Η «Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΣΗΜΕΡΑ

 

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η είδηση που είδαμε στις εφημερίδες και τις δημοσιογραφικές  ιστοσελίδες, ότι στην Κωνσταντινούπολη η επιχείρηση Navitas Spa Sarnis, που στεγάζεται στο πεντάστερο  ξενοδοχείο Hilton, είχε διαμορφώσει σε κέντρο σπα (υδρομασάζ)… μια εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής υπόγεια δεξαμενή (κινστέρνα) 1500 ετών που χρονολογείται από τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και  θεωρείται σπουδαίο δείγμα της βυζαντινής κληρονομιάς.

            Καθολική, ασφαλώς, υπήρξε η αποδοκιμασία τέτοιων πρακτικών. Βέβαια, κατόπιν καταγγελιών και μηνυτήριας αναφοράς  που κατάθεσε τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού, ο δήμος σφράγισε τελικά την επιχείρηση.

            Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ με δυσκολία καταπνίγαμε μέσα μας ένα αίσθημα αποστροφής για την πρακτική αυτή επιχειρηματικής και τουριστικής  «αξιοποίησης» ενός μνημείου του πολιτισμού στη γείτονα Τουρκία, το μάτι μας έπεσε σε ένα δημοσίευμα ταξιδιωτικής  ιστοσελίδας με τίτλο, «5 μοναδικά λονδρέζικα καφέ- μπιστρό σε κρύπτες ιστορικών εκκλησιών», και τον υπότιτλο: «Ατμοσφαιρικά  σκηνικά, καλά φυλαγμένα μυστικά του Λονδίνου ιδανικά για ένα γαλήνιο και γευστικό διάλειμμα». 

            Συμπέρασμα: Είναι εύκολο να αποδοκιμάζουμε τους Τούρκους ως «βαρβάρους». Αλλά, πρώτον τουλάχιστον εκεί η επιχείρηση δεν αφορούσε χώρο λατρείας, και, δεύτερον, τελικά σφραγίσθηκε. Μήπως εμείς στην Δύση έχουμε καταλήξει να είμαστε… περισσότερο βάρβαροι;

            «ΖΩΗ», τ. 4399

ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ

 

Γιώργος Δαρλάσης

Το ψωμί μας και το ψωμί των αδελφών

 

Ας θυμόμαστε, ότι το ψωμί μας είναι και ψωμί των αδελφών μας και ότι όποιος «έχει» είναι  διαχειριστής εκείνων που δεν έχουν. Η «κλάσις του άρτου», στην Εκκλησία του Χριστού, δεν έχει μόνο μυστηριακή έννοια: σημαίνει επίσης και τη μοιρασιά τω υλικών αγαθών. Η χριστιανική στάση απέναντι στα υλικά αγαθά, συνίσταται στο να τα θεωρούμε «δώρο».

            Εξ άλλου, από την έννοια της ελεημοσύνης δεν θα μπορούσαν να λείπουν δύο καθήκοντα αυστηρής δικαιοσύνης: Το ένα είναι  να μην κερδίζουμε, αλλά και να μην επενδύουμε τα χρήματά μας σε επιχειρήσεις που δεν είναι έντιμες, που λειτουργούν π. χ. στη βάση της ανηθικότητας και της οικονομικής εκμετάλλευσης. Το άλλο, να εργαζόμαστε για την επικράτηση τέτοιων κοινωνικών δομών, ώστε να διασφαλίζεται για κάθε άνθρωπο ένα μίνιμουμ αγαθών, ώστε να μην αναγκάζεται κανείς να εξαρτάται από τη γενναιοδωρία των άλλων.

            Εξ άλλου, ακόμη κι αν ποτέ υλοποιηθεί μια τέτοια κοινωνία, θα υπάρχει πάντα πολύς χώρος για την ατομική άσκηση ελεημοσύνης. Τέλος, ο Θεός θέλει η ελεημοσύνη μας να έχει ένα στοιχείο θυσίας… να δίνουμε δηλαδή, όχι από το περίσσευμα μας, αλλά απ’ αυτό που μας είναι αναγκαίο.

`π. Λεβ Ζιλέ

ΑΝΟΙΧΤΌ ΠΝΕΎΜΑ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

 

Άφωνους μας άφησε αυτό που έγινε στο δημόσιο πανεπιστήμιο του Έξετερ στη μεγάλη Βρετανία. Εκεί πανεπιστημιακοί καθηγητές εξέφρασαν έντονες επιφυλάξεις για πολλά από όσα διαβάζει κανείς στα ομηρικά έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, καταλήγοντας στη σύσταση προς τους φοιτητές που παρακολουθούν  το μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας να μη   διστάσουν να αναζητήσουν ….ψυχολογική υποστήριξη για το ….στρες που πιθανότατα θα υποστούν , διαβάζοντας τα έπη του Ομήρου.

            Προφανώς, πρόκειται για ένα ακόμα κρούσμα του παραλογισμού της πολιτικής ορθότητας  στην εποχή μας. Και αυτά μεν συμβαίνουν στη δική μας εποχή, που αυτοθαυμάζεται ως εποχή του «ανοιχτού πνεύματος»  και των «ανοιχτών οριζόντων».

            Να θυμίσουμε όμως ότι σε μια άλλη εποχή, μακρινή, όταν λίγα μόλις χρόνια πριν οι  χριστιανοί  σφάζονταν μπροστά στα είδωλα, ο Μέγας Βασίλειος στο εμβληματικό του έργο «Προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελούντο λόγων» γράφει ότι «πάσα η ποίησις τω Ομήρω αρετής έστιν έπαινος» (= στον Όμηρο όλη η ποίησις είναι έπαινος της αρετής).

            Εναπόκειται στον αναγνώστη να αναλογισθεί ποια είναι πραγματικά η εποχή του «ανοιχτού πνεύματος» και των «ανοιχτών οριζόντων». Αυτό, για να μην ξεχνάμε το μεγαλείο της σύνθεσης της χριστιανικής πίστης με την ελληνική παιδεία.

            «ΖΩΗ», τ.4399

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ Ο Μ Ι Λ Ι Α

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

Ο Μ Ι Λ Ι Α

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ανακοινώνεται, ότι την ΔΕΥΤΕΡΑ 7 Απριλίου και στην αίθουσα του Πνευματικού μας κέντρου, και ενόψει της Αγίας και Μ. Εβδομάδος, θα ομιλήσει ο Πρωτοπρεσβύτερος π. ΓΕΡΑΣΙΜΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ με το επίκαιρο θέμα:

«ΠΟΡΕΊΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ»

Χορωδία θα αποδώσει επίκαιρους βυζαντινούς ύμνους.

 

ΩΡΑ: 6 μ. μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Θαύμα στην Αμερική του πατρός Εφραίμ Φιλοθεΐτη

 

του π. Μελετίου Βαδραχάνη

 

Το 1960 ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης (1927-2001), μεγάλος ελληνοαμερικανός θεολόγος και μετέπειτα καθηγητής της δογματικής στη θεολογική σχολή του Α.Π.Θ. σε επιστολή του προς τον λόγιο αγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη έκανε έκκληση το Άγιο Όρος να στείλει μοναχούς και να ιδρυθεί ένα τουλάχιστον ή περισσότερα-αν ήταν δυνατόν-μοναστήρια στην Αμερική. Ο π. Ιωάννης έλεγε ότι χωρίς μοναχισμό και προβολή του ασκητικού πνεύματος της Ορθοδοξίας, η Ορθοδοξία στην Αμερική θα εκλείψει ή θα μεταβληθεί σε κάτι άλλο. Θα καταντήσει σαν τον παπισμό και σαν τον προτεσταντισμό, που έχουν καταργήσει κάθε νηστεία και ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την άσκηση και τη νήψη (πρβλ μοναχού Νικοδήμου Μπιλάλη, Όσιος Αθανάσιος Αθωνίτης, τόμος 1ος Άγιον Όρος Αθήναι 1975 σελ. 274-275). Αυτό που ζητούσε ο π. Ιωάννης το 1960, και δυστυχώς το Άγιον Όρος δεν μπόρεσε να το ικανοποιήσει, το πραγματοποίησε ο Θεός δεκατέσσερα χρόνια μετά, ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να το αντιληφθεί κανείς.

 

Το 1979 φθάνει στον Καναδά, για λόγους υγείας, ο ιερομόναχος π. Εφραίμ, ηγούμενος της Ι. Μ. Φιλοθέου του Άγίου Όρους, πνευματικό τέκνο του ησυχαστού Ιωσήφ, ο οποίος ανακαίνισε και επάνδρωσε με μοναχούς του, εκτός από την μονή του Φιλοθέου και τις μονές Καρακάλλου, Ξηροποτάμου και Κωσταμονίτου. Ήταν γνήσιος εκπρόσωπος της παλαιάς αγιορείτικης παραδόσεως και ο εκ των κυρίων παραγόντων της αναστηλώσεως και ανασυγκροτήσεως του αγιορειτικού μοναχισμού.

Ο π. Εφραίμ, μόλις έφθασε στον Καναδά και άρχισε τις εξετάσεις στους γιατρούς συγχρόνως άρχισε να εξομολογεί να νουθετεί να διδάσκει τους αποδήμους Έλληνες που βρισκόταν εκεί. Η ποιμαντική του δράση, κατόπιν προσκλήσεων, από τον Καναδά εξαπλώθηκε στις Η.Π.Α.

Έκτοτε οι επισκέψεις συνεχίσθηκαν και η ποιμαντική προσφορά του όλο και αυξανόταν. Τότε σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείται η σκέψη να ιδρυθεί μοναστήρι στην Αμερική, ώστε ο ελληνισμός να έχει μία μόνιμη βάση ανεφοδιασμού. Πράγματι άρχισαν ενέργειες και ιδρύθηκαν στην αρχή δύο μοναστήρια, το ένα στο Μόντρεαλ του Καναδά και το άλλο στο Πίτσμπουρκ των Η.Π.Α. Το θεϊκό αυτό πείραμα είχε μεγάλη επιτυχία και συνεχίσθηκε με την ίδρυση και άλλων μοναστηριών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν 19 μοναστήρια και να δημιουργούνται άλλα δύο αυτή τη στιγμή.

 

Και οι προτάσεις και οι δωρεές γαιών-και μάλιστα από ετεροδόξους και αλλοθρήσκους-συνεχίζονται και υπάρχει προοπτική ιδρύσεως και άλλων. Τελευταία ο π. Εφραίμ δέχθηκε πρόσκληση να ιδρύση μονή και σε άλλη ήπειρο. Ας ευχηθούμε και η πρόσκληση αυτή να πραγματοποιηθεί. Οι εκτάσεις που εκτείνονται τα μοναστήρια αυτά, είναι τεράστιες 400-1500 στρέμματα. Πρόσφατα Εβραία δώρισε 2.000 στρέμματα στο Νέο Μεξικό, για να ιδρυθεί καινούργιο μοναστήρι. Τα μοναστήρια είναι και ανδρικά και γυναικεία. Οι μοναχοί από την Ελλάδα είναι ελάχιστοι, η πλειονότητα των μοναχών αποτελείται από γηγενείς ορθοδόξους της Αμερικής διαφόρων εθνοτήτων και από προσηλύτους. Έχουν γίνει ορθόδοξοι, Μορμόνοι, Μουσουλμάνοι, Ινδοί, Εβραίοι, Παπικοί, Προτεστάντες. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνική χωρίς τα ελάχιστα αγγλικά και όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και την βυζαντινή μουσική.

 

Αρκετοί από αυτούς έχουν έλθει για κάποιο διάστημα και στο Άγιο Όρος, για να γνωρίσουν την μοναστική ζωή και παράδοση στην κοιτίδα της. Τα μοναστήρια όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια περίπου. Οι ομογενείς έχουν αγκαλιάσει τις μονές με μία αγάπη άνευ προηγουμένου.

 

Πολλοί εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και γιορτή και παρακολουθούν το δύσκολο τυπικό των ακολουθιών ευχαρίστως. Το σπουδαιότερο είναι ότι τα μοναστήρια άρχισαν να επηρεάζουν και τους ιερείς μας επί το παραδοσιακότερον. Το επισκέπτονται συχνά, ανανεώνουν τις πνευματικές τους δυνάμεις, υιοθετούν εκκλησιαστικές και παραδοσιακές ποιμαντικές μεθόδους, ρασοφορούν, γίνονται ευαίσθητοι στα δογματικά θέματα, και αντιδρούν στον συγκριτισμό και στον οικουμενισμό, που πάνε να ενώσουν όλες τις θρησκείες ασχέτως των τεραστίων και φοβερών διαφορών που υπάρχουν.

 

Ο π. Εφραίμ έχει ως βάση του το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα, λίγη ώρα μακριά από την πρωτεύουσα της Αριζόνας τον Φοίνικα και κοντά στην πόλη Florence. Το μοναστήρι αυτό ιδρύθηκε το 1995, μέσα στη έρημο της Αριζόνας, σε μια περιοχή που κατοικούν κυρίως Μορμόνοι. Οι Μορμόνοι είναι προτεσταντική παραφυάδα, που ιδρύθηκε το ΙΘ΄ αιώνα και δέχεται την πολυγαμία και ότι οι Αμερικανοί προέρχονται από τους Εβραίους. Έχουν ως κέντρο τους την πολιτεία Γιούτα των Η.Π.Α. και ίδρυσαν το Salt Lake City πρωτεύουσα της Γιούτα. Γύρω από το μοναστήρι αγοράσθηκαν άλλα 1200 στρέμματα, στα οποία φυτέψανε ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, φυστικιές Αιγίνης, αμπέλια grape fruits και άλλα. Η περιοχή από έρημος έχει μεταβληθεί σε μία καταπράσινη όαση χάρη στο νερό, που βρήκαν άφθονο κάνοντας γεωτρήσεις. Επίσης μεταφυτεύτηκαν δένδρα που ήδη ήταν τεράστια, όπως φοίνικες και κάκτοι, που προσδίδουν μία ιδιαίτερη εξωτική ομορφιά και χάρη. Παρτέρια πλακόστρωτα, κρυφός φωτισμός τη νύκτα, συντριβάνια, ομοιώματα ζώων μέσα στους κήπους, συμπληρώνουν την παραδεισένια ομορφιά.

 

Τα πρώτα κτίρια του μοναστηριού ήταν 4 τροχόσπιτα των 24 τετραγωνικών μέτρων περίπου, τα οποία έχουν μετατραπεί σε κτήρια, ενώ κτίσθηκαν πλήθος άλλα σε μόνιμες βάσεις. Εκτός της κεντρικής εκκλησίας του αγίου Αντωνίου ( αφιερωμένη και στον άγιο Νεκτάριο ), έχει άλλες πέντε εκκλησίες και μία υπό ίδρυση σε ένα γειτονικό βουναλάκι. Οι εκκλησίες είναι του αγίου Δημητρίου, του αγίου Γεωργίου, του αγίου Νικολάου, του αγίου Παντελεήμονος, του αγίου Ιωάννου μέσα στο καμπαναριό της μονής, και του προφήτου Ηλία που κτίζεται τώρα. Οι ρυθμοί των ναών είναι διάφοροι και από όλα τα μέρη της ορθοδοξίας καταλλήλως προσαρμοσμένα στο αμερικανικό περιβάλλον. Το μοναστήρι εκτείνεται σε μία έκταση 432 στρεμμάτων περίπου, έχει επτά ξενώνες και μπορεί να φιλοξενήσει 500 άτομα. Ο αριθμός επισκεπτών είναι τεράστιος.

 

Το μοναστήρι έρχεται σε επισκέψεις 2ο μετά το Γκραντ Κάνυον, το μεγάλο φαράγγι που κυλάει ο ποταμός Κολοράντο, και είναι ορατό λόγω του μεγέθους του από τη σελήνη δια γυμνού οφθαλμού. Το Γκραντ Κάνυον έχει μήκος 450 χιλιόμετρα, πλάτος στο φαρδύτερο σημείο 30 χιλιόμετρα και στο στενότερο σημείο 6,5 χιλιόμετρα, βάθος δε 1600 μέτρα. Το Γκραντ Κάνυον είναι ένα από τα επτά θαύματα του φυσικού κόσμου γι' αυτό είναι από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα της Αμερικής. Καταλαβαίνουμε τώρα τι σημαίνει, να έρχεται το μοναστήρι του αγίου Αντωνίου δεύτερο στις επισκέψεις μετά το Γκραντ Κάνυον.

 

Η φιλοξενία παρέχεται δωρεάν κατά το αγιορείτικο πρότυπο, και είναι αβραμιαία. Τράπεζα παρέχεται το πρωί μετά την ακολουθία και το απόγευμα μετά τον εσπερινό. Οι προσκυνητές άνδρες και γυναίκες συντρώγουν μετά των μοναχών, ακούγοντας το ανάγνωσμα από πατερικά κείμενα όπως συνηθίζεται στις οργανωμένες μονές. Στους ξενώνες υπάρχουν φρούτα, αναψυκτικά, γλυκά, ξηροί καρποί, καφές, τσάι, που προσφέρονται ελεύθερα. Το μοναστήρι εκτός από την φιλοξενία παρέχει και φιλανθρωπικό έργο. Έχει συσσίτια για φτωχούς και προσφέρει βοήθεια σε όποιον του ζητήσει. Στο Tucson, μια κοντινή πόλη νοτιώτερα του μοναστηριού, δημιουργείται ίδρυμα για φτωχιές και εγκαταλειμμένες γυναίκες. Συνεπώς στη μονή ησυχασμός, ιεραποστολή, φιλοξενία και φιλανθρωπία συνυπάρχουν σε μια αρμονική σύνδεση. Οι ακολουθίες γίνονται κατά το αγιορείτικο τυπικό, ελαφρά προσαρμοσμένο για τις συνθήκες της Αμερικής.

 

Καθημερινά προσεύχονται 2-6 το βράδυ και όταν έχει ολονυκτία από τις 12 τα μεσάνυκτα μέχρι 6.30 το πρωϊ. Το απόγευμα τελείται η Θ΄ ώρα, ο Εσπερινός και το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς. Οι μοναχοί είναι γύρω στους 35 και ηγούμενος είναι ο αγιορείτης ιερομόναχος Παϊσιος που είχε έρθει στην αρχή με πέντε άλλους μοναχούς από το Όρος για να το επανδρώσουν. Ο π. Εφραίμ δεν έχει διοικητικά καθήκοντα αλλά είναι ο Γέροντας των ιερών μονών, τόσο στην Αμερική όσο και εδώ στην Ελλάδα. Είναι από τους χαρισματούχους εκείνους κληρικούς, που συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου για εξομολόγηση, νουθεσία, και πνευματική καθοδήγηση. Ακόμη και από την Ελλάδα έρχονται για να εξομολογηθούν. Και παρατηρείται το αντίστροφο φαινόμενο απ' ότι ίσχυε μέχρι τώρα, να έρχονται δηλαδή από την Αμερική για εξομολόγηση και καθοδήγηση στην Ελλάδα και μάλιστα στο Άγιο Όρος. Τώρα οι όροι αντιστράφηκαν και θα πρέπει να προσέξουμε μήπως εφησυχάζοντες για την πνευματικότητά μας, σε λίγο αναγκασθούμε να προστρέχουμε στο εξωτερικό για πνευματική βοήθεια.

 

Ο π. Αντώνιος Μοσχονάς συνταξιούχος εφημέριος στο Tucson από τους βασικούς συνεργάτες και συμπαραστάτες του Γέροντα Εφραίμ στην περιοχή, αναφέρει ότι: «εμείς οι ιερείς και οι αρχιερείς στην Αμερική για 70 χρόνια περίπου προσπαθούσαμε να φέρουμε τον κόσμο στις εκκλησίες κάνοντας φεστιβάλ. Δηλαδή διοργανώναμε γιορτές και πανηγύρια και προσφέραμε ποτά, φαγητά, χαρά, διασκέδαση και άλλα παρόμοια. Είχαμε ξεχάσει την προσευχή το κομποσχοίνι την εξομολόγηση τη νηστεία, την άσκηση, την παράδοση της Εκκλησίας μας. Το σπουδαιότερο, δεν αφήναμε να δημιουργηθούν μοναστικά κέντρα. Τα θεωρούσαμε ότι δεν χρειάζονται και ότι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στην Εκκλησία μας. Και ήρθε ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι χωρίς κοσμικές σπουδές, χωρίς πτυχία θεολογίας, χωρίς να έχει ρηξικέλευθες και καινοτόμους ιδέες, όπως πιστεύαμε ότι έχουμε εμείς και μας θύμισε την παράδοσή μας. Δεν πούλησε σουβλάκια, γύρο, μουσακά, μπακλαβάδες και τα άλλα φαγητά της ελληνικής κουζίνας, αλλά πούλησε, ή μάλλον προσέφερε δωρεάν, τον ξεχασμένο Χριστό της Ορθοδοξίας. Δεν κάλεσε σε χορούς και διασκεδάσεις, αλλά σε αγρυπνίες και νηστείες. Και ο κόσμος, φωτισμένος από το Θεό, τον πλαισίωσε και τον περιτριγύρισε και τον ενίσχυσε. Η κοσμοσυρροή που παρατηρείται είναι άνευ προηγουμένου. Η Αμερική που προσπαθούσε να ξεφύγει από την καταναλωτική κοινωνία, την αφθονία και τον κόρο των υλικών αγαθών, με κινήματα όπως των hippies και τη στροφή προς τις ανατολικές θρησκείες, άρχισε να ανακαλύπτει τον γνήσιο και αρχέγονο χριστιανισμό της Ορθοδοξίας μας.

 

Ο π. Εφραίμ ήρθε και έκανε μία μεγάλη σκάλα από τη γη στον ουρανό. Μας έδωσε την δυνατότητα εδώ στην Αμερική ν' ανεβαίνουμε πάνω στον ουρανό με τα μέσα της ορθοδόξου παραδόσεως. Το μοναστήρι, του Αγίου Αντωνίου εδώ στην Αριζόνα, κτίσθηκε με σημεία που έδειξε ο Θεός. Όταν ήρθε ο Γέροντας στην περιοχή μας και έψαχνε για μέρος που θα έκτιζε τη νέα μονή, ενώ προσπαθούσε να πάει αλλού, έχασε το δρόμο του και ήρθε εδώ. Έμεινε κατενθουσιασμένος. Αμέσως πήγαμε σε κτηματομεσίτη της περιοχής για να δούμε τι μπορούσαμε να αγοράσουμε.

 

Όταν φθάσαμε στο μέρος που κτίσθηκε το μοναστήρι αργότερα, ενώ μιλούσαμε με τον κτηματομεσίτη, ακούσαμε να χτυπάνε καμπάνες όπως χτυπάνε οι καμπάνες της Φιλοθέου. Ο Γέροντας είπε τότε: «εδώ θα το κτίσουμε». Το είπα στον αείμνηστο Αντώνιο, επίσκοπο του Σαν Φρανσίσκο, στον οποίο υπαγόμαστε και κείνος είπε μέσα του «Κεφαλλονίτικη φάρσα», διότι είμαι από την Κεφαλλονιά. Μετά δύο χρόνια όμως, ενώ πηγαίναμε στο μοναστήρι και σταματήσαμε λίγο πριν φθάσουμε να φορέσουμε τα ράσα μας, γιατί φορούσαμε λαϊκά ρούχα όπως συνηθίζουμε εδώ στην Αμερική, άκουσε τις καμπάνες και ο δεσπότης. Είχε δώσει εντολή στον ηγούμενο να μην κάνουν επίσημη υποδοχή, γι' αυτό όταν φθάσαμε τον μάλωσε. Εκείνος όμως απάντησε ότι δεν χτύπησαν τις καμπάνες και ότι οι πατέρες είναι στα κελλιά. Τότε ο δεσπότης κατάλαβε τι συνέβη και μου εξομολογήθηκε τι είχε σκεφθεί όταν του ανακοίνωσα τι είχε συμβεί σε μας. Ο επίσκοπος Αντώνιος όταν γνώρισε τον π. Εφραίμ και το έργο του, μου είπε: «ο Εφραίμ θα γεμίσει την Αμερική με μοναστήρια. Πόσο τυχεροί είμαστε, που έχουμε γνωρίσει και περπατάμε και μιλάμε και ευλογούμεθα από ένα ζωντανό άγιο». Ας ευχηθούμε το «Γκραν Κάνυον» της Ορθοδοξίας μας, τα Ορθόδοξα μοναστήρια της Αμερικής, να πολλαπλασιασθούν αριθμητικά και να προοδεύουν συνεχώς ποιοτικά. Δεν ξέρουμε ποιες είναι οι βουλές του Κυρίου μας. «Μπορεί στο μέλλον η Αμερική να γίνει μία νέα Βυζαντινή Αυτοκρατορία».

 

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: Θαύμα στην Αμερική του πατρός Εφραίμ Φιλοθεΐτη

«Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο ό λόγος» -(Λαϊκή παροιμία)

 

Ο λαός μας είναι κατ’ εξοχήν ευσεβής και έχει διαποτισθεί και γαλουχηθεί από το Ευαγγέλιο. Αυτό αποδεικνύουν και οι παροιμίες του, που είναι απόσταγμα της σοφίας του.

            Γι’ αυτό λέει: «Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο ο λόγος». Στον καθένα ό, τι χρειάζεται. Δεν είναι μόνο ν’ αγαπάς, Σίγουρα αυτό είναι μεγαλειώδες, αλλά είναι να ξέρεις ν’ αγαπάς, να ξέρεις με ποιο τρόπο ν’ αγαπάς.

            Να ξέρεις να δίνεις πάντα αυτό που ο καθένας χρειάζεται εκείνη τη στιγμή. Η αληθινή αγάπη είναι εφευρετική. Είναι συνετή, διακριτική, σοφή. Είναι ποικίλη και πολυεδρική. Γι’ αυτό δεν είναι άκαιρη, δεν αστοχεί, δεν είναι βιαστική. Δίνει σεμνά και χαριτωμένα, αθόρυβα και θερμά αυτό που ο καθένας έχει ανάγκη.

            Έτσι, δίνει στον άρρωστο το γιατρικό.

            Στον νηστικό, το φαγητό.

            Στον απελπισμένο, ελπίδα.

            Στον θλιμμένο, λόγο παραμυθητικό.

            Στον πεσμένο, κατανόηση.

            Στον αμαρτωλό, επιείκεια.

            Στον πονεμένο, αγάπη.

            Στον ναυαγό, λιμάνι ν’ ακουμπήσει.

            Στον αδύναμο, δύναμη να σηκωθεί.

            Στον παραστρατημένο, πνευματικό να καθοδηγηθεί.

            Στον μοναχικό, συντροφιά.

            Στον ορφανό, στοργή.

            Στον ανήμπορο, εξυπηρέτηση και προσφορά.

            Στον χαρούμενο, την εν Χριστώ χαρά.

            Στον πετυχημένο, τα ειλικρινή και θερμά συγχαρητήρια.

            Σ΄ αυτόν που παραπαίει, την προσευχή μας….

            Αλήθεια, αν διαθέτουμε μια καρδιά, την οποία έχει αγγίξει η χάρη του Θεού, με πόσο πλούτο γεμίζει για να μπορούμε να τον προσφέρουμε;

            Σίγουρα δεν έχουμε το δικαίωμα να κοιτάζουμε την δυστυχία με αδιαφορία, γιατί τότε γινόμαστε πιο δυστυχείς από τους δυστυχείς.

            Η ζωή έχει ομορφιά και άρωμα ουράνιο, μόνον όταν ακούραστα υπηρετεί την αγάπη. Τότε, αν δεν το κάνει ο άνθρωπος ή πέφτει σε μαρασμό λη μεταβάλλεται σε θηρίο.

            Αγάπη, λοιπόν, επικοινωνία και συμμετοχή έτσι όπως την διατύπωσε  ο υπέροχος ελληνικός λαός μας.

            «Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο η λόγος».

            Και μας αξίζει να θυμόμαστε πως ο πόνος του πλησίον, όταν αδιαφορώ, με μειώνει. Όταν συντελώ να απαλύνει, τότε με μεγαλώνει,και με κάνει πραγματικό παιδί του Θεού της αγάπης.

            «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ. 621