Η «Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΣΗΜΕΡΑ

 

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η είδηση που είδαμε στις εφημερίδες και τις δημοσιογραφικές  ιστοσελίδες, ότι στην Κωνσταντινούπολη η επιχείρηση Navitas Spa Sarnis, που στεγάζεται στο πεντάστερο  ξενοδοχείο Hilton, είχε διαμορφώσει σε κέντρο σπα (υδρομασάζ)… μια εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής υπόγεια δεξαμενή (κινστέρνα) 1500 ετών που χρονολογείται από τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και  θεωρείται σπουδαίο δείγμα της βυζαντινής κληρονομιάς.

            Καθολική, ασφαλώς, υπήρξε η αποδοκιμασία τέτοιων πρακτικών. Βέβαια, κατόπιν καταγγελιών και μηνυτήριας αναφοράς  που κατάθεσε τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού, ο δήμος σφράγισε τελικά την επιχείρηση.

            Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ με δυσκολία καταπνίγαμε μέσα μας ένα αίσθημα αποστροφής για την πρακτική αυτή επιχειρηματικής και τουριστικής  «αξιοποίησης» ενός μνημείου του πολιτισμού στη γείτονα Τουρκία, το μάτι μας έπεσε σε ένα δημοσίευμα ταξιδιωτικής  ιστοσελίδας με τίτλο, «5 μοναδικά λονδρέζικα καφέ- μπιστρό σε κρύπτες ιστορικών εκκλησιών», και τον υπότιτλο: «Ατμοσφαιρικά  σκηνικά, καλά φυλαγμένα μυστικά του Λονδίνου ιδανικά για ένα γαλήνιο και γευστικό διάλειμμα». 

            Συμπέρασμα: Είναι εύκολο να αποδοκιμάζουμε τους Τούρκους ως «βαρβάρους». Αλλά, πρώτον τουλάχιστον εκεί η επιχείρηση δεν αφορούσε χώρο λατρείας, και, δεύτερον, τελικά σφραγίσθηκε. Μήπως εμείς στην Δύση έχουμε καταλήξει να είμαστε… περισσότερο βάρβαροι;

            «ΖΩΗ», τ. 4399

ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ

 

Γιώργος Δαρλάσης

Το ψωμί μας και το ψωμί των αδελφών

 

Ας θυμόμαστε, ότι το ψωμί μας είναι και ψωμί των αδελφών μας και ότι όποιος «έχει» είναι  διαχειριστής εκείνων που δεν έχουν. Η «κλάσις του άρτου», στην Εκκλησία του Χριστού, δεν έχει μόνο μυστηριακή έννοια: σημαίνει επίσης και τη μοιρασιά τω υλικών αγαθών. Η χριστιανική στάση απέναντι στα υλικά αγαθά, συνίσταται στο να τα θεωρούμε «δώρο».

            Εξ άλλου, από την έννοια της ελεημοσύνης δεν θα μπορούσαν να λείπουν δύο καθήκοντα αυστηρής δικαιοσύνης: Το ένα είναι  να μην κερδίζουμε, αλλά και να μην επενδύουμε τα χρήματά μας σε επιχειρήσεις που δεν είναι έντιμες, που λειτουργούν π. χ. στη βάση της ανηθικότητας και της οικονομικής εκμετάλλευσης. Το άλλο, να εργαζόμαστε για την επικράτηση τέτοιων κοινωνικών δομών, ώστε να διασφαλίζεται για κάθε άνθρωπο ένα μίνιμουμ αγαθών, ώστε να μην αναγκάζεται κανείς να εξαρτάται από τη γενναιοδωρία των άλλων.

            Εξ άλλου, ακόμη κι αν ποτέ υλοποιηθεί μια τέτοια κοινωνία, θα υπάρχει πάντα πολύς χώρος για την ατομική άσκηση ελεημοσύνης. Τέλος, ο Θεός θέλει η ελεημοσύνη μας να έχει ένα στοιχείο θυσίας… να δίνουμε δηλαδή, όχι από το περίσσευμα μας, αλλά απ’ αυτό που μας είναι αναγκαίο.

`π. Λεβ Ζιλέ

ΑΝΟΙΧΤΌ ΠΝΕΎΜΑ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

 

Άφωνους μας άφησε αυτό που έγινε στο δημόσιο πανεπιστήμιο του Έξετερ στη μεγάλη Βρετανία. Εκεί πανεπιστημιακοί καθηγητές εξέφρασαν έντονες επιφυλάξεις για πολλά από όσα διαβάζει κανείς στα ομηρικά έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, καταλήγοντας στη σύσταση προς τους φοιτητές που παρακολουθούν  το μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας να μη   διστάσουν να αναζητήσουν ….ψυχολογική υποστήριξη για το ….στρες που πιθανότατα θα υποστούν , διαβάζοντας τα έπη του Ομήρου.

            Προφανώς, πρόκειται για ένα ακόμα κρούσμα του παραλογισμού της πολιτικής ορθότητας  στην εποχή μας. Και αυτά μεν συμβαίνουν στη δική μας εποχή, που αυτοθαυμάζεται ως εποχή του «ανοιχτού πνεύματος»  και των «ανοιχτών οριζόντων».

            Να θυμίσουμε όμως ότι σε μια άλλη εποχή, μακρινή, όταν λίγα μόλις χρόνια πριν οι  χριστιανοί  σφάζονταν μπροστά στα είδωλα, ο Μέγας Βασίλειος στο εμβληματικό του έργο «Προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελούντο λόγων» γράφει ότι «πάσα η ποίησις τω Ομήρω αρετής έστιν έπαινος» (= στον Όμηρο όλη η ποίησις είναι έπαινος της αρετής).

            Εναπόκειται στον αναγνώστη να αναλογισθεί ποια είναι πραγματικά η εποχή του «ανοιχτού πνεύματος» και των «ανοιχτών οριζόντων». Αυτό, για να μην ξεχνάμε το μεγαλείο της σύνθεσης της χριστιανικής πίστης με την ελληνική παιδεία.

            «ΖΩΗ», τ.4399

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ Ο Μ Ι Λ Ι Α

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

Ο Μ Ι Λ Ι Α

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ανακοινώνεται, ότι την ΔΕΥΤΕΡΑ 7 Απριλίου και στην αίθουσα του Πνευματικού μας κέντρου, και ενόψει της Αγίας και Μ. Εβδομάδος, θα ομιλήσει ο Πρωτοπρεσβύτερος π. ΓΕΡΑΣΙΜΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ με το επίκαιρο θέμα:

«ΠΟΡΕΊΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ»

Χορωδία θα αποδώσει επίκαιρους βυζαντινούς ύμνους.

 

ΩΡΑ: 6 μ. μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Θαύμα στην Αμερική του πατρός Εφραίμ Φιλοθεΐτη

 

του π. Μελετίου Βαδραχάνη

 

Το 1960 ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης (1927-2001), μεγάλος ελληνοαμερικανός θεολόγος και μετέπειτα καθηγητής της δογματικής στη θεολογική σχολή του Α.Π.Θ. σε επιστολή του προς τον λόγιο αγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη έκανε έκκληση το Άγιο Όρος να στείλει μοναχούς και να ιδρυθεί ένα τουλάχιστον ή περισσότερα-αν ήταν δυνατόν-μοναστήρια στην Αμερική. Ο π. Ιωάννης έλεγε ότι χωρίς μοναχισμό και προβολή του ασκητικού πνεύματος της Ορθοδοξίας, η Ορθοδοξία στην Αμερική θα εκλείψει ή θα μεταβληθεί σε κάτι άλλο. Θα καταντήσει σαν τον παπισμό και σαν τον προτεσταντισμό, που έχουν καταργήσει κάθε νηστεία και ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την άσκηση και τη νήψη (πρβλ μοναχού Νικοδήμου Μπιλάλη, Όσιος Αθανάσιος Αθωνίτης, τόμος 1ος Άγιον Όρος Αθήναι 1975 σελ. 274-275). Αυτό που ζητούσε ο π. Ιωάννης το 1960, και δυστυχώς το Άγιον Όρος δεν μπόρεσε να το ικανοποιήσει, το πραγματοποίησε ο Θεός δεκατέσσερα χρόνια μετά, ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να το αντιληφθεί κανείς.

 

Το 1979 φθάνει στον Καναδά, για λόγους υγείας, ο ιερομόναχος π. Εφραίμ, ηγούμενος της Ι. Μ. Φιλοθέου του Άγίου Όρους, πνευματικό τέκνο του ησυχαστού Ιωσήφ, ο οποίος ανακαίνισε και επάνδρωσε με μοναχούς του, εκτός από την μονή του Φιλοθέου και τις μονές Καρακάλλου, Ξηροποτάμου και Κωσταμονίτου. Ήταν γνήσιος εκπρόσωπος της παλαιάς αγιορείτικης παραδόσεως και ο εκ των κυρίων παραγόντων της αναστηλώσεως και ανασυγκροτήσεως του αγιορειτικού μοναχισμού.

Ο π. Εφραίμ, μόλις έφθασε στον Καναδά και άρχισε τις εξετάσεις στους γιατρούς συγχρόνως άρχισε να εξομολογεί να νουθετεί να διδάσκει τους αποδήμους Έλληνες που βρισκόταν εκεί. Η ποιμαντική του δράση, κατόπιν προσκλήσεων, από τον Καναδά εξαπλώθηκε στις Η.Π.Α.

Έκτοτε οι επισκέψεις συνεχίσθηκαν και η ποιμαντική προσφορά του όλο και αυξανόταν. Τότε σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείται η σκέψη να ιδρυθεί μοναστήρι στην Αμερική, ώστε ο ελληνισμός να έχει μία μόνιμη βάση ανεφοδιασμού. Πράγματι άρχισαν ενέργειες και ιδρύθηκαν στην αρχή δύο μοναστήρια, το ένα στο Μόντρεαλ του Καναδά και το άλλο στο Πίτσμπουρκ των Η.Π.Α. Το θεϊκό αυτό πείραμα είχε μεγάλη επιτυχία και συνεχίσθηκε με την ίδρυση και άλλων μοναστηριών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν 19 μοναστήρια και να δημιουργούνται άλλα δύο αυτή τη στιγμή.

 

Και οι προτάσεις και οι δωρεές γαιών-και μάλιστα από ετεροδόξους και αλλοθρήσκους-συνεχίζονται και υπάρχει προοπτική ιδρύσεως και άλλων. Τελευταία ο π. Εφραίμ δέχθηκε πρόσκληση να ιδρύση μονή και σε άλλη ήπειρο. Ας ευχηθούμε και η πρόσκληση αυτή να πραγματοποιηθεί. Οι εκτάσεις που εκτείνονται τα μοναστήρια αυτά, είναι τεράστιες 400-1500 στρέμματα. Πρόσφατα Εβραία δώρισε 2.000 στρέμματα στο Νέο Μεξικό, για να ιδρυθεί καινούργιο μοναστήρι. Τα μοναστήρια είναι και ανδρικά και γυναικεία. Οι μοναχοί από την Ελλάδα είναι ελάχιστοι, η πλειονότητα των μοναχών αποτελείται από γηγενείς ορθοδόξους της Αμερικής διαφόρων εθνοτήτων και από προσηλύτους. Έχουν γίνει ορθόδοξοι, Μορμόνοι, Μουσουλμάνοι, Ινδοί, Εβραίοι, Παπικοί, Προτεστάντες. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνική χωρίς τα ελάχιστα αγγλικά και όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και την βυζαντινή μουσική.

 

Αρκετοί από αυτούς έχουν έλθει για κάποιο διάστημα και στο Άγιο Όρος, για να γνωρίσουν την μοναστική ζωή και παράδοση στην κοιτίδα της. Τα μοναστήρια όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια περίπου. Οι ομογενείς έχουν αγκαλιάσει τις μονές με μία αγάπη άνευ προηγουμένου.

 

Πολλοί εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και γιορτή και παρακολουθούν το δύσκολο τυπικό των ακολουθιών ευχαρίστως. Το σπουδαιότερο είναι ότι τα μοναστήρια άρχισαν να επηρεάζουν και τους ιερείς μας επί το παραδοσιακότερον. Το επισκέπτονται συχνά, ανανεώνουν τις πνευματικές τους δυνάμεις, υιοθετούν εκκλησιαστικές και παραδοσιακές ποιμαντικές μεθόδους, ρασοφορούν, γίνονται ευαίσθητοι στα δογματικά θέματα, και αντιδρούν στον συγκριτισμό και στον οικουμενισμό, που πάνε να ενώσουν όλες τις θρησκείες ασχέτως των τεραστίων και φοβερών διαφορών που υπάρχουν.

 

Ο π. Εφραίμ έχει ως βάση του το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα, λίγη ώρα μακριά από την πρωτεύουσα της Αριζόνας τον Φοίνικα και κοντά στην πόλη Florence. Το μοναστήρι αυτό ιδρύθηκε το 1995, μέσα στη έρημο της Αριζόνας, σε μια περιοχή που κατοικούν κυρίως Μορμόνοι. Οι Μορμόνοι είναι προτεσταντική παραφυάδα, που ιδρύθηκε το ΙΘ΄ αιώνα και δέχεται την πολυγαμία και ότι οι Αμερικανοί προέρχονται από τους Εβραίους. Έχουν ως κέντρο τους την πολιτεία Γιούτα των Η.Π.Α. και ίδρυσαν το Salt Lake City πρωτεύουσα της Γιούτα. Γύρω από το μοναστήρι αγοράσθηκαν άλλα 1200 στρέμματα, στα οποία φυτέψανε ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, φυστικιές Αιγίνης, αμπέλια grape fruits και άλλα. Η περιοχή από έρημος έχει μεταβληθεί σε μία καταπράσινη όαση χάρη στο νερό, που βρήκαν άφθονο κάνοντας γεωτρήσεις. Επίσης μεταφυτεύτηκαν δένδρα που ήδη ήταν τεράστια, όπως φοίνικες και κάκτοι, που προσδίδουν μία ιδιαίτερη εξωτική ομορφιά και χάρη. Παρτέρια πλακόστρωτα, κρυφός φωτισμός τη νύκτα, συντριβάνια, ομοιώματα ζώων μέσα στους κήπους, συμπληρώνουν την παραδεισένια ομορφιά.

 

Τα πρώτα κτίρια του μοναστηριού ήταν 4 τροχόσπιτα των 24 τετραγωνικών μέτρων περίπου, τα οποία έχουν μετατραπεί σε κτήρια, ενώ κτίσθηκαν πλήθος άλλα σε μόνιμες βάσεις. Εκτός της κεντρικής εκκλησίας του αγίου Αντωνίου ( αφιερωμένη και στον άγιο Νεκτάριο ), έχει άλλες πέντε εκκλησίες και μία υπό ίδρυση σε ένα γειτονικό βουναλάκι. Οι εκκλησίες είναι του αγίου Δημητρίου, του αγίου Γεωργίου, του αγίου Νικολάου, του αγίου Παντελεήμονος, του αγίου Ιωάννου μέσα στο καμπαναριό της μονής, και του προφήτου Ηλία που κτίζεται τώρα. Οι ρυθμοί των ναών είναι διάφοροι και από όλα τα μέρη της ορθοδοξίας καταλλήλως προσαρμοσμένα στο αμερικανικό περιβάλλον. Το μοναστήρι εκτείνεται σε μία έκταση 432 στρεμμάτων περίπου, έχει επτά ξενώνες και μπορεί να φιλοξενήσει 500 άτομα. Ο αριθμός επισκεπτών είναι τεράστιος.

 

Το μοναστήρι έρχεται σε επισκέψεις 2ο μετά το Γκραντ Κάνυον, το μεγάλο φαράγγι που κυλάει ο ποταμός Κολοράντο, και είναι ορατό λόγω του μεγέθους του από τη σελήνη δια γυμνού οφθαλμού. Το Γκραντ Κάνυον έχει μήκος 450 χιλιόμετρα, πλάτος στο φαρδύτερο σημείο 30 χιλιόμετρα και στο στενότερο σημείο 6,5 χιλιόμετρα, βάθος δε 1600 μέτρα. Το Γκραντ Κάνυον είναι ένα από τα επτά θαύματα του φυσικού κόσμου γι' αυτό είναι από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα της Αμερικής. Καταλαβαίνουμε τώρα τι σημαίνει, να έρχεται το μοναστήρι του αγίου Αντωνίου δεύτερο στις επισκέψεις μετά το Γκραντ Κάνυον.

 

Η φιλοξενία παρέχεται δωρεάν κατά το αγιορείτικο πρότυπο, και είναι αβραμιαία. Τράπεζα παρέχεται το πρωί μετά την ακολουθία και το απόγευμα μετά τον εσπερινό. Οι προσκυνητές άνδρες και γυναίκες συντρώγουν μετά των μοναχών, ακούγοντας το ανάγνωσμα από πατερικά κείμενα όπως συνηθίζεται στις οργανωμένες μονές. Στους ξενώνες υπάρχουν φρούτα, αναψυκτικά, γλυκά, ξηροί καρποί, καφές, τσάι, που προσφέρονται ελεύθερα. Το μοναστήρι εκτός από την φιλοξενία παρέχει και φιλανθρωπικό έργο. Έχει συσσίτια για φτωχούς και προσφέρει βοήθεια σε όποιον του ζητήσει. Στο Tucson, μια κοντινή πόλη νοτιώτερα του μοναστηριού, δημιουργείται ίδρυμα για φτωχιές και εγκαταλειμμένες γυναίκες. Συνεπώς στη μονή ησυχασμός, ιεραποστολή, φιλοξενία και φιλανθρωπία συνυπάρχουν σε μια αρμονική σύνδεση. Οι ακολουθίες γίνονται κατά το αγιορείτικο τυπικό, ελαφρά προσαρμοσμένο για τις συνθήκες της Αμερικής.

 

Καθημερινά προσεύχονται 2-6 το βράδυ και όταν έχει ολονυκτία από τις 12 τα μεσάνυκτα μέχρι 6.30 το πρωϊ. Το απόγευμα τελείται η Θ΄ ώρα, ο Εσπερινός και το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς. Οι μοναχοί είναι γύρω στους 35 και ηγούμενος είναι ο αγιορείτης ιερομόναχος Παϊσιος που είχε έρθει στην αρχή με πέντε άλλους μοναχούς από το Όρος για να το επανδρώσουν. Ο π. Εφραίμ δεν έχει διοικητικά καθήκοντα αλλά είναι ο Γέροντας των ιερών μονών, τόσο στην Αμερική όσο και εδώ στην Ελλάδα. Είναι από τους χαρισματούχους εκείνους κληρικούς, που συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου για εξομολόγηση, νουθεσία, και πνευματική καθοδήγηση. Ακόμη και από την Ελλάδα έρχονται για να εξομολογηθούν. Και παρατηρείται το αντίστροφο φαινόμενο απ' ότι ίσχυε μέχρι τώρα, να έρχονται δηλαδή από την Αμερική για εξομολόγηση και καθοδήγηση στην Ελλάδα και μάλιστα στο Άγιο Όρος. Τώρα οι όροι αντιστράφηκαν και θα πρέπει να προσέξουμε μήπως εφησυχάζοντες για την πνευματικότητά μας, σε λίγο αναγκασθούμε να προστρέχουμε στο εξωτερικό για πνευματική βοήθεια.

 

Ο π. Αντώνιος Μοσχονάς συνταξιούχος εφημέριος στο Tucson από τους βασικούς συνεργάτες και συμπαραστάτες του Γέροντα Εφραίμ στην περιοχή, αναφέρει ότι: «εμείς οι ιερείς και οι αρχιερείς στην Αμερική για 70 χρόνια περίπου προσπαθούσαμε να φέρουμε τον κόσμο στις εκκλησίες κάνοντας φεστιβάλ. Δηλαδή διοργανώναμε γιορτές και πανηγύρια και προσφέραμε ποτά, φαγητά, χαρά, διασκέδαση και άλλα παρόμοια. Είχαμε ξεχάσει την προσευχή το κομποσχοίνι την εξομολόγηση τη νηστεία, την άσκηση, την παράδοση της Εκκλησίας μας. Το σπουδαιότερο, δεν αφήναμε να δημιουργηθούν μοναστικά κέντρα. Τα θεωρούσαμε ότι δεν χρειάζονται και ότι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στην Εκκλησία μας. Και ήρθε ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι χωρίς κοσμικές σπουδές, χωρίς πτυχία θεολογίας, χωρίς να έχει ρηξικέλευθες και καινοτόμους ιδέες, όπως πιστεύαμε ότι έχουμε εμείς και μας θύμισε την παράδοσή μας. Δεν πούλησε σουβλάκια, γύρο, μουσακά, μπακλαβάδες και τα άλλα φαγητά της ελληνικής κουζίνας, αλλά πούλησε, ή μάλλον προσέφερε δωρεάν, τον ξεχασμένο Χριστό της Ορθοδοξίας. Δεν κάλεσε σε χορούς και διασκεδάσεις, αλλά σε αγρυπνίες και νηστείες. Και ο κόσμος, φωτισμένος από το Θεό, τον πλαισίωσε και τον περιτριγύρισε και τον ενίσχυσε. Η κοσμοσυρροή που παρατηρείται είναι άνευ προηγουμένου. Η Αμερική που προσπαθούσε να ξεφύγει από την καταναλωτική κοινωνία, την αφθονία και τον κόρο των υλικών αγαθών, με κινήματα όπως των hippies και τη στροφή προς τις ανατολικές θρησκείες, άρχισε να ανακαλύπτει τον γνήσιο και αρχέγονο χριστιανισμό της Ορθοδοξίας μας.

 

Ο π. Εφραίμ ήρθε και έκανε μία μεγάλη σκάλα από τη γη στον ουρανό. Μας έδωσε την δυνατότητα εδώ στην Αμερική ν' ανεβαίνουμε πάνω στον ουρανό με τα μέσα της ορθοδόξου παραδόσεως. Το μοναστήρι, του Αγίου Αντωνίου εδώ στην Αριζόνα, κτίσθηκε με σημεία που έδειξε ο Θεός. Όταν ήρθε ο Γέροντας στην περιοχή μας και έψαχνε για μέρος που θα έκτιζε τη νέα μονή, ενώ προσπαθούσε να πάει αλλού, έχασε το δρόμο του και ήρθε εδώ. Έμεινε κατενθουσιασμένος. Αμέσως πήγαμε σε κτηματομεσίτη της περιοχής για να δούμε τι μπορούσαμε να αγοράσουμε.

 

Όταν φθάσαμε στο μέρος που κτίσθηκε το μοναστήρι αργότερα, ενώ μιλούσαμε με τον κτηματομεσίτη, ακούσαμε να χτυπάνε καμπάνες όπως χτυπάνε οι καμπάνες της Φιλοθέου. Ο Γέροντας είπε τότε: «εδώ θα το κτίσουμε». Το είπα στον αείμνηστο Αντώνιο, επίσκοπο του Σαν Φρανσίσκο, στον οποίο υπαγόμαστε και κείνος είπε μέσα του «Κεφαλλονίτικη φάρσα», διότι είμαι από την Κεφαλλονιά. Μετά δύο χρόνια όμως, ενώ πηγαίναμε στο μοναστήρι και σταματήσαμε λίγο πριν φθάσουμε να φορέσουμε τα ράσα μας, γιατί φορούσαμε λαϊκά ρούχα όπως συνηθίζουμε εδώ στην Αμερική, άκουσε τις καμπάνες και ο δεσπότης. Είχε δώσει εντολή στον ηγούμενο να μην κάνουν επίσημη υποδοχή, γι' αυτό όταν φθάσαμε τον μάλωσε. Εκείνος όμως απάντησε ότι δεν χτύπησαν τις καμπάνες και ότι οι πατέρες είναι στα κελλιά. Τότε ο δεσπότης κατάλαβε τι συνέβη και μου εξομολογήθηκε τι είχε σκεφθεί όταν του ανακοίνωσα τι είχε συμβεί σε μας. Ο επίσκοπος Αντώνιος όταν γνώρισε τον π. Εφραίμ και το έργο του, μου είπε: «ο Εφραίμ θα γεμίσει την Αμερική με μοναστήρια. Πόσο τυχεροί είμαστε, που έχουμε γνωρίσει και περπατάμε και μιλάμε και ευλογούμεθα από ένα ζωντανό άγιο». Ας ευχηθούμε το «Γκραν Κάνυον» της Ορθοδοξίας μας, τα Ορθόδοξα μοναστήρια της Αμερικής, να πολλαπλασιασθούν αριθμητικά και να προοδεύουν συνεχώς ποιοτικά. Δεν ξέρουμε ποιες είναι οι βουλές του Κυρίου μας. «Μπορεί στο μέλλον η Αμερική να γίνει μία νέα Βυζαντινή Αυτοκρατορία».

 

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: Θαύμα στην Αμερική του πατρός Εφραίμ Φιλοθεΐτη

«Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο ό λόγος» -(Λαϊκή παροιμία)

 

Ο λαός μας είναι κατ’ εξοχήν ευσεβής και έχει διαποτισθεί και γαλουχηθεί από το Ευαγγέλιο. Αυτό αποδεικνύουν και οι παροιμίες του, που είναι απόσταγμα της σοφίας του.

            Γι’ αυτό λέει: «Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο ο λόγος». Στον καθένα ό, τι χρειάζεται. Δεν είναι μόνο ν’ αγαπάς, Σίγουρα αυτό είναι μεγαλειώδες, αλλά είναι να ξέρεις ν’ αγαπάς, να ξέρεις με ποιο τρόπο ν’ αγαπάς.

            Να ξέρεις να δίνεις πάντα αυτό που ο καθένας χρειάζεται εκείνη τη στιγμή. Η αληθινή αγάπη είναι εφευρετική. Είναι συνετή, διακριτική, σοφή. Είναι ποικίλη και πολυεδρική. Γι’ αυτό δεν είναι άκαιρη, δεν αστοχεί, δεν είναι βιαστική. Δίνει σεμνά και χαριτωμένα, αθόρυβα και θερμά αυτό που ο καθένας έχει ανάγκη.

            Έτσι, δίνει στον άρρωστο το γιατρικό.

            Στον νηστικό, το φαγητό.

            Στον απελπισμένο, ελπίδα.

            Στον θλιμμένο, λόγο παραμυθητικό.

            Στον πεσμένο, κατανόηση.

            Στον αμαρτωλό, επιείκεια.

            Στον πονεμένο, αγάπη.

            Στον ναυαγό, λιμάνι ν’ ακουμπήσει.

            Στον αδύναμο, δύναμη να σηκωθεί.

            Στον παραστρατημένο, πνευματικό να καθοδηγηθεί.

            Στον μοναχικό, συντροφιά.

            Στον ορφανό, στοργή.

            Στον ανήμπορο, εξυπηρέτηση και προσφορά.

            Στον χαρούμενο, την εν Χριστώ χαρά.

            Στον πετυχημένο, τα ειλικρινή και θερμά συγχαρητήρια.

            Σ΄ αυτόν που παραπαίει, την προσευχή μας….

            Αλήθεια, αν διαθέτουμε μια καρδιά, την οποία έχει αγγίξει η χάρη του Θεού, με πόσο πλούτο γεμίζει για να μπορούμε να τον προσφέρουμε;

            Σίγουρα δεν έχουμε το δικαίωμα να κοιτάζουμε την δυστυχία με αδιαφορία, γιατί τότε γινόμαστε πιο δυστυχείς από τους δυστυχείς.

            Η ζωή έχει ομορφιά και άρωμα ουράνιο, μόνον όταν ακούραστα υπηρετεί την αγάπη. Τότε, αν δεν το κάνει ο άνθρωπος ή πέφτει σε μαρασμό λη μεταβάλλεται σε θηρίο.

            Αγάπη, λοιπόν, επικοινωνία και συμμετοχή έτσι όπως την διατύπωσε  ο υπέροχος ελληνικός λαός μας.

            «Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο η λόγος».

            Και μας αξίζει να θυμόμαστε πως ο πόνος του πλησίον, όταν αδιαφορώ, με μειώνει. Όταν συντελώ να απαλύνει, τότε με μεγαλώνει,και με κάνει πραγματικό παιδί του Θεού της αγάπης.

            «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ. 621

Ψηφιακή νηστεία;

 

Και το μετρό- η όποιο μέσο μεταφοράς επιλέξαμε- συνεχίζει τη διαδρομή του κι εμείς (δηλαδή το πνεύμα μας) τη δική μας με οδηγό το … κινητό! Αυτή η τελευταία διαδρομή είναι συναρπαστική κι έχει τόσα απρόοπτα και εντυπωσιακές διαδρομές, και φυσικά και την  εικονική πραγματικότητα!

            Και  η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής μία μακριά διαδρομή είναι, με αφετηρία και σταθμούς και τέρμα. Θα πάρουμε μαζί μας και το «κινητό»; Η Εκκλησία μας καλεί σε μία πορεία εσωστρέφειας και φροντίζει με επιμέλεια και για το σώμα μας, με τη νηστεία των τροφών και τις πυκνές ακολουθίες, αλλά και για το πνεύμα μας. «Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…» προσευχόμαστε. Άραγε οι ατέρμονες ψηφιακές ενασχολήσεις εξαιρούνται; Έχουν πάντως μέσα τους άφθονη αργία και περιέργεια και φιλαρχία και αργολογία και τόσα πολλά άλλα!

            Ακούσαμε ότι σε κάποιο μοναστήρι ο ηγούμενος επέτρεψε στους μοναχούς τη χρήση του διαδικτύου μόνο για την αναζήτηση χρήσιμων κειμένων (βιβλιογραφίας κ. λ. π.) κι επέβαλε σοβαρούς περιορισμούς  στη χρήση του διαδικτύου τις Τετάρτες  και τις Παρασκευές όλου του έτους και κατά τη διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής.

            Μήπως θα έπρεπε  να καθιερωθεί γενικότερα ένα είδος ψηφιακής νηστείας σε ορισμένες εκκλησιαστικές περιόδους; Η ιδέα πάντως της ψηφιακής νηστείας δεν είναι δική μας, προτάθηκε σε τηλεοπτική συνέντευξη για κοινωνικούς λόγους ( για να αποκατασταθούν οι φυσιολογικές ανθρώπινες σχέσεις).

            «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», τ. 626

«Τα παιδικά μας χρόνια. Μόνη πατρίδα μας»

 

Κάθε Μάρτη, κάθε Οκτώβρη, κάθε τόσο, η ίδια, λέξη. Είν’ άσχημο να έχεις ξένος. Είναι αναπηρία να είσαι άπατρις. Είν’ ευλογία να ΄χεις μια ένδοξη πατρίδα. Είναι βάσανο να ντρέπεσαι γι’ αυτήν. Είναι πόνος να χάνεις την πατρίδα σου. Και είναι φορτίο-θησαυρός να  κουβαλάς μια πάτρια μέσα σου. Σ’ εσένα που «στόλισες» τον ξένο τοίχο, θέλω κάτι να σου πω…

            Πατρίδα είναι εκεί που θέλεις να γυρνάς, εκεί που πάντα σου ‘ερχεται να πας, να επιστρέφεις.

            Περνώντας σε άκουσα να συνεχίζεις τη δράση σου, να μ΄ ελέγχεις.

            -Έχεις παιδιά; Χτίσε τα παιδικά σου χρόνια!

            -Είσαι παιδί; Πλούτισε την ηλικία σου!

            =Ξέρεις παιδιά; Μάθε από κείνα…

            -Ήσουν παιδί; Θυμήσου.

            Θυμήθηκα κι εγώ τα παιδικά μου χρόνια, που –ναι- τα έχω πατρίδα, ωραία το ΄πες! Ζωντάνεψαν μέσα τους άνθρωποι-λιμάνια, λόγια- φωλιές, στιγμές-καταφύγια. Και όλα  αυτά τα βάφτισα αυτοστιγμή πατρίδες.

            Όμως… σκάλωσα επειδή ξέρω βέβαια και παιδικά χρόνια που δεν υπήρξαν πατρίδες. Κι αυτό μπορείς να πεις ότι είναι άδικο. Αλλά η διατύπωση σου απόλυτη, σαφής, χωρίς ν’ αφήνει περιθώρια. Δεν μπορεί, είπα, εσύ, υπέρμαχος της ισότητας, της δικαιοσύνης, η κραυγή σου στον τοίχο κάτι άλλο εννοεί, βαθύτερο, με ισχύ καθολική.

            Άρα, είπα, καθώς η σταγμένη μπογιά ακόμα μου μίλαγε, δεν είναι τα παιδικά χρόνια που εννοείς, μόνο ένα άθροισμα αγαθών αναμνήσεων. Κάτι άλλο ζητάς…

            Έτσι, αλλού πήγες τώρα τη σκέψη μου, στα λόγια του ποιητή που ζήτησε να φυλάξω αυτό που ας’ έγραψες πατρίδα, αυτό να μείνει απείραχτο απ’ τα χρόνια.

Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

 

«Κάθε φορά που λειτουργούμε ξέρουμε ότι δεν λειτουργούμε για τον εαυτό μας, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι απλώς, αλλά λειτουργούμε υπέρ της Οικουμένης και αυτός είναι ο πόθος και ο πόνος μας. «Ελθέτω η Βασιλεία σου, Κύριε». Και το Άγιο Πνεύμα δεν δίδεται   για προσωπική μόνο κατανάλωση και χρήση, αλλά δίνεται για να μας δυναμώσει να μαρτυρούμε …. Να μαρτυρήσουμε, όχι να κάνουμε διακηρύξεις και πολλές διδασκαλίες, αλλά να μαρτυρήσουμε με τη ζωή μας, με την ακτινοβολία της παρουσίας μας, της σιωπής μας αν θέλετε… Χριστόν Εσταυρωμένο

"Για μας τους χριστιανούς όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος"! (Αγ. Πορφύριος)

 

"Το 666 και ο αντίχριστος"

Να σας πω. Μου είχε πει: "Πατέρα Αθανάσιε (με πήρε από το χέρι έτσι σφικτά), εγώ είμαι τυφλός τώρα, τα μάτια μου τα σωματικά δεν λειτουργούν, γιατί έχω καρκίνο στην υπόφυση, έχω όμως τα πνευματικά μάτια και βλέπω.

Πριν φύγεις, θέλω να μου πεις. Τι είπε ο Γέροντας Αιμιλιανός -ο δικός μας- για το 666 και τον αντίχριστο;

"Ήταν εκείνες τις μέρες μετά το Τσερνομπίλ. Ο κόσμος ήταν αναστατωμένος και πήγαινε κατά δεκάδες κάθε μέρα, ιδιαιτέρως στον πατέρα Πορφύριο που ήταν κοντά στην Αθήνα, και αναστατωμένοι τον ρωτούσαν: "Tι θα γίνει; Θα 'ρθει ο αντίχριστος να μας σφραγίσει με το 666;"

Και με ρώτησε: "Για πες μου, παιδί μου, τι λέει ο Γέροντας Αιμιλιανός για το 666 και τον αντίχριστο;"

Του λέω: "Γέροντα, μας είπε σε μια σύναξη προχθές να μηv ανησυχούμε. Εμείς να ενδιαφερόμαστε να έχουμε μια ζωντανή σχέση με το Χριστό και του αντίχριστου να μην του δίνουμε πολλή σημασία, γιατί εκείνος θα γίνει το κέντρο της ζωής μας και όχι ο Χριστός".
Αμέσως χτύπησε τα χεράκια του στο κρεβάτι και είπε:
"Τι λες παιδί μου, τι λες παιδί μου, δόξα σοι ο Θεός που βρήκα κι ένα πνευματικό να συμφωνεί μαζί μου. Ρε παιδί μου, αυτοί οι πνευματικοί, εδώ στον κόσμο, τι έχουν κάνει! Έχουν αναστατώσει τις ψυχές, δημιούργησαν ένα σωρό προβλήματα, οικογενειακά και ψυχολογικά με το 666. Δεν μπορεί ο κόσμος να κοιμηθεί και άρχισαν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και υπνωτικά χαπάκια για να μπορούν να κοιμηθούν. Τι είναι αυτό το πράγμα; Δεν τα θέλει αυτά τα πράγματα ο Χριστός, παιδί μου. Και να σου πω κάτι;"

Του λέω: "Γέροντα τι;"

Μου λέει: "Για μας τους χριστιανούς, για μας όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος. Δεν μου λες; Εδώ που κάθομαι στο κρεβάτι μπορείς να καθίσεις εσύ; "Του είπα: "Όχι Γέροντα".
Μου λέει: "Γιατί;"
Του απάντησα: "Διότι, εάν καθίσω πάνω σας, θα σας πλακώσω". Μου λέει: "Πότε μπορείς να καθίσεις; "Του λέω: "Όταν φύγετε εσείς, μπορώ να καθίσω εγώ".

Μου λέει: "Ακριβώς, παιδί μου, έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό μας, μπορεί να έρθει ο αντίχριστος; "Μπορεί να μπει καμιά άλλη αντίθετη ύπαρξη μέσα στην ψυχή μας; Γι' αυτό σήμερα, παιδί μου, δεν έχουμε το Χριστό μέσα μας και γι' αυτό ανησυχούμε για τον αντίχριστο. Όταν βάλουμε το Χριστό μέσα μας, τα πάντα γίνονται Παράδεισoς. Ο Χριστός είναι το παν κι έτσι πάντοτε, παιδί μου, να λες στους ανθρώπους, και τον αντίθετο δεν τον φοβόμαστε. Και κοίταξε να σου πω κάτι. Εάν ερχότανε τώρα ο ίδιος ο αντίχριστος με μια συσκευή με ακτίνες Laser και με σφράγιζε με το 666 με το ζόρι, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Θα μου πεις, Γέροντα, μα δεν είναι το σημείο του αντίχριστου; Ναι, αλλά και χίλια 666 μου έγραφε πάνω μου με τις ακτίνες Laser, ανεξίτηλα, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Γιατί; Γιατί, παιδί μου, τους πρώτους μάρτυρες τους είχαν βάλει στα θηρία κι έκαναν το σταυρό τους και τα θηρία γινόντουσαν αρνάκια, τους είχαν στη θάλασσα, έκαναν το σταυρό τους και η θάλασσα γινόταν γη και περπατούσαν, τους είχαν μέσα στη φωτιά, έκαναν το σταυρό τους και η φωτιά γινόταν δροσιά. Ευλογημένο μου παιδί, τι είμαστε σήμερα εμείς; Πιστεύουμε στο Χριστό; Το σταυρό μας; Μα γιατί κατέβηκε ο Χριστός; Δεν κατέβηκε για να δυναμώσει την ασθένειά μας; Έτσι, παιδί μου, να πεις και στο Γέροντα. Και συ, να πεις στους ανθρώπους να μη φοβούνται τον αντίχριστο. Είμαστε παιδιά του Χριστού, είμαστε παιδιά της Εκκλησίας".

Αυτό το πράγμα μου έκανε πάρα πολλή εντύπωση.

Και μου πρόσθεσε: "Nα σου πω κάτι; "
Λέω: "Γέροντα, παρακαλώ".
"Ο Πατριάρχης Δημήτριος πώς ήρθε στην Αθήνα; "
Του λέω: "με το αεροπλάνο".
"Ε, καλά, ξέρω πως ήρθε με το αεροπλάνο. Κολυμπώντας ήρθε ο άνθρωπος; Με τι ντοκουμέντα ήρθε;
Του λέω: "Με διαβατήριο, Γέροντα".
"Ελληνικό ή τουρκικό;"
Του λέω: "Δεν ξέρω". –
"E, μου κάνεις και το σοφό. Με τουρκικό ήρθε. Και ποιό είναι το εθνόσημο της Τουρκίας, ξέρεις; "
Του λέω: "Δεν ξέρω Γέροντα;
"E, τότε τα παράκανες, δεν ξέρεις το εθνόσημο της Τουρκίας; Είναι η ημισέληνος. Και ξέρεις πως ονομάζεται η ημισέληνος από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, μετά που εμφανίστηκε ο Μωάμεθ;"
Του λέω: "Όχι, Γέροντα";.
"E, να πάρω το πτυχίο σου και να το σχίσω. Τι θεολόγος είσαι εσύ;" χαριτολογώντας.
-Τον παριστάνετε πολύ ωραία, τον βλέπω μπροστά μου τώρα.
- Μα κι εγώ τον έχω μπροστά μου, μέσα στην καρδιά μου τον έχω. Γι'αυτό σας τα λέω έτσι.

Και συνεχίζει: "Η ημισέληνος είναι σημείο του αντίχριστου. Εάν είναι σημείο του αντίχριστου η ημισέληνος και ο Πατριάρχης μας έχει στο διαβατήριό του το σημείο του αντίχριστου (και στις σφραγίδες τους, πόσες σφραγίδες βάζουν μέσα έξω;), πάει να πει ότι ο Πατριάρχης μας είναι αντίχριστος;
Όχι, ρε παιδί μου, όχι ρε παιδί μου! Μην περιορίζουμε τόσο πολύ το Ευαγγελικό μήνυμα! Δεν είναι ο Χριστός τόσο στενόμυαλος όσο είμαστε εμείς οι άνθρωποι που θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα.
Έτσι να πειίς στο Γέροντα και έτσι να λες στους ανθρώπους, ούτε τον αντίχριστο να φοβούμαστε, ούτε το 666".

Και τούτο, κ. Κλείτο, μου έκανε εντύπωση και πολύ αναπαύθηκα. Και το λέω στους ανθρώπους που έρχονται.

[Γερ. 118π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 72-75)

Social Bookmarks

"Για μας τους χριστιανούς όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος"! (Αγ. Πορφύριος) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης

 

Ασκητικοί Λόγοι Περί εγκρατείας

 

Η εγκράτεια είναι γενικό όνομα όλων των αρετών. Πρέπει, λοιπόν εκείνος που εγκρατεύεται, δηλαδή καλλιεργεί τις αρετές, να εγκρατεύεται σε όλα. Όταν αφαιρεθεί από τον άνθρωπο οιοδήποτε μέλος του, έστω και το ελάχιστο, τότε παραμορφώνεται όλος ο άνθρωπος. Έτσι και μία μόνο αρετή αν παραμελήσει κανείς, καταστρέφει όλη την ομορφιά της εγκράτειας.

            Πρέπει  λοιπόν να καλλιεργούμε όχι μόνο τις σωματικές αρετές, αλλά κι εκείνες που μπορούν να καθαρίζουν τον εσωτερικό άνθρωπο. Ποια  η ωφέλεια σ’ εκείνον που διατήρησε το σώμα του παρθένο, αν μολύνεται από τον δαίμονα της παρακοής; Ή πως θα στεφανωθεί εκείνος που απέχει από τη γαστριμαργία και από κάθε σωματική επιθυμία, αλλά δεν φροντίζει να νικήσει την οίηση και τη φιλοδοξία, ούτε ανέχεται την παραμικρή θλίψη;

            Γιατί στη μέλλουσα κρίση θα δοθεί ως αντιστάθμισμα στην πλάστιγγα το φως της δικαιοσύνης σε όσους έπραξαν τα έργα της δικαιοσύνης με πνεύμα ταπεινώσεως.

            Άγιος Διάδοχος Φωτικής

ΤΟ «ΤΩΡΑ» ΚΑΙ ΤΟ «ΣΗΜΕΡΑ»

 

Οι δαίμονες δεν νικούν τους ανθρώπους με μία τίμια, φανερή και κατ’ ευθείαν αναμέτρηση, αλλά με παγίδες, με πονηρίες, με τεχνάσματα της «λογικής» του κόσμου τούτου και της καθημερινής εμπειρίας. Και μια από αυτές τις μεγάλες απάτες των δαιμόνων είναι και η αναβλητικότητα, η καθυστέρηση, η υπόσχεση. Το «ύστερα» και το «αύριο» είναι δύο λέξεις, που χρησιμοποιεί ο διάβολος για τους αφελείς, τους απρόσεκτους και τους αμελείς.

            Αντίθετα ο πιστός χριστιανός ξέρει ότι κάθε στιγμή το μόνον, που εξουσιάζει και μπορεί να μεταβάλλει με την θέλησή του είναι το «τώρα», είναι το «σήμερα», είναι η στιγμή που ζει κάθε φορά, με δική του ευθύνη. Το «αύριο» μπορεί να μη φτάσει  ποτέ και να μην έχει την εξουσία του ο καθένας μας. Γι’ αυτό και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μας φωνάζει να προσέξουμε αυτή η την μεγάλη παγίδα και να μη ξεγελαστούμε από τους δαίμονες.

            -«Εκείνοι, όπου γνωρίζουν την κακήν ζωήν όπου ζουν και θέλουν να την αλλάξουν, ως επί το πλείστον μένουν πλανεμένοι από τον εχθρό, με ταύτα τα άρματα: «μετά ταύτα να παραδοθώ με περισσοτέραν ανάπαυσιν εις την χάριν του Θεού και εις την     πνευματικήν ζωήν. Ας κάμω τούτο σήμερον και αύριον μετανοώ». Παγίς του εχθρού είναι αύτη , αδελφέ, η οποία έπιασε πολλούς και πιάνει ακόμη ολοένα τον κόσμον. Αιτία δε της παγίδος, ταύτης είναι η αμέλεια και η ανοησία η δική μας. Επειδή και εις μίαν τοιαύτην υπόθεσιν, εις την οποιαν συνίσταται και κρέμεται όλη η σωτηρία της ιδικής μας ψυχής και όλη η τιμή του Θεού, δεν πιάνομεν με ογληγορότητα  εκείνο το άρμα, το τόσον δυνατόν και να ειπούμεν εις τον εαυτόν μας: τώρα να ζήσω πνευματικήν ζωήν και όχι μετά ταύτα.   Σήμερον, σήμερον να μετανοήσω και όχι αύριον. Το «τώρα» και το «σήμερον» είναι εις χείρας μου. Το «μετά  ταύτα  και το «αύριον είναι εις χείρας του Θεού. Αλλά και αν ήθελε δοθεί εις εμέ το «μετά ταύτα» και το «αύριον», ποια οδός σωτηρίας και νίκης ήθελεν είναι αύτη, το να θέλω πρώτον να λάβω πληγάς και ύστερον να ιατρεύωμαι; Το να κάμω νέας αταξίας, πρώτον κι έπειτα να σωφρρονίζομαι»;.

            Τώρα, λοιπόν και σήμερα και αμέσως, γιατί το αύριο κανείς δεν το εξουσιάζει, δεν το γνωρίζει. Εκεί μέσα βρίσκεται και το βαθύτατον,  νόημα του «νυν» και «αεί» του εκκλησιαστικού λόγου.

            Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ, «ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ «…Πικρά συνθρηνησάτω…»

 

Οι στίχοι από το Συναξάρι για την Κυριακή της Τυρινής.

            «Κόσμος γενάρχαις πικρά συνθρηνησάτω,

            Βρώσει γλυκεία, συμπεσών πεπτώκασι».

            Πυκνά τα νοήματα στις λίγες λέξεις, με ιδιαίτερο θεολογικό βάρος. Δύο φορές έχουμε σύνθετες λέξεις με πρώτο συνθετικό την πρόθεση «συν» ( συνθρηνησάτω,  συμπεσών), ενώ υποκείμενο την όλης φράσης είναι ο κόσμος, όχι ο άνθρωπος, όπως αναμέναμε!

            Θα εστιάσουμε εδώ τη λέξη «πικρά», καθώς  φαίνεται μεν φυσιολογική για μας σήμερα η (επιρρηματική) χρήση της, κανονικά όμως θα έπρεπε να έχουμε στη θέση της το επίρρημα «πικρώς». Πρόκειται για το φαινόμενο κατά το οποίο, στην εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας, το λεγόμενο «σύστοιχο αντικείμενο» αντικατέστησε σε πολλές περιπτώσεις το τροπικό επίρρημα.

            Σύστοιχο αντικείμενο λέγεται εκείνο το οποίο είναι από την ίδια ρίζα (σημασιολογικά παρόμοια) με το ρήμα ( π. χ. «ψαρεύω ψάρια», «Τρώω το φαγητό μου»).

            Παράλληλα, όταν το σύστοιχο αντικείμενο συνοδευόταν από επίθετο, συνήθως παραλειπόταν το ουσιαστικό, ως ευκόλως εννοούμενο [π. χ. Έπαθα πολλά[ ενν. παθήματα]). Σιγά- σιγά επικράτησε, όταν έλειπε το ουσιαστικό του σύστοιχου αντικειμένου, το σύστοιχο αντικείμενο να εκφέρεται με τη αιτιατική ουδετέρου του επιθέτου σε πληθυντικό. Τέτοια περίπτωση έχουμε εδώ. Αντί της φράσης «πικρούς θρήνους συνθρηνησάτω» έχουμε «πικρά συνθρηνησάτω». Είναι φανερό ότι το σύστοιχο αντικείμενο λειτουργεί πλέον περισσότερο ως επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου παρά ως αντικείμενο , και γραμματικά από επίθετο γίνεται επίρρημα!

            Έτσι κατανοούνται και ανάλογες χρήσεις στα Νέα Ελληνικά (π. χ. «Πονούσα ανυπόφορα»= «Πονούσα ανυπόφορους πόνους») και, γενικότερα το πως τα αρχαία επιρρήματα –ως κατάληξαν στα Νέα Ελληνικά  να είναι σε-α (δηλαδή στον πληθυντικό του ουδετέρου του επίθετο) με κάποιες εξαιρέσεις που παρέμειναν στον αρχαίο τύπο (π. χ. σαφώς, ακριβώς κ.λ.π.)

            Μετά από αυτά [και αφού υπογραμμίσαμε την αντίθεση μεταξύ των λέξεων «πικρά» και «γλυκά»], οι στίχοι του Συναξαρίου θα μπορούσαν να αποδοθούν ως εξής:

            «Ας θρηνήσει πικρά ο κόσμος μαζί με τους γενάρχες [δηλαδή τον Αδάμ και την Εύα],/αφού [εξ] έπεσε μαζί με τους εξαιτίας μια γλυκιάς κατανάλωσης τροφής.»

            Ανδρέας Μοράτος, «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» φ. 1164

Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

 

8. 978 συλλήψεις ανηλίκων από την Ελληνική Αστυνομία μόνο το πρώτο 8μηνο του τρέχοντος έτους. Με άλλα λόγια, 37 μαθητές συλλαμβάνονται κατά μέσο όρο κάθε μέρα  για παιδική εγκληματικότητα. Κανείς δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει το πρόβλημα. Και όχι, δεν φταίνε ούτε η χαλαρότητα των ποινών ούτε οι νέες τεχνολογίες, όπως ακούμε να λέγεται κατά κόρον. Η ρίζα του κακού πρέπει να αναζητηθεί στην κρίση των αξιών. Κάποτε, που τα παιδιά μάθαιναν για αξίες και ιδανικά, που άκουγαν λόγο Χριστού στα σχολεία και τα κατηχητικά, που ανθούσε το νεοελληνικό χριστιανικό κίνημα, τα πράγματα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

            Και σήμερα διαβάζουμε στο βιβλίο του Νικολάου Γαλέτα, «το συναξάρι του μεγάλου λιμανιού», που κυκλοφόρησε προ ολίγων μηνών: «Σήμερα, που για λόγους παγκόσμιας  κρίσης αξιών και για άλλους συγκεκριμένους που θ’ άξιζε εν πάσει περιπτώσει  να μελετηθούν, η επίδραση αυτής της προσπάθειας στις νέες γενεές δεν είναι κυρίαρχη, αλλά υποτονική, και τα κατηχητικά λοιδορούνται προκαλώντας θυμηδία και ιλαρότητα, χαρακτηριζόμενα ως γραφικότητα, η ελληνική κοινωνία θερίζει τις θύελλες των ανέμων που έσπειρε και τους καρπούς αυτής της έλλειψης: τη βία, την εγκληματικότητα, την έλλειψη σεβασμού σε κάθε αξία της ζωής, το χάος. Και η ελληνική νεολαία ζει μέσα στη θολούρα, την απελπισία, την ανασφάλεια, το ψυχικό κενό, χώρος  υπέροχος για να χορεύει ο διάβολος.

            Και αν πολέμιοι αυτή της προσπάθειας χαίρονται και ειρωνεύονται για τη σημερινή αδυναμία της, αυτοί που δεν χαίρονται καθόλου είναι οι γονείς και τα παιδιά.

            «ΖΩΗ», τ. 4394

25η Μαρτίου ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ

 

Την  προσμονή του αναμενόμενου Μεσσία τη βρίσκουμε  από την Παλαιά Διαθήκη έως τον Προμηθέα του Αισχύλου. Αυτή την ιδέα την ευαγγελιζότανε η μία γενεά στην άλλη, έως ότου έγινε πραγματικότητα.

            Με το ίδιο πνεύμα και με την ίδια συνοχή ευαγγελιζόταν την ελευθερία η μια γενεά των Ελλήνων στην άλλη ελληνική γενεά. Και αυτή έγινε πραγματικότητα το 1821.

            Το πνεύμα του Ευαγγελισμού όμως ανάμεσά μας δεν τελείωσε. Ο καθένας μας έχει ανάγκη ν’ ακούσει και να ζήσει πάλι το Ευαγγέλιο της Εκκλησίας.

            Λεγόμαστε, αλλά δεν είσαστε πραγματικά χριστιανοί. Δεν έχουμε ποτιστεί με το πνεύμα του Ευαγγελίου.  Ζούμε υποκριτικά ή διεστραμμένα τον χριστιανισμό. Το πνεύμα της αγάπης και αλήθειας μας είναι σχεδόν άγνωστα. Δεν είμαστε το φως του κόσμου, και ο κόσμος μένει ακόμη στο σκοτάδι. Έχουμε απόλυτη ανάγκη επανευαγγελισμού. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας  λέγει συνεχώς: «Ευαγγελίσασθε ημέραν εξ ημέρας το σωτήριον του Θεού». Κάθε μέρα ας δεχόμαστε και ας κάνουμε ένα επανευαγγελισμό της αλήθειας.

            Μόνο αν δεχτούμε τον Ευαγγελισμό του Ευαγγελίου θα έχει νόημα για μας τόσο ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όσο και ο Ευαγγελισμός της Εθνικής μας ελευθερίας. Τότε η θυσία του Χριστού, οι θυσίες των μαρτύρων και οι θυσίες των ηρώων του είκοσι ένα δεν θα είναι για μας θεωρίες και γεγονότα χαμένα.

            Θα είναι έμπνευση για την εθνική και πνευματική μας ελευθερία, φυσικά και σωτηρία.

            Ιερ. Τιμοθέου ΚΙΛΙΦΗ

22 Μαρτίου 1821: Η έναρξη της Επανάστασης την Πάτρα

 

Στις 22 Μαρτίου 1821 κι ενώ οι επαναστατικές διεργασίες βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη στην περιοχή της Πελοποννήσου, η Πάτρα μπαίνει στον αγώνα για την απελευθέρωση. Είχε προηγηθεί, την αμέσως προηγούμενη ημέρα, το ξέσπασμα της Επανάστασης στα Καλάβρυτα και η κατάληψή τους από τους εξεγερμένους Έλληνες.

Οι Πατρινοί, ήδη από τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, είχαν αρνηθεί να πληρώσουν τους φόρους και άρχισαν να κυκλοφορούν στην πόλη ένοπλοι. Μετά από τον ξεσηκωμό στα Καλάβρυτα, επικράτησε ένας έντονος αναβρασμός στην πόλη και ο ελληνικός πληθυσμός έγινε αποδέκτης απειλών. Οι εξαγριωμένοι Τούρκοι τις οικογένειές τους στο κάστρο της Πάτρα, ενώ ζήτησαν και έλαβαν ενίσχυση από 150 ομοεθνείς τους από το φρούριο του Ρίου. Στη συνέχεια, σκότωσαν έναν ρακοπώλη και ξεχύθηκαν στην πόλη, τρομοκρατώντας τον ελληνικό πληθυσμό και βάζοντας φωτιά σε διάφορα οικήματα, συμπεριλαμβανομένου του σπιτιού του προεστού Ιωάννη Παπαδιαμαντοπούλου. Ταυτόχρονα, τα κανόνια του κάστρου άρχισαν να βάλουν κατά του Μητροπολιτικού Ναού και άλλων σημείων της Άνω πόλης με αποτέλεσμα ν΄ ακολουθήσει ένα χάος.

Τότε βρίσκονταν στην Πάτρα πολλοί Επτανήσιοι, μεταξύ των οποίων και Φιλικοί, οι οποίοι, βλέποντας τις φλόγες και τους πυροβολισμούς, οπλίστηκαν και οχυρώθηκαν σε διάφορα μέρη. Μερικοί, μαζί με Πατρινούς, προχώρησαν προς την περιοχή Τάσι όπου συνήθως μαζεύονταν Τούρκοι. Εκεί συγκρούστηκαν για πρώτη φορά και σκοτώθηκε ο Κεφαλλονίτης. Βασίλης Ορκουλάτος. Από εκεί αποσύρθηκαν προς την ενορία του Αγ. Γεωργίου.

Την ίδια μέρα εμφανίστηκε στο προσκήνιο ένοπλος ο ηρωικός τσαγκάρης Παναγιώτης Καρατζάς, ο οποίος είχε αποκτήσει φήμη λόγω της ανδρείας και του πατριωτισμού του. Θέλοντας να δώσει χρόνο στους Πατρινούς για να απομακρύνουν τις οικογένειες και τα πράγματά τους, συνεννοήθηκε με τους Επτανήσιους Βαγγέλη Λιβαδά, Νικόλαο Γερακάρη και άλλους, και το βράδυ βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας «γρηγορείτε», ώστε οι Τούρκοι να νομίσουν πως οι Έλληνες είναι πολλοί και σε επαγρύπνηση, και να μην τολμήσουν νυχτερινή έφοδο.

Ο άμαχος πληθυσμός, κυρίως γυναικόπαιδα, κατευθυνόταν προς τη «Ντογάνα» (Τελωνείο) και έμπαινε στη θάλασσα μέχρι το λαιμό, ζητώντας να σωθεί από τα ελλιμενισμένα εκεί πλοία.

Η 22α Μαρτίου ξημέρωσε με τους Τούρκους να έχουν συγκεντρωθεί στο κάστρο της Πάτρας και από εκεί να κανονιοβολούν την πόλη, την ώρα όμως που σημαντικοί Αχαιοί της γύρω περιοχής άρχισαν να εισέρχονται, ακολουθούμενοι από πλήθος οπλοφόρων, στην Πάτρα. Από το Μοναστήρι του Ομπλού κατέβηκε ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, ενώ ακολούθησε ο Ανδρέας Λόντος, φέρων μια κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό, και κατόπιν (κατά ορισμένες πηγές την ίδια ημέρα, κατ’ άλλες τις αμέσως επόμενες) ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Επίσκοπος Κερνίτσης και Καλαβρύτων Προκόπιος, ο Ανδρέας Ζαΐμης, ο Μπενιζέλος Ρούφος κ.ά. Με την είσοδό τους στην πόλη, οι Πατρινοί και άλλοι Έλληνες ζητωκραύγαζαν με ενθουσιασμό «Ζήτω η ελευθερία, ζήτωσαν οι αρχηγοί, και εις την Πόλιν να δώση ο Θεός».

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο οποίος κατέφθασε στην Πάτρα συνοδευόμενος από πολυάριθμους επαναστάτες, έστησε έναν σταυρό στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου και εκει όρκισε τους παραπάνω αγωνιστές. Στο τέλος της τελετής εκείνης, ακούσθηκαν οι ζητωκραυγές «Ελευθερία ή Θάνατος» καθώς «Και στην Πόλη να δώσει ο Θεός».

Αμέσως μετά συγκροτήθηκε η πρώτη επαναστατική Αρχή της Αχαΐας, το λεγόμενο «Αχαϊκόν Διευθυντήριον», με σκοπό να οργανώσει τον επαναστατικό αγώνα στη βορειοδυτική Πελοπόννησο. Τα μέλη της επέδωσαν «Προς τους εν Πάτραις προξένους των ξένων επικρατειών» προκήρυξη με ημερομηνία 26 Μαρτίου, δια της οποίας τονίζονταν η απόφαση των Ελλήνων «ν’ απελευθερωθούν ή ν’ αποθάνουν», ενώ ακολουθούσε διεθνής έκκληση για συνδρομή στον ελληνικό Αγώνα. Τη διακήρυξη υπέγραφαν κατά σειρά οι: Επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, Επίσκοπος Καλαβρύτων Προκόπιος, Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος, Μπενιζέλος Ρούφος, Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος και Σωτήριος Θεοχαρόπουλος.

Στη συνέχεια, ξεκίνησε η στενή πολιορκία του κάστρου της Πάτρας, στην οποία και διακρίθηκαν, εκτός των παραπάνω αγωνιστών, οι Πατρινοί Παναγιώτης Καρατζάς, αδελφοί Κουμανιώτες, Νικόλαος Λόντος, αδελφοί Καλαμογδάρτες κ.ά.

Λίγες μέρες αργότερα, όμως, και συγκεκριμένα στις 3 Απριλίου (Κυριακή των Βαΐων), με υπόδειξη του Άγγλου προξένου κατέφθασε στην Πάτρα ο Τούρκος στρατηγός Γιουσούφ Πασάς, ο οποίος έλυσε την πολιορκία που επιχειρούσαν οι Έλληνες στο κάστρο, και στη συνέχεια κατέστρεψε και λεηλάτησε την Πάτρα.

Μετά την καταστολή της εξέγερσης δεν ακολούθησε καμία άλλη τοπική δραστηριότητα ή οργάνωση του Αγώνα στην περιοχή τόσο της πόλης όσο και ευρύτερα, στην Αιγιάλεια και τα Καλάβρυτα (περιοχές που ήταν ήδη ελεύθερες). Το δε Αχαϊκόν Διευθυντήριον, ειδικά μετά τη μάχη του Λάλα, επισκιάσθηκε από την Πελοποννησιακή Γερουσία. Επαναλήφθηκαν κάποιες περιορισμένες χρονικά πολιορκίες του κάστρου μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ενώ ακολούθησαν τον επόμενο χρόνο εντονότερα γεγονότα από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που αφορούσαν την ευρύτερη περιοχή και όχι το κάστρο. Τον Φεβρουάριο του 1822, όταν ο τουρκικός στόλος αποβίβασε χιλιάδες στρατού στην πόλη της Πάτρας, ο Κολοκοτρώνης κινητοποιήθηκε γρήγορα, συγκέντρωσε 6.000 στρατό και κατάφερε να περιορίσει όλους τους Τούρκους στο κάστρο, στην περίφημη μάχη του Γηροκομείου.

Το οριστικό τέλος της πολιορκίας έφερε η ήττα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στο Πέτα και η εκστρατεία του Δράμαλη στην Πελοπόννησο. Κατόπιν αυτών η Πάτρα, αν και επαναστάτησε σχεδόν πρώτη, παρέμεινε υπό την κυριαρχία των Οθωμανών σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης, μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 1828, οπότε παραδόθηκε από τους Τούρκους, τελευταία, στο γαλλικό στράτευμα του Νικολά-Ζοζέφ Μαιζόν.

Προς τιμή του Παλαιών Πατρών Γερμανού Γ΄ έχει ανεγερθεί σπουδαίος ανδριάντας του επί μαρμάρινου βάθρου στην πλατεία Ψηλά Αλώνια της Πάτρας.

 22 Μαρτίου 1821: Η έναρξη της Επανάστασης την Πάτρα - Ορθοδοξία News Agency

Άλλη μία πηγή για ορκωμοσία στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα

 Πώς βρέθηκαν χιλιάδες άνθρωποι στην αγία Λαύρα στις 16-17 Μαρτίου 1821;

Γράφει ο Δρ. Δημήτρης Σταθακόπουλος μέλος του Δ.Σ του Ομίλου Απογόνων Αγωνιστών 1821 και ιστορικών γενών της Ελλάδος

 

Παίρνοντας σκυτάλη από παλαιότερους καταξιωμένους ερευνητές και ήδη συνοδοιπόρος με σύγχρονους μελετητές αναφορικά με τα προεπαναστατικά και επαναστατικά γεγονότα της περιοχής της επαρχίας Καλαβρύτων τον Μάρτιο του 1821, έχω επικεντρωθεί και δημοσιεύσει κυρίως τις οθωμανικές πηγές και ειδικά τον Mehmet Esad Efendi (1789–1848) , τον Ahmed Cevdet Pasha (1822 –1895), τον Έλληνα Οθωμανολόγο Νικηφόρο Μοσχόπουλο και τον σύγχρονο Τούρκο καθηγητή Ali Fuat Örenç, στους οποίους αναφέρεται η απελευθέρωση της πόλεως των Καλαβρύτων την 21η Μαρτίου 1821 (αναζητήστε στο διαδίκτυο παλαιότερα σχετικά άρθρα μου, καθώς και το δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλίο μου «Τα Ημαρτημένα»), η οποία απελευθέρωση επήλθε από προηγηθείσα πολιορκία/πόλεμο 5 ημερών .

Έχω επίσης υποστηρίξει με άρθρα, ομιλίες και συνεντεύξεις μου πως η ορκωμοσία έγινε στις 17 Μαρτίου 1821, εορτή του αγίου Αλεξίου, στην αγία Λαύρα, δηλαδή ημέρα που πανηγυρίζει η μονή μιάς και εκεί βρίσκεται η κάρα του αγίου, ως δωρεά του Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου από το 1398.

Το πώς βρέθηκαν οι Κεφαλές της βόρειας Πελοποννήσου στην αγία Λαύρα από τις 8-9 Μαρτίου μέχρι 21-22 Μαρτίου 1821 και πως μετά αναχώρησαν για Πάτρα – Αίγιο – Κορινθία καθώς και την αποστολή επιστολών περί ενάρξεως, σε Αρκαδία – Μάνη – Μεσσηνία – Ηλεία και άλλα μέρη, ομοίως το έχω αναλύσει / τεκμηριώσει σε άλλο άρθρο μου αναφορικά με την αποφυγή της αιχμαλωσίας τους από τον kaymakamı του Μοριά στην Τριπολιτσά Mehmed Salih.

Επίσης έχω εξηγήσει πως βρέθηκαν χιλιάδες άνθρωποι στην αγία Λαύρα στις 16-17 Μαρτίου 1821: «Είχαν πάει για προσκύνημα στην ιερά πανήγυρη της μονής για τον άγιο Αλέξιο και από προσκυνητές, έγιναν εν μία νυκτί επαναστάτες».

Η Πολιορκία της πόλεως των Καλαβρύτων άρχισε στις 17 Μαρτίου και ολοκληρώθηκε μετά από 5νθήμερη μάχη στις 21 Μαρτίου 1821 με την απελευθέρωση της πόλεως, όπως μας διασώζει και ο Αλ.Μπίκος από μαρτυρία της Γεωργίας Μπαλιάτσου από το χωριό Παγκράτι, η οποία μετά τη νίκη , χόρεψε με άλλες κοπέλες το τραγούδι: «Σήμερα η μέρα είναι Λαμπρή καημένε Χαραλάμπη», το οποίο ηχογραφήσαμε πρόπερσι (2016) με τον φίλο Γ. Δαλιάνη και την μουσική του ομάδα. Όντως ήταν Λαμπρή (Πάσχα) όχι μόνο γιατί η μέρα σηματοδοτούσε την Ανάσταση του Γένους, αλλά και γιατί ο Π.Π.Γερμανός, ως ο πρώτος Επίσκοπος του Μοριά, παρότι ήταν Μεγάλη Σαρακοστή (το Πάσχα θα ήταν 10 Απριλίου 1821), όπως μας διασώζει ο Κώδικας της μονής, άφησε και ευλόγησε να γίνει σφαγή ζώων και να καταναλωθεί κρέας.

Όμως και στα αρχεία των αγωνιστών του 1821 (Εθνική Βιβλιοθήκη – σήμερα στο Ιδρυμα Στ.Νιάρχος), τα πιστοποιητικά πολλών αγωνιστών αναφέρουν πως ήταν στην αγία Λαύρα, κάποιων δε εξ αυτών (π.χ. διάκος Γρηγόριος Ντόκος από τη Βυσωκά που έφερε το γνωστό παραπέτασμα της ωραίας πύλης/ Λάβαρο με την Κοίμηση της θεοτόκου, ή του Αναγνώστη Κορδή ) τα έγγραφα αναφέρουν πως ήταν σημαιοφόροι ποικίλων λαβάρων και μπαϊρακιών.

Φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε τις δημοσιεύσεις στην Γαλλική εφημερίδα Le Constitutionnel και τους Times του Λονδίνου (Ιούνιος 1821), όπως και τα οθωμανικά αρχεία. Τις δύο ομιλίες α) Του Ρήγα Παλαμήδη το 1846 που αναφέρει την αγ. Λαύρα , καθώς και β) του Αιγιώτη Αλεξ. Δεσποτόπουλου το 1861, ο οποίος ήταν παρών στα γεγονότα του Μαρτίου του 1821 στην αγία Λαύρα.

Με το παρόν θα παρουσιάσω στο ευρύ κοινό (αν και στους ερευνητές είναι γνωστό) το αχρονολόγητο φυλλάδιο με αρχικά Α.Κ ( μάλλον Αναγνώστης Κορδής ) που εκδόθηκε στο Ναύπλιο το 1850 με τίτλο: « Ιστορικαί Αλήθειαι ή η Πετιμεζαϊκή οικογένεια» ( ειδικά τη σελ. 7) . ( Πηγή: anemi Παν. Κρήτης ).

Το πόνημα αποτελεί «αντίκρουση» προς τον ηρωϊσμό της οικογένειας Πετ(ι)μεζά και προσπαθεί να αποκαταστήσει τον «ανώτερο» ηρωϊσμό και την πρωτιά του Αναγνώστη Στριφτόμπολα από την Κέρτεζη που σκοτώθηκε στη Μάχη του Λεβιδίου Αρκαδίας 14 Απριλίου 1821 *( βλ. Ιατρίδης, Πέτρος Ευστρατίου. Η πρώτη νικητήριος μάχη της Ελληνικής Επαναστάσεως ή ο Αναγνώστης Στριφτόμπολας, Πάτραι :Εκ του Τυπογραφείου Α. Σ. Αγαπητού,1860, σελ. 53, 54., όπου αναφέρεται έγγραφο του 1827, του Π.Μαυρομιχάλη με το οποίο αναγνωρίζεται η αξία του Στριφτόμπολα και ειδικά στις μάχες των Καλαβρύτων μέχρι του Λεβιδίου).

Πιστεύεται πως τα αρχικά Κ.Α ανήκουν στον Κορδή Αναγνώστη, ο οποίος ήταν έμπιστος και σημαιοφόρος του Στριφτόμπολα, ειδικά στην ορκωμοσία της αγίας Λαύρας ( 17.3.1821 ) .

Ο Κορδής Αναγνώστης (Κ.Α ), καταγόταν από το Περιθώρι της Αχαΐας όπως διασώζει ο Αμβρόσιος Φραντζής. Στις 16 Μαρτίου 1821, μαζί με τον Νικόλαο Σολιώτη , χτύπησαν στην τοποθεσία «Πόρτες» κοντά στο χωριό Αγρίδι της Νωνάκριδος Αχαΐας τρεις «γυφτοχαρατζήδες» (sic ) και τρεις ταχυδρόμους που μετέφεραν επιστολές του καϊμακάμη της Τριπολιτσάς Μεχμέτ Σαλίχ στον Χουρσίτ πασά στα Ιωάννινα, κατόπιν παρότρυνσης του Σωτήρη Χαραλάμπη, όπως αναφέρει ο Ιωάννης Φιλήμων.

Εκτός από την ορκωμοσία στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα, ως σημαιοφόρος του Αναγνώστη Στριφτόμπολα, ο Αναγνώστης Κορδής συμμετείχε σε πολλές μάχες και πολιορκίες όπως των Καλαβρύτων, του Λεβιδίου, της Τριπολιτσάς, ενώ τιμήθηκε με τον βαθμό του Χιλιάρχου, όπως ομοίως αναφέρει ο Αμβρόσιος Φραντζής.

Παρακάτω το εξώφυλλο του πονήματός του και η σελίδα 7, όπου αναφέρεται πως η ορκωμοσία έγινε στις 17 Μαρτίου και τα συμπεράσματα δικά σας:

Άλλη μία πηγή για ορκωμοσία στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα | HuffPost Greece ΚΟΙΝΩΝΙΑ