.jpg)
Έτσι που ο κόσμος ήρθε τα πάνω κάτω και η τάξη των πραγμάτων δεν υφίσταται πια, ο χρόνος θαρρείς πως απόκαμε και αφήνει τους ανθρώπους να τον αλωνίζουν άτακτα και ακατάστατα.
Λέγαμε κάποτε " το μεσημέρι θα μαζευτούμε να φάμε" και ήταν ορισμένο το μεσημέρι από την πορεία του ήλιου. Μετά οι άναρχες ασχολίες των ανθρώπων πλήγωσαν το μεσημέρι και αργότερα το κατήργησαν, μαζί με ένα πλήθος χρήσιμων, τακτικών πραγμάτων. Εν συνεχεία διαγράψαμε το "θα μαζευτούμε" και φτάσαμε καθένας να τρώει μόνος του, το φαΐ του γούστου του (ή της ανοστιάς του) δίχως προσευχή, χωρίς συντροφιά (ή με αλλότριες της οικογενείας παρέες), ετοιμάζοντας βήμα-βήμα την αποξένωση του ανθρώπου αρχικά από τους αγαπητούς και μετά από τον ίδιο του τον εαυτό ώσπου να παραδοθούμε στην τεχνητή νοημοσύνη, καταργώντας την δική μας, αυτή που μας δόθηκε από τον Δημιουργό.
Εν παρόδω θα σημειώσουμε πως η τεχνητή νοημοσύνη, ως επιστημονικό επίτευγμα στην υπηρεσία της ανθρωπότητος, είναι αποδεκτή. Ως μέσον όμως για την απόπειρα αντικατάστασης και τελικά κατάργησης της ανθρώπινης σκέψης (άρα και ελευθερίας), καθίσταται τρομακτική.
Ωστόσο πίσω από τους καταργημένους χρόνους και τις αυτοκτονικές κινήσεις της κοινωνίας, έχουν διασωθεί κάποιες μνήμες - ποιος ξέρει σε ποιας παλιάς ποδιάς την μοναδική τσέπη, μαζί με ψιχουλάκια ενός μικρού ξεραμένου ψωμιού ("να πάρω μια κομποσιά" έλεγε η γιαγιά μου "να στερεωθώ ώσπου να γίνει το φαγητό"). Αυτού του είδους οι αφυδατωμένες από τον χρόνο και την κακουχία μνήμες, σαν παλιοί άσκητές, βάζουν μετάνοιες σε ταπεινό Θεό, Αυτόν που κατέβηκε πιο κάτω από τον αμαρτωλό, για να καταργήσει από την ρίζα της την αμαρτία. Και κάπως έτσι κάνει έλεος ο Κύριός μας και ο Θεός μας και δεν χάνονται όλα και όσα και αν καταστρέψει η λεγόμενη ... πρόοδος όλο και κάτι περισσεύει, για να δακρύζει ο άνθρωπος. Και άμα δακρύζεις θυμάσαι και άμα θυμάσαι υπάρχει ακόμη ελπίδα...
Πες μου τί θυμάσαι γύρω στις τρείς το απομεσήμερο για να σου πω αν προσκυνάμε τον ίδιο Θεό και αν κλαίμε με το ίδιο κλάμα. Διότι αυτή ήταν, είναι και θα είναι η ώρα που μυστικά ετοιμάζονται οι εσπερινές δεήσεις και φανερά κοιτάζεις έξω από το παραθύρι σου, χωρίς λόγο, σαν να ψάχνεις που πήγαν οι άγγελοι ή πόσα άνθισαν ρόδα ενώ στο παλιό μπρίκι κάνει φουσκάλες ο καφές....
Κουλουράκια - μνημονικά των απογευμάτων που αγάπησες, βανίλιες που θαρρείς ανοίγουν μόνες τους και σου ευωδιάζουν την αποθαμένη μάνα και εντός σου μια βέρα, ένα ρουμπίνι σε παλιό δαχτυλίδι, όσα αγάπησες κάποιο απόγευμα και μετά τα ξέχασες για ένα άλλο απόγευμα και κάποιες νέες αγάπες, ένα κουφετάκι μαστίχη Χίου και η ίδια η Χίος -ένα μακρινό όνειρο που δεν πρόλαβες να ζήσεις....Άλλος έχει τα Κύθηρα, εσύ την Χίο (γιατί αγαπάς τις μοσχοβολιές). Όμως λίγη σημασία έχουν αυτά αφού δεν είναι παρά το μέσον για να φτάσεις στον ισημερινό του εαυτού σου και να κοιτάζεις από το σίγουρο αυτό σημείο, με βλέμμα γεμάτο Θεό, τον Βόρειο πόλο των περιπλανήσεών σου και τον Σταυρό του Νότου όπου ελπίζεις πως κάποτε θα φτάσεις γεμάτη πληγές, ποιήματα και μουσικές, πλούσια δηλαδή και αρχοντικά προικισμένη.....
Προχώρησαν οι ώρες, χτυπάει εσπερινός.
Γνωρίζεις ακόμη τον ήχο της καμπάνας, άρα δεν χάθηκε τίποτε...."Όσο υπάρχουν άνθρωποι" λες και μετά " Φως ιλαρόν αγίας Δόξης, αθανάτου Πατρός..." Πόσο φως έχουν μερικές φορές οι λέξεις...(ιδιαίτερα τ' απομεσήμερα).
Αθανάτου Πατρός... όσο υπάρχουν άνθρωποι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου