Οι “ορθόδοξοι Πάπες”

 

Ο Πάπας σύμφωνα με τις αποφάσεις της Α΄ Βατικανής Συνόδου έχει καθορισθεί ως “αλάθητος” όταν ομιλεί “εκ καθέδρας”, είναι ανώτερος από τις Συνόδους  και μάλιστα τις Οικουμενικές, αφού αυτός κρίνει κατά πόσον μια Σύνοδος αποφασίζει σωστά ή όχι.

          Εναντίον αυτής της νοοτροπίας που δημιούργησε πολλά δεινά στον δυτικό Χριστιανισμό, εμφανίστηκαν οι Μεταρρυθμιστές Προτεστάντες, οι οποίοι όχι μόνον αμφισβήτησαν το αλάθητο του Πάπα, αλλά κατέληξαν στο σημείο καθένας να γίνει ένας πάπας, που κρίνει όλους τους άλλους.

          Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία εισήχθη και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία από κληρικούς και θεολόγους, και εκφράζεται ως ένας “ορθόδοξος παπισμός”, όταν ο κάθε θεολόγος εκφράζει παπικές νοοτροπίες, αφού, μάλιστα, αρνούνται και τον συνοδικό θεσμό της Εκκλησίας.

          Έτσι, κατά καιρούς, όπως και στις ημέρες μας εμφανίζονται κάποιοι που έχουν καταρτίσει ένα ιδεολογικό σύστημα και βάσει αυτού κρίνουν τους πάντες και τα πάντα, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλίμα στους γύρω τους, που δεν αφήνουν κανέναν να αναπνεύσει, αφού όλοι οι άλλοι θεωρούνται αιρετικοί.

          Οι “ παπίζοντες ορθόδοξοι” όταν συναντήσουν κάποιον που συμφωνεί απολύτως με τις απόψεις τους, τον επαινούν μέχρι “τρίτου ουρανού” ότι είναι “παραδοσιακός” θεολόγος, ότι υπερασπίζεται την ορθόδοξη αλήθεια, ότι στηρίζει πνευματικά τους πιστούς κ. α. Και όταν αυτός ο ίδιος “παραδοσιακός” θεολόγος σε κάποια στιγμή εκφράσει μια άποψη που είναι αντίθετη με τις δικές του “παπικές” αντιλήψεις, τότε τον κατηγορούν ότι “μεταλλάχθηκε”, ότι “έπληξε το θεολογικό του κύρος” κ. α.

          Έχουμε, λοιπόν, το φαινόμενο, που κάποιος την μια ημέρα διαβάζει τα βιβλία ενός συγγραφέως και την άλλη ημέρα τα θέτει κατά κυριολεξία στην πυρά, τα καίει, διότι και αυτά τα βιβλία τα έγραψε τότε που ήταν, κατά την γνώμη τους, “παραδοσιακός” και εκφραστής των πατερικών διδασκαλιών, τώρα όμως και αυτά είναι του αντιχρίστου και γι’ αυτό πρέπει να καούν.

          Λυπάται κανείς γι’ αυτήν την νοοτροπία συγχρόνων “ορθοδόξων παπών”, οι οποίοι ανάγονται σε κριτές των πάντων, τους “ανεβάζουν” και τους “κατεβάζουν” με το δικό τους “ασανσέρ”.

          Πρόκειται για μια παθογένεια, για μια σχιζοφρενική συμπεριφορά, για μια παράνοια, για ένα “διπολικό σύνδρομο”.

          Νοσταλγώ την επικοινωνία με αγίους, οι οποίοι ξέρουν να αγαπούν τους άλλους με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους, ξέρουν να εκτιμούν ή ακόμη να κρίνουν “αγαπητικά”, ξέρουν να δημιουργούν κοντά τους μια ατμόσφαιρα καλώς νοουμένης  ελευθερίας.

          Πάντως, είναι φοβερό και τελικά βολικό να πολεμά κανείς τους άλλους με “παπική” νοοτροπία, που εκφράζεται ως “ορθόδοξη ομολογία”. Είναι όντως φοβερό και δαιμονικό.

          “ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ”. τ. 301