ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

Έτσι κι αλλιώς όλοι πονούμε , τον πόνο τον έχουμε ανά πάσα στιγμή παρόντα. Θα έλεγε κανείς, ότι δεν υπάρχει λεπτό στη ζωή μας που δεν έχουμε κάποιον πόνο: πόνο από τον ίδιο τον εαυτό μας, πόνο από τους δικούς μας ,από τα παιδιά μας, πόνο,  αν θέλετε, και από τους άλλους ανθρώπους. Ακόμη, καθώς κανείς κάθε μέρα  μαθαίνει ότι αυτό το κακό έγινε εκεί, το άλλο κακό έγινε παραπέρα, ότι στην Αφρική πεινούν και πεθαίνουν τα παιδιά από την πείνα κ.λ.π., δεν μπορεί μια χριστιανή  ψυχή να μη νιώσει πόνο για όλα αυτά που συμβαίνουν.

          Κάθε λεπτό λοιπόν έχουμε πόνο. Θέλουμε δεν θέλουμε, θα πονέσουμε, τελείωσε. Αυτόν τον κανόνα όλοι θα τον κάνουμε. Όμως και αν σου κάνει κακό ό κόσμος, ακόμη και τότε μη λες: «Αυτός μου έκανε έτσι….». Δεν θα σου έκανε τίποτε, αν δεν τον άφηνε ο Θεός. Και τον άφησε ο Θεός, γιατί σου χρειαζόταν ο πόνος.

          π  Σ. Κ.

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

 

Εκείνοι που νομίζουν δυστυχία το να χάσουν χρήματα ή παιδιά ή δούλους ή ένα άλλο στοιχείο της περιουσίας τους, ας γνωρίζουν ότι πρώτα πρέπει να αρκούνται σ’ εκείνα που δίνει ο Θεός. Και όταν πρέπει να τα δώσουν πίσω, να είναι πρόθυμοι και να το κάνουν με αγαθή γνώμη και να μη στενοχωρούνται διόλου για τη στέρηση ή μάλλον για την επιστροφή τους. Γιατί αφού έκαναν χρήση ξένων πραγμάτων, τα έδωσαν πάλι πίσω.

            Μέγας Αντώνιος

Ο ατρόμητος άνθρωπος

 

Σήμερα βλέπει κανένας πιο πολύ από άλλο καιρό, τον άνθρωπο

να είναι ταραγμένος, αναστατωμένος. Ποτέ δεν φοβότανε τόσο πολύ ο άνθρωπος τη

φτώχεια, την αρρώστια και το θάνατο , όσο φοβάται τώρα , που δεν φοβάται τον Θεό.

Φώτης Κόντογλου

Προσκυνηματική εκδρομή της ενορίας μας...!!!

 

Την Πέμπτη, 6 Νοεμβρίου 2025, η ενορία μας πραγματοποίησε προσκυνηματική εκδρομή σε τρία μοναστήρια.

Πρώτα επισκεφθήκαμε τη ιερά μονή του Οσιομάρτυρος Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη Αττικής. Προσκυνήσαμε το ιερό λείψανό του και λείψανο της γερόντισσας Μακαρίας.  Η γερόντισσα αυτή βρήκε το λείψανο του Αγίου και ανακαίνισε τη μονή. Ψάλαμε την παράκληση του Αγίου Εφραίμ και πήραμε διάφορες ευλογίες. Μας έκανε εντύπωση ότι παρότι ήταν πρωί και μέρα εργάσιμη, υπήρχαν στη μονή πολλοί προσκυνητές.

Έπειτα κινήσαμε για την Ιερά Μονή Παντοκράτορος Ταώ (Νταού) Πεντέλης. Εκεί εκτός των άλλων προσκυνήσαμε τα θαυματουργά λείψανα των 179 πατέρων της Μονής που κατέσφαξαν το 1680, ανήμερα το Πάσχα, αγαρηνοί πειρατές.

Το απόγευμα επισκεφτήκαμε την Ιερά Μονή του Τιμίου Σταυρού Μαψού. Κάναμε δέηση και μας φιλοξένησαν στο αρχονταρίκι οι μοναχές. Το προσκύνημα ολοκληρώθηκε.

Γυρίσαμε στην πόλη μας, δοξάζοντας τον Άγιο Τριαδικό Θεό μας για τις ευλογίες που μας χάρισε. Πολλές ευχαριστίες οφείλουμε  στους πατέρες Γερασιμάγγελο Στανίτσα και Γεράσιμο Αθανασίου για την οργάνωση αυτού του προσκυνήματος και για όσα μας προσέφεραν κατά τη διάρκειά του.

ΛΟΓΟΙ ΣΟΦΙΑΣ

 

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, ανοίξτε την καρδιά σας, για να χαράξει εκεί το άγιο Πνεύμα την εικόνα του Χριστού. Τότε θα γίνετε σιγά-σιγά ικανοί να έχετε μέσα σας τη χαρά και το πένθος το θάνατο και την ανάσταση.

           

Κοιτάξτε το μεγαλειώδες θέαμα που ο Θεός μας φανέρωσε στη δημιουργία του κόσμου, στην κατασκευή του ανθρώπου «κατ’ εικόνα και καθ ‘ όμοίωσίν» Του. Εκείνο που αναζητούμε δεν περιορίζεται στη μικρή μας καθημερινή ζωή. Αναζητούμε να είμαστε με τον Θεό και να αποκτήσουμε μέσα μας τη ζωή σε όλο το πλάτος σε κοσμικό και το θείο.

            Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ

π.Νικόλαος Λουδοβίκος-Μάθε αν θα σωθείς

 

Orthodox Voice

«Ο αφανής ήρωας του Άθωνα που όρθωσε το ανάστημα του απέναντι στον ναζισμό»

 

Ο αφανής ήρωας του Άθωνα που όρθωσε το ανάστημα του απέναντι στον ναζισμό–Ο πατήρ Γεώργιος της ιεράς Μονής Αγίου Παύλου.

Στο μακρινό και ιερό καταφύγιο του Άθωνα, εκεί όπου ο κόσμος σωπαίνει για να μιλήσει ο Θεός, έζησε ένας άνθρωπος που ένωσε τη σιωπή του μοναχού με το θάρρος του πολεμιστή. Ήταν ο πατήρ Γεώργιος, μοναχός της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου, ένας αληθινός ήρωας της Κατοχής και της ψυχής.

Γεννημένος στις αρχές του 20ού αιώνα, εκάρη μοναχός το 1937. Τα χρόνια της ειρήνης τα πέρασε ως κηπουρός στο μοναστήρι, φροντίζοντας τη γη με την ίδια ευλάβεια που φρόντιζε την ψυχή του. Μα ήρθε η μεγάλη δοκιμασία το 1941, οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής απλώθηκαν και στον Άθωνα. Τότε ο Άγιος Τόπος έγινε άσυλο κυνηγημένων και οι μοναχοί φύλακες όχι μόνο της πίστης, αλλά και της ελευθερίας.

Ο πατήρ Γεώργιος βρέθηκε στην  αυτής της αφανούς αντίστασης. Μαζί με άλλους αγιορείτες, έκρυβε και φυγάδευε Έλληνες, Άγγλους και Νεοζηλανδούς στρατιώτες που είχαν καταφύγει στο Όρος για να σωθούν από τους Ναζί. Ανάμεσά τους ήταν και ο Νεοζηλανδός αξιωματικός Sandy Thomas, ο οποίος αργότερα αφηγήθηκε την απίστευτη ιστορία της σωτηρίας του στο διεθνώς γνωστό βιβλίο “Dare to be Free” (1953).Στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εν Πλω (Με Τόλμη για την Ελευθερία, φωτό 3) και θεωρείται ως μία από τις συναρπαστικότερες αληθινές ιστορίες τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όμως η προδοσία δεν άργησε να έρθει. Ένας Ρουμάνος εργάτης λαϊκός, εγκατεστημένος στο Άγιο Όρος, πρόδωσε τον πατέρα Γεώργιο στους Γερμανούς. Τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, όπου βασανίστηκε και οδηγήθηκε ενώπιον γερμανικού στρατοδικείου.

Ο δικαστής τον ρώτησε με ψυχρότητα:

— Γιατί βοηθάτε τους εχθρούς μας; Γιατί τους φυγαδεύετε στην Αίγυπτο και δεν μας τους παραδίδετε;

Κι εκείνος, ήρεμος και αγέρωχος, απάντησε:

— Γιατί είναι άνθρωποι που έχουν ανάγκη. Αν σου χτυπήσει την πόρτα ένας πεινασμένος, τι θα του πεις; Ο Χριστός είπε να βοηθούμε όποιον ζητά βοήθεια.

— Δηλαδή, αν ένας Γερμανός ζητούσε τη βοήθειά σου, θα τον βοηθούσες;

— Αν είχε ανάγκη, φυσικά. Μα εσείς δεν έχετε ανάγκη, έχετε πνίξει τον κόσμο στο αίμα.

Οι λέξεις του έπεσαν σαν σπαθιά μέσα στην αίθουσα. Ο Γερμανός δικαστής τον καταδίκασε αμέσως σε θάνατο.

Μεταφέρθηκε στο Επταπύργιο, όπου αρρώστησε βαριά από ελονοσία και εγκαταλείφθηκε να πεθάνει. Μα ένα βράδυ, μέσα στον πυρετό, συνέβη το θαυμαστό. Είδε μπροστά του τον ιδρυτή της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου, τον Όσιο Παύλος τον Ξηροποταμινό που τον θεράπευσε και του είπε:

«Σήκω, πήδα από το παράθυρο και γύρνα στο μοναστήρι μου με τα πόδια.»

Κι εκείνος υπάκουσε. Πήδηξε από τον τρίτο όροφο, έπεσε πάνω σε ένα δέντρο και σώθηκε. Διέσχισε πεζός τη Μακεδονία, μέχρι που έφτασε στο Άγιο Όρος. Στον δρόμο, συνάντησε τον Ρουμάνο προδότη του, που προσπάθησε υπό την απειλή όπλου να τον ξαναπαραδώσει. Ο πατήρ Γεώργιος τον αφόπλισε, αλλά του χάρισε τη ζωή.

«Φύγε. Ο Θεός να σε συγχωρέσει», του είπε.

Έτσι, ο μοναχός νίκησε και τον εχθρό και τον εαυτό του.

Ως το τέλος της Κατοχής, κρύφτηκε σε ένα ασκητήριο έξω από τη Μονή, συνεχίζοντας να βοηθά μυστικά. Μετά την απελευθέρωση, επανήλθε στα καθήκοντά του με την ίδια ταπεινότητα, κηπουρός, ζυμωτής, αρσανάρης, αντιπρόσωπος της Μονής στην Ιερά Κοινότητα. Δεν μιλούσε ποτέ για τον αγώνα του.

Το 1959, όμως, έκανε κάτι που συγκλόνισε όσους τον γνώριζαν επέστρεψε τα μετάλλια που του είχε απονείμει η Μεγάλη Βρετανία στη Βασίλισσα Ελισάβετ, διαμαρτυρόμενος για τη στάση της Αγγλίας στα γεγονότα της Κύπρου και στον αγώνα της ΕΟΚΑ Α’. Ένας μοναχός, από ένα κελλί του Άθωνα, ύψωσε τη φωνή του ενάντια σε μια ολόκληρη αυτοκρατορία χωρίς μίσος, μα με δίκαιο λόγο και εθνική αξιοπρέπεια.

Τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε με χιούμορ και καλοσύνη, λέγοντας στους επισκέπτες του:

«Για να αδυνατίσεις, υπάρχει φάρμακο ακινησία σιαγόνων!»

Μα πίσω από το γέλιο του κρυβόταν μια καρδιά που είχε αντικρίσει τον θάνατο και τον είχε νικήσει.

Πέθανε ειρηνικά το 1998, σε ηλικία 88 ετών, αφήνοντας πίσω του μια ζωή που δεν χώρεσε σε βιβλία, μα έμεινε ζωντανή στις ψυχές όσων τον γνώρισαν. Οι μοναδικές φωτογραφίες του βρίσκονται όχι στην Ελλάδα, αλλά στο αρχείο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Νέας Ζηλανδίας, σε ένα ιστορικό ντοκουμέντο με τίτλο “A Visit to Mount Athos, November 1944που αφορά στην ευχαριστήρια επίσκεψη των Νεοζηλανδών στο Άγιο Όρος, το Νοέμβριο τού 1944,αμέσως μετά την αποχώρηση των Ναζί από την Ελλάδα. Ο γερο-Γεώργιος, όπως τον αποκαλούσαν προς το τέλος της ζωής του,δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον φωτογραφίσει ξανά,

προς αποφυγήν τής κενοδοξίας όπως έλεγε.

Ο μοναχός Γεώργιος δεν πολέμησε με όπλα, αλλά με τη δύναμη της πίστης και της ανθρωπιάς. Δεν φόρεσε στολή, αλλά ράσο δεν σήκωσε ξίφος, αλλά σταύρο.Μέσα από τη σιωπή του, έδειξε πως η Αγάπη είναι η πιο ανίκητη μορφή Αντίστασης, και πως η Ελευθερία γεννιέται πάντα μέσα από τη Θυσία.

Δεν γύρεψε ποτέ τιμές κι όμως έγινε άξιος κάθε τιμής. Δεν έγραψε ιστορία κι όμως η ιστορία τον θυμάται.Γιατί υπάρχουν ήρωες που δεν κρατούν σημαίες, αλλά ανάβουν φως.

Και ο πατήρ Γεώργιος ήταν αναμφίβολα ένας απ’ αυτούς.

Εις μνήμην του Πατρός Γεωργίου, του αθόρυβου ήρωα του Άθωνα. Είθε οι πράξεις του, η θυσία του και η αγάπη του για τον συνάνθρωπο να παραμείνουν οδηγός στις ζωές μας.

 

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως Πολεμήθηκε. Δικαιώθηκε

 

Η επίγεια ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μικρή σε σχέση με την μεταθανάτιο. Ερχόμαστε σε τούτο τον κόσμο για να «δώσουμε εξετάσεις» και ανάλογα να πορευτούμε ή στην αιώνιο Ζωή ή στην αιώνια κόλαση. Στην εφήμερη ζωή μας ο Θεός για να μας ενισχύσει στον αγώνα μας επιτρέπει στον χαιρέκακο δαίμονα να μας «πειράξει». Να δώσουμε αγώνα για ταπείνωση, ελεημοσύνη και να προοδεύσουμε στις αρετές. Υπομονή, πραότητα, πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό απαιτείται. Όσα και αν μας καταμαρτυρούν, όσα και να υποφέρουμε να δοξολογούμε με εμπιστοσύνη τον Κύριο.

Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, κατά κόσμον, Αναστάσιος Κεφαλάς, γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης την 1 η Οκτωβρίου 1846 μ. Χ. από φτωχούς και ευσεβείς γονείς‧ τον Δημοσθένη και την Μαρία. Ήταν το 5ο από τα 6
παιδιά της οικογένειας.
Η ευσεβής γιαγιά του πολύ μικρό του έμαθε τον 50ό ψαλμό. Όταν ο μικρός
Αναστάσιος έφθανε στο σημείο του Ψαλμού «διδάξω ανόμους τας οδούς Σου», το
επαναλάμβανε πολλές φορές. Από αυτοσχέδιους άμβωνες μιλούσε για τον Χριστό
στους συνομηλίκους του.
Σε ηλικία 14 ετών, αφού τελείωσε και το σχολαρχείο, επειδή η οικογένεια δεν
είχε δυνατότητες οικονομικές και επειδή δεν υπήρχε σχολείο δευτεροβάθμιας
εκπαίδευσης στον τόπο του, με την ευλογία των γονέων του αναχώρησε για την
Κωνσταντινούπολη.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής στην Κωνσταντινούπολη ήταν δύσκολα και
σκληρά. Ο εργοδότης του έμπορος καπνών δεν τον πλήρωνε κανονικά και έτσι ο
Αναστάσιος κυκλοφορούσε με τρύπια παπούτσια. Είχε εμπιστοσύνη στον Θεό και
έβρισκε γαλήνη στην προσευχή. Σκέφθηκε να γράψει γράμμα στον Χριστό και να του
αναφέρει τα προβλήματά του. Έγραψε, λοιπόν, στον Χριστό: «Χριστούλη μου, δεν
έχω παπούτσια και ρούχα. Στείλε μου τα Σε παρακαλώ. Ξέρεις πόσο Σε αγαπώ.
Αναστάσιος». Έκλεισε την επιστολή και ως παραλήπτη έγραψε στον φάκελο : «Προς
Κύριον Ιησού Χριστό στον παράδεισο».
Πηγαίνοντας προς το ταχυδρομείο συνάντησε ένα γείτονά του ο οποίος
ανέλαβε να την ταχυδρομήσει. Ο γείτονας άνοιξε το γράμμα, το διάβασε και έστειλε
ένα ποσό στον Αναστάσιο, ο οποίος πολύ χάρηκε. Ο εργοδότης του βλέποντάς τον
με καινούργια ρούχα και παπούτσια υποψιάστηκε ότι ο Αναστάσιος έκλεψε χρήματα
και άρχισε να τον δέρνει. Ο γείτονάς του τον λυπήθηκε και τον προσέλαβε αυτός.
Τα πράγματα αλλάζουν για τον Άγιο. Τώρα είχε χρόνο για εκκλησιασμό, για
διάβασμα της Αγίας Γραφής και περισσότερη προσευχή. Επίσης, οι γονείς και τα
αδέρφια του έρχονται στην πόλη.
Σε ηλικία 20 ετών αναχώρησε για το Λιθί της Χίου (τόπο καταγωγής της
οικογένειας) για να εργαστεί ως δάσκαλος. Εκεί γνωρίζεται με τον ευεργέτη του
Ιωάννη Χωρέμη, πλούσιο τοπικό άρχοντα, εξ αιτίας ενός απλού περιστατικού. Ο
Χωρέμης τον θέτει υπό την προστασία του.

Ο Άγιος Νεκτάριος είχε αποφασίσει να αφήσει τον κόσμο. Σε ηλικία 30 ετών
και μετά από τριετή δοκιμασία λαμβάνει το αγγελικό σχήμα με το όνομα Λάζαρος στις
7 Νοεμβρίου 1876 μ.Χ. Στις 15 Ιανουαρίου 1877 μ.Χ. χειροτονείται διάκονος από τον
μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο και μετονομάζεται σε Νεκτάριο.
Στη Χίο φοιτά στο γυμνάσιο Ο σεισμός του 1881 τον αναγκάζει να φύγει για
Αθήνα, όπου τελειώνοντας το γυμνάσιο αναχώρησε για την Αλεξάνδρεια για να
συναντήσει τον Πατριάρχη Σωφρόνιο. Ο Σωφρόνιος εντυπωσιάστηκε από τον Άγιο
και αποφάσισε να τον στείλει στην Αθήνα, πάλι, για να σπουδάσει Θεολογία. Ο Άγιος
κατάφερε λαμπρές επιδόσεις και κέρδισε υποτροφία, χρήσιμη για τις σπουδές του,
αφού ο ευεργέτης του Χωρέμης κοιμήθηκε. Μόλις έλαβε το πτυχίο (1885 μ.Χ.)
αναχώρησε για την Αλεξάνδρεια.
Στην Αλεξάνδρεια τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Χειροτονείται ιερέας,
γραμματέας του Πατριάρχη με το αξίωμα του Αρχιμανδρίτη. Στη συνέχεια, λόγω των
προσόντων του ανελίχθηκε σε ιεροκήρυκα και έλαβε και θέση Πατριαρχικού
επιτρόπου. Στις 15 Ιανουαρίου 1889 μ.Χ. εκλέγεται επίσκοπος Πενταπόλεως. Με
μεγάλη ταπείνωση δέχεται το αξίωμα λέγοντας προς τον Κύριο: «Κύριε διατὶ με
ανύψωσες εις τοσούτον μέγα αξίωμα; Εγὼ σού εζήτησα να γίνω μόνον Θεολόγος κι
όχι Μητροπολίτης. Εκ νεαράς ηλικίας Σου εζήτησα να γίνω ένας απλὸς εργάτης του
Θείου Λόγου Σου, και Συ, Κύριε, τώρα με δοκιμάζεις με τόσα πράγματα. Άλλ
υποτάσσομαι, Κύριε, εις το θέλημά Σου, και δέομαι: καλλιέργησε εντός μου την
ταπεινοφροσύνην και τον σπόρον των λοιπών αγίων αρετών, δι᾿ ων τρόπων
γνωρίζεις, και αξίωσόν με να ζήσω πάσας τας επί γης ημέρας μου συμφώνως προς
τους λόγους του μακαρίου Παύλου, όστις λέγει: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί
Χριστός».
Η ραγδαία άνοδος του Αγίου δημιούργησε αντιδράσεις. Ο Σωφρόνιος πλησίαζε τα 90 χρόνια ζωής και η κούρσα διαδοχής άρχισε. Οι εν αναμονή διεκδικητές του θρόνου αισθανόμενοι την επιθυμία του λαού και την εύνοια του Σωφρονίου προς τον Άγιο αποφάσισαν να τον παραμερίσουν. Τον κατηγόρησαν αόριστα για ηθικές παρεκτροπές, και για σχέδιο ανατροπής του Πατριάρχη. Ο Πατριάρχης πείστηκε και αμέσως διατάζει την παύση των καθηκόντων του Αγίου. Του κόβουν και τον μισθό. Σπίλωσαν το όνομά του σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη. Εν  συνεχεία αναχώρησε για την Αθήνα.
Ο Αρχιεπίσκοπος Γερμανός παρά την συμπάθεια που τρέφει προς τον Άγιο,
αδυνατεί να τον εντάξει στον κλήρο της επαρχίας του λόγω πιέσεων της συνόδου. Ο
υπουργός Παιδείας σκοντάφτει στο γεγονός ότι ο Άγιος δεν είχε ελληνική υπηκοότητα. ιεροκήρυκα. Οι καχυποψίες του κόσμου τον συνοδεύουν και αρκετοί τον αποδοκίμαζαν.
Το 1891 μ.Χ. αποκαλύφθηκε η σκευωρία εναντίον του και αποκαταστάθηκε το
όνομά του. Συνεχίζει με μεγαλύτερο ζήλο το έργο του. Η φήμη του εξαπλώνεται
παντού.
Το Μάρτιο του 1894 μ.Χ. αναλαμβάνει διευθυντής στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική
Σχολή Αθηνών. Εργάζεται με ζήλο Θεού. Αποτελεί ζωντανό παράδειγμα για τους
μαθητές του. Το τεράστιο και πολυσχιδές το έργο του στην σχολή του προσέδωσε
κύρος.
Στην Αίγινα εγκαταστάθηκε το 1908, όπου εκπληρώνεται ο πόθος του για
μοναχικό βίο. Η εμφάνισή του στην Αίγινα συνοδεύτηκε από δυο γεγονότα
θαυμαστά. Θεράπευσε δαιμονισμένο και μετά από παράκλησή του άνοιξαν οι

ουρανοί μετά από τριετή ανομβρία. Δεν παύει καθημερινά να στηρίζει και να
ανακουφίζει τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν ζητώντας τη βοήθειά του.
Το τέλος της επίγειας ζωής του ήταν επίπονο. Κοιμήθηκε στις 9 Νοεμβρίου
1920, και το σκήνωμά του ευωδίαζε και ευώδες μύρον έκβλυζε από το πρόσωπό
του. Η κηδεία του ήταν πάνδημος.
Έχει αφήσει τεράστιο συγγραφικό έργο, ψυχωφελές και χρήσιμο σε όλους
μας.
Πολλά τα θαύματα που έκανε εν ζωή αλλά και μετά την κοίμησή του. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1953 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του. Το 1961 έγινε η επίσημος αναγνώριση του Αγίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Τιμάται από την Αγία μας Εκκλησία δύο φορές κατ’ έτος: Στις 9 Νοεμβρίου (κοίμηση), και στις 3 Σεπτεμβρίου η (ανακομιδή των λειψάνων). Επίσης, κατά τη σύναξη των εν Θράκη Αγίων (που συμπίπτει με την Κυριακή των Αγίων Πάντων) και κατά τη σύναξη των εν Αθήναις Αγίων (12 Οκτωβρίου).

Η εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, που συμπληρώνει τη σελίδα, είναι έργο της Καλλιρρὀης Ροδίτη.

 

Η ενότητα της Εκκλησίας

 

Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχει άραγε ενότητα; Αυτό πρέπει ως ορθόδοξοι χριστιανοί να εξετάσουμε  και να δούμε: κατά πόσον ο καθένας μας συντελεί στην ενότητα η στη διάσπαση του σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

            Εμείς, το ζωντανό, το στρατευμένο σώμα της Εκκλησία είμαστε υπεύθυνοι σήμερα ενώπιον του Θεού για την ενότητα αυτή. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είμαστε ενωμένοι. Κατά βάθος ο καθένας μας μήπως ξεκινά από το συμφέρον του, την ιδιοτέλειά του και κινείται ανάλογα. Ενότητα δεν είναι να διαβάζουμε όλοι το ίδιο περιοδικό η να έχουμε την αυτή νοοτροπία, αλλά εκεί που ο καθένας να είμαστε ένα σώμα με όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία.

            Αν  όμως δεν απαγκιστρωθεί ο καθένας από το ατομικό η το ομαδικό συμφέρον-ομαδικός εγωισμός – και δεν παραδοθεί στον Χριστό να τον φτιάξει εκείνος όπως θέλει, δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα και «εν σώμα» Χριστού.

Κατοχή και Εθνική Αντίσταση

 

Το  μέτωπο κατά της Γερμανίας έσπασε από τις συντριπτικά ανώτερες  σε αριθμό δυνάμεις, στις 9 Απριλίου 1941. Ξεκίνησε  για την Ελλάδα η μαύρη περίοδος της Κατοχής. Γερμανία. Ιταλία και Βουλγαρία μοιράστηκαν την Ελληνική επικράτεια.

            Οι δυνάμεις των Γερμανών κατάσχεσαν όλες τις πρώτες ύλες και τα τρόφιμα οδηγώντας τον ελληνικό λαό σε ανεπανάληπτη οικονομική καταστροφή και στη χειρότερη επισιτιστική κρίση του πολέμου. Περίπου 300.000 άνθρωποι πέθαναν από την πείνα και τις κακουχίες.

            Οι κατακτητές προσπάθησαν να επιβάλλουν καθεστώς τρόμου: προχώρησαν σε εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού, επίταξη τω υποδομών, απαγόρευση βραδινής κυκλοφορίας, απαγόρευση διαδηλώσεων, αναρίθμητες φυλακίσεις πολιτών, εκβιασμούς, βασανιστήρια, εκτελέσεις, με αποκορύφωμα το ολοκαύτωμα και την ολοκληρωτική καταστροφή χωριών (Καλάβρυτα, Δίστομο, Κομμένο Άρτας κ. α. ) ως αντίποινα σε κάθε αντίσταση.

            Όμως, μέσα σε αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα του θανάτου, έλαμψε το θάρρος των σκλαβωμένων Ελλήνων. Πολλοί βγήκαν  στα βουνά και ξεκίνησαν οργανωμένα την ένοπλη Αντίσταση κατά των δυνάμεων Κατοχής. Ταυτόχρονα , η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καϊρου, με τη βοήθεια των Συμμάχων, οργάνωσε ελληνικά στρατεύματα, που πολεμούσαν τις δυνάμεις του άξονα στη Βόρεια Αφρική και συνέβαλλαν καθοριστικά στην ήττα του, στη μάχη του Ελ- Αλαμέιν, τον Οκτώβριο του 1942.

            Η Εθνική Αντίσταση συγκέντρωσε στους κόλπους της όλα το λαό. Ένωσε δασκάλους και μαθητές, πανεπιστημιακούς, διανοουμένους, εργάτες, αγρότες, ιερείς. Αποτέλεσμα  ήταν να συγκροτηθεί ένα απ’ τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα στη Ευρώπη, θαύμασε  την προσπάθεια των Ελλήνων. Κορυφαίο γεγονός της Εθνικής μας Αντίστασης, η ανατίναξη της  γέφυρας του Γοργοποτάμου (25/26 Νοεμβρίου 1942).

            Παράλληλα με τα πολεμικά γεγονότα, η Εκκλησία οργάνωσε  τα πρώτα  μαζικά συσσίτια, όπου έτρεφε χιλιάδες παιδιά, ενώ οι δύο Αρχιεπίσκοποι, πρώτα ο Χρύσανθος και έπειτα ο Δαμασκηνός, όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στους κατακτητές αρνούμενοι να υποταχθούν σε πολλά διατάγματα των Γερμανών.

            «ΟΧΙ», Τι   Γιορτάζουμε την 28^η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ