ΟΜΙΛΙΑ: ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Όλοι μας διερωτόμαστε: τι θα έλεγε ένας ασκητικός πατέρας για το ά ή ΄β πρόβλημα της πνευματικής ζωής που μας απασχολεί σήμερα?

Πάντως θα ήταν ωφέλιμο αν είχαμε συνηθίσει να ακούμε την φωνή των ασκητικών πατέρων. Διότι σήμερα ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων ταλαιπωρείται από προσωπικά αδιέξοδα λόγω λαθών και επηρεασμού ενός ξενόφερτου τρόπου ζωής. Παλαιοί και νεότεροι Γέροντες μας προτείνουν την απαλλαγή από πολλά και περιττά και την ανακάλυψη του εαυτού μας δια της αυτογνωσίας.

Μας προτείνουν ένα τρόπο ζωής αυθεντικό και καθαρό πολεμώντας τον επάρατο εγωισμό, και επιδιώκοντας την νηφάλια ταπείνωση .

Ο εγωισμός και το άγχος δημιουργούν κοινωνία με ατομιστές και μηδενιστές. Οι Γέροντες μας προτείνουν την απομάκρυνση από τον κόσμο όχι τοπικά βέβαια, αλλά εγκαταλείποντας το κοσμικό φρόνημα και την ταραχή του βίου. Και τρόπος είναι η μετάνοια, η απόφαση να μισηθεί η αμαρτία και να αγαπηθεί η αρετή.

Η άσκηση δεν αποτελεί πράξη στέρησης και απομόνωσης αλλά βοήθεια προς γνώση του ότι αν δεν θυσιαστούμε δεν πρόκειται να ζήσουμε μια αυθεντική ζωή. Οι Γέροντες επίσης μας διδάσκουν την απλότητα, το απέριττο και το λιτό που έρχονται σε αντίθεση με την πολυτέλεια, τον πλούτο και την άνεση που επιδιώκει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Επίσης ενώ η μνήμη του θανάτου είναι για τον κοσμικό άνθρωπο αποκρουστική , για τον ασκητή αποτελεί ελευθερία από την ματαιότητα και την πορεία προς την πρόγευση της άλλης ζωής.

Η εργασία και ο κόπος του ανθρώπου είναι ευλογημένος όσο ικανοποιεί τις απαραίτητες ανάγκες, γιατί όταν ξεπεραστούν τα όρια αρχίζει η τυραννία των παθών, που δυσκολεύουν την ζωή εκείνων που θέλουν να αγωνιστούν πνευματικά. Εξάλλου η μεγάλη άνεση διογκώνει το εγώ και οδηγεί σε ταραχή τον άνθρωπο, ενώ η περικοπή των περιττών χάρη του συνανθρώπου μειώνει το εγώ και αυτό το έργο το ευλογεί ο Θεός.

Η φιλαργυρία που διακρίνει τον σύγχρονο άνθρωπο τον οδηγεί στην ειδωλολατρία και σε ακραίες περιπτώσεις που τον εκθέτουν. Μέσα στην παραζάλη του ο άνθρωπος χάνει την ιερότητα του προσώπου του και την αρχοντιά του και πιστεύει, ότι το χρήμα μπορεί να του ωραιοποιεί την ζωή. Εκτός βέβαια από την ανθρώπινη αδυναμία σημαντικό μερίδιο έχει και ο διάβολος, ο οποίος επηρεάζει τον άνθρωπο εξωτερικά και εσωτερικά. Οι Ασκητικοί πατέρες λένε «άλλαξε την ζωή σου, στόλισέ την με αρετή και κανείς δαίμονας δεν θα μπορέσει να κατοικήσει μέσα σου».

Ένα άλλο πρόβλημα στο οποίο μας απαντούν οι πατέρες είναι η δυσκολία που έχουν οι σύγχρονοι άνθρωποι να ακούν προσεκτικά το λόγο της εκκλησίας και των πατέρων. Ο άνθρωπος αγαπά μόνο να μιλά και όχι να ακούει.

Η υπακοή είναι εκμάθηση υποταγής στο θέλημα του Θεού, μια πράξη άγνωστη στους πολλούς αλλά και παρεξηγημένη. Και όμως η παραίτηση από το θέλημά μας δίνει χώρο στο Θεό να περάσει στην ψυχή μας και να την ευλογήσει πλουσιοπάροχα. Ο υπάκουος κερδίζει από κάθε άποψη, ενώ ο ανυπάκουος μεγαλώνει τον εγωισμό του. Στο θέμα της προσευχής βγάζουμε τα προσωπεία και παραδεχόμαστε, ότι παραιτούμενοι από δικαιολογίες και προφάσεις ο Κύριός μας είναι ο Θεός και του προσφέρουμε την ζωή μας. Ο Θεός ως πατέρας θέλει όλη την αγάπη μας και την προσοχή μας στην Προσευχή και όχι μια τυπική και καθηκοντολογική προσευχή γιατί αυτό δεν αρέσει στον Θεό.

Ο Θεός δυσκολεύεται να συνεννοηθεί με κάποιους που ζουν με σκοπό την κερδοφορία και τις αγοροπωλησίες.

Ο ασκητής της ερήμου νοείται αυθεντικό παιδί του Θεού και κοιτά να δώσει και όχι να πάρει από τον αδελφό του. Ο γνήσιος πιστός επιλέγει τα αναγκαία αγαθά ελευθέρως και αβιάστως. Εργάζεται φιλότιμα, χαίρεται το παρόν με φιλάνθρωπο τρόπο.

Μια άλλη σημαντική βοήθεια των πατέρων στο σύγχρονο άνθρωπο είναι η βροντερή σιωπή της ερήμου. Οι αρχαίοι Αβάδες δίδασκαν με την σιωπή τους και με τη θέα του προσώπου τους. Είναι μια σιωπηλή διαμαρτυρία στην πολυλογία και τη φλυαρία των κενών ημερών μας.

Είναι ανάγκη να διδαχθούμε από το σιωπηλό νόημα της ερήμου. Να χαμηλώσουν οι τόνοι, οι εντάσεις, οι εξάρσεις, η φλυαρία, η κουραστική κενολογία, και να αποσυρθεί ο άνθρωπος στο «ταμιείο» του, να συζητήσει σιωπηλά με τον εαυτό του και να ακούσει την φωνή του.

Η Ταπείνωση είναι το μεγάλο κεφάλαιο της πνευματικής ζωής. Η αληθινή ταπείνωση ομορφαίνει τον άνθρωπο, ο ταπεινός δεν απαιτεί ποτέ τίποτε και τα χαρίσματα στα χέρια του είναι δώρα του Θεού. Αλλά και στο θέμα της μοναξιάς, η προσφορά τους είναι ανυπολόγιστη. Μόνο όταν αφεθεί κανείς στα χέρια του Θεού θα λυτρωθεί από αυτήν.

Επίσης η αδιακρισία μεγαλώνει τα προβλήματα και διάκριση είναι να καταλάβουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού ώστε να ενεργούμε σωστά. Η διάκριση είναι θείο χάρισμα καρπός των ταπεινών ψυχών.

Οι Γέροντες της Ερήμου με την διάκριση που τους διακρίνει συμπάσχουν από αγάπη και θεωρούν υπεύθυνο τον εαυτό τους για την κακία που επικρατεί-μετανοούν για χάρη των αμαρτωλών. Μόνον αυτός που αγαπά χαίρετε και αισθάνεται άνετα. Η Αγάπη φωτίζει των άνθρωπο και τον εισάγει στη ζωή. Και το ταξίδι της ερήμου φθάνει στους σύγχρονους γεροντάδες, όπως ο γνωστός μας π. Πορφύριος, ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος, τον οποίον η αγάπη του για τον αδελφό τον έκανε ακούραστο στη γνώση, στην απλότητα, στη χάρη. Όλα τα έδινε για να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο.

Όλη αυτή η προσφορά των γερόντων της ερήμου ας αποβεί μυρίπνοον άνθος που με την πνευματική ευωδιά του θα μας οδηγήσει στην απόκτηση των αρετών, την προσωπική ωφέλεια και την αναψυχή των αδελφών.

Ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο

Την Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 6 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού μας θα ομιλήσει ο π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας για το ενδιαφέρον θέμα :

«Τα σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου κάτω από το φως της ασκητικής παραδόσεως.»

Κυριακή Ζ Λουκά, κεφ Η, στχ.41-56

Η θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός

Η επαφή της πίστεως

Η σημερινή ευαγγελική διήγηση αφηγείται το θαύμα της αιμορροούσης γυναίκας από τον Χριστό.Η γυναίκα αυτή δαπάνησε ό,τι είχε χωρίς να βρει την θεραπεία της. Δύο πράγματα της έμεναν: ή να συμβιβαστεί με την αρρώστια της ή να φθάσει στην απελπισία.

Αποφασίζει όμως κάτι διαφορετικό. Μπροστά στο συμβιβασμό ή την απόγνωση επιχειρεί την υπέρβαση. Τολμά να ζητήσει την ίαση της, «δωρεάν» πέρα από τα όρια των θεραπευτικών δυνατοτήτων του ανθρώπου. Δεν ξέρουμε βέβαια πως πληροφορήθηκε την παρουσία του Χριστού στον τόπο της. Πάντως βρέθηκε ανάμεσα στο πλήθος αναζητώντας τρόπο να τον προσεγγίσει. Προχωρεί με κίνδυνο να συνθλιβεί και πλησιάζει στα νότα τον Χριστό. Δεν τόλμησε να τον αντικρίσει κατά πρόσωπο. Μέσα της συγκρούονταν ο τρόμος και η τάση της απομάκρυνσης με την γοητεία που ασκούσε η γοητεία του. Βέβαιη πως έχει μπροστά της τον Θεό, προχώρησε και «έπιασε» την άκρη του ιματίου του και παρά χρήμα το θαύμα έγινε. Για πρώτη φορά ένιωθε το ταλαίπωρο κορμί της να σφύζει από υγεία και δύναμη. Την ίδια όμως ώρα ακούει έντρομη τον Κύριο να ρωτά «τις ο αψάμενός μου?» Ποίος με ακούμπησε? Στη σκέψη ότι μπορεί «να υποκλέψει» την θεραπεία της συγκλονίζεται από ενοχές κάτι που επιβεβαιώνει η επόμενη πρόταση : «εγώ ένιωσα να βγαίνει δύναμη από εμένα», και τότε πλησιάζει πέφτει στα πόδια και ομολογεί την πράξη της.

« Θάρσει θύγατερ η πίστη σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην» της απαντά ο Ιησούς, και διέλυσε τον φόβο της, δικαίωσε την πράξη της αλλά και ανέδειξε την αιμορροούσα ως σύμβολο θάρρους, πίστεως και ηρωισμού.

Αυτό το σύμβολο προβάλλει η εκκλησία ώστε μέσω της πίστεως να επιχειρήσουμε μια επαφή και γνωριμία με τον Θεό. Ο Χριστός δεν ήλθε βέβαια για να θεραπεύσει τα πάθη του σώματος που οδηγούν στον πρόσκαιρο θάνατο, ούτε για να ικανοποιήσει την περιέργεια μας - ήλθε προ παντός να θεραπεύσει τα ψυχικά πάθη, την απιστία, τον εγωισμό, την αδικία, που οδηγούν στον αιώνιο θάνατο.

Η αιμορροούσα «άγγιξε» με τον δικό της τρόπο τον Ιησού Χριστό. Εμείς τον «αγγίζουμε» όταν ερχόμαστε σε επαφή με τους συνανθρώπους μας που είναι μέλη του σώματός του, όταν καταθέτουμε το «εγώ» στην διακονία του «συ» και ενεργοποιώντας την αγάπη είμαστε ήδη σε επαφή μαζί του.

Το άγγιγμα για την δική μας θεραπεία πραγματοποιείται μυστικά στην Θ. Ευχαριστία, που είναι φάρμακο αθανασίας και αντίδοτον του «μη αποθανείν».

Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ

Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ

Τηρώντας την αρχαία παράδοση, η Εκκλησία τελεί την εορτή της συνάξεως των αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και όλων των επουρανίων δυνάμεων στις 8 Νοεμβρίου σε ανάμνηση της αποστασίας του σατανά. Όταν ο αρχάγγελος Μιχαήλ είδε το σατανά πεσόντα, κάλεσε τις ουράνιες δυνάμεις. Αναφώνησε «πρόσχωμεν» και ύμνησε με τους υπολοίπους αγγέλους το Θεό. Αυτή η συγκρότηση ονομάστηκε σύναξη των ασωμάτων, δηλ. προσοχή, ένωση και ομόνοια των αγαθών αγγέλων.Ένα μέρος από τους αγαθούς αγγέλους έχοντας ως επικεφαλής τους τον εωσφόρο εξ αιτίας της υπερηφάνειας και του εγωισμού ήρθαν εναντίον του Θεού.

Έτσι εξέπεσαν από την αγαθότητα και μεταβλήθηκαν σε πονηρά πνεύματα, τους δαίμονες. Αντιστρατεύονται το θέλημα του Θεού και υποβάλλοντας τους ανθρώπους σε διάφορους πειρασμούς προσπαθούν να τους απομακρύνουν από τη σωτηρία και από τον Θεό. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: « κάθε κακία επινοήθηκε από αυτούς όπως και τα ακάθαρτα πάθη. Και τους δόθηκε η παραχώρηση να προσβάλλουν τον άνθρωπο, δεν μπορούν όμως να εξαναγκάσουν κανέναν. Σε μας υπάρχει η δυνατότητα να δεχτούμε η να μην δεχτούμε την προσβολή».
Κατά τον Πρόκλο Κωνσταντινουπόλεως, το όνομα Μιχαήλ ερμηνεύεται ως «Δύναμις Θεού» και Γαβριήλ σημαίνει «άνθρωπος Θεού». Για το λόγο αυτό και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ υπηρέτησε με μοναδικό τρόπο την ενσάρκωση του Θεανθρώπου.
Οι άγγελοι είναι δημιουργήματα του Θεού «γιατί τα πάντα δι' αυτού ήρθαν στην ύπαρξη όσα στον ουρανό και όσα στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, θρόνοι και κυριότητες, αρχές και εξουσίες» προς Κολοσσαείς 1,16. Σε σχέση με τους ανθρώπους είναι ανώτεροι στη γνώση, απαλλαγμένοι από τα πάθη, άυλοι και ασώματοι, όχι όμως απολύτως, γιατί παντογνώστης, απαθής, άυλος, ασώματος, πανταχού παρών είναι μόνον ο Θεός. Είναι δεύτερα φώτα νοερά, τα οποία λαμβάνουν το φωτισμό τους από το πρώτο και άναρχο φως, το Θεό. Στο χριστιανισμό είναι πνευματοϋλικές υπάρξεις λεπτόσωμες και επιτελούν το έργο της δόξας και του ύμνου του Θεού.

Έργο Νικολάου Γύζη

Συχνά προς ωφέλεια των ανθρώπων έρχονται σε επαφή με αυτούς. Στην παράδοση μας έχει σχηματιστεί η εικόνα της ύπαρξης των αγγέλων ως νεανίες με φτερά αλλά και ιεροπρέπεια, με τη μορφή ενός επουρανίου στρατεύματος. Χωρίζονται και κατατάσσονται σε τάγματα με ξεχωριστά ονόματα.
Τα εννέα αγγελικά τάγματα είναι: Άγγελοι, Αρχάγγελοι, Αρχές, Εξουσίες, Δυνάμεις, Θρόνοι, Κυριότητες, Χερουβείμ, Σεραφείμ.
Γνωστότεροι από αυτούς είναι οι Αρχιστράτηγοι Αρχάγγελοι, Μιχαήλ και Γαβριήλ. Τους Αρχιστρατήγους Μιχαήλ και Γαβριήλ τους αποκαλούμε και Ταξιάρχες και την εορτή τους των Ταξιάρχων.

Ο ΚΕΝΟΣ ΤΟΙΧΟΣ

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.

Το κρεβάτι του βρισκότανε ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.

Οι άντρες κατέληξαν να μιλάνε ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους ,την θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.

Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Πολλοί άνθρωποι περπατούσαν μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.

Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περιέγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας ,μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.

Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα το να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο . Άρχισε να αποστρέφεται τον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.

Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο . Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος . Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του να σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.

Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !

Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραψε; Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόση ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;

Και η νοσοκόμα του απάντησε : Ω θεέ μου........δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός ; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει.

(από το μπλογκ «Πηγαιμός για την Ιθάκη»)

Προσοχή λοιπόν! Εάν ζούμε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό μας για το τι έχουν οι άλλοι ,πιθανότατα θα χάσουμε την χαρά του να γίνουμε αποδέκτες αυτών που οι άλλοι θέλουν να μας δώσουν.

Ο Μ Ι Λ Ι Α ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Ο Μ Ι Λ Ι Α

ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΝ ΕΝ ΠΑΤΡΑΙΣ

(3 Νοεμβρίου 2008)

* * *

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος καὶ λίαν ἀγαπητὲ Ἀδελφὲ κύριε Ἱερώνυμε,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Πατρῶν κύριε Χρυσόστομε,

Ἐξοχώτατοι,

Ἐντιμότατοι κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,

Εὐλαβέστατοι κληρικοί,

Λαὲ τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε,

Αἶνον καὶ δοξολογίαν ἀπὸ κέντρου ψυχῆς ἀναπέμπομεν πρὸς τὸν Κύριον καὶ Θεὸν ἡμῶν, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀξιώνει τῆς σημερινῆς μεγάλης χαρᾶς.

Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ψυχὴ ἐκ νεότητος διψῶσα τὸν Θεόν, μαθητεύσας πλησίον τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ πληροφορηθεὶς παρ’ αὐτοῦ τὰ τοῦ Ἰησοῦ, ἐπλησίασε τὸν Κύριον μὲ πόθον πολύν, εὑρῆκεν ἐν τῷ προσώπῳ Του τὸν ἀναμενόμενον Μεσσίαν, καὶ ὡδήγησεν εἰς Αὐτὸν τὸν ἀδελφόν του Σίμωνα κατ’ ἀρχήν, πολλὰ δὲ πλήθη πιστῶν μετὰ τὴν Πεντηκοστήν, Ἀπόστολος μέγας γενόμενος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἐθνῶν. Τὸ Βυζάντιον τοῦ ὀφείλει τὸν εὐαγγελισμόν του, ὅπως καὶ αἱ περὶ τὴν Μαύρην Θάλασσαν λοιπαὶ περιοχαὶ. Ἡ πόλις τῶν Πατρῶν ὅμως τοῦ ὀφείλει, πέραν τοῦ ἀποστολικοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς ἐγκαθιδρύσεως τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου της Στρατοκλέους, καὶ τὴν μεγάλην τιμὴν νὰ εἶναι ὁ τόπος τῆς ἐσχάτης ὁμολογίας, τοῦ μαρτυρίου καὶ τῆς τελειώσεώς του! Ἐνῷ τὰς ἄλλας περιοχὰς ἡγίασε μόνον μὲ τὸ κήρυγμα, τὴν προσευχήν, τὴν κατάστασιν Ἐπισκόπων καὶ Πρεσβυτέρων, τὸ ἅγιον ὑπόδειγμα τῆς ἀρετῆς του, τὰς Πάτρας, τὴν ἀχαϊκὴν γῆν, ἡγίασε μὲ τὸ ἴδιον τὸ τιμαλφὲς αἷμα του. Ἐσβέσθη ἡ πηγὴ τῆς Δήμητρας! Τὴν ἀντικατέστησε τὸ φρέαρ ποὺ ἡγιάσθη ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸν αἷμα! Ἔπεσεν ἡ Ἄρτεμις ἡ Τρικλαρία! Ὁ Ἀνδρέας ἐφύτευσεν εἰς τὰς Πάτρας τὸ τρίκλωνον δένδρον τῆς φυσιζώου Παναγίας Τριάδος! Ἠφανίσθη ἡ Παναχαΐς Ἀθηνᾶ! Ἐβασίλευσεν ἡ πανσθενὴς Χάρις τοῦ Ἑνὸς καὶ Μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰς τὴν Ἀχαΐαν!

Οἱ Ἀχαιοὶ ἀξίως ἠγαπήσατε τὸν Ἀνδρέαν. Ὑπῆρξε, καὶ εἶναι ἐσαεί, ὁ πνευματικὸς πατήρ σας. Ὁ οὐράνιος προστάτης, βοηθὸς καὶ ἀντιλήπτωρ σας. Ὁ πρέσβυς σας πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τὰ πρὸς σωτηρίαν. Δικαίως σεμνύνεσθε δι’ αὐτόν. Εἶναι ὁ μόνος ἐκ τῆς ἱερᾶς Δωδεκάδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρησεν ἐπὶ ἑλληνικοῦ ἐδάφους. Ἀξιοχρέως τὸν τιμᾶτε ὡς πολιοῦχον τῶν Πατρῶν, δίδετε τὸ σεπτὸν ὄνομά του εἰς τὰ τέκνα σας καὶ ἀνεγείρατε εἰς ἔπαινον καὶ δόξαν του, ὄχι μόνον τοὺς ἀρχαίους ἐκείνους ναούς, οἱ ὁποῖοι δὲν ὑφίστανται σήμερον, ὄχι μόνον τὸν παραπλεύρως ὑφιστάμενον σεμνὸν καὶ ὡραῖον παλαιὸν ναόν, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀπεδείχθη ἀνεπαρκὴς διὰ νὰ στεγάσῃ τὴν πρὸς τὸν Πρωτόκλητον μεγάλην πατρινὴν εὐλάβειαν, ἀλλὰ καὶ τὸν παγκαλλῆ καὶ περίλαμπρον Καθεδρικὸν τοῦτον ναόν, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ πλέον τὸ χαρακτηριστικώτερον ἀναγνωριστικὸν στοιχεῖον ταυτότητος τῆς συγχρόνου πόλεως τῶν Πατρῶν! Τὸν ἐθεμελιώσατε πρὸ ἑκατὸν ἀκριβῶς ἐτῶν. Τὸν ἐκτίσατε μὲ θυσίας καὶ μὲ καθολικὴν τοῦ λαοῦ συνδρομήν. Τὸν ἐνεκαινιάσατε μὲ μοναδικὴν λαμπρότητα. Νὰ τὸν χαίρεσθε μὲ τὴν χαρὰν ποὺ ᾐσθάνθη ὁ Σολομὼν ὅταν ἐπεράτωσε τὸν Ναὸν τῶν Ἱεροσολύμων καὶ μὲ τὴν χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν, τὴν ὁποίαν ᾐσθάνθη ὁ μέγας Αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός, ὅταν ἐπεράτωσε εἰς τὴν Βασιλεύσουσαν τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν μοναδικὸν καὶ ἀνεπανάληπτον περίπυστον Ναὸν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας!

Εὐχαριστοῦμεν, Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Πατρῶν κ. Χρυσόστομε, διὰ τὴν εὐγενῆ πρόσκλησιν νὰ ἔλθωμεν καὶ νὰ προστῶμεν τῶν ἑορτασμῶν τῆς χαρμοσύνου ἑκατονταετηρίδος, ὁμοῦ μετὰ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος καὶ λίαν ἡμῖν ἀγαπητοῦ Ἀδελφοῦ καὶ Συλλειτουργοῦ κυρίου Ἱερωνύμου, καὶ νὰ προσκυνήσωμεν εὐλαβῶς τὴν τιμίαν κάραν καὶ τὸν σεπτὸν σταυρὸν τοῦ κοινοῦ προστάτου μας. Σᾶς φέρομεν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ὅλην τὴν ἀγάπην, τὴν στοργὴν καὶ τὴν εὐλογίαν τῆς Βυζαντίδος καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Τῆς ὑπὸ τοῦ Πρωτοκλήτου ἱδρυθείσης καί, σὺν τῷ κηρύγματι τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ διὰ Χριστὸν μαρτύριόν του ἐγκολπωθείσης καὶ διαχρονικῶς μέχρι σήμερον ἐν ὑπομονῇ καὶ ἐγκαρτερήσει πολλῇ συνεχιζούσης. Νὰ ζῆτε, σὺν τῷ εὐαγεῖ κλήρῳ, τοῖς ἄρχουσι καὶ τῷ πιστῷ λαῷ τῆς Ἀχαΐας, ἔτη πολλά, εὐλογημένα καὶ σωτήρια, συνεχίζοντες φιλοτίμως καὶ προσεκτικῶς τὴν οἰκοδομὴν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπὶ τοῦ θεμελίου, τὸ ὁποῖον ἔθεσεν ἐνταῦθα ὁ πολὺς Ἀνδρέας!

«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ’ ὑμῶν», ἀδελφοί· «ἡ ἀγάπη μου μετὰ πάντων ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ἀμήν» (Α΄ Κορ. 16: 24).

(http://www.ecclesia.gr)

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Πλήθος πιστών υποδέχθηκε με τιμή και σεβασμό τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ.ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ.
Ήδη από τις 11 π.μ. η οδός Αγ.Ανδρέου ήταν γεμάτη από πιστούς που περίμεναν τον Πατριάρχη με ανυπομονησία καθώς και απ’ όλους τους ιερείς της Ι.Μ.Πατρών.
Στις 12.30 τελικώς ο Πατριάρχης έφθασε και ξεκίνησαν οι προσφωνήσεις και οι αντιφωνήσεις, ενώ κατά τις 13.00 ξεκίνησε η πομπή προς τον Ι.Ν.Αγ.Ανδρέου, όπου ο Πατριάρχης προσκύνησε την κάρα του Αγ. Ανδρέου και οι ιεροψάλτες των ναών της πόλης έψαλλαν την Δοξολογία.

(Ευχαριστούμε θερμώς τον ανώνυμο φίλο και συνεργάτη του μπλόγκ για την διάθεση των περισσοτέρων φωτογραφιών. Ο Θεός να τον ευλογεί)