Είμαστε φεμινίστριες, ή μάλλον φονταμενταλίστριες, στα όπλα

 

Μετά τον φεμινισμό ήρθε ο φονταμενταλισμός. Η χειρότερη μετατόπιση που κάνει το φεμινιστικό κίνημα, με τους ιμπρεσάριους και τους πολιτικούς διερμηνείς του, είναι η μετάβαση από την καταγγελία της βίας, της κακοποίησης και της δολοφονίας κατά των γυναικών στη γενίκευση της ενοχής σε ολόκληρο το ανδρικό φύλο και σε όλους εκείνους που δεν συμμερίζονται την ιδεολογία τους. Δεν είναι ένας ή εκατό εγκληματίες που σκοτώνουν μία, εκατό γυναίκες, αλλά ένας ολόκληρος κόσμος, ένας πολιτισμός και μια ολόκληρη ιστορία. Ο δολοφόνος ή ο υποκινητής θα ήταν η κοινωνία, ο παραδοσιακός πολιτισμός, η λεγόμενη πατριαρχική οικογένεια. Και επομένως το αρσενικό, ή μάλλον κάθε άτομο που δεν απορρίπτει την ταυτότητα και την ιστορία του φύλου του.

Στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της δολοφονίας της Τζούλια υπήρχε μια επιγραφή που συνοψίζει τέλεια αυτό το επικίνδυνο παραλήρημα: «ο βίαιος δεν είναι άρρωστος / είναι ο υγιής γιος της πατριαρχίας». Λαμβάνοντας υπόψη ότι η κοινωνία μας προέρχεται από την πατριαρχία, η συνέπεια είναι ότι δεν πρέπει να καταδικαστούν τα μεμονωμένα άτομα που διαπράττουν βία ή φόνο, αλλά όλοι όσοι έχουν διαφορετική ιδέα για την οικογένεια, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις σχέσεις ζευγαριού σε σύγκριση με τη φονταμενταλιστική ιδεολογία. Σύμφωνα με αυτή τη μαχητική ερμηνεία, που θυμίζει τους παλιούς κανόνες του 1968, δεν φταίνε τα άτομα, αλλά ολόκληρη η κοινωνία είναι άρρωστη. Όσοι αρνούνται να είναι «υγιή τέκνα της πατριαρχίας» σώζονται, και άρα γίνονται «παράφρονες», «παρεκκλίνοντες», σε σύγκριση με τον κόσμο από τον οποίο προέρχονται. Βρισκόμαστε στην αντιστροφή της πραγματικότητας: οι υγιείς είναι οι αληθινά άρρωστοι, οι άρρωστοι είναι οι αληθινά υγιείς. Και το καθήκον προτεραιότητας δεν είναι να εντοπίσουμε και να επιτεθούμε σε περιπτώσεις βίας, αλλά να εξαλείψουμε και να καταστρέψουμε τα κοινωνικά και πολιτιστικά θεμέλια της οικογένειας και της κοινωνίας όπως τη γνωρίζουμε ανά τους αιώνες. Γιατί αυτή θα είναι η μήτρα αυτών των εγκληματικών πράξεων. Πώς να ορίσουμε αυτή την ιδεολογική, ενοχική, ριζοσπαστική ανάγνωση που βασίζεται στην κατηγορία; Σαν τον φονταμενταλισμό της εποχής μας. Ένας αντεστραμμένος φονταμενταλισμός, δηλαδή, που δεν εφαρμόζεται για να υπερασπιστεί αλλά για να γκρεμίσει τα θεμελιώδη θεμέλια της κοινωνίας, που κρίθηκε άρρωστη και απορρίφθηκε ως πατριαρχία. Θα έπρεπε ίσως να οριστεί ως πρωτοποριακός ρηξικέλευθος καταποντισμός γιατί στην πραγματικότητα καταστρέφει και βυθίζει τα θεμέλια της κοινωνίας.

Χαρακτηριστικό του φονταμενταλισμού είναι ο φανατισμός, η υστερική επιθυμία να «καταστραφούν τα πάντα». Οι μόνιμες κραυγές, ο θόρυβος, ο φασισμός.

Το τελετουργικό παραλήρημα βρίσκεται σε ένα σύνθημα, το οποίο διαψεύδεται επί τόπου από την πραγματικότητα : όχι άλλη μία, ουρλιάζουν, αυτή η γυναικοκτονία θα είναι η τελευταία, ποτέ ξανά. Και ενώ το φωνάζουν, άλλες γυναικοκτονίες, άλλη βία κατά των γυναικών έρχεται στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Μια ψεύτικη κραυγή που αρνείται την πραγματικότητα αντί να την αντιμετωπίζει, που ισχυρίζεται ότι αλλάζει την πορεία των πραγμάτων απλά και μόνο με το να βάλλει εναντίον του κόσμου, του ανδρικού φύλου, ολόκληρης της κοινωνίας, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να είσαι αναποτελεσματικός είναι να ρίχνεις την ευθύνη για εγκλήματα σε ολόκληρες κοινότητες, στην ιστορία, στην ανθρώπινη φυλή. Θυμηθείτε τον Οδυσσέα που για να μην τον αναγνωρίσει ο Πολύφημος είπε ότι το όνομά του ήταν Κανένας. Έτσι ο Κύκλωπας τον υπέδειξε στην οργή των άλλων Κύκλωπων, λέγοντας ότι κανείς δεν ευθύνεται για την τύφλωση του.Ομοίως, οι φονταμενταλιστές, απαντώντας ότι το όνομα του δολοφόνου είναι «Όλοι», δεν καταφέρνουν να χτυπήσουν τους πραγματικούς ενόχους. Αυτό είναι πονηρό, αυτό είναι άνοια.

Στην πραγματικότητα, τα κακά του παρόντος δεν μπορούν να αποδοθούν στα φαντάσματα του παρελθόντος. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχει ένας συλλογικός υποκινητής πίσω από εγκλήματα που σηματοδοτούν τη ρήξη με τον κόσμο, την αποσύνδεση από κάθε κοινωνικό και οικογενειακό ιστό, την εμφάνιση ενός βίαιου, βαθιά άρρωστου και εγωκεντρικού ναρκισσισμού. Μια ασθένεια που επηρεάζει τα πιο εύθραυστα μυαλά και τις πιο επιθετικές, αν και αδύναμες, ιδιοσυγκρασίες.

Το αποτέλεσμα στο οποίο οδηγεί ο νέος φονταμενταλισμός είναι το ίδιο στο οποίο οδηγεί η κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture), η ιδεολογία woke, το MeToo και οι ζωές των μαύρων. το να ντρέπεται κανείς για τον δικό του πολιτισμό, απορρίπτοντάς τον με την απλή έκφραση «πατριαρχικός», που θεωρείται συνώνυμο του βάρβαρου. Όπως σε ένα οργουελικό καθεστώς, ο πολιτισμός ταυτίζεται με τη βαρβαρότητα. Κατά συνέπεια, η αληθινή βαρβαρότητα μπορεί να τρέχει αχαλίνωτη, χωρίς φρένα ή όρια. Και όλα αυτά ενώ είμαστε ανεκτικοί απέναντι σε έναν άλλο φανατισμό, ισλαμικής καταγωγής, που εξάγει και στις κοινωνίες μας έναν οικογενειακό κώδικα που βασίζεται στην υποταγή των γυναικών και των παιδιών στον αφέντη πατέρα.

Η ζημιά που προκαλεί ο φονταμενταλισμός και το μαχητικό του σκέλος, ο φανατισμός, είναι πολλαπλή. Διαχωρίζει την κοινωνία μεταξύ μιας ιδεολογικής εθνικής ομάδας καλών και ξύπνιων ανθρώπων και μιας διαβόητης και κατώτερης φυλής «υγιών παιδιών της πατριαρχίας». Υψώνει ένα τείχος μεταξύ ανδρών και γυναικών, υπονοώντας ότι είναι προτιμότερες κοινωνίες στις οποίες τα αρσενικά μένουν με τα αρσενικά και τα θηλυκά με τα θηλυκά. Επισημαίνει ένα τεράστιο πεδίο απόλυτων εχθρών στους οποίους μπορεί να χυθεί το μίσος και να αποδοθεί η ευθύνη για αυτές τις ατασθαλίες, μετατοπίζοντας την προσοχή από τους πραγματικούς υπαίτιους μεμονωμένων εγκλημάτων σε ολόκληρες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες· ισοπεδώνει τους κανόνες, τα όρια, τις αρχές που προστατεύουν την κοινωνία και τα μέλη της από το να παρασυρθούν στη βαρβαρότητα. Η προτεινόμενη, ή μάλλον απαιτούμενη, θεραπεία για την αντιμετώπιση περιπτώσεων βίας, κακοποίησης και γυναικοκτονίας θα ήταν να διαγραφεί και να εξαλειφθεί κάθε ίχνος, κάθε κληρονομιά του πολιτισμού όπως τον έχουμε γνωρίσει. Σαν να λες ότι για να εξοντώσεις έναν τρομοκράτη που έχει κλειστεί σε μια πόλη, αποφασίζεις να ισοπεδώσεις την πόλη…

Είμαστε φεμινίστριες, ή μάλλον φονταμενταλίστριες, στα όπλα | Προδρομικός (wordpress.com)

Γήινα μάτια …ουράνιο βλέμμα

 

Εάν θέλεις να διαβάσεις ένα εικόνισμα, σαν Ευαγγέλιο, πρώτα κοίταξε τα βλέμματα των αγίων. Εκεί θα μελετήσεις την Θέα του Θεού. Εκεί θα ποθήσεις την αδιατάρακτη γαλήνη των αρετών. Θα δεις την ταπείνωση να κρύβεται, την αγάπη να ξεχύνεται, την πίστη να καίει, τη δοξολογία να εκφράζεται.

          Σε μερικές εικόνες, όπως αυτή της Γεννήσεως του Κυρίου, μπορείς χρόνια να τη διαβάζεις, χωρίς να καταφέρεις ποτέ να την εξαντλήσεις. Πως να καταγραφεί το καθαρό βλέμμα της Μαριάμ; Βλέμμα σαν ακτίνα φωτός. Κατευθύνεται προς τον Υιό της. Και πριν ακόμη Εκείνος γεννηθεί, η πορεία της ματιάς της προς Αυτόν έτρεχε, σε Αυτόν κατάληγε. Είναι το  μοναδικό μητρικό βλέμμα που μοιάζει με βλέμμα μικρού παιδιού, του πατέρα του. Η ματιά του Ιωσήφ είναι σαν τη γαληνεμένη, μετά την τρικυμία, θάλασσα. Τα κύματα των λογισμών, που τόσο δυνατά   το σκαρί του μυαλού του, έπαυσαν, μόλις έπλευσε το Πνεύμα το άγιο στη θάλασσα της ύπαρξής του. Το βλέμμα του δίκαιου μνηστήρος αγκαλιάζει την παρθένο μητέρα και το μικρό παιδί του, που μέσα του κρύβεται με ταπείνωση πολλή ο μεγάλος Θεός. Αυτό το μικρό κορίτσι, αυτή η μεγάλη Μάννα, έγινε γι΄ αυτόν Θαβώρ, τόπος που γεύτηκε το φως το αιώνιο του Θεού. Τα μάτια των βοσκών, ξεχωρίζουν μέσα στο σκοτάδι. Είναι κόκκινα, σαν αναμμένα κάρβουνα, από την αγρυπνία.. Κάρβουνα έτοιμα να δεχθούν το λιβάνι της δοξολογίας. Από τα μάτια των Μάγων σαν καταρράκτης ορμητικός ξεχύνεται η έκπληξη. Μέρες  ολόκληρες είχαν το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό και ξαφνικά είδαν τον ουρανό στη γη. ‘Έτσι γίνεται όταν πορεύεσαι ακολουθώντας τα μηνύματα του ουρανού.

          Μέρες και νύχτες παρακολουθούσαν το άστρο, που τους οδήγησε στον «Ήλιο της Δικαιοσύνης». Το βλέμμα τους χαμήλωσε αφού Αυτός που έψαχναν είναι πλέον «μεθ’ ημών». Πόση δίψα για φως προδίδει η ματιά τους; Τα βλέφαρα τους ορθάνοιχτα, σαν την σχισμένη γη της έρημου  που λαχταρά λίγο νερό, δεν θέλουν να χάσουν ούτε σταγόνα  από την πηγή της φάτνης.

          Το φως τους μάγεψε, τους έβγαλε από την πατρίδα τους, τους έκανε να ταξιδέψουν στο άγνωστο, ν α πορευτούν στην αφιλόξενη γη της ερήμου, με το βλέμμα  πάντα στραμμένο στον ουρανό, έναν ουρανό που κατέβηκε. Όχι για να κατοικήσει αλλά για να κατακτηθεί!!!

          Π. Σπυρίδων Βασιλάκος

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΟΥ Αλέξανδρου Μωραϊτίδη

 

«Εβράδυασεν. Ο ήλιος δύων όπισθεν του πευκοφύτου όρους έπεμπεν εις τας ανατολικάς άκρας της νήσου και εις τας προ του λιμένος της νήσου νησίδια τας τελευταίας του ακτίνας, λαμβάνων μεθ’ εαυτού όλον  το ευφρόσυνον της ημέρας θάλπος και αφήνων εις τα βουνά να στέλλωσι το οξύ εκείνο του χειμώνος απόγαιον…». 

          Τι στερούνται τα παιδιά μας, αλήθεια, από την άγνοια αυτής της ομορφιάς του λογοτεχνικού και ανεπανάληπτου  ελληνικού λόγου;

          Γ.

         

EΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2023 ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν

           
            Παιδιά μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,
 
Ὃταν ὁ πόθος γιά λύτρωση παρεβίασε τοῦ οὐρανοῦ τίς πύλες, τότε ἑκών, μέ τήν θέλησή Του δηλαδή, Ἐκεῖνος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, κατῆλθε, ἐταπεινώθη, ἐγεννήθη ὡς ἂνθρωπος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου, Θεοτόκου.
«Ἂνθρωπος γίνεται Θεός, ἳνα τόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται»^[1]
          Κατῆλθε, ἳνα ὑψωθῶμεν, ἐταπεινώθη, γιά νά μᾶς κάνῃ οὐρανοπολίτες, ἐτέχθη ἐν σπηλαίῳ, γιά νά μᾶς πάρῃ ἀπό τήν πνευματική φτώχεια καί τῆς ἁμαρτίας τόν βοῦρκο καί νά μᾶς ἀποκαταστήσῃ στήν ἀρχαία μακαριότητα καί στό πρῶτο κάλλος τοῦ Παραδείσου τῆς Ἐδέμ. Ντύθηκε τήν φθαρτότητα, γιά νά μᾶς ἐνδύσῃ μέ τήν ἀφθαρσία. «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν, ἳνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν^[2]».
          Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας  μέσα ἀπό τό γεγονός τῆς θείας Σαρκώσεως, βλέπουν τήν ἂκρα ταπείνωση τῆς Σταυρώσεως, ζοῦν τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως, τήν δωρεά τῆς Ἀναλήψεως καί τῆς Πεντηκοστῆς καί μιλοῦν ὂχι ἁπλῶς γιά τήν ἐλπίδα, ἀλλά γιά τήν βεβαιότητα τῆς σωτηρίας.
          Πέρασαν ἀπό τότε δυό χιλιάδες καί πλέον χρόνια. Καί  ὃμως, ἒρχεται, ταπεινοῦται, γεννᾶται θέλων ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί ἑορτάζει ἢ ἐπί τό ἀκριβέστερον πρέπει νά ἑορτάζῃ ἡ σύμπασα κτίσις. Τά παιδιά μετέφεραν τόν ὓμνο τῶν Ἀγγέλων, τήν χαρά τῶν Ποιμένων, τῶν Μάγων τήν εὐφροσύνη, καί τῶν Ἁγίων τήν ἐμπειρία, γιά νά δηλώσουν μέ τίς ἁπλές, καθάριες, ἀγγελικές, φωνές τους, ὃτι «Χριστός γεννᾶται σήμερον, ἐν Βηθλεέμ τῇ πόλει, οἱ οὐρανοί ἀγάλλονται, χαίρει ἡ κτίσις ὃλη».
          Εὐτυχῶς, ἀδελφοί μου, πού ὑπάρχουν αὐτές οἱ ἁγνές ὑπάρξεις, οἱ ὁποῖες αἰσθάνονται βαθειά στήν καρδιά τό μέγα γεγονός τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως καί ἀκοῦνε μέ τόν δικό τους ἐσωτερικό τρόπο τό πανηγύρι τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καί βλέπουν «τούς Οὐρανούς ἀνεωγμένους καί τούς Ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καί καταβαίνοντας ἐπί τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου».
          Δυστυχῶς γιά τήν ἐποχή μας ἰσχύουν οἱ λόγοι τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Κύριος ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιὼν ἢ ἐκζητῶν τὸν Θεόν», δηλαδή, «Ὁ Κύριος ἔσκυψεν ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ἔρριψε τό βλέμμα του κάτω σέ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, διὰ νὰ ἴδῃ ἐὰν ὑπάρχῃ ἀνάμεσά τους κάποιος μὲ σύνεση, ποὺ νὰ γνωρίζῃ τὸν Θεὸ ἢ νὰ Τόν ποθῇ καὶ νὰ Τόν ἐπικαλῆται, προσπαθώντας μὲ τίς ἐνάρετες πράξεις του νὰ Τόν εὐαρεστήσῃ».^[3]
          Καί συνεχίζει  ὁ Προφητάναξ Δαυίδ: «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός Πού σημαίνει: 
 «Ἀλλοίμονο! Ὅλοι ἐξετράπησαν ἀπὸ τὴν εὐθείαν ὁδὸ καὶ κατήντησαν σέ ἐξαχρείωση καί διαφθορά. Δὲν ὑπάρχει κανεὶς, ποὺ νὰ πράττῃ τὸ ἀγαθὸν, δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας»^[4].
          Ὃμως, ἀδελφοί μου, παρά τήν μεγάλη ἁμαρτωλότητά μας,
          Ἦλθε καί πάλι τό Φῶς, σέ ἓνα κόσμο πού ζεῖ μέσα στό σκοτάδι∙
          Ἦλθε καί πάλι ἡ Ἀλήθεια, γιά νά ἀπαλλάξῃ τούς ἀνθρώπους ἀπό τό ψέμα∙
          Ἦλθε καί πάλιν ἡ Ζωή, γιά νά λυτρώσῃ τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν θάνατο∙
          Γεννᾶται καί πάλιν ἡ Εἰρήνη, γιά νά εἰρηνεύσῃ ἡ καρδιά τοῦ καθενός μας καί νά παύσουν οἱ πόλεμοι καί οἱ ἀκοές τῶν πολέμων∙
          Ἆρα γε προσλαμβάνομε, θά προσλάβωμε, τό Φῶς, θά θελήσωμε νά ζήσωμε στό πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, θά ἀγκαλιάσωμε τήν Ζωή, γιά νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τά πάθη καί τόν θάνατο;
          Θά γίνῃ ἡ ὓπαρξή μας, ἡ κοινωνία μας, ὁ κόσμος μας εἰρηνικός, ὣστε νά σταματήσουν οἱ πόλεμοι, οἱ κλαυθμοί, οἱ ὀδυρμοί, οἱ κραυγές ἀθώων θυμάτων, μικρῶν παιδιῶν καί ἂλλων ἀμάχων, εἲτε ἀπό τόν Βορρᾶ, εἲτε ἀπό τήν Μέση Ἀνατολή καί μάλιστα πλησίον τοῦ τόπου, ὃπου ἐγεννήθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός;
          Ὃλα αὐτά καί ἀκόμη περισσότερα καί μᾶς προβληματίζουν καί μᾶς λυποῦν, κυρίως ὃμως μᾶς ὑποχρεώνουν, νά μετανοήσωμε ἀπό βάθους καρδίας καί νά θρηνήσωμε διά τήν ἀποστασία μας ἀπό τόν Θεό, γιά τήν πολυώνυμη ἁμαρτία, γιά τήν διαφθορά καί ἀλλοτρίωση τῆς κοινωνίας μας, ἐκζητώντας τό μέγα ἒλεος τοῦ Κυρίου μας.
          Ἀδελφοί μου, Χριστούγεννα σήμερα. Ἡ λαμπρά αὐτή ἑορτή καί πανήγυρις, εἶναι ἡ Μητρόπολις τῶν ἑορτῶν, κατά τόν λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἂς ἑορτάσωμε πνευματικά, ἐσωτερικά, ἀντιστεκόμενοι στόν πνευματικό ὁδοστρωτῆρα τῆς ἐποχῆς μας. Ἂς εὐφρανθῶμε μετά τῶν Ἀγγέλων, ἂς δοξάσωμε μετά τῶν Ποιμένων, ἂς προσφέρωμε δῶρα ἐγκάρδια, ὡς οἱ Μάγοι καί ἂς ζήσωμε τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων, ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, μέχρι καί τοῦ ἂρτι καταταγέντος, εἰς τάς δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἁγίου Γερβασίου τῶν Πατρῶν, ψάλλοντες μαζί μέ ὃλους τούς θεουμένους: « Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε. Ἂσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί· ὅτι δεδόξασται^[5].
          Σᾶς ἀσπάζομαι ὃλους μέ ἀγάπη πατρική καί σᾶς εὒχομαι ὑγιεία καί κάθε εὐλογία παρά τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου ἡμῶν.
 
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2023
 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και επισκέπτες του ιστολογίου  μας:  Εύχομαι τα υψηλά μηνύματα και νοήματα του Αγίου ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ να γίνουν ενσυνείδητες αποφάσεις «προς οικοδομή» και θεμέλια για την παραπέρα πορεία μας προς την Βασιλεία του Θεού.

          Με εορταστικές εγκάρδιες  ευχές,

          π. γ. στ.

Το αυθεντικό μήνυμα των Χριστουγέννων

 

Το αυθεντικό μήνυμα των Χριστουγέννων είναι:

 «Να πιστεύει κανείς  εκεί που όλα φαίνονται χωρίς ελπίδα. Διότι στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι τελικά κάποιος Άλλος  ρυθμίζει την εξέλιξη του σύμπαντος,  «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ» (Αποκ. 1, 8).

 Να ζει με τη βεβαιότητα ότι η παγκόσμια κοινωνία αγάπης ελευθέρων προσώπων είναι ιδανικό για το όποιο αξίζει να αγωνίζεται. Να δρα δημιουργικά στο τοπικό με προοπτική το παγκόσμιο, να ανταποκρίνεται υπεύθυνα στο συγκεκριμένο χρέος, με προσανατολισμό  και σκοπό ζωής το Άπειρο- τον   Θεό  της Αγάπης»

Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

«Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών

 

«Η Γέννησίς σου….»

«Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών,

ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως

εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες

υπό αστέρος εδιδάσκοντο σε προσκυνείν,

τον Ήλιον της δικαιοσύνης,

και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν.

Κύριε δόξα σοι».

           «Χριστέ και Θεέ μας, η Γέννησή σου, ανέτειλε                

στον κόσμο το φως της γνώσεως (του Θεού).

Διότι κατ’ αυτήν (οι Μάγοι) που λάτρευαν τα

άστρα, διδάσκονταν από αστέρι να προσκυ-

νούν Εσένα, τον Ήλιο της δικαιοσύνης και να

Σε αναγνωρίζουν σαν την Ανατολή που ήρθε

Από τον ουρανό. Κύριε, Σου ανήκει .δοξολογία».

(Απολυτίκιο της εορτής)