορταστική που φανερώνει και γεννάει... και μετράει αγάπη.

«Η ποίηση είναι ελεημοσύνη

στην παλάμη ενός κουλού κόσμου.»

Αργύρης Χιόνης

Αυτά γράφει ο ποιητής, εμείς ας παρακαλέσουμε τον άγιο Ιωάννη την ελεημοσύνη που αυτός μας δίνει με την ύπαρξη του και τον τρόπο του, να έχουμε "χέρια" να την υποδεχτούμε, να την αποδεχθούμε και να την «ενθυλακώσουμε».

www.enoriako.infο