KYΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: Λ. κ. 5, 1-11

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΑΣ « ΠΡΟΚΟΠΗΣ» ΜΑΣ

          Εν ολίγοις

          Ο ι. ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει τη θαυμαστή αλιεία των ψαράδων της λίμνης Γεννησαρέτ. Η Εκκλησία επέλεξε την ανάγνωση της σημερινής ευαγγελικής διήγησης όχι τόσο για να πληροφορηθούμε την έναρξη του μεσσιανικού έργου και την στρατολόγηση των συνεργατών του Χριστού, όσο  για να τονίσει τον τρόπο που δέχθηκαν οι τέσσερις ψαράδες την πρόσκληση και ανταποκρίθηκαν σ’ αυτήν.

          Ο Ιησούς βρίσκεται στην Γεννησαρέτ. Ήταν η λίμνη που ο  Πέτρος και ο Ανδρέας μαζί με τους γιούς Ζεβεδαίου κέρδιζαν τα προς το ζην. Μόχθοι, πόνοι, απογοητεύσεις, αλλά και ευλογίες είχαν γευτεί οι υποψήφιοι μαθητές. Σε μία κατάσταση απογοήτευσης βρίσκει τον Πέτρο ο Χριστός. Η πικρία της απογοήτευσης του έδινε το δικαίωμα να μαζεύει τα δίκτυα του, την μοναδική του περιουσία. Αυτή λοιπόν την δύσκολη ώρα έρχεται ο Κύριος να του ζητήσει μία παράλογη υπακοή: «Επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα προς άγραν». Ο Πέτρος υπακούει και ξαφνικά βρίσκεται μπροστά σε μία ανέλπιστη καρποφορία.

          Δύο γεγονότα υπογραμμίζουν την αξία της υπακοής στον Χριστό. Το πρώτο είναι η πλήρης εγκατάλειψη του εαυτού μας στον Κύριο, ακόμη κι όταν έχει την πικρή γεύση μιας αποτυχίας και τον νου μας συνήγορο,πως τίποτε δεν γίνεται εάν δεν το επιδιώξουμε με μία νέα προσπάθεια. Και το δεύτερο να δεχθούμε τις υποδείξεις του Θεού, όσο παράλογες κι αν φαίνονται. Αυτά τα δύο στοιχεία έχει η υπακοή όπως εμφανίζονται στο πρόσωπο του Πέτρου. Ο Πέτρος γνώριζε καλύτερα από τον Χριστό τον θαλάσσιο αλιευτικό χώρο, οπότε φαίνονταν σαν να παραλογίζονταν ο Χριστός, όταν διέτασσε να ξαναρίξει στη θάλασσα.

          Ο Πέτρος χάρη της ευλογημένης υπακοής δίνει μία έξυπνη απάντηση: «Επιστάτα δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες, ουδέν ελάβομεν. Επί δε τω ρήματι σου χαλάσω το δίκτυον». Ο Πέτρος αντιλαμβάνεται την παρουσία του Υιού του Θεού και εμπιστεύεται χωρίς όρια τη θεία παντοδυναμία, που νικά την τάξη της φύσεως.

          Πολλοί πιστεύουν ότι με το σταυρό στο χέρι δεν είναι εύκολο να προχωρήσει ο άνθρωπος. Η αντίληψη αυτή δεν είναι βέβαια σωστή, αλλά έχει και κάποιες δικαιολογίες που την κάνουν να φαίνεται σωστή χωρίς να είναι.

          Ο Θεός ποτέ δεν εγκαταλείπει τους ανθρώπους Του. Η ευλογία της υπακοής είναι πλούσιος καρπός που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο που παραδίδει τον εαυτό του σ’ Αυτόν. Ο πιστός όμως βλέπει με άλλο μάτι το θέμα της επίγειας προκοπής του. Πρώτα- πρώτα  δεν γίνεται ποτέ πλούσιος, γιατί αν δεχθεί κάτι τέτοιο θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με τον κόσμο της παρανομίας  και της απάτης και να προδώσει τις αρχές του. Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι ένας χριστιανός γίνεται πλούσιος, αν θέλει να είναι σωστός, πρέπει να φροντίζει να επουλώνει τις πληγές των αδελφών του. Έτσι η ευαγγελική αυτή αντίληψη για τ’ αγαθά και τη διάθεσή τους ελευθερώνει τον άνθρωπο από την αποθησαύριση  και τον περιορισμό στην φυσιολογική κάλυψη των αναγκών του. Η αξία του φαγητού ποτέ δεν παραθεωρήθηκε από την Εκκλησία. Αυτή την τροφή που διατηρεί τη ζωή και δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ζήσει στη γη για να μεταμορφωθεί με τον καθημερινό του αγώνα.

          Ποιος μπορεί να ισχυριστεί, ότι υπακούοντας στον Θεό δεν μπορεί να ζήσει; Ασφαλώς εκείνος που επιδιώκει τον πλούτο και την ασωτεία στην καρδιά του δεν υπάρχει χώρος για υπακοή στο θέλημα του Θεού, αλλά τυφλή προσήλωση και πειθαρχία στον πονηρό.

          Η σύγχρονη πρόοδος της καταναλωτικής κοινωνίας οδήγησε στην πλησμονή και την αφθονία. Το βιοτικό επίπεδο είναι ανεβασμένο, αλλά δυστυχώς κατέβηκε μέχρι εξαχρειώσεως το πνευματικό. Έτσι ο άνθρωπος φθάνει στο σημείο να διαρωτηθεί, αν αυτή η «προκοπή» και «πρόοδος» είναι πράγματι αύξηση και πρόοδος της ανθρωπιάς ή τραγική περιπέτεια και αργός θάνατος για το ανθρώπινο γένος. Γιατί αυτή η μηχανοκίνητη οργάνωση της ανθρώπινης ύπαρξης έχει αλλοτριώσει τον άνθρωπο και το νόημα της ζωής του. Μέσα στην παραζάλη του κέρδους και των ποικίλλων ικανοποιήσεων ο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρεί ούτε τη χαρά της εργασίας του ούτε τα επιτεύγματά του.

          Κι’ όμως θα μπορούσε να κερδίσει ο άνθρωπος τη ζωή του, αν έδινε την καρδιά του στον Θεό και ρύθμιζε τη ζωή του σύμφωνα με τον ευαγγελικό νόμο Του.

          «Πλήθος πολύ των ιχθύων συνέκλεισαν» οι αλιείς της Γεννησαρέτ, όταν κάνοντας υπακοή έφεραν το πλοίο στο μέρος που τους υπέδειξε ο Χριστός. Η ζωή μας δεν μπορεί να προκόψει χωρίς τη θεία υπακοή. Είναι όρος ζωής. Αυτά τα περίσσια υλικά αγαθά που επιτυγχάνουν να έχουν με το μέρος τους πολλοί δεν είναι καρποφορία, ουσιαστικά δεν είναι πραγματική καρποφορία, αλλά στοιχεία αυτοκαταστροφής. Ο κόσμος σήμερα έχει  πλήθος αγαθών, αλλά δεν μπορούν να τον κάνουν ευτυχισμένο. Τον θανατώνουν διαρκώς. Γιατί αν αυτά τα αγαθά δεν είναι καρπός θείας ευλογίας, γίνονται όπλα του πονηρού για να αλληλοσπαράσσεται και να αυτοκαταστρέφεται ο άνθρωπος.

Ο Θεός ποτέ δεν θ’ αφήσει άδεια τα χέρια των παιδιών Του. «Πλήθος πολύ» θεία ευλογία και καρποφορία κατά Θεόν  χαρίζει η πρόνοια του Θεού, όταν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας σ’ Αυτόν, όπως οι αλιείς της Γεννησαρέτ.

Καλή Κυριακή γεμάτη χάρη και χαρά

π. γ. στ.