Οι ανυπότακτες γυναίκες της Πίνδου,
αψηφώντας τους κινδύνους του μετώπου, που βροντοχτυπιόνταν από τις άγριες βολές
του ιταλικού πυροβολικού, ανέβαιναν ως εκεί. Δίπλα στους φαντάρους. Ζαλωμένες
τρόφιμα και πολεμοφόδια σκαρφάλωναν σε κακοτράχαλους βράχους σ’ απάτητες
χαράδρες. Φορτωμένες βάρη μεγαλύτερα από τις ίδιες, ανηφόριζαν στ’ άγρια
βραχοτόπια με ένθεη πίστη. Ανέβαιναν στις ολόρθες θεόρατες κορυφές. Σε βουνά
που στήνουν όλοι μαζί ένα τρομερό φρούριο, με δασωμένες χαράδρες, γκρεμούς ,
βάραθρα κοφτά. Όλο ανέβαιναν.
Κάποτε
αποκαμωμένες από την κούραση και στον ατελείωτο ανήφορο στις πριονωτές ράχες,
κοντοστέκονταν. Για λίγο όμως, γιατί έπρεπε να βιαστούν. Σήκωναν το βλέμμα,
κοίταζαν προς τις κορυφές, σταυροκοπιόνταν, ζητούσαν τη δύναμη του παντοδύναμου
Θεού, την ευχή της Παναγίας και ξανάρχιζαν μες στη βαρυχειμωνιά τη σιωπηλή,
δύσκολη, αργή, βήμα –το – βήμα
πορεία τους. Πορεύονταν, ανέβαιναν σε τόπους, όπου οι χιονοθύελλες
έδερναν αλύπητα τα υψώματα, αρπάζανε τ΄ αντίσκηνα, και τύφλωναν τον στρατό, που
κινδύνευε να θαφτεί από στιγμή σε στιγμή
μες στο ματωμένο χιόνι.
Σε
άλλες περιστάσεις, στον Δρίνο, στον Καλαμά και στη Βογιούσα, βάλανε οι γυναίκες
της Ηπείρου τα σώματά τους ζωντανό φράγμα να σταματήσουν τη ροή του αγριεμένου
παγωμένου ρέματος, για να μπορέσουν οι φαντάροι να στήσουν γεφύρια.
Πως
να μπορέσουν οι Ιταλοί να μπουν στη χώρα
πού ‘ χε αυτές τις γυναίκες για
προτείχισμα;
Έγραψε
γι’ αυτές ο Άγγελος Τερζάκης:
«Κοιτάς
το τοπίο- τα θεομύρωτα βουνά της Παραμυθιάς, τη φοβερή Γκαμήλα, την Πίνδο- και
καταλαβαίνεις πως η ψυχή του τόπου έχει δέσει το μαυροντυμένο τούτο πλάσμα με
το σκοτεινό κόρφο. Μάννα, γυναίκα, αδελφή, θυγατέρα, παραστάθηκε σ’ όλο το μάκρος του Αγώνα τον άντρα., τον
πολεμιστή, αφοσιωμένη, αλύγιστη, αποφασισμένη, ολόρθη εικόνα του χρέους και της τιμής. Τι ερχόταν να
κάνουν οι στρατιώτες του Μουσολίνι σε μια χώρα έτσι αμάλαγη και πικρή;».
«ΟΧΙ.
Τι γιορτάζουμε την 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου