Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

 

Το 2007 κυκλορόφρησε το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά "Ενάντια στη Θρησκεία". Οι Ανιχνεύσεις κάλεσαν τον Έλληνα διανοητή στο στούντιο της ΕΡΤ3 και κατέγραψαν την εκπομπή που μπορείτε να παρακολουθήσετε. Η εκπομπή μεταδόθηκε απο την ΕΡΤ3 στις 28 Μαρτίου 2007, λίγο πριν το Πάσχα εκείνης της χρονιάς.

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσας: Να ευχαριστήσετε τον Κύριο και την Παναγία. Για την πίστη σας έκανε ο Κύριος αυτό το θαύμα…

 

Θαυμαστές Διηγήσεις

24.11.2025

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Η θεραπεία του τυφλού παιδιού

Μια μέρα φθινοπώρου την πόρτα στο σπίτι του πατρός Σεραφείμ χτύπησε μία γυναίκα που ήλθε μαζί με την τυφλή κόρη της.

Την πόρτα άνοιξε η αδελφή Σεραφείμα και τους είπε:

– Ο Γέροντας σήμερα δεν δέχεται κανέναν, είναι πολύ κουρασμένος,

Η γυναίκα την παρακάλεσε πολύ να πει στον Γέροντα ότι ήλθαν από πολύ μακριά και τον παρακαλούν πάρα πολύ να τους δεχθεί.

Η αδελφή Σεραφείμα είπε στον Γέροντα για τους επισκέπτες και εκείνος τους είπε να περάσουν μέσα.

Όταν μπήκαν στο κελί του η γυναίκα γονάτισε μπροστά στον γέροντα, πήρε την ευχή του και με δάκρυα στα μάτια τον παρακάλεσε να βοηθήσει την κόρη της που ήταν τυφλή.

Ο πατήρ Σεραφείμ προσευχήθηκε, πήρε λάδι από το καντήλι που έκαιγε μπροστά στην εικόνα, έχρισε μ’ αυτό τα μάτια του παιδιού και τους είπε να σκεπάσουν τα μάτια με ένα μαντίλι και να μην το βγάλουν μέχρι το βράδυ της επόμενης ημέρας.

Μετά από λίγο καιρό επισκέπτηκαν τον Γέροντα πάλι η μητέρα με την κόρη της που είχε αναβλέψει. Το κορίτσι κρατούσε στα χέρια της ένα πολύ μεγάλο μπουκέτο.

Η γυναίκα πλησίασε τον Γέροντα και γονάτισε μπροστά του. Του είπε ότι ο Κύριος για τις προσευχές του θεράπευσε την κόρη της. Η κόρη της χάρισε στον Γέροντα το μπουκέτο που είχε φέρει.

Ο πατήρ Σεραφείμ τους απάντησε:

– Να ευχαριστήσετε τον Κύριο και την Παναγία. Για την πίστη σας έκανε ο Κύριος αυτό το θαύμα για να ξέρεις εσύ και τα παιδιά σου ότι Αυτός είναι πάντα στους ταπεινούς και συντετριμμένους τη καρδία.

Απόσπασμα από το βιβλίο, «Σεραφείμ της Βίριτσα, Ο νεοφανής Άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας, Βίος, θαύματα, προηφητείες», των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.

 

Ὁ Βίος τῆς Αγίας Βαρβάρας τῆς Μεγαλομάρτυρος

 

Η Αγία Βαρβάρα έζησε το τέλος του 3ου αι. και αρχές του 4ου στην Ηλιούπολη, πόλη της Κοίλης Συρίας. Ο πατέρας της ονομαζόταν Διόσκουρος και ήταν φανατικός ειδωλολάτρης. Ήταν πολύ πλούσιος και διοικητής της Ηλιούπολης με μεγάλη πολιτική εξουσία και δύναμη. Οι ιστορικές πληροφορίες δεν αναφέρουν καθόλου το όνομα της μητέρας της, ούτε ποιά στάση τήρησε σε όλη την περιπέτεια και στο φρικτό μαρτύριο της κόρης της. Υποθέτουμε πώς είχε πεθανει. Η Βαρβάρα ήταν το μονακριβο παιδί τους. Ήταν αφάνταστα ωραία στο σώμα, αλλά και στην ψυχή, και είχε πολλή χάρη, ευφυία, σεμνότητα και σωφροσύνη.

Όταν έφθασε σε ηλικία γάμου παρουσιάστηκαν πολλοί υποψήφιοι γαμπροί, και από τους εξέχοντες άρχοντες και από τους μεγιστάνες και από τους λοιπούς επιφανείς άνδρες της Ηλιούπολης. Όλα όμως τα προξενιά η Βαρβάρα τα έδιωχνε, πράγμα που ο πατέρας της δεν το έβλεπε με καλό μάτι. Ήταν γι' αυτόν αδικαιολόγητη η εμμονή της κόρης του να μη θέλει διακεκριμένους γαμπρούς, που την ζητούσαν σε γάμο. Υπέθεσε όμως πώς ήταν μιά νεανική ιδιοτροπία και είχε την ελπίδα ότι αργότερα θα υποχωρούσε και θα δεχόταν να παντρευτεί. Εν τω μετάξύ, όσο μεγάλωνε, μεγάλωνε αφάνταστα και η ομορφιά της και την έκανε «περιλάλητη και περιμάχητη». 

Όσο περνούσε ο καιρός, ο Διόσκουρος γέμιζε πιό πολύ από ποικίλους φόβους και φαίνεται ο πιό μεγάλος του φόβος ήταν ορισμένοι ψίθυροι ότι η Βαρβάρα του συμπαθούσε τον Χριστιανισμό. Γι' αυτό και περιόρισε την ελευθερία της τόσο, όσο να μην την βλέπει κανείς, ούτε και να την συναναστρέφεται. Μόνο υπηρέτες και υπηρέτριες, πιστοί στον Διόσκουρο, την συνόδευαν. Κατα την παράδοση, τόσο την περιόρισε, που έφτιαξε ειδικό πύργο και την έκλεισε μέσα. Οι φόβοι του όμως βγήκαν αληθινοί. Η πανεύφημη Βαρβάρα ξαφνικά παρουσιάζεται χριστιανή. Φαίνεται κάποια από τις υπηρέτριες ήταν κρυπτοχριστιανή και μετέδωσε στη Βαρβάρα τα σωτήρια χριστιανικά δόγματα και διδάγματα. Αυτη λοιπόν η κρυπτοχριστιανή υπηρέτρια της Βαρβάρας, την πήγε κρυφά στην χριστιανική κατακόμβη, την γνώρισε με έναν ιερέα από την Αλεξάνδρεια, την κατήχησε και μετά από λίγο καιρό τη βάπτισε στο όνομα της Αγίας Τριάδος.

Η Βαρβάρα ζεί τώρα πιά σε καινούργιο κόσμο. Η χαρά της είναι αφάνταστη. Τώρα νιώθει την πραγματική ευτυχία και αγαλλίαση. Καταλαβαίνει όλο και πιό πολύ ότι η ομορφιά και τα πλούτη και η μόρφωση δέν έχουν καμμιά αξία μπροστά στο μεγάλο θησαυρό της αληθινής πίστεως, που της αποκάλυψε ο Θεός και που τον ζεί πιά χωρίς τον πραγματικό δισταγμό. Αγάπησε ολοκληρωτικά το Νυμφίο της Χριστό. Θυσίασε τα πάντα γιά να κερδίσει «τον πολύτιμο μαργαρίτη». Μπροστά στην πραγματική ευσέβεια και αρετή, και πρό παντός μπροστά στην αγάπη του Χριστού, η παμμακάριστη Βαρβάρα, παραμέρισε όλες τις αμαρτωλές απολαύσεις του κόσμου, νέκρωσε όλα τα ψυχοφθόρα σαρκικά σκιρτήματα, περιφρόνησε κοσμικές τιμές και δόξες, τα θυσίασε όλα και προτίμησε να υποστεί τις θλίψεις τού μαρτυρίου προκειμένου να κερδίσει τον πολύτιμο, άφθαρτο και αναφαίρετο θησαυρό, την αιώνια ζωή.

Ο Διόσκουρος χωρίς να υποψιάζεται τίποτα γιά όλα αυτα που είχαν συμβεί, κάνει πρόταση γάμου στην Βαρβάρα. Εκείνη με σθένος του είπε: «Μη μού κάνεις ξανα λόγο γιά γάμο, γιατί τότε δεν θα σε ξαναπώ πατέρα και θα με αναγκάσεις να σκοτωθώ μόνη μου». Της άφησε χρόνο να το σκεφτεί. Όμως είχε πάρει σταθερή και αμετάκλητη την απόφαση περί παρθενίας και αφοσίωσης στο Νυμφίο Χριστο, και ήδη ζούσε μεσα στον πύργο «εν προσευχή και νηστεία».

Ο Διόσκουρος αλλάζει τακτική. Της επιτρέπει πιά να βγαίνει όποτε θέλει από τον πύργο, να δημιουργεί σχέσεις και συναναστροφές με όποιους θέλει, και να πηγαίνει όπου θέλει. Έτσι άρχισε να βγαίνει έξω και να συναναστρέφεται χριστιανές, και με πολλή προφύλαξη να παρακολουθεί ακολουθίες και κηρύγματα των καταδιωκόμενων χριστιανών. Ιδιαίτερα, τα μαρτύρια των χριστιανών που μάθαινε την βοήθησαν πολύ να στερεωθεί και να ανδρωθεί στην πίστη.

Ο πατέρας της έμαθε τώρα ότι η κόρη του ήταν χριστιανή. Αποφάσισε να φύγει προσωρινα για υποθέσεις του σε άλλη χώρα. Πρίν φύγει θέλησε να κατασκευάσει έξω από τον πύργο ένα ωραίο λουτρό. Έκαμε το σχέδιο, το έδωσε στούς τεχνίτες, με τις αναλογες οδηγίες και έφυγε. Κάποια μερα η Αγία κατέβηκε από τον πύργο και είδε το λουτρό. Καθώς το παρατηρούσε πρόσεξε ότι η οικοδομη είχε δύο μόνο παράθυρα. Ρώτησε τούς κτιστες και εκείνοι απάντησαν ότι αυτή την εντολή είχαν. Η Βαρβάρα τούς είπε να κάνουν και ένα τρίτο παράθυρο και αυτή θα είχε την ευθύνη.

Οι τεχνίτες υπάκουσαν και το έφτιαξαν. Βλέποντας η Αγία τα τρία παράθυρα ένιωσε ανεκλάλητη χαρά και ικανοποίηση. Ο δέ Παναγαθος και Ελεήμων Θεός φώτιζε συνεχώς την ψυχή της, γέμιζε με Άγιο Πνεύμα την καρδιά της και μεγάλωνε το θάρρος και την παρρησία της για να ομολογήσει πέρα γιά πέρα την αλήθεια για τον αγαπημένο της Νυμφίο. Κάποια φορά που κατέβηκε να δει το λουτρό, σταθηκε στο σημείο που ήταν η κολυμβήθρα του, ανατολικά, και χάραξε με το δάκτυλό της πάνω στο μάρμαρο το σημείο τού Σταυρού. Και ω τού θαύματος! Σάν να ήταν το δάκτυλό της μιά σμίλη από σίδερο και άνοιξε τόσο βαθύ λάξευμα στο μάρμαρο, ώστε το σημείο εκείνο να φαίνεται μεχρι σήμερα και να δοξάζεται η αδιαίρετη Αγία Τριάδα.

Ο πατέρας της επέστρεψε και έμαθε το γεγονός και από εδώ και πέρα αρχίζει η φρικτή μαρτυρική ζωή και το σύντομο τέλος της ενάρετης Βαρβάρας. Απολογείται στον πατέρα της για την κατασκευή των τριών παραθύρων και του τονίζει ότι «οι τρεις θυρίδες φωτίζουν πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον».

Με αυτόν τον τρόπο αποκάλυψε με περίσσιο θάρρος και παρρησία την πίστη και αφοσίωσή της στον Τριαδικό Θεό των χριστιανών και τη σφοδρή και πλήρη αντίθεσή της στους θεούς των ειδώλων. Ο Διόσκουρος δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ζήτησε από την κόρη του καθαρή ομολογία. Η Βαρβάρα τότε είπε στον πατέρα της καθαρά πως γνώρισε και αγάπησε τη χριστιανική πίστη και πως, με την πίστη αυτή, γέμισε η διάνοιά της από φως, η καρδιά της από αγνότητα και το πνεύμα της από επανάπαυση. Ακούγοντας αυτά ο Διόσκουρος δεν μπορούσε να τα πιστέψει. Γι' αυτό της ζήτησε την επομένη να τον ακολουθήσει σε μιά ειδωλολατρική τελετή. Η Βαρβάρα αρνήθηκε και βλέποντας την αμετάκλητη απόφασή της φούντωσε από το κακό του. Άδειασε η καρδιά του από κάθε πατρική στοργή και όλη η αγάπη του μετατράπηκε σε λυσσαλέο μίσος. Λησμόνησε ότι ήταν σπλάχνο του και με την καρδιά του γεμάτη από φαρμάκι σήκωσε το ξίφος του να την σκοτώσει.

Συγκρατήθηκε όμως. Κι έδωσε εντολή να την περιορίσουν πολύ αυστηρά. Η σεμνότατη μάρτυς εμποδίζεται, περιορισμένη τώρα μέσα στα σίδερα και κάτω από τα μάτια των φρουρών της, να εκτελέσει τα θρησκευτικά της καθήκοντα. Έτσι κατόρθωσε με την βοήθεια κάποιας πιστής της υπηρέτριας να δραπετεύσει και να καταφύγει στο πιό κοντινό βουνό.

Μόλις έφθασε εκεί σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και ζήτησε τη βοήθεια του Θεού να την γλιτώσει από τα χέρια του τυράννου πατέρα της. Και ο Θείος Δημιουργός δέν άργησε να απαντήσει. Την έκρυψε από τα φονικά χέρια του πατέρα της. Ο Διόσκουρος την χάνει από τα μάτια του. Συνεχίζει να την ψάχνει για να την βρει. Συναντά δύο βοσκούς και τους ρωτά άν είδαν μιά κοπέλλα. Ο ένας, καλοκάγαθος, προτίμησε να πεί ψέμα, που θα ήταν σωτήριο, παρά αλήθεια βλαπτική. Ο άλλος, άθλιος και πονηρός δέν μίλησε αλλά με το δάκτυλό του έδειξε το σημείο που ήταν κρυμμένη. Η καταδίωξη τού Διόσκουρου πέτυχε. Μετά από λίγο συνέλαβε την κόρη του. Δεν ήταν όμως πιά πατέρας, αλλά σωστος τύραννος. «Εξακολουθείς να επιμένεις;» της λέγει. «Δεν μπορώ πατέρα να αρνηθώ τον Αληθινό Θεό». Τότε εκείνος την άρπαξε από τα μαλλιά, με μανία λιονταριού, την τίναξε πολλές φορές και με σφοδρή και βίαιη πτώση την έριξε κάτω στην γή. Έδωσε εντολή να την οδηγήσουν ξανά στον πύργο. Εκεί την έκλεισε σε ένα μικρό δωμάτιο με σιδερένια κάγκελα και έβαλε φρουρούς να την φυλάνε. Πέρασε έτσι ένας μήνας.

Κάθε δύο μέρες ο Διόσκουρος έπαιρνε μαζί του έναν ιερέα της ειδωλολατρίας και προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη. Εκείνη υποστήριζε αλύγιστα την πίστη της στο Χριστό και το Ευαγγέλιο. Έτσι την κατήγγειλε στον ηγεμόνα Μαρκιανό με την κατηγορία ότι βρίζει τα είδωλα.Ο Μαρκιανός βλέποντάς την,προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις, με συμβουλές, με υποσχέσεις και με απειλές να την πείσει να αρνηθεί το Χριστο, αλλά μάταια. Η Αγία δεν δελεάστηκε με τίποτα. Τότε ο Μαρκιανός έδωσε εντολή να αρχίσουν τα φοβερά βασανιστήρια. Την γύμνωσαν, την κτύπησαν με σκληρά βούνευρα χωρίς έλεος, και για να την κάνουν να νιώθει τους πόνους πιο δριμείς έτριβαν τις πληγές της με τρίχινα ρούχα.

Τόση ήταν η μαστίγωση που το άγιο εκείνο σώμα καταπληγώθηκε και κατατρυπήθηκε και από το άσπιλο αίμα των πληγών της κατακοκκίνησε το μέρος της γης που την βασάνιζαν. Μετά από πολύωρα και σκληρά βασανιστηρια την κλείσανε στη φυλακή. Εκεί μεσα μια παρήγορη φωνή της έδινε θάρρος και ένα γλυκύτατο φως φώτισε το δεσμωτήριο. Μονομιάς τα τραύματα της θεραπεύτηκαν. Απέκτησε μεγαλύτερη υπομονή και καρτερία. Χαιρόταν για τα παθήματα της. Περίμενε με χαρά νέα βασανιστηρια σαν να πήγαινε σε γάμο.

Αρχίζει η δεύτερη εξέταση. Αρνείται και πάλι τα είδωλα. Ομολογεί τον Χριστο και αρχίζουν σκληρότερα βασανιστήρια. Σ' αυτό το σημείο παρουσιάζεται και δεύτερη μάρτυς του Χριστού. Είναι η ενάρετη Ιουλιανή. Παρακολουθούσε τα μαρτύρια της Βαρβάρας και βλέποντας το αίμα να τρέχει άφθονο από όλο το σώμα της Αγίας δεν άντεξε και άρχισε να κλαίει. 

Ο Μαρκιανός διατάζει να κρεμάσουν και την Ιουλιανή και να της κάψουν τις σάρκες με αναμμενες λαμπάδες.Και οι δυο υπέμεναν τα τρομερά βασανιστηρια.Αμέσως διατάζει την μεν Ιουλιανή να την βάλουν φυλακή, την δε Βαρβάρα να την ξεγυμνώσουν και να την γυρίζουν στην πόλη γυμνή. 

Στο άκουσμα του χειρότερου αυτού για την Αγία μαρτυρίου,το πρόσωπό της κατακοκκίνησε και φρίκη πέρασε το πνεύμα της. Προσευχήθηκε θερμά να μην πραγματοποιηθεί αυτο το μαρτύριο. Ο γεμάτος Θεός αγάπη όμως, δεν αργοπόρησε καθόλου, άκουσε την προσευχή της, και ώ του θαύματος ενώ της αφαιρούσαν τα ρούχα, η γύμνωσή της δεν φαινόταν. Άλλα ρούχα πιο ωραία αντικαθιστούσαν εκείνα που με μανία της ξέσχιζαν.

Ο Μαρκιανός τυφλωμένος δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει όλα αυτά που συνέβαιναν και με περισσότερη λύσσα διέταξε να τις αποκεφαλίσουν με ξίφος. Σε όλα αυτά τα μαρτύρια μπροστά ήταν και ο πατέρας της που ούτε καν πόνεσε. Μόλις ο δικαστής έβγαλε την καταδικαστική απόφαση, άρπαξε σαν λυσσασμενο λιονταρι την κόρη του για να την οδηγήσει στον τοπο του αποκεφαλισμού και να την φονεύσει ο ίδιος με τα καταραμεέα χέρια του. Η Αγία χωρίς να του καταλογίσει καθόλου την τόση σκληρότητα, είπε με πολλή συμπάθεια και τρυφερότητα «Πατέρα μου»! Είναι η εφαρμογή της τρομερής εκείνης διακήρυξης του Χριστού και το πρωτακουστο μηνυμά του πάνω στη γη : «αγαπάτε τους εχθρούς υμών».

Στο άκουσμα αυτό ο Διόσκουρος ταράχτηκε και της είπε : «Δεν έχεις τίποτα το κοινό μαζί μου. Και για να ξεπλύνω το κακό που έκαμα με το να σε γεννήσω, θα σε θανατώσω εγώ με τα ίδια μου τα χέρια. Αυτή θα είναι η μόνη μου ευτυχία». Αφού έφθασαν στον τόπο του αποκεφαλισμού η Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα, έκλινε την ιερή της κεφαλή μπροστα στο ξίφος του πατέρα της και δέχθηκε το μαρτύριο και το στεφάνι της άθλησης, την δε Ιουλιανή την ίδια ώρα, την αποκεφάλισε ο δήμιος. Και οι δύο στεφθήκανε με το μαρτυρικό, αμαράντινο της δόξας στεφάνι από τον δίκαιο επαινέτη και δωρεοδότη Κύριο.

Η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την μνήμη των δύο Μαρτύρων γυναικών στις 4 Δεκεμβρίου, που είναι και η ημέρα του μαρτυρίου τους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς Τριάδος τὴν δόξαν ἀνακηρύττουσα, ἐν τῷ λουτρῷ τρεῖς θυρίδας ὑπεσημήνω σοφῶς, κοινωνίαν πατρικὴν λιποῦσα πάνσεμνε· ὅθεν ἠγώνισαι λαμπρῶς, ὡς παρθένος εὐκλεής, Βαρβάρα Μεγαλομάρτυς. Ἀλλὰ μὴ παύσῃ πρεσβεύειν, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῷ ἐν Τριάδι εὐσεβῶς ὑμνουμένῳ, ἀκολουθήσασα σεμνὴ Ἀθληφόρε, τὰ τῶν εἰδώλων ἔλιπες σεβάσματα, μέσον δὲ τοῦ σκάμματος, ἐναθλοῦσα Βαρβάρα, τυράννων οὐ κατέπτηξας, ἀπειλὰς ἀνδρειόφρον, μεγαλοφώνως κράζουσα σεμνή· Τριάδα σέβω, τὴν μίαν Θεότητα.

Μεγαλυνάριον.
Πατέρα λιποῦσα τὂν δυσσεβῆ, ἐδείχθης θυγάτηρ, Βασιλέως τῶν οὐρανῶν, ὑπὲρ οὗ προθύμως, ἀθλήσασα Βαρβάρα, λυτροῦσαι πάσης νόσου, τοὺς προσιόντας σοι.

 

π. Βασίλειος Γοντικάκης: Θάνατος και πόνος στην ζωή του Χριστιανού

 

Η συζήτηση επικεντρώνεται στη νίκη επί του θανάτου και πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει το μυστήριο του θανάτου μέσα από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο πατέρας Βασίλειος τονίζει ότι η αγάπη του Θεού ξεπερνά τη δικαιοσύνη και όλα τα γεγονότα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, επιτρέπονται από αγάπη και αξιοποιούνται για το καλό του ανθρώπου. Αναφέρεται επίσης στην παραδείσια κατάσταση που μπορεί να βιώσει κανείς τόσο στο Άγιο Όρος όσο και οπουδήποτε αλλού, εφόσον ζει με ταπεινοφροσύνη και εμπιστοσύνη στον Θεό. Η συζήτηση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία προσφέρει τον ασφαλέστερο τρόπο για να πλησιάσει κανείς τον Θεό, βιώνοντας την αγάπη Του και βρίσκοντας εσωτερική γαλήνη.

Αντίφωνο / Επιστήμες - Φιλοσοφία - Τέχνες - Θεολογία

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ» ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

 

Στο Β’  Διεθνές Επιστημονικό  Συνέδριο του περιοδικού Θεολογία (29/9-1/10) με θέμα «Η Ορθόδοξη θεολογία  και η «οντολογία» της τεχνολογίας: ανθρωπολογικές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές συνέπειες», την έναρξη κήρυξε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος σε μια πανηγυρική    εκδήλωση στον Ι. Ναό Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, ενώ χαιρετισμό     στην εναρκτήρια συνεδρία απηύθυναν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερώνυμος Β’ και  Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ/νος Τασούλας, παρουσία των προκαθημένων Εκκλησιών και εκπροσώπων των καθ’ ημάς εκκλησιαστικών , πολιτικών, δικαστικών και στρατιωτικών αρχών, με εισηγήσεις διακεκριμένων επιστημόνων.

            Το συνέδριο αυτό αναδεικνύει μια Εκκλησία που όχι μόνο δεν βρίσκεται μακριά από τις εξελίξεις της εποχής, όχι απλώς τις αφουγκράζεται, αλλά και αναμετράται γενναία με τα μεγάλα προβλήματα και τα βασανιστικά  ερωτήματα. Ιδιαίτερη σημασία έχει η αφετηριακή διαπίστωση ότι ο συνήθης         τρόπος θεώρησης της τεχνολογίας ως ενός εγγενώς  «ουδετέρου» πράγματος, όπου αυτό που έχει σημασία είναι αν εμείς θα το χρησιμοποιήσουμε καλά ή κακά, έχει αποδειχθεί ανεπαρκής, αν όχι και παραπλανητικός. Σε τελική ανάλυση, όπως εύστοχα σημειώνει ο Διευθυντής Συντάξεως του περιοδικού Θεολογία κ. Αλέξανδρος Κατσιάρας, «το πρόβλημα δεν είναι μόνο το τι κάνουμε  με την τεχνολογία, αλλά το τι κάνει η τεχνολογία σε μας, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουνε». Αυτό είναι σημαντικό   να το κατανοήσουμε, όχι για να  αρνηθούμε τη τεχνολογική πρόοδο, αλλά για να σταθούμε σωστά απέναντί της.

            «ΖΩΗ», τ.4405

Αργά ανοιξαντάρια, ήχος πλ. δ, Χουρμούζιο Χαρτοφύλακα. Ψάλλει Ιωάννης Χασανίδης

 

Βυζαντινή μουσική - Muzică bizantină

3ήμερη Θρησκευτική Πανήγυρις Εορτή Αγίας Βαρβάρας και Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου

 

Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει, Φανεὶς ἀληθῶς οὐ σκιώδης ἀντίπους. Σταυρὸν κακκεφαλῆς τριακοστῇ Ἀνδρέας ἔτλη.

 Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.

Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ (βλέπε 31 Οκτωβρίου) κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.

Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον ἐργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.

Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές.

Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.

Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.

Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.

Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.

Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.

Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!

Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.

Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.

Διαβάστε εδώ, μια Παράκληση στον Απόστολο Ανδρέα, ποίημα του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη.

ΠΡΟΒΛΗΜΑ…. «ΜΕΤΑΒΟΛΙΣΜΟΥ»

Κάποτε στη χώρα μας το βλέπαμε μόνο σε μεμονωμένες εκδηλώσεις κάποιων ιδιωτικών σχολείων  ή κέντρων ξένων γλωσσών. Πλέον και στα περισσότερα δημόσια σχολεία οργανώνονται με κάθε επισημότητα… πάρτι Halloween. Και όταν δεν υπάρχει επίσημη πρόβλεψη για τον εορτασμό σε κάποιο σχολείο, την έλλειψη σπεύδουν να καλύψουν οι εκπαιδευτικοί των Αγγλικών.

            Αν βλέπαμε εδώ απλώς  και μόνο μια αρρωστημένη ξενομανία, που έκανε ένα εντελώς ξενόφερτο πολυαναμενόμενο κομμάτι της ετήσιας κανονικότητας μας, φοβόμαστε ότι θα υποτιμούσαμε το πρόβλημα. Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά είναι ότι ο πολιτισμός μας- ο πολιτισμός μας συνολικά- έχει σοβαρό πρόβλημα… «μεταβολισμού»: ό, τι προσλαμβάνει, ακόμα και το  κατ’ αρχήν αθώο ή υγιεινό, το «μεταβολίζει» σε ό, τι πιο επιβλαβές και νοσογόνο.

            Αυτό που στον αγγλοσαξονικό κόσμο ήταν κατ’ αρχήν μια εορτή τιμής προς τους εκλιπόντες οικείους, την παραμονή της εορτής των Αγίων Πάντων, με τους ανθρώπους να συμμετέχουν σε λειτουργίες, να ανάβουν κεριά στα μνήματα των νεκρών τους και να απέχουν από την κατανάλωση κρέατος, καταφέραμε και το «μεταβολίσαμε» σε πάρτι με φρικιαστικές μεταμφιέσεις και ανατριχιαστική διακόσμηση παντού, ακόμα και στα εμπορικά καταστήματα, τα καφέ και τα εστιατόρια «κολοκύθες, σκελετοί, μάγισσες, φαντάσματα, νυχτερίδες,, τεράστιες αράχνες. Αλλά να, το HALLOWEEN πέρασε, και ετοιμαζόμαστε ήδη για τα Χριστούγεννα- που παρεμπιπτόντως, έχουμε καταφέρει να «μεταβολίσουμε» σε «Χριστούγεννα»…. χωρίς Χριστό….

            «ΖΩΗ», τ. 4405       

Ο Ναός….

 

Ο Ναός είναι το σύμβολο της ανθρώπινης ψυχής,

αλλά και του σώματος, που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.

Οι έμποροι του ναού είναι οι πονηροί διαλογισμοί και τα

ταραχώδη πάθη που λυμαίνονται την ψυχή.

Όταν καθαρισθεί ο ναός και φύγουν μακριά αυτοί οι ξένοι, τότε ο ναός

ακτινοβολεί τη θεία   αγιότητα.

Όταν από τον εσωτερικό μας κόσμο απομακρύνονται οι ακάθαρτοι

Λογισμοί και τα ταπεινά πάθη, τότε η θεογέννητη ψυχή γεμίζει από άγιες δυνάμεις,

Επανακτά το αρχαίο κάλλος, και τίποτα δεν είναι ικανό να την αναχαιτίσει

στην άνοδό της προς τον Θεό.

Αγ. Γρηγόριος Νύσσης

 

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΗΛΙΚΩΝ (ΚΑΙ ΠΆΛΙ…)

 

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα παιδί ηλικίας 12 ετών μαθητής Γυμνασίου,  βρίσκεται διασωληνωμένο στο νοσοκομείο κατόπιν επίθεσης με μαχαίρι από συνομήλικό του. και δυστυχώς, μέχρι τη στιγμή που θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, μοιάζει βέβαια ότι θα έχει κανείς να ανακαλέσει και νέα, πιο πρόσφατα-ελπίζουμε   όχι και πιο δραματικά-  περιστατικά βίας  μεταξύ ανηλίκων και τίποτα δεν μοιάζει να μπορεί το περιορίσει. Τουλάχιστον, τίποτε  δεν μοιάζει να μπορεί να το περιορίσει, όσο δεν αποφασίζουμε να θέσουμε τον δάκτυλον «επί τον τύπον των ήλων» και να αναμετρηθούμε με την αιτία που γεννά και συνεχώς διογκώνει το πρόβλημα.

            Πραγματικά. Όσο κάθε προσπάθεια να μιλήσουμε για την κρίση των αξιών, την απομάκρυνση από τον Θεό, την έλλειψη ιδανικών, την απαξίωση της παιδείας, τη θεοποίηση του εγώ, αποδοκιμάζεται ως λόγος «συντηρητικός», που δεν αρμόζει στην «προοδευτική» κοινωνία μας, είμαστε δυστυχώς καταδικασμένοι να «απολαμβάνουμε» τα επίχειρα των επιλογών μας.

            «ΖΩΗ», τ.4405

Στον ίδιο κόσμο….

 

Δες τις μύγες, Άνθρωπε και τις μέλισσες πάλι δες.

            Στον ίδιο κόσμο και στα ίδια μέρη και ο δύο πετάνε.

            Τις μέλισσες, ΄Ανθρωπε, θα δεις επάνω στα λουλούδια και τους θάμνους και α δένδρα  να ξαποσταίνουν.

            Τις μύγες όμως αν ρωτήσεις, απογοητευμένες μόνο για κοπριές και ακαθαρσίες θα ξέρουν να σου πούνε.

            Πρέπει εσύ να αποφασίσεις, Άνθρωπε, που θα ξαποσταίνεις.

            Μη για τις κοπριές γκρινιάζεις, μήτε για τις ακαθαρσίες.  Δικαιολογία δεν υπάρχει. Γιατί πάντοτε, και  σε κάθε μέρες αυτές θα συναντάς.

            Πάντοτε έτι ήταν, Άνθρωπε και πάντοτε έτσι θα είναι. Σκέψου το προσεκτικά και κάνε την επιλογή σου.

            Κι αν στέκεσαι πάνω στις ακαθαρσίες, πέτα και βρες. Βρες κλαδιά δένδρου, βρες θάμνο, βρες λουλούδι. Γιατί στον ίδιο κόσμο , τον άσχημο και τον κακό, με μένα και με σένα, Άνθρωπε, υπάρχουν μέλισσες.

            Και αυτό είναι η απόδειξη, ότι τα δένδρα και τα λουλούδια και οι θάμνοι δεν έπαψαν ποτέ να ανθίζουν.

            Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης

                        Ψυχολόγος

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Ο Χριστιανισμός σήμερα

 

Antifono.gr

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ «Σ’ έφαγα!»

 

«Σ’  έφαγα», λένε στις (νεανικές κυρίως) παρέες όταν θέλουν να πουν «σε (κατά) νίκησα» σε «κατατρόπωσα», «σε συνέτριψα». Η «κατάποση», το «φάγωμα», ισοδυναμεί με πλήρη επικράτηση, με ισοπέδωση του άλλου!

            Την ίδια ιδέα, που είναι πολύ παλιά, θα τη βρούμε και σ΄ ένα τροπάριο του Εσπερινού της  Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού: «δι ου (δια του οποίου)-Σταυρού- κατεπόθη του θανάτου η δύναμις» [= δια του οποίου Σταυρού] κατατροπώθηκε με κατάποση η δύναμη του θανάτου»]. Το «κατεπόθη» είναι παθητική φωνή του ρήματος «καταπίνω». Η φράση αυτή είναι εμπνευσμένη από την Α΄ προς Κορινθίους  επιστολή του Παύλου:» «κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (= κατανικήθηκε ο θάνατος με κατάποση») [Α΄ Κορ. 15, 54]. Θυμίζει επίσης μια φράση της Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του ιδίου αποστόλου: «ίνα καταποθή το θνητόν υπό της ζωής»(= για να καταπιεί [και να συντρίψει έτσι] η ζωή τη θνητότητα)  (Β΄ Κορ.5, 4).

            Ανάλογη εικόνα ( αυτή τη φορά αναφορικά με την αδηφάγο κοιλιά του Άδη) έχουμε στο αναστάσιμο απολυτίκιο του τρίτου ήχου: «( ο Κύριος) εκ κοιλίας Άδου ερρύσατο ημάς» ο Κύριος- μας έσωσε από την κοιλιά του Άδου).,

            Υπόψιν, ότι το «καταπίνω» θα το βρούμε να χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή και για τις σχέσεις των ανθρώπων, π.χ. «για ποιο λόγο σιωπάς όταν καταπίνει  ο άσεβης τον δίκαιο;» [Αββακούμ 1, 18].

            Ανδρέας   Μοράτος, «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» Φ.1175

Πρέπει να το δείτε! Ο αείμνηστος Χρήστος Γιανναράς σε μια σπάνια διάλεξη για τη γλώσσα

 

Ποια στοιχεία ορίζουν σήμερα το ελληνικό έθνος; Πώς δηλώνονται μέσα στην γλώσσα οι μεταφυσικές αναζητήσεις των Ελλήνων; Τι εννοεί ο Ηeidegger όταν λέει ότι οι λέξεις μιλάνε ελληνικά; Έχουν ειπωθεί πολλά για την εκφραστική δυναμική της ελληνικής γλώσσας. Είναι προϊόν τυχαιότητας ή κάποιων ιδεολογικών προδιαγραφών η εκφραστική δυναμική της; Ή μήπως είναι ένα διαρκώς εξελισσόμενο δημιούργημα των αναγκών ενός κοινωνικού συνόλου; Πώς εξηγείται η πολιτιστική επιρροή της ελληνικής γλώσσας; Πόσο απαραίτητη λειτουργικά είναι η επιλογή της ελληνικής γλωσσικής σημαντικής στην έκφραση της ριζικά διαφορετικής οπτικής των όσων ευαγγελίζεται το εκκλησιαστικό γεγονός στα πρώτα χριστιανικά κείμενα; Ποιά η σημασία του Λόγου στο ευαγγελικό απόσπασμα και ποια η σχέση της με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης, όπου λόγος είναι ο τρόπος που το όντως υπαρκτό μετέχει στην ύπαρξη; Τι ευαγγελίζεται στον ελληνισμό η ενσάρκωση του Θεού; Ποιος ο ρόλος του εμπειρικού αντικρύσματος που είχαν προσδώσει οι Έλληνες στις λέξεις πίστη, αμαρτία, σωτηρία) και στην σύνταξη στην έκφραση των σημαινόμενων της χριστιανικής εκκλησιαστικής γλώσσας των πρώτων αιώνων; Πως συνέβη η μετάβαση στο νοησιαρχικό-ιδεολογικό ή νομικό – ηθικιστικό περιεχόμενο σε μεταγενέστερα εκχριστιανισμένους λαούς; Αν θεωρήσουμε ότι θα βρεθεί ο τρόπος να οδηγηθούμε στην αναζήτηση πλούτου ζωής και ποιότητα από την ευγένεια της καταγωγής και την ζωντανή παράδοση της συσσωρευμένης εμπειρίας αιώνων είναι δυνατόν αυτό να επιτευχθεί χωρίς την ελληνική γλώσσα; Διαδικτυακή συζήτηση τον Μάρτιο του 2021, με την ελληνική κοινότητα στο Pawtucket, της πολιτείας του Rhode Island των ΗΠΑ.

Σάββας Καλεντερίδης

«Ο πάσχων Θεός, ο σύντροφος Θεός»

 

Μέχρι την τελική νίκη των εσχάτων, όσο ακόμη μανιάζει το δαιμονικό και η απανθρωπιά, ο Χριστός όχι μόνο είναι με τα θύματα της ιστορίας, αλλά γίνεται ένα θύμα της ιστορίας. Το δόγμα του πάσχοντος Θεού (του πάσχοντος αυτοπροσώπως μέσα στην ιστορία) δίνει τη βάση  για μια πολιτική θεολογία (πολιτική με την ευρεία έννοια της έγνοιας και της ευθύνης απέναντι στον κοινό βίο) η οποία οφείλει να πει ευθαρσώς: ο κόσμος αυτός δεν είναι θέλημα Θεού- ο κόσμος αυτός οφείλει να αλλάξει .

            Θανάσης  Β. Παπαθανασίου «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ», φ. 1154

ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ- ΟΜΙΛΙΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ- ΟΜΙΛΙΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ανακοινώνεται, ότι την προσεχή

ΔΕΥΤΕΡΑ,  24 Νοεμβρίου 2025, και στη αίθουσα του Πνευματικού μας Κέντρου- Σολωμού και Καποδιστρίου-θα ομιλήσει ο πρωτοπρεσβύτερος π.ΓΕΡΑΣΙΜΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ με θέμα:

«ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ»

ΩΡΑ: 6 μ. μ.

 

Παρακαλούμε για την παρουσία σας

                                                                                    ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Αλβανίας Αναστάσιος: Μία ζωή παραδομένη στο Θεό

 

Στην Αλβανία, δύο μορφές σφράγισαν την εκκλησιαστική της αναγέννηση: ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. Ο δεύτερος στάθηκε άξιος συνεχιστής του έργου του Αγίου Κοσμά, υπηρετώντας τον λαό και την Εκκλησία με ταπείνωση, σοφία και διορατικότητα. Με τον Σεβ. Μητροπολίτη Προικοννήσου κκ. Ιωσήφ Με πίστη και αφοσίωση, δημιούργησε από το μηδέν μία ζωντανή Αρχιεπισκοπή, με πλήθος πνευματικών, φιλανθρωπικών και εκπαιδευτικών έργων. Ιδρύματα, πανεπιστήμια και κοινωνικές δομές αναγεννήθηκαν υπό το φως της Εκκλησίας, υπηρετώντας τον άνθρωπο και τον Θεό. Η ζωή του Μακαριστού Αναστασίου υπήρξε μια συνεχής διακονία, ένας αγώνας αγάπης και μαρτυρίας, που έφερε εις πέρας την αποστολή του προς δόξαν της Εκκλησίας και σωτηρία του λαού.

Απαρχή

Χρ. Γιανναράς: Πατρότητα και Παιδαγωγία

 

«Η αγάπη είναι η μόνη λέξη που έχουμε για να πει την ελευθερία. Δεν μπορείς ποτέ να αγαπήσεις με εξαναγκασμό ή από υποχρέωση, δεν γίνεται. Η αγάπη είναι το κορύφωμα της ελευθερίας.Η εκκλησία σημαίνει κάτι που γίνεται, ένα γεγονός. Μετέχω σε ένα γεγονός και αυτό το γεγονός πως καθορίζεται; Στο Ευαγγέλιό της η εκκλησία, δηλαδή στο μήνυμα στο οποίο συνοψίζει την ταυτότητά της, λέει ότι εκκλησία είναι εκείνη η κοινή προσπάθεια, ο κοινός αγώνας όλων για να πραγματοποιήσουμε ένα τρόπο συνύπαρξης που να έχει διδάσκαλον την Αγία Τριάδα. »

Χρήστος Γιανναράς: Πατρότητα και Παιδαγωγία.Ιερός Ναός Αγίου Nικολάου Ραγκαβά, Μάρτιος 2019.

π. Ν. Λουδοβίκος: H μοναξιά του Χριστού

 

Antifono.gr

ΑΠΑΞΊΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

 

Έντονα συζητήθηκε η εισήγηση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτής Πολιτικής (ΙΕΠ) για περικοπή μιας ώρας διδασκαλίας του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών στην Α΄ Λυκείου, Άσχετα από την κατεύθυνση προς την οποία τελικά κινήθηκαν τα πράγματα, η πρόταση του ΙΕΠ είναι ενδεικτική της απαξίωσης του μαθήματος, που με περισσή ευκολία μπορεί να      θεωρηθεί ότι… «περισσεύει», σε μια εποχή που οι ανθρωπιστικές σπουδές γενικώτερα βρίσκονται  σε κρίση.

            Κι’ όμως , σήμερα χρειαζόμαστε την ανθρωπιστική παιδεία όχι λιγώτερο, αλλά περισσότερο από παλιότερα. Στην εποχή της τεχνολογικής έκρηξης, της παραπληροφόρησης και της τεχνικής νοημοσύνης, η ανθρωπιστική παιδεία μπορεί να συμβάλλει στη ανάπτυξη της κριτικής και δημιουργικής σκέψης, των εκφραστικών δεξιοτήτων, της ηθικής και κοινωνικής συνείδησης- χώρια που για μας συνδέεται στενά  και με την πολιτισμική και Ελληνική γλωσσική ταυτότητα του ελληνισμού.

            Κι  όμως ο μέσος μαθητής σήμερα, σχολιάζοντας ειρωνικά ότι προφανώς δεν υπάρχει περίπτωση να συναντήσει στον δρόμο κάποιον …αρχαίο Έλληνα και να χρειασθεί να πιάσει κουβέντα μαζί του, στην καλύτερη περίπτωση αντιλαμβάνεται τη χρησιμότητα του μαθήματος μόνο για όσους  προτίθενται  να γίνουν φιλόλογοι. Άραγε, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε σήμερα αυτό που έλεγε ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, ότι η θητεία του στην αρχαία ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική του άσκηση, καθοριστική για την πορεία και την εξέλιξή του; Και βέβαια, ας θυμηθούμε ότι ο Χάιζενμπεργκ δεν έγινε ….φιλόλογος, αλλά κορυφαίος θεωρητικός φυσικός, θεωρούμενος και ως ο εισηγητής της Κβαντομηχανικής.

`»ΖΩΗ», τ. 4404

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: «Τὸ μέγα χάσμα μέσα μας καὶ ἕνα Κύριε Ἐλέησον ποὺ μηδενίζει αὐτὴ τὴν ἀπόσταση... »

 

Κυριακὴ E', Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν ιστ΄, 19 - 31

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στὰ πλαίσια τῆς ἑρμηνείας ποὺ ἔγινε στὸ κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 5 Νοεμβρίου τοῦ 1995

Τὸ ἠχητικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία - σὲ mp3 ἐδῶ

Ἡ διήγηση τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου σίγουρα δὲν ἔχει νὰ κάνει τίποτε ὅσον ἀφορᾶ τὴ σύγκρισή της μὲ μιὰ κοινωνικὴ ἀνάλυση τῶν πλουσίων καὶ τῶν πτωχῶν καὶ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τέτοια κοινωνικὰ φαινόμενα καὶ οὔτε δικαιώνει ἁπλῶς τοὺς πτωχοὺς ἐπειδὴ εἶναι πτωχοί. Τὸ κείμενο αὐτὸ ἔχει πολὺ βαθύτατες προοπτικὲς ποὺ φτάνει τὰ μύχια τῆς ὑπάρξεως καὶ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ πανάγαθος Θεός, ὅπως μᾶς ἔφτιαξε διφυῶς, σῶμα καὶ ψυχὴ νὰ ἔχουμε, ἐπέτρεψε μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του νὰ μᾶς τρέφει καὶ μέσα ἀπὸ τὴ χάρη Του ποικιλοτρόπως. Εὐδόκησε μὲν νὰ καρποφοροῦν τὰ χωράφια καὶ ἡ γῆ καὶ νὰ τρεφόμαστε μέσα ἀπὸ τὴ χάρη Του ὑλικῶς· τὴν ἴδια τή στιγμὴ ἐπέτρεψε μέσα ἀπὸ τὴ δωρεὰ τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ τρεφόμεθα στὴν... ψυχή μας. Καὶ τὰ δύο χρειάζονται μιὰ βαθιὰ ἰσόρροπη ἀνάπτυξη καὶ τὸ κείμενο ἀκριβῶς ἐκεῖ στοχεύει καὶ ἐκεῖ εἶναι ἡ ἀνάλυσή του.

Προσέξτε! Τὸ κείμενο ποὺ ἀναλύει τὴν στάση τοῦ πλουσίου λέει ὅτι «ἐνεδιδύσκετο πὸρφύραν καὶ εὐφραίνετο καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς». Περιγράφει μιὰ ἀνάπτυξη τῶν ἐξωτερικῶν πραγμάτων, τὴν τροφοδοσία τῶν ἐξωτερικῶν, καὶ φαίνεται ποὺ εἶναι εὐτυχισμένος ὁ πλούσιος. Ἡ πατερικὴ σκέψη λέει πὼς ἡ βαθιὰ ἀγωνία τῆς ψυχῆς του, ἡ ἔλλειψη τροφῆς καὶ χάριτος στὴν ψυχή του ἔχει τόσο πολὺ ξεχαστεῖ, τὴν ἔχει τόσο πολὺ «ἀποδυθεῖ», ποὺ στέκεται ἁπλῶς στὸ πανηγυρικὸ τῆς ἐξωτερικῆς εὐφροσύνης.

 

Καὶ λένε οἱ νηπτικοὶ πατέρες ὅτι ἡ ψυχὴ ἡ ὁποία δὲν τρέφεται βαθιὰ ἔχει ἀγωνία, ἔχει θλίψη, ἔχει πόνο. Ἂν ὅμως τὸ δόσιμό μας στὰ ἐξωτερικὰ εἶναι τόσο βαρύ, αὐτὴ ἡ ἀγωνία καὶ αὐτὴ ἡ θλίψη ἀπωθεῖται τόσο βαθιὰ ποὺ φαίνεται πάρα πολὺ μετά, ὅταν ἡ φθορὰ εἶναι προϊοῦσα, ὅταν ἔχει προχωρήσει δηλαδὴ ἡ φθορά. Αὐτὴ ἡ κατάσταση εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία περιγράφεται γιὰ τὸν πλούσιο. Εὐφραίνεται χωρὶς νὰ πιάνει κάποια πτυχὴ αὐτῆς τῆς ἀγωνίας καὶ τῆς θλίψεως μὲ τὴν ὁποία κατατρύχεται ἡ ψυχή του, καὶ ἡ ἔλλειψη τῆς τροφοδοσίας αὐτῆς.

 

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὁ πτωχὸς Λάζαρος εἶναι ἐκεῖ γευόμενος τὰ ψιχία, ἀλλὰ στέκεται δοξολογικά, δὲν διαμαρτύρεται γιὰ τίποτε. Ἁπλῶς δέχεται τὰ ψυχία ὡς δωρεὰ καὶ αὐτὰ τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν ὁ Λάζαρος διεμαρτύρετο γιὰ τὰ ψυχία – καὶ θὰ εἶχε δίκιο μὲ τὰ ὁριζόντια κοινωνικὰ δεδομένα – θὰ βρισκόταν καὶ αὐτὸς τὴν ἴδια μοῖρα μὲ τὸν πλούσιο. Ἡ εὐφρόσυνος στάση του, ἡ δοξολογική του στάση γιὰ τὰ ψυχία ἔστω ποὺ δέχεται, τὸν βάζει σὲ μιὰ ἄλλη ἰσορροπία γιατί ἐκείνη τὴ στιγμὴ αὐτὸς δέχεται τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, ὅποιες καὶ νά ’ναί.

 

Καὶ ἐδῶ εἶναι ἡ βαθιὰ σύγκριση πιὰ τοῦ πλουσίου μὲ τὸν πτωχό τον Λάζαρο. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς παίρνουν τὰ πράγματα ἄλλη τροπή. Ὁ πλούσιος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνώνυμος βλέπετε, δὲν ἔχει νὰ ἐκφράσει τίποτε καὶ νὰ καταθέσει τίποτε στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου. Εἶναι ἀπρόσωπος, δὲν ἔχει τίποτε νὰ δώσει. Συγκρίνεται μὲ τὸν πτωχὸ Λάζαρο ποὺ ἔχει ὄνομα· καὶ αὐτὸς ὁ πτωχὸς Λάζαρος ἔχει πολλὰ νὰ δώσει, γιατί ἀπεκάλυψε τῆς ψυχῆς τὰ χαρίσματα ἱστάμενος δοξολογικὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸ ἐπιτρέπει νὰ παίρνει μόνο ψιχία. Καὶ αὐτὸ ἀποκαλύπτει τον πρόσωπό του. Καὶ ἡ σύγκριση εἶναι καταλυτικὴ ἀνάμεσα στὴν ἐπωνυμία του Λαζάρου τοῦ πτωχοῦ καὶ τοῦ ἀνωνύμου πλουσίου, ὅπου ὁ δρόμος εἶναι ἀλλιώτικος πιὰ καὶ τόσο βαθιὰ εἶναι ἡ θλίψη τῆς ψυχῆς τοῦ πλουσίου ποὺ ἀποκαλύπτεται πιὰ μετὰ τὸ θάνατό του.

 

Ὅπου ἐκεῖ βρίσκεται σὲ χάσμα μέγα· καὶ λένε οἱ πατέρες ὅτι τὸ χάσμα, μέσα ἀπ’ τὸ ὁποῖο ζεῖ ὁ πλούσιος καὶ βλέπει μακριά του νὰ εἶναι ὁ Ἀβραάμ, δὲν εἶναι χάσμα ποὺ τίθεται ἔτσι «ὀριοθετικὰ» ἀνάμεσα στὸν ἕνα καὶ στὸν ἄλλο. Ἔχει χάσμα βαθύτατο μέσα στὴν ἴδια τήν ὕπαρξή του. Δηλαδὴ τὴ λύπη τῆς ψυχῆς τὴν ἀπωθοῦσε συνέχεια καὶ τώρα ἀποκαλύπτεται, καὶ ἀποκαλύπτεται αὐτὴ ἡ τραγωδία τῆς ψυχῆς καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἀποκαλύπτεται φαίνεται πιὸ καθαρὰ ἡ πραγματική του διαστροφή: ὅπου, ζητῶντας βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό, Τοῦ λέει τί πρέπει νὰ κάνει. Δὲν Τοῦ λέει «Κύριε ἐλέησέ με», δὲν τοῦ λέει «Κύριε συγχωρέσε με», δὲν δέχεται νὰ τροφοδοτηθεῖ ἀπὸ Αὐτόν, ἀλλὰ τί κάνει; Λέει στὸν Θεὸ «αὐτὸ νὰ κάνεις» καὶ «αὐτὸ νὰ κάνεις», «νὰ στείλεις κάποιον κάτω στὴν γῆ καὶ νὰ βοηθεῖ τοὺς ἄλλους». Εἶναι τόσο πολὺ διαστρεμμένος ὅπου τὴν ἀγωνία τῆς ψυχῆς τὴν ἐκφράζει ὡς συμβουλή, ὡς προσπάθεια καθοδηγήσεως τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐδῶ πραγματικὰ μποροῦμε πραγματικὰ νὰ ἀνακριθοῦμε καὶ νὰ κριθοῦμε κάτω ἀπὸ αὐτὴ τὴ συγκριτική.

 

Ἡ μὴ τροφοδοσία τῆς ψυχῆς μας, τὸ «εὐφρονόμενοι καθ’ ἡμέρα λαμπρῶς» ποὺ ἀπορροφᾶ ὅλες τὶς ἰκμάδες τῆς τροφοδοσίας τῆς ψυχῆς μας, ἡ νέκρα μας ἡ βαθιά, τὸ χάσμα ποὺ μπαίνει μέσα μας, κάποια στιγμὴ γίνεται μιὰ ἔκρηξη καὶ ἀποκαλύπτεται ἡ τραγωδία μας καὶ ἀποκαλύπτεται ἡ πεῖνα μας της ψυχή μας, ἡ λύπη, ἡ ἀγωνία μας καὶ τότε τί κάνουμε; Προλαβαίνουμε ἔστω τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ σταθοῦμε δοξολογικὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ νὰ ποῦμε «Κύριε ἐλέησον», γιατί βρισκόμαστε σὲ ἀγωνία καὶ σὲ ταραχή, καὶ νὰ ποῦμε «Κύριε ἐλέησον», ὅπως ἔλεγε ὁ Λάζαρος δοξολογικὰ ἱστάμενος ἐνώπιων τοῦ Κυρίου; Ἢ θὰ συνεχίσουμε διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὴν κακοτυχία ποὺ μᾶς βρῆκε καὶ δίνοντας συμβουλὲς στὸν Θεὸ τί πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ λύσει τὸ πρόβλημα, τὸ ὁποιοδήποτε πρόβλημα τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου.

 

Αὐτὲς οἱ μικρὲς πτυχὲς αὐτῆς τῆς διηγήσεως πραγματικὰ μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν βήματα οὐσιαστικὰ πιθανῶς γιὰ μιὰ οὐσιαστικὴ ἀνάνηψη τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς γιὰ νὰ βροῦμε βαθιὰ τὰ πράγματα. Ἡ στάση ἡ δοξολογική, τὸ ξεπέρασμα τῶν ἀντιπαλοτήτων πλουσίου καὶ πτωχοῦ, τὸ ξεπέρασμα τῆς καταξιώσεως κάποιων ταξικῶν δεδομένων, ἡ ἀγωνία ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν ψυχή, ἡ μὴ διαμαρτυρία, ἡ δοξολογικὴ στάση εἶναι πραγματικὰ ἡ λύση τοῦ προβλήματος, ὄχι μόνο τοῦ κοινωνικοῦ φυσικά, ἀλλὰ καὶ τῆς βαθιᾶς ἀγωνίας ποὺ ἔχουμε στὴν ψυχή μας. Νὰ εὐχηθοῦμε νὰ μποροῦμε νὰ μποῦμε σὲ αὐτὲς τὶς προοπτικὲς ποὺ μᾶς ἀνοίγει σήμερα εὐαγγελικὴ περικοπή!

 

 

Φιλολογικὴ ἐπιμέλεια κειμένου

Ἑλένη Κονδύλη

wra9