«Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο ό λόγος» -(Λαϊκή παροιμία)

 

Ο λαός μας είναι κατ’ εξοχήν ευσεβής και έχει διαποτισθεί και γαλουχηθεί από το Ευαγγέλιο. Αυτό αποδεικνύουν και οι παροιμίες του, που είναι απόσταγμα της σοφίας του.

            Γι’ αυτό λέει: «Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο ο λόγος». Στον καθένα ό, τι χρειάζεται. Δεν είναι μόνο ν’ αγαπάς, Σίγουρα αυτό είναι μεγαλειώδες, αλλά είναι να ξέρεις ν’ αγαπάς, να ξέρεις με ποιο τρόπο ν’ αγαπάς.

            Να ξέρεις να δίνεις πάντα αυτό που ο καθένας χρειάζεται εκείνη τη στιγμή. Η αληθινή αγάπη είναι εφευρετική. Είναι συνετή, διακριτική, σοφή. Είναι ποικίλη και πολυεδρική. Γι’ αυτό δεν είναι άκαιρη, δεν αστοχεί, δεν είναι βιαστική. Δίνει σεμνά και χαριτωμένα, αθόρυβα και θερμά αυτό που ο καθένας έχει ανάγκη.

            Έτσι, δίνει στον άρρωστο το γιατρικό.

            Στον νηστικό, το φαγητό.

            Στον απελπισμένο, ελπίδα.

            Στον θλιμμένο, λόγο παραμυθητικό.

            Στον πεσμένο, κατανόηση.

            Στον αμαρτωλό, επιείκεια.

            Στον πονεμένο, αγάπη.

            Στον ναυαγό, λιμάνι ν’ ακουμπήσει.

            Στον αδύναμο, δύναμη να σηκωθεί.

            Στον παραστρατημένο, πνευματικό να καθοδηγηθεί.

            Στον μοναχικό, συντροφιά.

            Στον ορφανό, στοργή.

            Στον ανήμπορο, εξυπηρέτηση και προσφορά.

            Στον χαρούμενο, την εν Χριστώ χαρά.

            Στον πετυχημένο, τα ειλικρινή και θερμά συγχαρητήρια.

            Σ΄ αυτόν που παραπαίει, την προσευχή μας….

            Αλήθεια, αν διαθέτουμε μια καρδιά, την οποία έχει αγγίξει η χάρη του Θεού, με πόσο πλούτο γεμίζει για να μπορούμε να τον προσφέρουμε;

            Σίγουρα δεν έχουμε το δικαίωμα να κοιτάζουμε την δυστυχία με αδιαφορία, γιατί τότε γινόμαστε πιο δυστυχείς από τους δυστυχείς.

            Η ζωή έχει ομορφιά και άρωμα ουράνιο, μόνον όταν ακούραστα υπηρετεί την αγάπη. Τότε, αν δεν το κάνει ο άνθρωπος ή πέφτει σε μαρασμό λη μεταβάλλεται σε θηρίο.

            Αγάπη, λοιπόν, επικοινωνία και συμμετοχή έτσι όπως την διατύπωσε  ο υπέροχος ελληνικός λαός μας.

            «Στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο η λόγος».

            Και μας αξίζει να θυμόμαστε πως ο πόνος του πλησίον, όταν αδιαφορώ, με μειώνει. Όταν συντελώ να απαλύνει, τότε με μεγαλώνει,και με κάνει πραγματικό παιδί του Θεού της αγάπης.

            «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ. 621

Ψηφιακή νηστεία;

 

Και το μετρό- η όποιο μέσο μεταφοράς επιλέξαμε- συνεχίζει τη διαδρομή του κι εμείς (δηλαδή το πνεύμα μας) τη δική μας με οδηγό το … κινητό! Αυτή η τελευταία διαδρομή είναι συναρπαστική κι έχει τόσα απρόοπτα και εντυπωσιακές διαδρομές, και φυσικά και την  εικονική πραγματικότητα!

            Και  η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής μία μακριά διαδρομή είναι, με αφετηρία και σταθμούς και τέρμα. Θα πάρουμε μαζί μας και το «κινητό»; Η Εκκλησία μας καλεί σε μία πορεία εσωστρέφειας και φροντίζει με επιμέλεια και για το σώμα μας, με τη νηστεία των τροφών και τις πυκνές ακολουθίες, αλλά και για το πνεύμα μας. «Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…» προσευχόμαστε. Άραγε οι ατέρμονες ψηφιακές ενασχολήσεις εξαιρούνται; Έχουν πάντως μέσα τους άφθονη αργία και περιέργεια και φιλαρχία και αργολογία και τόσα πολλά άλλα!

            Ακούσαμε ότι σε κάποιο μοναστήρι ο ηγούμενος επέτρεψε στους μοναχούς τη χρήση του διαδικτύου μόνο για την αναζήτηση χρήσιμων κειμένων (βιβλιογραφίας κ. λ. π.) κι επέβαλε σοβαρούς περιορισμούς  στη χρήση του διαδικτύου τις Τετάρτες  και τις Παρασκευές όλου του έτους και κατά τη διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής.

            Μήπως θα έπρεπε  να καθιερωθεί γενικότερα ένα είδος ψηφιακής νηστείας σε ορισμένες εκκλησιαστικές περιόδους; Η ιδέα πάντως της ψηφιακής νηστείας δεν είναι δική μας, προτάθηκε σε τηλεοπτική συνέντευξη για κοινωνικούς λόγους ( για να αποκατασταθούν οι φυσιολογικές ανθρώπινες σχέσεις).

            «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», τ. 626

«Τα παιδικά μας χρόνια. Μόνη πατρίδα μας»

 

Κάθε Μάρτη, κάθε Οκτώβρη, κάθε τόσο, η ίδια, λέξη. Είν’ άσχημο να έχεις ξένος. Είναι αναπηρία να είσαι άπατρις. Είν’ ευλογία να ΄χεις μια ένδοξη πατρίδα. Είναι βάσανο να ντρέπεσαι γι’ αυτήν. Είναι πόνος να χάνεις την πατρίδα σου. Και είναι φορτίο-θησαυρός να  κουβαλάς μια πάτρια μέσα σου. Σ’ εσένα που «στόλισες» τον ξένο τοίχο, θέλω κάτι να σου πω…

            Πατρίδα είναι εκεί που θέλεις να γυρνάς, εκεί που πάντα σου ‘ερχεται να πας, να επιστρέφεις.

            Περνώντας σε άκουσα να συνεχίζεις τη δράση σου, να μ΄ ελέγχεις.

            -Έχεις παιδιά; Χτίσε τα παιδικά σου χρόνια!

            -Είσαι παιδί; Πλούτισε την ηλικία σου!

            =Ξέρεις παιδιά; Μάθε από κείνα…

            -Ήσουν παιδί; Θυμήσου.

            Θυμήθηκα κι εγώ τα παιδικά μου χρόνια, που –ναι- τα έχω πατρίδα, ωραία το ΄πες! Ζωντάνεψαν μέσα τους άνθρωποι-λιμάνια, λόγια- φωλιές, στιγμές-καταφύγια. Και όλα  αυτά τα βάφτισα αυτοστιγμή πατρίδες.

            Όμως… σκάλωσα επειδή ξέρω βέβαια και παιδικά χρόνια που δεν υπήρξαν πατρίδες. Κι αυτό μπορείς να πεις ότι είναι άδικο. Αλλά η διατύπωση σου απόλυτη, σαφής, χωρίς ν’ αφήνει περιθώρια. Δεν μπορεί, είπα, εσύ, υπέρμαχος της ισότητας, της δικαιοσύνης, η κραυγή σου στον τοίχο κάτι άλλο εννοεί, βαθύτερο, με ισχύ καθολική.

            Άρα, είπα, καθώς η σταγμένη μπογιά ακόμα μου μίλαγε, δεν είναι τα παιδικά χρόνια που εννοείς, μόνο ένα άθροισμα αγαθών αναμνήσεων. Κάτι άλλο ζητάς…

            Έτσι, αλλού πήγες τώρα τη σκέψη μου, στα λόγια του ποιητή που ζήτησε να φυλάξω αυτό που ας’ έγραψες πατρίδα, αυτό να μείνει απείραχτο απ’ τα χρόνια.

Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

 

«Κάθε φορά που λειτουργούμε ξέρουμε ότι δεν λειτουργούμε για τον εαυτό μας, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι απλώς, αλλά λειτουργούμε υπέρ της Οικουμένης και αυτός είναι ο πόθος και ο πόνος μας. «Ελθέτω η Βασιλεία σου, Κύριε». Και το Άγιο Πνεύμα δεν δίδεται   για προσωπική μόνο κατανάλωση και χρήση, αλλά δίνεται για να μας δυναμώσει να μαρτυρούμε …. Να μαρτυρήσουμε, όχι να κάνουμε διακηρύξεις και πολλές διδασκαλίες, αλλά να μαρτυρήσουμε με τη ζωή μας, με την ακτινοβολία της παρουσίας μας, της σιωπής μας αν θέλετε… Χριστόν Εσταυρωμένο

"Για μας τους χριστιανούς όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος"! (Αγ. Πορφύριος)

 

"Το 666 και ο αντίχριστος"

Να σας πω. Μου είχε πει: "Πατέρα Αθανάσιε (με πήρε από το χέρι έτσι σφικτά), εγώ είμαι τυφλός τώρα, τα μάτια μου τα σωματικά δεν λειτουργούν, γιατί έχω καρκίνο στην υπόφυση, έχω όμως τα πνευματικά μάτια και βλέπω.

Πριν φύγεις, θέλω να μου πεις. Τι είπε ο Γέροντας Αιμιλιανός -ο δικός μας- για το 666 και τον αντίχριστο;

"Ήταν εκείνες τις μέρες μετά το Τσερνομπίλ. Ο κόσμος ήταν αναστατωμένος και πήγαινε κατά δεκάδες κάθε μέρα, ιδιαιτέρως στον πατέρα Πορφύριο που ήταν κοντά στην Αθήνα, και αναστατωμένοι τον ρωτούσαν: "Tι θα γίνει; Θα 'ρθει ο αντίχριστος να μας σφραγίσει με το 666;"

Και με ρώτησε: "Για πες μου, παιδί μου, τι λέει ο Γέροντας Αιμιλιανός για το 666 και τον αντίχριστο;"

Του λέω: "Γέροντα, μας είπε σε μια σύναξη προχθές να μηv ανησυχούμε. Εμείς να ενδιαφερόμαστε να έχουμε μια ζωντανή σχέση με το Χριστό και του αντίχριστου να μην του δίνουμε πολλή σημασία, γιατί εκείνος θα γίνει το κέντρο της ζωής μας και όχι ο Χριστός".
Αμέσως χτύπησε τα χεράκια του στο κρεβάτι και είπε:
"Τι λες παιδί μου, τι λες παιδί μου, δόξα σοι ο Θεός που βρήκα κι ένα πνευματικό να συμφωνεί μαζί μου. Ρε παιδί μου, αυτοί οι πνευματικοί, εδώ στον κόσμο, τι έχουν κάνει! Έχουν αναστατώσει τις ψυχές, δημιούργησαν ένα σωρό προβλήματα, οικογενειακά και ψυχολογικά με το 666. Δεν μπορεί ο κόσμος να κοιμηθεί και άρχισαν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και υπνωτικά χαπάκια για να μπορούν να κοιμηθούν. Τι είναι αυτό το πράγμα; Δεν τα θέλει αυτά τα πράγματα ο Χριστός, παιδί μου. Και να σου πω κάτι;"

Του λέω: "Γέροντα τι;"

Μου λέει: "Για μας τους χριστιανούς, για μας όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος. Δεν μου λες; Εδώ που κάθομαι στο κρεβάτι μπορείς να καθίσεις εσύ; "Του είπα: "Όχι Γέροντα".
Μου λέει: "Γιατί;"
Του απάντησα: "Διότι, εάν καθίσω πάνω σας, θα σας πλακώσω". Μου λέει: "Πότε μπορείς να καθίσεις; "Του λέω: "Όταν φύγετε εσείς, μπορώ να καθίσω εγώ".

Μου λέει: "Ακριβώς, παιδί μου, έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό μας, μπορεί να έρθει ο αντίχριστος; "Μπορεί να μπει καμιά άλλη αντίθετη ύπαρξη μέσα στην ψυχή μας; Γι' αυτό σήμερα, παιδί μου, δεν έχουμε το Χριστό μέσα μας και γι' αυτό ανησυχούμε για τον αντίχριστο. Όταν βάλουμε το Χριστό μέσα μας, τα πάντα γίνονται Παράδεισoς. Ο Χριστός είναι το παν κι έτσι πάντοτε, παιδί μου, να λες στους ανθρώπους, και τον αντίθετο δεν τον φοβόμαστε. Και κοίταξε να σου πω κάτι. Εάν ερχότανε τώρα ο ίδιος ο αντίχριστος με μια συσκευή με ακτίνες Laser και με σφράγιζε με το 666 με το ζόρι, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Θα μου πεις, Γέροντα, μα δεν είναι το σημείο του αντίχριστου; Ναι, αλλά και χίλια 666 μου έγραφε πάνω μου με τις ακτίνες Laser, ανεξίτηλα, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Γιατί; Γιατί, παιδί μου, τους πρώτους μάρτυρες τους είχαν βάλει στα θηρία κι έκαναν το σταυρό τους και τα θηρία γινόντουσαν αρνάκια, τους είχαν στη θάλασσα, έκαναν το σταυρό τους και η θάλασσα γινόταν γη και περπατούσαν, τους είχαν μέσα στη φωτιά, έκαναν το σταυρό τους και η φωτιά γινόταν δροσιά. Ευλογημένο μου παιδί, τι είμαστε σήμερα εμείς; Πιστεύουμε στο Χριστό; Το σταυρό μας; Μα γιατί κατέβηκε ο Χριστός; Δεν κατέβηκε για να δυναμώσει την ασθένειά μας; Έτσι, παιδί μου, να πεις και στο Γέροντα. Και συ, να πεις στους ανθρώπους να μη φοβούνται τον αντίχριστο. Είμαστε παιδιά του Χριστού, είμαστε παιδιά της Εκκλησίας".

Αυτό το πράγμα μου έκανε πάρα πολλή εντύπωση.

Και μου πρόσθεσε: "Nα σου πω κάτι; "
Λέω: "Γέροντα, παρακαλώ".
"Ο Πατριάρχης Δημήτριος πώς ήρθε στην Αθήνα; "
Του λέω: "με το αεροπλάνο".
"Ε, καλά, ξέρω πως ήρθε με το αεροπλάνο. Κολυμπώντας ήρθε ο άνθρωπος; Με τι ντοκουμέντα ήρθε;
Του λέω: "Με διαβατήριο, Γέροντα".
"Ελληνικό ή τουρκικό;"
Του λέω: "Δεν ξέρω". –
"E, μου κάνεις και το σοφό. Με τουρκικό ήρθε. Και ποιό είναι το εθνόσημο της Τουρκίας, ξέρεις; "
Του λέω: "Δεν ξέρω Γέροντα;
"E, τότε τα παράκανες, δεν ξέρεις το εθνόσημο της Τουρκίας; Είναι η ημισέληνος. Και ξέρεις πως ονομάζεται η ημισέληνος από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, μετά που εμφανίστηκε ο Μωάμεθ;"
Του λέω: "Όχι, Γέροντα";.
"E, να πάρω το πτυχίο σου και να το σχίσω. Τι θεολόγος είσαι εσύ;" χαριτολογώντας.
-Τον παριστάνετε πολύ ωραία, τον βλέπω μπροστά μου τώρα.
- Μα κι εγώ τον έχω μπροστά μου, μέσα στην καρδιά μου τον έχω. Γι'αυτό σας τα λέω έτσι.

Και συνεχίζει: "Η ημισέληνος είναι σημείο του αντίχριστου. Εάν είναι σημείο του αντίχριστου η ημισέληνος και ο Πατριάρχης μας έχει στο διαβατήριό του το σημείο του αντίχριστου (και στις σφραγίδες τους, πόσες σφραγίδες βάζουν μέσα έξω;), πάει να πει ότι ο Πατριάρχης μας είναι αντίχριστος;
Όχι, ρε παιδί μου, όχι ρε παιδί μου! Μην περιορίζουμε τόσο πολύ το Ευαγγελικό μήνυμα! Δεν είναι ο Χριστός τόσο στενόμυαλος όσο είμαστε εμείς οι άνθρωποι που θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα.
Έτσι να πειίς στο Γέροντα και έτσι να λες στους ανθρώπους, ούτε τον αντίχριστο να φοβούμαστε, ούτε το 666".

Και τούτο, κ. Κλείτο, μου έκανε εντύπωση και πολύ αναπαύθηκα. Και το λέω στους ανθρώπους που έρχονται.

[Γερ. 118π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 72-75)

Social Bookmarks

"Για μας τους χριστιανούς όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος"! (Αγ. Πορφύριος) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης

 

Ασκητικοί Λόγοι Περί εγκρατείας

 

Η εγκράτεια είναι γενικό όνομα όλων των αρετών. Πρέπει, λοιπόν εκείνος που εγκρατεύεται, δηλαδή καλλιεργεί τις αρετές, να εγκρατεύεται σε όλα. Όταν αφαιρεθεί από τον άνθρωπο οιοδήποτε μέλος του, έστω και το ελάχιστο, τότε παραμορφώνεται όλος ο άνθρωπος. Έτσι και μία μόνο αρετή αν παραμελήσει κανείς, καταστρέφει όλη την ομορφιά της εγκράτειας.

            Πρέπει  λοιπόν να καλλιεργούμε όχι μόνο τις σωματικές αρετές, αλλά κι εκείνες που μπορούν να καθαρίζουν τον εσωτερικό άνθρωπο. Ποια  η ωφέλεια σ’ εκείνον που διατήρησε το σώμα του παρθένο, αν μολύνεται από τον δαίμονα της παρακοής; Ή πως θα στεφανωθεί εκείνος που απέχει από τη γαστριμαργία και από κάθε σωματική επιθυμία, αλλά δεν φροντίζει να νικήσει την οίηση και τη φιλοδοξία, ούτε ανέχεται την παραμικρή θλίψη;

            Γιατί στη μέλλουσα κρίση θα δοθεί ως αντιστάθμισμα στην πλάστιγγα το φως της δικαιοσύνης σε όσους έπραξαν τα έργα της δικαιοσύνης με πνεύμα ταπεινώσεως.

            Άγιος Διάδοχος Φωτικής

ΤΟ «ΤΩΡΑ» ΚΑΙ ΤΟ «ΣΗΜΕΡΑ»

 

Οι δαίμονες δεν νικούν τους ανθρώπους με μία τίμια, φανερή και κατ’ ευθείαν αναμέτρηση, αλλά με παγίδες, με πονηρίες, με τεχνάσματα της «λογικής» του κόσμου τούτου και της καθημερινής εμπειρίας. Και μια από αυτές τις μεγάλες απάτες των δαιμόνων είναι και η αναβλητικότητα, η καθυστέρηση, η υπόσχεση. Το «ύστερα» και το «αύριο» είναι δύο λέξεις, που χρησιμοποιεί ο διάβολος για τους αφελείς, τους απρόσεκτους και τους αμελείς.

            Αντίθετα ο πιστός χριστιανός ξέρει ότι κάθε στιγμή το μόνον, που εξουσιάζει και μπορεί να μεταβάλλει με την θέλησή του είναι το «τώρα», είναι το «σήμερα», είναι η στιγμή που ζει κάθε φορά, με δική του ευθύνη. Το «αύριο» μπορεί να μη φτάσει  ποτέ και να μην έχει την εξουσία του ο καθένας μας. Γι’ αυτό και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μας φωνάζει να προσέξουμε αυτή η την μεγάλη παγίδα και να μη ξεγελαστούμε από τους δαίμονες.

            -«Εκείνοι, όπου γνωρίζουν την κακήν ζωήν όπου ζουν και θέλουν να την αλλάξουν, ως επί το πλείστον μένουν πλανεμένοι από τον εχθρό, με ταύτα τα άρματα: «μετά ταύτα να παραδοθώ με περισσοτέραν ανάπαυσιν εις την χάριν του Θεού και εις την     πνευματικήν ζωήν. Ας κάμω τούτο σήμερον και αύριον μετανοώ». Παγίς του εχθρού είναι αύτη , αδελφέ, η οποία έπιασε πολλούς και πιάνει ακόμη ολοένα τον κόσμον. Αιτία δε της παγίδος, ταύτης είναι η αμέλεια και η ανοησία η δική μας. Επειδή και εις μίαν τοιαύτην υπόθεσιν, εις την οποιαν συνίσταται και κρέμεται όλη η σωτηρία της ιδικής μας ψυχής και όλη η τιμή του Θεού, δεν πιάνομεν με ογληγορότητα  εκείνο το άρμα, το τόσον δυνατόν και να ειπούμεν εις τον εαυτόν μας: τώρα να ζήσω πνευματικήν ζωήν και όχι μετά ταύτα.   Σήμερον, σήμερον να μετανοήσω και όχι αύριον. Το «τώρα» και το «σήμερον» είναι εις χείρας μου. Το «μετά  ταύτα  και το «αύριον είναι εις χείρας του Θεού. Αλλά και αν ήθελε δοθεί εις εμέ το «μετά ταύτα» και το «αύριον», ποια οδός σωτηρίας και νίκης ήθελεν είναι αύτη, το να θέλω πρώτον να λάβω πληγάς και ύστερον να ιατρεύωμαι; Το να κάμω νέας αταξίας, πρώτον κι έπειτα να σωφρρονίζομαι»;.

            Τώρα, λοιπόν και σήμερα και αμέσως, γιατί το αύριο κανείς δεν το εξουσιάζει, δεν το γνωρίζει. Εκεί μέσα βρίσκεται και το βαθύτατον,  νόημα του «νυν» και «αεί» του εκκλησιαστικού λόγου.

            Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ, «ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ