Η συζήτηση
γύρω από την έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης «Η σαγήνη του Αλλόκοτου», που δεν
έχει καταλαγιάσει, κι ας έχει περάσει κάποιος καιρός, ανέδειξε το διαζύγιο που
έχουμε πάρει από την ίδια την κοινή λογική. Διότι η κοινή λογική απαιτεί, πρώτα
και πάνω από όλα, συνέπεια. Αν συμφωνήσουμε ότι ο βανδαλισμός είναι κάτι κακό,
τότε θα καταδικάσουμε ασφαλώς κάθε βανδαλισμό μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας,
αλλά δεν μπορούμε την ίδια στιγμή να θεωρούμε απολύτως θεμιτό- για να μην πούμε
ιερό- τον βανδαλισμό δια μέσου της (υποτίθεται) «καλλιτεχνικής» δημιουργίας.
Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε αυτόν που βανδαλίζει ένα πίνακα, και την ίδια στιγμή να θεωρούμε
απαράβατο δικαίωμα να βανδαλίζει κάποιος μέσω ενός πίνακα.
Επί τέλους,
αν συμφωνήσουμε να καταδικάζουμε τον
βανδαλισμό, ας φροντίσουμε το πιο στοιχειώδες:
να τον καταδικάζουμε με συνέπεια,
σε όλες τις εκφάνσεις του. Διαφορετικά, δεν καταδικάζουμε τον βανδαλισμό, αλλά
τον αγκαλιάζουμε- αρκεί, βεβαίως- αυτό που βανδαλίζεται να είναι αυτό που
φρονεί ο άλλος, και όχι αυτό που φρονούμε εμείς.
Μα,
θα πει κανείς, η ελευθερία της έκφρασης είναι κάτι ιερό! Ναι. Αλλά υπάρχει και
η ελευθέρια της σκέψης, που δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Είχε δίκιο ο Δανός
Φιλόσοφος και θεολόγος Σαίρεν Κίρκεγκωρ: «Οι άνθρωποι απαιτούν την ελευθερία
της έκφρασης, ως υποκατάστατο για την ελευθερία της σκέψης, την οποία σπανίως
χρησιμοποιούν».
«ΖΩΗ», τ. 4400
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου