ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ (Ματθ. 2, 12-23)

Η δίωξη της Αγίας οικογένειας και η σφαγή των νηπίων της Βηθλεέμ φέρνουν σε αντίθεση το φρόνημα του κόσμου και τον αγγελικό ύμνο της.

Ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος εν τω μεταξύ, κρατώντας στην αγκαλιά του τον Λυτρωτή του κόσμου θα ανακοινώσει στη Θεοτόκο μια βαρυσήμαντη αλήθεια «ἰιδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» ( Λουκ . 2, 34)

Γιατί όμως διώκεται ο Θεός και κάθε τι που συνδέεται με την παρουσία του στον κόσμο; Το «γιατί» διώκεται ο Θεός ουσιαστικά μένει ένα ερώτημα αναπάντητο, που όμως θα προβληματίζει πάντα την ανθρώπινη συνείδηση, όσο αυτός ο διωγμός θα συνεχίζεται.

Γι΄ αυτό περισσότερο για την ιστορική αλήθεια, τόσο για την συνάντηση του Κυρίου στην Αίγυπτο όσο και για το φρικτό θάνατο αθώων υπάρξεων, αξίζει να ερμηνεύσουμε τα κίνητρα του εγκλήματος στον ίδιο τον διάβολο δράστη.

Τραγική ειρωνεία είναι ότι Ηρώδης, όπως και οι όμοιοί του όλων των εποχών, νόμιζε πως η εξουσία του είναι «εκ Θεού δεδομένη» και μάλιστα ότι την υπηρετεί σωστά.

Η εντολή στους μάγους να τον ενημερώσουν για το «ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται» για να τον προσκυνήσει δήθεν, βασίζεται σε προφητείες για την προσδοκία των λαών ότι ο Λυτρωτής του κόσμου θα γεννηθεί από Παρθένο, εγκαθιδρύοντας την αιώνια βασιλεία του μεταξύ των ανθρώπων.

Η τραγικότητα του Ηρώδη προκύπτει από τη διεστραμμένη αντίληψη που είχε για την έννοια της εξουσίας. Πίστευε ότι πηγάζει μόνο από τον εαυτό του όπως κάνουν συχνά οι διαχειριστές της κάθε εξουσίας αυτού του κόσμου. Πολλοί την εμφανίζουν με θεϊκό ένδυμα χρησιμοποιώντας βίαια και δόλια μέσα για να την επιβάλλουν. Κι ενώ προδίδουν την αποδοχή του από τον λαό, στο τέλος οδηγούνται και οι ίδιοι στη καταστροφή, ασύνετοι και αμετανόητοι.

Ο Ηρώδης που ονομάστηκε «μέγας» λόγω ανοικοδομήσεως του Ναού της Ζοροβάβελ (μετά την επιστροφή από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία ) με φοβερή μανία επίδειξης, αποδείχτηκε ελάχιστος απέναντι στο Θεό και την αλήθεια, φιλόδοξος, ακόλαστος και καχύποπτος. Δολοφόνησε την γυναίκα του, τα τρία του παιδιά και τον πεθερό του. Κίνητρα η φιλαυτία και το πάθος της κοσμικής εξουσίας και δόξας, κάτι που τον έκανε σύμμαχο της θρησκευτικής ηγεσίας της εποχής και διώκτη του Θεού πριν από την Γέννησή του.

Έτσι το χαρούμενο γεγονός, αντί να αφυπνίσει την συνείδησή του, προκάλεσε τρόμο και μίσος που εκδηλώθηκε στη δίωξη του θείου βρέφος και την εκτέλεση αθώων υπάρξεων.

Δίωξη όμως του Θεού από τους θεομάχους άρχοντες κάθε εποχής, δεν είναι μόνο εγκληματική ενέργεια απέναντί Του, ούτε τα κάθε μορφής εγκλήματα σε βάρος των συνανθρώπων μας. Για όλα αυτά εκδηλώθηκε η χάρις του Θεού, για όλα ήλθε στον κόσμο ο Υιός του Θεού «ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός». Σωτηρία στην οποία καλούνται όλοι οι εγκληματίες, οι φονιάδες και οι διώκτες του Θεού, όπως έδειξε το παράδειγμα του Απ. Παύλου.

Και αυτό γιατί «ἐπεφάνη γάρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ σωτῆρος πᾶσιν ἀνθρώποις , παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τήν ἀσέβεια καί τάς κοσμικάς ἐπιθυμίας, σωφρόνως, δικαίως καί εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰώνι» ( Τιτ 2, 11).

Δίωξη του Θεού που δεν συγχωρείται, είναι μόνο η αμετανόητη ασέβεια και σκληροκαρδία, όσο θα κυριαρχούν στη ζωή μας αποτρέποντάς την «ἐντός ἡμῶν» εγκαθίδρυση της Βασιλείας του.

Αιτία αυτής της συνεχιζόμενης τραγωδίας είναι ο άκριτος εγωισμός και η φιλαυτία, στη θέση της αγάπης για τους άλλους, της ταπείνωσης και της συγνώμης που ανατέλλουν διαρκώς από το Σπήλαιο της Βηθλεέμ, από το Σταυρό και το κενό Μνημείο.

π.Γ.Στ.

Το φως των Χριστουγέννων

π.Αλέξανδρος Σμέμαν

Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια πλευρά: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Από την άλλη μια τρομακτική, συνεχώς κακή βούληση, ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη και επιθυμεί διακαώς να τα ξεριζώσει χωρίς έλεος. Γιατί να νοιαστεί αυτή η κακόβουλη εξουσία για τις κραυγές και το κλάμα των μητέρων που δε θα βρουν καμιά παρηγοριά; Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά οι ίδιες δύο εξουσίες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη στον πολυβασανισμένο πλανήτη μας: η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από το φόβο και τρομακτικά απάνθρωπη και η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως πως όλη η εξουσία, όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής, στα χέρια της αστυνομίας της, των ανακριτών της, στα χέρια αυτού του αθάνατου συστήματος των νυκτερινών επιχειρήσεων. Μόνο όμως φαινομενικά: επειδή ποτέ δεν παύουν να λάμπουν το αστέρι και η εικόνα της Μητέρας με το Βρέφος, ο ύμνος «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» δεν έχει σιγήσει, και η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη ζουν. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και έφυγαν, αλλά η λάμψη τους μένει.

Η Γέννηση του Χριστού από την Παρθένο Μαρία

Κάλλιστος Γουέαρ

Η γέννηση του Χριστού από μια παρθένο υπογραμμίζει ότι η Ενσάρκωση δεν έχει καμιά σχέση με τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Όταν γεννιέται ένα παιδί από δυο ανθρώπινους γονείς με το συνηθισμένο τρόπο, αρχίζει να υφίσταται μια καινούρια ύπαρξη. Αλλά το πρόσωπο του ενσαρκωμένου Χριστού δεν είναι άλλο από το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Επομένως, στη γέννηση του Χριστού δεν άρχισε να υφίσταται ένα νέο πρόσωπο, αλλά το πρόσωπο του Υιού του Θεού που προϋπήρχε άρχισε τώρα να ζει όχι μόνο με θεϊκό αλλά και με ανθρώπινο τρόπο ύπαρξης. Έτσι η Παρθενική Γέννηση αντανακλά την αιώνια προΰπαρξη του Χριστού.

Επειδή το πρόσωπο του ενσαρκωμένου Χριστού ταυτίζεται με το πρόσωπο του Λόγου, η Παρθένος Μαρία δίκαια μπορεί να πάρει τον τίτλο Θεοτόκος. Είναι μητέρα όχι ενός ανθρώπινου γιου που έχει ενωθεί με το θείο Υιό, αλλ΄ ενός ανθρώπινου γιου που είναι ο μονογενής Υιός του Θεού. Ο γιος της Μαρίας είναι το ίδιο πρόσωπο με το θείο Υιό του Θεού κι έτσι, χάρη στην Ενσάρκωση, η Μαρία είναι πραγματικά «Μητέρα του Θεού».

Από την Θ.Λειτουργία των Χριστουγέννων

Ψάλλει ο Πρωτοψάλτης Δημήτριος Γαλάνης

Μυστήριον ξένον

Τεριρέμ (Του Δείπνου σου... )

Φωτογραφίες από την Βηθλεέμ

Τάφοι και οστά των σφαγιασθέντων νηπίων

Η Φάτνη και το Σπήλαιο

Παναγία Βηθλεεμίτισσα

Ναός της Γεννήσεως


Οστά των ποιμένων στο ναό του Μπεζ Σαχούρ


Οι φωτογραφίες είναι της κ.Χαράς Βοϊνέσκου

Σαν σήμερα

29 - 12 - 1940

Το υποβρύχιο "Πρωτεύς"με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Ν. Χατζηκωνσταντή, μετά από επιτυχή τορπιλισμό, βυθίζει έξω από τη νήσο Σάσονα το Ιταλικό μεταγωγικό "Σαρδηνία". Το υποβρύχιο καταβυθίζεται στη συνέχεια δι' εμβολισμού από ιταλικό τορπιλοβόλο.

Η έννοια του σεβασμού σήμερα (γ')

4. Άλλες μορφές σεβασμού

Υπάρχουν όμως και μερικές άλλες μορφές σεβασμού. Είναι ο σεβασμός μπροστά στο μεγαλείο, στις μεγάλες προσωπικότητες και δημιουργίες. Εδώ όμως υπάρχει μια διαφοροποίηση. Εύκολα αναγνωρίζουμε, θαυμάζουμε και σεβόμαστε τις μεγάλες δημιουργίες στην τέχνη, στην επιστήμη κ. α , αλλά δύσκολα αναγνωρίζουμε τους μεγάλους ανθρώπους. Αυτούς δεν τους σεβόμαστε, τους φθονούμε. Για να αναγνωρίζεις κάποιον μεγάλο, πρέπει να είσαι και εσύ μεγάλος. Μεγάλος στην καρδιά!

Αλλά υπάρχει κι ένας σεβασμός εκ διαμέτρου αντίθετος. Είναι ο σεβασμός μπροστά στον αδύνατο, τον ανυπεράσπιστο, τον άπειρο. Ο σεβασμός π.χ. στο παιδί. Άραγε πόσοι σκέφτονται σήμερα αυτόν τον σεβασμό; Πόσοι σκέφτονται τις ολέθριες επιπτώσεις που δέχονται τα παιδιά και οι νέοι σήμερα από τόσες κατευθύνσεις;

Συνηθίζουμε να απαιτούμε σεβασμό από τους νέους. Αλλά πηγή του σεβασμού των νέων προς τους μεγαλύτερους είναι ο σεβασμός των μεγαλυτέρων προς την προσωπικότητα των νέων. Εάν οι γονείς δεν σέβονται τα παιδιά τους, πώς μπορούν να εμπνεύσουν ή ν’ αξιώσουν σεβασμό απ’ αυτά;

Ο Ευαγγελικός λόγος παραγγέλλει: «μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων….ὧν ἀναθεωροῦντες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς, μιμεῖστε τήν πίστην…» (Εβρ.13,7). Αν οι νεώτεροι «αναθεωρούν», εξετάζουν «την έκβασιν της αναστροφής», τη ζωή και νοοτροπία, «των ηγουμένων» και δεν βρίσκουν τίποτα άξιο μιμήσεως, πώς θα ζητήσουμε το σεβασμό τους ;

Αυτά τα ερωτήματα είναι βασικά που πρέπει να μας απασχολούν σοβαρά. Γιατί ο Θεός, πρώτα Εκείνος σέβεται τον άνθρωπο, την ελευθερία του, την αξιοπρέπεια του. Πριν, λοιπόν, ζητήσουμε τον σεβασμό των άλλων, ας αναρωτηθούμε : εγώ σέβομαι τους άλλους; Βλέπω τον καθένα ως εικόνα του Θεού, που αξίζει τον σεβασμό μου, μόνο και μόνο γιατί είναι άνθρωπος;

Αλλά γεννιέται και ένα άλλο αμφίπλευρο ερώτημα: είναι δυνατό να σέβομαι πραγματικά την εικόνα, τον άνθρωπο, όταν δεν σέβομαι το πρότυπο, τον Θεό, και είναι δυνατό να σέβομαι το Θεό, όταν δεν σέβομαι τον άνθρωπο;

Το ερώτημα αυτό το αφήνουμε ανοικτό.

Ας απασχολήσει σοβαρά τη σκέψη μας...

τέλος

π.Γ.Στ.