Η απλότητα και η ταπεινοφροσύνη

 

Οι άνθρωποι που έχουν βάθος, που έχουν εσωτερική καλλιέργεια, που έχουν πνευματικότητα δεν σκοντάφτουν σε τέτοια, ούτε επιτρέπουν στον εαυτό τους να δημιουργούν προβλήματα για πράγματα άνευ σημασίας.

            Οι άνθρωποι που με διαφορετικά κριτήρια προσδιορίζουν την αξία του ανθρώπου, δεν ενοχλούνται από τις θέσεις που θα καθήσουν και φυσικά ούτε και που οι άλλοι θα τους τοποθετήσουν. Διαθέτουν τόση αξιοπρέπεια, τόση απλότητα που μπορούν να χαίρονται όλες τις θέσεις το ίδιο. Διαθέτουν τόσο ταπεινό φρόνημα, ώστε να διεκδικήσουν την … κενότητα.

            Απεναντίας, άνθρωποι χωρίς περιεχόμενο, άνθρωποι με αισθήματα μειονεκτικότητας, με στόχο το «φαίνεσθαι» και όχι το «είναι», ανησυχούν, ενοχλούνται, φωνασκούν, θίγονται, θυμώνουν όταν νομίζουν πως παραγκωνίζονται.

            ‘Όταν νοιώθουν πως η αξία τους(!) δεν ετιμήθη δεόντως. Και είναι κρίμα, γιατί μονίμως αισθάνονται αδικημένοι, μονίμως παραπονούνται, γκρινιάζουν και βέβαια ούτε απολαμβάνουν την εκτίμηση των άλλων, και φυσικά γίνονται φαιδροί, γελοίοι.

            Τι μεγαλείο η απλότητα! Τι εσωτερική ισορροπία το χιούμορ. Τι άνεση σε όλους δημιουργεί η εύκολη προσαρμοστικότητα σε θέματα απλά της καθημερινότητας, τι γλυκύτητα σκορπά η ταπεινοφροσύνη, τι ηρεμία διαχέει το ήθος!

            Σοφή, λοιπόν, η απάντηση του συνομιλητή της οικοδέσποινας: «όσοι έχουν σημασία δεν παρεξηγούνται όπου και αν τους τοποθετήσεις, και όσοι παρεξηγούνται δεν έχουν σημασία». Ας είναι ένας καθρέπτης λοιπόν αυτό το κριτήριο. Για να προσέχουμε τις συμπεριφορές  μας, και ας είμαστε άγρυπνοι στην απήχηση των παραδειγμάτων μας.

            Η απλότητα και η ταπεινοφροσύνη είναι  οξυγόνο ζωής.

«ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ. 615

Οι χριστιανικές γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους

 

Οι γιορτές της Εκκλησίας συμβάλλουν στη συναδέλφωση των ανθρώπων. Τους ενώνει η αγάπη του Χριστού.

            «Ευφρανθείτε εορτάζοντες»

            «Και βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθείτε,

            στην Εκκλησίαν τρέξετε, με προθυμίαν μπείτε,

            Ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν,

            και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν.

            Και πάλιν εάν γυρίσετε εις το αρχοντικό σας,

            ευθύς τραπέζι στρώσατε βάλτε το φαγητό σας.

Και τον σταυρόν σας κάνετε, γευτείτε, ευφρανθείτε,

δόστε και κανενός φτωχού όστις να υστερείται».

Αυτή είναι η αθάνατη ελληνική φυλή!

Φτωχή και αρχοντομαθημένη

Βασανισμένη μα χαρούμενη- καλόκαρδη και χαρούμενη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης , που τους μαράζωσε η καλοπέραση.

            Φ. Κόντογλου

1η Ιανουαρίου, Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ο μωσαϊκός νόμος διέταζε την περιτομή των αρσενικών παιδιών (Εξ. 12,43-49, Γεν. 17, 9-19), η οποία γινόταν την όγδοη ημέρα από αυτή της γέννησης του παιδιού. (Λευ. 13, 3). Η τελετή αυτή γινόταν σε κτίριο της συναγωγής το πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων, Έτσι και η περιτομή του βρέφους  Ιησού έγινε στη συναγωγή της Βηθλεέμ.

Η χειροποίητη αυτή περιτομή στο σώμα ήταν τύπος, που συμβόλιζε την περιτομή της καρδιάς, ενεργουμένης απευθείας υπό του Θεού (Δευτ.10, 16, 30, 6). Για τη δεύτερη αυτή περιτομή, την αχειροποίητη, ο απ. Παύλος διδάσκει: «Περιετμήθητε περιτομή αχειροποιήτω εν τη απεκδύσει του σώματος των αμαρτιών της σαρκός, εν τη περιτομή του Χριστού, συνταφέντες αυτώ εν τω  βαπτίσματι» (Κολ. 2, 11-12).

  Δηλαδή, λέει ο απ. Παύλος, περιτμηθήκατε και με περιτομή πνευματική, που ενεργείται από το Άγιο Πνεύμα. Και συνίσταται στο γδύσιμο και την αποβολή του σώματος, που ήταν υποδουλωμένο στις αμαρτίες της σάρκας. Το γδύσιμο δε αυτό, είναι η περιτομή που πήρατε από τον Χριστό, όταν θαφτήκατε μαζί Του, στο βάπτισμα. Το Βρέφος, όμως, της φάτνης, αφού γεννήθηκε με τον παλαιό νόμο, έπρεπε να υποβληθεί και Αυτό στον τύπο, ο οποίος καταργήθηκε με το μυστήριο του βαπτίσματος

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2025 Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

 

                                ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2025

 

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Ο χρόνος του σύγχρονου ανθρώπου του έχει γίνει σωστός εφιάλτης. Δεν του φτάνει, κι ενώ αισθάνεται πως η ζωή του είναι μικρή, την ξοδεύει με ανεμελιά σε ταπεινές για την ψυχή του και χυδαίες απασχολήσεις. Την ξοδεύει για τον εαυτό του και για τις δικές του αρέσκειες. Κάποτε όμως, και ίσως είναι απόψε η ευκαιρία- μπορεί κι η τελευταία ευκαιρία- ο άνθρωπος, εδώ, στο κατώφλι του νέου χρόνου πρέπει ν’ αποφασίσει να ρίξει το τελευταίο βλέμμα του κι έξω από τον εαυτό του.

            Ν’ αντικρύσει τους άλλους και να συλλογιστεί πως η ζωή γίνεται άξια του ανθρώπου και σπουδαία όταν τη ζεις για τους άλλους. Το πρόβλημα του σύγχρονου  ανθρώπου δεν είναι μονάχα να ξεφύγει από τον τρόμο του χαμένου χρόνου, της σπαταλημένης ζωής. Είναι ν’ αποφασίσει ν’ αφιερωθεί στους άλλους. Τότε ο τρόμος χάνεται και η ζωή κερδίζεται, εν  ονόματι της αγάπης.,       Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει: « Η αγάπη είναι ικανή να θρέψει τον άνθρωπο αντί φαγητό και πιοτό. Αυτό είναι το κρασί που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου. Μακάριος όποιος ήπιε από τούτο το κρασί. Από αυτό ήπιανε οι ακόλαστοι κ’ ευχαριστηθήκανε, οι αμαρτωλοί και ξεχάσανε τοη σκοτεινό δρόμο τους, οι μέθυσοι και γινήκανε νηστευταί… οι άρρωστοι και γινήκανε δυνατοί… Σ’ όλους τους δρόμους που πορεύονται οι άνθρωποι σε τούτο τον κόσμο, δε βρίσκουνε σε κανένα την ειρήνη, όπου να σιμώσουνε στην ελπίδα του Θεού».

            Ο κόσμος μας είναι ανάστατος κι αναρχούμενος. Η ζωή επικίνδυνη και σπαταλημένη. Κι οι άνθρωποι της εποχής μας δεν μπορούν να βρουν την ειρήνη και να γλυκάνουν την ταραγμένη καρδιά  τους. Στρέφουμε το βλέμμα στον ουρανό των καιρών μας και τον βλέπουμε σκοτεινό, γεμάτο φοβερά προμηνύματα. Αλλά όποιος πιστεύει στο Θεό, μπορεί να βλέπει πέρα από αυτά γιατί έχει μάθει με την πίστη και την αγάπη να βλέπει πάνω στο θυσιαστήριο του ναού, τον Χριστό  αδιάκοπα ν’ ανασταίνεται, να κατανικά την φθορά του χρόνου, να εξουθενώνει τον θάνατο και να μας χαρίζει την πολυάκριβη βεβαιότητα της αθανασίας.

            Ο ένας χρόνος έρχεται, ο άλλος φεύγει, σαν τα θαλασσινά κύματα. Απόψε στεκόμαστε στην ακρογιαλιά του νέου χρόνου με την καρδιά γεμάτη εμπιστοσύνη κι αγάπη.

            Αυτή την πίστη, αυτή την ολόφλογη αγάπη, κανείς δε μπορεί να τη νικήσει, καμιά αγωνία να σβήσει μέσα μας. 

            Ας μπούμε, αδελφοί, μέσα στον νέο χρόνο, μ’ ευσέβεια, σεμνότητα και λαχτάρα να πράξουμε έργα αγαθά. «Ο του φωτός χορηγός και των απάντων ποιητής και Κύριος, εν τω φωτί των σων προσταγμάτων οδήγησον ημάς, εκτός σου άλλον Θεόν ου γινώσκομεν».

`           Κ. Ε. ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ, «Διάλογος του Χριστιανισμού με την εποχή μας»