Στο παρακάτω κείμενο ο Ι.Χρυσοστομος κάνει μια αντιπαράθεση του πιστού και του απιστου απέναντι στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.

 

Γιατί ὀνομάζονται Μυστήρια

 

Κάθε Μυστήριο ἔχει τὴν ἐξωτερική καί ἐ-σωτερική πλευρά του. Γι' αὐτό καλεῖται καί Μυστήριο. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: «Μυστήριο καλεῖται, διότι δέν πιστεύουμε ὅσα βλέπουμε, ἀλλά ἄλλα βλέπουμε καί ἄλλα πιστεύουμε. Γιατί 

τέτοια εἶναι ἡ φύση τῶν Μυστηρίων μας. ᾿Αλλιῶς διάκειμαι πρός αὐτά ἐγώ και ἀλλιῶς ὁ ἄπιστος. ᾿Ακούω ἐγώ ὅτι σταυρώθηκε ὁ Χριστός καί ἀμέσως θαυμάζω τή φιλανθρωπία του. Τό ἀκούει ἐκεῖνος καί τό νομίζει ἀσθένεια. ᾿Ακούω ὅτι ἔγινε δοῦλος καί θαυμάζω τή φροντίδα του. Τό ἀκούει ἐκεῖνος καί τό θεωρεῖ ἀτιμία. ᾿Ακούω ὅτι πέθανε καί ἐκπλήττομαι γιά τή δύναμή του, διότι, ἄν καί ἀπέθανε, δέν κατακρατήθηκε, ἀλλά καί κατήργησε τόν θάνατο. Ακούει ἐκεῖνος καί ὑποπτεύεται ἀδυναμία. Ἐκεῖνος (ὁ ἄπιστος δηλαδή), ὅταν ἀκούει ἀνάσταση, ἰσχυρίζεται ὅτι τὸ πράγμα εἶναι μύθος, ἐγώ ὅμως παραδέχθηκα τίς ἀποδείξεις ἀπό τήν πραγματικότητα καί προσκυνῶ τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος, ὅταν ἀκούει λουτρό, νομίζει ἁπλῶς νερό, ἐγώ ὅμως βλέπω ὄχι ἁπλῶς αὐτό πού φαίνεται, ἀλλά τόν καθαρισμό τῆς ψυχῆς διά τοῦ Πνεύματος. Ἐκεῖνος νομίζει ὅτι τὸ σῶμα μου μόνο ἔχει λουσθεῖ, ἐγώ ὅμως πιστεύω ὅτι καί ἡ ψυχή γίνεται καθαρή καί ἅγια, καί σκέπτομαι τόν τάφο, τήν ἀνάσταση, τόν ἁγιασμό, τή δικαιοσύνη, τή λύτρωση, τήν υἱοθεσία, την κληρονομία, τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, τή χορήγηση τοῦ Πνεύματος· διότι δὲν κρίνω τά φαινόμενα κατ᾿ ὄψη, ἀλλά μέτοὺς ὀφθαλμούς τῆς διανοίας».3

 

3. «Μυστήριον καλεῖται, ὅτι οὐχ ἅπερ ὁρῶμεν πιστεύομεν, ἀλλ᾽ ἕτερα ὁρῶμεν καί ἕτερα πιστεύομεν. Τοιαύτη γάρ καί ἡ τῶν μυστηρίων ἡμῶν φύσις. Ἑτέρως γοῦν ἐγώ, καί ἑτέρως ὁ ἄπιστος περί τούτων διακείμεθα. Ακούω ἐγώ ὅτι ἐσταυρώθη ὁ Χριστός, καί τήν φιλανθρωπίαν εὐθέως θαυμάζω. Ακούει ἐκεῖνος, καί ἀσθένειαν νομίζει. ᾿Ακούω ὅτι δοῦλος γέγονε, καί τήν κηδεμονίαν θαυμάζω. ᾿Ακούει ἐκεῖνος, καί ἀτιμίαν λογίζεται. ᾿Ακούω ὅτι ἀπέθανε, καί τήν δύναμιν ἐκπλήττομαι, ὅτι ἐν θανάτῳ γενόμενος οὐκ ἐκρατήθη, ἀλλά καί ἐξέλυσε θάνατον. ᾿Ακούει ἐκεῖνος, καί ἀδυναμίαν ὑποπτεύει. ᾿Ακούων ἀνάστασιν ἐκεῖνος, μῦθον τό πρᾶγμα φησιν. Ἐγώ δέ τάς διά τῶν πραγμάτων δεξάμενος ἀποδείξεις, προσκυνῶ τοῦ Θεοῦ τὴν οἰκονομίαν. ᾿Ακούων λουτρόν ἐκεῖνος, ἁπλῶς ὕδωρ νομίζει. Ἐγώ δέ οὐ το ὁρώμενον ἁπλῶς βλέπω, ἀλλὰ τὸν τῆς ψυχῆς καθαρμόν τὸν διὰ τοῦ Πνεύματος. Ἐκεῖνος λέλουσθαί μοι τό σῶμα νομίζει μόνον, ἐγώ δέ πεπίστευκα ὅτι καί ἡ ψυχή γέγονε καθαρά τε καί ἁγία, καί λογίζομαι τον τάφον, τὴν ἀνάστασιν, τὸν ἁγιασμόν, τήν δικαιοσύνην, τὴν ἀπολύτρωσιν, τήν υἱοθεσίαν, τήν κληρονομίαν, τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, τοῦ Πνεύματος τήν χορηγίαν. Οὐ γάρ κατ᾿ ὄψιν κρίνω τά φαινόμενα, ἀλλά τοῖς ὀφθαλμοῖς τῆς διανοίας» (P.G. 61, 55-56)".

 

Από το βιβλίο "Το Μυστήριο του βαπτίσματος και του χρίσματος" του αρχιμ. Καλλιστρατου Λυρακη