Πόσο ωραίο είναι να γίνει ο άνθρωπος θεολογία.

                                                 

                                                  Πόσο ωραίο είναι να γίνει ο άνθρωπος θεολογία.

Τότε ό, τι κάνει, προπαντός αυτό που γίνεται αυθόρμητα

[και μονό το αυθόρμητο  είναι αληθινό], μαρτυρεί και μιλά

Για το ότι εσαρκώθη ο Υιός και Λόγος του Θεού, ενηνθρώπησε

Δια Πνεύματος Αγίου και της αειπρθένου Μαρίας. Μιλά άφωνα

για τα άφατα μυστήρια που αποκαλύφθηκαν εν τοις εσχάτοις καιροίς.

                                                              Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, «Εισοδικόν

Λέει Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: Ο Θεός μία εντολή έδωσε στους πρωτοπλάστους....

 

Λέει Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: Ο Θεός μία εντολή έδωσε στους πρωτοπλάστους, και με την παράβαση τη εντολής έγινε το μεγάλο κακό. Και τώρα πάλι μια εντολή δίδει ο Θεός στους ανθρώπους, και όσοι τηρούν αυτή την εντολή σώζονται. Και η μια και η άλλη εντολή τώρα είναι η μετάνοια. Παρακοή τότε, ανταρσία τότε, υπερηφάνεια τότε, εγωισμός και επιθυμία του ανθρώπου να γίνει Θεός και να ανέβει πιο πάνω από τον Θεό-όπως είχε σκεφθεί και ο διάβολος- μετάνοια τώρα.

            Από αυτό να πιαστούμε αυτές τις ημέρες, για  να μην πελαγώσουμε και μπερδευτούμε. Αν προσέξουμε καλύτερα, όλα, τα πάντα μας καλούν σε μετάνοια. Και αυτή καθ’ εαυτήν  η Σαρακοστή μας καλεί   σε  μετάνοια, και όλα αυτά τα οποία αναγιγνώσκονται, ψάλλονται και τελούνται μας καλούν σε μετάνοια.

            Σ. Κ.

Π. Αθ. Παραβάτσος: Ψυχοθεραπεία και εξομολόγηση | Psychotherapy and Confession

 

Το ζήτημα της ψυχοθεραπείας αποτέλεσε σημείο αντιλεγόμενο για την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση εδώ και δεκαετίες. Χάρη στις προσπάθειες φωτισμένων κληρικών και επαγγελματιών ψυχικής υγείας, η αμοιβαία καχυποψία έχει μειωθεί και η συνεργασία των δύο πλευρών έχει αποδώσει ορισμένους καρπούς, τουλάχιστον στα αστικά κέντρα. Στην θετική αυτή εξέλιξη συνέβαλλε και η σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, όπου ο άκρος υποκειμενισμός του εξατομικευμένου δυτικού ατόμου, οι αγχώδεις ρυθμοί της καθημερινότητας, ο ανταγωνιστικότατος χαρακτήρας της σύγχρονης οικονομίας, η αποδόμηση της παραδοσιακής κοινότητας και η ασύλληπτη παρέμβαση της τεχνολογίας στην ανθρώπινη ύπαρξη κλπ., προκάλεσαν νέες μορφές ψυχικών διαταραχών, καθώς και γενικευμένο- διάχυτο άγχος. Ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει αρκετή σύγχυση σχετικά με τις διαφορές ψυχοθεραπείας και πνευματικής πατρότητας- εξομολογήσεως. Ελπίζω η ομιλία μου να αποσαφηνίσει κρίσιμες πλευρές του σημαντικού αυτού ζητήματος. Η ομιλία έλαβε τον Ιανουάριο του 2023 στο πολιτιστικό κέντρο της κοινότητας του Μεταξοχωρίου του νομού Λαρίσσης

Antifono.gr

Όλα είναι δρόμος

 

Πόσες φορές δεν σκεφτήκαμε, «ποιον δρόμο, να πάρω; Ποια απόφαση είναι η σωστή; Τι πρέπει να επιλέξω;». Ναι, λογικά  ερωτήματα, που όμως πάντα δεν οδηγούν σε αυτό που ονομάζουμε «σωστό». Κανείς δεν ξέρει ποια και  πότε είναι η σωστή επιλογή. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε. Σκέψου, όμως, ότι τη χρονική στιγμή που λαμβάνεις μιαν απόφαση, ίσως και καθοριστική για τη ζωή σου, μπορεί να ικανοποιείς μια βαθιά ανάγκη σου,  ένα φόβο και μια ενοχή σου. Ποιος μπορεί να πει ότι οι αποφάσεις που έλαβες στη ζωή σου είναι 100%  συνειδητές και ψυχικά διαυγείς;  Αισθάνομαι πως κανένας. Μια επιλογή που κάνεις στα είκοσί σου χρόνια είναι πολύ πιθανόν να μην σε εκφράζει στα τριάντα η σαράντα σου. Και τούτο για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος με εκείνον που πήρε τότε την απόφαση. Όχι, δεν είσαι.

            Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι δεν γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να μπει δύο φορές στο ίδιο ποτάμι. Και ο άνθρωπος και το ποτάμι θα είναι διαφορετικά, έστω και ελάχιστα. Αλλά ποτέ τα ίδια.  Ο Ηράκλειτος βέβαια από αυτή την εικόνα προσπαθεί να μιλήσει για μια συνεχή αλλαγή και ροή της ζωής και των πραγμάτων. Και αισθάνομαι ότι έχει δίκιο.

            Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε με μια ρεαλιστική πνευματική ματιά, ότι δεν υπάρχει καλός και κακός δρόμος. Όχι, δεν χρειάζεται να απογοητεύεσαι. Η θλίψη στα μάτια σου, το σφίξιμο στην καρδιά σου, τα τρεμάμενα χέρια δεν είναι μετάνοια. Φόβος και ενοχή είναι. Γιατί σου είπαν ότι πρέπει να είσαι πάντα τέλειος, να είσαι κάπως για να σε αποδέχονται οι άλλοι, για να αποδέχεσαι εσύ τον εαυτό σου. Κάθε τι που ραγίζει το προφίλ σου από ένα λάθος, κλονίζεσαι, χάνεσαι και πεθαίνεις, αισθάνεσαι ότι θα έρθει πάλι η τιμωρία, η απόρριψη απέναντι στο κακό παιδί. Όχι, δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Όλα είναι δρόμος. Το σωστό σε πάει στο λάθος και το λάθος στο σωστό. Όταν χάνεις, τότε βρίσκεις, και όταν πεθαίνεις, τότε ανασταίνεσαι

Μάθε λοιπόν πως υπάρχει Κάποιος που δεν σε τιμωρεί για τα λάθη σου. Που σε αγαπά υπερβολικά στην αμαρτία, αστοχία και πτώση σου. Που σε κρατά αγκαλιά τότε που δεν μπορείς να σύρεις τα πόδια σου. Μάθε πως πέρα από το σωστό και το λάθος ,το καλό και το κακό. στέκει η Αγάπη.

 

π. Χαρ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, «ΚΑΘΕ ΤΕΛΟΣ  ΜΙΑ ΑΡΧΉ»

Ἀπὸ τὸν πράσινο Παράδεισο, στὸν ἀπανθρακωμένο Ἄδη

 

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου, Δρ. Φυσικοῦ, Θεολόγου, MEd

Εἶχα ξεκινήσει γιὰ τὸ ἰδιαίτερα ἀγαπητό μου μέρος ἀρκετὴ ὦρα πρίν καὶ ἀργὰ ἀργὰ τώρα πλησίαζα. Ἄν καὶ θεωροῦσα ὅτι ἤμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά, πώς τὰ πράγματα δὲν θὰ ἦταν πιὰ τὰ ἴδια, φθάνοντας ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ μιὰ ἀγωνία ἄρχισε νὰ μὲ καταλαμβάνει, ὁπότε μείωσα ταχύτητα καὶ βυθίστηκα σε σκέψεις. Ἀκόμα περιτριγυριζόμουν ἀπὸ τὴν πυκνὴ καταπράσινη βλάστηση ποὺ ὑψωνόταν στὶς ἀπότομες πλαγιὲς τῶν βουνῶν γύρω μου μὲ τὶς πλούσιες ἀποχρώσεις τοῦ πρασίνου, ἀπομυζῶντας ἔτσι ἀκόμα τὰ αἰσθήματα ποὺ ἀποπνέουν, ὅπως γαλήνη καὶ ἐλπίδα. Ὅμως σύντομα μετὰ ἀντίκρυσα τὸ ὅριο, τὸ μεταίχμιο, ποὺ εἶχε πιὰ στηθεῖ ἐκεῖ σὰν διαχωριστικὸ μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς!
Ἀφοῦ συνέχισα νὰ προχωρῶ γιὰ λίγο ἀκόμα, ξαφνικὰ μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ τὰ πάντα χάθηκαν… σὰν νὰ βρέθηκα σὲ ἕνα κόσμο διαφορετικό, σὰν νὰ βίωσα... μιὰ ἀνώμαλη προσγείωση, ὄχι στὴ γῆ, ἀλλὰ πιὸ χαμηλά, πολύ πιὸ χαμηλά! Τὸ ἔγχρωμο πράσινο τοπίο εἶχε χαθεῖ καὶ ἕνα νέο τοπίο ξεπρόβάλλε πλέον… ἀσπρόμαυρο: τὸ μαῦρο προερχόταν ἀπὸ τὶς ἀτελείωτες στήλες κάρβουνου ποῦ ὑψώνονταν ἤ εἶχαν σωριαστεῖ παντοῦ τριγύρω, ἐνῶ τὸ ἄσπρο ἦταν ἀπὸ τὶς πέτρες τοῦ γυμνοῦ ἐδάφους ποὺ βρίσκονταν περιτριγυρισμένες ἀπὸ τὴν στάχτη ποὺ ἀπλωνόταν παντοῦ γύρω. Τίποτα ζωντανὸ δὲν διακρινόταν σὲ ὅλη τὴν περιοχὴ ἀπὸ τοὺς πρόποδες τῶν βουνῶν μέχρι τὶς κορυφογραμμές. Μιὰ ἀμυδρὴ μυρωδιὰ καμμένου ἀκόμα διαπότιζε τὴν ἀτμόσφαιρα. Παντοῦ ὁ θάνατος, ἡ νέκρωση, ἡ σιγή! Τὸ θρόισμα τῶν φύλλων εἶχε σιωπήσει ἐντελῶς, πουλιὰ δὲν ὑπήρχαν νὰ κελαηδήσουν, τίποτα δὲν κινοῦταν. Μὲ ἁπλὰ λόγια, ὅτι εἶχε δημιουργήσει ὁ Θεὸς μέσα σὲ χιλιάδες χρόνια, τὸ εἶχε ἀφανίσει ὁ ἄνθρωπος παντελῶς σὲ λίγες μόνο ὧρες. Μοῦ ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ σταθῶ ἀπαθῆς συναισθηματικὰ σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ ἀπόκοσμο θέαμα ποὺ εἶχε βίαια κατακλύσει τὴν περιοχὴ στὴ θέση τοῦ μέχρι πρότινος μαγευτικοῦ παραδείσου καὶ ἔτσι δὲν μπόρεσα νὰ συγκρατήσω κάποια δάκρυα ποὺ κύλησαν μέχρι νὰ βρέξουν τὶς στάχτες γύρω ἀπὸ τὰ πόδια μου!

Καθὼς στεκόμουν ὡς ἕνας ζωντανὸς μέσα στὸν Ἅδη, τὸ θέαμα τῶν νεκρῶν δένδρων κυριολεκτικὰ μου προξενοῦσε μιὰ δύσπνοια, ἴσως λόγω τοῦ λογικοῦ συνειρμοῦ ὅτι χωρὶς αὐτά, τὶς πηγὲς τοῦ ὀξυγόνου μας, ἄν συνεχίσουμε τὴν καταστροφή τους, στὸ τέλος δὲν θὰ μποροῦμε οὔτε ἐμεῖς νὰ ἀναπνεύσουμε. Τότε, μπροστὰ στὴν ἀπογυμνωμένη ἀπὸ τὸ καταπράσινο χιτώνα της γῆ, ποὺ λίγο πρὶν τὴν γέμιζε ζωή, τὴν καλλώπιζε, τὴν προστάτευε ἀπὸ τὶς βροχοπτώσεις, ἀναλογίστηκα τὴν δική μας πνευματικὴ γύμνια. Τὴν γύμνιά μας ἀπὸ τὶς ἀρετές, ποὺ μᾶς δημιούργησε ὁ Θεὸς νὰ κατακτήσουμε, ἔχοντάς μας χαρίσει τὴν κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση Του ψυχή, ἀλλὰ ἐμεῖς σὰν τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα ἐπιμένουμε νὰ εἴμαστε δυσκίνητοι νὰ τὶς καλλιεργήσουμε καὶ νὰ ἀξιοποιήσουμε τὰ πνευματικὰ χαρίσματα μὲ τὰ ὁποία μὰς στόλισε ὁ Θεός. Ἐπιμένουμε νὰ μὴν τηροῦμε τὶς ἐντολές Του καὶ νὰ τρῶμε τὸν ἀπαγορευμένο καρπό.

Τὸ ἀκόμα ὅμως χειρότερο καὶ πιὸ καταστροφικὸ συμβαίνει στὴν ἐποχή μας, μὲ τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν δέχεται τὴν εὐκαιρία ποὺ τοῦ δίνει ὁ Θεὸς μετὰ τὴν πτώση του νὰ φορέσει τους δερμάτινους χιτώνες καὶ νὰ καλύψει ἔτσι τὴν γύμνιά του αὐτή, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ προχωρήσει καὶ πάλι εἰς τὸ ἐξῆς πρὸς τὸν ἅγιο σκοπό του, δηλαδὴ νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς. Σὰν τὸ νέο γαϊδουράκι ποὺ δὲν θέλει νὰ τὸ σαμαρώσουν καὶ ἀντιδρά, ἔτσι καὶ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος δὲν θέλει νὰ φορέσει ἐσωτερικὰ τὸ χιτώνα τῆς ταπείνωσης, τῆς σεμνότητας, τῆς εὐσεβείας, καὶ ἔτσι νὰ μπορέσει νὰ προοδεύσει ἐν Θεό, καὶ αὐτὸ φαίνεται τώρα πιὰ καὶ ἀπὸ τὴν τόσο ἔκδηλη ἐξωτερική του γύμνια. Ὅ σημερινὸς ἄνθρωπος δὲν θέλει νὰ καλύψει τὸ σώμα του καὶ νὰ τὸ προστατέψει ἀπὸ τὰ βλέμματα τῶν γύρω του μέσα στὸν μεταπτωτικὸ ἐμπαθὴ κόσμο, γιατὶ καὶ μέσα του δὲν θέλει νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐνδύοντας τὴν ψυχή του μὲ τὴν θεία χάρη Του.

Αὐτὴ τελικὰ ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀπογύμνωση τοῦ ἀνθρώπου, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά, ὁδηγεῖ καὶ στὴν ἀπογύμνωση ὅλου τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος: μὲ τὴ μόλυνσή αὐτοῦ καὶ ὑπερεκμετάλλευσή του (π.χ. παράνομες ἐκχερσώσεις, παράνομο κυνήγι, παράνομο ψάρεμα) χάνονται πολλὰ εἴδη τοῦ φυτικοῦ καὶ ζωικοῦ βασιλείου, ἐνῶ μὲ τὰ ἀνθρώπινα ἔργα (π.χ. ὀρυχεῖα, ἀνεμογεννήτριες, δρόμοι, παντὸς εἴδους κτίρια) ἀλλοιώνεται τὸ φυσικὸ τοπίο καὶ χάνονται τεράστιες ἐκτάσεις του. Στὴν καταστροφικὴ ἐπίδραση τοῦ ἀνθρώπου ὑποπίπτουν καὶ οἱ αἰτίες ὅλων σχεδὸν τῶν πυρκαγιῶν, εἶτε ἀπὸ ἰδιοτελὴ κίνητρα, εἴτε ἀπὸ ἀνθρώπινη ἀνευθυνότητα καὶ ἀδιαφορία. Τὸ ἀπόκοσμο ξεγυμνωμένο τοπίο ποὺ ἔχει ἀφήσει πίσω της ἡ πύρινη λαίλαπα τὸ ὁποῖο σοῦ κόβει τὴν ἀνάσα εἶναι ἐκεῖ στὴν πραγματικότητα γιὰ νὰ μᾶς θυμιζεῖ τὸν ἔρημο ἐσωτερικὸ κόσμο τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀμετανόητου ἀνθρώπου, ποὺ ἐπιμένει νὰ μὴν θέλει νὰ βάλει τὸν Σωτήρα Χριστὸ στὴ ζωή του, σὰν νὰ μὴν θυσιάστηκε ποτέ καὶ νὰ μὴν ἀναστήθηκε γιὰ τὸν καθένα ἀπό μᾶς

Ντούγκιν: Η Δύση έχει χωριστεί. Στα τρία

Αρκετά σημαντικά γεγονότα έχουν συμβεί πρόσφατα στην παγκόσμια πολιτική. Από τη μία πλευρά, η δολοφονία του χριστιανού συντηρητικού Τσάρλι Κερκ, μιας βασικής προσωπικότητας του κινήματος MAGA, και η επακόλουθη κηδεία του, στην οποία παρευρέθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης της κυβέρνησης των ΗΠΑ (και όπου έλαβε χώρα η ιστορική συμφιλίωση μεταξύ Τραμπ και Μασκ), συμβόλιζε την αποφασιστικότητα του συντηρητικού μισού της αμερικανικής κοινωνίας να αλλάξει ριζικά ολόκληρο το σύστημα απέναντι στην απειλή της μεγάλης κλίμακας φιλελεύθερης τρομοκρατίας . Από την άλλη πλευρά, έχουμε το γεγονός ότι η Μεγάλη Βρετανία, ο Καναδάς, η Αυστραλία (δηλαδή η Κοινοπολιτεία) και η Πορτογαλία (παραδοσιακός σύμμαχος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας) έχουν αναγνωρίσει την Παλαιστίνη. Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου, ο οποίος ακολουθεί μια επιθετική πολιτική επέκτασης του Μεγάλου Ισραήλ και διάπραξης γενοκτονίας κατά του παλαιστινιακού πληθυσμού στη Γάζα, έχει καταραστεί αυτές τις χώρες και τους ηγέτες τους, υποσχόμενος τρομερή τιμωρία.

Ταυτόχρονα, ο Τραμπ και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πλήρως στο πλευρό του Νετανιάχου, ενώ οι ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ φαίνεται να είναι εναντίον του. Τι συμβαίνει; Είναι σαφές ότι η Δύση στο σύνολό της είναι διχασμένη σε πολλά μέτωπα και θέσεις, ιδίως όσον αφορά το Μεγάλο Ισραήλ. Η εικόνα εδώ είναι η εξής: οι αριστεροί παγκοσμιοποιητές, τα δίκτυα του Σόρος και το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ είναι υπέρ της Παλαιστίνης και κατά του Νετανιάχου. Αυτοί είναι που έστειλαν τον στολίσκο Sumud με την Γκρέτα Τούνμπεργκ στη Γάζα. Στο πλευρό της Παλαιστίνης είναι μουσουλμάνοι από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, σαλαφιστές και η αριστερά: πολιτιστικοί μαρξιστές, τρανς άτομα, γούνινα άτομα, το κίνημα Black Lives Matter, LGBT+ και παράνομοι μετανάστες (όλοι απαγορευμένοι στη Ρωσία). Αυτό είναι το μέτωπο των αντιπάλων του Τραμπ. Ο άλλος πόλος: AIPAC (Αμερικανοϊσραηλινή Επιτροπή Πολιτικών Υποθέσεων, ένα ισχυρό φιλοϊσραηλινό λόμπι), νεοσυντηρητικοί, δεξιοί Σιωνιστές, τμήματα του κινήματος MAGA (αναμφίβολα μια μειοψηφία σε σύγκριση με προσωπικότητες όπως ο Tucker Carlson, η Candace Owens, ο Steve Bannon, ο Alex Jones, ο Matt Gaetz, ακόμη και, πιο πρόσφατα, ο ίδιος ο Charlie Kirk, ο οποίος αντιτάχθηκε στον Netanyahu) και, πάνω απ’ όλα, ο ίδιος ο Trump.Γενικά, όλοι επικρίνουν το Ισλάμ για την πολιτιστική του επέκταση και την Κίνα για την απίστευτη οικονομική και τεχνολογική της ανάπτυξη.
Αναμφίβολα, οι ηγέτες των δεξιών λαϊκιστικών κινημάτων στην ΕΕ, οι οποίοι έχουν γίνει οι πιο δημοφιλείς υποψήφιοι όσον αφορά την πολιτική υποστήριξη σχεδόν παντού, τάσσονται υπέρ του Νετανιάχου και του Τραμπ. Ωστόσο, οι περισσότεροι υποστηρικτές του MAGA στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και δεν είναι φιλοπαλαιστινικοί, αντιτίθενται στο ισραηλινό λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως και οι περισσότεροι δεξιοί λαϊκιστές στην Ευρώπη. Αυτός είναι ο τρίτος πόλος που εξεγείρεται εναντίον του Τζορτζ Σόρος και του Νετανιάχου. Αυτή είναι η θέση που υποστηρίζεται από τον δυτικό πληθυσμό γενικότερα. Αλλά οι ελίτ έχουν επιλέξει διαφορετικό δρόμο. Υπάρχει μια σαφής αντίφαση: στα υψηλότερα επίπεδα της πολιτικής ζωής,ακόμη και λαμβάνοντας υπόψη τη δεξιά λαϊκιστική αντιπολίτευση, υπάρχει μια σύγκρουση μεταξύ των δικτύων του Σόρος και του φιλοϊσραηλινού λόμπι. Μεταξύ του πληθυσμού, ωστόσο, υπάρχει η ακράδαντη πεποίθηση ότι και τα δύο είναι απαράδεκτα. Έτσι, προκύπτει μια σαφής ασυνέπεια.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτή η τρίτη θέση, αντίθετη τόσο στον Σόρος όσο και στον Νετανιάχου, έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της και υπερασπίζεται από προσωπικότητες όπως ο Τάκερ Κάρλσον, η Κάντας Όουενς, ο Στιβ Μπάνον και ο Άλεξ Τζόουνς – σχεδόν όλοι οι σημαντικοί ιδεολόγοι της MAGA. Ο Έλον Μασκ είναι σθεναρά αντίθετος με τον Σόρος και επικρίνει ανοιχτά τον Νετανιάχου, αλλά προσπαθεί να μην υπερεκτιμήσει την αντίθεσή του στην ισραηλινή κυβέρνηση. Στην Ευρώπη, οι εκπρόσωποι αυτής της τρίτης θέσης απαγορεύεται να εκφραστούν. Εκεί, η φιλελεύθερη λογοκρισία βρίσκεται στο απόγειό της. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, νιώθοντας πιο ισχυρός, η MAGA έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται πιο ελεύθερα. Ο ίδιος ο Τσάρλι Κερκ, λίγο πριν τον θάνατό του, εξέφρασε δικαιολογημένη έκπληξη: γιατί υπάρχει λιγότερη ελευθερία να επικρίνει κανείς τον Νετανιάχου στις Ηνωμένες Πολιτείες από ό,τι στο Ισραήλ; Οι ένθερμοι εχθροί του Νετανιάχου στο στρατόπεδο της MAGA έχουν συμπεράνει από αυτό την υπόθεση ότι οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες μπορεί να εμπλέκονται στη δολοφονία του Κερκ. Αλλά αυτή η υπόθεση δεν έχει λάβει μεγάλη υποστήριξη και έχει απορριφθεί ακόμη και από τον πιο ριζοσπαστικό Αμερικανό πολιτικό, τον Νικ Φουέντες, οι δηλώσεις του οποίου είναι πραγματικά ακραίες και υπερβολικές. Σίγουρα, παρά τον εξτρεμισμό του, το κοινό του αυξάνεται ραγδαία, και παρά το νεαρό της ηλικίας του, μεταμορφώνεται από μια περιθωριακή πολιτική προσωπικότητα σε μια πολιτική προσωπικότητα με επιρροή.

Μετά το ιστορικό γεγονός της τελετής αποχαιρετισμού του Κερκ στο στάδιο της Αριζόνα, όλες αυτές οι τάσεις θα γίνουν μόνο πιο ριζοσπαστικές. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι οι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Κερκ είναι οι φιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές, ένα είδος συλλογικού Σόρος. Και οι μάζες απαιτούν τη σύλληψη του Σόρος και την κατάσχεση των κεφαλαίων του μέσω του RICO 4, το οποίο επιτρέπει στις αρχές επιβολής του νόμου να ενεργούν σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης: συλλήψεις, ανακρίσεις, κατάσχεση εγγράφων, εντοπισμό οικονομικών συναλλαγών κ.λπ. Ουσιαστικά, ο Τραμπ έχει εξισώσει τον Τζορτζ Σόρος και τον γιο του Αλέξανδρο 5 με δημόσιους εχθρούς. Είναι ενδιαφέρον ότι, όσον αφορά τη Ρωσία, παρατηρείται η ίδια διαίρεση μεταξύ των δυτικών χωρών και των πολιτικών δυνάμεων. Τα δίκτυα του Σόρος, οι παγκοσμιοποιητές, αντιτίθενται έντονα και επιθετικά στη Ρωσία και υποστηρίζουν πλήρως τον Ζελένσκι. Αυτή είναι η θέση των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητικών ελίτ της ΕΕ: ​​Στάρμερ, Μακρόν, Μερζ, ουσιαστικά οι ίδιες δυνάμεις που αναγνώρισαν την Παλαιστίνη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι ακριβώς το Δημοκρατικό Κόμμα που συνεχίζει να επιμένει σε νέες προμήθειες όπλων στο Κίεβο, στην επιβολή νέων κυρώσεων στη Ρωσία και σε άμεση κλιμάκωση της σύγκρουσης.

Ο Τραμπ ισχυρίζεται ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι πόλεμος του Μπάιντεν, όχι δικός του· των παγκοσμιοποιητών, όχι της MAGA. Γι’ αυτό θέλει να τον τερματίσει το συντομότερο δυνατό, αλλά δεν ξέρει πώς. Οι υποστηρικτές του Νετανιάχου δίνουν πολύ λιγότερη προσοχή στη Ρωσία. Είναι ένα μικρό ζήτημα σε σύγκριση με το Μεγάλο Ισραήλ και ακόμη και την Κίνα, η οποία είναι η τρίτη. Υπάρχουν ορισμένες προσωπικότητες στο ανοιχτά φιλοϊσραηλινό λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες (ο «τρομοκράτης» Λίντσεϊ Γκράχαμ και ο Ρίτσαρντ Μπλούμενταλ, ένας άλλος «τρομοκράτης» αλλά από το Δημοκρατικό Κόμμα, καθώς και ο Μαρκ Λεβίν του Fox TV, και άλλοι) που επιμένουν να συνεχίσουν τον πόλεμο με τη Ρωσία και πιέζουν τον Τραμπ προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Τραμπ ταλαντεύεται μεταξύ της MAGA και των νεοσυντηρητικών, οι οποίοι εκπροσωπούν το ίδιο «βαθύ κράτος», του οποίου ο σκληρός πυρήνας είναι ακριβώς ο αριστερός παγκοσμιισμός. Είναι σημαντικό ότι ο Νετανιάχου, σε μια από τις ομιλίες του, επιτέθηκε σαφώς στο βαθύ κράτος, τονίζοντας για άλλη μια φορά ότι ο δεξιός Σιωνισμός (είτε μας αρέσει είτε όχι) είναι ένα πράγμα και ο αριστερός παγκοσμιισμός είναι κάτι άλλο. Για τον Σόρος, ο Νετανιάχου είναι ένας ιδεολογικός εχθρός, όπως ακριβώς ο Τραμπ, ο Πούτιν, ο Όρμπαν, ο Σι Τζινπίνγκ και ο Μόντι της Ινδίας.

Η κατάσταση δεν είναι απλή και πρέπει να αναλυθεί λεπτομερώς. Πριν από τον Τραμπ, όλα ήταν πιο απλά. Η συλλογική Δύση ήταν αριστεροφιλελεύθερη και παγκοσμιοποιημένη: η ιδεολογία, οι πολιτικές και η στρατηγική του Σόρος ήταν, σε γενικές γραμμές, κοινές σε όλους. Ήταν μια ομόφωνη δικτατορία του διεθνούς Βαθέος Κράτους. Τώρα όλα είναι πιο περίπλοκα. Φυσικά, ο αριστερός παγκοσμιοποιητικός πόλος και το διεθνές Βαθύ Κράτος διατηρούν τις θέσεις τους. Αυτό το Βαθύ Κράτος ελέγχει σχεδόν όλη την Ευρώπη και κατέχει σημαντικές θέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο το Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά και έναν μεγάλο αριθμό αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένων δικαστών, σερίφηδων, κυβερνητών, ανώτερων στρατιωτικών, γραφειοκρατών, πολιτιστικών προσωπικοτήτων, δημοσιογράφων, bloggers και ολιγαρχών. Υπό τον έλεγχό του βρίσκονται η Ομοσπονδιακή Τράπεζα, ο Λάρι Φινκ της BlackRock (που διορίστηκε πρόσφατα πρόεδρος του Φόρουμ του Νταβός, αντικαθιστώντας έναν άλλο παγκοσμιοποιητή, τον Κλάους Σβαμπ), οι περισσότεροι μεγιστάνες της Σίλικον Βάλεϊ και χρηματοδότες της Γουόλ Στριτ. Οι θέσεις του στη CIA και το FBI είναι εξαιρετικά ισχυρές. 

Αλλά και το στρατόπεδο του MAGA, που επανενώθηκε μετά τη δολοφονία του Charlie Kirk, δυναμώνει επίσης. Και εδώ, η συμφιλίωση μεταξύ του Elon Musk και του Donald Trump είναι εξαιρετικά συμβολική. Ο Elon Musk όχι μόνο έκανε πολλά για να εξασφαλίσει τη νίκη του Trump, αλλά αμέσως μετά την ορκωμοσία του Trump, εφάρμοσε αρκετές μεταρρυθμίσεις, εξαλείφοντας μια ολόκληρη σειρά από αριστερές παγκοσμιοποιητικές δομές: USAID 7, το Υπουργείο Παιδείας, κ.λπ. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η συλλογική Δύση δεν έχει χωριστεί σε δύο, αλλά σε τρία στρατόπεδα: τους αριστερούς παγκοσμιοποιητές (Soros, ΕΕ, Δημοκρατικό Κόμμα)· το ισχυρό σιωνιστικό λόμπι (το οποίο ελέγχει εν μέρει τον δεξιό λαϊκισμό)· και εδραιωμένα κινήματα όπως το MAGA, που ασκούν κριτική τόσο στους παγκοσμιοποιητές όσο και στους Σιωνιστές. Τόσο ιδεολογικά όσο και γεωπολιτικά, το πιο κοντινό σε εμάς είναι ο «βαθύς λαός». Έχει αναδυθεί από τις σκιές και σταδιακά γίνεται μια ανεξάρτητη δύναμη. Όλοι αυτοί είναι νέοι παράγοντες στους οποίους δεν είμαστε συνηθισμένοι. Παραδοσιακά, οι αριστερές δυνάμεις ήταν κοντά στην ΕΣΣΔ, αλλά σήμερα, στη σύγχρονη Δύση, είτε απλώς δεν υπάρχουν πια είτε έχουν εκφυλιστεί σε μια παρωδία του τροτσκισμού, εμμονικές με το φύλο και τους παράνομους μετανάστες, και έχουν γίνει εργαλεία στα χέρια των αριστερών παγκοσμιοποιητών και του ίδιου του Σόρος. Γι’ αυτό δεν είναι μόνο άχρηστες για εμάς, αλλά και εντελώς εχθρικές.

 ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο σαλαφισμός είναι ένα ριζοσπαστικό και συντηρητικό διεθνές ισλαμικό κίνημα, που βασίζεται στην κυριολεκτική ανάγνωση του Κορανίου και υποστηρίζει τη Σαρία, τον ισλαμικό νόμο. Είναι το ημιεπίσημο δόγμα της Σαουδικής Αραβίας. Το Furry είναι ένας νέος πολιτικός όρος, που περιγράφει την ένταξη στο furry fandom, μια υποκουλτούρα που συνδέεται με ανθρωπόμορφα ζώα. Είναι ένα ζωοφιλικό και αντι-σπισιστικό κίνημα (υποστηρικτές της ριζοσπαστικής ισότητας μεταξύ όλων των ζωντανών όντων). 

3, Ο Νικ Φουέντες (1998- ) είναι Αμερικανός ακροδεξιός ακτιβιστής, καθολικός και παραδοσιακιστής.Ο RICO, ο νόμος περί οργανισμών που επηρεάζονται από εκβιαστές και διεφθαρμένους, είναι ένας αμερικανικός νόμος του 1970 που αποσκοπεί στην καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, συμπεριλαμβανομένης της Μαφίας.
Ο Αλεξάντερ Σόρος (1985-), ο μικρότερος γιος του Τζορτζ, είναι ο διάδοχος του πατέρα του στις δραστηριότητες της ΜΚΟ Open Society, ενώ είναι επίσης διευθυντής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) και υποστηρικτής της ατζέντας των ΛΟΑΤΚΙ+. 
Οι Γκράχαμ και Μπλούμενταλ δεν είναι τρομοκράτες, αλλά μάλλον πολεμοχαρείς, αντι-Ρώσοι και φιλοϊσραηλινοί πολιτικοί των ΗΠΑ.

Η USAID (USA Aid) είναι ένας ισχυρός, υποτιθέμενος μη κυβερνητικός οργανισμός, που στην πραγματικότητα συνδέεται με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ο οποίος κατευθύνει και χρηματοδοτεί πολιτικές δραστηριότητες και δραστηριότητες λόμπινγκ σε όλο τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή διαλύεται από την κυβέρνηση Τραμπ. 

Dugin: L’Occidente si è diviso. In Tre.

 

Η άγνωστη Αγία Μάρθα ή ξαναπιάνοντας τα συναξάρια

 

Ακριβώς όπως το ήθελα το βρήκα και το αναδημοσιεύω εδώ, από τον εξαιρετικό ιστότοπο "Ενωμένη Ρωμηοσύνη" https://enromiosini.gr/.

Λέγοντας "όπως το ήθελα" εννοώ με την λογία γλώσσα του, το πολυτονικό του και μια διάχυτη ευγένεια έκφρασης, ακριβώς όπως ήταν τα μικρά βιβλιαράκια "βίοι Αγίων" που διάβαζα όταν ήμουν στο Δημοτικό σχολείο.

Το θυμάμαι το " βιβλιοπωλείον Λιαναρίδη" επί της οδού Καρτάλη (το πάνω λέγαμε γιατί υπήρχαν δύο αδέλφια Λιαναρίδη που ο καθένας είχε το δικό του κατάστημα, στον ίδιο δρόμο και οι δύο. Εμείς λοιπόν πηγαίναμε στο επάνω. Το άλλο ήταν πιο κάτω).

Πίσω από την στάση του λεωφορείου ήταν το κατάστημα, στενόμακρο με πολύ βάθος, ξύλινο πάτωμα, έναν μακρύ διάδρομο και βαδίζοντας ανάμεσα σε στοίβες βιβλίων δεξιά και αριστερά σου ήταν σαν να πήγαινες με μικρά, γρήγορα βήματα σε μιαν άλλη χώρα που προσομοίαζε σε παράδεισο και ενώ βάδιζες σε χαιρετούσαν και σε διεκδικούσαν οι ήρωες, που ξεπηδούσαν από τα βιβλία εκατέρωθεν. Σταματούσες, χαιρετούσες, θαύμαζες, ξεφύλλιζες, προχωρούσες και άνοιγαν ουρανοί, έβγαιναν στις θάλασσες καράβια να σε ταξιδέψουν, γυναίκες με μαντήλες ζύμωναν λέγοντας προσευχές και άλλες έκλειναν τα παράθυρα αφήνοντας έξω τους χειμώνες και έβαζαν στο τζάκι ξύλα για να ετοιμάσουν το βραδινό φαγητό, στην γωνιά έκαιγε το καντήλι...

Είχες ήδη μπει στην χώρα των θαυμασίων και τα μικρά σου ποδαράκια με τα λευκά σοσόνια σταματούσαν στον πάγκο "βίοι Αγίων", 1 δραχμή έκαστον ισχνό φυλλαδιάκι ισχνό σαν... ασκητής. "Ένα θα πάρεις" έλεγε η μητέρα - το βαλάντιό μας δεν ήταν ιδιαίτερα εύρωστο....Ένα έπαιρνα αλλά ξαναπηγαίναμε σε λίγες ημέρες και ο βιβλιοπώλης -Θεός σχωρές' τον- κοίταζε με περιέργεια το μικρό παιδάκι που αγαπούσε τους Αγίους.

Ακόμη και τώρα αγαπώ τα συναξάρια και πάντα αναζητώ εκείνη την αθώα παρουσίαση που μύριζε καθαρό κερί μέσα μου και είναι ο πρώτος λόγος που αγάπησα και αγαπώ πολύ το χαρτί.....Αρχικά το τυπογραφικό χαρτί και μετά κάθε είδους χαρτί.

Ο βίος της Αγίας Μάρθας, που βρήκα στην "Ενωμένη Ρωμηοσύνη", μου θύμησε εκείνους τους χρόνους στο βιβλιοπωλείο με το ξύλινο πάτωμα και τον τρόπο που έψαχνα για καινούργιους -αδιάβαστους αγίους.

Ας έχουμε τις πρεσβείες της και με την βοήθειά της ας επιστρέφουμε πάντα στις προσωπικές μας "πηγές των υδάτων" ο καθένας.

Έλενα

Κάποιος ἄνδρας καταγόμενος ἀπό τήν Ἔδεσσα τῆς Συρίας, ὁ Ἰωάννης, μετακόμισε μέ τούς γονεῖς του εἰς τήν Ἀντιόχεια. Ἡ οἰκογένεια αὐτή ἐκέρδιζε τά πρός τό ζῆν παρασκευάζοντας καί πουλώντας ἀρώματα. Ὅταν, λοιπόν ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ Ἰωάννη διά γάμο καί συζυγία, οἱ γονεῖς του ἐπέλεξαν μιά καλή οἰκογένεια διά νά πάρουν τήν κόρη τους ὡς νύμφη διά τόν Ἰωάννη. Ἡ κόρη αὐτή ὠνομάζετο Μάρθα. Οἱ γονεῖς τῆς κόρης μέ χαρά ἐδέχθησαν τήν πρόταση αὐτή, ὅμως ἡ Μάρθα ἄλλα εἶχε εἰς τόν νοῦν της. Προτιμοῦσε νά ζῆ παρθενική ζωή ἤ καλύτερα, νά γίνη νύμφη Χριστοῦ. Οἱ γονεῖς της ὅμως ἐπέμεναν ἀνυποχώρητα εἰς τό νά γίνη ὁ γάμος αὐτός. Ἡ Μάρθα, ὡς κόρη μέ χριστιανική ἀνατροφή, δέν ἤθελε νά ἀπειθήση εἰς τούς γονεῖς της, ὅμως ἀντιδροῦσε ἐσωτερικά. Διά νά μή χάση ὅμως τήν γαλήνη της, ἀποφασίζει νά ἀναθέση εἰς τόν Θεόν τό ὅλο θέμα καί νά πράξη αὐτό πού θά τῆς ἀποκάλυπτε ὁ Θεός.

Σπεύδει εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὁ ὁποῖος εὑρίσκετο εἰς ἕνα προάστιο τῆς Ἀντιοχείας. Ἐκεῖ παρακαλοῦσε ἐπίμονα τόν Θεόν, γονατιστή ἐζητοῦσε, κλαίοντας ἐθερμοπαρακαλοῦσε νά τῆς δοθῆ κάποια πληροφορία διά τό θέμα της. Ἐπέμενε καί περίμενε μέ ὑπομονή, ὥσπου τε- λικά ἔγινε τό θαῦμα. Ἔλαβε τήν συμβουλή νά ὑπακούση εἰς τούς γονεῖς της, ὁπότε συνάπτεται εἰς γάμου κοινωνία μέ τόν Ἰωάννη καί τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἕτοιμο ἀπό καιρό, ἀρχίζει νά ἐφαρμόζεται πλέον.

Κατάφερε ὅμως νά κάνη κοινωνόν της εἰς τόν ἐνάρετον τρόπον ζωῆς τόν Ἰωάννη καί γίνεται συγχρόνως ὁδηγός διά τήν σωτηρία του. Ἐπέρασε ἔτσι ἀρκετός καιρός. Ἡ Μάρθα ἀρχίζει νά συνειδητοποιῆ τήν θέση καί τόν ρόλο της μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νά γεννηθῆ ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ ὁ Συμεών καί ἀργότερα ὁ θαυμαστός Ἅγιος τοῦ Θεοῦ. Πηγαίνει, λοιπόν, καί πάλιν εἰς τόν Ναόν τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί κάθεται ἐκεῖ εἰς τό ἔδαφος μέρα–νύχτα χωρίς νά λαμβάνη κανονική τροφή παρά μόνον ἄρτον, νερό καί ἁλάτι. Μόνον καθόταν καί τήν ἔπιανε ὁ ὕπνος διά ὀλίγον χρόνο. Ἔκλαιγε συνεχῶς ἡμέρα καί νύκτα παρακαλώντας τόν Θεόν μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ Τιμίου Προδρόμου, νά τῆς δοθῆ ἕνα παιδάκι, τό ὁποῖον ἀργότερα θά τό προσέφερε ἡ ἴδια εἰς τόν Θεόν, ὅπως ἀκριβῶς εἶχε συμβῆ μέ τήν Ἄννα καί τόν Σαμουήλ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τόν 10ο αἰ. π.Χ.

Τελικῶς μετά ἀπό μερικές ἡμέρες ἐμφανίζεται εἰς τόν ὕπνον της σέ ὅραμα ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί τῆς ἀνεκοίνωσε ὅτι ἔγινε δεκτή ἡ παράκλησή της ἀπό τόν Θεόν. Διά νά τήν βεβαιώση δέ, τῆς ἔδωσε θυμίαμα σέ σχῆμα μπάλας καί τήν προέτρεψε νά θυμιάζη τόν Ναόν. Ἡ Μάρθα ἐγείρεται ἔντρομη ἀλλά καί γεμάτη χαρά. Μέ ἔκπληξη διεπίστωσε ὅτι εἶχε εἰς τό χέρι της τήν μπάλα τοῦ θυμιάματος. Εὐχαρίστησε γονατιστή τόν Θεόν καί ἐθυμιάτιζε τόν Ναόν. Ὁ χῶρος ἐγέμισε ἀπό μιά ἀπέραντη εὐωδία ἐντελῶς ἀσυνήθιστη.

 

Κάποια ἡμέρα τῆς ἐμφανίζεται ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί τήν προτρέπει νά ἐπιστρέψη εἰς τόν σύζυγό της. Τῆς ἀποκάλυψε ὅτι θά συλλάβει υἱόν εἰς τόν ὁποῖον θά δώσει τό ὄνομα Συμεών. Τῆς ἔδωσε ὁδηγίες πῶς θά τόν θηλάζει, τί θά τρώει, καί νά τηρῆ μέ ἀκρίβεια τίς ὁδηγίες αὐτές, διότι ὁ Συμεών, ὡς ἅγιον σκεῦος θά τεθῆ εἰς διακονία τοῦ Θεοῦ. Τῆς ἐτόνισε ἐπίσης πώς, ὅταν τό παιδάκι της γίνη δύο ἐτῶν, θά δεχθῆ τό Ἱερόν Βάπτισμα εἰς αὐτόν τόν Ναόν καί τότε μέ τήν χάρι πού θά λάβει, θά ὁ- μιλήσει τό ἴδιο τό παιδί διά ὅλα, ὅσα θά συμβοῦν μετά εἰς αὐτόν.

Ἡ Μάρθα ἔντρομη ἀλλά καί χαρούμενη ἐπιστρέφει εἰς τό σπίτι της. Σύντομα ἔμεινε ἔγκυος καί ἐπρόσεχε πάρα πολύ τόν ἑαυτόν της, διότι ἔνιωθε ὅτι φέρει μέσα της κάποιο θεϊκό σκεῦος. Ὅταν ἔφτασε ὁ καιρός, ἡ Μάρθα ἐγέννησε χωρίς πόνους καί ὠδῖνες τό παιδάκι της. Εἰς τίς σαράντα ἡμέρες ὁδηγεῖ τό βρέφος εἰς τόν Ναόν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἔχοντας τήν αἴσθηση ὅτι ἐπέστρεφε αὐτό πού ἔλαβε, ὡς ἀφιέρωση εἰς τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος τῆς τό ἐχάρισε.

Μετά ἀπό δύο χρόνια ἡ Μάρθα, σύμφωνα μέ τίς ἐντολές πού ἔλαβε ἀπό τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο, ἔφερε τό παιδάκι της εἰς τόν Ναόν τοῦ Προδρόμου, ὅπου ἐβαπτίσθη καί ἔλαβε τό ὄνομα Συμεών. Τότε ἀκριβῶς ὁ νεοφώτιστος Συμεών ἄρχισε νά ὁμιλῆ καθαρά καί νά λέη· «ἔχω πατέρα καί δέν ἔχω, ἔχω μητέρα καί δέν ἔχω». Τά λόγια αὐτά τά ἐπανελάμβανε συνεχῶς ἐπί μία ἑβδομάδα, ἀποκαλύπτοντας ἔτσι αἰνιγματικῶς τήν ἀποξένωσή του ἀπό τά ἐγκόσμια, τήν ἐπικείμενη ἀναχώρηση καί τήν “ἀνάβασή” του πρός τά οὐράνια.

Τό 526 συμβαίνει πολύ μεγάλος σεισμός εἰς τήν Ἀντιόχεια πού κατέστρεψε ὁλοσχερῶς τήν Πό- λη. Τό σπίτι τῆς Μάρθας μετεβλήθη σέ χαλάσματα καί μέσα στά χαλάσματα αὐτά ἀπεβίωσε ὁ πατέρας τοῦ Συμεών Ἰωάννης. Ἡ Μάρθα πρίν ἀπό τόν σεισμό εἶχε ἐπισκεφθῆ τόν Ναόν τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου καί διεσώθη ἐκεῖ. Ἀκολούθως ἀλα- φιασμένη τριγυρνοῦσε μέσα στήν χαλασμένη Πόλη νά δῆ τά ἀγαπημένα της πρόσωπα. Ἔψαχνε παντοῦ, ἀλλά ὁ μικρός Συμεών δέν ἐφαίνετο πουθενά. Μιά κυρία, γνωστή τῆς οἰκογένειάς της, συνάντησε κάπου τόν μικρό Συμεών ἐντελῶς τυχαῖα καί τόν ἔλαβε μαζί της, ἀλλά δέν ἦταν δυνατόν μέσα στόν χαλασμό νά ἐπικοινωνήση μέ τήν Μάρθα. Ὁ Θεός ὅμως εἶχε ὑπό τήν κραταιάν Του προστασία τόν Συμεών τόν ὁποῖον προώριζε διά πολύ μεγάλες “ἀναβάσεις”, καθώς καί τήν μητέρα του τήν Μάρθα. Ἐμφανίζεται, λοιπόν, ὕστερα ἀπό μία ἑβδομάδα ὁ Ἅγιος Ἰωάννης σέ ὅραμα εἰς τήν Μάρθα καί τήν καθοδηγεῖ ποῦ καί πῶς θά εὕρει τόν Συμεών. Μέ μεγάλη χαρά καί ἀγαλλίαση παρέλαβε ἡ Μάρθα τόν Συμεών καί ἔσπευσαν μαζί εἰς τόν Ναόν τοῦ Τιμίου Προδρόμου διά νά εὐχαριστήση τόν Θεόν καί τόν Τίμιον Ἰωάννη διά τήν σωτηρίαν καί εὕρε- ση τοῦ μικροῦ Συμεών.

Παρ᾿ ὅλα αὐτά ἡ Μάρθα ἦταν ἀνήσυχη, διότι δέν ἐγνώριζε τί ἀκριβῶς ἔπρεπε νά κάνη διά τόν Συμεών. Μέσα εἰς αὐτήν τήν δύσκολη κατάσταση βλέπει εἰς τόν ὕπνον της εἰς ὅραμα τόν ἑαυτόν της φτερωτή νά ἀνυψώνεται ἀπό τήν γῆ κρατώντας εἰς τήν ἀγκαλιά της τόν μικρό Συμεών μέ ἰσχυρή παρόρμηση νά τόν προσφέρη δῶρον εἰς τόν Θεόν, καί νά τοῦ λέγη· «παιδί μου, ἐπιθυμοῦσα πολύ νά δῶ αὐτήν τήν θείαν “ἀνάβασή” σου καί μετά ἄς μέ πάρη ὁ Κύριος ἀπό τήν ζωή αὐτή, ἐπειδή ἐγώ, ἡ δούλη Του, βρῆκα χάρι μεταξύ τῶν γυναικῶν, νά τοῦ προσφέρω ὡς ἀνταπόδοση τόν καρπόν τῆς κοιλίας μου, δηλαδή ἐσένα μαζί με τίς ὠδῖνες καί τούς πόνους μου».

Ὅταν ἔγινε ἕξι ἐτῶν ὁ Συμεών βλέπει ἐνώπιόν του ἕνα λευκοφορεμένο ἄνδρα νά τοῦ λέη· “ἀκολούθησέ με”, ὁ Συμεών ἄνευ δισταγμῶν ὑπακούει καί τόν ἀκολουθεῖ. Ἔτσι ὁ Συμεών ἀναλαμβάνεται ἀπό τόν Θεόν διά μέσου τοῦ Ἀγγέλου Του, τοῦ λευκοφορεμένου αὐτοῦ ἀνδρός.

Ἡ Μάρθα ἐντελῶς μόνη, μέ συντροφιά καί προστασία τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἔχει πλέον τήν ἄνεση καί τήν εὐκαιρία νά πραγματοποιήση τό ὄνειρό της, νά ἀφιερώση τόν ἑαυτόν της εἰς τόν Θεόν καί νά ἀρχίση καί αὐτή τίς “ἀναβάσεις” της.

Ἡ Μάρθα, μόνη πλέον, βρῆκε ἕνα σπιτάκι σέ ἕνα ὡραῖο θέρετρο, στήν Δάφνη, ἔξω καί δυτικά τῆς Ἀντιοχείας καί πολύ κοντά εἰς τό θαυμαστόν Ὄρος, ὅπου ἀσκήτευε ὁ ξακουστός υἱός της, ὁ Συμεών.

Ἔβαλε στόχο τῆς ζωῆς τόν ἁγιασμόν της καί τήν διακονία ἀγάπης πρός τούς συνανθρώπους της σύμφωνα μέ τό λόγιον· «Συνέτισόν με, Κύριε, καί μαθήσομαι τάς ἐντολάς σου», ἀλλά καί «Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου».

Ἡ Μάρθα ἐργαζόταν κατά μόνας κατασκευάζοντας διάφορα πράγματα πολύ χρήσιμα γιά τήν καθημερινή ζωή τῶν ἀνθρώπων.

Ἐπεσκέπτετο συχνά πτωχούς ἀνθρώπους. Ἐτάϊζε τούς πεινασμένους, ἐπότιζε τούς διψασμένους καί τούς παρεῖχε τά ἀναγκαῖα ξοδεύοντας ἀπό τά ὑπάρχοντά της. Ὅλα αὐτά τά ἔπραττε κρυφά. Ὅταν συναντοῦσε γυμνούς, ἔτρεχε γρήγορα νά τούς ἀγοράση ροῦχα, μέ κάθε προφύλαξη νά μήν τήν δῆ κανείς.

Πέραν αὐτῶν ἀκολουθοῦσε τήν ἐκφορά ξένων πτωχῶν νεκρῶν, μέ πολλά δάκρυα συμπαθείας, καί παρεῖχε εἰς αὐτούς δωρεάν τά ταφικά ἐνδύματα.

Ἔκαμνε τά χατίρια σέ ὅλους καί ὁ λόγος της ἦταν χαριτωμένος, ἀλλά καί σταθερός, μέ ἕνα ναί ἤ ὄχι πάντα, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Κύριος.

Πολλές φορές συναντοῦσε ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι διεπληκτίζοντο μεταξύ τους πολύ φοβερά. Παρενέβαινε ἀμέσως ἡ Μάρθα καί μέ τόν γλυκό της λόγο τούς συμφιλίωνε. Τούς εἰρήνευε καί τούς ἔπειθε νά ἐγκαταλείψουν τήν βίαιη συμπεριφορά καί νά ξαναγίνουν φίλοι μεταξύ τους.

Ὅταν συνέβαινε νά συναντᾶ ἀνθρώπους θυμωμένους μεταξύ τους γιά σοβαρές διαφορές, ἐπλήρωνε ἡ ἴδια τά χρέη καί ἀπελευθέρωνε τούς ἀ- δικουμένους.

Συχνά συναντοῦσε βίαιους ἀνθρώπους καί τούς ἔλεγε· «ὁ θάνατος μᾶς περιμένει ὅλους, χῶμα καί στάχτη εἶναι οἱ ἄνθρωποι. Νά ἀποφεύγουμε τήν πλεονεξία διά νά μή λυποῦμε τόν Θεό, ἐπειδή θε- ωρεῖ πώς, ἡ ἀδικία πού γίνεται πρός τόν πλησίον, συμβαίνει πρός τόν ἑαυτόν Του. Τίποτε δέν τοῦ ξεφεύγει». Αὐτό τούς προβλημάτιζε μέ ἀποτέλεσμα νά τήν σέβωνται διά τήν χάρι πού τῆς παρεῖχε ὁ Θεός. Ἔτσι μετανοημένοι ἔπαιρναν τήν εὐλογία της καί οἱ πιεζόμενοι, λυτρωμένοι πλέον, ἐδόξαζαν τόν Θεόν. Ὅλα πρός δόξαν Θεοῦ, μέ αὐτήν τήν σκέψη ἐπολιτεύετο.

Προσευχόταν διαρκῶς πρός τόν Θεόν βοῶσα· «σῶσον τήν δούλη σου, ὁ Θεός, τήν ἐλπίζουσα ἐπί Σέ». Παρακαλοῦσε, ἐπίσης, τόν Θεόν μέ ἐπιμονή νά δώση τήν χάριν Του πρός τόν Συμεών ὁ ὁποῖος ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἐσταύρωσε τόν ἑαυτόν του διά τό ὄνομά Του. Ὅλα αὐτά τά ἐζητοῦσε μέ στεναγμούς ἀλαλήτους καί εἶχε τήν διάνοιάν της διαρκῶς προσηλωμένη πρός τόν Κύριον.

Ἡ Μάρθα εἶχε ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα ἀπό τόν Θεόν. Μερικοί παράφρονες ἀπό δαιμονική ἐνέργεια ἔτρεχαν εἰς τούς δρόμους μέρα καί νύκτα κραυγάζοντας, χτυπώντας καί τραυματίζοντας σοβαρά τά σώματά τους. Ἔσχιζαν τά ροῦχα τους καί δέν μπο-ροῦσαν νά ἡσυχάσουν μέ τίποτε. Ἐνῶ ὁ κόσμος τούς προσέφερε ἄρτο διά νά φᾶνε, αὐτοί δέν τόν ἐδέχοντο.

Ὅταν ὅμως τούς προσκαλοῦσε ἡ μακαρία Μάρθα, τότε αὐτοί ἐπήγαιναν εἰς τό σπίτι της σωφρονισμένοι καί ὑπάκουαν εἰς αὐτήν σάν νά ἦταν παιδιά της. Ἐκεῖ, λοιπόν, ἀφοῦ ἐχόρταιναν φαγητό καί νερό, ἐπέστρεφαν ἤρεμοι εἰς τά μέρη τους. Οἱ ταλαίπωροι αὐτοί ἄνθρωποι ἡμέρωναν κοντά εἰς τήν Μάρθα.

Ἡ Μάρθα συνανεστρέφετο ταπεινούς ἀνθρώπους, ἐνήστευε συνεχῶς μέ ἀκρίβεια καί μετέτρεψε τό σπίτι της σέ κατ᾽ οἶκον ἐκκλησία. Ἄναβε κεριά, κανδῆλες καί θυμιάματα διά νά δοξάζη τόν Θεόν.

Ἀνέβαινε συχνά εἰς τό θαυμαστόν Ὄρος διά νά συναντήση τόν υἱόν της τόν Συμεών. Εἰς τόν δρόμο συναντοῦσε πολλούς τραυματισμένους, χτυπημένους ἀπό ἐγκληματικές ὁμάδες πού παραμόνευαν σέ κατάλληλα σημεῖα τοῦ δρόμου, διά νά ληστέ-ψουν ἀνύποπτους ἀνθρώπους. Ἡ Μάρθα τούς παρηγοροῦσε καί μέ τόν δικό της καλό τρόπο ἠρεμοῦσε τίς ψυχές τους. Συχνά ἔσχιζε λωρίδες ἀπό τά φορέματά της καί τίς ἔκανε ἐπιδέσμους. Ἔπλενε τίς πληγές τους μέ κρασί καί λάδι καί μέ τούς ἐπιδέσμους αὐτούς τούς προστάτευε καί τούς ἐθεράπευε. Μετά γεμάτη ἀπό χαρά συνέχιζε τήν πορεία της.

Ἐβοηθοῦσε τούς ἀδελφούς τῆς Μονῆς εἰς τά διακονήματά τους καί συχνά ἐφρόντιζε αὐτούς πού ἦταν ἄρρωστοι δαπανώντας πολλά χρήματα διά νά τούς κάνη καλά.

Σέ κάθε περίπτωση ἀποκαλοῦσε τόν ἑαυτόν της ὡς ἐσχάτη καί εὐτελεστάτη ἀπό ὅλους. Εἰς αὐτούς δέ πού τήν ἐγνώριζαν, ἔλεγε πώς ἦταν ἀνάξια δούλη τῶν μαθητῶν τοῦ Συμεών. Ἐχαίρετο πάρα πολύ βλέποντας τήν ἀκραία ἄσκηση καί τόν ἰδιαίτερο τρόπο ζωῆς τοῦ υἱοῦ της, ἀλλά ἐμπόδιζε τούς πάντες πού ἤθελαν νά ἐπαινέσουν τόν υἱόν της, διότι διέβλεπε τό ὀλέθριο ἀποτέλεσμα τῶν ἐπαίνων, δηλαδή τήν πνευματική χαλάρωση πού αὐτοί προκαλοῦσαν σέ πολλούς ἀσκητές.

Ἐσηκώνετο τά μεσάνυκτα διά νά δοξολογῆ τόν Κύριο. Ἐπεδίωκε διαρκῶς τήν ἐσωτερική εἰρήνη. Πάντοτε ἦταν παροῦσα εἰς τίς ἀγρυπνίες εἰς μνήμην τῶν Ἁγίων. Προσερχόταν πρώτη εἰς τόν Ναόν καί μετελάμβανε πάντοτε τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Δέν καθόταν ποτέ κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, τό ἐθεωροῦσε ἀδιανόητο.

Ἀκριβῶς ἕνα χρόνο πρίν ἀπό τήν κοίμησή της ἡ Μάρθα περιῆλθε εἰς ἔκσταση καί εἶδε ἕνα μεγάλο πλῆθος Ἀγγέλων νά κρατοῦν λαμπάδες ἀναμμένες καί νά λένε πώς τό ἑπόμενο ἔτος θά ἔρθουν νά τήν παραλάβουν ἀπό αὐτό τό ἴδιο μέρος διά νά τήν μεταφέρουν εἰς τήν κατάπαυση, πού ἔχει ἑτοιμασθῆ ἀπό τόν Θεόν δι᾽ αὐτήν.

Αὐτό ἀκριβῶς καί συνέβη. Ἔδειξε, λοιπόν, ὁ Θεός πόσον τόν εὐαρέστησε ἡ Μάρθα μέ τήν ταπεινή της ζωή, ἀλλά πλούσια σέ ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους της.

Ὁ Συμεών, κάποτε μετά ἀπό ἕνα ὅραμα μέ πολύ μεγάλο σεβασμό εἶπε στήν μητέρα του: «εὐλόγησέ με, Μητέρα, ὅπως ὁ Ἀβραάμ τόν Ἰσαάκ». Ἐ- κείνη τοῦ ἀπάντησε λέγοντας· «καί ἐγώ διά τόν λόγο αὐτόν εὑρίσκομαι ἐδῶ, διά νά εὐλογηθῶ καί νά σταθῶ κοντά σου, διότι μοῦ ἔμειναν μόνο τρεῖς μῆνες ζωῆς, μετά θά πορευθῶ εἰς τόν Κύριόν μου καί Θεόν μου, ὁ ὁποῖος σέ ἔπλασε καί σέ ἐδιάλεξε ἀπό τήν ἀναξιότητα τῶν πόνων τοῦ τοκετοῦ μου. Αὐτός νά σέ εὐλογήση καί νά σέ ἀξιώση νά ὁλοκληρώσης τόν καλόν σου δρόμο, νά σοῦ χαρίση τήν βασιλεία Του μαζί μέ τά πνευματικά σου αὐτά τέκνα». Μετά ἔκλινε καί τόν προσεκύνησε χύνοντας πολλά δάκρυα.

Ἡ σκηνή ἦταν ἄκρως συγκινητική, ὑπῆρχε ἕνα δέος καί μιά βουβή θλίψη, ἀλλά τήν ἴδια στιγμή μιά ἀπέραντη ὀμορφιά ὑψηλοῦ πνευματικοῦ κάλλους, μία εὐωδία αἰωνιότητας ἁπλώθηκε τριγύρω.

Ἡ Μάρθα ὀλίγον πρίν πεθάνη, εἶδε ἕνα ὅραμα πολύ ἐντυπωσιακό. Μεταξύ τῶν ἄλλων εἶδε πώς ἀνῆλθε εἰς τόν οὐρανό καί εἶδε ἐκεῖ ἕνα παλάτι πού ἦταν ἀδύνατον νά περιγράψη κανείς τήν δόξαν του. Ἐκεῖ, καθώς ἀνεπαύετο, παρουσιάσθηκε μπροστά της ἡ Παναγία Παρθένος καί δύο Ἄγγελοι πού τήν συνώδευαν. Ἡ Παναγία εἶδε τήν ἀμηχανία τῆς Μάρθας δι᾽ αὐτό πού ἔβλεπε καί δέν τό ἐπίστευε, ἦταν πανέμορφο, καί τῆς ἐξήγησε· «ἀγνοεῖς, λοιπόν, τήν δόξαν πού σοῦ ἔχει ἑτοιμασθῆ εἰς τήν ὁποίαν πρό-κειται νά παραμένης διά πάντα, διότι αὐτό εἶναι τό παλάτι πού ἔκτισε ὁ υἱός σου εἰς τόν οὐρανό». Ἀκολούθως ἔνευσε εἰς τούς δύο Ἀγγέλους καί αὐτοί ἀμέσως ἐτοποθέτησαν εἰς τό μέσον τοῦ παλατιοῦ ἕνα θρόνο. Τότε ἡ Παναγία ἐκάλεσε τήν Μάρθα καί τῆς εἶπε· «ὁρίστε, λοιπόν, σοῦ ἔχει δωρηθῆ ἡ τιμή αὐτή νά μένης διά πάντα ἐδῶ, ἐπειδή ἐφοβήθης τόν Κύριον καί ἐτίμησες μέ τήν ζωήν σου τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ».

Ἡ μεγάλη ταπείνωσή της ἀποκαλύπτεται εἰς τήν τελευταία της ἐπιθυμία νά ταφῆ τό σῶμα της ἐκεῖ ὅπου ἐθάπτοντο οἱ ξένοι καί οἱ πτωχοί, δηλαδή εἰς τόν «Πανδέκτη» τῆς Δάφνης καί ὄχι ἐκεῖ πού ἤθελε ὁ Συμεών, εἰς τήν «Μάνδρα» του.

Ἡ Μάρθα ἔχοντας πλήρη συνείδηση ὅτι ὁ χρόνος τῆς ζωῆς της ἤδη τελειώνει, ἐκάλεσε τούς Μοναχούς τῆς «Μάνδρας» καί ἐνώπιον ὅλων εἶπε εἰς τόν Συμεών· «Ἐδοξάσθηκα ἀνάμεσα στίς γυναῖκες, διότι καθώς ἐγώ φεύγω, σέ παραδίδω εἰς τόν Κύριον τέλειον καί χωρίς σκάνδαλα. Εἶναι εὐλογημένη ἡ φύτρα σου ἤδη ἀπό τήν ρίζα της καί οἱ βλαστοί τῶν καρπῶν σου θαλεροί· εὔχομαι οἱ καρποί αὐτοί νά ἔχουν ἀγαθόν τέλος· πρός εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση ὅλων. Ἐφύτρωσαν πλέον τά φτερά μου διά νά πετάξω εἰς τόν οὐρανόν· σέ παραδίδω εἰς τόν Κύριον τῆς δόξης».

Ἀπευθυνομένη δέ πρός τόν Κύριον εἶπε· «Σύ, Δέσποτά μου, τόν ἐχάρισες εἰς ἐμένα, ὅμως καί ἐγώ τόν ἐπιστρέφω εἰς Ἐσένα ὡς προσφορά. Σῶσον με μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους, διότι μόνον εἰς Ἐσένα ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας».

Διά τελευταία φορά προσῆλθε ἡ Μάρθα εἰς τόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Προδρόμου καί προσευχήθηκε πολλή ὥρα εἰς τόν Θεόν καί διά τόν Συμεών, ἀλλά καί διά νά ἱκανοποιηθῆ ἡ ἐπιθυμία της νά ταφῆ εἰς τόν «Πανδέκτη» μαζί μέ τούς ξένους. Μερικοί ἄνθρωποι πού εὑρέθησαν ἐκεῖ, τήν ἐτοποθέτησαν πάνω σ᾽ ἕνα ζῶο καί τήν μετέφεραν εἰς τήν Δάφνη.

Ἐκεῖ, ὅπως εὑρίσκετο, ἐσήκωσε τά χέρια της ὑψηλά καί κλαίοντας ἀνέπεμψε εὐχαριστήριους ὕμνους εἰς τόν Θεόν λέγοντας· «Εἰς τά χέρια Σου, Κύριε, παραδίδω τήν ψυχήν μου καί εἰς τά χέρια τῶν Ἀγγέλων Σου…», καί ὕστερα ἐκοιμήθη εἰρηνικά τόν ὕπνο τῶν δικαίων.

Ἡ σωρός τῆς Ἁγίας Μάρθας ἔμεινε διά μερικές ἡμέρες ἄταφη καί παρά τόν καύσωνα τῶν ἡμερῶν ἐκείνων, Ἰούλιος μήνας, παρέμεινε ἀδυσώδης, ἄρρηκτος καί ἄβρωτος σκωλήκων.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζοντας ὅλα τά πνευματικά της προσόντα, τήν πίστη της καί τήν κατά Χριστόν ζωήν της, τήν κατέταξε εἰς τό Ἁγιολόγιόν της, ὡς γενομένη Εὐωδία Θεοῦ καί κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὥρισε νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη της τήν τετάρτη Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους.

 

 

 

 

 

 

Στο ίδιο άρμα

 

Όλοι τηρούν τα διατεταγμένα.

          Στο ίδιο άρμα

          υπακοές και επαναστάσεις.

          Η σιωπή προσφέρεται μυστικά.

          Τα ιδανικά το τραπέζι

          των διαπραγματεύσεων.

          Οι βοές του αλλοτινού ασθενείς.

          Ας χαιρετίσουμε έμπονα

τα  μέλλοντα.

Στη σφραγίδα του αληθινού

ας μη λείψει το μελάνι.

          ΓΑΛΑΤΕΙΑ Ι. ΒΕΡΡΑ

Τα « Αχ, της χριστιανής Μάνας

Αχ, ας γίνει καινούριος υπήκοος το παιδί  μου, Κύριε, στο δικό Σου Βασίλειο.

          Αχ, ας είναι το βλέμμα του καθαρό.

          Αχ, ας στάζουν τα χείλη του μέλι ολούθε, χωρίς διακρίσεις.

          Αχ, ας μην πλανηθεί σε ανόητους και καταστροφικούς δρόμους.

          Αχ, ας συμπορεύεται με αγάπη.

          Αχ, ας έχει στις φουρτούνες του πυξίδα τον δικό σου νόμο.

          Αχ, ας απλώνει το χέρι της συγγνώμης και να κτίζει γέφυρες σε γκρεμισμένες σχέσεις.

          Αχ, ας έχει την γενναιότητα να μην διαπραγματεύεται την αλήθεια.

          Αχ, ας σέβεται τον άλλο σαν δική Σου εικόνα.

          Αχ, και στην παρέα του αν πέσει, στο δικό σου χέρι ν’ ακουμπήσει, το στιβαρό και τρυφερό.

Αχ, ας μην δεθεί με τη γη, ας είναι φωτεινή η πορεία του.

          Αχ, ας γίνει άνθρωπος με υπευθυνότητα και τιμιότητα.

          Αχ, ας μην είναι αδιάφορος, ψυχρός στις ανάγκες των άλλων.

          Αχ, ας συνειδητοποιήσει πως η θυσιαστική δοτικότητα είναι  πηγή αληθινής χαράς.

          Υ.Γ.

          Τα «Αχ» της χριστιανής Μάνας δεν είναι μοιρολόι, δεν είναι απογοήτευση, δεν είναι απαισιοδοξία, δεν είναι κατάθλιψη.

          Είναι προσευχή, είναι δάκρυα με ελπίδα, είναι πόνος που εναποτίθεται στη χούφτα του Θεού.

          «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ. 623

Φιλοκαλικοί Λόγοι Η στενή οδός

 

Ο δρόμος της αρετής σ’ εκείνους που αρχίζουν  να έχουν έρωτα για την ευσέβεια φαίνεται σκληρός και πολύ σκυθρωπός, όχι γιατί είναι τέτοιος, αλλά γιατί η ανθρώπινη φύση ευθύς από τη γέννηση ζει και συναναστρέφεται μέσα στο πλάτος των ηδονών.

          Σ’ εκείνους που μπόρεσαν να φτάσουν στο μέσο  του δρόμου, φαίνεται ευχάριστος και ξεκούραστος, επειδή έχει υποταχθεί η κακία στη συνήθεια της αρετής  και χάνεται μαζί με την ανάμνηση των παράλογων ηδονών.

          Γι’ αυτό η ψυχή στο εξής βαδίζει μ’ ευχαρίστηση τον δρόμο των αρετών. Για τούτο ο Κύριος, όταν μας προτρέπει στον δρόμο της σωτηρίας, στην αρχή λέει: «Πόσο στενός και δύσκολος είναι ο δρόμος που οδηγεί στη Βασιλεία! Και είναι λίγοι όσοι τον βρίσκουν».

          Σ’ εκείνους πάλι που με θερμή διάθεση αποφασίζουν την τήρηση των αγίων εντολών Του λέει: «Ο ζυγός μου είναι ήπιος και το φορτίο μου ελαφρύ».

          Πρέπει λοιπόν από την αρχή του πνευματικού αγώνα να εργαζόμαστε με κάποια βία τις άγιες εντολές του Θεού, ώστε ο αγαθός Κύριος, βλέποντας τον σκοπό και τον κόπο μας να μας δώσει θέληση έτοιμη να υπηρετεί με πολλή ευχαρίστηση τα ένδοξα θελήματά Του. Γιατρέ ο Κύριος είναι κάνει πρόθυμη τη θέληση, ώστε με πολλή χαρά να εργαζόμαστε ακατάπαυστα το αγαθό. Τότε πράγματι θα αισθανθούμε ότι ο Θεός είναι Αυτός που ενεργεί μέσα μας και το να θέλουμε και το να ενεργούμε κατά τη θέλησή Του.

          Αγίου Διαδόχου Φωτικής- Φιλοκαλία ιερών Νηπτικών

Αναστάσιος: η Ζωή και το Έργο του Ιεράρχη της Αγάπης

 

Η γερόντισα Φιλοθέη (Ηγουμένη Ι.Μ. Παναγίας Βρυούλων) εξερευνά τη ζωή και το έργο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία και τις πρώτες του πνευματικές αναζητήσεις , την αφοσίωσή του στον Χριστό, την ιεραποστολική του δράση στην Αφρική, και το κολοσσιαίο έργο του στην Αλβανία μετά την πτώση του καθεστώτος. Στην συζήτηση που ακολούθησε οι ομιλητές, μεταξύ των οποίων και ο Μητροπολίτης Απολλωνίας και Φίερι κύριος Νικόλαος, αναδεικνύουν την ταπεινότητα, την αγάπη, την εργατικότητα και την οραματική του σκέψη, ενώ τονίζουν τη σημασία της προσφοράς και της παγκοσμιότητας στην Εκκλησία. Συζητούν επίσης τις δυσκολίες και τους κινδύνους που αντιμετώπισε, αλλά και την ακλόνητη πίστη που τον καθοδηγούσε σε όλη του τη ζωή. Η ομιλία έγινε στον Iερό Ναό Αγίου Ανδρέα Πατησίων.

π. Βασίλειος Γοντικάκης: Θάνατος και πόνος στην ζωή του Χριστιανού

 Η συζήτηση επικεντρώνεται στη νίκη επί του θανάτου και πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει το μυστήριο του θανάτου μέσα από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο πατέρας Βασίλειος τονίζει ότι η αγάπη του Θεού ξεπερνά τη δικαιοσύνη και όλα τα γεγονότα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, επιτρέπονται από αγάπη και αξιοποιούνται για το καλό του ανθρώπου. Αναφέρεται επίσης στην παραδείσια κατάσταση που μπορεί να βιώσει κανείς τόσο στο Άγιο Όρος όσο και οπουδήποτε αλλού, εφόσον ζει με ταπεινοφροσύνη και εμπιστοσύνη στον Θεό. Η συζήτηση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία προσφέρει τον ασφαλέστερο τρόπο για να πλησιάσει κανείς τον Θεό, βιώνοντας την αγάπη Του και βρίσκοντας εσωτερική γαλήνη.

Antifono.gr

Θέλει πολλή προσοχή ,όταν πας να βοηθήσεις κάποιον που έμαθε να δικαιολογείται..

 

Εχω παρατηρήσει ότι σήμερα μικροί-μεγάλοι όλα τά δικαιολογούν μέ έναν λογισμό σατανικό. Όλα ό διάβολος τους τά ερμηνεύει μέ τόν δικό του τρόπο, καί έτσι βρίσκονται έξω άπό τήν πραγματικότητα. Ή δικαιολογία είναι σατανική ερμηνεία.

– Καί πώς γίνεται, Γέροντα, μερικοί σέ κάθε λόγο νά βρίσκουν αντίλογο;…
– Ώ, είναι φοβερό νά συζητάς μέ έναν άνθρωπο πού συνήθισε νά δικαιολογήται! Είναι σάν νά μιλάς μέ έναν δαιμονισμένο! Όσοι δικαιολογούνται – ό Θεός νά μέ συγχώρεση – έχουν γέροντα τόν διάβολο. Είναι βασανισμένοι άνθρωποι. Δέν έχουν μέσα τους ειρήνη. Τό έχουν κάνει επιστήμη αυτό.
Δηλαδή, όπως ένας κλέφτης δέν κοιμάται όλη νύχτα καί σκέφτεται πώς θά τά καταφέρη γιά νά κλέψη, έτσι καί αυτοί συνέχεια σκέφτονται πώς νά δικαιολογήσουν τό ένα ή τό άλλο σφάλμα τους. Ή, όπως κάποιος σκέφτεται πώς νά βρή ευκαιρία νά κάνη ένα καλό ή πώς νά ταπεινωθη, αυτοί αντίθετα σκέφτονται πώς νά δικαιολογήσουν τά αδικαιολόγητα.
Δικηγόροι γίνονται! Δέν μπορείς νά τά βγάλης πέρα μαζί τους. Είναι σαν να μιλάς με τον ίδιο τον διάβολο.

Τί έχω πάθει με κάποιον! Ένω του λέω: εκείνο πού κάνεις είναι στραβό, το άλλο πρέπει νά το προσέξης, δεν πάς καλά, πρέπει νά κάνης αυτό κι αυτό…, κι εκείνος γιά το καθετί βρίσκει δικαιολογίες, στο τέλος μου λέει: Δεν μου είπες τί νά κάνω!…
Βρε χρυσέ μου άνθρωπε, τόσες ώρες τί λέμε; Λέμε τά σφάλματα σου, ότι δεν πάς καλά, κι εσύ συνέχεια δικαιολογείσαι. Τρεις ώρες τώρα με έσκασες, με έλειωσες! Πώς δεν σου είπα;…
Νά του λες παραδείγματα, γιά νά του δώσης νά καταλάβη ότι είναι σατανικός εγωισμός έτσι όπως αντιμετωπίζει τά πράγματα, ότι δέχεται δαιμονικές επιδράσεις καί, άν δέν άλλάξη, χάθηκε, και τελικά νά λέη: Δέν μου είπες τί νά κάνω!…

– Νά ύποφέρης γιά έναν πονεμένο, εκείνο έχει νόημα. ‘Αλλά νά λειώνης με αυτόν, νά του λές τόσα και τόσα, καί τελικά νά σου λέη: δέν μου είπες τί νά κάνω καί νά δικαιολογή τά αδικαιολόγητα. Έτσι άπό άνθρωπος καταλήγει δαίμονας! Φοβερό!…
Άν σκεφτόταν μόνον τον κόπο πού κάνεις – άσε τον πόνο -, γιά νά τον βοηθήσης, λίγο θά άλλαζε. Αφού σέ βλέπει ότι υποφέρεις, κοπιάζεις, ταλαιπωρείσαι, δέν το λαμβάνει ύπ’ όψιν!…

– Γέροντα, όταν δικαιολογήται κάποιος γιά μιά αταξία πού έκανε καί του λές: αυτό είναι δικαιολογία, καί συνεχίζη νά δικαιολογήται, γιά νά άποδείξη ότι αυτό δέν είναι δικαιολογία, είναι δυνατόν νά διορθωθή;…
– Πώς νά διορθωθή; Καταλαβαίνει ότι είναι λάθος, άλλα άπό εγωισμό δέν θέλει νά το παραδεχθή. Είναι πολύ φοβερό…
– Ναί, άλλα λέει: Δέν με βοηθάς θέλω να με βοηθήσης!…
– Έ, πάλι από τον εγωισμό ξεκινάει αυτό. Είναι δηλαδή σαν νά λέη: Έγώ δέν φταίω, εσύ φταις πού δέν πηγαίνω καλά! Εκεί καταλήγει.
Άφησε τον… δέν χρειάζεται νά άσχοληθή κανείς μ’ αυτόν, γιατί δέν βοηθιέται. Ούτε φέρει ευθύνη ό Πνευματικός ή ό Γέροντας ή ή Γερόντισσα γιά μιά τέτοια ψυχή. Είναι σατανικός εγωισμός αυτός δέν είναι ανθρώπινος.

Ανθρώπινο εγωισμό έχει εκείνος πού δέν θά ταπεινωθή νά πή εύλόγησον, άλλα τουλάχιστον δέν θά μιλήση, γιά νά δικαιολογηθή. Όποιος δικαιολογεί τόν εαυτό του, όταν σφάλλη, μεταβάλλει τήν καρδιά του σέ δαιμονικό καταφύγιο.
Άν δέν σύντριψη το έγώ του, θά συνεχίζη νά σφάλλη περισσότερο και θά συντρίβεται ανώφελα από τόν εγωισμό του. Και όταν δέν ξέρη κανείς πόσο κακό είναι ή δικαιολογία, έχει ελαφρυντικά. Άλλα, όταν ξέρη ή του το λένε οι άλλοι, τότε δέν έχει ελαφρυντικά…
Θέλει πολλή προσοχή, όταν πάς νά βοηθήσης κάποιον πού έχει μάθει νά δικαιολογήται, γιατί μερικές φορές γίνεται το έξης: Αφού δικαιολογείται, σημαίνει ότι έχει πολύ εγωισμό, οπότε, όταν του πής ότι αυτό πού έκανε δέν είναι σωστό, θά πή και άλλα ψέματα και άλλες δικαιολογίες, ώσπου νά σου απόδειξη κι εκείνο και τό άλλο, γιά νά μη θιχτή…
Έτσι όμως γίνεσαι αιτία εσύ, πού πήγες νά του απόδειξης ότι σφάλλει, νά γίνη πιο εγωιστής, πιο ψεύτης. Άπό τήν στιγμή πού θά δής ότι συνεχίζει τις δικαιολογίες, δέν χρειάζεται νά τού απόδειξης τίποτε. Κάνε προσευχή νά τόν φωτίση ό Θεός.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Γ’ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ).

αμεθυστος

ου θαύμα θνήσκειν κοσμοσώτειραν Κόρην, Του κοσμοπλάστου σαρκικώς τεθνηκότος. Ζη αεί Θεομήτωρ, καν δεκάτη θάνε Πέμπτη»

 

Κόρη 

«ου θαύμα θνήσκειν κοσμοσώτειραν Κόρην, 

Του κοσμοπλάστου σαρκικώς τεθνηκότος. 

Ζη αεί Θεομήτωρ, καν δεκάτη θάνε Πέμπτη» 

Αυτοί είναι οι τρεις στίχοι του Συναξαρίου του Όρθρου της Κοιμήσεως της Θεοτόκου [15 Αυγούστου]. 

Στον πρώτο στίχο απουσιάζει το ρήμα, ως ευκόλως εννοούμενο, ενώ η φράση «κοσμοσώτειραν Κόρην» είναι σε αιτιατική ως υποκείμενο του απαρεμφάτου «θνήσκειν». Επίσης, το (σύνηθες στις  εκκλησιαστικές ακολουθίες) προσωνύμιο της Παναγίας «Κόρη» (π.χ. στον Ακάθιστο Ύμνο, η η΄ ωδή «φωτός κατοικητήριον, Κόρη») έχει την έννοια της νεαρής γυναίκας, της κοπέλας-μάλιστα σε μια ειδική χρήση έχει και την έννοια της παρθένου, τόσο στο Αρχαία όσο και  στο Νέο Ελληνικά. 

Στον δεύτερο στίχο, το ουσιαστικό «κοσμοπλάστου» έχει ως πρώτο συνθετικό τη λέξη τη λέξη «κόσμος» , όπως συμβαίνει και με τη λέξη «κοσμοσώτειραν του πρώτου στίχου, θυμίζοντας τη φράση του απολυτικίου της (ίδιας εορτής «εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες (= δεν εγκατέλειψες»), Θεοτόκε».  

Στον τρίτο στίχο, η λέξη «θάνε» αποτελεί ποιητικό τύπο του ρήματος «έθανε» (χωρίς την αύξηση «ε» δηλ.) που είναι Αόριστος του «θνήσκω» (το είδαμε σε απαρεμφατική μορφή [«θνήσκειν»] στον πρώτο στίχο) 

Η απόδοση  των τριών στίχων θα μπορούσε να είναι η εξής: 

«Δεν είναι θαύμα (άξιο θαυμασμού) το να πεθαίνει η Κόρη που αποτελεί τη σωτηρία του κόσμου,  

Τη στιγμή που πέθανε σαρκικά ο Πλάστης του κόσμου. 

Ζει αιώνια η θεομήτωρ, παρότι πέθανε τη δεκάτη Πέμπτη (του μηνός)». 

Ανδρέας Μοράτος, «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», Φ. 1173 

 

Στο παρακάτω κείμενο ο Ι.Χρυσοστομος κάνει μια αντιπαράθεση του πιστού και του απιστου απέναντι στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.

 

Γιατί ὀνομάζονται Μυστήρια

 

Κάθε Μυστήριο ἔχει τὴν ἐξωτερική καί ἐ-σωτερική πλευρά του. Γι' αὐτό καλεῖται καί Μυστήριο. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: «Μυστήριο καλεῖται, διότι δέν πιστεύουμε ὅσα βλέπουμε, ἀλλά ἄλλα βλέπουμε καί ἄλλα πιστεύουμε. Γιατί 

τέτοια εἶναι ἡ φύση τῶν Μυστηρίων μας. ᾿Αλλιῶς διάκειμαι πρός αὐτά ἐγώ και ἀλλιῶς ὁ ἄπιστος. ᾿Ακούω ἐγώ ὅτι σταυρώθηκε ὁ Χριστός καί ἀμέσως θαυμάζω τή φιλανθρωπία του. Τό ἀκούει ἐκεῖνος καί τό νομίζει ἀσθένεια. ᾿Ακούω ὅτι ἔγινε δοῦλος καί θαυμάζω τή φροντίδα του. Τό ἀκούει ἐκεῖνος καί τό θεωρεῖ ἀτιμία. ᾿Ακούω ὅτι πέθανε καί ἐκπλήττομαι γιά τή δύναμή του, διότι, ἄν καί ἀπέθανε, δέν κατακρατήθηκε, ἀλλά καί κατήργησε τόν θάνατο. Ακούει ἐκεῖνος καί ὑποπτεύεται ἀδυναμία. Ἐκεῖνος (ὁ ἄπιστος δηλαδή), ὅταν ἀκούει ἀνάσταση, ἰσχυρίζεται ὅτι τὸ πράγμα εἶναι μύθος, ἐγώ ὅμως παραδέχθηκα τίς ἀποδείξεις ἀπό τήν πραγματικότητα καί προσκυνῶ τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος, ὅταν ἀκούει λουτρό, νομίζει ἁπλῶς νερό, ἐγώ ὅμως βλέπω ὄχι ἁπλῶς αὐτό πού φαίνεται, ἀλλά τόν καθαρισμό τῆς ψυχῆς διά τοῦ Πνεύματος. Ἐκεῖνος νομίζει ὅτι τὸ σῶμα μου μόνο ἔχει λουσθεῖ, ἐγώ ὅμως πιστεύω ὅτι καί ἡ ψυχή γίνεται καθαρή καί ἅγια, καί σκέπτομαι τόν τάφο, τήν ἀνάσταση, τόν ἁγιασμό, τή δικαιοσύνη, τή λύτρωση, τήν υἱοθεσία, την κληρονομία, τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, τή χορήγηση τοῦ Πνεύματος· διότι δὲν κρίνω τά φαινόμενα κατ᾿ ὄψη, ἀλλά μέτοὺς ὀφθαλμούς τῆς διανοίας».3

 

3. «Μυστήριον καλεῖται, ὅτι οὐχ ἅπερ ὁρῶμεν πιστεύομεν, ἀλλ᾽ ἕτερα ὁρῶμεν καί ἕτερα πιστεύομεν. Τοιαύτη γάρ καί ἡ τῶν μυστηρίων ἡμῶν φύσις. Ἑτέρως γοῦν ἐγώ, καί ἑτέρως ὁ ἄπιστος περί τούτων διακείμεθα. Ακούω ἐγώ ὅτι ἐσταυρώθη ὁ Χριστός, καί τήν φιλανθρωπίαν εὐθέως θαυμάζω. Ακούει ἐκεῖνος, καί ἀσθένειαν νομίζει. ᾿Ακούω ὅτι δοῦλος γέγονε, καί τήν κηδεμονίαν θαυμάζω. ᾿Ακούει ἐκεῖνος, καί ἀτιμίαν λογίζεται. ᾿Ακούω ὅτι ἀπέθανε, καί τήν δύναμιν ἐκπλήττομαι, ὅτι ἐν θανάτῳ γενόμενος οὐκ ἐκρατήθη, ἀλλά καί ἐξέλυσε θάνατον. ᾿Ακούει ἐκεῖνος, καί ἀδυναμίαν ὑποπτεύει. ᾿Ακούων ἀνάστασιν ἐκεῖνος, μῦθον τό πρᾶγμα φησιν. Ἐγώ δέ τάς διά τῶν πραγμάτων δεξάμενος ἀποδείξεις, προσκυνῶ τοῦ Θεοῦ τὴν οἰκονομίαν. ᾿Ακούων λουτρόν ἐκεῖνος, ἁπλῶς ὕδωρ νομίζει. Ἐγώ δέ οὐ το ὁρώμενον ἁπλῶς βλέπω, ἀλλὰ τὸν τῆς ψυχῆς καθαρμόν τὸν διὰ τοῦ Πνεύματος. Ἐκεῖνος λέλουσθαί μοι τό σῶμα νομίζει μόνον, ἐγώ δέ πεπίστευκα ὅτι καί ἡ ψυχή γέγονε καθαρά τε καί ἁγία, καί λογίζομαι τον τάφον, τὴν ἀνάστασιν, τὸν ἁγιασμόν, τήν δικαιοσύνην, τὴν ἀπολύτρωσιν, τήν υἱοθεσίαν, τήν κληρονομίαν, τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, τοῦ Πνεύματος τήν χορηγίαν. Οὐ γάρ κατ᾿ ὄψιν κρίνω τά φαινόμενα, ἀλλά τοῖς ὀφθαλμοῖς τῆς διανοίας» (P.G. 61, 55-56)".

 

Από το βιβλίο "Το Μυστήριο του βαπτίσματος και του χρίσματος" του αρχιμ. Καλλιστρατου Λυρακη

 

 

Πόσο μισούν την αίρεση ο Χριστός και η Παναγία

Πόσο μισούν την αίρεση ο Χριστός και η Παναγία 

 

Στο βιβλιο "Θαύματα της Παναγιας" ο μακαριστός π.Χαραλαμπος Βασιλόπουλος αναφέρει δυο συγκλονιστικα θαύματα, που φανερώνουν πόσο μισούν την αίρεση ο Χριστός και η Παναγία. 

 

"1. Παναγία ή «Πόπσκαγια»

Ἡ λέξις εἶναι ρωσική καὶ σημαίνει Παπαδική.

Γιατί ἡ Εἰκόνα αὐτὴ τῆς Παναγίας λέγεται Παπαδική; Κάποτε εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Χιλιανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους παρουσιάστηκε κάποιος ἄγνωστος παπᾶς. Εἶπε πὼς λεγόταν Παπαϊερώνυμος καὶ ἦταν Ὀρθόδοξος. Ἀλλὰ ἦταν αἱρετικός κατάσκοπος. Τὸν ξεσκέπασε ὅμως ἡ Παναγία. Σὲ κάποια λιτανεία πῆρε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας στὰ χέρια του. Ὅλοι τότε ἄκουσαν μιὰ ἀόρατη φωνὴ ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὸ θεῖον Βρέφος τῆς εἰκόνος.

–Ἀσεβέστατε, τοῦ εἶπε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Καὶ σύ, ὑποκριτά, ἦρθες ἐδῶ νὰ παρασύρης στὴν αἵρεσι τοὺς εὐσεβεῖς Μοναχούς Μου.

Καὶ αἴφνης σήκωσε το χέρι Του ἀπειλητικά σὰν νὰ ἤθελε νὰ τὸν κτυπήση. Γι' αὐτὸ στὴν Εἰκόνα αὐτὴ φαίνεται τὸ χέρι σὲ μιὰ ἰδιότροπη στάση. Ἀμέσως δὲ ὁ ἱερεὺς ἔπεσε χάμω, σὰν κεραυνόπληκτος καὶ σὲ λίγο ὁ δυστυχής ξεψύχησε. Ἀπὸ τότε τοὺς ἁγιασμοὺς καὶ τὶς λιτανεῖες στὸ Μοναστήρι αὐτὸ τις τελοῦν μὲ τὴν θαυματουργή αὐτὴ εἰκόνα. Τὴν κρατοῦν συνήθως οἱ Σέρβοι μοναχοί. Αὐτοὶ τῆς ἔδωσαν καὶ τὸ ὄνομά «Πόπσκαγια» ποὺ σημαίνει Παναγία τῶν παπάδων. Τὴν διατηροῦν στὴν κολῶνα τοῦ ἀριστεροῦ χοροῦ. Καὶ μπροστὰ σ' αὐτὴν κάνουν σὲ κάθε ἀκολουθία καὶ τὴν «ἀπόλυσι»". 

 

"2. Παναγία ή Παρηγορήτισσα

Στὴν ᾿Αρτα τῆς Ἠπείρου εὑρίσκεται ὁ Ναὸς τῆς Παρηγορήτισσας. Ὁ Ναὸς αὐτὸς εἶναι περίφημος καὶ ἔχει ἔξη τρούλλους. Ἡ πρώτη θεμελίωσις τοῦ Ναοῦ ἔγινε το 819 μ.Χ. Αλλοῦ ἀναφέρεται, ὅτι ἐκτίσθηκε το 796 μ.Χ. Εἰς αὐτὸν εὑρίσκεται ή πολυσέβαστος καὶ Θαυματουργός Εἰκών τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας.

 

Λέγεται, ὅτι εἶναι μία ἐκ τῶν ἑβδομήκοντα εἰκόνων τοῦ Ἀποστόλου Λουκά. Κατὰ τὸν 14ον αἰῶνα, ἕνας ἀξιωματικός παπικός, τοῦ τάγματος τῶν Ἰωαννιτῶν τῆς Ρόδου, ὀνόματι Φερνάνδος Ἐρέδια, κατέλαβε την Ναύπακτο καὶ πολιορκοῦσε τὴν ᾿Ἄρτα. Το τάγμα τῶν Ἰωαννιτῶν τὸ ἀποτελοῦσαν παπικοὶ ἀρχικῶς, οἱ ὁποῖοι ἀργότερα όμως ὑπετάχθησαν στούς Μασώνους.

 

Μία εὐσεβής Μοναχή ἐρημίτις, ζούσε σὲ μιὰ σπηλιά στην Άρτα. Την νύχτα ἀκούστηκε ἀπὸ τὴν ὀροφή του σπηλαίου ἕνας τρομερός κρότος, ποὺ τὴν ἔκαμε νὰ ξυπνήση. Άρχισε νὰ προσεύχεται το καντηλάκι της ήταν σβηστό, δὲν ὑπῆρχε λάδι. Παραδόξως όμως, τὸ σπήλαιο γέμισε ἀπὸ ἕνα γλυκό φῶς. Ἡ Μοναχή φοβήθηκε κι' ἄρχισε να προσεύχεται. Ακούει τότε ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ σπηλαίου μιὰ φωνή: 

 

-Μή φοβάσαι, εἶμαι ἡ Παναγία, ἡ Παρηγορήτισσα. Την Ἄρτα τώρα τὴν πολιορκοῦν ἐχθροί αἱρετικοί. Φοβερίζουν να καταλάβουν την "Αρτα καὶ νὰ τὴν καταστρέψουν... Σήκω καὶ τρέξε καὶ πὲς στοὺς Ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ νὰ γίνη περιφορά τῆς Εἰκόνας Μου στὸ κάστρο, γιὰ νὰ τραπῆ σὲ φυγή ὁ αἱρετικὸς ἐχθρός.

 

Αμέσως ἡ Μοναχή ἔτρεξε στὸ Ναὸ τῆς Παρηγορήτισσας –μόλις εἶχε ξημερώσει- καὶ εἶπε στοὺς Ἱερεῖς ὅσα ἄκουσε ἀπὸ τὴν Παναγία.

 

Τὴν ἴδια στιγμή φθάνουν σταλμένοι ἀπὸ τὸν διοικητὴ τῆς Ἄρτας, Σπάτα ὀνόματι, 5 άξιωματικοὶ στὸν Ναό.

 

-῞Αγιοι Πατέρες, λέγουν, παρακαλεῖσθε ἀπὸ τὸν Ἄρχοντα Γκίνον Μπούναν ἢ Σπάταν νὰ πάρετε τὴν Θαυματουργό Εἰκόνα καὶ νὰ μεταβῆτε σὲ μιὰ ὥρα στὰ ὀχυρά, διότι θὰ ἐπιχειρήσωμε ἔξοδο ἐναντίον τῶν ἀσεβῶν πολιορκητῶν.

 

-Αὐτὸ σκεπτόμεθα κι' ἐμεῖς αὐτὴ τὴ στιγμή, εἶπαν οἱ Ἱερεῖς. Μᾶς τὸ ὑπέδειξε ἡ ἀδελφὴ αὐτή, ποὺ μονάζει στὴν σπηλιά τοῦ βουνοῦ τῶν Ρωγῶν.

 

–Παράδοξον, εἶπαν, οἱ ἀξιωματικοί, διότι τὸ ἴδιο ὅραμα εἶδε ἀπόψε ὁ Ἀρχηγός μας.

 

—Τότε, εἶπαν οἱ Ἱερεῖς, ὁ καθένας στὴν δουλειά του. Ἐμεῖς την λιτανεία, ἐσεῖς τὴν ἐπίθεσι καὶ ὁ Θεὸς μαζύ μας.

 

Πράγματι, σὲ μιὰ ὥρα ἡ λιτανεία μὲ τὴν Εἰκόνα τῆς Παναγίας περιῆλθε τις πολεμίστρες τοῦ κάστρου καὶ οἱ πολιορκούμενοι ἐξώρμησαν ἀκράτητοι κατὰ τῶν αἱρετικῶν πολιορκητῶν, τοὺς ὁποίους κατετρόπωσαν.

 Ἡ Ἄρτα καὶ ὁ Ναὸς τῆς Παρθένου ἐσώθηκαν".