Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Κυριακή Στ’, του Τυφλού. Ιωάννης 9, 1-38


Φως εκ φωτός


Η φιλοσοφία, η επιστήμη της Αγωγής και η Θεολογία χρησιμοποιούν τη αντιπαραβολή φυσικού και υπερφυσικού ως αρχή και μέθοδο ερμηνείας του σύμπαντος. Την ίδια μέθοδο αξιοποιεί και ο Χριστός για να δείξει όχι μόνο το δημιουργό ορατών και αοράτων, αλλά για να αποκαλύψει την ουσία της βασιλείας Του, όπου μας καθιστά δυνάμει μετόχους και κληρονόμους.

Στην θεραπεία του Τυφλού, με την αντιπαραβολή σωματικής και πνευματικής τύφλωσης, διανοίγεται ο νους για να μυηθούμε στην βασιλεία του Θεού, στην οποία γινόμαστε πολίτες από τώρα. Αυτές οι εικόνες και παραβολές είναι φυσικό να εμπνέουν θεολόγους και υμνογράφους. Ο παρακάτω ύμνος είναι χαρακτηριστικός : «Δικαιοσύνης ἥλιε νοητέ, Χριστέ ὁ θεός, ὁ τῶν ἐκ μήτρας τό φῶς ἐστερημένον, διά τῆς σῆς ἀχράντου προψαύσεως φωτίσας κατ’ ἄμφω καί ἡμῶν τά ὄμματα τῶν ψυχῶν αὐγάσας υἱους ἡμέρας δείξω ἵνα πίστει βοώμεν σοι, πολλή σου καί ἄφατος ἡ εἰς ἡμᾶς εὐσπαλχνία, φιλάνθρωπε δόξα σοι» (Δοξαστικό εσπερινού εορτής).

Το πρόβλημα που έλυσε ο Χριστός θεραπεύοντας τον τυφλό δεν περιορίζεται στην απόδοση της όρασης αλλά στον φωτισμό «κατ’΄ἄμφω». Το να βλέπουμε μόνο για να ικανοποιούμε τα τις ατομικές μας ανάγκες δεν αρκεί. Αν τα μάτια της ψυχής παραμένουν κλειστά, τότε αδυνατείς να συλλάβεις την χαρά της δημιουργίας και της ελπίδας. Βλέπεις, αλλά δεν αισθάνεσαι αυτό που βλέπεις, γιατί έχεις μισή καρδιά. Πιο οδυνηρό είναι να παραμένεις στο σκότος, επειδή δεν θέλεις να γνωρίσεις το φως, ή μάλλον αντί να το αφήσεις να λάμψει και να φωτίσει, προτιμάς να το βάλεις «ὑπό τό μόδιον» Αυτό το κρυμμένο φως είναι ο Χριστός – το φως το αληθινό –η κεντρική πηγή του αληθινού φωτός. Και η όραση για να είναι πλήρης και να οδηγεί σωστά τα βήματα μας, έχει ανάγκη από αδιάκοπη επικοινωνία με την μόνη πηγή του αληθινού φωτός. Ζοφερότερο από την τύφλωση είναι το σκοτάδι, βέβαια, που συχνά φωλιάζει στην καρδιά και εκπορεύει μίση, μισαλλοδοξίες, υπονομεύσεις, ραδιουργίες, σωβινισμούς, θρησκευτικούς και φυλετικούς, όλα παράγωγα του εγωιστικού πάθους. Εκείνος δηλ. που υπαγορεύει την στάση των Φαρισαίων και των επικριτών του σημερινού θαύματος. Όλους εκείνους που αντιστέκονται στην αλήθεια, στους οποίους απευθύνεται ο θεϊκός λόγος «ἐγω εἰς κρίμα εἰς τόν κόσμον τοῦτον ἦλθον ἵνα οἱ μή βλέποντες βλέπωσιν καί οἱ βλέποντες τυφλοί γένωνται» (Ιωάννης 9,39).

Αθεράπευτη, τέλος, δεν είναι η τύφλωση βέβαια που προέρχεται από τα διάφορα πάθη μας, ούτε η περιστασιακή άρνηση να δεχθούμε το φως της αλήθειας. Αθεράπευτη είναι μόνο η τύφλωση της καρδιάς στο μέτρο που αρνήθηκε την συγγνώμη, που δεν καταξιώθηκε ποτέ ούτε μ’ ένα δάκρυ μετανοίας.


Χριστός Ανέστη !



1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ωραια φώτο...