Η ποιο δίκαιη και φιλάνθρωπη
δίκη
Η σημερινή
ευαγγελική περικοπή είναι οργανικά δεμένη με την αντίστοιχη της περασμένης
Κυριακής. Εκείνη μας υπογράμμισε την αγαθότητα του Θεού Πατέρα που γεμάτος
στοργή υποδέχτηκε το μετανιωμένο παιδί του. Αυτή όμως η καλοσύνη του δεν πρέπει
να μας οδηγήσει στο να λησμονούμε και την άλλη όψη, όπως αυτή της δικαιοσύνης
του ως έσχατου κριτή. Ενός κριτή που δεν κάνει αυθαιρεσίες, αλλά πραγματοποιεί
μια δίκαιη και φιλάνθρωπη κρίση.
Ο ευαγγελιστής
Ματθαίος μας τονίζει σήμερα μια βασική πτυχή της χριστιανικής διδασκαλίας: ότι
ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος της ιστορίας. Δεν αργεί να εκπληρώσει τις
υποσχέσεις του. Μακροθυμεί, ώστε να μετανοήσουν και να σωθούν αν είναι δυνατόν
όλοι. “Πάντας θέλει σωθήναι”.
Η εσχάτη μέρα της
κρίσεως ονομάζεται και “Ημέρα Κυρίου”. Τότε θα υποχωρήσουν όλα τα ορατά. Έτσι ο
αόρατος Θεός θα γίνει η χαρά των αγίων και η οδύνη των αμαρτωλών. Η πρώτη
παρουσία του Θεού στον κόσμο είναι παρουσία σωτηρίας, η δεύτερη παρουσία του θα είναι παρουσία
κρίσεως του κόσμου.
Η ημέρα της τελικής
κρίσεως παραμένει άγνωστη στον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπόκειται στην
έννοια του χρόνου. Για κάθε άνθρωπο η ημέρα του θανάτου του είναι η εσχάτη ημέρα.
Με τον θάνατο που μπορεί να ενσκήψει οποιαδήποτε ώρα της ζωής, ο άνθρωπος
βρίσκεται μπροστά στην έσχατη κρίση.
Η Β΄ παρουσία του
Κυρίου είναι η τελευταία, δίκαιη, ένδοξη και φιλάνθρωπη ενέργεια του Θεού μέσα
στο μυστήριο της Θ. Οικονομίας. Είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία που δίνει ο Θεός
στον άνθρωπο για να μετανοήσει, αλλά για να το κάνει αυτό τότε, θα πρέπει
να ξέρει μετανοεί από την παρούσα ζωή. Ο καταδικασμένος δεν θέλει να
μετανοήσει, γιατί δεν θέλει καμία πρόοδο και ανάπτυξη για τη ψυχή του.
Στην Β΄ παρουσία ο
Χριστός θα κρίνει τον κόσμο, και τούτο γιατί ο ίδιος γνώρισε τον κόσμο
παίρνοντας σάρκα και κατανόησε σε βάθος την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο ίδιος θα είναι
μάρτυρας, κριτής και έλεγχος. Και το κριτήριο αυτής της τελικής κρίσεως είναι προφανώς η πιστότητα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και η έμπρακτη
αγάπη στην εικόνα του στη γη: τον συνάνθρωπο. Εκεί πέρα από τα έργα της αγάπης
δεν λαμβάνονται υπ’ όψη τίποτε άλλο, όπως λ. χ. η ευγένεια τη καταγωγής, η
συγγένεια με αγίους και ελεήμονες ανθρώπους. Αυτό ίσως δεν είναι συμφέρον,
γιατί θα έπρεπε να γίνει κανείς πρότυπο μίμησης πρώτα στους συγγενείς του. Ο
άνθρωπος φεύγει φορτωμένος είτε με τα καλά έργα είτε με τις αμαρτίες του.
Προσοχή! Το κριτήριο
είναι η αγάπη και έχει σχέση με τον συνάνθρωπο. Μια αγάπη που μέσα από την
ελεημοσύνη μπορεί να καλύψει πλήθος αμαρτιών. Και κάθε άλλο καλό, όσο μικρό κι αν είναι, ένα πιάτο φαγητό, ένα
ποτήρι νερό, μια επίσκεψη σ’ έναν ασθενή, φροντίδα για κάποιον αναγκεμένο ξένο,
αυτά είναι σαν να προσφέρονται στον ίδιο τον Χριστό. “εμοι εποιήσατε”.
Σ’ αυτή όμως την
προσφορά της αγάπης δεν φτάνει κανείς διαμιάς αλλά στα σταδιακά. Όταν ρωτήθηκε
κάποιος ασκητής πως πρέπει να αντιμετωπίζεται ο εχθρός εκείνος αποκρίθηκε: αν
έρθει κάποιος να σε σκοτώσει, ο νόμος δεν σε καταδικάζει, αν τον σκοτώσεις
αμυνόμενος. Αντί όμως να τον σκοτώσεις, μπορείς να φερθείς φιλάνθρωπα και να
τον εξουδετερώσεις με κάποιο τραυματισμό. Αν όμως έχει την απαιτούμενη
πνευματική δύναμη και τον αντιμετωπίσει ανάλογα, τότε θα κάνεις το καλύτερο.
Και κατά τον ι. Χρυσόστομο, αν οι χριστιανοί ήταν πραγματικοί πιστοί, δεν θα
υπήρχαν άπιστοι.
Κάποια σύγχρονα
φιλοσοφικά συστήματα βλέπουν τον άλλο ως μια απειλή, ως εχθρό. Ο Χριστός μας
αποκαλύπτει στο πρόσωπο των συνανθρώπων μας τον δρόμο προ την κοινωνία με τον
Θεό της αγάπης. Τελικά ο συνάνθρωπος είναι ο καθρέπτης μας: η κόλαση ή παράδεισός μας.
Η Εκκλησία μας
σήμερα με την παραβολική διήγηση που ακούσαμε
δεν επιδιώκει να μας τρομοκρατήσει με τρομερές εικόνες για την τελική
κρίση. Απλά θέλει να να υπογραμμίσει ποιες είναι οι τρομερές συνέπειες για τον άνθρωπο, όταν κλείνεται στο νοσηρό
εγωκεντρισμό του και λησμονεί τον ελάχιστο αδελφό. Και τελικά η άμεση σχέση με
τον διπλανό μας αποτελεί το κριτήριο της κρίσεως του Θεού.
π. Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου