Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Στα Κατουνάκια με το γέροντα Εφραίμ (α ' μέρος)

Του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου


Το μεσημέρι της 2ας Αυγούστου 1979 ο πατέρας μου κι εγώ ανεβαίναμε με τη βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας το στενό και ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους. Η ανάβασις ήταν κοπιαστική και σε κάποια σημεία επικίνδυνη. Η καρδιά χτυπούσε δυνατά και γρήγορα και ο ιδρώτας έτρεχε άφθονος, διότι ο καυτερός ήλιος μας χτυπούσε ανελέητα στην πλάτη. Όμως η ελπίδα ότι θα συναντούσαμε τον φημισμένο γέροντα Εφραίμ έδινε κουράγιο στην καρδιά και φτερά στα πόδια.



Μετά μιάμιση ώρα φτάσαμε έξω από την καλύβη του γέροντος Εφραίμ. Πήραμε πολλές φορές βαθειές ανακουφιστικές ανάσες και δοξάσαμε το Χριστό και την Παναγία που μας αξίωσαν να ανεβούμε εκεί πάνω. Πρώτος μας συνάντησε ένας δόκιμος αδελφός, ο οποίος αφού μας χαιρέτησε μας είπε ότι ο γέροντας δεν δέχεται επισκέπτες. Δεν απογοητευτήκαμε, μόνο παρακαλέσαμε τον αδελφό να πειστο γέροντα ότι θέλαμε να τον δούμε. Ο αδελφός μας οδήγησε στην καλύβη και μας είπε να περιμένουμε, διότι ο γέροντάς του έκανε τον εσπερινό με κομποσκοίνι.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και ο γέροντας Εφραίμ παρουσιάστηκε. Ήλθε κοντά μας και κάθισε μαζί μας πολλή ώρα συζητώντας διάφορα πνευματικά θέματα. Η ψυχή μας ευφραινόταν από τα σοφά του λόγια και γέμισε χαρά, όταν μας είπε ότι θα μας κρατούσε να φάμε μαζί, να κοιμηθούμε στην καλύβη του, να λειτουργηθούμε την επόμενη μέρα και με την ευχή του να πάμε στην σκήτη της Αγίας Άννης για να προσκυνήσουμε το ευωδιάζον ποδάρι της μητέρας της Παναγίας μας.

Πολλά από όσα μας είπε ο μακαριστός γέροντας Εφραίμ θα αναφέρω ευθύς αμέσως στην αγάπη σας προς δόξαν Θεού. Όταν μας είδε κουρασμένους και ιδρωμένους μας είπε, ότι το προσκύνημα που γίνεται με κόπο έχει μεγαλύτερη αξία από ένα άνετο προσκύνημα.

Είπε στον πατέρα ότι δεν ξέρουμε για ποιο λόγο επιτρέπει ο Θεός την αρρώστια και ανέφερε το περιστατικό του εκ γενετής τυφλού που όχι από αμαρτίες, αλλά για να δοξασθεί ο Θεός ήταν τυφλός. Τόνισε ότι είναι ανεξιχνίαστοι αι βουλαί του Θεού.

Δεν πρέπει να δίνουμε υποσχέσεις στο Θεό διότι μπορεί να μην μπορέσουμε να τις εκπληρώσουμε. Ήταν μία μάνα, είπε, που της αρρώστησε ένα κορίτσι και προσηύχετο στην Παναγία να το κάνει καλά και να γίνει μοναχή. Όταν όμως η Παναγία έκανε το θαύμα η μάνα κράτησε το κορίτσι στο σπίτι διότι το χρειαζόταν. Μετ’ ολίγον αρρώστησε πάλι το κορίτσι και παρά τις προσευχές της μάνας του, έζησε άρρωστο την υπόλοιπη ζωή του.



Μας διηγήθηκε δύο θαύματα. Προ πέντε ετών πήγε στη Μονή Κουτλουμουσίου ένας τυφλός και όταν προσκύνησε την κάρα της αγίας Παρασκευής, αυτή ευωδίασε και ο τυφλός αμέσως είδε και κρέμασε τα γυαλιά του εκεί. Το δεύτερο θαύμα έγινε στη σκήτη της Αγίας Άννης. Πήγε εκεί ο διοικητής του Αγίου Όρους, που ήτο άθεος και δεν πίστευε ότι ευωδιάζει το ποδάρι της Αγίας Άννης. Όταν όμως προσκύνησε, το ποδάρι ευωδίασε πράγμα που ομολόγησε ο διοικητής. Ο π. Εφραίμ παρατήρησε ότι τα λείψανα άλλοτε ευωδιάζουν και άλλοτε όχι, ανάλογα με την κρίση του Θεού και την ευλάβεια του προσκυνητού.

Δεν πρέπει να λέμε “ πάρε Θεέ μου την αρρώστια από τον δείνα και δος μου τη εμένα”, διότι έτσι αποδεικνυόμεθα σοφότεροι του Θεού.

Ήταν μια μοναχή άρρωστη και γι’ αυτό δεν μπορούσε να πηγαίνει στις ακολουθίες. Παρακαλούσε το Θεό να την κάνει καλά και μια μέρα βίασε τον εαυτό της και σηκώθηκε να πάει στο ναό. Έπεσε όμως στο δρόμο και έσπασε το πόδι της. Μετ’ ολίγον της παρουσιάστηκε ο Χριστός και της είπε: «Βλέπεις τι δίνει ο Χριστός σε αυτούς που τον αγαπούν;» εκείνη απάντησε: «γι’ αυτό και λίγοι τον αγαπούν».



Όταν προσευχώμεθα πρέπει να λέμε “εάν θέλεις Θεέ μου να γίνω καλά δόξα στο όνομά Σου, εάν δεν θέλεις να’ναι ευλογημένο”.

Χαρακτήρισε τον Άγιο Νεκτάριο ως φοβερό Άγιο.

Χαρακτήρισε την ευχή ως παντοδύναμη προσευχή και ως βασίλισσα των προσευχών. Στην ευχή υπάρχει ικεσία, ευχαριστία, δοξολογία, παράκλησις, μετάνοια. Κάνοντας επιφωνήματα είπε ότι με το πρώτο «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» ο διάβολος αρχίζει να βράζει, με το δεύτερο αρχίζει να σκάει και με το τρίτο φεύγει μακριά. Του ζήτησα να μου πει κάτι για τη μητέρα και την αδελφή μου και εκείνος είπε να τους πω τα εξής: «Θες να νοιώσεις ανείπωτη χαρά που να κλαις και να λες “σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που με παρέβλεψες και δεν μου έδωσες ανάλογα με τις αμαρτίες μου αλλά μου δίνεις τόση χαρά” ; Θες να δεις το Χριστό και την Παναγία; Θες να δεις τον παράδεισο από τούτο τον κόσμο; Λέγε την ευχή και θα’ ρθει μια μέρα που μόνο την ευχή θα λες».

Όταν του είπα ότι νοιώθω κάποιο φόβο στα μοναστήρια το βράδυ που πάω να κοιμηθώ, μου εξήγησε ότι αυτός ο φόβος είναι των αρχαρίων και ότι πολλές φορές ο διάβολος πιάνει το χέρι των μοναχών και δεν μπορούν να κάνουν κομποσκοίνι και το σταυρό τους. Όμως, συνέχισε, λέγε την ευχή και μη φοβάσαι. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα σαν πουλάκι και σε άλλα τρία μοναστήρια που πήγαμε τις επόμενες ημέρες, κοιμήθηκα χωρίς κανένα φόβο.

( συνεχίζεται )

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό άρθρο. Γνωρίζω τον Νίκο, αλλά δεν ήξερα οτι διαθέτει και αφηγηματικό χάρισμα.
Περιμένουμε την συνέχεια.
Ο γέροντας Εφραιμ Κατουνακιώτης λέγει σωστά και απλά πράγματα.

Ανώνυμος είπε...

κ.Νίκο σας ευχαριτούμε πολύ...
Σας βλέπω στην εκκλησία επί μονίμου βάσεως...
Είσται εξαίρετος και ο Θεός να είναι μαζί σας...
Περιμένουμε με αγωνία την συνέχεια του άρθρου...

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχη η αφήγηση. Συγχαίρω για το κείμενο. Όμως θα επιθυμούσα να μην είναι σε συνέχειες. Μου αρέσει αυτά τα ωφέλιμα και ταυτοχρόνως ξεκούραστα άρθρα να τα διαβάζω μονομιάς.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε πολύ που μας δροσίζετε και με λίγη αγιορείτικη αύρα και μάλιστα από ένα κολοσσό όπως ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης. Είναι απαραίτητη και μαλιστα στις σημερινές μέρες των Βατοπαιδινών σκανδάλων κ.λ.π. Ας είναι και σε συνέχειες ίσως είναι καλύτερα έτσι.

Ανώνυμος είπε...

ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΕΙ,ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕΙΝΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ!ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!
Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!